Μια ιστορία αγάπης

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα νησί όπου ζούσαν η
Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη. ο Πλούτος, η
Αλαζονεία και άλλοι. Μία μέρα έμαθαν ότι το νησί θα
βούλιαζε και όλοι πήγαν στις βάρκες τους και άρχισαν να
φεύγουν.
Η ΑΓΑΠΗ ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να είναι εκεί
μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να
βουλιάζει η ΑΓΑΠΗ ζήτησε βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο και
του λέει: Μπορείς να με πάρεις μαζί σου; Όχι, δεν μπορώ!
Έχω χρυσάφι και ασήμι στη βάρκα μου και δεν έχω χώρο!
Δίπλα περνούσε η Αλαζονεία. Σε παρακαλώ, βοήθησε με!
της είπε η ΑΓΑΠΗ. Δεν μπορώ, είσαι βρεγμένη και θα μου
λερώσεις την όμορφη βάρκα μου!
Τελευταία πέρασε η Ευτυχία. Αλλά ήταν τόσο ευτυχισμένη
που ούτε άκουσε την ΑΓΑΠΗ να ζητάει βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μία φωνή από έναν ηλικιωμένο άντρα
με γενειάδα που όμως η ΑΓΑΠΗ δεν γνώριζε: Έλα εδώ, θα
σε πάρω εγώ μαζί μου, της είπε.
Όταν έφτασαν στο απέναντι νησί ο ηλικιωμένος άντρας
έφυγε βιαστικά και η ΑΓΑΠΗ δεν πρόλαβε να τον
ευχαριστήσει.
Γνώση, ποιος με βοήθησε; ρώτησε η ΑΓΑΠΗ. Ο Χρόνος! της
απάντησε η Γνώση. Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;
ξαναρώτησε η ΑΓΑΠΗ. Τότε η Γνώση χαμογέλασε και της
είπε: Μόνο ο Χρόνος, μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη
σημασία έχει στη ζωή η ΑΓΑΠΗ!