GreekMasa - Συνταγές μαγειρικής - Forum

Μαγειρέματα => Γενική συζήτηση => Μήνυμα ξεκίνησε από: Lia_P στις Οκτώβριος 19, 2007, 23:41:47 μμ



Τίτλος: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 19, 2007, 23:41:47 μμ
Στρογγανόφ

Μία από τις πιο περιπετειώδεις αναζητήσεις που μπορεί να κάνει κάποιος που ερευνά την ιστορία κάποιας γεύσης είναι οι πολυσχιδείς εκδοχές που δίνουν οι ιστορικοί της γαστρονομίας στις εξειδικευμένες εκδόσεις. Μία από αυτές είναι η παραδοσιακή ρωσική συνταγή του φιλέτου Στρογγανόφ. Είναι το πιάτο που δημιουργήθηκε κάπου στη δεκαετία του 1890 και στην παραδοσιακή του εκδοχή σερβιριζόταν με διπλοτηγανισμένες τραγανές πατάτες, ενώ στη μοντέρνα αποτελείται από λεπτό φιλέτο μοσχαριού με μανιτάρια, κρεμμύδια και μια ξινή σάλτσα που συνοδεύεται με ρύζι ή νουντλ.
Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, ο κόμης Πάβελ Στρογγανόφ ήταν λάτρης των τεχνών, μέλος της αυτοκρατορικής ακαδημίας τεχνών και παρεπιδημούσε στην αυλή του Αλέξανδρου Γ'. Ηταν, ακόμα, γνωστός και για τις πολλές γκουρμέ επιλογές του. Θεωρείται αμφίβολο, όμως, αν ο ίδιος ή ο προσωπικός του σεφ ήταν ο δημιουργός του διάσημου πιάτου η συνταγή του οποίου περιλαμβάνεται σε έναν περίφημο ρωσικό οδηγό μαγειρικής του 1871.
Φαίνεται, όμως, να είναι παλαιότερη, ενώ η συνταγή δεν αναφερόταν σε αγγλικούς οδηγούς μαγειρικής πριν από το 1932. Μετά, όμως, το 1940 το φιλέτο Στρογγανόφ, η ρωσική αυτή υπόθεση, έγινε εξαιρετικά διάσημο στα πιάτα των επωνύμων της Αμερικής. Βλέπετε, δεν είχε ξεκινήσει ακόμα ο ψυχρός πόλεμος.
Μια άλλη υπόθεση, όχι μακριά από τις δύο προηγούμενες αλλά μακριά από την Αγία Πετρούπολη, δίνει το «An Α-Ζ of Food & Drink» του 2002. Λέει, ο διπλωμάτης Πάβελ Στρογγανόφ είχε, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα, μετατεθεί στα βάθη της Σιβηρίας. Ο μάγειράς του προσπάθησε να φτιάξει μοσχάρι, αλλά λόγω των εξωτερικών θερμοκρασιών ήταν τόσο παγωμένο που δεν κοβόταν σε κανονικά κομμάτια παρά μόνο σε πολύ λεπτές φλοίδες. Κι έτσι στη μακρινή Σιβηρία γεννήθηκε το διαβόητο φιλέτο.
(https://www.enet.gr/online/dspphoto?id=160019)
Αυτός είναι ο κόμης Πάβελ Στρογγανόφ, διπλωμάτης στο επάγγελμα και αυλικός του τσάρου Αλέξανδρου Γ'. Ηταν ο τελευταίος διάσημος απόγονος μιας οικογένειας Ρώσων εμπόρων που εμφανίστηκαν στη ρωσική ιστορία το 1445, όταν ο Λούκα Κουζμίτς Στρογγανόφ πλήρωσε υπερβολικά λύτρα για την απελευθέρωση ενός πρίγκιπα που είχε απαχθεί από τους Τατάρους.

Πηγή: Ελευθεροτυπία


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 22, 2007, 07:18:42 πμ
Η ιστορία του Pain d’ Espagne κοινώς Παντεσπάνι

(https://www.katiana.gr/UserFiles/In-66.jpg)Ο Φίλιππος ο Β’ της Ισπανίας, (1527-1598), φημισμένος καλοφαγάς και λιχούδης , μια μέρα που ένοιωθε λιγούρες, κάλεσε τον ζαχαροπλάστη του παλατιού του και τον διέταξε να του φτιάξει ένα γλύκισμα, που να μη το βαρεθεί ποτέ. Ο κακομοίρης ο ζαχαροπλάστης έβαλε όλη του την τέχνη για να ικανοποιήσει τον βασιλιά του. Σε λίγες ώρες τού παρουσίασε ένα γλύκισμα που το ονόμασε “Κλαυδία”. Μόλις όμως ο Φίλιππος δοκίμασε το γλύκισμα, προς μεγάλη απογοήτευση του δύστυχου ζαχαροπλάστη, ξίνισε τα μούτρα του και του είπε ότι δεν ήταν αυτό που ζητούσε.
Ο έμπειρος ζαχαροπλάστης δεν το έβαλε κάτω. Σύντομα του παρουσίασε την επόμενη δημιουργία του. Την ίδια τύχη είχαν και οι επόμενες απόπειρές του. Όλα τα γλυκά του, παρά τα γεμάτα φαντασία ονόματά τους, απορρίφτηκαν από τον Φίλιππο με συνοπτικές διαδικασίες μιας μπουκιάς, βυθίζοντας τον δυστυχή ζαχαροπλάστη σε βαθιά απελπισία.
Η γυναίκα του ζαχαροπλάστη, βλέποντας τις δυσκολίες του συζύγου της και φοβούμενη μήπως γίνει χήρα πριν την ώρα της, αποφάσισε να τον βοηθήσει. Παρά τις λιγοστές γνώσεις της στην ζαχαροπλαστική, άρχισε να κάνει διάφορες δοκιμές με ζάχαρη, αλεύρι, βούτυρο κι αυγά στην κουζίνα της, χωρίς όμως να μπορέσει να φτιάξει κάτι, κατάλληλο για τον βασιλιά. Στο τέλος με τα υλικά αυτά, έφτιαξε ένα είδος αφράτου ψωμιού.
Όταν το βράδυ γύρισε στο σπίτι ο άνδρας της και το είδε, αποφάσισε να το παρουσιάσει στον Φίλιππο, μια και δεν είχε να του επιδείξει τίποτε καλύτερο. Μόλις ο Φίλιππος το δοκίμασε, άρχισε να το τρώει σαν …ψωμί. Σιγά-σιγά το γλύκισμα αυτό διαδόθηκε σε όλη την καλή κοινωνία της Ισπανίας στην αρχή, και όλης της Ευρώπης αργότερα. Οι Γάλλοι το ονόμασαν “Παιν ντ’ Εσπάνιε (Pain d’ Espagne)”, δηλαδή ψωμί της Ισπανίας, και με τον καιρό οι Έλληνες το έκαναν σιγά-σιγά “παντεσπάνι”.
Και για την αποκατάσταση της Ιστορίας και της ιστορίας του παντεσπανιού ειδικότερα, μια τελευταία επισήμανση: η περίφημη Μαρία Αντουανέτα, (Μαρία Αντωνία Ιωσηφίνα Ιωάννα των Αψβούργων, σύζυγος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου), ποτέ δεν εξέφρασε το αφελές ερώτημα «αφού ο λαός δεν έχει ψωμί γιατί δεν τρώει παντεσπάνι;»

Ηθικό δίδαγμα:
 Είδες πάλι η γυναίκα έβαλε το χεράκι της και τα τακτοποίησε όλα, μια χαρά!



Όσοι γνωρίζουν κάτι σχετικά με αυτή την ενότητα, ας το γράψουν.

Η φωτό από την Κατιάνα


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: margarita79 στις Οκτώβριος 22, 2007, 10:53:00 πμ
η ιστορια του φραπε

Ο φραπέ ή αλλιώς φραπεδιά .  Αποτελεί τον δημοφιλέστερο μας καφέ αφού πίνεται παντού και καταναλώνεται όλο το χρόνο.
Ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον παρουσιάζει η δημιουργία του φραπέ καθώς ήταν τυχαία.
Για την ιστορία να πούμε ότι κατά τη διάρκεια της διεθνούς έκθεσης θες/κης το 1957 ο αντιπρόσωπος της ελβετικής εταιρίας nestle στην Ελλάδα κ. Δρίτσας παρουσίαζε ένα νέο προϊόν για παιδιά , ένα σοκολατούχο ρόφημα που παρασκευαζόταν στιγμιαία ανακατεύοντας το με γάλα και χτυπώντας το με σέικερ. Ο κ. Βακάνδιος υπάλληλος του αντιπροσώπου και λάτρης του ζεστού στιγμιαίου καφέ σε ένα διάλειμμα και καθώς δεν έβρισκε ζεστό νερό σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ του σοκολατούχου ροφήματος και να χτυπήσει καφέ , ζάχαρη και κρύο νερό δημιουργώντας έτσι τον πρώτο φραπέ στην ιστορία και το διασημότερο ‘αναψυκτικό’ στην Ελλάδα.φημες λενε οτι καθως χτυπαγε τον καφε το σεικερ του ανοιξε και λερωσε το σακακι του αλλα εκεινος διολου δεν νοιαστηκε ... μια νεα γευστικη απολαυση ειχε δημιουργηθει....
Έτσι λοιπόν η γαλλική λέξη frappe που σημαίνει χτυπημένος υιοθετήθηκε από εμάς και πλέον κλίνεται χωρίς κανένα ενδοιασμό ( ο φραπές , του φραπέ, οι φραπέδες) αφού αποτελεί την εθνική μας πατέντα και έχει αποκτήσει παγκόσμια αναγνωρισημότητα.
Η παρασκευή του φραπέ είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας και αποτελεί σχεδόν τελετουργία. Πρώτα ρίχνουμε τη ζάχαρη και μετά τον καφέ προσθέτουμε λίγο νερό και το μείγμα είναι έτοιμο για ανακάτεμα.
Το χτύπημα του φραπέ είναι ίσως το βασικότερο σημείο της διαδικασίας καθώς ο αφρός είναι το σπουδαιότερο για την γευστική και οπτική μας απόλαυση.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που προτιμούν τον φραπέ απλά ανακατεμένο και όχι χτυπημένο χωρίς καθόλου αφρό. Περί ορέξεως λοιπόν….ο λεγόμενος....βαπορίσιος .


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Katerina στις Οκτώβριος 22, 2007, 11:40:25 πμ
Πολύ χρήσιμες οι πληροφορίες σας Λία και Μαργαρίτα. Τι μπορεί να μάθει κανείς... :o


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: margarita79 στις Οκτώβριος 22, 2007, 11:44:02 πμ
σος ταρταρ

Υπάρχει μια παγκοσμιοποιημένη μυστηριώδης γεύση που τριγυρίζει στον κόσμο από τότε που οι Τάταροι Μογγόλοι, με αρχηγό τον διαβόητο Τζένγκις Χαν, ιδρυτή της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας στην Ιστορία, της Μογγολικής (1206 - 1368), άλωσαν την Ευρώπη. Η γεύση αυτή δεν είναι άλλη από το πασίγνωστο ταρτάρ. Κάτι σε ωμό δεν σας φέρνει;


 
Κι όμως, δεν είναι αυτό που νομίζετε κατ' ανάγκη. Δεν είναι μόνο δηλαδή ωμός ψιλοκομμένος κιμάς γεμάτος μυρωδικά και μπαχαρικά και στην κορφή του ένα ωμό αβγό. Αν και αυτό είναι ένα από τα πιο ωραία πιάτα που μπορεί κανείς να δοκιμάσει, αρκεί να αντέχει το στομάχι του. Είναι και η σος ταρτάρ, ένα πολύ παραδοσιακό συνοδευτικό κρέατος, ψαριού ή κοτόπουλου, σε χώρες της Κεντρικής, Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης -απ' όπου πέρασε ο Αττίλας. Θα μιλήσουμε και για τα δύο, και ξεκινούμε από τη θέα του ωμού κιμά.

Στα χρόνια των Μογγόλων, λοιπόν, και των τεράστιων εκστρατειών, από τα βάθη της Ανατολής μέχρι τη Β. Ευρώπη, υπήρχε μεγάλη ανάγκη για τροφές που μπορούσαν να διατηρηθούν πολύ καιρό αλλά και να καταναλωθούν ωμές ή σχεδόν ωμές.

Ετσι, λοιπόν, εφευρέθηκε η ανάμειξη ωμού ψιλοκομμένου κρέατος με μυρωδικά και μπαχαρικά και προέκυψε το γνωστό ταρτάρ. Ενα εμβληματικό πιάτο για πολλές βόρειες κουζίνες. Μόνο που σήμερα, οι γιατροί έχουν ανακόψει λίγο τη φόρα που είχε πάρει το ταρτάρ, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος για δηλητηριάσεις από βακτήρια και άλλους μικροοργανισμούς.

Ετσι, έχουν βρεθεί κάποιες εναλλακτικές λύσεις, όπως το μισοψήσιμο ή το μαρινάρισμα σε λάιμ, όπως γίνεται στο Μεξικό, ή σε βότκα, όπως κάνουν οι Ρώσοι. Οσον αφορά την παρουσία του steak tartar στη λογοτεχνία, ήταν ένα από τα αγαπημένα πιάτα του Κάπτεν Νέμο του Ιουλίου Βερν. Οσο για τη μουσική, υπήρξε μία από τις λατρεμένες γεύσεις της Μαρίας Κάλλας.

Η σος ταρτάρ, τώρα, που και αυτή γνωρίζει πιένες παγκοσμίως, συνοδεύει κρέας, πουλερικό ή ψάρι και συνήθως παρασκευάζεται με σφιχτούς κρόκους βρασμένων αβγών, ξίδι ή κρασί, βούτυρο, κρεμμύδι, πράσο. Υπάρχουν παραλλαγές με μουστάρδα, χρένο ή και μαγιονέζα. Ο Ρόμπερτ Μέι, στο «Accomplist Cook», που γράφτηκε για πρώτη φορά το 1660, αναφέρεται στη μεσαιωνική εκδοχή της σος ταρτάρ: «Εξι σφιχτοί κρόκοι πολύ ψιλοκομμένοι, λευκό κρασί ή κρασόξιδο, βούτυρο, χυμός πορτοκάλι, πιπέρι, αλάτι και μουστάρδα». Ετσι, γιατί κουζίνα δεν είναι μόνον η ελληνική...

πηγη:ελευθεροτυπια 16/6/2007


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: margarita79 στις Οκτώβριος 22, 2007, 12:14:59 μμ
μακαρονια.....η ιστορια τους

Τα μακαρόνια δεν τα έφερε ο Μάρκο Πόλο από την Κίνα. Παράγονταν στο Παλέρμο της Σικελίας από το 1154. Όμως η σάλτσα τομάτας επινοήθηκε μόλις το 19ο αιώνα από τους πλανόδιους πωλητές ζυμαρικών της Νάπολης.

 
Δεν είμαστε οι μόνοι που αποκαλούμε κοροϊδευτικά τους Ιταλούς "μακαρονάδες". Στη δεκαετία του 1970, όταν ένα γνωστό γερμανικό περιοδικό αφιέρωσε το εξώφυλλο στη βία στην Ιταλία επέλεξε ως εικόνα μια μακαρονάδα μ' ένα πιστόλι πάνω της. Μια πρόσφατη έρευνα απέδειξε ότι οι Ιταλοί είναι ένας ευρωπαϊκός λαός ο οποίος διατήρησε ανέπαφα από τον πόλεμο και μετά τα χαρακτηριστικά του και τον πολιτισμό του, μακριά από την πολιτιστική κυριαρχία του αμερικανικού τρόπου ζωής.

 Τα ζυμαρικά είναι το εθνικό σύμβολο της Ιταλίας στο εξωτερικό, περισσότερο κι από τη Φεράρι, τον ήλιο, τη μαφία, ακόμα και την πίτσα, την οποία πολλοί Αμερικανοί θεωρούν δική τους. Ακόμα κι αν με την παγκόσμια επιτυχία της λεγόμενης μεσογειακής δίαιτας τα ζυμαρικά είναι σήμερα διαδεδομένα παντού, οι γείτονές μας είναι οι πιο φανατικοί καταναλωτές τους με 28 κιλά ζυμαρικά κατά κεφαλήν ανά έτος, περίπου 280 μερίδες, ενώ το μισό της ιταλικής παραγωγής εξάγεται. Μετά τους Ιταλούς ακολουθούν οι κάτοικοι της Βενεζουέλας με δώδεκα κιλά κατά κεφαλήν ανά έτος, οι Τυνήσιοι με έντεκα και οι Ελβετοί με δέκα.

 Στην Ελλάδα η ετήσια κατανάλωση κατά κεφαλήν είναι περίπου εννέα κιλά, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία για την κατανάλωση ανάλογων προϊόντων οικιακής παραγωγής όπως οι χυλοπίτες, ο τραχανάς κ.λπ. Από πού προέρχονται τα ζυμαρικά; Ποιος τα επινόησε και πότε; Τα πρώτα ιστορικά στοιχεία αναφέρονται σ' ένα είδος επίπεδων ζυμαρικών που έμοιαζαν με τα λαζάνια και ανάγονται στους Έλληνες και στους Ετρούσκους.

 Όμως η ιστορία των ζυμαρικών περιλαμβάνει και εσφαλμένες δοξασίες. Δεν τα εισήγαγε ο Μάρκο Πόλο από την Κίνα. Από το 1154, πολύ πριν από τη γέννησή του, ένας Άραβας γεωγράφος είχε γράψει ότι στα περίχωρα του Παλέρμο παράγεται ένα ζυμαρικό σε σχήμα σπάγκου, το οποίο εξάγεται ακτοπλοϊκά τόσο στις χριστιανικές όσο και στις μουσουλμανικές χώρες. Έτσι διαλύεται και ο μύθος που έδινε τα πρωτεία όχι στη Νάπολη, αλλά στο Παλέρμο. Εκεί παράγονταν και αποξηραίνονταν τα ζυμαρικά σύμφωνα με την τυπική αραβική συνήθεια, καθώς οι νομάδες της ερήμου ήταν υποχρεωμένοι να τα διατηρούν αποξηραμένα κατά τη διάρκεια των μετακινήσεών τους.

  Μεταξύ του 1200 και του 1300 ξηρά ζυμαρικά παρήγαγε σε μεγάλες ποσότητες και η Γένοβα, ενώ στη Νάπολη τα ζυμαρικά επικράτησαν ως λαϊκή τροφή μόνο στα τέλη του 1500, όταν άρχισαν να πωλούνται σε περίπτερα κατά μήκος των οδών και να τρώγονται με τα χέρια, σκέτα ή, συχνότερα, με τυρί. Οι πιο πλούσιοι τα έτρωγαν ως σούπα για πρώτο πιάτο.

 Αυτό δείχνει και το γεγονός ότι ο Βοκκάκιος στο Δεκαήμερο, όταν φαντάζεται το χωριό Μπενκόντι, μιλάει για "ένα βουνό από τριμμένη παρμεζάνα, πάνω στο οποίο υπήρχε κόσμος που δεν έκανε τίποτ' άλλο από το να φτιάχνει μακαρόνια, να τα βράζει σε ζωμό κοτόπουλου και να τα καταβροχθίζει". Η επίδραση των ζυμαρικών στη ζωή των Ναπολιτάνων είναι τόσο ισχυρή, ώστε η λογοτεχνική παράδοση θεωρεί εμπνευστή τους το θρυλικό Πουλτσινέλα. Το 1604 κυκλοφόρησε ένας κατάλογος με τους εμπνευστές "των πραγμάτων που τρώγονται", του Ορτένσιο Λάντο, ο οποίος απέδιδε την ανακάλυψη των μακαρονιών στην κυρία Μελούτζα από το Κόμο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι και οι δύο ήταν Ιταλοί.

 Η Αικατερίνη και η Μαρία των Μεδίκων, βασίλισσες της Γαλλίας μεταξύ του 1500 και του 1600, ήταν οι πρωτεργάτριες της διάδοσης των ζυμαρικών στην παραδοσιακή γαλλική κουζίνα. Στην τελευταία οι μάγειροι της Αυλής αφιέρωσαν το "Παστίτσιο της τσίχλας αλά Μέντιτσι". Πρόκειται για ένα πιάτο μακαρόνια με σάλτσα μανιταριών, γλυκάδια, τρούφες, εντόσθια κοτόπουλου και τσίχλες, τα αγριοπούλια, γεμιστά με συκώτι. Οι συνταγές ζυμαρικών με βασιλικά ονόματα είναι πολυάριθμες, αν και εξεζητημένες, και δεν έχουν πολλή σχέση με τα γούστα μας.

 Εξαίρεση αποτελεί η "Σούπα της Βασίλισσας Βικτορίας", μια σούπα κοτόπουλου με ζυμαρικά, πιάτο που οι μάγειροι επεξεργάστηκαν ακολουθώντας τις συμβουλές των γιατρών της Αυλής, οι οποίοι για λόγους υγείας είχαν επιβάλει στη βασίλισσα ειδική δίαιτα. Στη Βόρεια Ιταλία πρόσθεταν στα ζυμαρικά αβγά, τα οποία κατανάλωναν κατά προτίμηση νωπά. Αυτό τουλάχιστον συνέβαινε μέχρι το 1700, όταν τόσο εκεί όσο και στην περιοχή της Πάρμας ιδρύθηκαν τα πρώτα εργοστάσια ζυμαρικών.

 Η ντομάτα "παντρεύτηκε" τα μακαρόνια γύρω στο 1800, όταν μαζί με το βασιλικό και με μια πρέζα αλάτι έγιναν το γαρνίρισμα για τα μακαρόνια των υπαίθριων Ναπολιτάνων πωλητών. Επρόκειτο για καινοτομία, αφού η πίτσα άρχισε να συνδυάζεται με την τομάτα και το τυρί μοτσαρέλα μόνο προς τα μέσα του αιώνα. Έτσι τα μακαρόνια με σάλτσα έγιναν το αγαπημένο εθνικό πιάτο των Ιταλών.

 Η μόνη προσπάθεια εξαφάνισης των ζυμαρικών από το τραπέζι τους έγινε στις αρχές του 1900 από το φουτουριστή ποιητή Μαρινέτι, ο οποίος πρότεινε την κατάργηση της μακαρονάδας ως "παράλογης γαστρονομικής θρησκείας", κατηγορώντας τη για την αύξηση του βάρους των Ιταλών, που τους έκανε λιγότερο εμφανίσιμους. Με το πέρασμα των αιώνων η παραγωγή των ζυμαρικών γνώρισε ανάπτυξη που συμβαδίζει μ' εκείνη της εκβιομηχάνισης, μέχρι που έφτασε στη σύγχρονη γραμμή παραγωγής, την απόλυτα αυτοματοποιημένη. Το καλό ζύμωμα είναι το πρώτο μυστικό στην παραγωγή των ζυμαρικών. Το νερό και το σιμιγδάλι από σκληρό σιτάρι ανακατεύονται προσεκτικά.
 Υπάρχουν περίπου τριακόσια σχέδια, είτε μακριά είτε κοντά. Μερικά είναι παραδοσιακά, ενώ κάποια άλλα πρωτοποριακά. Μερικά κατοχυρώνονται με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, όπως αυτά σε σχήμα @.  Άλλα σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται κι άλλα άλλαξαν όνομα.

 
πηγη:focus 11/04/2003


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 23, 2007, 19:56:41 μμ
Πάβλοβα

(https://www.epcon.gr/Rizareios/Rizareios_Files/Photos/Russia/Daimonismenoi1_s.jpg)Η Πάβλοβα είναι μία από τις συνταγές με ονοματεπώνυμο. Δημιουργήθηκε στην Αυστραλία το 1929 όταν τη χώρα  επισκέφτηκε η μεγάλη Ρωσίδα χορεύτρια Άννα Πάβλοβα για να χορέψει το ρόλο του Λευκού Κύκνου από τη "Λίμνη των Κύκνων" του Τσαϊκόφσκυ.
Η γοητευτική Pωσίδα χορεύτρια  γεννήθηκε στην Πετρούπολη το 1882 και πέθανε το 1931. Γι' αυτήν έγραψε ο Φοκίν τον "Kύκνο" σε μουσική Σεν Σανς. H   Συνταγή της Πάβλοβας (https://www.greekmasa.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=682&Itemid=61) γίνεται με σαντιγί και φρέσκιες φράουλες.

         https://www.youtube.com/v/R3kPxWUbU50


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: LITSA5 στις Οκτώβριος 24, 2007, 07:55:52 πμ
Οπως παντα γνώστης του τροπου να μας παρασύρης σε ομορφες γευστικές αλλα και μουσικές περιπλανήσεις .ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ!!!ΣΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!! :-*


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: MB04 στις Οκτώβριος 24, 2007, 13:32:26 μμ

Ξέρετε γιατί οι πατάτες όταν τις κόβουμε μεγάλες,  τις λέμε κυδωνάτες; 

Πριν έρθουν οι πατάτες στην Ελλάδα οι νοικοκυρές χρησιμοποιούσαν πολύ τα κυδώνια, για τα ψητά στον φούρνο,
με το κρέας στην κατσαρόλα, κλπ.

Όταν λοιπόν άρχισαν να βάζουν αντι για κυδώνια πατάτες,  τις έκοβαν όπως έκαναν με τα κυδώνια δηλαδή μεγάλες
και έτσι έμεινε ''κυδωνάτες πατάτες''.


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 24, 2007, 22:11:54 μμ
Η ιστορία της πατάτας

(https://my.aegean.gr/gallery/4296-2/fpx51712.jpg)Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο της Μαρίας για τις πατάτες, συμπληρώνω τα παρακάτω:
 Η καλλιέργεια της ξεκίνησε στην Νότια Αμερική μεταξύ τριών και τεσσάρων χιλιάδων χρόνων αν και πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι μπορεί να ξεκίνησε η καλλιέργεια της και πριν από δεκατρείς χιλιάδες χρόνια. Η αρχική προέλευση και καταγωγή της πατάτας εικάζεται ότι είναι η ορεινή κεντροδυτική περιοχή της Νοτίου Αμερικής και ειδικότερα ανάμεσα στην περιοχή νοτίως του Περού και βορειοανατολικά της Βολιβίας.
Από την Ισπανία και μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα η καλλιέργεια της πατάτας εξαπλώθηκε σχεδόν σε όλη τη Δυτική Ευρώπη χωρίς όμως να συναντά και ιδιαίτερη αποδοχή από τον αγροτικό κόσμο χρησιμοποιούμενη πάντα ως ζωοτροφή και ως τροφή σε περίπτωση μεγάλης ανέχειας. Από τα μέσα του 17ου αιώνα αρχίζει η μεταστροφή και η ένταξη της πατάτας στις διατροφικές συνήθειες των ευρωπαίων.
Στην Ελλάδα η πατάτα εισήχθη στην ελληνική γεωργία από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1833 και καλλιεργήθηκε πειραματικά σε περιορισμένη κλίμακα στην Πελοπόννησο. Η συστηματική της καλλιέργεια άρχισε να πραγματοποιείται μετά από 50 χρόνια στα 1880, αφού χρειάστηκε να περάσει ένα μεγάλο διάστημα για να αναγνωριστεί η σημασία της.
 Η πατάτα είναι ένα κηπευτικό που αποτελείται από 80% νερό και 20% περίπου ξηρή ουσία.
Συγκεκριμένα, στα 100 γραμμάρια περιέχει 18 γραμμάρια υδατάνθρακες, 2 γραμμάρια πρωτεΐνη, 0,1 γραμμάρια λίπους, 1-3 γραμμάρια φυτικές ίνες, βιταμίνες B και C και ανόργανα άλατα ασβεστίου, φωσφόρου, σιδήρου, καλίου και νατρίου.



Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: MB04 στις Οκτώβριος 25, 2007, 13:51:40 μμ
Το πρώτο πιρούνι
===========

Αν τυγχάνετε γερό πιρούνι, ασφαλώς θα σας ενδιέφερε να μάθετε ότι το πρώτο τέτοιο είδος
έκανε την εμφάνισή του το 1071, στην προίκα μιας ελληνίδας πριγκίπισσας που νυμφεύθηκε
τον δόγη της Βενετίας. Το προικοσύμφωνο προαπαιτούσε την παρουσία δύο πιρουνιών με δύο
«δόντια». Οι ευκατάστατοι βενετοί δεν θα παραλείψουν να υιοθετήσουν την ολόφρεσκη μόδα,
η οποία διαδίδεται εν τω μεταξύ σε Ανατολή και Δύση. Το 1667 ο Λουδοβίκος 14ος την εναποθέτει
στο savoir vivre της αυλής του, αν και ο ίδιος ο βασιλιάς Ηλιος προτιμά τις παραδοσιακές μεθόδους,
τουτέστιν τα δάχτυλά του.


Η απόλυτη κουτάλα
============

Οσο για την πρώτη κουτάλα, τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στον δούκα του Μοντοσιέ,
κηδεμόνα του διαδόχου της Γαλλίας. Εν έτει 1695 εισηγείται να σερβίρεται η σούπα με μια ευμεγέθη κουτάλα.
Και φυσικά έρχεται αντιμέτωπος με τη χλεύη των πάντων. Διότι ως τότε οι γάλλοι «Λούκουλλοι» βουτούσαν
ο καθένας τα (συνήθως ξύλινα) κουτάλια τους σε μια κοινή γαβάθα, η οποία περιφερόταν γύρω γύρω στο τραπέζι.
Ειδικά μάλιστα στο σερβίρισμα του κρέατος οι συνδαιτυμόνες του το έπιαναν με τα χέρια και έκοβαν ­ με την
οδοντοστοιχία τους  ;D εννοείται ­ μερίδες.
Δεν θα αργήσουν όμως όλοι ανεξαιρέτως να ασπαστούν την πατέντα του ευφάνταστου δούκα.



πηγή : internet - το αλλο βήμα


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 25, 2007, 14:46:16 μμ
Μαρία, φαντάζεσαι ολόκληρος αυτοκράτορας να τρώει με τα χέρια, ντροπή του..... ::)


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 28, 2007, 19:44:45 μμ
(https://www.enet.gr/online/dspphoto?id=154644)  Μπεσαμέλ

Η μπεσαμέλ,  οφείλει την ανακάλυψή της στις ανάγκες ενός επικεφαλής της αυλής του Λουδοβίκου 14ου να καλύψει την ενοχλητική μυρωδιά του μπακαλιάρου, που όσο και αν άρεσε στον ίδιον, όσοι δοκίμαζαν την κουζίνα του στραβομουτσούνιαζαν. Σερβίρισε, λοιπόν, αυτήν την περίεργη λευκή και νόστιμη σάλτσα κι έτσι ο μπακαλιάρος απέκτησε άλλο νόημα στη ζωή όλων όσοι δοκίμαζαν το πιάτο του Louis Bechameil (1630-1703).
Yπήρξε δημοσιονόμος του 17ου αιώνα, μέγας μπον βιβέρ και φυσικά λάτρης του καλού φαγητού, αλλά και δαιμόνιο πολιτικό μυαλό. Η υψηλότερη θέση που απέκτησε ήταν αυλάρχης του παλατιού του Λουδοβίκου 14ου. Δεν είναι βέβαιο όμως ότι είναι ο δημιουργός της σάλτσας.

Μια άλλη ιταλική εκδοχή για την καταγωγή της μπεσαμέλ λέει ότι η σάλτσα δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα και έγινε γνωστή στη Γαλλία χάρη στους Ιταλούς μάγειρες της Αικατερίνης των Μεδίκων (1519-1589), βασίλισσας της Γαλλίας ύστερα από το γάμο της με τον Ερρίκο Β'. Ο Antonin Careme(1784-1833), διάσημος μάγειρας και συγγραφέας, έγραφε το 1822: «Οι μάγειροι του δεύτερου μισού του 16ου αιώνα γνώρισαν τις γεύσεις της ιταλικής κουζίνας, την οποία η Αικατερίνη των Μεδίκων εισήγαγε στη γαλλική αυλή»

Η άλλη εκδοχή υποστηρίζει ότι η μπεσαμέλ ταξίδεψε στη Γαλλία χάρη στους Ιταλούς μάγειρες της Μαρίας των Μεδίκων. Οι μάγειρες 0αυτοί βασίστηκαν στην «μπαλσαμέλα», μια μάσκα από γάλα, αλεύρι και πιθανώς λίγο βούτυρο που οι Ιταλίδες ευγενείς κυρίες της αυλής της έβαζαν στο πρόσωπό τους.

Η μπεσαμέλ είναι μια κρεμώδης σάλτσα που χρησιμοποιείται σε μεγάλη ποικιλία φαγητών τα οποία κατα κανόνα μπαίνουν στο φούρνο. Ενσωματώθηκε -σύμφωνα με κάποιους- για πρώτη φορά στην Ελληνική κουζίνα από τον διάσημο Έλληνα Σεφ Νικόλαο Τσελεμεντέ στις αρχές του 20ου αιώνα.
Όπως και να 'χει η μπεσαμέλ είναι το στρώμα που υπάρχει στον μουσακά και στο παστίτσιο αλλά και σε διαφορα άλλα πιάτα. Μια πιο πειραματική χρήση για τους Έλληνες έιναι η χρήση της Μπεσαμέλ ως γέμισμα για κρέπες και τυρόπιτες.

Συνήθως έχει ως βάση το γάλα, το αλεύρι (ή το κορν φλάουρ-καλαμποκάλευρο) και το βούτυρο,ενώ μια πλειάδα μυρωδικών και μπαχαρικών μπορεί να προστεθεί η οποία ξεκινάει από αυγά, αλάτι, πιπέρι, τριμμένο τυρί και τελειώνει σε πιο εξωτικά όπως κανέλλα ή μοσχοκάρυδο. Ενώ εναλλακτικά μπορεί να βασίζεται πάνω στο βούτυρο.

Στην πιο παραδοσιακή της μορφή η μπεσαμέλ παρασκευάζεται απλά. Αφού αφήσουμε το βούτυρο να κάψει, προσθέτουμε το αλεύρι και το καβουρδίζουμε. Όταν ροδίσει, προσθέτουμε το ήδη ζεσταμένο γάλα σιγά (ένα συνηθισμένο ταψί απαιτεί περί το ένα λίτρο) και ανακατεύουμε καλά, προσέχοντας να μη "σβωλιάσει" το μίγμα. Όταν αυτό θα έχει πήξει και ομογενοποιηθεί, το κατεβάζουμε από την φωτιά και προσθέτουμε μερικά αυγά και αναδεύουμε το μίγμα. Μετά το ανακάτεμα, είναι η στιγμή να προσθέσουμε τα μυρωδικά, μπαχαρικά κλπ της αρεσκείας μας και να το εναποθέσουμε πάνω στο ταψί- ή οτιδήποτε άλλο- να το αφήσουμε να κρυώσει για λίγο και να συνεχίσουμε το ψήσιμο.



Πηγή:Eλευθεροτυπία και βικιπαίδεια


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: miranda στις Οκτώβριος 28, 2007, 20:00:36 μμ
Lia p
παντως κοριτσαρα μου εμεις στην κρητη το κρεας και ειδικα το αρνι
ακομη με τα χερια το τρωμε..........και ειναι απολαυση
οταν δε εχουμε φιλοξενουμενους στην αρχη παθαινουν ενα σοκ που μας
βλεπουν αλλα μετα δεν βλεπω να επιμενει κανεις στα πιρουνια......
αλλο πραγμα το γλυψιμο και το ξεκοκαλιασμα του αρνιου με τα χερια .......
απο οτι καταλαβατε μου λειπει η Κρητη


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 28, 2007, 20:23:52 μμ
Μιράντα, έχεις δίκιο, αν δε βάλεις στο παϊδάκι  χέρι, δουλειά δε γίνεται.
Μετά λένε και το άλλο για το κοτόπουλο, το ξέρεις.
Η γυναίκα και το κοτόπουλο ( μαζί και το παϊδάκι) θέλουν χέρι. :D :D :D
Πάνω από όλα άνεση.  8)


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 29, 2007, 21:45:07 μμ
Παέγια(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/04/ValencianPaella.jpg/250px-ValencianPaella.jpg)

 

  Η πιο παραδοσιακή γεύση  στην ιστορία της ισπανικής κουζίνας.  Ένα πιάτο ταπεινής καταγωγής αλλά υψηλού προορισμού καθώς ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από τις φτωχογειτονιές και τα χωράφια της Βαλένθιας και διαπρέπει στα χέρια διάσημων Ισπανών σεφ.

Οταν το ρύζι έφτασε από τους Μαυριτανούς στην Ισπανία πριν από περίπου χίλια χρόνια, η Βαλένθια άρχισε να γίνεται μία από τις σημαντικότερες περιοχές παραγωγής ρυζιού στην Ευρώπη. Οι κάτοικοί της το μαγείρευαν με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Βότανα, χόρτα, μπαχαρικά, λαχανικά, σαλιγκάρια, λαγούς ή και κοτόπουλα. Οι φτωχοί εργάτες γης θεωρούσαν τους εαυτούς τους τυχερούς αν τύχαινε κι έπεφτε στα χέρια τους κάποιο βατράχι που συμπλήρωνε το έδεσμα. Αρχικά η ανάγκη και μετά η παράδοση προέβλεπε το μαγείρεμα της παέγιας σε μεγάλα ρηχά τηγάνια με χερούλια. Το σκεύος αυτό ονομάζεται παεγιέρια και είναι κάτι σαν ισπανικό γουόκ. Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς επακριβώς τι περιέχει η παέγια. Τα σίγουρα υλικά είναι το ρύζι, το σαφράν, το ελαιόλαδο, η ντομάτα και το σκόρδο. Από εκεί και πέρα πιάνει δουλειά η φαντασία του μάγειρα.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με την καταγωγή του ονόματος. Η ρομαντική εκδοχή θέλει έναν ερωτευμένο νέο να φτιάχνει αυτό το πιάτο για την αγαπημένη του. «Por ella» (για εκείνη, στα ισπανικά). Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αν και στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, οι γυναίκες είναι αυτές που ασχολούνται με το μαγείρεμα, η παρασκευή της παέγιας είναι καθαρά αντρική δουλειά και αυτό έχει τις ρίζες του στους αγρότες που τη μαγείρευαν στα χωράφια. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι η λέξη παέγια προέρχεται από την αραβική λέξη «Baqiyah», που σημαίνει περισσεύματα. Πάλι δηλαδή τονίζεται η ταπεινή κοινωνική της προέλευση. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι πήρε το όνομά της από το σιδερένιο σκεύος με τα δύο χερούλια (από τη λατινική patella, που σημαίνει τηγάνι) όπου παραδοσιακά μαγειρεύεται. Είναι ίσως από τις λίγες γεύσεις που συνδυάζουν τον εξωτικό χαρακτήρα τους με τον κοσμοπολίτικο αέρα.

πηγή: Ελευθεροτυπία


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: MB04 στις Οκτώβριος 30, 2007, 11:32:19 πμ

Μαζί σας παίδες, αλλά όχι να τρώμε απο αυτό που έκοψε ο άλλος με τα δόντια του, φρίκη.



Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Nena στις Οκτώβριος 30, 2007, 13:54:56 μμ
Peach Melba, peches Melba, Πες Μέλμπα: Είναι απλό παγωτό βανίλιας σε μπολ που πάνω του βάζουμε μισό καραμελωμένο φρέσκο βερύκοκο και γαρνίρουμε με σαντιγύ. ΄Ετσι το ονόμασε ο μέγας Εσκοφιέ όταν η καλλιτέχνις κυρία Μέλμπα, μετά από παράσταση και ξενύχτι του ζήτησε κάτι διαφορετικό βρε παιδί να δροσιστεί. Ε ασφαλώς γίναν παραλλαγές από τότε.


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 30, 2007, 15:41:00 μμ
Μαράκι μου, δεν λέμε για τα αποφάγια καλέ, αλλά αυτό που πιάνουμε και τρώμε με το χέρι, όπως το
κοτοπουλάκι, τη γυναίκα... :D.... και άλλα εδέσματα.

Νένα, αγαπημένο παγωτό του παρελθόντος......


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Οκτώβριος 30, 2007, 21:42:27 μμ
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6c/Baklava%28RobertK%29.jpg/250px-Baklava%28RobertK%29.jpg)Μπακλαβάς

Αν και η ιστορία του μπακλαβά δεν είναι καλά καταγραμμένη, πολλές χώρες διεκδικούν τη δημιουργία του. Παρόλα αυτά, οι αποδείξεις δείχνουν ότι το γλύκισμα δημιουργήθηκε από Τούρκους της Κεντρικής Ασίας, ενώ τελειοποιήθηκε στις κουζίνες των ανακτόρων του σουλτάνου, στο παλάτι Τοπκαπί.

O Βρυώνης (1971) υποστήριξε ότι το ελληνικό γλύκισμα κοπτή ήταν η βυζαντινή έκδοση του σημερινού μπακλαβά. Παρ'όλα αυτά ο Perry (1994) απέδειξε ότι ενώ η κοπτή περιείχε ξηρούς καρπούς και μέλι, η συνταγή δεν περιλάμβανε ζύμη. Αντιθέτως, η κοπτή μπορεί να παρομοιαστεί περισσότερο με το σημερινό παστέλι ή με τον χαλβά παρά με μπακλαβά.

Σύμφωνα και με τον Andrew Dalby, δεν υπάρχει πουθενά ο μπακλαβάς σε αρχαιοελληνικές, αραβικές ή βυζαντινές πηγές, πριν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η παλαιότερη συνταγή ενός είδους πρωτο-μπακλαβά υπάρχει σε ένα Κινέζικο-Μογγολικό βιβλίο με συνταγές του 1330, με την ονομασία güllach. Σήμερα, στη μοντέρνα Τουρκική κουζίνα, υπάρχει το παρόμοιο γλυκό güllac. Σε αυτό το γλυκό, λεπτά φύλλα ζύμης ψήνονται με γάλα και ζάχαρη. Το γλυκό αυτό σερβίρεται με καρύδια και φρέσκα ρόδια.
Η λέξη μπακλαβάς προέρχεται πιθανόν από τη μογγολική ρίζα baγla- που σημαίνει 'τυλίγω' με την Τουρκική κατάληξη -v.


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: sgr στις Οκτώβριος 30, 2007, 21:47:40 μμ
Λία σε ευχαριστούμε για τις τόσο σημαντικές πληροφορίες που μας δίνεις συχνά πυκνά !!!


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Νοέμβριος 03, 2007, 00:41:13 πμ
(https://www.inout.gr/NewPagesImages/SyntagiesPiata/PswmiaPites/krouasan.jpg) κρουασάν
Ακούγοντας κάποιος την προφορά της λέξης κρουασάν, το μυαλό του πηγαίνει κατ' ευθείαν σε γαλλική προέλευση. Μάλλον, όμως οι Γάλλοι απέκτησαν τα κρουασάν ως είδος εισαγώγιμο κάπου στα τέλη του 17ου αι. Προσέξτε τώρα πώς λένε ότι ανακαλύφθηκε το κρουασάν:

Ενας από τους πιο διαδεδομένους μύθους αναφέρει ότι το κρουασάν ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της απόπειρας των τουρκικών στρατευμάτων να καταλάβουν τη Βουδαπέστη το 1686. Προσπάθησαν να ανοίξουν λαγούμια και να αιφνιδιάσουν τη φρουρά των ανακτόρων υπογείως, αλλά για κακή τους τύχη την ώρα που έσκαβαν τους άκουσαν αρτοποιοί που ξεκινούσαν τη δουλειά τους.

Οι τελευταίοι ειδοποίησαν τη φρουρά της πόλης, σήμανε συναγερμός και έτσι τα τουρκικά στρατεύματα κατατροπώθηκαν. Και αποφασίστηκε να δημιουργηθεί μια ψημένη ζύμη στο σχήμα του εμβλήματος της τουρκικής σημαίας, της ημισελήνου. Ο Alan Davidson στο «Oxford Companion to Food» βασιζόμενος σε δύο διαφορετικές εκδόσεις του ανάλογου Larousse Gastronomique του Alfred Gottschalk αναφέρει ότι μπορεί αυτός ο μύθος για το κρουασάν να μην είναι αλήθεια, καθώς άλλη εκδοχή του λέει ότι αυτό ανακαλύφθηκε με τον ίδιον τρόπο, και πάλι από αρτοποιούς, αλλά όχι στη Βουδαπέστη. Εγινε όταν οι Τούρκοι -και πάλι σκάβοντας λαγούμια- προσπάθησαν να καταλάβουν την Βιέννη το 1683, τρία χρόνια πριν από τη πρωτεύουσα της Ουγγαρίας. Και σύμφωνα με κάποιες άλλες εκδοχές, ούτε Βιεννέζοι ούτε Ούγγροι ήταν αυτοί που το ανακάλυψαν. Αλλοι λένε για Πολωνούς, άλλοι για τους Μεδίκους που το πήραν μαζί τους περνώντας τις Αλπεις και ήταν μία από τις σημαντικότερες προσφορές τους στην περίφημη γαλλική κουζίνα.

 





Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: sgr στις Νοέμβριος 06, 2007, 21:40:42 μμ
Άκου να δεις πως ανακαλύπτεται κάτι....
 ??? ??? ???


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Νοέμβριος 08, 2007, 21:51:21 μμ
(https://i15.tinypic.com/6wpymmg.jpg)Παστέλι  

Από την εποχή του Ηροδότου- που είναι ο πρώτος ιστορικός της ανθρωπότητας ο οποίος το αναφέρει - το παστέλι θεωρείται γλύκισμα  τονωτικό και ευγονικό.
 Η φιλόλογος κ. Ασπασία Μίχα-Λαμπάκη στο βιβλίο της «Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων κατά τους αρχαίους κωμωδιογράφους» (Αθήνα 1984, σελ.46) διευκρινίζει ότι η σησαμίς ή σησαμή διέφερε από τον σησαμούντα διότι παρασκευάζετο μόνον από μέλι και σουσάμι, «δια το πολύγονον, ως φήσι Μέναδρος» - κατά τον αρχαίο σχολιαστή του.
Δεν είναι πλουσιότερες οι πληροφορίες που έχουμε από τα Βυζαντινά χρόνια. «Ητο δε ο σησαμούς το σήμερον παστέλι» διευκρινίζει ο Φαίδων Κουκουλές στο περίφημο έργο του «Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός»

Πηγή: Τρόφιμα Κρασί & Ποτά, Ιανουάριος 1997




Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Νοέμβριος 11, 2007, 12:51:48 μμ
  (https://www.hellenicfoodservice.com/images/photos/PASTITSIO.gif)  ΜΟΥΣΑΚΑΣ ο ελληνικός

Ο μουσακάς κατάγεται από τον περσικό «μαγκουμά», ένα έδεσμα με στρώσεις από μελιτζάνα, κρεμμύδι και ψιλοκομμένο αρνίσιο κρέας. Η λέξη «μουσακά» στα αραβικά σημαίνει «κρύο πιάτο», ενώ στο Λίβανο μουσακά ονομάζουν ένα φαγητό με στρώσεις από μελιτζάνες, σάλτσα ντομάτας και σταφίδες. Την μπεσαμέλ, δηλαδή την άσπρη κρέμα, στην «κορυφή» ήρθε να προσθέσει ένας γαλλοαναθρεμμένος μάγειρας του σουλτάνου.
Οι Τούρκοι τον φτιάχνουν  με μελιτζάνες και κιμά.  Το λένε όμως μουσακά ακόμα και όταν γίνεται με κολοκύθια.  Κόβουν τις μελιτζάνες ή τα κολοκύθια στο μέγεθος του κεφαλιού ενός πουλιού, και αφού τα τσιγαρίσουν τα σιγοψήνουν.  Στο Χαλέπι της Συρίας λένε το φαγητό αυτό μουσακά και το φτιάχνουν με κολοκύθια και πατάτες.

 πηγή:Μυρσίνη Λαμπράκη


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Νοέμβριος 14, 2007, 21:53:38 μμ
  (https://tbn0.google.com/images?q=tbn:sKAbX6gaDEsOrM:https://www.cls.yale.edu/lexis/PD/content/salt.jpg)  Αλάτι

Το αλάτι είναι απαραίτητο για τον άνθρωπο. Γι' αυτό ήταν γνωστό και χρησιμοποιούταν από την αρχαία εποχή. Σε μερικές παραθαλάσσιες περιοχές, το χρησιμοποιούσαν σαν νόμισμα. Έτσι, οι κάτοικοι της Θράκης πουλούσαν δούλους σε αντάλλαγμα με αλάτι. Σε μερικές χώρες της Ασίας, οι κάτοικοι έκαναν τις αγορές και τις πωλήσεις με κομμάτια αλατιού. Άλλοι λαοί είχαν έλθει σε πόλεμο μεταξύ τους για να κατακτήσουν εδάφη με αλατούχες πηγές. Στην αρχή οι άνθρωποι έπαιρναν το αλάτι από τη θάλασσα με την εξάτμιση του νερού. Στη Γαλλία και στη Γερμανία βρέθηκαν ύστερα από ανασκαφές, αρχαίες συσκευές με τις οποίες απομόνωναν το αλάτι. Επίσης ήταν γνωστό το ορυκτό αλάτι (στερεό). Σπουδαία ορυχεία υπήρχαν στη Λιβύη, στην Αραβία, στην Ισπανία και στη Βοημία.

Το αλάτι κατέχει σημαντική θέση στη ζωή των λαών, στις συνήθειες, στη θρησκεία και στις παραδόσεις τους. Κατά τους αρχαίους Έλληνες συμβολίζει τη φιλία και την αλληλεγγύη. Με αυτό επισφράγιζαν τις συμφωνίες τους. Επίσης το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες και στις προσφορές τους προς τους θεούς.

Επίσης ο Μωσαϊκός Νόμος θεωρεί το αλάτι σαν σύμβολο και σαν απαραίτητο στοιχείο της προσφοράς προς το Θεό. Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται: «υμείς εστέ το άλας της γης». Και άλλοι λαοί, όπως οι Ασσύριοι, οι Πέρσες, χρησιμοποιούσαν το αλάτι στις θρησκευτικές τους τελετές.

Μέχρι σήμερα έχουν διατηρηθεί αρκετές προλήψεις σχετικά με το αλάτι. Π.χ. δε δανείζουν αλάτι οι χωρικοί, γιατί πιστεύουν ότι «ψοφάνε τα ζωντανά». Επίσης αποφεύγουν να χύσουν αλάτι από την αλατιέρα. Στη Γερμανία θεωρείται ευλογία η ανακάλυψη αλατούχου πηγής.

πηγή: Βικιπαίδεια


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Νοέμβριος 17, 2007, 00:34:14 πμ
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2f/Turkishcoffee.jpg/200px-Turkishcoffee.jpg)καφές ελληνικός

Yπάρχουν διάφορες θεωρίες που συνοδεύουν την καταγωγή και την ανακάλυψη του καφέ. Mια ιστορία αναφέρει ότι γύρω στο 850 μ.X. ο βοσκός Kαλντί από την Yεμένη παρατήρησε στις κατσίκες του μια παράξενη συμπεριφορά, κυρίως τις νυχτερινές ώρες, όταν έτρωγαν τους καρπούς ενός συγκεκριμένου μικρού θάμνου. Aπό περιέργεια αποφάσισε να δοκιμάσει κι αυτός! Λίγο αργότερα εμπιστεύθηκε την ευχάριστη εμπειρία του στον μωαμεθανό ηγούμενο ενός κοντινού μοναστηριού. O ηγούμενος έβρασε τους καρπούς, ήπιε το εκχύλισμα, παρατήρησε ότι το ρόφημα τον βοηθούσε να μένει ξάγρυπνος τη νύχτα και το σύστησε στους μοναχούς έτσι ώστε να μένουν άγρυπνοι στις νυχτερινές λειτουργίες. O καφές γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο τον αραβικό κόσμο, από τη Mέκκα και τη Mεδίνα μέχρι την Aλεξανδρούπολη, το Xαλέπι και τη Δαμασκό.
Mια άλλη εκδοχή για την ανακάλυψη του καφέ υποστηρίζει ότι τα πρώτα φυτά καφέ εμφανίστηκαν στη «μαύρη ήπειρο» και συγκεκριμένα στην Aιθιοπία. Oι φυλές που κατοικούσαν στη συγκεκριμένη περιοχή συνήθιζαν να παρασκευάζουν έναν πολτό αναμειγνύοντας τα άνθη των φυτών του καφέ με ζωικό λίπος. Στη συνέχεια το έπλαθαν σε μικρά μπαλάκια και το κατανάλωναν οι πολεμιστές για να παίρνουν ενέργεια στις μάχες. Eκείνη την εποχή πολλοί ήταν αυτοί που πίστευαν ότι οι διεγερτικές ικανότητες του καφέ ήταν αποτέλεσμα θρησκευτικής έκστασης. Για τον λόγο αυτό ο καφές έχει συνδεθεί με πληθώρα παραδόσεων και δοξασιών.

Στα Bαλκάνια,  εδώ και αιώνες το ζήτημα είναι σε ποιον ανήκει τι, ονομάζεται συνήθως «τούρκικος» και μόνο τα τελευταία χρόνια αναφέρεται ως «ελληνικός». Aνεξάρτητα απ όλα αυτά, η παρασκευή του καφέ με αυτόν τον τρόπο, χωρίς φιλτράρισμα, προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από τον αραβικό πολιτισμό. Kαι η παρουσία του πρέπει να χρονολογείται εδώ και αιώνες στην ευρύτερη περιοχή, αφού σύμφωνα και με τον Hλία Πετρόπουλο (O τουρκικός καφές εν Eλλάδι, εκδ. Nεφέλη), στις αφηγήσεις για την άλωση της Kωνσταντινούπολης οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι στην Πόλη υπήρχαν 300 με 500 καφενεία.

Στην παρασκευή του ελληνικού καφέ χρησιμοποιούμε πολύ ψιλά αλεσμένο καφέ, βάζοντας μία γεμάτη κουταλιά για ένα μικρό φλιτζάνι. Προσθέτουμε την επιθυμητή ποσότητα ζάχαρης και τον αφήνουμε να βράσει. Για πλούσιο καϊμάκι, ο καφές θέλει ψήσιμο σε σιγανή φωτιά και συνεχές ανακάτεμα. Οταν αρχίσει να φουσκώνει, τον αποσύρουμε από τη φωτιά και τον ξαναβάζουμε μέχρι να ξαναβράσει. Αυτό γίνεται συνήθως τρεις φορές (για να κοχλάσει και να μειωθεί το καϊμάκι). Στη συνέχεια, άλλοι αφήνουν τον καφέ για λίγο στο μπρίκι να κατακαθίσει το ίζημά του πριν τον σερβίρουν, ενώ ορισμένοι ρίχνουν μερικές σταγόνες κρύο νερό στο φλιτζάνι για να κατακάτσει ο καφές. Tο σερβίρισμα παίζει σημαντικό ρόλο: αν τον ρίξετε από ψηλά στο φλιτζάνι, κάνει φουσκάλες (ο λεγόμενος «βραστός»: γλυκύς βραστός κ.ο.κ.), ενώ αν τον αδειάσετε αργά και προσεκτικά και σχεδόν αγγίζοντας το μπρίκι στα χείλη του φλιτζανιού, παίρνετε το πιο πλούσιο καϊμάκι (ο λεγόμενος «βαρύς»: βαρύς γλυκός κ.οκ.). Σερβίρεται καυτός.
Eλληνικός καφές

Bαρύς γλυκός
1 γεμάτη κουταλιά καφέ, 2 ζάχαρη

Mέτριος
1 γεμάτη κουταλιά καφέ, 1 ζάχαρη

Mε ολίγη
1 γεμάτη κουταλιά καφέ, 1/4 ζάχαρη

Σκέτος
1 γεμάτη κουταλιά καφέ

Γλυκύς βραστός
1 γεμάτη κουταλιά καφέ, 2 ζάχαρη (2 ή 3 βράσεις)

πηγή: Ελευθεροτυπία και Βικιπαίδεια


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Νοέμβριος 22, 2007, 21:13:17 μμ
Αναδρομή στην ιστορία    

Η αφετηρία της μαγειρικής πρέπει να βρίσκεται στα χρόνια της ανακάλυψης της φωτιάς.

Οι αρχαίοι άνθρωποι έψηναν αρχικά τα φαγητά τους σε στάχτες. Αργότερα τα τύλιγαν σε φύλλα και υπήρξε γευστική πρόσθεση.

Επόμενη μορφή ήταν το βράσιμο. Έβραζαν μέσα σε λάκκους, με τοιχώματα με πλάκες ειδικές, σε νερό μέσα στο οποίο έριχναν καυτές πέτρες. Αργότερα έχουμε κεραμικά σκεύη και τέλος μεταλλικά.
Οι Αιγύπτιοι είναι μάλλον οι πρωτοστάτες της Γαστρονομίας. Μόνο η ποικιλία ψωμιού έφτανε τα 15 είδη.
Από φρούτα είχαν το χουρμά (που το χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο και για το γλυκό Shat (αλεύρι, χουρμάς, μέλι), βερίκοκα, είδος σύκου, σταφύλι, μετέπειτα μπανάνες, πορτοκάλια, λεμόνια, καρπούζια, πεπόνια. Από λαχανικά είχαν αγγούρια, σκόρδα, μπιζέλια, κόκκινο λάχανο, μαρούλι (το οποίο θεωρούσαν ότι ήταν διεγερτικό για τους άντρες και ότι προσέδιδε γονιμότητα στις γυναίκες).

 Από καρπούς είχαν ρεβίθια, κουκιά, ελιές (ελαιόλαδο χρησιμοποιούσαν για φωτισμό πιο πολύ – για μαγείρεμα είχαν ένα είδος φυτικού λαδιού από είδος Βελανιδιάς) και φακές (που θεωρούσαν πως έφερναν ευφορία και τις χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότερη σούπα του κόσμου << Potage Esau >> που φτιάχνεται μέχρι σήμερα). Από κρέατα είχαν βόδι, μοσχάρι, γουρούνι (από τα οποία το ψαρονέφρι και το κόντρα τα έψηναν στην σούβλα). Από πουλερικά είχαν περιστέρια, χήνες, γερανούς, ορτύκια, πάπιες (τα οποία όλα έψηναν). Από ψάρια είχαν κέφαλους, μουρμούρες, χρόμηδες, λατίδες (τόσο μεγάλα που καμιά φορά έπρεπε να τα σηκώνουν 2 άντρες και που κατά τον Ηρόδοτο άλλα ξέραιναν στον ήλιο, άλλα έτρωγαν ωμά, άλλα έκαναν παστά σε άλμη και άλλα προσέφεραν στους Θεούς σε δοχεία με ξύλινα καπάκια, μια πρώτη μορφή κονσερβοποίησης). Από κυνήγια είχαν αντιλόπες και γαζέλες.
Είχαν γάλα (το οποίο έβραζαν, όπως και το κρέας),βούτυρο, κρέμα γάλακτος (των οποίων τη θρεπτική αξία γνώριζαν καλά).Είχαν αμπέλια με μια μόνο ποικιλία από την οποία παρήγαγαν ένα είδος ξηρού κρασιού (Μαρεωτικός Οίνος) το οποίο έπιναν όχι για την γεύση (άλλωστε πρόσθεταν ζάχαρη ή και μπαχαρικά) αλλά για την αίσθηση ευφορίας που προσέδιδε. Το αντικαθιστούσαν και με υδρομέλι (αλκοολούχο μίγμα μελιού και ζεστού νερού) ή και με σταφυλόζουμο.
Τέλος είχαν τη μπύρα, το εθνικό τους ποτό, που πότε – πότε εμπλούτιζαν με λούπινο ή πικρά βότανα. ο αλάτι το απέφευγαν γιατί ήταν σύμβολο του Θεού του Κακού, Σεθ. Δεν υπάρχουν μαγειρικά βιβλία, μόνο συνταγές σε Ιατρικούς Πάπυρους και Ιερογλυφικές εικόνες για την άντληση στοιχείων. Συνταγές σώζονται στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου (π.χ. Ψάρι με σάλτσα Τάρατορ).

Οι πρωτοπόροι της γαστρονομίας
Δεν ασχολήθηκαν μόνο με τις μαρμίτες τους.
Ειναι αυτοί που δημιούργησαν και μετέδωσαν το αλφαβητάρι της μαγειρικής.
Σας παρουσιάζουμε τους πρωτοπόρους της γαστρονομίας που δεν είναι άλλοι από τους αρχαίους Ελληνες αρχιμάγειρες.
Αυτοί είναι οι πρώτοι που πειραματίστηκαν με τα υλικά και τους τρόπους παρασκευής των, αυτοί ανακάλυψαν μεθόδους μαγειρικής και τους κατέγραψαν, αυτοί δίδαξαν στον κόσμο τα μυστικά της μαγειρικής.
Οι Ρωμαίοι στήριξαν ολόκληρη τη μαγειρική τους στις συνταγές που πήραν από τους Έλληνες. Ακόμα και αυτό που θεωρείται ως το αρχαιότερο βιβλίο μαγειρικής, του περίφημου Ρωμαίου Απίκιου, που γράφτηκε περίπου το 400π.Χ. (αλλά δεν σώθηκε) ήταν συλλογή συνταγών των καλύτερων Ελλήνων αρχιμαγείρων.
 


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Νοέμβριος 24, 2007, 04:53:51 πμ
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c9/Feta_Greece_2.jpg/180px-Feta_Greece_2.jpg) Η ιστορία του τυριού

Η ιστορία του τυριού είναι τόσο μακρόχρονη όσο και αυτή του ανθρώπινου γένους και συνδέεται με την εξημέρωση κατοικίδιων ζώων 10.000 χρόνια προ Χριστού. Οι ρίζες της τυροκομίας δεν  είναι γνωστές με βεβαιότητα. Πιστεύεται, όμως, ότι το τυρί έχει την καταγωγή του στη Μεσοποταμία, όπου παρασκευάστηκε πριν 8.000 χρόνια περίπου. Είναι πολύ πιθανό η παρασκευή του να έγινε εντελώς τυχαία, κατά τη μεταφορά του γάλακτος μέσα σε στομάχια νεαρών ζώων.

Αναφορές για το τυρί γίνονται σε πολλά αρχαία και κλασσικά κείμενα. Από τη μυθολογία ακόμα, λέγεται ότι οι θεοί έστελναν τον Αρισταίο, γιο του Απόλλωνα, για να διδάξει στους Έλληνες την τυροκομία, ενώ από την Οδύσσεια του Ομήρου μαθαίνουμε για τον Κύκλωπα Πολύφημο και την τυροκομική τέχνη του.

Η τυροκομία φαίνεται ότι ήρθε στην Ευρώπη από τους ΄Αριους, νομάδες κτηνοτρόφους στην κεντρική Ασία. Καταγραφές για παρασκευή και κατανάλωση τυριού στην αρχαία Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλές, όπως από τον Αριστοτέλη, τον Πυθαγόρα και πολλούς αρχαίους κωμωδιογράφους.

Η τυροκομία παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη στα ρωμαϊκά χρόνια από τους Ρωμαίους, οι οποίοι μετέφεραν την τυροκομική τέχνη σε περιοχές που μέχρι τότε την αγνοούσαν. Στην αρχαία Ρώμη υπήρχε πλούσια αγορά τυριών, με αρώματα, μυρωδικά και ποικιλίες γεύσεων, ενώ τα επόμενα κείμενα της εποχής καταπλήσσουν με την ορθότητα των λεπτομερειών για την τυροκομία.

Από τον Μεσαίωνα παρατηρούνται οι πρώτες κινήσεις για τη σύσταση τυροκομικών συνεταιρισμών, ενώ από το 14o αιώνα η παρασκευή των τυριών έχει πάρει πλέον βιομηχανική μορφή.
   
πηγή: ΦΑΓΕ


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Νοέμβριος 28, 2007, 16:09:37 μμ
 (https://www.noikokyra.gr/images/sesame1.jpg) Σουσάμι
 Αυτός ο σπόρος, που λέτε, ταξιδεύει από το λαό των Ασσυρίων στους αρχαίους Ελληνες, από την εμφανισμένη στους αιώνες κινεζική κουζίνα, στις δημιουργίες των Ρωμαίων και των αρχαίων Αιγυπτίων. Ταξιδεύει παντού και μεταφέρει τις πάμπολλες ευεργετικές του ιδιότητες με έναν αέρινο τρόπο, σαν τον ανθό της άνοιξης, αυτό που λέμε «κλέφτη».

 Γεμάτο δύναμη και ενέργεια, το σουσάμι, βρισκόταν πάντοτε στα δισάκια των αρχαίων Ελλήνων στρατιωτών, ιδίως όταν ξεκινούσαν για μεγάλες εκστρατείες.

Ενας μύθος των Ασσυρίων λέει ότι οι θεοί μία ημέρα πριν αποφασίσουν να δημιουργήσουν τον κόσμο ήπιαν μπόλικο κρασί από σουσάμι. Σε πολλές αρχαίες κοινωνίες το σουσάμι και τα παράγωγά του, όπως το σησαμέλαιο, αποτελούσαν ένα είδος νομισματικής ανταλλάξιμης μονάδας σχεδόν ισότιμης του ασημιού. Σουσάμι, ασήμι, όλο και κάποια γλωσσική συγγένεια φαίνεται να έχουν...

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τον πιο έγκυρο ιστορικό ταξιδευτή της αρχαιότητας, οι Βαβυλώνιοι καλλιεργούσαν το σουσάμι από το 1750 π.Χ. ενώ σουσάμι έχει βρεθεί και στον τάφο του Τουταγχαμών, που τάφηκε γύρω στο 14ο π.Χ. αιώνα. Επίσης, ο Μάρκο Πόλο αναφέρει ότι οι Πέρσες χρησιμοποιούσαν σουσάμι όχι μόνο για τροφή αλλά και για μασάζ, σε γιατροσόφια, ως φωτιστική ύλη αλλά και σε καλλυντικά.

Στην αρχαία Ελλάδα, το σουσάμι ήταν μία από τις συνηθέστερες πρώτες ύλες για την παρασκευή φαρμάκων, με τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό να το θαυμάζουν και να παροτρύνουν στη χρήση του. Ο Αριστοφάνης, στην «Ειρήνη», γράφει επί λέξει: «Η κότα ψήθηκε. Το παστέλι του σησαμιού ζυμώθηκε».

Είναι φαινολικές ενώσεις, οι λεγόμενες λιγνάνες που περιέχονται στο σουσάμι και επομένως και στα προϊόντα τον, ταχίνι και χαλβά, και δίνουν σ' αυτά λίγο-πολύ «θαυματουργές» ιδιότητες και εναντίον της χοληστερίνης, αλλά και της υπέρτασης.


Πηγή:Enet


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Δεκέμβριος 04, 2007, 17:39:47 μμ
(https://www.miss.gr/photos/keimenou/sidages/Plum.jpg)Δαμάσκηνο

 Κατάγεται, λένε, από τη δυτική Ασία και συναντούμε τα δαμάσκηνα σε γραπτά του Κομφούκιου του 479 π.Χ. τα οποία αναφέρονται στις γαστριμαργικές προτιμήσεις του αρχαίου κινεζικού πολιτισμού. Η δαμασκηνιά παίζει σημαντικό ρόλο στην κινεζική μυθολογία και συσχετίζεται με τη σοφία και την πνευματική ωριμότητα.

Ο Γάιος Πομπήιος εισήγαγε τα δαμάσκηνα στους κήπους της Ρώμης και ο Μέγας Αλέξανδρος στη συνέχεια στη Μεσόγειο. Μια γλυκιά, αριστοκρατική γεύση που παντρεύεται άριστα με την παράδοση και τη λαϊκή κουζίνα της ελληνικής επαρχίας, το δαμάσκηνο καταναλώνεται κυρίως αποξηραμένο όπως είναι και η συνηθέστερη μορφή που το βρίσκουμε στο λιανεμπόριο. Για την αποξηραμένη μορφή χρησιμοποιείται πρωτίστως μια ποικιλία του δαμάσκηνου που καλλιεργείται κυρίως στα Βαλκάνια (Βοσνία, Σλοβακία, Σερβία), στην Ιταλία και στις ΗΠΑ.

 Το δαμάσκηνο, πάντως, έχει εμπνεύσει την ελληνική λαϊκή παράδοση, τους θρύλους και τις παραδόσεις. Οι ερασιτέχνες ονειροκρίτες λένε ότι αν στον ύπνο σου δεις άγουρο δαμάσκηνο και όχι πάνω σε δέντρο, σημαίνει ότι ή εσύ ή κάποιοι συγγενείς σου θα έχουν κακή διάθεση. Αν τα δαμάσκηνα είναι ώριμα, τότε θα δοκιμάσεις ευχαρίστηση όχι μεγάλης διάρκειας. Σε περίπτωση που το όνειρο προβλέπει κατανάλωση δαμάσκηνων, τότε θα συμβούν απολαυστικά πράγματα αλλά και αυτά μικρής διάρκειας. Αν, όμως, μαζεύεις τα δαμάσκηνα που είναι στο χώμα και μέσα στα καλά υπάρχουν και σαπισμένα, τότε επέρχεται ο συμβιβασμός με την ύπαρξη κακών στιγμών όταν όλα πάνε καλά. Η δαμασκηνιά με το πλούσιο φύλλωμα σημαίνει βελτίωση των οικονομικών.

Πηγή:e-net


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Δεκέμβριος 11, 2007, 19:36:16 μμ
Φουά γκρα   

Το φουά γκρα, το συκώτι δηλαδή της χήνας ή  της πάπιας.
Οι Αιγύπτιοι ήταν οι πρώτοι που παρατήρησαν ότι οι χήνες, πριν από την τακτική ετήσια αποδήμησή τους για θερμότερα μέρη, έτρωγαν του σκασμού, μέχρι το συκώτι τους να γίνει τεράστιο και να το χρησιμοποιήσουν έτσι ως «ρεζερβουάρ» ενέργειας για τα μακρινά και δύσκολα ταξίδια τους. Μόνο που, μαζί μ' αυτό, ανακάλυψαν και τις πρώτες μορφές «βίαιης πάχυνσης», η οποία ακόμα και σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά, διχάζει τις παραγωγικές μονάδες του σπανίου αυτού εδέσματος με τις καθόλου σπάνιες οικολογικές, αλλά και ακτιβιστικές οργανώσεις για τα δικαιώματα των ζώων.

Στην αρχή, οι Αιγύπτιοι τάιζαν με το ζόρι τις χήνες με θρυμματισμένα κομμάτια σύκων, ποτισμένα με γάλα και μέλι, πιστεύοντας ότι το συκώτι τους θα γίνει όχι μόνο μεγάλο και τροφαντό, αλλά και γλυκό. Αυτό, γύρω στο 2390 π.Χ., όπως μαρτυρούν τοιχογραφίες. Περί τα τέλη του 8ου αι. π.Χ., το φουά γκρα ήρθε και στην Ελλάδα, ενώ την ίδια περίοδο οι Ρωμαίοι προτιμούσαν το συκώτι μαριναρισμένο σε γάλα, μέλι, κρασί και διάφορα μπαχαρικά, που είχαν κάνει τα πρώτα τους βήματα στην Ευρώπη από την Ανατολή.

Μάστορες στη -βάρβαρη μεν, επικερδέστατη δε- διαδικασία της αναγκαστικής σίτισης αποδείχτηκαν οι Εβραίοι που, από τον 13ο έως και τον 18ο αι., διέδωσαν το φουά γκρα στην Κεντρική Ευρώπη, με πρώτους επίδεκτους μαθήσεως του Γάλλους. Τη χρονιά που ξεκινούσε η Γαλλική Επανάσταση (1789), ο στρατιωτικός διοικητής του Στρασβούργου, De Contades (1754-1793), διέταξε τον προσωπικό του σεφ, τον Jean Pierre Clause (1757-1828) να φτιάξει ένα καινούργιο πιάτο με φουά γκρα. Έσπασε το κεφάλι του ο σεφ κι έφτιαξε ένα πιάτο στο οποίο το φουά γκρα ήταν μέσα σε ζύμη που από πάνω είχε κάνει κρούστα. Ο De Contades έστειλε ένα πιάτο στον Λουδοβίκο XVI και αυτός ενθουσιάστηκε τόσο πολύ, που έστειλε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στον σεφ και χάρισε στον De Contades μια έκταση στην περιοχή Picardie, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Ετσι, λοιπόν, για περισσότερο από έναν αιώνα το Στρασβούργο αποκαλείτο «πρωτεύουσα του φουά γκρα».

πηγή:enet

(https://www.greekmasa.gr/images/Photobucket_masa1/1dre8a.jpg)


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Δεκέμβριος 12, 2007, 14:36:29 μμ
 (https://i3.tinypic.com/81prmrk.jpg)   Το ελαιόλαδο

Στον ελληνικό χώρο έχουν βρεθεί αφενός πιεστήρια για παραγωγή λαδιού από τις ελιές και αφετέρου δοχεία (πιθάρια) αποθήκευσης λαδιού που χρονολογούνται πριν από τα ιστορικά χρόνια.

Οι χρήσεις του λαδιού, εκτός από τη χρήση του στις τροφές ήταν:
    * για φωτισμό (λύχνοι)
    * για τα αρώματα (αρωματικά λάδια)
    * σαν συντηρητικό
    * για περιποίηση του σώματος / καθαρισμό
    * στη βυρσοδεψία
Οι μεσογειακές χώρες είναι από τους σημαντικότερους παραγωγούς ελαιολάδου στον κόσμο.
Το λάδι παράγεται με ψυχρή ή θερμή συμπίεση καρπού ελιάς. Σε αρκετές περιπτώσεις στη συνέχεια γίνεται φιλτράρισμα με διηθητικά μέσα.
Ενδεικτικό της ποιότητας του ελαιολάδου είναι η οξύτητα.

Ποιότητες
    * Εξαιρετικά παρθένο
    * Παρθένο
    * Ελαιόλαδο
    * Πυρηνέλαιο

Αγουρέλαιο

Με το όνομα αγουρέλαιο φέρονται τρία είδη παραγωγής φυσικού λαδιού.

    1: Το έλαιο, κοινώς λάδι ελιάς, που προέρχεται από τη σύνθλιψη ελιών που δεν έχουν ακόμη ρυτιδωθεί και διατηρούν το πράσινο χρώμα τους. Αυτό το αγουρέλαιο το ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες ωμοτριβές ή ομφάκιο.
    2: Το έλαιο, που παράγεται κατά τη πρώτη σύνθλιψη ώριμων ελιών χωρίς να χρησιμοποιηθεί θερμό νερό εξ ου και λέγεται άθερμο ή αθέρμοτο, και
    3: Το έλαιο που παράγεται από σύνθλιψη αγριελιών.

Η Μαρία Μπ. μάς στέλνει ωραιότατες φωτογραφίες από ένα ελαιοτριβείο του Αιγείου και μας εξηγεί πώς γίνεται η παραγωγή  λαδιού . Μαρία σε ευχαριστούμε!!




Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Δεκέμβριος 12, 2007, 15:00:40 μμ
"΄Οπως σας είχα ήδη ενημερώσει το Σάββατο που μας πέρασε πήγαμε σ' ένα ελαιοτριβείο

στην ευρύτερη περιοχή του Αιγίου και συγκεκριμένα στην περιοχή "Καμάρες", για να αγοράσουμε

το λάδι μας.  Ο ιδιοκτήτης ήταν συμμαθητής του άντρα μου και έτσι πηγαίνουμε εκεί κάθε

χρόνο και παίρνουμε πολύ ωραίο λάδι (μας αρέσει το αγουρέλαιο) και με τα λιγότερα οξέα.

Λοιπόν σας είχα υποσχεθεί φωτογραφίες οπότε και σας τις παραθέτω!!!! "

                                                                                                      Μαρία Μπ.


(https://i7.tinypic.com/7y3xrwj.jpg)
1) Τα σακιά με τις ελιές που είναι όπως τις μαζέψανε από τα δένδρα.

(https://i5.tinypic.com/6ui3i8p.jpg)
2) Σ' αυτό το τελάρο-γούρνα ρίχνουνε το περιεχόμενο των σακιών
    δηλαδή ελιές και φύλλα.

(https://i10.tinypic.com/6kpo6xt.jpg)
3) Προχωράνε με το μηχάνημα-διάδρομο πρός τα επάνω

(https://i14.tinypic.com/72a4x28.jpg)
4) και βγαίνουν στο επόμενο βήμα τους, πλυμένες και χωρίς τα φύλλα.

(https://i19.tinypic.com/8an347t.jpg)
5) στο επόμενο στάδιο πολτοποιούνται

(https://i3.tinypic.com/6odzip3.jpg)
6) εδώ έχουμε λάδι με νερό (καθώς κατασταλάζει το μείγμα το λάδι επιπλέει)

(https://i7.tinypic.com/8elg3n7.jpg)
7)εδώ έχουμε πλέον το πολυπόθητο λαδάκι μας !!!!  ευωδιαστό και φρέσκο !!! μμμμμ !!
   τέλειο !!!
Η επόμενη κίνηση είναι να το βάλουν από την αντλία που έχει αυτό το vτεπόζιτο στους τενεκέδες ή σε βαρελάκια (λίμπες).


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Δεκέμβριος 13, 2007, 13:42:02 μμ
Mαρία, υπέροχες οι φωτό που μας έστειλες.

Είσαι τυχερή που έχεις φίλους από τους οποίους μπορείς να προμηθεύεσαι αγνά προϊόντα.
Είσαι σίγουρη τι τρως. .........


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: al1975 στις Δεκέμβριος 13, 2007, 14:18:09 μμ
Όντως Μαριώ μου, πολύ ωραίες οι φωτό σου!
Άντε λαδωθήκαμε πάλι!


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: sgr στις Δεκέμβριος 13, 2007, 14:36:32 μμ
Tυχερούλα !!
Καλά έκανες και μας τις έστειλες. Εγώ δεν έχω δει ποτέ πως βγαίνει το λάδι. Ενδιαφέρον !


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Δεκέμβριος 13, 2007, 15:07:59 μμ
Δεν είσαι η μόνη,sgr, που δεν έχεις δει πώς βγαίνει το λάδι, ίσως και μερικά εκατομμύρια άλλοι. :D :D
Χρησιμότατο!!!


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: zoi στις Δεκέμβριος 13, 2007, 16:57:01 μμ
Μαρία εμείς βγάλαμε το λαδάκι μας πριν λίγες ημέρες, από δικές μας ελιές!!! Να είναι καλά η γιαγιούλα μου αλλά και τα πεθερικά μου που κάθε χρόνο δουλεύουν πραγματικά για το λάδι της χρονιάς. Μου θύμισες ωραίες στιγμές διότι όταν ήμουν μικρή η γιαγιά μου μας έπαιρνε με τον αδελφό μου μαζί στις ελιές αλλά και στο ελαιοτριβείο. Έχουμε φάει το κρύο με το τσουβάλι και τώρα που είπα τσουβάλι όταν έβρεχε έπαιρνε ένα τσουβάλι από αυτό που βάζουμε μέσα τις ελιές έβαζε τη μία μύτη μέσα στην άλλη και μας το έβαζε στο κεφάλι για να μην βρεχόμαστε. Τι ωραία περνούσαμε δε λέγετε... και πριν τις ελιές (κατά τον Σεπτέμβρη με Οκτώβρη) πηγαίναμε και για τα αμύγδαλα. Ακόμη έχουμε στο χωριό μια χελώνα που είχαμε μαζέψει από το χωράφι τότε και η οποία ήταν τεράστια. Η γιαγιά μου της έχει βάψει το κέλυφος (είναι χελώνα με κίτρινες, κόκκινες και πράσινες βούλες) για να μην τη χάσουμε. Αν βγει από το σπίτι (πράγμα δύσκολο) να την βρούνε και να μας τη φέρουν πίσω. Το μόνο παράπονο που έχει η γιαγιά είναι ότι της τρώει τα μαρούλια και τα σπανάκια... Καλά μπορώ να μιλάω για τη γιαγιά και το χωριό ώρες ολόκληρες... Αυτά προς το παρόν. Απλά θέλω να πω ότι όντως είμαστε πολύ τυχεροί που οι δικοί μας άνθρωποι ασχολούνται για το τι θα φάμε (από το αυγό, το τυρί, τον τραχανά, τα ζαρζαβατικά κλπ) Μακάρι όταν μεγαλώσουμε κι εμείς κι έχουμε χρόνο να ασχολούμαστε με το τι θα φάνε τα παιδιά και τα εγγόνια μας...

 :) :) :)


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: sgr στις Δεκέμβριος 13, 2007, 22:25:31 μμ
Ζωή δεν φαντάζεσαι πόσο τυχερή είσαι που έχεις απλά... βιώσει τη φύση.
Δυστυχώς δεν έχω έχω χωριό.
Τόσο εγώ αλλά και το παιδί μου αυτά τα βλέπουμε είτε από την τηλεόραση, είτε από φωτογραφίες. :'( :'( :'(


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: margarita79 στις Δεκέμβριος 14, 2007, 08:58:45 πμ
μαρακι να εισαι καλα του χρονου να ξαναπας.
σε ευχαριστουμε για τις  ωραιες φωτογραφιες.για μενα ειναι πολυ χρησιμες γιατι ποροτι ο ανδρας μου ειναι απο τη ζαχαρω οπως ξερετε μια παριοχη που παραδοσιακα ζουσε.. απο το λαδι δεν ειχε τυχει ποτε να παρευρεθω στην εποχη περισυλλογης του ελαιοκαρπου.
τωρα πλεον που ελιες δεν εχουν οχι μονο τα πεθερικα αλλα ολοκληρη η περιοχη ουτε για δειγμα....το εχω μετανιωσει που δεν ειχα παει τοσα χρονια.
η αληθεια ειναι οτι σε αυτους τους ανθρωπους η απωλεια των ελιων οχι μονο οικονομικα αλλα και ψυχολογικα εχει στοιχισει πολυ..
να πω μονο οτι η πεθερα μου τις προαλλες πεταξε τη δευτερη δεξαμενη για λαδι που ειχε και εκλαιγε....
κριμα...
και του χρονου να ειστε καλα!!!


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Mary στις Δεκέμβριος 14, 2007, 09:25:01 πμ
Αχ!! τι μου θυμήσατε. Τότε που ήμουν 15 χρονών και πηγαίναμε στη Σκόπελο για τις ελιές (δεν είχαμε σπίτι τότε εκεί) μέναμε στο ξενοδοχείο της θείας μου. Μαζευόταν λοιπόν όλο το σόι για να βοηθήσει. Έφευγαν όλοι το πρωί και με άφηναν εμένα και την συνομίληκη ξαδέλφη μου να κάνουμε το μαγείρεμα. Έπρεπε να είναι έτοιμο το τραπέζι το απόγευμα για να φάνε 20 με 25 άτομα. Το τι γέλιο κάναμε δεν μπορώ να σας περιγράψω. Έπρεπε να στρώσουμε τα κρεβάτια τους, να φτιάξουμε φαγητό για τόσα άτομα έτσι όταν γύριζαν κατάκοποι όλοι τους να βρουν τουλάχιστον ζεστό φαί και ζεστό κρεβάτι. Ήταν από τα καλύτερα που έχω ζήσει.


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: giota στις Δεκέμβριος 14, 2007, 13:03:04 μμ
κι πρωτη φορα είδα πως παραγεται το λαδι
πολυ ωραίες και ενδιαφερον οι φωτογραφίες
ευχαριστουμε


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Δεκέμβριος 14, 2007, 18:49:12 μμ
Έφευγαν όλοι το πρωί και με άφηναν εμένα και την συνομίληκη ξαδέλφη μου να κάνουμε το μαγείρεμα. Έπρεπε να είναι έτοιμο το τραπέζι το απόγευμα για να φάνε 20 με 25 άτομα.
Mary, από μικρή μικρή στα βάσανα :D :D
Από μικρή, καλονοικοκυρά.........


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Katerina στις Δεκέμβριος 14, 2007, 22:25:18 μμ
Πολύ χρήσιμες οι πληροφορίες σου, Μαρία, σε ευχαριστούμε πολύ. Ούτε κι εγώ δεν έτυχε ποτέ να δω πώς παράγεται το λάδι, παρόλο που κατάγομαι από χωριό. Και μάλιστα πρέπει να τα μάθω, γιατί μέσα στον επόμενο χρόνο θα φυτέψουμε ελιές στο χωραφάκι μας.  :)
Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν, ειδικά για ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως το τι βάζεις στο τραπέζι σου... :(


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Nena στις Δεκέμβριος 15, 2007, 17:50:23 μμ
Α, τι ωραίες φωτογραφίες!  Επιτέλους - μέσα στα εκατομμύρια κι εγώ - είδα πως βγαίνει το λάδι της ελιάς. Ως τώρα ήξερα μόνο πως μου βγάζουν το λάδι. Ευχαριστώ κι εγώ.


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Δεκέμβριος 17, 2007, 19:59:38 μμ
  (https://my.aegean.gr/gallery/4301-2/spanaki.jpg)   Σπανάκι

Η καριέρα του Ποπάι ξεκίνησε το 1929, ως δευτεραγωνιστή σε σειρά κόμικς στην Evening Journal της Νέας Υόρκης. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1937, οι σπανακοπαραγωγοί του Κρίσταλ Σίτι στο Τέξας έστησαν άγαλμα στο καλό ναυτάκι, αναγνωρίζοντάς του το γεγονός ότι ευθυνόταν για τη ραγδαία αύξηση της κατανάλωσης σπανακιού στις ΗΠΑ και της κατά 30% αύξησης της δικής τους παραγωγής.

Το σπανάκι ξεκίνησε, λέγεται, από την Κίνα το 700 π.Χ., όταν το έστειλε ως δώρο στην αυτοκρατορική αυλή ο βασιλιάς του Νεπάλ, ενώ ήδη ήταν γνωστό αλλά όχι ευρέως διαδεδομένο στην Περσία. Στην Ευρώπη είναι σχετικώς νέο λαχανικό, αφού άρχισε να γίνεται γνωστό μόλις τον 11ο αι. από τους Μαυριτανούς, που το πρωτοφέρανε στην Ισπανία. Το γεγονός αυτό του χάρισε στην Αγγλία την ονομασία «ισπανικό λαχανικό». Υπήρξε δε, ένα από τα αγαπημένα λαχανικά της Αικατερίνης των Μεδίκων (1519 - 1589).

Το σπανάκι είναι υπερπλούσιο σε σίδηρο και άλλα μεταλλικά ιχνοστοιχεία και σύμφωνα με νεότερες έρευνες τα 100 gr. σπανακιού περιέχουν 3 mg σιδήρου. Ο σίδηρος, όμως, του σπανακιού, λένε οι ειδικοί, δεν αφομοιώνεται πλήρως από τον οργανισμό. Ενδείκνυται σε περιπτώσεις δυσκοιλιότητας και είναι ιδανική τροφή για εγκύους. Εκτός από σίδηρο, περιέχει φώσφορο, ψευδάργυρο, ασβέστιο και κάλιο, και είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α και C.

Για να διατηρήσουμε περισσότερο τις θρεπτικές του αξίες θα πρέπει να το καταναλώνουμε ωμό ή να το ζεματίζουμε για λίγο σε βραστό νερό ή ακόμη καλύτερα να το μαγειρεύουμε στον ατμό. Φυσικά θα πρέπει να το πλένουμε πολύ καλά και να μην το αφήνουμε στο νερό, γιατί έτσι μπορεί να απολέσει πολλά από τα καλά του. Το νερό στο οποίο έχει βράσει το σπανάκι μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε σούπες ή ρύζι. Αν βράσουμε το σπανάκι, καλό θα είναι να το περιχύσουμε με κρύο νερό και να το στύψουμε με τα χέρια μας, γιατί έτσι διατηρεί το πράσινο χρώμα του και χάνει την πικρή γεύση που συχνά έχει, και μπορεί να είναι ενοχλητική. Κατά τα άλλα, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα της φύσης και χρησιμότατο σε πολλές ελληνικές γεύσεις, ιδίως κατά τη νηστεία της Σαρακοστής.



Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: giota στις Δεκέμβριος 22, 2007, 14:45:49 μμ
πολύ ενδιαφέρον αν και έχω διαβάσει οτι το κόκκινο κρέας έχει περισσότερο σίδηρο
που αποροφάται καλύτερα απο τον οργανισμό  ::) ::)


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Δεκέμβριος 27, 2007, 12:50:33 μμ
Μπύρα

(https://tbn0.google.com/images?q=tbn:H_9DHiDF-fGE1M:https://www.deelights.co.uk/beergel2.jpg)  Η ιστορία της μπύρας είναι τόσο παλιά όσο και ο ανθρώπινος πολιτισμός. Από τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί μέχρι τώρα, φαίνεται ότι οι πρώτοι άνθρωποι που τη δημιούργησαν και την απόλαυσαν ήταν οι χωρικοί της Μεσοποταμίας, πριν από 6.000 χρόνια! Δεν ξέρουμε βέβαια τι γεύση είχε εκείνη η μπύρα, αλλά είναι βέβαιο ότι οι ζυθοποιοί της εποχής χρησιμοποίησαν για την παραγωγή της κριθάρι και άλλα δημητριακά.

Η τέχνη της ζυθοποιίας συνεχίστηκε με επιτυχία στην Αίγυπτο και αργότερα έγινε δημοφιλής και στην Ευρώπη. Oι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί συνήθιζαν να παράγουν μπύρα στα σπίτια τους, με βάσει διάφορες συνταγές, ενώ οι απόγονοι τους τελειοποίησαν την παραγωγή τους, αξιοποιώντας συνεχώς τις κατακτήσεις της τεχνολογίας.

Παρ' όλα αυτά, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τις πρώτες βασικές μεθόδους ζυθοποιίας. Η μπύρα ήταν και είναι ένα φυσικό προϊόν, που παράγεται πάντα με τις ίδιες φυσικές πρώτες ύλες, δηλαδή με κριθάρι, νερό και λυκίσκο. Εξέλιξη στη διαδικασία παραγωγής είναι η χρήση μαγιάς, που βοηθάει τη ζύμωση της μπύρας.

Ζυθοποιία
Η βασική πρώτη ύλη στη ζυθοποιία είναι το κριθάρι. Οι σπόροι του κριθαριού βρέχονται μέσα σε δεξαμενές, κατόπιν βλασταίνουν και τελικά υποβάλλονται σε ξήρανση, προϊόν της οποίας είναι η βύνη. Η βύνη αλέθεται, κατόπιν πολτοποιείται, στραγγίζεται και στο μούστο αυτό προστίθεται ο λυκίσκος, ο οποίος δίνει στη μπύρα τη χαρακτηριστική πικρή γεύση.

Ακολουθεί η ψύξη του μούστου και το αμέσως επόμενο στάδιο είναι η σημαντική διαδικασία της ζύμωσης, από την οποία παράγεται η λεγόμενη "νεαρή μπύρα". Το προϊόν αφήνεται να σιτεύσει για αρκετό διάστημα δίνοντας την "ώριμη" πλέον μπύρα. Ακολουθεί φιλτράρισμα και συσκευασία σε μπουκάλια, κουτιά ή βαρέλια.
 Εβίβα!!!!!!!!!

 


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Ιανουάριος 01, 2008, 21:25:29 μμ
  (https://tbn0.google.com/images?q=tbn:L6ihod-J8MegRM:https://www.yannopoulos.com/DesktopModules/Articles/MakeThumbnail.aspx%3FImage%3D%252FPortals%252F0%252FImages%252Fflip-flop-coasters.jpg%26w%3D200)ΤΟ ΚΟΚΤΕΙΛ
Ποτά παρόμοια με τα κοκτέιλ πρωτοεμφανίστηκαν γύρω στον 16ο αιώνα, αλλά κοκτέιλ, όπως τα γνωρίζουμε και χρησιμοποιούμε σήμερα τον όρο, πρωτοεμφανίστηκαν από τους Αμερικανούς μπάρμαν στη δεκαετία του 1920.

Ο λόγος που έκανε τα κοκτέιλ να έχουν μεγάλη εξάπλωση αυτή την εποχή, ήταν η ποτοαπαγόρευση, όπου η παραγωγή και κατανάλωση αλκοόλ ήταν παράνομη. Τα αλκοολούχα ποτά λοιπόν ήταν αμφιβόλου ποιότητας και φυσικά είχαν και την ανάλογη γεύση με την ποιότητα τους. Οπότε, οι μπάρμαν πάντα εφευρετικοί, άρχισαν να αναμιγνύουν τα αλκοολούχα ποτά με χυμούς φρούτων και άλλα μυρωδικά για να τα κάνουν πιο εύγευστα.

Με την πάροδο του χρόνου, τα κοκτέιλ χάσανε την δημοτικότητά τους σε πολλά μέρη με εξαίρεση τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τελευταία χρόνια εντούτοις, το κοκτέιλ ξανακέρδισε έδαφος στις προτιμήσεις του κόσμου, ειδικά στην νότια Ευρώπη και άλλα μέρη με μεγάλη συγκέντρωση τουριστών.


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Ιανουάριος 09, 2008, 17:17:25 μμ
(https://www.kairatos.com.gr/epta/xamb.jpg)  Η ιστορία του Χάμπουργκερ

Αν κάποιος σας ρωτούσε από ποια χώρα ξεκίνησε το γνωστό χάμπουργκερ είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα απαντούσατε την Αμερική. Ίσως πολύ λίγοι να το συνδέατε με την Γερμανία και την γνωστή πόλη του Αμβούργου.

Όμως, και τα δύο είναι λάθος καθώς οι πρώτες καταβολές του χάμπουργκερ εμφανίζονται στην Μογγολία την εποχή του Τζένγκις Χαν. Η συνταγή πρέπει να πέρασε στους Ρώσους και μετά στην Δυτική Ευρώπη στις αρχές του 19ου αιώνα όπου τότε το συναντάμε στο Αμβούργο. Από κει πήρε και το όνομά του φυσικά.

Μερικές δεκαετίες μετά πέρασε τον Ατλαντικό και πήγε στην Αμερική μέσω Γερμανών μεταναστών όπου και γνωρίζει μέχρι τώρα στιγμές δόξας. Στην Αμερική επικράτησε η εκδοχή του βοδινού το οποίο ήταν άφθονο στα μέρη.

Για πρώτη φορά, η λέξη Χάμπουργκερ εμφανίζεται στις 5 Ιανουαρίου το 1889 σε εφημερίδα της Ουάσινγκτον Walla Walla Union(πηγή λεξικό Οξφόρδης).



Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Ιανουάριος 20, 2008, 18:37:23 μμ
 (https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/15/Germknoedel.jpg/220px-Germknoedel.jpg)Γκέρμκνοντελ

Το γκέρμκνοντελ (γερμ. Germknödel, τσέχ. kynuté knedlíky) είναι ένα γλυκό, χαρακτηριστικό της βοημικής και βιενέζικης κουζίνας, το οποίο είναι αγαπητό και στη Βαυαρία.

Το γκέρμκνοντελ φτιάχνεται από αλεύρι, μαγιά, αβγά, βούτυρο και ζάχαρη, ενώ είναι γεμιστό με μαρμελάδα δαμάσκηνο ή άλλου τύπου. Σερβίρεται ζεστό, είτε με λιωμένο βούτυρο, παπαρουνόσπορο και ζάχαρη άχνη, είτε με σως βανίλιας, παπαρουνόσπορο και ζάχαρη άχνη.


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Ιανουάριος 23, 2008, 20:41:24 μμ
(https://i29.tinypic.com/23kzr6s.jpg)  Κεφίρ

Το κεφίρ είναι ένα σύνθετο συμβιοτικό μίγμα μικροοργανισμών που οι γηγενείς λαοί των χωρών του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής καταναλώνουν πολλούς αιώνες τώρα. Οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν συνεχώς τους μηχανισμούς που δίνουν στο κεφίρ, το ιστορικό αυτό γαλακτοκομικό ποτό τις υγιεινές ιδιότητές του. Το κεφίρ απολαμβάνουν από καιρό όσοι ακολουθούν υγιεινή διατροφή.

Η προέλευση του κεφίρ επισημαίνεται στα καυκάσια βουνά, πολλούς αιώνες πριν, όπου είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο για τα οφέλη στην υγεία. Το κεφίρ έχει παραμείνει ένα αγαπημένο ποτό στον Πόντο, στη Ρωσία, σε πολλά μέρη της Ευρώπης, τη Μέση Ανατολή και τα τελευταία χρόνια στην Αμερική. Στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, το κεφίρ αποτελεί 70% του συνολικού ποσού ζυμωμένου γάλακτος που καταναλώνεται, χρησιμοποιείται στα νοσοκομεία και σανατόρια για ποικίλους λόγους, συμπεριλαμβανομένων των μεταβολικών διαταραχών, της αθηροσκλήρωσης, και των αλλεργικών παθήσεων. Έχει χρησιμοποιηθεί ακόμη και για τη θεραπεία της φυματίωσης, της ανώμαλης αύξησης κυττάρων, των υψηλών επιπέδων χοληστερόλης, των γαστροεντερικών και μεταβολικών ασθενειών, της υπέρτασης, των ισχαιμικών καρδιακών παθήσεων και της αλλεργίας. Είναι επίσης ευρέως γνωστό στη Σουηδία, τη Νορβηγία, τη Φινλανδία, την Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, την Αυστρία, τη Βραζιλία, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Το κεφίρ αφομοιώνεται εύκολα από τον οργανισμό, καθαρίζει τα έντερα, παρέχει ευεργετικά βακτηρίδια, ζύμες, βιταμίνες, ανόργανα άλατα και πλήρεις πρωτεϊνες. Είναι πλήρως ισορροπημένη τροφή και συμβάλει σε ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα. Αναφέρεται ότι η κανονική χρήση του κεφίρ μπορεί να βοηθήσει, να ανακουφίσει όλες τις εντερικές διαταραχές, να προωθήσει την κίνηση των εντέρων, να δημιουργήσει ένα υγιέστατο χωνευτικό σύστημα απαλλαγμένο από τη δυσκοιλιότητα. Από τις καλύτερες προβιοτικές και αντιοξειδωτικές τροφές, επιδρά σε ολόκληρο το σώμα και βοηθά στη διατήρηση ενός ισορροπημένου εσωτερικού οικοσυστήματος για τη βέλτιστη υγεία και μακροζωία. Συνιστάται ιδιαίτερα σε μωρά, εγκύους και ηλικιωμένους.
Οι ευεργετικές ζύμες και τα φιλικά βακτηρίδια του κεφίρ καταναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος της λακτόζης του γάλακτος. Έτσι είναι ιδανικό για να καταναλώνεται και από άτομα που έχουν δυσανεξία στη λακτόζη.
Προσφέρει αφθονία ασβεστίου, μαγνησίου, φωσφόρου, για την σωστή αύξηση των κυττάρων, τη συντήρηση του σώματος και την άφθονη ενέργεια. Το κεφίρ είναι πλούσιο σε βιταμίνη Β12, Β1 και C. Άριστη πηγή βιοτίνης που βοηθά την αφομοίωση των άλλων βιταμινών Β από το σώμα.
Το κεφίρ δεν είναι φάρμακο αλλά μια ειδική παραδοσιακή τροφή. Μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί σαν ξυνή κρέμα σε σάλτσες και σαλάτες


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Φεβρουάριος 08, 2008, 19:06:34 μμ
 (https://i30.tinypic.com/2nla3rk.jpg)    Σαμπάνια

Σαμπάνια είναι μία και μοναδική.
Είναι μόνον εκείνη που προέρχεται από την επαρχία Καμπανία της Γαλλίας. Είναι κρασί που επέβαλε με αγώνες το όνομά του. Αγώνες που διήρκεσαν από το 1905 μέχρι το 1925.  Υπακούει σε αυστηρούς κανόνες, προδιαγραφές και συνεχείς ελέγχους.  Στην ετικέτα της κυριαρχεί το όνομα "CHAMPAGNE"  και ακολουθεί ο οίκος παραγωγής.   Κάθε άλλο κρασί με φυσαλίδες είναι μια απλή απομίμηση και διαφέρει τόσο πολύ από μία σαμπάνια, όσο η υψηλή ραπτική από τα έτοιμα ρούχα.  Μην κάνετε, λοιπόν, ποτέ το λάθος να μιλήσετε για ελληνικές ή ιταλικές σαμπάνιες, γιατί απλώς δεν υπάρχουν, είναι  μόνο… αφρώδη κρασιά.
Ο Ντομ Περινιόν δεν ανακάλυψε τη σαμπάνια. Ήταν απλώς θέμα συγκυριών και βέβαια  ήταν ο ίδιος τυχερός, γιατί εντόπισε το φαινόμενο της δεύτερης ζύμωσης, αιτία του σπασίματος των φιαλών και προσπάθησε να το ελέγξει. Στάθηκε τυχερός γιατί τα πειράματά του συνέπεσαν με την ανακάλυψη του μπουκαλιού και του φελλού το 17ο αιώνα.  Οι νέες φιάλες, μεγαλύτερης αντοχής, τον ώθησαν να φτιάξει διστακτικά το 1760 την πρώτη σαμπάνια.
Ο πρώτος καταγεγραμμένος οίκος σαμπάνιας είναι ο Ruinart. Ιδρύθηκε το 1729.
 Γερμανικοί οίκοι σαμπάνιας (ίσως να έχετε αναρωτηθεί λόγω των  ονομάτων των οίκων).  Οι Γάλλοι, χαρακτηριστικοί  τεμπέληδες, άνθρωποι της διανόησης και της κουλτούρας, προσλάμβαναν τους εργατικούς και γλωσσομαθείς Γερμανούς για τις δουλειές τους. Κι εκείνοι, σκληροί δουλευταράδες, με τα κέρδη τους, από εργαζόμενοι έγιναν αφεντικά.
Τη σαμπάνια, όπως  και τα κρασιά του Μπορντό, το κονιάκ,  το πόρτο και τόσα άλλα, την έκαναν γνωστή οι Άγγλοι και φυσικά, ο Ναπολέοντας.  Όπου ο στρατός της Γαλλίας νικούσε, ένας ατζέντης ήταν από δίπλα για να εισάγει το εμπόριο σαμπάνιας στην περιοχή. Κάπως έτσι έφτασε και στην αυλή των  Τσάρων.
 Η σαμπάνια δεν είχε πάντα οπαδούς. Το 17ο  αιώνα, εποχή της "ανακάλυψής της",  η Γαλλία ήταν χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα, στους λάτρεις της φυσαλίδας και της διασκέδασης και στους εχθρούς της σαμπάνιας.

Πίνεται  παγωμένη  στους 6-8ο C γενικά, όμως  προσοχή, οι "vintage", οι  "prestige cuvee" και οι "rose" είναι προτιμότερο να πίνονται στους 10ο C για να  αναδεικνύεται  περισσότερο ο σύνθετος-αρωματικός χαρακτήρας τους. Ο ιδανικός τρόπος να την κρυώσετε είναι να την τοποθετήσετε σε σαμπανιέρα με πάγο.
Αν δεν διαθέτετε, τότε βάλτε την στο ψυγείο, μόλις λίγες ώρες πριν.
Το ποτήρι της είναι  μόνον ένα. Ψηλό, κολονάτο και επιβλητικό, flute, σε σχήμα φλογέρας.
Για να την απολαύσετε, γεμίστε το ποτήρι μέχρι τα δύο τρίτα και αφήστε τις αισθήσεις  να σας οδηγήσουν.
Στο τραπέζι
Για απεριτίφ δοκιμάστε μια brut ή extra brut μαζί με καβουρντισμένα αμύγδαλα, αλμυρούτσικα βουτήματα και καναπέ, τηγανισμένα λαχανικά ή τραγανά κις λορέν.
 Ξεφύγετε από τα κλισέ ντελικατέσεν όπως μπρι, χαβιάρι, καπνιστό σολομό, που σκοτώνουν τη σπιρτάδα της γεύσης της.
Αναζητήστε την αρμονία σ' ένα μενού, μόνο όταν η λεπτότητα των γεύσεών του βρίσκεται σε αντιστοιχία μαζί της  με γευστικό οδηγό την αρωματική ένταση του πιάτου ή τη σύνθεση της σάλτσας.
Μια  brut  λατρεύει:
Το φτερωτό κυνήγι, τα πουλερικά, τα λευκά, μαλακά, κόκκινα (ζουμερά) κρέατα, ψητά ή περιχυμένα με σάλτσες φρούτων. Τα θαλασσινά (κυδώνια, στρείδια), τον αστακό, τα άπαχα ψάρια, τις ψητές καραβίδες, τις γαρίδες, το κοχύλι Σεν Ζακ. Τις σάλτσες με σαφράν, τζίντζερ, κάπαρη, την κρεμ φρες, την ολαντέζ.
Τα κρεμώδη τυριά και ειδικά τα κατσικίσια, τα ξηρά πικάντικα. Την κουζίνα της Ανατολής, τους λαχταριστούς μεζέδες του Πεκίνου, τα σούσι της Ιαπωνίας.Φτάνει σε ερωτικό παραλήρημα με πατέ, φουά γκρα, τούφες και μανιτάρια μορίγ.
Μια  Sec  ή  Demi λατρεύει:
Τα ελαφρά γλυκίσματα, τα σορμπέ, τα σαντιγί, τις τάρτες φρούτων.
Το συνδυασμό φράουλας με σαμπάνια, που κυριολεκτικά ξεμυαλίζει.



Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: KATE στις Φεβρουάριος 09, 2008, 19:35:08 μμ
Tapioca - Ταπιόκα

H Tapioca προέρχεται από μια ρίζα της Λατινικής Αμερικής, την Γιούκα, ή Μανιόκ ή Κασσάβε.
Στην Αφρική, τρώνε λουκουμάδες από το αλεύρι της, και στην Κολομβία το τρώνε σε φέτες τηγανητές,
όπως εμείς τις πατάτες και τα πατατάκια. Στην Αγγλία είναι γνωστό πηκτικό και  τα παιδιά λατρεύουν το tapioca pudding,
 το οποίο οι μητέρες δίνουν στα μωρά τους.

 

Μάλιστα, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, γιαπωνέζοι επιβιώσανε χάρη στην ρίζα του Μανιόκ, απ’ όπου προέρχεται η ταπιόκα,
αφού φυτρώνει εύκολα, θερίζεται κάθε 2 μήνες και ευδοκιμεί ακόμα και σε πολύ φτωχό έδαφος.
Παρ’ αυτά στην Ελλάδα παραμένει  σχετικά άγνωστο προϊόν και μπορεί κανείς να βρει τις χαρακτηριστικές άσπρες «πέρλες»  μόνο σε μικρά Φιλιππινέζικα σούπερ μάρκετ.

 

Οι τρόποι χρήσης ποικίλλουν, αλλά η πιο γνωστή είναι αυτή του «ρυζόγαλου». Το αλεύρι από ταπιόκα χρησιμεύει στους μεγάλους σεφ για πηκτικό στις σούπες και μεγάλη αλυσίδα ροφημάτων, πρόσθεσε στο μενού της ένα τσάι με ταπιόκα, η οποία του προσδίδει μια χαρακτηριστική υφή.

 

Είτε πρόκειται είτε για υλικό στο φαγητό, είτε για επιδόρπιο στην δίαιτα σας,

η Ταπιόκα είναι ένα από τα άγνωστα φυτά που πρέπει να βρουν την θέση τους στο τραπέζι μας γιατί είναι υγιεινό, εύπεπτο
και δεν περιέχει γλουτένη. Επίσης παρέχει σε μικρές δόσεις, Κάλιο, Μαγνήσιο, Βιταμίνη C.

 

Οι Μάγια είχαν βρει πρώτοι τα διάφορα είδη Γιούκα ή Μανιόκ και γρήγορα ξεχώρισαν ποιο ήταν φαγώσιμο,
αφού βρήκαν τον τρόπο να αφαιρέσουν το κυάνιο μέσα στο φυτό, για τα βέλη τους.
Σήμερα, η ταπιόκα χρησιμοποιείται σαν αλεύρι για ψωμί στην Βραζιλία και Κολομβία,  σε λουκουμάδες, σάλτσες γαλέτες και ροφήματα.

 

Όμως το πιο αγαπημένο των παιδιών και των αρρώστων είναι και θα είναι η κρέμα (ρυζόγαλο)
όπως και το πολύ διαδομένο Bubble tea το οποίο αποτελείται από –μεγαλύτερες- πέρλες ταπιόκα, σιρόπι μαύρης ζάχαρης και
ανάλογα με τα γούστα, γάλα, κρέμα, τσάι ή καφέ.

(https://www.greekmasa.gr/images/Photobucket_masa1/tapioca5.jpg)


Τίτλος: Απ: Γεύσεις με ιστορία
Αποστολή από: Lia_P στις Φεβρουάριος 10, 2008, 20:07:31 μμ
ΚΑΤΕ, είναι αλήθεια ότι δεν το γνωρίζει ο πολύς κόσμος. Καλά έκανες και μας ανέβασες αυτό το άρθρο!!!