Εδώ και χρόνια, οι δημοσιογράφοι ανακάλυψαν έναν Έλληνα που είχε ενα μεράκι.
Τις κινηματογραφικές μηχανές.
300 έγραφαν τότε...... ήταν ενας ταχυδρόμος που είχε 300 μηχανές κινηματογράφου!
Στο πέρασμα του χρόνου, οι μηχανές γίνανε 400... 500 και το βιβλίο Γκίνες ασχολήθηκε για αυτό το επίτευγμα.
Ποιός όμως είναι αυτός ο άνθρωπος που εκανε αυτή την πολυσυζητημένη συλλογή?
Ο
Δημήτρης Πιστιόλας γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 15/2/1930
Πρώτος απο τα 4 αδέλφια του μεγάλωνε με την οικογένεια τους που ο πατέρας ήταν στο τηλεγραφείο του Αγρινίου – ενας απο τους πρώτους και άριστος χειριστής του αλφαβήτου Μορς, οπτικού και ακουστικού, πράγμα που εκανε την πολιτεία με την κήρυξη του πολέμου να τον επιστρατεύσει για δεύτερη φορά στις τάξεις του στρατού. .Η συμμετοχή του στη μάχη της Κρήτης ήταν το τελευταίο ανδραγάθημα του αφού δεν επέστρεψε πίσω.
Ο Δημήτρης Πιστιόλας τότε αν και μικρό παιδί ανέλαβε τα ηνία της οικογένειας.
Μάνα και 3 αδέλφια – το ενα νεογέννητο - περίμεναν απο αυτόν να είναι ο προστάτης τους.
Ο αγώνας του ήταν μεσα στα χρόνια της κατοχής και πολλές φορές δέχθηκε τις κλωτσιές απο τις μπότες του κατακτητή προσπαθώντας να επιβιώσει.
Η προσπάθεια του ομως δεν εμενε στο να κερδίζει τον επιούσιο, επεκτάθηκε και στο πνευμα. Είχε όνειρα ο Δημήτρης... ενα ονειρο του ήταν να σπουδάσει μηχανικός στην Ιταλία για να παίζει στον κινηματογράφο που τον είχε εντυπωσιάσει.
Τό ‘χε σχεδιάσει κι όλας, θα πήγαινε με τον φίλο του – μετέπειτα πρευσβευτή μας στη Ρώμη – αλλά ενώ εφτασε να αγγίξει σχεδόν το όνειρο του δυστυχώς ο τότε υπουργός οικονομικών διπλασίασε την τιμή του δολλαρίου και την εκανε 30 δραχμές, ετσι παραμερίστηκε το όνειρο.
Τελειώνοντας το γυμνάσιο λοιπόν ακολούθησε την ταχυδρομική σχολή, ανέβηκε μάλιστα μεχρι τον βαθμό του τομεάρχου στα ΕΛΤΑ αλλα το μεράκι του για τις μηχανές δεν το εγκατέλειψε ζώντας μεσα απο εκεί το αρχικό του όνειρο κατα μια έννοια.
Η καθημερινότητα του τώρα μοιράζεται ανάμεσα στην υπέροχη σύζυγο και τα δυό του παιδιά.
Αυτό που τον έκανε διάσημο και που εκανε μεσα απο το μεράκι του γνωστή την Ελλάδα είναι οτι αναφέρεται στο βιβλίο Γκίνες η δραστηριότητα του αυτή.
Ξεκινώντας απο την μηχανή που πρωτοέφτιαξε με τους φακούς απο τα ματογυάλια της γιαγιάς του και διάφορα άλλα άσχετα υλικά, μάλιστα κάτω απο το τραπέζι , κρυφά απο τους γονείς του σε εφηβική ηλικία σήμερα μπορούμε να θαυμάσουμε μια συλλογή απο 1000 μηχανές κινηματογραφικές λήψεως και προβολής.
Η συλλογή του χαίρει εκτίμησης και εκτός Ελλάδος αφού εχει λάβει αργυρό βραβείο απο τον Πρόεδρο της Σλοβακίας, σε ένδειξη της φιλίας του και υπεροχής έναντι άλλων συλλόγων .
Το μεγάλο κανάλι των ειδήσεων CNN εκανε για αυτόν αφιέρωμα και τον συμπεριέλαβε μαζί με τον Γαβρά σε εκπομπή του.
Το βιβλίο Guinness εχει φιλοξενήσει στις σελίδες του το μουσείο του Δημήτρη Πιστιόλα, 8 φορές και τον Δεκέμβρη τον φιλοξένησε για μιά ακόμη φορά την ένατη στη σειρά.
Το αξιοθαύμαστο σ ΄αυτό όλο το κατόρθωμα – γιατί περι κατορθώματος πρόκειται – είναι οτι τις μηχανές του τις στεγάζει σε 2 μικρά ιδιόκτητα μουσεία χωρίς ΚΑΜΜΙΑ οικονομική βοήθεια απο το κράτος
Η οικονομική στήριξη αυτής της θαυμάσιας δουλειάς προέρχεται απο τα μέλη της οικογενείας του οπου οι ίδιοι κατέχουν τις οργανικές θέσεις λειτουργίας τους.
Αν και πρόκειται για ένα ακριβό αλλά και δύσκολο χόμπι, αφού πολλές από αυτές τις μηχανές είναι σπάνιες και απαιτεί μεγάλη προσπάθεια ο εντοπισμός τους, για τον 78χρονο συλλέκτη είναι «όλη του η ζωή». «Βλέπω τον κόσμο μέσα από καρέ και όλη μου τη ζωή κυνηγούσα μηχανές. Και ακόμη το κάνω», εξομολογείται. (στα ΝΕΑ )
Η αξία που έχουν για τον ίδιο οι μηχανές του είναι ανυπολόγιστη και παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς δέχθηκε σημαντικές προσφορές από ξένους συλλέκτες ποτέ δεν αποφάσισε να δώσει κάποια. «Καλύτερα να μου κόψουν το χέρι, όσα και να μου δώσουν δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πουλήσω τη συλλογή μου» λέει. Άλλωστε, όπως επισημαίνει πέρασε αρκετά δύσκολες περιόδους οικονομικά και έκανε θυσίες για να τις αποκτήσει, «οπότε το χρήμα είναι για μένα απλά χαρτιά. Όλα γίνονται αν κάνεις σωστό κουμάντο».
Το έχει αποδείξει αυτό, αφού διατηρεί οπως είπαμε πιο πάνω την συλλογή του με δικά του έξοδα, δεν έχει δεχθεί να πάει καν σε άλλη πόλη εκτός της πόλης που τα σπάργανα του ονείρου του είδε να γιγαντώνεται.
Ο Δημήτρης θέλει το όνειρο του να συνεχιστεί, κι οπως λέει στα ΝΕΑ :
ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ένα κανονικό μουσείο, να μπορεί ο κόσμος να έρχεται να βλέπει τις κάμερες και να μαθαίνει την ιστορία τους», λέει ο Δημήτρης Πιστιόλας. Όμως, «παλεύω χρόνια να μου δώσουν κάποιο χώρο οι αρμόδιοι. Έχω απευθυνθεί στο υπουργείο Πολιτισμού. Το αποτέλεσμα; Ένας αριθμός πρωτοκόλλου που πιστοποιεί απλά ότι το παρόν υλικό εποπτεύεται από το υπουργείο. Έχω υποβάλει γραπτές αιτήσεις στα τρία κέντρα κινηματογράφου στην Αθήνα. Ούτε μία απάντηση.
Είναι κρίμα να κινδυνεύουν τόσα δυσεύρετα κομμάτια σε ράφια, κρεμασμένα πρόχειρα από το ταβάνι. Εγώ προσπαθώ να εκμεταλλευθώ και το τελευταίο χιλιοστό χώρου εδώ, ενώ υπάρχουν τόσες αίθουσες άδειες»...
H σύζυγος του Δημήτρη Πισιόλα, η Αρετή Πιστιόλα, είναι η καλή μας φίλη
pasrafolra Όπως μου έγραψε, όλα αυτά έγιναν χωρίς καμία έστω και πενιχρή επιχορήγηση εκ μέρους του κράτους... το κράτος κοιμάται βαθιά. Μόνο το υλικό το έθεσε υπό την εποπτείαν του χωρίς να έχει έλθει ποτέ ούτε να το ιδεί...
Ολομόναχος ο άνδρας της και η οικογένειά της παλεύουν για τη διατήρηση και συντήρηση όλης της μοναδικής συλλογής ......
Σήμερα, Κυριακή 15/2 έχει ο σύζυγος της Αρετής έχει τα 78στά γενέθλιά του.
Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε εκείνον που είναι η ψυχή της συλλογής και στην Αρετή που είχε την ιδέα να γίνει το μουσείο και να τα δεί ο κόσμος.
Η Αρετή άδειασε το εργαστήρι της που έφτιαχνε και πουλούσε έργα τέχνης και κοσμήματα που τα σχεδίαζε μόνη της από διάφορα υλικά ημιπολίτιμα , δέρμα ξύλο, πέτρες, πέρλες και κρύσταλα, τα έκλεισε όλα στην ταράτσα του σπιτιού τους. και μετέφερε τον μικρό αριθμό τότε της συλλογής τους, 160 περίπου, εκεί. Σήμερα έχουν 1000 και ανοίξανε προ ημερών και το μουσείο Β΄ διότι στο πρώτο γίνονταν το αδιαχώρητο. Από τότε όλες οι εφημερίδες του τόπου μας και τα κανάλια τους έχουν επισκεφτεί από 10 φορές το καθένα. Έφέτος ήλθε από την Σεούλ-Κορέας το κανάλι του, ήλθε και το CNN ήλθε και το Associated Press, και τoυς εκτόξευσαν στα πέρατα της γής με τις δημοσιεύσεις τους, και τις φωτογραφίες στις ηλεκτρονικές εφημερίδες όλου του κόσμου.
Το λιγότερο που μπορώ να ευχηθώ στην Αρετή και στον σύζυγό της μέσα από αυτό το αφιέρωμα, είναι τα τα χιλιάσει.
Χρόνια πολλά Δημήτρη
Αποστολέας
Εκτύπωση
Σύνθετη αναζήτηση
