Μητέρα... η πρώτη μου φίλη!

Aπό τα 13-14 περίπου ώς τα 19 ήμουν σε μόνιμη κόντρα με τη μάνα μου. Είχα πάντα πράγματα να της προσάψω, δεν συνειδητοποιούσα πως ό,τι έκανε θεωρούσε πως ήταν το καλύτερο για μένα, δεν την υπολόγιζα ιδιαίτερα, δεν την καταλάβαινα. Αργότερα προσπάθησα να ηρεμήσω λίγο και να της φέρομαι κάπως καλύτερα. Ακόμα ήμουν απότομη μαζί της, της φώναζα και άλλα που έχω μετανιώσει. Κατά καιιρούς πίστευε ότι δεν την αγαπάω καθόλου, και έσκαγε. Εκείνη κινούσε και βουνά για μένα, η ψυχική της δύναμη ήταν ανεξάντλητη και οι δυνάμεις και οι δυνατότητές της απεριιόριστες, ό,τι κι αν χρειαζόμουν, ό,τι κι αν ζητούσα. Από τα 25 μου σταδιακά και μέχρι που την έχασα πέρσυ στα 35 μου, είχε γίνει η καλύτερή μου φίλη, ο μοναδικός άνθρωπος που της εμπιστευόμουν σχεδόν τα πάντα. Απολάμβανα την παρέα της, βγαίναμε, ασχολήθηκα με τον τρόπο που σκέφτεται, με τη μάνα μου ως άνθρωπο και γυναίκα, με την ψυχολογία της, με τα άπειρα τραγικά που πέρασε στη ζωή της (ατυχήματα, μεγάλα προβλήματα υγείας κλπ). Ευτυχώς που πρόλαβα δηλαδή να πλησιάσω τη μάνα μου πριν φύγει. Θα είχα φοβερές τύψεις. Όχι ότι δεν έχω τώρα δηλαδή τύψεις, για πολλά πράγματα, από τον τρόπο που της φερόμουν νεότερη, κουβέντες που της είπα, που δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με πράγματα που της άρεσαν για να έρθουμε πιο κοντά, μέχρι τα τελευταία περιστατικά που δεν μου έκοψε να κάνω άλλους χειρισμούς μήπως και ζούσε σήμερα.

Έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως οι γονείς μας θα ζουν αιώνια και πως πάντα θα είναι δίπλα μας. Μετά, οι γονείς γερνούν, προκυπτουν προβλήματα υγείας κι εμείς αναπολούμε τους ατρόμητους, δυνατούς γονείς μας, έτσι όπως ήταν όταν είμασταν παιδιά, και μας κακοφαίνεται. Το σημείο που διαφωνώ με το άρθρο είναι ότι έχετε όλο τον χρόνο μπροστά σας για να συμφιλιωθείτε με τη μητέρα σας, σε περίπτωση που η σχέση δεν είναι καλή. Λάθος! Δεν έχετε καθόλου χρόνο, αρχίστε από αυτό το δευτερόλεπτο. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τις μαμάδες, αλλά για όλους τους ανθρώπους που αγαπάμε. Καλώς ή κακώς η ζωή είναι απρόβλεπτη.