Ηθη και εθιμα του τοπου μας

Αυτό το έθιμο με την βρύση παίρνωντας το αμίλητο νερό το έχουμε και εμείς στην Εύβοια...

Τελεια κοριτσια. Μπραβο

πολυ ωραιο  21 μερες και Χριστουγεννα

Χριστουγεννιάτικο δένδρο και Αι Βασίλης

Στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη κατοικούσαν μέχρι τις αρχές του Μεσαίωνα διάφορα βαρβαρικά φύλα, όπως οι Κέλτες, οι Σάξονες και οι Άριοι. Στη βόρεια Ευρώπη, το Δεκέμβριο, όταν το χιόνι κάλυπτε τα πάντα, οι λαοί αυτοί, βλέποντας κάποια δένδρα που διατηρούσαν το φύλλωμά τους συνεχώς, τα θεωρούσαν ως σύμβολα της συνέχειας της ζωής και της φύσης. Έτσι, συνήθιζαν να κρεμούν στα τέλη Δεκεμβρίου στα κλαδιά τους στολίδια και καρπούς ως δείγματα λατρείας προς τη φύση.

Στις σκανδιναβικές χώρες ειδικότερα σύμφωνα με τη μυθολογία ο θεός όλων των άλλων θεών, ο Οντίν, είχε δημιουργήσει το δένδρο του σύμπαντος, και της ζωής, την Ιγκντρασίλ. Διατηρούσε τα φύλλα και πρόσφερε την τροφή των θεών και το νερό για τους ανθρώπους. Ο Οντίν ως θεός του ανέμου συνήθιζε να κυνηγά καβάλα στο άλογό του με την ακολουθία του, την περίοδο του δωδεκαήμερου. Γι αυτό μάλιστα οι άνθρωποι συνήθιζαν αυτή την εποχή να αφήνουν σιτάρι, ή κάποιο δεμάτι χόρτα για το άλογο του Οντίν. Το Άγριο Κυνήγι, όπως ονομαζόταν συναντάται και στη μυθολογία των Γερμανών, των Άγγλων και των Γάλλων, όπου ο Οντίν παρουσιάζεται με άλλα ονόματα.

Η θεά Φρέια, θεά της γονιμότητας, αυτή την εποχή έκανε βόλτες στον ουρανό, πάνω σε ένα άρμα που το έσερναν αρσενικά ελάφια ή αγριόχοιροι και έδινε απλόχερα δώρα στους ανθρώπους καρπούς και άνθη.

Σε περιοχές της Γερμανίας και κυρίως στη Θουριγγία, η θεά Μπέρθα που ήταν η προστάτης της οικιακής βιοτεχνίας, τις νύχτες μεταξύ των Χριστουγέννων και των Φώτων πήγαινε με έλκηθρο από σπίτι σε σπίτι και επιθεωρούσε το γνέσιμο της κάθε νοικοκυράς. Αντάμειβε με δώρα όσες ήταν εργατικές και ικανές, ενώ χαλούσε τη δουλειά των ανίκανων και βιαστικών νοικοκυρών.

Η Φρέια ή η Μπέρθα βρήκαν την ενσάρκωσή τους στο πρόσωπο του δυτικού Αι Βασίλη, του Santa Claus, ο οποίος έρχεται με έλκηθρο από το βορρά, για να φέρει δώρα στους ανθρώπους.

Την εικοσαετία 1860-80 ο εικονογράφος Τόμας Ναστ σκιτσάρει για πρώτη φορά τον Αι Βασίλη ως στρουμπουλό χαμογελαστό γεράκο για τα τεύχη του περιοδικού «Harper’s» παραχαράσσοντας συνειδητά την ασκητική μορφή του πραγματικού Αγίου Βασιλείου.

Υπάρχει όμως και κάποιο ερώτημα στο οποίο δεν ήταν εύκολο να δώσουμε απάντηση. Το ερώτημα αυτό είναι το χρώμα της στολής του Αι Βασίλη. Όσο κι αν ψάξουμε δε θα βρούμε την προέλευση του κόκκινου χρώματος, ούτε σε κάποια δοξασία, ούτε σε κάποια σύνοδο της Εκκλησίας μας. Θα πρέπει να κοιτάξουμε στις μέρες μας και συγκεκριμένα στα 1931. Τότε η εταιρία αναψυκτικών Coca Cola ανέθεσε στον αμερικανό καλλιτέχνη Χάντομ Σάντμπλομ  να ντύσει τον Santa Claus στα κόκκινα, ώστε να ταιριάζει με το αναψυκτικό της. Η διαφήμιση είχε τόση επιτυχία που σήμερα ο Αι Βασίλης στα κόκκινα  θεωρείται αναπόσπαστο μέρος των εορτών και της λατρείας.

 

 

Το έλατο.

Το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε το έτος 1510 στη Ρίγα της Λετονίας. Το πρώτο στολισμένο με κεριά έλατο απαντάται στη Γερμανία το 1660, ενώ από το 1880 άρχισαν να εξάγονται στην Αμερική τα  πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια από την Ευρώπη.

Το 1882, τρία χρόνια αφότου ο Τόμας Έντισον εφηύρε τον ηλεκτρικό λαμπτήρα, ο Έντουαρντ Τζόνσον, που εργαζόταν στην επιχείρηση του Έντισον, διακόσμησε το χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από το σπίτι του στην 5η λεωφόρο της Νέας Υόρκης με τα  πρώτα χριστουγεννιάτικα φωτάκια.

Η παγκόσμια πατέντα έκανε αμέσως θραύση και η μαζική παραγωγή του νέου εποχικού προϊόντος δεν άργησε να ακολουθήσει.

 

Η γαλοπούλα.

Η γαλοπούλα υπάρχει στον πλανήτη τουλάχιστον εδώ και 10 εκατομμύρια χρόνια, όπως αποδεικνύουν απολιθώματα. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής τις κυνηγούσαν για το γευστικό τους κρέας περίπου από το 1000 μ.Χ.

Οι πρώτες γαλοπούλες αποβιβάστηκαν σε βρετανικό έδαφος το 1526 από τον Γουίλιαμ Στρίκλαντ ο οποίος τις πούλησε έναντι δύο πενών την καθεμιά σε αγορά του Μπρίστολ.

Ο Ερρίκος Η΄ ήταν ο πρώτος βρετανός μονάρχης που  ξεκοκάλισε  γαλοπούλα. Στη Γαλλία εισήχθησαν από τους Ιησουΐτες. Για το λόγο αυτό ακόμη και σήμερα το όνομα «Jesuite» σημαίνει γαλοπούλα σε αρκετές τοπικές διαλέκτους.

 Στην Ιταλία το χριστουγεννιάτικο δείπνο περιλαμβάνει επτά διαφορετικά πιάτα, ενώ στην Πολωνία αποτελείται από 12 νηστίσιμα πιάτα, ένα για κάθε μήνα που πέρασε.

 

Κάρτα


 

Η πρώτη ευχετήρια κάρτα πιθανολογείται ότι σχεδιάστηκε το 1843 στη Βρετανία από τον καλλιτέχνη Τζον Χόρσλεϊ για το φίλο του Χένρι Κόουλ.

Ο Χένρι Κόουλ ήθελε να αντικαταστήσει τα γράμματα που έγραφε σε γνωστούς και φίλους με μια κάρτα. Η κάρτα απεικόνιζε ένα οικογενειακό δείπνο και στο κάτω μέρος της υπήρχε η φράση «Ευτυχισμένα Χριστούγεννα και καλή σας  χρονιά».

 Η UNICEF ήταν ο πρώτος διεθνής οργανισμός που εξέδωσε χριστουγεννιάτικη κάρτα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, το 1949.

 

Κάλαντα

Το τραγούδι Jingle Bells δε γράφτηκε για τα Χριστούγεννα, αλλά για τη γιορτή των Ευχαριστιών από τον Τζέιμς Πίερποϊντ, το 1857.

Η «Άγια Νύχτα» γράφτηκε από τον αυστριακό ιερέα Τζόζεφ Μορ ο οποίος το σκαρφίστηκε τελευταία στιγμή, για να καλύψει το μουσικό κενό που δημιούργησε η απροσδόκητη βλάβη του εκκλησιαστικού οργάνου την παραμονή των Χριστουγέννων. Τελικώς το  ποίμνιο τραγούδησε το τραγούδι, με τη συνοδεία κιθάρας.

 Δώρα

This cartoon is believed to have triggered the teddy bear craze in the U.S.


"Drawing the Line in Mississippi" by Clifford Berryman
 
Το αρκουδάκι Teddy Bear πήρε το όνομά του  από τον αμερικανό πρόεδρο Θίοντορ Ρούζβελτ, ο οποίος σύμφωνα με ένα συμμετείχε σε κάποιο κυνήγι αρκούδας, το 1902, στα σύνορα Μισισιπή και Λουιζιάνας. Όταν οι  συνοδοί του αιχμαλώτισαν ένα νεογέννητο αρκουδάκι, ο Ρούζβελτ απαίτησε να ελευθερωθεί αμέσως. Το περιστατικό αυτό ενέπνευσε τον Clifford Berryman να σχεδιάσει ένα cartoon τίτλο: "Drawing the Line in Mississippi". Το cartoon είχε τεράστια επιτυχία και είχε σαν επακόλουθο η  ιστορία να κάνει το γύρο του κόσμου με  πηχυαίους τίτλους «Ο  πρόεδρος σώζει τη ζωή ανυπεράσπιστου ζώου».

 
Τα αρκουδάκια του Richard Steiff
Ένας ρώσος μετανάστης στην Αμερική, ο Μόρις Μίστομ, τοποθέτησε στη βιτρίνα του καταστήματός του ένα αρκουδάκι από καφέ μοχέρ ύφασμα, παραγεμισμένο με ροκανίδια μέσα σε μια θάλασσα από καραμέλες. Η βιτρίνα έγινε πόλος έλξης των περαστικών και ο Μίστομ αποφάσισε να το στείλει στον πρόεδρο με  ένα γράμμα παράκληση, για να του επιτραπεί  να βαπτίσει το παιχνίδι «Teddy Bear». Ο Ρούζβελτ έδωσε πρόθυμα  τη συγκατάθεσή του και η συνέχεια είναι γνωστή.

 Συγχρόνως στη Γερμανία ο Richard Steiff έφτιαξε ένα παραγεμισμένο αρκουδάκι, το οποίο είχε τόση επιτυχία  ώστε άρχισαν οι εξαγωγές στην Αμερική και μετά σ΄ όλο τον κόσμο.

 
 

Πανέμορφα και ενδιαφέροντα όλα κορίτσια, μπράβο σας.!!! 

ΡΑΓΚΟΥΤΣΑΡΙΑ-ΚΑΣΤΟΡΙΑ

Έθιμα- Εκδηλώσεις 
 Το κέφι και το ξεφάντωμα του καστοριανού καρναβαλιού είναι πλέον γνωστά σε όλους. Τα Ραγκουτσάρια, όπως ονομάζονται τα καρναβάλια, γίνονται από τις 6 μέχρι τις 8 Ιανουαρίου και είναι η κορύφωση των εορτών του Δωδεκαημέρου. Στις εκδηλώσεις παίρνουν μέρος όλοι οι Καστοριανοί που ξεχύνονται στους δρόμους για να γιορτάσουν με χορούς, τραγούδια, πειράγματα και άφθονο κρασί.

Οι εκδηλώσεις κορυφώνονται την τρίτη μέρα, την ονομαζόμενη πατερίτσα, με τη μεγάλη παρέλαση των μεταμφιεσμένων μπουλουκιών στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Το όνομα Ραγκουτσάρια προέρχεται από το λατινικό rogatores, δηλαδή ζητιάνοι, αφού οι μεταμφιεσμένοι ζητούν από τους νοικοκύρηδες να τους δώσουν δώρα προκειμένου να διώξουν τα κακά πνεύματα.

 Τριήμερο καρναβάλι διοργανώνεται από στις αρχές του χρόνου στο Άργος Ορεστικό, στο Μαυροχώρι και στη Λιθιά. Τα Κολλίεντα, τα παραδοσιακά κάλαντα, τραγουδιούνται το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, από παρέες που γυρίζουν στα σπίτια κρατώντας φαναράκια και «μασιαλάδες».

Χαρακτηριστικά έθιμα της αποκριάς που εξακολουθούν να τηρούνται είναι οι μπουμπούνες, ο χάσκαρης, οι παλιαπούλες. Οι μπουμπούνες είναι φωτιές που ανάβουν στις πλατείες την Κυριακή της αποκριάς. Όλοι οι παριστάμενοι πηδούν πάνω από τα αναμμένα κάρβουνα «για να ρίξουν τους ψύλλους και να απαλλαγούν από το κακό».

 Το κέφι Οι παλιαπούλες είναι το αντίστοιχο έθιμο που γίνεται στο Άργος Ορεστικό. Στα σπίτια, μετά το βραδινό φαγητό παίζουν τον χάσκαρη, προσπαθούν δηλαδή, να αρπάξουν με το στόμα ένα βρασμένο αυγό, που κρατά ο πιο ηλικιωμένος κρεμασμένο στην άκρη μιας κλωστής.

Η Ροδάνη είναι μια κούνια ξύλινη χειροποίητη, με δύο ή τέσσερα καθίσματα, που στήνεται από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι την Κυριακή του Θωμά. Τραγούδια, μουσική, χορός και πειράγματα συνοδεύουν το πασχαλιάτικο αυτό έθιμο.

Το καλοκαίρι, στις 24 Ιουνίου γιορτάζεται ο Κλήδονας, που συμπίπτει με τη γιορτή του Αη-Γιάννη του Προδρόμου. Tα αγόρια φέρνουν ένα κλωνάρι με αγκάθια που το στολίζουν με φρούτα, ενώ τα κορίτσια φέρνουν «βουβό νερό» από τη λίμνη. Το πανηγύρι στην εορτή του προφήτη Ηλία, προστάτη των γουνοποιιών, γίνεται τον Ιούλιο.

 Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που διεξάγονται, κατά τη διάρκεια του χρόνου, είναι τα «Ορέστεια»,το διαβαλκανικό χορωδιακό φεστιβάλ Άργους Ορεστικού, η εβδομάδα του απόδημου Καστοριανού, τα Χριστοπούλεια και ο πολιτιστικός Αύγουστος, ενώ το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου διοργανώνεται το River party, μια μουσική εκδήλωση που γίνεται στις όχθες του ποταμού Αλιάκμονα στο Νεστόριο και στην οποία συγκεντρώνεται πλήθος νέων ανθρώπων.

Ανάμεσα στις πιο γνωστές εμπορικές εκδηλώσεις είναι η έκθεση γούνας τον Απρίλιο και η εμποροπανήγυρη στο Άργος Ορεστικό, το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου. Το φθινόπωρο πραγματοποιούνται, γιορτή τσίπουρου στη Λιθιά, γιορτή φασολιού στα Λακκώματα και γιορτή κάστανου στο Καστανόφυτο. 
 

Μπράβο κορίτσια. Τόσα πράγματα που δεν ξέρουμε 

ωραιο ταξιδιαρικο κι ενημερωτικο θεμα...μπραβο

Ο Ιησούς θα γεννηθεί και φέτος στο σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου στην Κίσσαμο Χανίων! Οι κάτοικοι του χωριού Σπηλιά θα προσφέρουν ακόμα μια χρονιά τα ζώα τους και θα ντυθούν με τις φορεσιές των ανθρώπων πριν 2002 χρόνια, τότε που ο Θεάνθρωπος γεννήθηκε σε μια σπηλιά στη Βηθλεέμ.

Η αναπαράσταση της Γέννησης του Κυρίου σε φυσική φάτνη γίνεται για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά φέτος στο Ιερό Σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου. Οι πιστοί όχι μόνο παρακολουθούν, αλλά έχουν και τη μοναδική ευκαιρία να συμμετέχουν στη Γέννηση του Ιησού.

Λέγεται ότι ο Αγιος Ιωάννης ο ερημίτης, στον οποίο είναι αφιερωμένη η Εκκλησία μέσα στα βράχια, πέρασε από τη σπηλιά και αναζήτησε νερό να πιει. 'Eβαλε το μαχαίρι του βαθιά στο βράχο, απ' όπου αναπήδησε το αγίασμα που ρέει μέχρι και σήμερα.

Η αναπαράσταση της Γέννησης θα γίνει στις 24 Δεκεμβρίου 2002, στις 9 το βράδυ, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίου. Το Ιερό Σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου, βρίσκεται μόλις 10 λεπτά από την πόλη των Χανίων στην ενορία Σπηλιά Κισσάμου.

Περισσότερες πληροφορίες στο https://www.spilia.com

Στην Ήπειρο έχουν μια ωραία συνήθεια που τη βασίζουν σε μια παλιά παράδοση. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός και πήγαν, λέει, οι βοσκοί να προσκυνήσουν, ήτανε νύχτα σκοτεινή. Βρήκαν κάπου ένα ξερό πουρνάρι κι έκοψαν τα κλαδιά του. Πήρε ο καθένας από ένα κλαδί στο χέρι, του έβαλε φωτιά και γέμισε το σκοτεινό βουνό χαρούμενες φωτιές και τριξίματα και κρότους.

Από τότε, λοιπόν, έχουν τη συνήθεια στα χωριά της Άρτας, όποιος πάει στο σπίτι του γείτονα, για να πει τα χρόνια πολλά, καθώς και όλα τα παιδιά τα παντρεμένα, που θα πάνε στο πατρικό τους, για να φιλήσουν το χέρι του πατέρα και της μάνας τους, να κρατούν ένα κλαρί πουρνάρι, ή ό,τι άλλο δεντρικό που καίει τρίζοντας. Στο δρόμο το ανάβουν και το πηγαίνουν έτσι αναμμένο στο πατρικό τους σπίτι και γεμίζουν χαρούμενες φωτιές και κρότους τα σκοτεινά δρομάκια του χωριού.

Ακόμη και στα Γιάννενα το ίδιο κάνουν. Μόνο που εκεί δεν κρατούν ολόκληρο το κλαρί το πουρνάρι αναμμένο στο χέρι τους είναι μεγάλη πολιτεία τα Γιάννενα αλλά κρατούν στη χούφτα τους μια χεριά δαφνόφυλλα και πουρναρόφυλλα, που τα πετούν στο τζάκι, μόλις μπούνε και καλημερίζουν. Κι όταν τα φύλλα τα ξερά πιάσουν φωτιά κι αρχίσουν να τρίζουν και να πετάνε σπίθες, εύχονται:
«Αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς!»

Αυτή είναι η καλύτερη ευχή για κάθε νοικοκύρη. Να προκόβουν τα κοπάδια του, να πληθαίνει η φαμελιά του, να μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα παλικάρια του, να του φέρνουν στο σπίτι νύφες και γαμπρούς, να του δώσουν εγγόνια που δε θ' αφήσουν τ' όνομα το πατρικό να σβήσει.

Και στους Προμάχους αλλά και στη Σωσάνδρα υπήρχε η συνήθεια να βάζει η γιαγιά στο τζάκι το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων πέντε κάρβουνα, που το καθένα ταυτίζονταν με κάποιο αγροτικό προϊόν. Το ένα κάρβουνο ταυτιζόταν με το σιτάρι, το άλλο με το καλαμπόκι, το άλλο με το κριθάρι. Αν γινόταν μέχρι το πρωί στάχτη όλα τα κάρβουνα, τότε θα υπήρχε καλή σοδειά τη νέα χρονιά σε όλα τα αγροτικά προϊόντα. Αν όμως γίνονταν στάχτη μερικά κάρβουνα, τότε θα υπήρχε καλή σοδειά μόνο στα προϊόντα που συμβόλιζαν τα αντίστοιχα κάρβουνα. Το έθιμο φανερώνει την ανησυχία του αγροτικού κόσμου για τη γεωργική παραγωγή της επόμενης χρονιάς.

Σύμφωνα με κάποιο άλλο έθιμο το βράδυ της παραμονής έβγαζε κάθε οικογένεια τρία κάρβουνα από το τζάκι. Το ένα αποσκοπούσε στην προστασία της οικογένειας από το Θεό, το δεύτερο στη πρόοδό της οικογένειας και το τρίτο ήταν για τα ζωντανά. Ο παππούς έκοβε ένα ξύλο ροδιάς ή τζιτζιφιάς και το έβαζε στη φωτιά, που έκαιγε μέσα στο τζάκι. Εκεί το ξύλο καίγονταν λίγο-λίγο κατά την διάρκεια του βραδινού φαγητού, διαδικασία που γινόταν κάθε βράδυ από την παραμονή μέχρι τα Φώτα. 'Eπειτα ο παππούς έκοβε ένα κομματάκι από το ξύλο που δεν είχε καεί και το έδενε στο αλέτρι, για να είναι "γερό" το αλέτρι και να υπάρχει αφθονία στη γεωργική παραγωγή. Το καμένο ξύλο το έκρυβαν σε κάποιο σημείο του αμπελιού.

Την παραμονή των Χριστουγέννων η γιαγιά ζύμωνε ένα ψωμί με σόδα, όπου έβαζε μια τρύπια δεκάρα και στη συνέχεια το έψηνε "στη στάχτη". Το βράδυ της ίδιας μέρας, αφού μαζεύονταν όλη η οικογένεια στο τραπέζι, ο αρχηγός της οικογένειας έκοβε το χριστόψωμο. Το πρώτο κομμάτι ήταν αφιερωμένο στο Θεό, το δεύτερο στο σπίτι, για το "καλό", το επόμενο στα ζώα, για την παραγωγή τους. 'Eπειτα έπαιρνε ένα κομμάτι κάθε μέλος της οικογένειας. Είναι αξιοσημείωτο ότι το μοίρασμα του χριστόψωμου είναι έθιμο που παραπέμπει στις σπονδές των αρχαίων Ελλήνων.

Στη συνέχεια η δυναμική γιαγιά έδενε με μια κλωστή το φλουρί σ' ένα γκιούμι, όπου έμενε μέχρι το πρωί των Φώτων. Τότε τα εγγόνια πήγαιναν να γεμίσουν νερό στο γκιούμι, απ' όπου έπιναν τα μέλη της οικογένειας, για να υπάρχει υγεία. Και η γιαγιά φύλαγε την "τρύπια δεκάρα" του τυχερού μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Το πρωί των Χριστουγέννων, χαρούμενοι και καθαροί από τη νηστεία των σαράντα ημερών, οι πιστοί πήγαιναν στην εκκλησία, για να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού.

Το μεσημέρι συγκεντρώνονταν όλη η οικογένεια στο σπίτι, όπου γίνονταν πλούσιο φαγοπότι με βασικό φαγητό το χοιρινό κρέας κι έπειτα ακολουθούσε χορός και τραγούδι. Μετά το χριστουγεννιάτικο δείπνο οι νοικοκυρές "δε σήκωναν το τραπέζι", γιατί κυριαρχούσε η δοξασία ότι θα καθόταν ο Χριστός, για να φάει. Το τραπέζι το μάζευαν το επόμενο πρωί.

Χαρακτηριστική είναι η απουσία του χριστουγεννιάτικου δένδρου, από τους Προμάχους και τη Σωσάνδρα τα παλιότερα χρόνια, όπως άλλωστε και από τα περισσότερα μέρη της Ελλάδας. Η καθιέρωση όμως και στα χωριά αυτά τα τελευταία χρόνια του εθίμου αυτού, που παραπέμπει στο αρχαίο ρωμαϊκό έθιμο του στολισμού των σπιτιών με κλαδιά δένδρων και που πέρασε σε μας από τις βόρειες χώρες δεν είναι κατακριτέα. Κι αυτό, γιατί το χριστουγεννιάτικο δένδρο, που συμβολίζει την αναπαραγωγή, την αναβλάστηση, το "οικογενειακό δένδρο" και την καινούρια ζωή, χαρίζει κέφι και χαρά σε μικρούς και μεγάλους, απομακρύνοντάς τους από την πεζή πραγματικότητα.

Σε μερικές βρετανικές περιοχές, υπάρχει ένα έθιμο του γλεντιού σε κήπους με μηλιές την παραμονή των Χριστουγέννων. Αυτό είναι μια παραλλαγή μιας ειδωλολατρικής τελετής. Αφού σκοτεινιάσει, οι αγρότες πηγαίνουν στα περιβόλια, σχηματίζουν παρέες γύρω από τα παλαιότερα δέντρα και πίνοντας μπύρα τραγουδούν τα κάλαντα.

Αξιόλογο είναι και το ότι πυροβολούν στα κλαριά για να διώξουν δήθεν τα κακά πνεύματα. Επίσης, πριν από χρόνια άφηναν τριγύρω γλυκίσματα για να καλοπιάσουν τα πνεύματα και να εξασφαλίσουν καλή σοδειά




Στην Αυστρία όπως και στις άλλες χώρες η περίοδος των εορτών ξεκινάει την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου ή την πρώτη του Δεκεμβρίου.

Στα παραδοσιακά στεφάνια που κατασκευάζονται τις ημέρες αυτές τοποθετούνται κεριά. Κάθε Κυριακή που ακολουθεί ανάβουν και ένα ακόμη κερί μέχρι και την 24 Δεκεμβρίου.Τα δώρα στα παιδιά τα μοιράζει ο Άγιος Νικόλαος με βοηθό του τον Krampus στις 6 Δεκεμβρίου.

Το χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Silent Night, Holy Night» το οποίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, στην Ελληνική «Άγια Νύκτα», τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στην Αυστρία στις αρχές του 19ου αιώνα.

Η εορταστική περίοδος τελειώνει επίσημα στις 2 Φεβρουαρίου, αν και οι Αυστριακοί θεωρούν ως τέλος τη εορταστικής περιόδου τα Θεοφάνια, στις 6 Ιανουαρίου. Τα παιδιά ντυμένα σαν τους τρεις Μάγους γυρίζουν τα σπίτια και τραγουδούν τα κάλαντα, εύχονται ένα ειρηνικό και ευλογημένο νέο έτος, ενώ τα χρήματα που συγκεντρώνουν τα προσφέρουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Τα στεφάνια κατασκευάζονται κάθε χρόνο σε πολλές παραλλαγές. Ποικίλουν από κλασσικά στρογγυλά με σκουροπράσινα κλαδιά πεύκου, κουκουνάρια και κόκκινους φιόγκους μέχρι τα πιο μοντέρνα με πολύχρωμα αλεξανδριανά. Αμέσως μετά το κόψιμο των κλαδιών τα περνούν πάνω από φλόγα κεριού για να διατηρηθούν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Στην Νορβηγία στολίζουν το δέντρο φτιάχνοντας χειροποίητα μικρά καλαθάκια από πολύχρωμο χαρτί.

Το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο φαγητό τους λέγεται Pinnekjψtt και έχει ως βάση το αρνίσιο κρέας. Ο Νορβηγικός Άγιος Βασίλης λέγεται Nisse και η ονομασία του προέρχεται από τις προχριστιανικές παραδόσεις της Νορβηγίας.

Τα Nisse ήταν μικρά γενειοφόρα ξωτικά που πείραζαν τους αγρότες και με τον καιρό εντάχθηκαν στην Χριστουγεννιάτικη παράδοση με τη μορφή του Άγιου Βασίλη.

Επίσης στην Νορβηγία συνηθίζουν να λένε τοπικά Χριστουγεννιάτικα παραμύθια

Στην Τσεχία, η 4η Δεκεμβρίου, ημέρα της εορτής της Αγίας Βαρβάρας, είναι αφιερωμένη στη μάρτυρα της περιόδου των πρώτων διωγμών των Χριστιανών. Από άκρη σε άκρη της Χώρας κόβονται κλαδιά κερασιάς και διατηρούνται στο νερό. Εάν έχουν ανθίσει μέχρι τα Χριστούγεννα φέρνουν καλή τύχη και πιθανόν ευνοϊκές προοπτικές για γάμο μέσα στην επόμενη χρονιά.

Τα κλαδιά της κερασιάς μαζί με μικρά φυτά Αλεξανδρινών και άλλα γιορτινά στολίδια τοποθετούνται μέσα σε ψάθινα καλάθια, συνθέτοντας δημιουργίες παραδοσιακού και μοντέρνου στυλ που κοσμούν το γιορτινό τραπέζι

Νιτσακι παλι μας ταξιδεψες

Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ    -   ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Η βασιλόπιτα είναι συνδυασμός του «εορταστικού άρτου» και του «μελιπήκτου» των αρχαίων προσφορών, τόσο προς τους θεούς όσο και προς τους νεκρούς ή τους κακούς δαίμονες για την εξασφάλιση της υγείας, της καλής τύχης και της ευλογίας του Αγίου Βασιλείου. Είναι άρτος χαρούμενος, όταν γίνεται φουσκωτή από ζύμη και κόβεται ανήμερα το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς και επίπεδος, σχεδόν νεκρολατρικός, όταν ετοιμάζεται άζυμη αποβραδίς και κόβεται στο δείπνο ή τα μεσάνυχτα. Είναι οπωσδήποτε μια προσφορά στους θεούς και στους αγίους ή στα αόρατα πνεύματα των νεκρών και των άλλων στοιχειών. Απόδειξη τα κομμάτια που ξεχωρίζουμε για το Χριστό, την Παναγία, τον Αι Βασίλη, το σπίτι, τους αγρούς, τα ζώα, τους πεθαμένους και τους ξενιτεμένους.
Μία παράδοση της Κωνσταντινούπολης λέει τα εξής: Όταν ο άγιος Βασίλειος ήταν Επίσκοπος στην Καισαρεία, ο Έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε με σκληρές διαθέσεις να εισπράξει φόρους. Οι κάτοικοι φοβισμένοι ζήτησαν την προστασία του ποιμενάρχη τους. «Σας ζητάω αμέσως, τους είπε εκείνος, να μου φέρει ο καθένας ό,τι πολύτιμο αντικείμενο έχει». Μάζεψαν πολλά δώρα και βγήκαν μαζί με το Δεσπότη τους οι κάτοικοι της Καισαρείας να προϋπαντήσουν τον Έπαρχο. Ήταν όμως τέτοια η εμφάνιση και η πειθώ του Μεγάλου Βασιλείου, που ο Έπαρχος καταπραύνθηκε χωρίς να θελήσει να πάρει τα δώρα. Γύρισαν πίσω χαρούμενοι κι ο άγιος Βασίλειος πήρε να τους ξαναδώσει τα πολύτιμα αντικείμενα τους. Ο χωρισμός όμως ήταν δύσκολος γιατί είχαν προσφέρει πολλά όμοια αντικείμενα, δηλαδή δαχτυλίδια, νομίσματα κ.λ.π. Ο Βασίλειος τότε σκέφθηκε ένα θαυματουργό τρόπο: Διέταξε να κατασκευασθούν το απόγευμα του Σαββάτου μικρές πίτες και μέσα σε καθεμιά τοποθέτησε από ένα αντικείμενο. Την επόμενη μέρα έδωσε από μία σε κάθε Χριστιανό. Και τότε έγινε το θαύμα! Μέσα στην πίτα του βρήκε ο καθένας ό,τι είχε προσφέρει! Από τότε, λέει η παράδοση, κάθε χρόνο, στη γιορτή του αγίου Βασιλείου, κάνουμε κι εμείς πίτες και βάζουμε μέσα νομίσματα.

Ας δούμε τώρα και μερικές περιγραφές προσφύγων από τις παλιές πατρίδες





ΠΟΝΤΟΣ
Στον Πόντο, για τ' ανύπαντρα κορίτσια έλεγαν : Εσύ κορίτσι που θέλεις να ονειρευτείς στον ύπνο σου αν θα πάρεις πλούσιο άντρα ή φτωχό, κρύψε κρυφά, χωρίς κανένας να σε δει, την πρώτη σου μπουκιά από τη βασιλόπιτα του τραπεζιού. Σαν κλειστείς μονάχη σου στην κάμαρά σου, άλειψε τηνε με μέλι και με βούτυρο, άνοιξε το παράθυρο που βλέπει κατά το Βοριά και στάσου εκεί τα μεσάνυχτα και πες :
Ω! Γενάρη, Καλαντάρη και καλά
καλαντισμένε, εκεί στις Άκριες που θα πας
κι εκεί που θα γυρίσεις εκεί 'ναι οι Μοίρες
των Μοιρών και η δική μου Μοίρα. Αν
είναι πλούσια και καλή, πες της να 'ρθει να
μ' εύρει, αν είναι και πεντάφτωχη, πάλι να
'ρθει να μ' εύρει.
Κοιμήσου ύστερα, με τη μπουκιά αφημένη στο παράθυρο και θα δεις στον ύπνο σου αυτό που ευχήθηκες.

Κίος Βιθυνίας   (στην Προποντίδα)
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς η νοικοκυρά έκανε μια πίτα, τον «Αϊ-Βασίλη». Μέσα στην πίτα έβαζε ένα φλουρί κι απάνω πατούσε το δικέφαλο αετό, τέσσερις φορές σταυρωτά, με τις κεφαλές προς τη μέση. Το βράδυ στις 8 έστηναν τον ψημένο Αϊ-Βασίλη στην άκρη του τραπεζιού όρθιο κι ακουμπούσε στον τοίχο. Έπαιρνε τότε ο νοικοκύρης το κλωνάρι της ελιάς που είχε κόψει το πρωί και το κάρφωνε στον Αϊ-Βασίλη λέγοντας τις παρακάτω ευχές : «Με το καλό να μπει Αϊ-Βασίλης», «Να 'μαι γερός να ξανακάμομε την πίτα». Κατόπιν, αν είχαν χρυσή αλυσίδα την έβγαζαν και την κρεμούσαν στον Αϊ-Βασίλη. Ένα - ένα μέλος της οικογένειας τότε πλησίαζε και κρεμούσε ό,τι χρυσό αντικείμενο είχε κι έλεγαν «Και του χρόνου να 'μαστε καλά!». Το πρωί, ύστερα από την εκκλησιά, έκοβαν την πίτα. Κάθιζαν όλοι γύρω από το τραπέζι κι ο νοικοκύρης έκοβε την πίτα σε κομμάτια. Το πρώτο ήτανε του νοικοκυριού, το δεύτερο του Αϊ-Βασίλη, το τρίτο της νοικοκυράς, το τέταρτο της δουλειάς, τα υπόλοιπα των μελών της οικογένειας και ένα για τους ξένους. Αμέσως ψάχνει καθένας να δει αν του έτυχε το φλουρί. Κοιτάζουν και το κομμάτι της δουλειάς. Αν τύχει εκεί το φλουρί η δουλειά θα πάει καλά όλο το χρόνο.

Καστανιές Ανατολικής Θράκης
Τη Βασιλόπιτα την έκαναν φυλλωτή. Έβαζαν γόμο (γέμιση) πλιγούρι και ανάμεσα στα φύλλα τον «παρά», το νόμισμα, και άλλα σημάδια. Η νοικοκυρά με τον παρά τη σταύρωνε τρεις φορές κι ύστερα τον έχωνε στο ζυμάρι, θα να βάλει πελεκούδι από την πόρτα ή κλαρί, για το σπίτι, κουκί στάρι για τα χωράφια, σταφίδα για το αμπέλι, κομματάκια τυρί για τα πρόβατα, άχερο για τα γελάδια... Στους λυπημένους που έστελναν πίτα, εκείνοι δεν την έκοβαν με το μαχαίρι αλλά ο καθένας έκοβε με το χέρι ένα κομμάτι. Την παραμονή το βράδυ έβαζαν στο τραπέζι εννιά ειδών φαγητά και πολλών ειδών οπωρικά, στη μέση τη βασιλόπιτα, τρία ψωμιά κι ένα κεράκι αναμμένο στο ένα ψωμί... Αφού έτρωγαν έκοβαν την πίτα. Σ' όποιον έπεφτε ο παράς, έλεγαν πως εκείνος «βασίλεψε». Τον «βασιλεμένο» παρά τον έριχναν μέσα σε ποτήρι με κρασί, έπιναν από λίγο και εύχονταν : «Και του χρόνου καλύτερα!». Τον παρά τον άφηναν στα εικονίσματα και τον επόμενο χρόνο τον έβαζαν στην άλλη πίτα.