GreekMasa - Συνταγές μαγειρικής - Forum

Ο αετός και το γεράκι

- Πρέπει να σας ρωτήσω κάτι.
- Τώρα;
- Ναι, τώρα.
- Τι έχεις;
- Αλλάζω.
- Σωστά.
- Το θέμα είναι αν είναι αρκετά γρήγορα.
- Εξαρτάται από τις κινήσεις τους.
- Γι’ αυτό ρωτώ.
- Ο χρόνος είναι μαζί μας.
- Έχετε δίκιο. Δεν θα έπρεπε να σας…
- Δεν υπάρχει πια πρέπει εδώ.
- Είναι όμως το πρέπον να ζητώ.
- Είναι το πρέπον να δίνω.
- Δεν είναι το ίδιο.
- Είναι όμως η απάντηση.
- Ήταν η ερώτηση.
- Έχεις άλλη;
- Έχω.
- Πες μου.
- Πώς θα πετάξω;
- Με την ανακάλυψη.
- Κι αν δεν επαρκεί;
- Υπάρχει και η αποκάλυψη.
- Μέσω της διδασκαλίας;
- Μέσω του έργου.
- Κι αν δεν είναι προσβάσιμο;
- Τότε είναι αποστολή των δασκάλων.
- Οι ιππότες, οι ευγενείς, οι ναήτες, οι ιωαννίτες… Πώς μπορώ να μάθω όλα αυτά;
- Δεν μπορείς.
- Γιατί;
- Δεν είναι ο ρόλος σου.
- Ποιος είναι;
- Η συνέχεια.
- Δηλαδή;
- Δεν είναι το πρέπον να σπάσει η αλυσίδα.
- Πώς θα βρω τη συνέχεια;
- Κοίτα το έργο του δασκάλου.
- Κι αν δεν το βλέπω;
- Θα το δείξεις.
- Δεν καταλαβαίνω.
- Ο φύλακας του φάρου.
- Φύλακας;
- Γεράκι.
- Ναι.
- Ο φύλακας του φάρου βοηθά για να φωτίσει.
- Τους άλλους…
- Ο ρόλος του είναι η ύπαρξη του έργου, αυτός το προστατεύει.
- Από ποιον;
- Τη φωτιά.
- Δεν λέτε ότι η φωτιά δεν καίει το φως.
- Αρκεί να είναι ήδη φως.
- Γι’ αυτό δυσκολεύομαι.
- Εργαζόμαστε τη νύχτα.
- Για να φέρουμε το φως της ημέρας.
- Ενάντια στη βαρβαρότητα.

πηγή

* Ο Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής.

ας δουμε κατι πιο εποπτικο O:-)
https://www.arkive.org/osprey/pandion-haliaetus/video-00.html
ειμαι σιγουρος θα σας αρεσει :)

ΥΠςΕΟΧΟ! ΤΟ ΛΑΤΡΕΨΑ!

Πηγη tear.gr
Όνειρα σε ένα μπουκάλi
(https://i47.tinypic.com/2e3tqo4.jpg)



  Ο ήλιος είχε αρχίσει να κρύβεται πίσω απο το βουνό της Τζιας εκείνο το απόγευμα στις 17 Αυγούστου, σηματοδοτώντας την ώρα της αποχώρησης απο την πανέμορφη ερημική παραλία στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού.

 

 

Το άδειο μπουκάλι απο το τσίπουρο ήταν μισοβυθισμένο στην άμμο. Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, έκοψα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα:

ΤΖΙΑ  GREECE 17/8/2012 VICTOR +306932……

Τύλιξα το χαρτί σε ρολό και το έσπρωξα μέσα στο μπουκάλι. Σφήνωσα καλα το φελλό και το πέταξα όσο πιο δυνατά μπορούσα στη θάλασσα. Ας ξεκινήσει – είπα- αυτό το ταξίδι στο άγνωστο που δεν μπορώ να κάνω εγώ.

Όπως έλεγε κι ένας φίλος μου όταν ήμασταν νέοι ονειρευόμασταν ταξίδια μακρινά. Άλλωστε, η μόνη φυγή που μπορείς να καταλάβεις  όταν είσαι νέος είναι «προς  τα έξω». Θέλεις να ξεφύγεις απο το σπίτι,  απο τους γονείς σου,  από το κατεστημένο,  από τη γκόμενα σου,  από τα πάντα. Αυτή είναι η επανάσταση σου. Ίσως, γιατί τότε νιώθεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Όταν είσαι δεκαοκτώ-είκοσι χρόνων έχεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι ο κυρίαρχος του κόσμου, ότι τον έχεις γραπώσει απ’  τ’ αρχίδια. Νιώθεις έτοιμος και δυνατός να αντιμετωπίσεις κάθε εμπόδιο και δυσκολία. Αλλά, όπως είναι γνωστό,  η πιθανότητα να γίνει κάτι, είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιθυμίας να γίνει…

Με τον καιρό τα πράγματα αλλάζουν. Υπάρχουν άγκυρες και ρίζες που σε κρατάνε. Όμορφες άγκυρες, αγαπημένες ρίζες, δε λέω, αλλά σε κρατάνε  Η μόνη φυγή που μπορείς να έχεις τότε  είναι «προς τα μέσα». Ταξιδεύεις, λοιπόν, μέσα σου. Και πολλές φορές και αυτό το ταξίδι μπορεί να είναι εξίσου συγκλονιστικό. Ανακαλύπτεις νέα πράγματα που μπορεί να σε εντυπωσιάσουν. Μπορεί να ήταν πάντα εκεί αλλά δεν τα ήξερες η τα βλέπεις με άλλο μάτι πια… Τέλος πάντων.

Έβλεπα, λοιπόν, το μπουκάλι να λικνίζεται στα ταραγμένα νερά και ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι η κατάληξη του θα ήταν να γίνει κομμάτια σε κάποια βράχια. Έφυγα και το ξέχασα. Μέχρι χθες. Ένα μήνυμα έφθασε στο κινητό μου απο έναν άγνωστο αριθμό. Το μήνυμα έγραφε:

Victor Tzia Derna Libya

Το μπουκάλι, παρα τις αντιξοότητες τα κύματα και τις βραχονησίδες, κατάφερε να κάνει το ταξίδι του. Οι Βοριάδες το έστειλαν κατ´ ευθείαν στα παραλία της Λιβύης. Αισθάνθηκα όμορφα. Ίσως, γιατί το μπουκάλι κατάφερε να επιτελέσει το σκοπό του. Ίσως γιατί με κάποιο τρόπο, ένωσε δυο ψυχές. Ίσως γιατί έκανε εκείνο που δεν έκανα εγώ…

Γράφει: Βίκτωρ Βλαχογιάννης

 

   
Λοιπόν, είναι ένας παππούς στη γειτονιά μου. Κοντεύει τα ενενήντα. Παλιός γλύπτης, μου λένε.

 

 

Και γνωστός. Με γνωστά έργα και ακόμα πιο γνωστές παρέες στο παρελθόν. Παλιότερα τον έβλεπα συχνά στο δρόμο. Καλοστεκούμενος, ντυμένος στην τρίχα, με το άψογα βαμμένο του μαλλί, τη βροντερή φωνή και το μαγκουράκι στο χέρι, έβγαινε σταθερά για την καθημερινή του βόλτα. Τον τελευταίο χρόνο έχει καταπέσει. Πολύ. Δεν τον βλέπω πια. Περνώντας έξω από το ισόγειο σπίτι του, μόνο τον ακούω, ή μάλλον για να είμαι ακριβής, ακούω τα βογγητά του. Ακούω και την κυρία που τον φροντίζει να του φωνάζει. Συνέχεια. «Τι κάνεις εκεί; Γιατί δεν τρως; Πάλι κοιμάσαι; Δεν είσαι καλό παιδί και θα φας ξύλο...».

 

Προχτές μου φάνηκε ότι είδα μέσα από το παράθυρό του ένα σιδερένιο κρεβάτι στο σαλόνι. Ναι, το είδα. Το μάτι μου σταμάτησε στον ορό που ήταν κρεμασμένος στο κεφαλάρι. Άρα, σκέφτηκα, εκεί μένει πια, στο σαλόνι. Εκεί βλέπει τις μέρες να φεύγουν, να τον αποχαιρετούν. Εκεί. Στατικός. Ακίνητος. Αυτός, που με τα έργα του ύμνησε την κίνηση...

Η τηλεόρασή του παίζει στη διαπασών. Κάθε μέρα πια. Ανάλογα με την ώρα, ο δρόμος μας χρωματίζεται από κατακόκκινες τούρκικες σαπουνόπερες, ροζ κουτσομπολιά του μεσημεριού, κίτρινες ειδήσεις των 8, γκρίζα πραγματικότητα και μαύρο του φασισμού. Πολύ μαύρο. Παντού. Ζωή κι αυτή για έναν αγωνιστή... Να βλέπει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του όσα απέφευγε μια ολόκληρη ζωή. Και να μην μπορεί να κάνει αλλιώς...


Η φωνή της πάει να με τρελάνει. «Έλα να σου δώσω το χάπι σου. Άνοιξε το στόμα σου. Άνοιξέ το, σου λέω. Πιες και λίγο νερό. Τώρα! Άντε, τέλειωνε. Μη με κουράζεις, λέμε».

Μην τον κουράζεις εσύ, λέμε. Άσ’ τον να ζήσει με αξιοπρέπεια , ρε παιδάκι μου. Κλείσε το ρημάδι το κουτί. Άσ’ τον λίγο στη σιωπή. Άνοιξέ του το τζάμι να μπει καθαρός αέρας στο δωμάτιο. Χάιδεψε τον. Γλύκανέ τον. Μαλάκωσέ τον. Κράτα του το χέρι. Σφιχτά. Για όσο χρειαστεί, λέμε... Ακούς;


της Μαργαρίτας Μυτιληναίου


πηγη: tear.gr

η ζωη ειναι σκληρη....αυτα που βλεπουμε στα ντοκυμαντερ με τα γερικα ζωα στις σαβανες τιης αφρικης...ειναι μια πραγματικοτητα που μακαρι κανεις μας να μη τη ζησει.
ας ειναι καλα ο παππους...

Η γραφή της Μαργαρίτας Μυτιληναίου ειναι απίστευτη!Πάντα επίκαιρη και γεμάτη από πολλά μυνήματα κάνει τους αναγνώστες της να προβληματίζονται τόσο με τα καθημερινά όσο και με μελλόντικά θέματα...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ

Θα ήθελες να μου πάρεις μια συνέντευξη;
με ρώτησε ο Θεός.
- Αν έχετε χρόνο … απάντησα.

Ο Θεός χαμογέλασε.
- Ο χρόνος μου είναι αιωνιότητα …

Τι θέλεις να με ρωτήσεις;
- Τι σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;
.
Ο Θεός απάντησε:
- Το γεγονός ότι βαριούνται την παιδική ηλικία, βιάζονται να μεγαλώσουν … και μετά ποθούν να είναι παιδιά.
Ότι χάνουν την υγεία τους για να βγάλουν λεφτά … και στη συνέχεια χάνουν τα χρήματά τους για να επανακτήσουν την υγεία.

Το γεγονός ότι σκέφτονται με φόβο για το μέλλον και ξεχνούν το παρόν και έτσι δεν ζουν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.
Ότι ζουν σαν να μην πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει.

Ο Θεός πήρε το χέρι μου και στάθηκε σιωπηλός για λίγο.

Τότε ρώτησα:
- Ως πατέρας , ποιά είναι μερικά μαθήματα ζωής
που θέλετε να διδάξετε στα παιδιά Σας;

- Να μάθουν ότι διαρκεί μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να ανοίξει βαθιές πληγές στην καρδιά αυτών που αγαπάνε … και χρειάζονται αρκετά χρόνια για να επουλωθούν.
-Να μάθουν ότι πλούσιος άνθρωπος δεν είναι εκείνος
που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που του
χρειάζονται τα λιγότερα.
-Να μάθουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν,
αλλά απλώς δεν ξέρουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
-Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορούν να βλέπουν το ίδιο πράγμα και να το ερμηνεύουν διαφορετικά.
-Να μάθουν ότι δεν είναι αρκετό να συγχωρούν
τους άλλους, αλλά επίσης,ότι πρέπει να ζητούν
κι΄ αυτοί συγνώμη για τα δικά τους φταισίματα ...
-Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν.
-Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας,αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.
-Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.
-Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.
-Να μάθουν τη συγχώρεση συγχωρώντας.
-Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα ...
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!

- Σας ευχαριστώ για το χρόνο Σας είπα ταπεινά.

Είναι κάτι ακόμα που θέλετε να μάθει ο κόσμος;

Ο Θεός με κοίταξε χαμογελώντας και είπε:

-Απλά ότι είμαι εδώ, πάντοτε,για ό,τιδήποτε με χρειάζεστε!!!!!!

(https://i50.tinypic.com/rkorja.jpg)

H Ποντικοπαγίδα. Εκπληκτικό κείμενο που πρέπει να διαβάσετε!!!!!!
 

   Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; αναρωτήθηκε...

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δε φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρόνα να για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: Κυρ- Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δε βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: Λυπάμαι πολύ κυρ-ποντικέ μου, αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ.

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!
Και το βόδι απάντησε: Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι...Φοβισμένο το φίδι όμως δάγκωσε τη γυναίκα!
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες... Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα όμως πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8-ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.

Τελικά όμως η γυναίκα δε γλύτωσε! Πέθανε!

Στην κηδεία της, ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.
Ο κυρ-Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαινε-έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη... Είχε προειδοποιήσει αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία...

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
Χάσαμε την ανθρωπιά μας κι ενισχύσαμε τον ατομισμό μας...
Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο...
Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος κι αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

...ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ:
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια...
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες...
Εμείς και τα γουρούνια...
Εμείς και τα βόδια...
ΓΙ' ΑΥΤΟ, ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ...
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δε γελάει ολόκληρη η γειτονιά !!!!

(https://i50.tinypic.com/264t478.jpg)

Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28)



Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος.

Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει

μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών.

Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα.

Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη.

Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα.

«Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.

Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου.

Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία. «Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε.

«Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!!!

Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι.

Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού.

Γιατί στ’ αλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28). O:-) O:-) O:-) TIRED* ;\ ;/ ;|

ΠΗΓΗ: KOUKFAMILLY BLOGSPOT,GR  /4 Απριλίου 2013
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ.
 
Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Βαρδάκας

(https://i50.tinypic.com/35bw00o.jpg)


Δεν άντεχα άλλο φίλε μου αυτή την κατάσταση, ένας μόνιμος κόμπος έχει σταθεί στο  λαιμό μου και πνίγει την αναπνοή μου. Δεν ζούμε πλέον στις μεγαλουπόλεις, περπατάς και βλέπεις ζωντανούς- νεκρούς, κάποιοι φρόντισαν και μας άνοιξαν τους τάφους μας. Έτσι πριν μπω... στο δικό μου τάφο... αποφάσισα ένα πρωινό να δραπετεύσω να πάω στη Αίγινα, να προσκυνήσω τον Τάφο του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ.

Άκουγα αποσβολωμένος  τον φίλο μου που μας ένωναν καλές στιγμές από τον Στρατό. Πήγα να τον παρηγορήσω με τα... ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα... αλλά μάλλον με παρηγόρησε αυτός με τα παράδοξα που έζησε και άκουσε σε αυτό το μυροβόλο νησί του Αργοσαρωνικού.

Αγουροξυπνημένος μου λέει βρέθηκα στο σαλόνι του πλοίου του πρώτου πρωινού δρομολογίου για την Αίγινα. Κουβαλούσα τους εφιάλτες τις προηγούμενης νύκτας και ούτε την ματιά μου άφηνα να κοιτάζει τα φωτεινά αιγαιοπελαγίτικα χρώματα της θάλασσας και του ουρανού, αλλά το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε ένα απλό γεροντάκι που μασουλούσε αμέριμνα  το παξιμαδάκι του. Και αυτός ακόμα ο θόρυβος με ενοχλούσε, το πλησίασα και πριν ακόμη το μιλήσω αυτό έβγαλε ένα παξιμάδι και μου το έδωσε... κάνει καλό, θα σου χρειασθεί για την ναυτία που έχεις, μου είπε... που να εξηγήσω στο παππού ότι την μόνη ναυτία που είχα ήταν η αηδία που αισθανόμουν για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Εκείνο που με πλήγωνε περισσότερο ήταν τα μεγάλα πατριωτικά λόγια δίχως πράξη, ο ψευτοσυνδικαλισμός από τα κομματικά κουφάρια της μεταπολίτευσης και οι αγαπητικοί λόγοι εν μέσω κοινωνικής διάλυσης κάποιων δημοφιλών εκκλησιαστικών ταγών μας.

... πάρε  παλληκάρι μου το παξιμάδι  θα το χρειασθείς, αυτό σε λίγο  θα ικανοποιεί την πείνα μας!!

Είπα  ένα ξερό ευχαριστώ και ασυναίσθητα  το πήρα και από τότε έγινε βάρος στην τσέπη μου. Το πλοίο έφτασε στην ώρα του και στην ανηφοριά του δρόμου για το μοναστήρι ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ δίπλα στις καστροεκκλησιές της Παλαιοχώρας δεν περίμενα και άφησα το συγκινησιακό μου φορτίο να μετασχηματισθεί σε προετοιμασία παράκλησης και προσευχής στον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ. Και τι δεν έλεγα μέσα μου...όμως ο λογισμός μου είχε επικεντρωθεί σε πονεμένες σκέψεις που έβγαιναν με τον αναστεναγμό μου...

Εσύ Άγιε μπορείς  να καταλάβεις την αδικία , την εξαθλίωση και τον κατατρεγμό που συμβαίνει σε μένα, στην οικογένεια μου και στη πατρίδα μου, γιατί ΕΣΥ  τα ένιωσες όλα αυτά μαζί με την αχαριστία και τον διωγμό που εξαπέλυσε το τότε κατεστημένο της εποχής γιατί δεν άντεχε την ταπεινή Αγιότητα ενός κατασυκοφαντημένου Ιεράρχη. Είναι τόση άραγε δυσβάστακτη η αμαρτία μας Άγιε που μας κατάντησε άνευρη κρεάτινη μάζα που δεν αντιδρά στα κελεύσματα ακόμη και αυτού του ένδοξου ηρωικού παρελθόντος μας ? που άλλοι το διαφημίζουν και άλλοι το πολεμούν φυσικά προς ίδιον όφελος, δίχως  να τους ενδιαφέρει ότι η ΕΛΛΑΔΑ μας έγινε ένα απέραντο πνευματικό νεκροταφείο? Μήπως Άγιε μου τα οικονομικά πακέτα τα εκπορευόμενα εκ της Ευρώπης ταπώσανε πνευματικά στόματα σε τέτοιες δύσκολες στιγμές που το Ορθόδοξο κατασκανδαλισμένο Ποίμνιο προσμένει με λαχτάρα να αντικρύσει αναστήματα σαν το δικό ΣΟΥ ?

Και φυσικά ΑΓΙΕ μου δεν παρακαλάμε για συνηθισμένους Εθνοσωτήρες αλλά για ζωντανούς Αγίους Ηγέτες που θα ξαναζεστάνουν το παγωμένο αίμα του ταλαιπωρημένου γένους μας.

Μέχρι να φτάσω στο Προσκύνημα και στον Τάφο του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ τα είχα πει σχεδόν όλα. Ήταν καθημερινή και  ο κόσμος στην Ιερά Μονή ήταν λιγοστός. Από την είσοδο άρχισα να αισθάνομαι πιο ανάλαφρος, αν και με ενοχλούσε το παξιμάδι του παππού στην τσέπη μου. Πολλές φορές στο παρελθόν ζήτησα την βοήθεια του Αγίου και πολλές φορές τον επισκέφθηκα, όμως αυτή την φορά όταν πλησίασα στον μαρμάρινο τάφο του άνοιξα όσο δυνατόν τα χέρια μου και τον αγκάλιασα.

Βρέ παλληκάρι μου πως κάνεις έτσι, σκέπτεσαι να μπεις μέσα? Ακούσθηκε μια φωνή από πίσω μου, τρόμαξα και γύρισα να δω ποιος αθεόφοβος δεν υπολόγιζε την προσωπική μου αυτή στιγμή της κατάνυξης. Ποίον άραγε αντίκρισα? τον παππού που μασουλούσε το πρωί τα παξιμάδια στο πλοίο. Τι να του πω από σεβασμό προς το χώρο του Προσκυνήματος, σιώπησα, αλλά δακρυσμένος του είπα... παππού χάνεται η πατρίδα μας... έκανα τον Σταυρό μου και πήγα να φύγω. Ο παππούς κάθισε μπροστά μου και με εμπόδισε να απομακρυνθώ λέγοντας μου αυστηρά.

Ποία Πατρίδα ρε χάνεται? η βλακεία  και η προδοσία μας θα χαθούν στο  τέλος. Και αν χαθεί κάτι θα είναι αυτό το βρωμοσύστημα μέσα στο οποίο ζήσαμε όλοι μας και ήταν αυτό το σύστημα που κατηγόρησε άδικα αυτό τον ΑΓΙΟ που ήρθαμε σήμερα να προσκυνήσουμε. Άκου να σου πω, εγώ έχω ρίζα από την Αίγινα και η γιαγιά μου εξομολογιότανε στον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ και γνώριζε καλά τους κατατρεγμούς του.

Όταν ήμουν παιδάκι αυτή η καλή γιαγιά μου έλεγε ότι θα έρθει καιρός που η πατρίδα μας θα περάσει αυτά που πέρασε αυτός ο Άγιος δηλ την προδοσία, την συκοφαντία και την αδικία και μετά θα ζήσει τρείς συνεχόμενες ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ μέσα στην ίδια χρονία.

Τι είναι αυτά που λες παππού του είπα έκπληκτος. Άντε για την συκοφαντία και την αδικία τα καταλαβαίνω αλλά που κολλάνε οι τρείς συνεχόμενες Πασχαλιές?

Άκου να δεις πρώτα θα κάνουμε Πασχαλιά στις Εκκλησιές μας, μετά θα κάνουμε  Πασχαλιά στους δρόμους από την χαρά μας που θα ξεκουμπισθεί αυτό το βρωμοσύστημα που ταλαιπωρεί τις ζωές μας εδώ και χρόνια και μετά όταν λειτουργηθεί η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ θα αισθανόμασθε πάλι μέσα στις ψυχές μας Πασχαλιά.

Φίλε μου έμεινα κάγκελο από αυτά που μου είπε ο παππούς και τα έλεγε  μάλιστα αυστηρά. Μόλις πρόλαβα να τον ρωτήσω πως τον έλεγαν και μου απάντησε κοφτά ...Νεκτάριο με ονομάζουν και κοίτα κακομοίρη μου να μην πετάξεις το παξιμάδι που σου έδωσα, σε λίγο και αυτό θα είναι δυσεύρετο!!!

Ο παππούς κατηφόρισε προς τον κάτω μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό προς τιμήν του ΑΓΙΟΥ  ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, εκεί τον έχασα. Στάθηκα και έβγαλα μια φωτογραφία με τα ανθισμένα λουλούδια για να θυμάμαι αυτό το θρύλο που έμαθα με τις ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ.  O:-) O:-) O:-) :o :o :o

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ



 :o :o :o *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP*

Από διήγημα του Α. Τσέχωφ, πόσο επίκαιρο !!!
 
 
 (https://i42.tinypic.com/1zm1f7l.png)
 
 
To παρακάτω είναι απόσπασμα από διήγημα του ΑντόνΤσέχωφ ).
Εκπληκτικό πόσα διαμάντια για το σήμερα ανακαλύπτει κανείς διαβάζοντάς το.
Επίκαιρο όσο ποτέ !!!!
 
 
 
 .
.Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
 
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα, μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!Τρία... τρία, τρία.... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
 
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
 
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
 
- Για τα χρήματα.
 
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
 
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
 
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο!
Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
 
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε...

KΑΡΟΤΟ, ΑΥΓΟ Ή  ΚΟΚΚΟΣ  ΚΑΦΕ..
 
Δεν θα ξαναδείς ένα φλιτζάνι καφέ με τον ίδιο τρόπο ξανά...
 
Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.
Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά.  Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει. 
 
Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ.  Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ΄το νερό και τα έβαλε σ ' ένα μπωλ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σ ' ένα μπολ.. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.
 
Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: "πες μου τι βλέπεις".
"Καρότα, αυγά και καφέ", της απάντησε η κόρη. 
 
Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.
Μετά η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό.  Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά απ΄τον καφέ.
Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: "τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;".
Η μητέρα της της εξήγησε ότι το καθένα απ΄αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό.  Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά.  Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό.  Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό,  μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο.  Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.
"Ποιο απ΄αυτά είσαι εσύ;" ρώτησε την κόρη της.
"Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;" Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;"
 
Σκέψου το λίγο: Τι απ΄αυτά είσαι εσύ;
Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου; 
Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες "υγρό"  πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά; 
Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.
Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα
για να σε κάνει ευτυχισμένο.   Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα απ΄όλα.
Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν. 
Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν΄αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου. Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι γύρω σου χαμογελούσαν.  Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος εσύ να είσαι αυτός που θα χαμογελά και όλοι γύρω σου θα κλαίνε.
   
Σε όλους που θα λάβετε αυτό το μήνυμα, σας εύχομαι η ζωή σας να είναι σαν ένα μυρωδάτο φλιτζάνι καφέ.   
   
 
Μπορεί να θέλεις να στείλεις αυτό το μήνυμα σ΄αυτούς τους ανθρώπους που σημαίνουν κάτι για σένα (εγώ μόλις το  έκανα). 
Σ΄αυτούς που έχουν αγγίξει τη ζωή σου με κάποιον τρόπο.
Σ΄αυτούς που σε κάνουν να χαμογελάς όταν πραγματικά το χρειάζεσαι..
Σ΄αυτούς που σε κάνουν να βλέπεις τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων όταν είσαι απογοητευμένος.
Σ΄αυτούς που εκτιμάς τη φιλία τους.
Σ΄αυτούς που σημαίνουν πολλά στη ζωή σου.
 
Εάν δεν το στείλεις, απλά θα χάσεις την ευκαιρία να φωτίσεις την ημέρα κάποιου μ΄αυτό το μήνυμα!
 
 
 
 
 

Το παιδί και το σπουργίτι - Μία ανορθόδοξη φιλία


 
Ο Ρώσος πιτσιρικάς εκεί που περπατούσε είδε πεσμένο ένα σπουργιτάκι, γυμνό και ετοιμοθάνατο απ' την...



 παγωνιά του βόρειου καλοκαιριού. Το μάζεψε, το ζέστανε στο χέρι του, το ζωντάνεψε και μετά το πήρε στο σπίτι του και έγινε η μαμά του. Το τάισε, το κράτησε ζεστό στην τσέπη του και του έδωσε αγάπη, ό,τι χρειάζεται ένα μωρό για να μεγαλώσει δηλαδή. Κι αυτό μεγάλωσε και έγινε ο καλύτερος φίλος του.

 

 

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα: 24ωρο: ΔΕΙΤΕ: Το παιδί και το σπουργίτι - Μία ανορθόδοξη φιλία https://24wro.blogspot.com/2013/10/blog-post_8933.html#ixzz2jOwPkTIE

Mερικές φορές αναρωτιόμαστε: τί έκανα για να το αξίζω αυτό;
 
Γιατί ο Θεός επέτρεψε να μου συμβεί αυτό;
 
Εδώ είναι η εξήγηση…
 
Μια κόρη λέει στη μητέρα της, πως όλα της πηγαίνουν στραβά.
Μπορεί να έγραψε χάλια στο διαγώνισμα των Μαθηματικών,
…Ο φίλος της να την άφησε… για την καλύτερη φίλη της.
Σε τέτοιες δύσκολες ώρες, μια καλή μητέρα ξέρει καλά τί χρειάζεται για να παρηγορήσει την κόρη της… Λέει : “Θα φτιάξω ένα υπέροχο κέικ!” , την αγκαλιάζει και πάνε στην κουζίνα, ενώ η κόρη κάνει προσπάθεια να χαμογελάσει.
Καθώς η μητέρα ετοιμάζει τα σκεύη και τα υλικά, η κόρη κάθεται απέναντί της στον πάγκο. Η μητέρα ρωτά,
“Γλυκιά μου, θα ήθελες ένα κομμάτι κέικ;”
Η κόρη απαντά, “Φυσικά, μαμά! Ξέρεις ότι μου αρέσει πολύ!”
“Εντάξει…”
λέει η μητέρα,
“Πιες λίγο λάδι!” Εκπληκτη η κόρη απαντά,
“Τί;!; Με τίποτα!!!”
“Tί θα έλεγες για δυο ωμά αυγά;”
Η κόρη απαντά, “Με δουλεύεις;”
“Λιγάκι αλεύρι;”
“Όχι μαμά! Θα με πιάσει η κοιλιά μου!”
 
Η μητέρα λέει,
“Όλα αυτά τα υλικά είναι άψητα και έχουν άσχημη γεύση, αλλά αν τα βάλεις μαζί
και τα ψήσεις…
…Φτιάχνουν ένα υπέροχο κέικ!”
Ο Θεός εργάζεται με τον ίδιο τρόπο.
Όταν αναρωτιόμαστε, γιατί μας υποχρεώνει να περνάμε δυσκολίες,
δεν αντιλαμβανόμαστετο πού θα μας βγάλουν ή τί θα μας φέρουν.
Μόνο Εκείνος γνωρίζει
και ΔΕΝ μας αφήνει να πέσουμε.
Δεν χρειάζεται να αρκεσθούμε στα ωμά υλικά:να του έχουμε εμπιστοσύνη…
και θα δούμε να βγαίνει από αυτά, κάτι που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε !
 
Ο Θεός μας αγαπάει τόσο πολύ…
Μας στέλνει λουλούδια κάθε άνοιξη…
…Ανατέλλει τον ήλιο κάθε μέρα…
… και κάθε φορά που χρειάζεσαι να μιλήσεις…
είναι εκεί για να σʼ ακούσει!
Μπορεί να ζει οπουδήποτε θέλει μέσα στο σύμπαν…
αλλά διαλέγει να ζεί μέσα στην καρδιά σου!
 
Εύχομαι
κι η δική σου μέρα να είναι σαν
“ένα κομμάτι κέικ”!

ΜΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.  (φυσικα δεν ειναι ολεσ ετσ!ι)


ΑΠΟ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ...

(https://i42.tinypic.com/2pto6ll.jpg)
 
Η Οικογένειά μου είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς,...
η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά
και ο αγαπημένος μου παππούς.

Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ. μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω - γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει.

Kι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά.

Eμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα!!» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.

Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο.

Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα.

Kι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα!! Άντε βγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».

Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται.

O μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας.

Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια.

Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει.

Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.

Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό».
Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;».

Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί».

Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;»

Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε».

Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σ' άκουσαν!».

Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ´λεγα τώρα!». Και δεν του λέει.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα.

Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του.

Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;»

Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω».
Κι η μαμά μου του λέει: «Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε».
Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ´ αυτί μου;;.
Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!».

Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».

Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ´κανες».
Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι».

Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;».

Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο».
Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο».
Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο».
Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι!»

Κι η μαμά μου λέει: «Δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα!».
Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;».

Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά».

Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ´αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».

Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ´ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή».

Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή».
Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη».

Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα».

Κι η μαμά λέει: «Γι´ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;».

Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια».

Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ´λεγα εγώ».
Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ´λεγες εσύ;».

Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ´λεγα εγώ».
Κι εγώ λέω: «Έγιν´ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει ει ει ει ει ».

Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.
ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια.

Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα».
Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια».

Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.

Έλενα Ακρίτα
«Τα Νέα του Σαββατοκύριακου»

Ο Λύκος και ο Γάιδαρος! Μια πολύ διδακτική ιστορία...


 

Στις 9 Μαίου του 2007 στα βουνά της Βόρειας Αλβανίας στην πόλη Πάτοκ ένας λύκος πιάστηκε αιχμάλωτος...



Για να τον ταίσουν αποφάσισαν να του παραχωρήσουν να φάει ένα γέρικο κ ταλαιπωρημένο γαιδουράκι...ζωντανό! Το γαιδουράκι ήταν παραμελημένο από τους πρώην ιδιοκτήτες του κ τους ηταν πλέον άχρηστο. Αυτό που επακολούθησε ήταν εκπληκτικό. Και τα δύο ζώα- αιχμάλωτοι ανθρώπων- έκαναν κάτι απρόσμενο...

Ο Λύκος κοίταξε τα μάτια του γαιδαράκου και ο γαιδαράκος του λύκου αντίστοιχα...και έκτοτε έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Γιατί σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η απληστία, η κακία, ο εγωισμός κ η αλαζονεία μεταξύ των ανθρώπων, τα ζώα αυτά έδωσαν ένα γερό μάθημα...

Κανείς δεν γεννήθηκε να είναι το θύμα ή το θήραμα...

(https://i59.tinypic.com/ad0y9g.jpg)

Συγκλονιστικό! Δύο μέτρα άνδρας να κλαίει σαν μωρό για ένα πιάτο φαγητό
GKOUROU | 8:35 μ.μ. |
 
(https://i58.tinypic.com/2rhagr6.jpg)




Πολλά και πρωτόγνωρα έχουμε ζήσει τα τελευταία τρία χρόνια , αλλά μάλλον ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε....
Πιο συγκεκριμένα χθες Κυριακή όπως  αναφέρει ο Στρατής Μαζίδης στο freepen.gr, ορισμένοι από όσους βρέθηκαν στη Θεία Λειτουργία του παρεκκλησίου του αγίου Νεκταρίου στην Αγία Παρασκευή, κατέβηκαν όπως συνηθίζουν στη Στέγη Γερόντων που συστεγάζεται στο χώρο και η οποία επιτελεί ένα τιτάνιο έργο, όχι μόνο προσφέροντας φροντίδα σε 45 γέροντες αλλά και αρκετή βοήθεια, όποτε υπάρχει σε δεκάδες σιωπηλούς αλλά αναξιοπαθούντες γείτονες της διπλανής πόρτας.
Σε κάποια στιγμή έρχεται ένας άνδρας κοντά δυο μέτρα να ζητήσει από τον ιερέα βοήθεια. Ξέρετε εκεί στη γειτονιά ακόμη κι αυτοί που έχουν την υλική και όχι μόνο δυνατότητα να βοηθήσουν, φορτώνουν στη Στέγη τα πάντα. Το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν οι άνθρωποι ήταν να του προτείνουν να του δώσουν λίγο φαγητό. Πραγματικά έχων ανάγκη ο άνθρωπος το δέχθηκε.
Θα μου πείτε ότι δε σας λέω κάτι καινούριο. Ίσως…
Λίγο μετά όμως ξαναχτυπά η πόρτα του γραφείου. Ο άνθρωπος αυτός κρατούσε μια τσάντα με ζεστό φαγητό κι έφευγε για το σπίτι του.
Έκλαιγε συγκινημένος. Τα μάτια του έτρεχαν ποτάμια.
Αισθάνθηκα κι εγώ και όλοι τρομερά άσχημα. Γιατί αυτός και όχι εμείς; Μα πάνω από όλα γιατί να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα;
Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Τι δουλειά έκανε; Έχει οικογένεια; Έχει παιδιά; Τι θα έτρωγε σήμερα;
Οι μεγαλοσχήμονες γραβατομένοι όταν μας μιλούν αισιόδοξα, φέρνουν στο νου τους τέτοιες εικόνες;Ένας άνθρωπος πάνω στην ακμή του, γερός και δυνατός να κλαίει σαν μικρό παιδί για το λίγο φαγητό που πήρε.
Αυτό είναι κατάντημα, είναι παρακμή. Όχι για αυτόν. Προς Θεού. Αλλά για όσους κυβερνούν και θέλουν να μας σώσουν…
Απεναντίας ο άνθρωπος αυτός παρέδωσε σήμερα ένα σημαντικό μάθημα. Από αυτά που μόνο στο Πανεπιστήμιο της Ζωής θα διδαχθείς.
Λέγεται Φιλότιμο!

- See more at: https://www.gkourou.com/2014/02/blog-post_2070.html#sthash.RpRaPXo9.dpuf

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΚΑΙ ΟΙ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΗΣ
Μια αλληγορική ιστορία…
 
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια βασίλισσα, που είχε 4 συντρόφους:

Πάνω απ' όλους έδειχνε αδυναμία στον τέταρτο.
Τον στόλιζε με ακριβά ρούχα, του χάριζε πάντα τα καλύτερα, τον στόλιζε με κοσμήματα,
του φορούσε αρώματα και του φερόταν πολύ γενναιόδωρα..
 
Ο τρίτος σύντροφος της βασίλισσας είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, ήταν αλαζών, όμως εκείνη
τον αγαπούσε και τον σύστηνε με υπηρηφάνεια στον κύκλο της και φοβόταν μήπως κάποια
μέρα, θα την άφηνε για άλλη γυναίκα..

Ο δεύτερος σύντροφος της ήταν πάντα ευγενικός κι υπομονετικός μαζί της. Όταν εκείνη
αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί πάνω του, ότι θα την άκουγε
και θα τη βοηθούσε στην λύση του.

Ο πρώτος αν και ήταν πιστός σαν σκυλί και βρισκόταν πάντα δίπλα της, εκείνη δεν του έδινε
σημασία, τον παραμελούσε, τον ειρωνευόταν και τον έδιωχνε από κοντά της.

Και μια μέρα, η βασίλισσα αρρώστησε βαριά και κατάλαβε πως θα πεθάνει. Σκέφτηκε τότε
πως είχε 4 συντρόφους, όμως σε λίγο δε θα'χε κανέναν.
 
Έτσι τους φώναξε όλους μπροστά της και ρώτησε πρώτα τον τέταρτο που ήταν η μεγάλη της αδυναμία:
"Σ' αγάπησα περισσότερο από τους άλλους, σε είχα πάντα στα πλούτη, ντυμένο με τα πιο
όμορφα ρούχα και μες την καλοπέραση, δε σου χάλασα ποτέ χατίρι. Τώρα που πεθαίνω, θα με
ακολουθήσεις για να έχω παρέα, εκεί που πάω?"

"Δεν υπάρχει περίπτωση! Εσύ τον δρόμο σου κι εγώ τον δικό μου. " απάντησε εκείνος κοφτά και
την παράτησε σύξυλη. Τα λόγια του την πλήγωσαν σα μαχαίρι στην καρδιά.

Μετά ρώτησε τον τρίτο σύντροφό της:
"Σ 'αγάπησα σ όλη μου τη ζωή και πάντα γύρευα την συντροφιά σου. Τώρα που πεθαίνω, θα με
ακολουθήσεις στο θάνατο?"

"Όχι, φυσικά" απάντησε εκείνος. "Η ζωή είναι πολύ ωραία για να την αφήσω. Όταν πεθάνεις,
θα παντρευτώ μια άλλη." Η Βασίλισσα ένοιωσε να της κόβεται η αναπνοή και η καρδιά της βούλιαξε...

Ύστερα, ρώτησε τον δεύτερο σύντροφό της:
"Πάντα ερχόμουν σε σένα για βοήθεια και πάντα ήσουν εκεί για μένα. Όταν πεθάνω, θα με ακολουθήσεις
για να μου κρατάς συντροφιά?"

"Λυπάμαι, δε μπορώ να σε βοηθήσω τώρα. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να 'περπατήσω' μαζί σου
μέχρι τον τάφο σου.", απάντησε το παλικάρι κάνοντας την καρδιά της να ραγίσει από θλίψη...

Τότε, ακούστηκε μια φωνή:
"Εγώ βασίλισσα μου θα έρθω μαζί σου! Θα σε ακολουθήσω όπου κι αν πας!"
Η βασίλισσα γύρισε να δει από πού ερχόταν η φωνή και είδε τον πρώτο της σύντροφο. Φαινόταν πολύ
ταλαιπωρημένος και παραμελημένος.
Θρηνώντας η βασίλισσα: "Αχ τι λάθος που έκανα η δύστυχη, έπρεπε να σε είχα προσέξει περισσότερο,
όταν είχα την ευκαιρία!" είπε και ξεψύχησε.
Ήταν ήδη πολύ αργά.

Εδώ τελειώνει το παραμύθι και αρχίζει η πραγματικότητα.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Η Βασίλισσα είσαι εσύ και έχεις 4 συντρόφους στη ζωή σου:

Ο τέταρτος σύντροφος σου είναι το ΣΩΜΑ σου. Όση προσοχή κι αγάπη κι αν του δώσεις, όσα κι αν του προσφέρεις, όσο κι αν το στολίσεις, όση αδυναμία κι αν του δείξεις, όταν έρθει η στιγμή και πεθάνεις, θα σε εγκαταλείψει χωρίς οίκτο.

Ο τρίτος σύντροφός σου είναι η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ STATUS και ό,τι υλικό κατέχεις. Βρίσκονται μαζί σου όσο είσαι εν ζωή. Όμως μπορεί να σε εγκαταλείψουν και σίγουρα όταν έρθει η ώρα να φύγεις ακολουθούν άλλους και σε έχουν κιόλας ξεχάσει.

Ο δεύτερος σύντροφος σου είναι η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ. Όσο κι αν βρίσκονται κοντά σου, την ύστατη ώρα, μόνο να σε ξεπροβοδίσουν μέχρι τον τάφο σου μπορούν...όχι όμως να έρθουν μαζί σου.

Ο πρώτος σου σύντροφος είναι το ΠΝΕΥΜΑ σου, που σχεδόν είναι πάντα παραμελημένο από το κυνήγι του πλούτου, της δύναμης, της εξουσίας, των υλικών αγαθών. Όμως, το πνεύμα σου είναι το μόνο που θα σε ακολουθήσει όπου κι αν πας, το μόνο που θα είναι πιστό αιώνια!

Καλλιέργησέ το, δυνάμωσέ το, διατήρησέ το ζωντανό, καθώς θα σε συντροφεύει για πάντα..



 
 
 
 
 
 

Ζητησα δυναμη...
και ο Θεος μου εδωσε δυσκολιες για να με κανει δυνατη.
Ζητησα σοφια...
και ο Θεος μου εδωσε προβληματα για να τα λυσω.
Ζητησα εμπειρια...
και ο Θεος μου εδωσε μυαλο και υγεια για να δουλεψω.
Ζητησα κουραγιο...
και ο Θεος μου εδωσε εμποδια για να τα ξεπερασω.
Ζητησα αγαπη...
και ο Θεος μου εδωσε πονεμενους ανθρωπους για να τα τους βοηθησω.
Ζητησα χαρες...
και ο Θεος μου εδωσε ευκαιριες.
Δεν ελαβα τιποτα απο οτι ζητησα...
Ομως ελαβα ολα οσα χρειαζομουν!!!!



ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ...!

H χαρά η αληθινή.
Ποιός δέν θέλει νἆναι χαρούμενος; Ἡ χαρά ἀποτελεῖ προαιώνιο πανανθρώπινο πόθο. Ἡ χαρά ἔχει μεγάλη σημασία στή ζωή μας. Τό νόημά της εἶναι γνωστό καί δέν χρειάζεται να τό ἀναλύσουμε. Σήμερα ὅμως φαίνεται πώς ἔχει χάσει τό ἀληθινό νόημά της. Ὁ πόνος κυριαρχεῖ καί ἡ χαρά ἀπουσιάζει. Ἡ χαρά παρουσιάζεται ὄχι στήν πραγματική, οὐσιαστική και ὁλοκληρωμένη της μορφή, ἀλλά σε φτηνά ὑποκατάστατα, πού μεγαλώνουν τόν πόνο τῆς ψυχῆς.
Ὁ ἄνθρωπος στήν Ἐδέμ ἦταν ἀθῶος, εὐδαίμων, μακά ριος καί τέλεια χαρούμενος. Πηγή τῆς χαρᾶς του ἦταν ἡ ἄνετη καί συνεχῆς συνομιλία του μέ τόν Θεό. Θέλοντας νά ἀνεξαρτητοποιηθεῖ καί ν’ αὐτοθεωθεῖ ἀποξενώθηκε αὐτόματα ἀπό τήν πηγή τῆς μεγάλης χα ρᾶς του. Ἡ χαρά γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅ,τι τό ψωμί καί τό νερό γιά το σῶμα του. Ἡ χαρά ἀποτελεῖ θεία ἔμπνευση, ζωογόνο θαλπωρή, μητέρα τῆς ὑγείας καί ἀδελφή μιᾶς ὑπέροχης παρηγοριᾶς. Μερικοί νομίζουν πώς τή χαρά θά βροῦν στήν ἀχαλίνωτη διασκέδαση, τό ξετσίπωτο ξεφάντωμα, τ’ ὁλονύχτιο κυνηγητό τῆς ἡδονῆς, το γλέντι τῆς μέθης, τή μέθη τῆς πολυτέλειας, τῆς σπατάλης καί τοῦ κορεσμοῦ. Ἄν μποροῦσε κανείς νά φωτογραφήσει τά βάθη τῶν καρδιῶν τῶν θαμώνων τῶν λεγομένων κέντρων διασκεδάσεως θα παρατηροῦσε ἄβυσσο ἄλγους, ἐρημιᾶς, παγωνιᾶς καί σκληρῆς μοναξιᾶς. Ἡ χαρά δέν πουλιέται σέ κανένα μαγαζί καί δέν ἐξαγοράζεται μέ λίγα ἤ πολλά χρήματα.
Σήμερα ὁ ἄνθρωπος διασκεδάζει –ἀπό τό ἀρχαῖο ρῆμα διασκεδάνυμι, πού σημαίνει διασκορπίζεται– και δέν ψυχαγωγεῖται χαροποιά. Συνήθως ἡ διασκέδασή του εἶναι ψυχοφθόρα καί ψυχοβόρα. Ὅπως ἔλεγε ὁ σοφός Σόλων: «Νά φεύγεις τήν ἡδονή πού γεννᾶ λύπη». Ἐπιστρέφει κανείς ἀπό μία κοσμική διασκέδαση κατάκοπος, κατηφής, στενοχωρημένος, πιό μόνος. Μερικοί νομίζουν πώς ὅλοι οἱ πλούσιοι εἶναι ἀρκετά χαρούμε νοι. Πρόκειται γιά ἕνα μεγάλο ψέμα πού τό ἐπιβεβαιώνουν συχνά οἱ ἴδιοι. Ἕνας γελωτοποιός πήγαινε στόν ψυχίατρο νά παρηγορηθεῖ, πού ἔκανε τούς ἄλλους νά γελοῦν δυνατά καί τον ἑαυτό του νά μήν μπορεῖ νά χαροποιήσει. Ἕνας ἠθοποιός πλούσιος, γοητευτικός καί διάσημος ἐθεωρεῖτο ὁ πιο εὐτυχισμένος καί ὁ ἴδιος θεωροῦσε τον ἑαυτό του τόν πιό ἄθλιο.
Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει πώς ἕνας ἀσεβής δέν μπορεῖ νἆναι ὁλο κληρωμένος καί ἀληθινά χαρούμενος. Ὁ Σοφοκλῆς στήν Ἀντιγόνη θά πεῖ: «ὁ ἄνθρωπος ἐκτός Θεοῦ εἶναι ποντοπόρος ἄπορος». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει πώς τήν καλή διάθεση καί τήν πραγματική χαρά δέν τά προσφέρει οὔτε τό μέγεθος τῆς ἐξουσίας, οὔτε τό πλῆθος τῶν χρημάτων, οὔτε τῆς κυριαρχίας ὁ ὄγκος, οὔτε τοῦ σώματος ἡ δύναμη, οὔτε τά πολυτελῆ τραπέζια, οὔτε τῶν ἐνδυμάτων ὁ στολισμός, παρά μόνο τά πνευματικά κατορθώματα και ἡ ἀγαθή συνείδηση.
Ὁ χριστιανισμός, ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού πρόχειρα λέγονται, ἔδωσε μία νέα, ὁλοκληρωμένη καί σαγηνευτική χαρά. Ἡ ἀληθινή χαρά, δίνει μία ἐσωτερική πληροφόρηση καί βεβαιότητα, πού τήν κάνει μόνιμη καί ἀναφαίρετη ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, παρά τις ἐξωτερικές ἀντιξοότητες. Ὁ Πασκάλ τό λέει ξεκάθαρα: «κανένας δέν εἶναι πιό χαρούμενος ἀπό τόν πραγματικά χριστιανό. Μεγάλη χαρά ἔχει ὁ γνήσιος ταπεινός. Ἐκεῖνος πού ἔχει σβήσει τό ἐγώ του κι ἔχει συγχωνευτεῖ μέ την εὐτυχία τοῦ συνόλου. Ὅσοι κάνουν το καλό εἶναι καταδικασμένοι νἆναι πάντα χαρούμενοι». Ὁ Φώτης Κόντογλου ἔλεγε πώς ἡ χαρά ἡ ἀληθινή ἀναβλύζει μονάχα ἀπό τή φλέβα τῆς καλωσύνης.
Ἀπό τό Εὐαγγέλιο πηγάζει ἡ θεολογία τῆς χαρᾶς, τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀκένωτης χαρᾶς. Το ὀρθόδοξο βίωμα κατά βάση εἶναι χαρούμενο καί χαροποιό. Ἕνας παλαιός μεγάλος ἀσκητής, ὁ ὅσιος Νεῖλος, ἀναφέρει στήν πατρολογία πολύ ὡραῖα: Ἡ χαρά καταστρέφει τή λύπη, στίς συμφορές δίνει ὑπομονή, στίς προσευχές χάρη, στούς κόπους και μόχθους εὐφροσύνη, στήν ἐποποιία εὐθυμία, στή φιλοξενία στέγη, στην ἐλπίδα καταφυγή, στούς πενθοῦντες παρηγοριά, στίς θλίψεις βοήθεια καί συνδρομή, στήν ἀγάπη στολισμό και στή μακροθυμία ἐπιβράβευση…
Χαρά δέν εἶναι τά ξεκαρδίσματα, τά ξεφωνητά, τά χαχανητά, ἡ ἐλαφρότητα, ἡ χαριεντολογία, ἡ ἀνεκδοτολογία, ἡ σκωπτικότητα καί ἡ συνεχής ἀστειότητα, ἀλλά ἡ διαρκής γαλήνη καί ἡ εἰλικρινής φαιδρότητα, πού προέρχεται ἀπό καρδιά εὐφραινομένη καί συνείδηση καθαρή. Ἡ χαρά εἶναι τό φῶς τοῦ ἐνάρετου. Ἀναβλύζει ἀπό τά βάθη τῆς ὑπάρξεως. Δέν εἶναι ποτέ τό προσποιητό, τό ἐξωτερικό, φαινομενικό, ἀλλά κάτι ἀρκετά βαθύτερο καί σίγουρα σπουδαιότερο. Ἕνας σοβαρός, σεμνός καί ἡσύχιος δέν σημαίνει ὅτι δεν μπορεῖ νά εἶναι χαρούμενος. Τό πρῶτο γνωστό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ στόν γάμο τῆς Κανᾶ ἦταν γιά νά μή μείνει μισή ἡ χαρά τῶν καλεσμένων ἀπό ἔλλειψη κρασιοῦ. Τό τελευταῖο θαῦμα, ἡ ἀνάσταση τοῦ φίλου του Λαζάρου, για νά διώξει τή λύπη καί νά δώσει χαρά.
Ὁ ἀνεξάντλητος τροφοδότης τῆς χαρᾶς εἶναι ἡ ἀρετή. Ὁ ἐγωιστής, ὁ ἀτομιστής, ὁ τσιγκούνης, ὁ μισάδελφος δέν μπορεῖ νά εἶναι χαρούμενος. Χαρά δέν μπορεῖ νά ἔχει ὅποιος ζηλεύει, ὅποιος ἐχθρεύεται καί ὅποιος μισεῖ. Τή χαρά κανείς κερδίζει με τήν ταπείνωση καί τήν ὑπομονή, την ἀλήθεια, τήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη. Ἡ ἀληθινή χαρά συνοδεύει στοργικά τόν κάθε εἰλικρινή, τίμιο, ἥρωα καί ἅγιο. Ἡ ἐποχή μας πάσχει ἀπό ἔλλειψη ἀληθινῆς χαρᾶς καί πλεονάζει ἀπό τή θλίψη τῆς κακίας καί ἀτιμίας. Ἡ ἐπιλογή εἶναι ἐλεύθερη γιά την ἀπόκτηση τῆς ὄντως ἀληθινῆς χαρᾶς.

H χαρά η αληθινή.
Ποιός δέν θέλει νἆναι χαρούμενος; Ἡ χαρά ἀποτελεῖ προαιώνιο πανανθρώπινο πόθο. Ἡ χαρά ἔχει μεγάλη σημασία στή ζωή μας. Τό νόημά της εἶναι γνωστό καί δέν χρειάζεται να τό ἀναλύσουμε. Σήμερα ὅμως φαίνεται πώς ἔχει χάσει τό ἀληθινό νόημά της. Ὁ πόνος κυριαρχεῖ καί ἡ χαρά ἀπουσιάζει. Ἡ χαρά παρουσιάζεται ὄχι στήν πραγματική, οὐσιαστική και ὁλοκληρωμένη της μορφή, ἀλλά σε φτηνά ὑποκατάστατα, πού μεγαλώνουν τόν πόνο τῆς ψυχῆς.
Ὁ ἄνθρωπος στήν Ἐδέμ ἦταν ἀθῶος, εὐδαίμων, μακά ριος καί τέλεια χαρούμενος. Πηγή τῆς χαρᾶς του ἦταν ἡ ἄνετη καί συνεχῆς συνομιλία του μέ τόν Θεό. Θέλοντας νά ἀνεξαρτητοποιηθεῖ καί ν’ αὐτοθεωθεῖ ἀποξενώθηκε αὐτόματα ἀπό τήν πηγή τῆς μεγάλης χα ρᾶς του. Ἡ χαρά γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅ,τι τό ψωμί καί τό νερό γιά το σῶμα του. Ἡ χαρά ἀποτελεῖ θεία ἔμπνευση, ζωογόνο θαλπωρή, μητέρα τῆς ὑγείας καί ἀδελφή μιᾶς ὑπέροχης παρηγοριᾶς. Μερικοί νομίζουν πώς τή χαρά θά βροῦν στήν ἀχαλίνωτη διασκέδαση, τό ξετσίπωτο ξεφάντωμα, τ’ ὁλονύχτιο κυνηγητό τῆς ἡδονῆς, το γλέντι τῆς μέθης, τή μέθη τῆς πολυτέλειας, τῆς σπατάλης καί τοῦ κορεσμοῦ. Ἄν μποροῦσε κανείς νά φωτογραφήσει τά βάθη τῶν καρδιῶν τῶν θαμώνων τῶν λεγομένων κέντρων διασκεδάσεως θα παρατηροῦσε ἄβυσσο ἄλγους, ἐρημιᾶς, παγωνιᾶς καί σκληρῆς μοναξιᾶς. Ἡ χαρά δέν πουλιέται σέ κανένα μαγαζί καί δέν ἐξαγοράζεται μέ λίγα ἤ πολλά χρήματα.
Σήμερα ὁ ἄνθρωπος διασκεδάζει –ἀπό τό ἀρχαῖο ρῆμα διασκεδάνυμι, πού σημαίνει διασκορπίζεται– και δέν ψυχαγωγεῖται χαροποιά. Συνήθως ἡ διασκέδασή του εἶναι ψυχοφθόρα καί ψυχοβόρα. Ὅπως ἔλεγε ὁ σοφός Σόλων: «Νά φεύγεις τήν ἡδονή πού γεννᾶ λύπη». Ἐπιστρέφει κανείς ἀπό μία κοσμική διασκέδαση κατάκοπος, κατηφής, στενοχωρημένος, πιό μόνος. Μερικοί νομίζουν πώς ὅλοι οἱ πλούσιοι εἶναι ἀρκετά χαρούμε νοι. Πρόκειται γιά ἕνα μεγάλο ψέμα πού τό ἐπιβεβαιώνουν συχνά οἱ ἴδιοι. Ἕνας γελωτοποιός πήγαινε στόν ψυχίατρο νά παρηγορηθεῖ, πού ἔκανε τούς ἄλλους νά γελοῦν δυνατά καί τον ἑαυτό του νά μήν μπορεῖ νά χαροποιήσει. Ἕνας ἠθοποιός πλούσιος, γοητευτικός καί διάσημος ἐθεωρεῖτο ὁ πιο εὐτυχισμένος καί ὁ ἴδιος θεωροῦσε τον ἑαυτό του τόν πιό ἄθλιο.
Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει πώς ἕνας ἀσεβής δέν μπορεῖ νἆναι ὁλο κληρωμένος καί ἀληθινά χαρούμενος. Ὁ Σοφοκλῆς στήν Ἀντιγόνη θά πεῖ: «ὁ ἄνθρωπος ἐκτός Θεοῦ εἶναι ποντοπόρος ἄπορος». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει πώς τήν καλή διάθεση καί τήν πραγματική χαρά δέν τά προσφέρει οὔτε τό μέγεθος τῆς ἐξουσίας, οὔτε τό πλῆθος τῶν χρημάτων, οὔτε τῆς κυριαρχίας ὁ ὄγκος, οὔτε τοῦ σώματος ἡ δύναμη, οὔτε τά πολυτελῆ τραπέζια, οὔτε τῶν ἐνδυμάτων ὁ στολισμός, παρά μόνο τά πνευματικά κατορθώματα και ἡ ἀγαθή συνείδηση.

Ὁ χριστιανισμός, ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού πρόχειρα λέγονται, ἔδωσε μία νέα, ὁλοκληρωμένη καί σαγηνευτική χαρά. Ἡ ἀληθινή χαρά, δίνει μία ἐσωτερική πληροφόρηση καί βεβαιότητα, πού τήν κάνει μόνιμη καί ἀναφαίρετη ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, παρά τις ἐξωτερικές ἀντιξοότητες. Ὁ Πασκάλ τό λέει ξεκάθαρα: «κανένας δέν εἶναι πιό χαρούμενος ἀπό τόν πραγματικά χριστιανό. Μεγάλη χαρά ἔχει ὁ γνήσιος ταπεινός. Ἐκεῖνος πού ἔχει σβήσει τό ἐγώ του κι ἔχει συγχωνευτεῖ μέ την εὐτυχία τοῦ συνόλου. Ὅσοι κάνουν το καλό εἶναι καταδικασμένοι νἆναι πάντα χαρούμενοι». Ὁ Φώτης Κόντογλου ἔλεγε πώς ἡ χαρά ἡ ἀληθινή ἀναβλύζει μονάχα ἀπό τή φλέβα τῆς καλωσύνης.
Ἀπό τό Εὐαγγέλιο πηγάζει ἡ θεολογία τῆς χαρᾶς, τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀκένωτης χαρᾶς. Το ὀρθόδοξο βίωμα κατά βάση εἶναι χαρούμενο καί χαροποιό. Ἕνας παλαιός μεγάλος ἀσκητής, ὁ ὅσιος Νεῖλος, ἀναφέρει στήν πατρολογία πολύ ὡραῖα:

Ἡ χαρά καταστρέφει τή λύπη, στίς συμφορές δίνει ὑπομονή, στίς προσευχές χάρη, στούς κόπους και μόχθους εὐφροσύνη, στήν ἐποποιία εὐθυμία, στή φιλοξενία στέγη, στην ἐλπίδα καταφυγή, στούς πενθοῦντες παρηγοριά, στίς θλίψεις βοήθεια καί συνδρομή, στήν ἀγάπη στολισμό και στή μακροθυμία ἐπιβράβευση
…
Χαρά δέν εἶναι τά ξεκαρδίσματα, τά ξεφωνητά, τά χαχανητά, ἡ ἐλαφρότητα, ἡ χαριεντολογία, ἡ ἀνεκδοτολογία, ἡ σκωπτικότητα καί ἡ συνεχής ἀστειότητα, ἀλλά ἡ διαρκής γαλήνη καί ἡ εἰλικρινής φαιδρότητα, πού προέρχεται ἀπό καρδιά εὐφραινομένη καί συνείδηση καθαρή. Ἡ χαρά εἶναι τό φῶς τοῦ ἐνάρετου. Ἀναβλύζει ἀπό τά βάθη τῆς ὑπάρξεως. Δέν εἶναι ποτέ τό προσποιητό, τό ἐξωτερικό, φαινομενικό, ἀλλά κάτι ἀρκετά βαθύτερο καί σίγουρα σπουδαιότερο. Ἕνας σοβαρός, σεμνός καί ἡσύχιος δέν σημαίνει ὅτι δεν μπορεῖ νά εἶναι χαρούμενος. Τό πρῶτο γνωστό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ στόν γάμο τῆς Κανᾶ ἦταν γιά νά μή μείνει μισή ἡ χαρά τῶν καλεσμένων ἀπό ἔλλειψη κρασιοῦ. Τό τελευταῖο θαῦμα, ἡ ἀνάσταση τοῦ φίλου του Λαζάρου, για νά διώξει τή λύπη καί νά δώσει χαρά.

Ὁ ἀνεξάντλητος τροφοδότης τῆς χαρᾶς εἶναι ἡ ἀρετή. Ὁ ἐγωιστής, ὁ ἀτομιστής, ὁ τσιγκούνης, ὁ μισάδελφος δέν μπορεῖ νά εἶναι χαρούμενος. Χαρά δέν μπορεῖ νά ἔχει ὅποιος ζηλεύει, ὅποιος ἐχθρεύεται καί ὅποιος μισεῖ. Τή χαρά κανείς κερδίζει με τήν ταπείνωση καί τήν ὑπομονή, την ἀλήθεια, τήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη. Ἡ ἀληθινή χαρά συνοδεύει στοργικά τόν κάθε εἰλικρινή, τίμιο, ἥρωα καί ἅγιο. Ἡ ἐποχή μας πάσχει ἀπό ἔλλειψη ἀληθινῆς χαρᾶς καί πλεονάζει ἀπό τή θλίψη τῆς κακίας καί ἀτιμίας. Ἡ ἐπιλογή εἶναι ἐλεύθερη γιά την ἀπόκτηση τῆς ὄντως ἀληθινῆς χαρᾶς.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ "Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας"
________________________________________
"Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας"
συλλεγέντα καὶ ἀναρτηθέντα ἐπὶ τῇ πανηγυρικῇ ἐλεύσει τοῦ ΔΝΤ
Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;
Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;
Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;
* * *
Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.
* * *
Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
* * *
Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.
* * *
Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.
* * *
Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!
* * *
Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.
* * *
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.
* * *
Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.
Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.
* * *
Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
* * *

Αναρωτιέμαι μερικές φορές............
(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)


Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
 
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
 
Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
 
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία,
δυο φίλους,
μια αγάπη,
μια δουλειά,
μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς,
ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
 
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
 
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
 
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά
στην κάθε μέρα,
στα χαμόγελα των ανθρώπων,
στα χάδια των ζώων,
σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,
σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
 
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

 

Τα ξύλα του παπά

Μία συγκλονιστική πραγματική διήγηση με κρυπτοχριστιανούς
 
Πέμπτη του Πάσχα κι ο πάπα - Λευτέρης πρωί-πρωί φόρτωνε το ζώο του κι ετοιμαζόταν να κατεβεί στην Τραπεζούντα.
Την ίδια ώρα ακούστηκαν οι πρώτοι χτύποι της καμπάνας. Ο συνεφημέριός του ο πάπα - Γαβριήλ φαίνεται πως είχε αϋπνίες. Χθες ήταν η σειρά του να λειτουργήσει.
Μετά πήρε τα βουνά και τα λαγκάδια να μαζέψει ξύλα. Καί σήμερα νάτον ξημερώματα, έτοιμος να κάνει τον πραματευτή. Κανονικά όφειλε να πάει στην εκκλησιά. Τέτοια μέρα, ακόμη Πασχαλιά, που ξανακούστηκε να λείπει απ’ τη Λειτουργία! Ας όψονται, όμως, τα τόσα στόματα που περιμένουν στο σπίτι. Κάποιος έπρεπε να νοιαστεί για το καθημερινό τους…Οκτώ του έδωσε ο Θεός κι άλλα τρία ο Αναστάσης ο κουμπάρος του: Τη γυναίκα του, την πεθερά του, την «κυρά - ντουλάπα», και τον κουνιάδο του, που δεν φτουρά σε δουλειά…
Έκανε το σταυρό του και ξεκίνησε...
Είχε μπροστά του πολύ δρόμο. Υπολόγιζε πριν το μεσημέρι να φτάσει στην πόλη κι αν όλα παν καλά, αργά το βράδυ να είναι πάλι πίσω. «Βαστάτε ποδαράκιά μου» αναστέναξε καθώς αναλογίστηκε το δρόμο που 'χε να κάνει. Κατά πως το είχε συνήθειο άρχισε το ψάλσιμο, να σπάει κι η μονοτονία. Να κάνει όμως και το κέφι του. Μέσα στην ερημιά ποιός τον ακούει; Μόνο ο Θεός. Αποφεύγει και τα κοροιδευτικά χαμόγελα του πάπα - Γαβριήλ ή τις ειρωνίες του Ιορδάνη, του ψάλτη: «Εξαιρετικά τα λες παπά. Σαν μανάβης!» Το ξέρει. Η φωνή του ακούγεται άσχημα. Μα ότι λέει, το ψέλνει με την καρδιά του κι αυτό θέλει ο Θεός. Όπως τότε που ήταν μικρός. Καί φλεγότανε απ’ το μεράκι των ύμνων…
Ακόμη κι ο δεσπότης τη μοναδική φορά που λειτούργησε μαζί του του είπε: «Σούς μπρε. Δεν το λέγεις καλά». Ήταν ένα όριο που του έβαλε ο Θεός και δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Τι κι αν πάλαιψε; Τι κι αν προσευχήθηκε; Τι κι αν έκλαψε; Το μόνο που κατόρθωσε είναι, όσα λέει, να τα λέει μέσα απ’ την καρδιά του. Κι αυτό είναι που θέλει ο Θεός. Την καρδιά, όχι το λαρύγγι! Η παρηγοριά του για τη σιωπή που έχει επιβάλλει στον εαυτό του. Σιωπή για να μην ενοχλεί, όπως ενοχλούσε τότες που μικρός στεκόταν παράμερα στο ψαλτήρι. Όπως ενοχλούσε αργότερα τους φίλους του που προχώρησαν στην ψαλτική κι ας πίστευε πως θα τον θέλουν κοντά τους. Όπως ενοχλούσε το φίλο του τον Αποστόλη, που έγινε δεξιός ψάλτης στο διπλανό χωριό. Σταμάτησε, έτσι, να ψέλνει μπροστά στον κόσμο και προτιμούσε τις ερημιές. Με τα τροπάρια μετρούσε τις αποστάσεις. Ξεκίναγε με τον όρθρο, έλεγε και λίγα απ’ τον εσπερινό κι αν είχε κι άλλο δρόμο πρόσθετε και μερικά σκόρπια τροπάρια. Αυτό θα έκανε και τώρα, μέρες της Πασχαλιάς. «Μπρός, λοιπόν, παπά δώσε του να καταλάβει» μονολόγησε. Έκανε το σταυρό του κι άρχισε: «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί…».
Αφού έψαλε όλον τον κανόνα, προχώρησε και στους αίνους κι εκεί κατά το δοξαστικό έμπαινε πιά στα πρώτα σπίτια της Τραπεζούντας. Με το ψάλσιμο κάπου είχε αφαιρεθεί. Όταν κατάλαβε πως ήταν στον τουρκομαχαλά σκέφτηκε να γυρίσει πίσω. Στάθηκε λίγο να προσανατολιστεί κι ύστερα πήρε ένα σοκάκι εκεί στ΄ αριστερά. Περίμενε να τον βγάλει έξω από το Κάστρο, μ΄ αυτό φιδογύριζε ανάμεσα στα τουρκόσπιτα. Σε κάποια στροφή φάνηκε ένας καφενές κι απόξω δύο τρεις τούρκοι αραχτοί, απολάμβαναν το ναργιλέ τους. Καθώς περνούσε μπροστά του ο ένας του φώναξε:
«Πόσο τα ξύλα παπά;»
«Πέντε γρόσια εφέντη μ’».
«Πολλά δεν είναι βρε καραμπάς (μαυροκέφαλε;)»
«Όχι εφέντη μ’, όχι. Έρχουμαι από μακριά», ο πάπα - Λευτέρης ήξερε ν’ αντιστέκεται στα παζάρια των τούρκων. «Κι υστέρα τι παίρνεις με πέντε γρόσια;»
«Άντε να σού δώσω τρία να τα φέρεις και στο σπίτι».
«Να χαρείς τα νειάτα σου εφέντη μ’. Κάμε τα τουλάχιστο τέσσερα. Είμαι φτωχός κι έχω τόσα στόματα να θρέψω».
«Καλά. Ας είναι. Θα σού δώσω τέσσερα». Σηκώθηκε απ’ το σκαμνί του, τεντώθηκε και πλησίασε τον παπά. Χαίδεψε λίγο το ζώο και μετά στράφηκε άγριος στο παπά.
«Δεν λυπάσαι το ζώο βρε Γκιαούρ; Πως το φόρτωσες το καημένο; Κοντεύει να ψοφήσει! Δεν φοβάσαι το Θεό βρε καραμπάς;»
«Αντέχει εφέντη μ’» τόλμησε ν’ απαντήσει ο πάπα - Λευτέρης.
«Σούς μπρε» έβαλε τις φωνές ο τούρκος και σήκωσε το χέρι του απειλητικά. «Πάμε σπίτι να το ταίσεις λίγο και να το ποτίσεις. Γκιαούρ. Διαβόλου γενιά!»
Γιόμισε ο μαχαλάς απ’ τις φωνές του. Ο παπάς, τον ακολούθησε φοβισμένος. «Τρελός θάναι» σκέφτηκε κι από μέσα του έλεγε όσες ευχές του ερχόντουσαν στο μυαλό. Μπροστά στην αυλόπορτα του σπιτιού φώναξε ένα όνομα. Ύστερα και με μία κλωτσιά την άνοιξε διάπλατα.
«Μπες μέσα μπρε γκιαούρ. Δεν φοβάσαι το Θεό είσαι και παπάς».
Με τον ίδιο τρόπο έκλεισε την πόρτα κι αμέσως δύο νεαροί ξεφόρτωσαν το ζώο. Ο τούρκος, με φωνές, τράβηξε σχεδόν τον παπά Λευτέρη μέσα στο σπίτι, που απ’ το φόβο του έχασε κάθε δύναμη ν’ αντισταθεί. Μόνο έτσι σαν αστραπή του πέρασε η σκέψη: «Είδες τι έπαθες για να μην πας στη Λειτουργία;»
Μέχρι την πόρτα του σπιτιού χαλούσε τον κόσμο με τις φωνές του. Μόλις πέρασαν το κατώφλι την έκλεισε με τόση δύναμη λες κι ήθελε να την γκρεμίσει. Καί τότε έγινε η μεταμόρφωση. Ο άγριος τούρκος, αυτός που χωρίς αιτία ήταν έτοιμος να κακοπαιδέψει το φτωχό παπά, έπεσε στα γόνατα και φίλησε το χέρι του με σεβασμό. Η φωνή του μόλις ακουγόταν.
«Σχώραμε παπούλη μου, σχώραμε» του είπε ελληνικά. «Δεν είχα κακό σκοπό. Γι΄ αυτά τα σκυλιά φώναζα, που μας έβλεπαν. Μην καταλάβουν τίποτα και χαθούμε. Χριστιανοί είμαστε κι εμείς κι ας φαινόμαστε τούρκοι».
Κατάλαβε. Είχε μπροστά του έναν απ’ αυτούς που οι ρωμιοί ονόμαζαν κλωστούς. Έναν απ’ αυτούς που αντιστάθηκαν τόσα χρόνια στην υποδούλωση της ψυχής. Στη φαντασία του ο ηρωισμός κι η πίστη τους έπαιρναν μυθικές διαστάσεις. Πάνε μερικά χρόνια που άκουσε γι΄ αυτούς. Τότε θυμάται θέλησε να τους συναντήσει, να έρθει σ’ επαφή μαζί τους. Τον συγκράτησαν οι πιο φρόνιμοι. Θάρθει η στιγμή του είπαν, καλύτερα να μη βιάζεσαι. Πέρασαν τα χρόνια κι η στιγμή δεν ήρθε. Στην αρχή μάθαινε πως κάποιος παπάς βρέθηκε στη δίνη της ιστορίας τους, μα κι αυτό σταμάτησε με τα χρόνια. Έτσι, κάπου μέσα του, άρχισε να μην πολυπιστεύει στην ύπαρξή τους. Άρχισε να αμφιβάλλει για πολλά, ή να τα δέχεται σαν μία χαριτωμένη υπερβολή. Καί να τώρα που είχε μπροστά του ένα δικό τους. Τον επίασε από τα χέρια και τον σήκωσε. Εκείνη τη στιγμή φάνηκαν δύο γυναίκες, η μία νέα η άλλη ηλικιωμένη, και τον περιτριγύρισαν ένα τσούρμο παιδιά!
«Η φαμιλιά μου παπούλη μου» του είπε ο κρυφός χριστιανός.
Σε λίγο καθισμένοι στο σαλόνι αντάλασσαν τις ιστορίες τους. Αισθάνονταν γνωστοί από χρόνια. Ήταν κι αυτοί όπως όλοι οι δικοί τους. Χρόνια τώρα, από πατέρα σε παιδί, κράταγαν μυστική την πίστη τους και συνέχιζαν φανερά να κάνουν τη ζωή του μουσουλμάνου. Πρώτα κοντά τους έμενε ένας χότζας που ήταν κρυφός παπάς. Αυτός τους βάφτισε, αυτός τους πάντρεψε, αυτός κήδευε τους πατεράδες τους. Όλα στα κρυφά. Νύχτα πάνω στη νύχτα. Τη μέρα τους πάντρευε τούρκικα. Τη νύχτα χριστιανικά. Γεννιόταν ένα παιδί; Τη μέρα έκανε σουνέτι. Τη νύχτα βαφτίσια. Στο θάνατο ο πρώτος που έμπαινε στο σπίτι ήταν αυτός. Μόνος με την οικογένεια του νεκρού διάβαζε τρισάγιο. Τη νύχτα έκανε την κηδεία και το πρωί όλα τα έθιμα των μουσουλμάνων. Διπλή ζωή, διπλό ξόδι. Από τότε όμως που πέθανε, έμειναν ορφανοί. Αλειτούργητοι. Αβάφτιστοι. Δύο χρόνια έχουν να κάνουν Ανάσταση. Τη νύχτα το Μεγάλο Σάββατο άκουσαν τις καμπάνες απ’ το χριστιανικό μαχαλά. Άναψαν κερί και έψαλαν σιγανά τρεις φορές το «Χριστός Ανέστη».
«Να κάνουμε τώρα την Ανάσταση», η ιδέα άστραψε στο μυαλό του πάπα - Λευτέρη. «Τι πειράζει; Πασχαλιά είναι ακόμη. Ετοιμαστείτε κι εδώ είμ΄ εγώ».
Απ’ τη στιγμή εκείνη ένας ολάκερος μηχανισμός μπήκε σε λειτουργία. Μέχρι το βράδυ βρέθηκαν άμφια, σκεύη, πρόσφορα ενώ ένα νιό παληκάρι, με γρήγορο άλογο, έτρεξε στο χωριό να καθησυχάσει την παπαδιά, που δεν θα γύριζε ο παπάς εκείνο το βράδυ.
Γύρω στα μεσάνυχτα γιόμισε το σπίτι από κρυφοχριστιανούς. Άντρες, γυναίκες, παιδιά πέρασαν το κατώγι μ’ αγιοκέρια που είχαν μόνοι τους ετοιμάσει. Στην ανατολική πλευρά μία κασέλα είχε γίνει Αγία Τράπεζα. Ο πάπα - Λευτέρης άρχισε το ψάλσιμο μ΄ ένα γέροντα.
«Κύματι θαλάσσης τον κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον».
Τούτους ΄δω δεν ενοχλούσε η φωνή του. Γι’ αυτό δεν άκουσε εκείνο το «σούς μπρε», που του μαύριζε την ψυχή. Τούς έφτανε που άκουγαν τα λόγια. Κι αν έκρινε από τα βλέμματα, ίσως και να φχαριστιόντουσαν απ’ το ψάλσιμό του. Στο τέλος άναψε το κερί του απ’ το καντήλι που τρεμόπαιζε και κάλεσε τους μυστικούς χριστιανούς του:
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών».
Μετά, εκεί στη μέση, έψαλε «την Ανάστασίν σου Χριστέ Σωτήρ», διάβασε το Ευαγγέλιο κι ενώ η πόλη ησύχαζε, ψάλανε όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη». Γύρω του τα δακρυσμένα μάτια του σκλάβωναν την καρδιά. Ήταν μία απ’ τις στιγμές που θα τον συνόδευαν σ’ όλη του τη ζωή.
Ήταν έτοιμη να ξεπροβάλει η νέα μέρα, όταν ξεκίναγε να γυρίσει στο χωριό. Πίσω του άφηνε το σπίτι, που έγινε η κολυμπήθρα για ν’ αναβαπτιστεί στην πίστη του κι ένα κομμάτι της καρδιάς του. Θαρχόταν να το συναντήσει πάλι σε λίγες μέρες. Τον περίμεναν οι νέοι του χριστιανοί. Μαζί τους και τα μικρά παιδιά, που είχαν μείνει αβάπτιστα.
Τώρα ήξερε. Κάθε φορά που ξεκίναγε με ξύλα για την Τραπεζούντα θα έφερνε κι ένα φόρτωμα στον τουρκομαχαλά. Κάθε φορά και σε διαφορετικό σπίτι. Τη νύχτα το σπίτι αυτό θα γινόταν η εκκλησιά κι εκεί θα συνάζονταν οι κλωστοί. Απ΄ τα πιο απίθανα μέρη ξεφύτρωναν οι μαύρες σκιές που αδιαφορούσαν για την προχωρημένη ώρα. Τις πιο πολλές φορές ερχόταν στο σπίτι του πεθαμένου κρυφού παπά όπου υπήρχε ολάκερη εκκλησιά κρυμμένη απ’ τα μάτια του κόσμου. Μυστικές πόρτες έφερναν τους πιστούς από τους σκοτεινούς δρόμους. Έξω οι νέοι είχαν αναλάβει τη φύλαξη. Τόσα χρόνια στη ζωή αυτή έμαθαν να φροντίζουν την ασφάλειά τους. Μαζί τους άρχισε κι αυτός να ζεί τους φόβους και τις αγωνίες τους κι όταν γνωρίστηκαν καλά η έγνοιά του σκλαβώθηκε στο μαχαλά τους.
«Τα παιδιά έχουν σήμερα μπαϊράμι» έλεγε στην παπαδιά «κι όλη μέρα θα είναι νηστικά»…
Γιώργη Θ Πρίντζιπα «Το συναξάρι των κρυφών ονείρων»

Τί κάνω τώρα Θεέ μου;
Αληθινή Ιστορία
 
•   
Ετούτη είναι μια αληθινή ιστορία, που μας την αφηγήθηκε κάποιος που την έζησε από κοντά.
Ο άντρας και η γυναίκα ήταν πρόσφυγες από την Σμύρνη.
Ο παππούς που μας είπε γι αυτούς, τους γνώρισε στην Αθήνα.
Ήταν μόνοι, κατάμονοι, δίχως συγγενείς όπως οι περισσότεροι από τους ξεσπιτωμένους της Ανατολής. Ούτε παιδιά είχαν.
Δυο απλοί και πονεμένοι άνθρωποι που ποτέ δεν έδειξαν τον πόνο τους. Μόνο την ελπίδα τους στον Κύριο που ξημερώνει τις μέρες έβλεπες και την φτώχεια τους που δεν γινόταν να κρυφτεί.
Σε ένα ημιυπόγειο ο άντρας είχε ένα μικρομάγαζο και πουλούσε ελιές. Πάνω απ' αυτό, ένα τετράγωνο δωμάτιο ήταν η ...οικία τους. Σπίτι να το κάνει ο Θεός: Σε μιαν άκρη τα σιδερένια τρίποδα με τις ξύλινες τάβλες και αυτό ήταν το κρεββάτι, παραδίπλα ένα κουτσό τραπέζι, δύο μπακιρένια κύπελλα για να πίνουν νερό, μια γκαζιέρα, μια καρβουνισμένη κατσαρόλα και λίγα ρούχα σκεπασμένα με ένα σεντόνι.
Το "οίκημα" νοικιασμένο.
Πόσες ελιές θα μπορούσε να πουλήσει ο χριστιανός για να καζαντίσουν;
Έπειτα ήταν και οι φτωχότεροι απ' αυτούς και οι ανήμποροι που δεν έπρεπε να μείνουν νηστικοί....Οι πένητες συνέδραμαν τους φτωχούς και αμφότεροι έλεγαν "δόξα τω Θεώ", γιατί έτσι είναι γραμμένο στις Γραφές και το ζευγάρι ήξερε καλά τα μαθηματικά του Θεού, την αριθμητική των δύο χιτώνων.
Τα χρόνια πέρασαν, το "μαγαζί" έκλεισε, τα χρόνια εκείνα συντάξεις δεν υπήρχαν, οι φτωχούληδες του Θεού άρχισαν να ζητιανεύουν στις γωνίες.
Μετά ούτε αυτό, καθώς γέρασαν πολύ και αρρώστησαν. Αν κάποιος τους έδινε ένα κομμάτι ψωμί έτρωγαν, αν όχι έπεφταν για ύπνο νηστικοί.
"Έχει ο Θεός" έλεγαν και πάλι "έχει ο Θεός" είπαν και όταν τα ταπεινά τους ρούχα έγιναν κουρέλια, όταν τα μπακιρένια κύπελλα πρασίνισαν από την πολυκαιρία, όταν δεν είχαν να πληρώσουν το νοίκι. Αχ αυτό το νοίκι...χρόνια το είχαν απλήρωτο. Φώναζε ο ιδιοκτήτης αλλά μετά "ξεχνούσε" το χαμόσπιτο και αυτοί συνέχιζαν την χαμοζωή τους, μη λείποντας από την εκκλησία και χαμογελώντας με εμπιστοσύνη σε όλες τις εικόνες του ναού.
Τόσοι άγιοι που βασανίστηκαν, ένας Αφέντης που σταυρώθηκε, η Μάνα που κάηκε η καρδιά Της και τούτοι που δεν έπαθαν τίποτε, θα σκιαχτούν;
Σκιάχτηκαν ωστόσο την ημέρα που ο ιδιοκτήτης τους είπε να φύγουν γιατί ήθελε να το γκρεμίσει το σπίτι. Θα έκανε πολυκατοικία.
Να φύγουν και να πάνε πού;
Εδώ αγαπήθηκαν, ευλογήθηκαν, χόρτασαν, πείνασαν, έκλαψαν, ήλπισαν, εδώ ήταν το σβηστό -πια- καντηλάκι τους, έδώ τα κουρέλια τους, εδώ τα σκουριασμένα από την αχρησία κουταλοπήρουνά τους.
Αυτή η πόρτα έκλεινε έξω τις βροχές, τα χιόνια, τους καιρούς και από μέσα ζούσαν το εύκρατον της δωρισμένης ελπίδας.
Τώρα;
"Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;" ύψωσε τα χέρια προς το ταβάνι με τους ξεχαρβαλωμένους τσατμάδες, ο γέρος.
Την άλλη μέρα ήρθε ο δικαστικός κλητήρας, με τα χαρτιά της έξωσης.
-"Πρέπει να φύγετε".
-"Πού να πάμε ;"
Ο άνθρωπος κοίταξε ένα γύρω το αχούρι, που υποδυόταν το σπίτι.....Κοίταξε και τους σκελετωμένους γέρους.
"Έχω ένα δωμάτιο που περισσεύει" είπε σιγανά.
"Δεν έχουμε λεφτά" είπε ντροπαλά ο γέρος.
"Πάμε" είπε ο κλητήρας και καθώς δεν είχαν και τίποτε να μετακομίσουν, έφυγαν αμέσως.
Τους πήρε με το αυτοκίνητο, τους πήγε στο δικό του σπίτι, η γυναίκα του τους έπλυνε, τους έντυσε, τους τάισε, παιδιά δεν είχαν και τούτοι, το δωμάτιο ήταν φωτεινό, καθαρό, με κουρτίνες που τους άρεσε να τις πάνε πέρα δώθε (καθώς στο χαμόσπιτο δεν είχαν κουρτίνες...).
Έπεσαν στα πατώματα οι γέροι να ευχαριστούν, να κλαίνε, να ευλογούν, να εύχονται, να δοξάζουν.
"Θα έχουμε κι μεις συντροφιά" είπε η γυναίκα του κλητήρα. Αυτό μόνον....
Τώρα πια οι γέροι έπρεπε να συνηθίσουν την μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού που έρχεται ζεστό από τον φούρνο, το πώς ευωδιάζει το φαγητό που βράζει καθώς και το πώς απαντάει ο Χριστός στους δικούς Του, όταν Τον ρωτάνε "Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;"

Ο γέρος το παιδί και ο γάιδαρος

 
Μια φορά κι έναν καιρό ένας γέρος καβάλα σ’ένα γαϊδουράκι, που το έσερνε ένα αγόρι, διέσχιζε ένα κεφαλοχώρι.
Κάποιοι που τον είδαν είπαν: «Για κοίτα το γέρο, μάλλον ξεκούτιανε• απολαμβάνει τον περίπατο χωρίς να υπολογίζει το φτωχό αγόρι που μόλις το κρατούν τα πόδια του!
Ύστερα από λίγο ο γέρος κατέβηκε από το γαϊδούρι και ανέβασε το αγόρι, ενώ εκείνος προπορευόταν σέρνοντάς το από το καπίστρι του. Δεν πρόφτασαν να διανύσουν ούτε εκατό μέτρα και κάποιος τολμηρός σχολίασε μεγαλόφωνα: «Συγχαρητήρια! Οι γέροι να τρεκλίζουν και τα παλιόπαιδα καβάλα. Δεν υπάρχει πλέον σεβασμός στον κόσμο!» Το μικρό αγόρι το άκουσε και έγινε κατακόκκινο σαν την παπαρούνα από την ντροπή του. Παρακάλεσε το γέρο να ανεβεί και εκείνος στο γαϊδούρι και έτσι καβάλα κι οι δυο συνέχισαν την πορεία.
Προτού φτάσουν στην πηγή να ξεδιψάσουν και να ποτίσουν το ζωντανό, τους συνάντησαν κάποιο καραβάνι. Αντί για χαιρετισμό από τους ανθρώπους του καραβανιού δέχτηκαν ομοβροντία επιπλήξεων: «Έχετε σκοπό να ξεκάμετε το ζωντανό; Μήπως θα θέλατε να το φορτώσετε και κανένα αγκωνάρι για να ξεμπερδεύει μια ώρα γρηγορότερα;» είπαν. Χωρίς να μιλήσουν, το παιδί και ο γέρος ξεκαβαλίκεψαν αμέσως και συνέχισαν την πορεία τους αμίλητοι.
Φτάνοντας στην άκρη της άλλης πόλης κουρασμένοι και κάθιδροι ακούνε κάποιον να περνά δίπλα τους ψιθυρίζοντας: «Με τέτοια ζέστη και πάνε με τα πόδια! Τι τον έχουν το γάιδαρο, μόνο για να τον ταΐζουν;». Ο γέρος και το αγόρι αλληλοκοιτάχτηκαν.
- Αγόρι μου, είπε ο γέρος, οργάνωσε τη ζωή σου όπως εσύ νομίζεις ότι είναι ο καλύτερος τρόπος, επιλέγοντας εκείνο που δεν θα βλάψει το συνάνθρωπό σου ή τουλάχιστον που θα προκαλέσει τη μικρότερη ζημιά σε όλους. Έχε υπόψη σου ότι με τον τρόπο που θα ενεργήσεις ποτέ δεν θα συμφωνήσουν οι πάντες. Κάποιοι θα σε αποδεχθούν και κάποιοι όχι. Πάντα όμως θα υπάρχουν εκείνοι που θα σε κριτικάρουν!!!
Από το Διαδίκτυο, διασκευή από τα ισπανικά, Αθανάσιος Γκάτζιος

To παράπονο μιας νοικοκυράς: Αγαπημένε μου σύζυγε…απλά κουράστηκα!
Αγαπημένε μου σύζυγε.
Μετά από 16 χρόνια έγγαμου βίου, αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση να σου παρουσιάσω το σπίτι μας, γιατί πολλές φορές μου δίνεις την εντύπωση πως ζούμε σε διαφορετικό σπίτι, εάν όχι σε διαφορετικό πλανήτη.Ας ξεκινήσουμε από το χωλ. Σε περίπτωση που δεν το έχεις προσέξει, διαθέτει μια τεράστια ντουλάπα η οποία είναι χωρισμένη στην μέση.
Η μισή είναι παπουτσοθήκη, που η χρήση της – όπως μαρτυράει και το όνομά της – είναι για να βάζουμε τα παπούτσια μας, ΜΕΣΑ σε αυτήν και όχι έξω από αυτήν.Το δεύτερο μισό της ντουλάπας, έχει τέσσερα ράφια. Στο ένα από αυτά διαθέτουμε μια πλούσια συλλογή από πετσέτες πολύ καλής ποιότητας (προίκα μου), που μπορείς να πάρεις και να σκουπίσεις το κορμί σου όταν παίρνεις το μπάνιο σου.
Όχι, δεν μπορώ να στην φέρνω εγώ την πετσέτα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που κάνεις μπάνιο, γιατί την ξέχασες!Στο μπάνιο μας λοιπόν, έχουμε ένα καλάθι για τα άπλυτα ρούχα. Ένα ταπεινό καλάθι που βάζουμε ΜΕΣΑ τα άπλυτα ρούχα μας. Πρόσεξε: ΜΕΣΑ σε αυτό. Όχι γύρω από αυτό, ούτε πάνω στο πλυντήριο.
Η χρήση του είναι πολύ απλή. Ανοίγεις το καπάκι, βάζεις μέσα τα ρούχα, κλείνεις το καπάκι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ακριβώς απέναντί του, βρίσκεται το πλυντήριο ρούχων το οποίο μας πήρε δώρο στον γάμο μας ο αδερφός μου. Η λειτουργία του δεν χρειάζεται γνώσεις πυρηνικής φυσικής και για να το χρησιμοποιήσεις δεν χρειάζεται ειδική άδεια. Απλά βάζεις απορρυπαντικό στην ειδική θήκη, γυρνάς ΕΝΑΝ διακόπτη, πατάς ΕΝΑ μόνο κουμπί και voila !!!!!!!!!! το πλυντήριο πλένει τα ρουχαλάκια σου και τα βγάζει καθαρά, απαλά και μοσχοβολάνε πράσινο μήλο !
Επίσης, σε ενημερώνω ότι το μπάνιο μας διαθέτει μόνο μπανιέρα και όχι πισίνα. Θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν όποτε κάνεις μπανάκι δεν άφηνες μια λίμνη νερά στο πάτωμα, γιατί μπαίνω μετά εγώ, γλυστράω και καταλήγω άκομψα και χωρίς καθόλου χάρη ομολογώ, μέσα στη μπανιέρα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω, σε μια εντελώς άβολη στάση και όχι τίποτε άλλο, θα φύγει από την θέση του ο χειρουργημένος μου σπόνδυλος και θα τρέχουμε.
Οχι, για να μαζέψουμε τα νερά, δεν χρησιμοποιούμε ούτε τις πετσέτες, ούτε τα ρούχα μας. Διαθέτουμε ωραιότατο κουβά και σφουγγαρίστρα γι’ αυτή τη δουλειά. Επίσης, θα το εκτιμούσα πολύ αν όταν κάνεις το μπανάκι σου, ανάψεις μετά το θερμοσίφωνα για να ξαναζεσταθεί το νερό, γιατί ομολογώ πως όσο καλό κι αν κάνει το παγωμένο νερό στην επιδερμίδα, εγώ προτιμώ το ζεστό νερό για να πλένομαι.
Η κουζίνα μας: Η κουζίνα μας έχει πολλά ντουλάπια. Σε ένα από αυτά έχουμε τα ποτήρια. Μπορείς να τα χρησιμοποιείς, δεν θα σε υποχρεώσω να πίνεις νερό με την χούφτα, αλλά θα ήθελα αφού ξεδιψάσεις, να τα επιστρέφεις στον νεροχύτη και να μην τα αφήνεις σκόρπια σε όλο το σπίτι. Είναι επιβεβαιωμένο πως δεν γυρίζουν πίσω μόνα τους. Επίσης, έχουμε πιάτα, στα οποία μπορείς να βάζεις ότι θέλεις να φας, ειδικά εάν πρόκειται για φρυγανιές, μπισκότα, ψωμί γιατί όταν δεν το κάνεις αφήνεις πίσω σου ψίχουλα – ίχνη και σε διαβεβαιώ πως δεν θα σου χρειαστούν, δεν είσαι ο κοντορεβυθούλης.
Μιας που βρισκόμαστε στην κουζίνα, η ηλεκτρική συσκευή με τα πολλά κουμπιά που έχει πάνω της συνήθως μια ή περισσότερες κατσαρόλες, χρησιμοποιείται ΚΑΙ για το ζέσταμα του φαγητού. Πρόσεξε: Όταν το φαγητό έχει ζεσταθεί αρκετά, κατεβάζουμε την κατσαρόλα από το ζεστό μάτι, γιατί αν δεν το κάνεις, το φαγητό καίγεται και η κατσαρόλα δεν καθαρίζει ούτε αν την τρίψει ολόκληρο το Villabacho. Στο πλυντήριο πιάτων δεν θα επεκταθώ, είναι δύσκολη πίστα. Μου φτάνει να αφήνεις τα βρώμικα πιάτα στον νεροχύτη.
Τα ψίχουλα και οι χαρτοπετσέτες, δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας από το τραπέζι. Πρέπει κάποιος να τα μαζέψει. Το ίδιο ισχύει για τα χρησιμοποιημένα πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπίρουνα. Τα σκουπίδια καλό είναι να τα πετάμε καθημερινά και όχι να μαζεύονται οι σακούλες για να τις πετάξουμε μια φορά την εβδομάδα.
Το ψυγείο και τα ντουλάπια δεν γεμίζουν από μόνα τους, νεράιδα και τζίνι δεν υπάρχουν, μην πιστεύεις σε βλακείες. Πρέπει κάποιος να αφιερώσει χρόνο, να σκεφτεί τι χρειάζεται το σπίτι και να πάει σe super market, μανάβη και χασάπη, να φορτωθεί σαν το συμπαθές παρεξηγημένο τετράποδο (ναι τον γάιδαρο εννοώ) και να τα φέρει σπίτι. Οχι, δεν είναι καθόλου ευχάριστη διαδικασία, δεν εννοούν αυτό όταν λένε “shopping therapy”. Οχι, δεν χρειάζεται να αγοράζεις την μεγαλύτερη συσκευασία σε κάθε είδος και θα το εκτιμούσα αν όταν επέστρεφες έφερνες τα πράγματα που σου έχω ζητήσει και όχι μόνο πατατάκια, κομπόστες και σοκολάτες.
Τα ρούχα, τα παιχνίδια των παιδιών, τα βιβλία και γενικά όλα τα αντικείμενα του σπιτιού, έχουν μια ακριβή θέση. Κάποια από αυτά, μπορείς κι εσύ να τα βάλεις στη θέση τους. Οχι, για τα ρούχα δεν είναι οι καρέκλες και τα κρεβάτια. Τα βρώμικα τα βάζουμε στο “καλάθι για τα άπλυτα” (βλέπε μπάνιο) και τα καθαρά στις ντουλάπες. Ναι, μπορείς να ζητήσεις από τα παιδιά να μαζέψουν τα δικά τους και να τους δείξεις πως να το κάνουν.
Πρέπει να ξέρεις λοιπόν, πως και στο καλύτερο ξενοδοχείο αν πας, η κουζίνα κλείνει γύρω στις 10.00 το βράδυ. Το ίδιο περίπου ισχύει και για το σπίτι μας. Οχι, δεν μπορώ να φτιάξω μια μπυροποικιλία, ούτε ομελέτα, ούτε μακαρονάδα στις 11.15 μ.μ. που μου το ζητάς. Δεν έχει “γιατί;”. Απλά δεν μπορώ! Αν θέλεις, μπορείς να παραγγείλεις από ένα ντελίβερι (προλαβαίνεις μέχρι τα μεσάνυχτα). Οι κατάλογοι βρίσκονται στην βιτρίνα στο χωλ, στο πρώτο συρτάρι. Μην ψάχνεις εκεί, στο πρώτο από πάνω εννοώ!
Όταν με ρωτάς “που είναι το ψαλιδάκι” και σου απαντάω “στην ντουλάπα στο δωμάτιό μας, στο αριστερό φύλλο, στο πάνω ράφι, μέσα στο ροζ τσαντάκι” τι δεν καταλαβαίνεις και δεν το βρίσκεις ;;;;
Αγάπη μου, όλα αυτά δεν στα λέω, ούτε γιατί ο Ερμής είναι ανάδρομος, ούτε γιατί η γκρίνια είναι στην φύση μου, ούτε γιατί έχω περίοδο! Απλά ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ !!!!!!!!!!!!!
Επίσης, στα λέω όλα αυτά, γιατί μεγαλώνουμε και έναν γιο, που καλό είναι να μάθει να κάνει κάποια πράγματα μέσα στο σπίτι, γιατί διαφορετικά η νύφη μου θα με βρίζει !!!
Σε φιλώ με αγάπη
η γυναίκα σου

Αληθινή ιστορία: Ένα φτωχό αγόρι χτύπησε μια πόρτα για να ζητήσει φαγητό. Αυτός που του άνοιξε…

Μια μέρα, ένα πολύ φτωχό αγόρι που πουλούσε μικροπράγματα από πόρτα σε πόρτα, για να πληρώνει τα εισιτήρια του για το σχολείο, ένοιωσε πολύ πεινασμένο και στην τσέπη του δεν είχε παρά μόνο μερικές δεκάρες.
Έτσι, αποφάσισε ότι στο επόμενο σπίτι, θα ζητούσε λίγο φαγητό. Ωστόσο, έχασε το θάρρος του, όταν μια όμορφη νεαρή γυναίκα άνοιξε την πόρτα. Αντί για φαγητό, ζήτησε ένα ποτήρι νερό.
Η γυναίκα κοίταξε το αγόρι, κατάλαβε ότι ήταν ταλαιπωρημένο και πεινασμένο και αντί για νερό του έδωσε ένα ποτήρι γάλα. Το ήπιε μονορούφι και στη συνέχεια ρώτησε τη γυναίκα: «Πόσα σας χρωστάω;» «Δεν μου χρωστάς τίποτα» απάντησε εκείνη. «Η μητέρα μου με έχει διδάξει, να μην αποδεχόμαστε ποτέ χρήματα για την καλοσύνη που προσφέρουμε».
Το αγόρι ευχαρίστησε θερμά τη γυναίκα και συνέχισε την πορεία του. Ένοιωσε δυνατότερος, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά, αφού η πίστη του στους ανθρώπους και στο Θεό, είχε γίνει ισχυρότερη με το περιστατικό αυτό.
Χρόνια αργότερα, η υγεία της γυναίκας κλονίστηκε και η ζωή της έφθασε σε κρίσιμη κατάσταση. Οι γιατροί του τοπικού ιατρείου, σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν εκεί την ασθένειά της. Την παρέπεμψαν σε ιατρικό κέντρο μεγαλύτερης πόλης, όπου την εξέτασαν οι γιατροί και της έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις. Ο καθηγητής ιατρός, κλήθηκε να κάνει τη διάγνωση.
Όταν άκουσε το όνομα της πόλης απ’ όπου ήρθε η ασθενής, ένα περίεργο συναίσθημα τον έλουσε. Αμέσως σηκώθηκε και πήγε κάτω από την αίθουσα του νοσοκομείου στο δωμάτιό της, ντυμένος με τη στολή του γιατρού.
Την αναγνώρισε αμέσως. Πήγε πίσω στο δωμάτιο ιατρικών συσκέψεων αποφασισμένος να κάνει το καλύτερό δυνατόν, για να σώσει τη ζωή της. Από εκείνη την ημέρα έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην περίπτωση.
Μετά από ένα μακρύ αγώνα, η μάχη κερδήθηκε. Η ασθενής έγινε καλά.
Ο Δρ, ζήτησε από το γραφείο οικονομικού, να του προσκομίσουν τα έγγραφα του ασθενή και το λογαριασμό, για την τελική έγκριση.
Όταν έφθασε στα χέρια του ο λογαριασμός του ασθενή, τον κοίταξε και στη συνέχεια έγραψε κάτι στην άκρη του χαρτιού και τον έστειλε πίσω, για επίδοση στην ασθενή. Εκείνη φοβόταν να το ανοίξει. Ήταν σίγουρη, ότι θα έπρεπε να πληρώνει τα έξοδα νοσηλείας της, μέχρι το τέλος της ζωής της.
Τελικά άνοιξε το φάκελο. Όπως διάβαζε το τιμολόγιο, μια φράση με μεγάλα γράμματα στο τέλος του χαρτιού, τράβηξαν την προσοχή της.
«Ολοσχερώς εξοφλημένο, με ένα ποτήρι γάλα» Από κάτω, υπήρχε η υπογραφή του καθηγητή ιατρού.
Θυμήθηκε!!! Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια της και άρχισε να προσεύχεται.
«Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, που η δική Σου αγάπη, έχει εξαπλωθεί και φωλιάσει στις καρδιές των ανθρώπων……..»
Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα από την ζωή του Δρ. Χάουαρντ Κέλι (1858-1943)
dinfo.gr // www.diaforetiko.gr  // fumara.gr

(https://i.imgur.com/b0EbyKA.jpg)



(https://i.imgur.com/xD5W3jl.jpg)


(https://i.imgur.com/1ucYehm.jpg)

(https://i.imgur.com/pOpAmNS.jpg)

(https://i.imgur.com/YBRMqCr.jpg)

Ότι συμβαίνει είναι για το καλό μας...

 
Στην μακρινή μας Ινδία διηγούνται ένα παραμύθι, απ' αυτά που σου αφήνουν κάποιο χαμόγελο,
γιατί έχουν ένα αναπάντεχα διδακτικό τέλος..
 
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας αυτοκράτορας, που είχε διαλέξει σαν προσωπικό του σύμβουλο ένα
 πολύ σοφό γέροντα που όμως είχε ένα μεγάλο ελάττωμα, συνεχώς επαναλάμβανε,
"ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου...ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου"...
 


Ο αυτοκράτορας όμως παρόλο που το "ελάττωμα" του σοφού τον εκνεύριζε, τον κρατούσε κοντά του
γιατί οι συμβουλές και η σοφία του, τού ήταν πολύ χρήσιμα και γι΄ αυτό το λόγο,τον έπαιρνε πάντα μαζί
του, ειδικά όταν απομακρυνόταν από το παλάτι.

 
Μια βροχερή μέρα, ο αυτοκράτορας αποφάσισε να καλλωπιστεί και αφού τον έπλυναν οι γυναίκες της
αυλής, ζήτησε από τον κουρέα να τον ξυρίσει και να του κάνει μανικιούρ.
Την ώρα όμως που ο κουρέας του έκοβε τα νύχια,ακούστηκε ένας κεραυνός τόσο δυνατός που ο
αυτοκράτορας και ο κουρέας τρόμαξαν τόσο πολύ που ο κουρέας έκοψε το μικρό δαχτυλάκι του
αυτοκράτορα...

 
Κραυγές, πόνου και θυμού κυρίευσαν τον αυτοκράτορα που έπεσε πάνω στον κουρέα με μεγάλη οργή:
"Γρήγορα στην φυλακή, ανάξιε, έκοψες το δάχτυλο του αυτοκράτορα, θα σαπίσεις μέσα στην φυλακή
για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου!"
Τότε επενέβη ο σοφός γέρος και άρχισε πάλι να επαναλαμβάνει :
"ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου..., ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου"...
Ο αυτοκράτορας γεμάτος οργή, φώναξε: "Φτάνει πια, με αυτές τις ανοησίες, σε βαρέθηκα όλα αυτά τα
χρόνια και εσύ στην φυλακή, έτσι θα μπορείς ν' ακούς μόνος σου τις βλακείες σου μέχρι το τέλος της
ζωής σου!"

 
Την επόμενη μέρα ο αυτοκράτορας, για να ξεθυμώσει και να χαλαρώσει, αποφάσισε να πάει κυνήγι στο
δάσος, βέβαια μόνος του, μια και είχε φυλακίσει τον γέροντα σοφό που συνήθως τον ακολουθούσε
παντού.


Ενώ βρισκόταν στο δάσος, ξαφνικά τον περικύκλωσαν οι πολεμιστές-αιρετικοί της θεάς Κάλι, τον
συνέλαβαν και ήταν πολύ ευτυχισμένοι που βρήκαν ένα θύμα για να το θυσιάσουν στην θεά τους.

 
Ο αυτοκράτορας, φώναξε, ούρλιαξε, παρακάλεσε, αλλά τίποτα. Εκείνοι είχαν αποφασίσει να τον
θυσιάσουν στη θεά Κάλι που ήταν η θεά του κακού και γιόρταζε εκείνη τη μέρα.
Τον έντυσαν λοιπόν με το ειδικό ράσο, τον άλειψαν με το ιερό τους λάδι, τον έδεσαν στον βωμό και
ενώ ο αρχηγός ήταν έτοιμος να του μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά, είδε, με τρόμο, πως από το θύμα
έλλειπε ένα μέλος- το μικρό του δαχτυλάκι, βρίζοντας και φτύνοντας τον έλυσε, γιατί δεν επιτρεπόταν
να θυσιάσουν κάποιον που δεν ήταν αρτιμελής και έτσι τον άφησαν να φύγει...

 
Ακόμα ζαλισμένος, ο αυτοκράτορας γρήγορα έτρεξε στο παλάτι του και στο δρόμο κατάλαβε τι είχε
γίνει,ο σοφός γέροντας είχε δίκιο και ευτυχώς που σε εκείνο το ατύχημα τού έκοψε ο κουρέας το
δάχτυλο και έτσι σώθηκε η ζωή του.
Τι σημασία είχε ένα δαχτυλάκι λιγότερο μπροστά στον κίνδυνο που είχε διατρέξει;
Καλύτερα ζωντανός και με ένα δάχτυλο λιγότερο παρά νεκρός!

 
Φτάνοντας στο παλάτι ο αυτοκράτορας, πήγε αμέσως στις φυλακές και ελευθέρωσε τον κουρέα και
μετά πήγε στον σοφό γέροντα, μπήκε στο κελί τον αγκάλιασε και του είπε:
"Φίλε μου, συγχώρεσε με, για το κακό που σου έκανα, τι τυφλός που ήμουνα.
Με συνέλαβαν οι αιρετικοί της θεάς Κάλι και ενώ ήταν έτοιμοι να με θυσιάσουν, είδαν πως μου έλειπε
το μικρό μου δαχτυλάκι και με άφησαν να φύγω, είχες δίκιο φίλε μου, "ότι μας συμβαίνει είναι για το
καλό μας!"
Συγχώρεσε με φίλε μου, θα είσαι πάντοτε κοντά μου και όλο το βασίλειο σου ανήκει...

Αλλά τώρα πες μου σε παρακαλώ πολύ, εσύ, που σε έβαλα φυλακή, "που είναι το καλό που συνέβηκε
σε σένα;"
 
Με ηρεμία ο γέροντας κοίταξε τον αυτοκράτορα και του απάντησε:
"Βλέπετε εξοχότατε, εάν δεν με είχατε φυλακίσει θα σας είχα συνοδέψει, όπως πάντα, στο κυνήγι σας
στο δάσος και σε εμένα δεν λείπει κανένα δάχτυλο...! "Ότι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας".
 
 

 
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΨΥΧΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.

Από τον Πατήρ Νεκτάριο:



ΜΕ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ,ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ.

Ο επουράνιος Πατέρας μας έδωσε ένα ...πρόσωπο και μια ψυχή.

Κάθε φορά που βλέπουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο,κάθε φορά που βλέπουμε ένα όμορφο τοπίο,όταν ακούμε κάτι ευχάριστο, το πρόσωπό μας χαμογελά.

Έχουμε όμως και μια ψυχή, που αξίζει περισσότερο από το πρόσωπό μας.

Ξέρετε πότε χαμογελά η ψυχή μας;
Κάθε φορά που βοηθάμε το συνάνθρωπό μας,η ψυχή μας χαμογελά!
Κάθε φορά που δίνουμε την ελεημοσύνη μας στον φτωχό,η ψυχή μας χαμογελά!
Κάθε φορά που πηγαίνουμε στην Κυριακάτικη λειτουργία της Εκκλησίας μας,και πάλι χαμογελά!
Κάθε φορά που εξομολογούμαστε, η ψυχή μας όχι απλώς χαμογελά,αλλά «πετάει»!
Κάθε φορά που σκεφτόμαστε με αγάπη τον Κύριο Ιησού Χριστό και ανοίγουμε τα μάτια της ψυχής μας σε Αυτόν,η ψυχή μας χαμογελά!
Κάθε φορά που λέμε «συγνώμη» σε κάποιον πού αδικήσαμε, κατακρίναμε, πληγώσαμε, η ψυχή μας χαμογελά!
Κάθε φορά που κάνουμε με ευλάβεια τον σταυρό μας,όταν περνάμε από μία Εκκλησία, η ψυχή μας χαμογελά!
Αυτά τα χαμόγελα θα προσφέρουμε στον Κύριο Ιησού Χριστό, όταν τον συναντήσουμε στον ουρανό.

ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΛΟΠΟΝ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ, ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ..

ΠΑΤΗΡ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.

Η Αληθινή αξία του δαχτυλιδιού.. μία εκπληκτική διδακτική ιστορία!

Η Αληθινή αξία του δαχτυλιδιού..  μία εκπληκτική διδακτική ιστορία!
Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού:
Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού:

“Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω.”
“Ε…μετά χαράς, δάσκαλε” είπε διστακτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
“Ωραία” συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας:
”Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.”
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι’ αυτό.
Όταν το παιδί έλεγε “ένα χρυσό φλουρί” άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στο δρόμο του στην αγορά – και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα – , παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το  άλογο και γύρισε πίσω.
Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.
Μπήκε μέσα στην κάμαρη.
“Δάσκαλε” είπε, “λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.”
“Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε” απάντησε χαμογελώντας ο δάσκαλος. “Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει.Ομως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.”
Ο νεαρός καβάλησε  το άλογο κι έφυγε πάλι.
Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:
“Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.”
“Πενήντα οχτώ χρυσά;” φώναξε το παιδί.
“Ναι” απάντησε ο κοσμηματοπώλης. “Βέβαια,, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον…”
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
“Κάθισε” του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. “Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. ‘Ενα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;”
Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού.
**********************************************************************************************************************************
Είσαι φτιαγμένος από ταλέντα, σοφία και αγάπη. Είσαι όλα όσα αναζητάς, τα έχεις όλα μέσα σου.
Ποτέ δεν μας χαρακτηρίζει αυτό που μας κάνουν οι άλλοι, μας χαρακτηρίζει αυτό που επιστρέφουμε εμείς στους άλλους.
Αν έχω την πεποίθηση ότι δεν αξίζω, τότε το υποσυνείδητό μου θα κάνει τα πάντα για να επιβεβαιώσει αυτή μου την πεποίθηση. Είναι αναγκαίο να αλλάξουμε τις  περιοριστικές μας πεποιθήσεις, γιατί μας κοστίζουν πολύ πόνο. Οι πεποιθήσεις μας γίνονται συναισθήματα, τα συναισθήματα γίνονται συμπεριφορές, οι συμπεριφορές φέρνουν αποτελέσματα. Για να αλλάξουμε τα αποτελέσματα που παίρνουμε από τις πράξεις μας, χρειάζεται να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις που έχουμε.
Αντί να ζητάμε την αποδοχή από τους γύρω μας, χρειάζεται να δώσουμε εμείς οι ίδιοι την αποδοχή στον εαυτό μας, όχι όταν θα αποκτήσουμε χρήματα, όχι όταν θα πετύχουμε εκείνο ή το άλλο, αλλά ΤΩΡΑ έτσι όπως ακριβώς είμαστε αυτή τη στιγμή, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και αν το κάνουμε αυτό, τότε και οι άλλοι γύρω μας θα αρχίσουν να μας δείχνουν την αποδοχή τους.
ΠΗΓΗ:  mybellavista.wordpress.com

Θα έρθει η μέρα, ...

Θα έρθει η μέρα, που τον θυμό σου στην άκρη θα τον βάλεις.
Θα έρθει η μέρα, που τον εγωισμό σου δεν θα τον χρειάζεσαι.
Θα έρθει η μέρα, που το να παρατηρείς θα είναι σημαντικότερο από το να αντιδράς.
Θα έρθει η μέρα, που το να επιτρέπεις θα είναι παραγωγικότερο από το να διαφωνείς.
Θα έρθει η μέρα, που ο φόβος δεν θα αποτελεί την επιλογή σου.
Θα έρθει η μέρα, που δεν θα κρίνεις, γιατί θα αποδέχεσαι.
Θα έρθει η μέρα, που το αύριο θα φαντάζει πολύ μακρινό μπροστά στη δύναμη του σήμερα.
Θα έρθει η μέρα, που το χτες δεν θα έχει πληγές, αλλά μόνο εμπειρίες.
Θα έρθει η μέρα, που το να ζεις θα είναι πολυτιμότερο από το να αναλώνεσαι.
Θα έρθει η μέρα, που το να συγχωρείς θα γίνει φύση σου.
Θα έρθει η μέρα, που το να χαμογελάς θα είναι ο θησαυρός σου.
Θα έρθει η μέρα, που ο άλλος, θα είναι το πολύτιμό σου.
Εκείνη τη μέρα, θα ξέρεις ότι επιτέλους αγαπάς.
 

25 συμβουλές ζωής από ένα… παππού βοσκό που πρέπει να διαβάσετε
 


Η διαδρομή προς τον προορισμό δεν είναι ποτέ ευθεία. Για να φτάσουμε στο χειμαδιό  περνάμε στροφές, κακοτράχαλα εδάφη, έχουμε απώλειες… Επιπλέον χρειάζεται να χεις προνοήσει, πάντα να έχεις μαζί σου και λίγο παστό κρέας.
Άσε πίσω το παρελθόν. Αν σου φάει ο λύκος την κατσίκα την έφαγε, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό. Απλά την επόμενη φορά φρόντισε να είσαι πιο προσεκτικός.
Μην κεφαλαιοποιείς πολλά, μην γίνεσαι σπαγγοραμένος. Μην αναβάλλεις την απόλαυση της χαράς για το μέλλον. Κάντο τώρα, όσο είσαι ακόμα νέος. Κάνε την σκληρή εργασία σου να αξίζει ακόμη περισσότερο.
Αγωνίσου, πάλεψε. Εσύ είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος για τον εαυτό σου. Μην είσαι φυγόπονος, μην περιμένεις να κάνουν στο κοπάδι σου όλη τη δουλειά τα σκυλιά.
Διεκδίκησε τον σεβασμό που σου αξίζει, μην αφήνεις τους άλλους να σε πατάνε . Βάλε όρια, βάλε φράχτες, προστάτεψε τα ζώα σου.
 
Μακάριοι αυτοί που κάνουν λάθη. Σφάλε. Εμπειρίες ονομάζουμε τις καρπαζιές που έχουμε φάει στη ζωή μας, απλά τους δώσαμε ένα πιο εύηχο όνομα. Και μην ξεχνάς ότι δεν έχει μεγάλη σημασία ποιος ήσουν μέχρι χθες. Ξεκίνα σήμερα κι όρισε με τις πράξεις σου,  αυτό που θα γίνεις από δω και πέρα…
Μάθε να συγχωρείς …. τον  εαυτό σου πρώτα.  Άσε τις ενοχές, δεν έχεις χρόνο γι αυτές
Μακάριοι αυτοί που αμφισβητούν. Μην αφήνεις τη ζωή σου να καταδυναστεύεται από δόγματα. Θυμήσου ότι αν κάποιοι δεν αμφισβητούσαν παγιωμένες γνώσεις η ανθρωπότητα θα κατοικούσε ακόμη σε σπηλιές. Φίλτραρε την πληροφορία, γίνε σκεπτικιστής, σκέψου κριτικά, σκέψου ορθολογικά, αναθεώρησε. Δεν είδες νεράιδες και στοιχειά στο δάσος, μόνο λύκους.
Να είσαι προσεκτικός. Να παρατηρείς τους άλλους . Κοίταζε τους στα μάτια. Αν δεν το δείχνει η γίδα, το δείχνει το κέρατό της.
Η ζωή είναι το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Και είναι πολύτιμη. Η προηγούμενη λέξη που διάβασες είναι ήδη παρελθόν
 
Μη συμβουλεύεις διαρκώς τους νέους,  είναι χάσιμο χρόνου. Δεν υπάρχει τρόπος να τους διδάξεις τον πόνο και τη δυστυχία, μόνο η εμπειρία θα το κάνει βασανιστικά.
Ταξίδεψε! Τα ταξίδια είναι από τις εμπειρίες που μένουν. Βγες έξω Δοκίμασε! Γεύσου, ρούφηξε άπληστα εικόνες. Άφησε τις αισθήσεις σου ελεύθερες
Εκθέσου, αφέσου, τσαλακώσου, χάσε τον έλεγχο που και που. Κι όχι μόνο τον έλεγχο του εαυτού σου, αλλά και τον έλεγχο σε σχέση με άλλους. Αρκετά απομονώθηκες στην στην καλύβα σου στο χειμαδιό, φτάνει όμως, βγες έξω όταν γυρίσεις. Ξαναβρές τους φίλους και τη συντροφικότητα
Μην προσπαθείς να ελέγξεις τους άλλους. Έτσι θα καταδικάσεις στο άγχος και τη δυστυχία όχι μόνο τον εαυτό σου, αλλά κι αυτούς που προσπαθείς να ελέγξεις. Άσε τους άλλους να ζήσουν και ζήσε για τον εαυτό σου. Άσε τ άλλα κοπάδια στους βοσκούς τους, κοίτα το δικό σου.
Η ζωή δεν είναι δίκαιη – Το σύμπαν δεν σου οφείλει καμιά παρηγοριά και το σίγουρο είναι ότι στο τέλος της διαδρομής εσύ πεθαίνεις. Γρηγορήσαι
Να έχεις ισορροπία. Ν απολαμβάνεις το φαγητό και το ποτό σου. Να μην ξεχνάς ότι οι φτωχοί του πλανήτη περπατούν χιλιόμετρα για την καθημερινή τους  τροφή,  ενώ οι πλούσιοι περπατούν χιλιόμετρα για να τη χωνέψουν.
Απ όλους έχεις να κερδίσεις κάτι. Μάθε από τους γύρω σου. Γίνε παιδί με τα παιδιά, παίξε μαζί τους αλλά πήγαινε και στο καφενείο να μιλήσεις με τους γέρους. Κάτι έχει να σου πει η συσσωρευμένη εμπειρία τους.
Μην τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς. Μην παίρνεις τα πάντα σοβαρά  Πιθανόν υπερβάλλεις στο σήμερα. Αυτό που σε ενοχλεί ή φοβάσαι τώρα, το πιο πιθανό είναι αύριο να το κρίνεις ανούσιο ή χλιαρό. Προσπάθησε να δεις τον εαυτό σου από απόσταση, ρίξε μια ματιά στη θέα του κοπαδιού σου από το λόφο
Έχε υπομονή. Οι κατσίκες δεν γεννούν κάθε μήνα. Αλλά όταν συμβεί πρέπει να σαι παρών και σε χρειάζονται
Μάλωσε καμιά φορά με τη σύντροφό σου αν χρειαστεί, δεν είναι τρομερό, άφησε τα συναισθήματα να εκτονωθούν. Κάνε αποσυμπίεση στο θυμό. Η φωτιά μερικές φορές είναι ευεργετική.  Αν καεί μια περιοχή με πουρνάρια ή ξερόχορτα , η άνοιξη πάλι θα δώσει νεαρή βλάστηση, εκλεκτή τροφή για τις γίδες και τα μικρά τους. Πρόσεχε όμως, τα λόγια που θα ειπωθούν δεν τα ξαναμαζεύεις. Πρόσεχε τι θα φάνε οι γίδες σου, δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν. Αν αυτά που θα φάνε είναι τα βλαστάρια δέντρων, το δάσος δεν ξαναγίνεται, ο τόπος θα μείνει χέρσος…
Πότε δεν θα υπάρξει ιδανική στιγμή, ποτέ οι συνθήκες και οι καταστάσεις δεν θα είναι ιδανικές. Ξεκίνα από εδώ που βρίσκεσαι τώρα! Μην αναβάλλεις.
Να είσαι ευγενικός. Ένα πρόσωπο που χαμογελά καθρεφτίζει ανάλογη συμπεριφορά. Κάνε δώρα. Ακόμη και το δώρο ενός καλού λόγου είναι σημαντικό.  Να φέρεσαι καλά στους ηλικιωμένους, σε λίγο θα σαι σαν αυτούς. Να φέρεσαι καλά και στα ζώα, αυτά δεν κρατάνε κακία, δεν ζηλεύουν, δεν έχουν εμμονές ούτε εγωισμό. Συγχωρούν, και μάλιστα χωρίς όριο.
Αν ξέρεις γράμματα διάβασε! Αυτοί που διαβάζουν ζουν επιπλέον ζωές. Όχι μόνο τη δική τους αλλά κι όλων αυτών που μπήκαν στη θέση τους
Τόλμησε, ο φόβος σε κρατά δεμένο αλλά δεν είναι πραγματικός, απλά προέρχεται από το άγνωστο που δεν βρίσκεται στο κεφάλι σου.
Μην δένεσαι με τα πράγματα. Η ζωή είναι σαν τη διαδρομή του χειμαδιού και το ταγάρι. Όσο περισσότερο το γεμίζεις, τόσο πιο δύσκολα θα περπατάς. Πάρε τ απαραίτητα, το κοπάδι προχωρά, δεν θα σε περιμένει αν καθηλωθείς από πράγματα βαριά κι ασήκωτα. Πέτα τα , αποδεσμεύσου, νιώσε πιο ευέλικτος κι ελεύθερος

Η ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΟΝΤΑΣ…
Μιά φορά ήταν μιά γριά καί κάθε πρωΐ έβγαινε στός δάσος καί μάζευε ξύλα γιά τή φωτιά της καί χορταράκια, γιά νά φάει. Καθώς εγύριζε μιά μέρα φορτωμένη στόν ώμο τά ξύλα καί στήν ποδιά της τά χόρτα, στό δρόμο συναντάει τόν χάροντα. -Γειά καί χαρά σου, χάροντα, τοϋ λέει, γιά ποιόν μέ τό καλό;
-Γιά του λόγου σου θειά, τής λέει ό χάροντας. Αντε, ετοιμάσου νά σέ πάρω. -Τώρα, τοϋ λέει, νά πάω σπίτι νά ξεφορτωθώ καί νά ετοιμασθώ. Καί γιά νάχω καλό ρώτημα, σάν πώς θέλεις νά ετοιμασθώ; – Οπως θέλεις εσύ, άπαντάει ό χάροντας. Τότε ή γριά πηγαίνει στό σπίτι, άνάβει τό τζάκι καί βάζει νά βράσει τά χόρτα. Υστερα έπιασε νά ζημώσει ψωμιά, έφτιαξε καί κουλούρια γιά συγχώρεση. Υστερα έστρωσε τραπέζι καί περίμενε νά ψηθοϋν τά ψωμιά. Τότε παρουσιάσθηκε o χάροντας καί τή ρωτάει: -Ε, ετοιμάστηκες θειά; -Περιμένω γιέ μου νά βράσουν τά χόρτα, νά ξεφουρνίσω τό ψωμί καί νά φαμε. Δέν κάθεσαι καί του λόγου σου νά φας μαζί μου; -Μά δέν μ’ έχεις κακία θειά, πού θά σου πάρω τήν ψυχή; -Μπά, γιατί νά σού΄χω κακία. Όπου τήν πας τήν ψυχή μου, θάρχομαι κι εγώ μαζί. -Καί τό κορμάκι σου, που θά τάφήσεις εδώ; ξαναρωτάει ό χάροντας. – Ε, αυτό είναι δική μου υπόθεση, απαντάει ή γριά. Εγώ θά τό παραδώσω στόν Θεό καί θά μου τό φυλάει. Είδες πού βάζομε σταυρό πάνω απ’ τά μνήματα; Απάνω στήν ώρα έβρασαν καί τά χόρτα, μύρισε καί τό ψωμί στό φουρνο καί ή γριά κατέβασε τό φαΐ, ξεφούρνισε κι έβαλε στό τραπέζι δυό πιάτα χόρτα καί κάμποσες φέτες ψωμί. Ό χάροντας όμως φαίνονταν στενοχωρημένος καί δέν ήθελε νά φάει. Δέν μου κάνει κέφι νά παίρνω ανθρώπους, πού δέν κλαίνε, λέει στή γριά. Καί δεν μου λές κι εμένα τό λόγο; λέει ή γριά. Τί σημασία έχει άν κλαίνε ή όχι; “Οταν κλαίνε καί θρηνουνε, μόνο τότε είναι δικοί μου καί τούς πάω στήν κόλαση. Οταν είναι ευχαριστημένοι καί ήσυχοι, μου τούς παίρνει o Θεός καί τούς πάει ίσια στόν Παράδεισο. -Γι’ αυτό κι έχεις κακό όνομα, του λέει ή γριά. Φάε λίγο νά ζεσταθεί ή ψυχή σου, νά κάνεις τό σταυρό σου, μήπως καί πάψεις νά κολάζεις τόν κόσμο. Τότε o χάροντας έσκασε απ’ τό κακό του, πετιέται επάνω καί φεύγει λέγοντας. -’Εσένα έτσι κι έτσι χαμένη σ’ έχω. Τί κάθομαι καί χασομερώ μαζί σου. Ετσι έφυγε o χάροντας κι ή γριά ζει ακόμα καί ποιος ξέρει πόσο ακόμα θά ζει καί θά ‘ναι καί ευχαριστημένη καί καλόγνωμη.
tokandylaki.blogspot

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ......................
Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την
παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.:
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά.
 Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."

Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος.
Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ...τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι
αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα
του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

*Και τώρα, ...κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..*

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.

Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιό κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς  μεταχειρίζεται τους πιό αδύναμους ανάμεσά της"

Τώρα έχειςδύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες... Διαγραφή δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή Προώθηση.
Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"
Αν θέλεις προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..

...και, χαμογέλα!!! ...μας παρακολουθούν παιδιά.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 



 
 
 
 
 
 

Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείς να επανακτήσεις:

1. Ο Χρόνος όταν περάσει,

2. Η Πέτρα όταν ριχθεί,

3. Η λέξη όταν ειπωθεί,

4. Η Ευκαιρία όταν περάσει.