Αποφθέγματα του Γέροντα Παϊσιου

[Tις προφητείες του Παϊσιου ερευνά η CIA]

Tις προφητείες του Παϊσιου ερευνά η CIA

 
Η CIA έχει ιδρύσει πριν από δώδεκα χρόνια ένα απόρρητο τμήμα αναλυτών που ασχολούνται με την ανάλυση των προφητειών από διάφορες θρησκείες και σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Στη λίστα τους μάλιστα είναι και ο Γέροντας Παϊσιος  που έχει πραγματικά «πέσει μέσα» σε πολλές προφητείες του.
Στο σχετικά πρόσφατα (2001) εκδοθέν βιβλίο για τον Γέροντα Παΐσιο: «Λόγοι χάριτος και Σοφίας» από τον Αγιορείτη π. Μακάριο Αγιαννανίτη (η αφήγηση είναι του Γέροντος Παίσιου) αναφέρονται οι προβλέψεις του για τη Ρωσία και τη Τουρκία.
«Πριν 50 χρόνια μαζί με τον γέροντα μου, τον Ιωσήφ τον Έγκλειστο, συναντήσαμε ένα Ρώσο μοναχό, γέροντα. Για να τον ενισχύσουμε για τα δεινά του ρωσικού λαού και την δοκιμασία των πιστών από τον κομμουνισμό, θελήσαμε να του δώσουμε θάρρος, λέγοντας του λόγια παρηγοριάς. Αυτός όμως λέει : «Δεν είναι τίποτα, κανόνας είναι που θα κρατήσει εβδομήντα χρόνια».  Εσύ πως το ξέρεις; ρωτήσαμε.
Και η απάντηση του : «Το 1917 , όταν επεκράτησε ο κομμουνισμός, ο Χριστιανισμός κηρύχθηκε εκτός νόμου, και όποιος σκότωνε Χριστιανούς ήταν ήρωας. Οι χριστιανοί πανικοβλήθηκαν και οι μεν πλούσιοι δραπέτευσαν προς την Ευρώπη, οι δε άλλοι έτρεχαν στους ναούς, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα κάμει θαύμα για να τους σώσει.
Σε ένα μεγάλο ναό, των Αγίων Αποστόλων, μπήκαν πέντε περίπου χιλιάδες Χριστιανοί. Οι μπολσεβίκοι όταν τους βρήκαν έβαλαν φωτιά στο ναό. Ένας από τους χριστιανούς δεν πέθανε. Είχε κατορθώσει να ανέβει ψηλά στους τρούλους και έμενε δίπλα από ένα παράθυρο και ανέπνεε. Αυτός λοιπόν μου είπε, ότι όταν ήρθε η ώρα που άρχισε ο κόσμος να πεθαίνει, κλαίγανε και φωνάζανε, παρουσιάστηκαν οι Δώδεκα Απόστολοι και τους είπαν ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν, διότι δεν το επιτρέπει ο Θεός. Είναι κανόνας για τις αμαρτίες μας που θα κρατήσει 70 χρόνια».
Αυτά μας είπε ο Ρώσος μοναχός 50 χρόνια πριν. Το διάστημα που διέρρευσε από τότε, είχα σχεδόν ξεχάσει τα λόγια του. Όταν όμως έπεσε ο χάρτινος πύργος του «ανατολικού ευδαιμονισμού», τότε το θυμήθηκα. Κάθισα και μέτρησα και είδα ότι ήταν ακριβώς εβδομήντα χρόνια. Τώρα και ο δικός μας κανόνας των εβδομηκοντάκις επτά τελειώνει και θα επανέλθουν. Τώρα ο πνευματικός νόμος θα εφαρμοσθεί πολυτρόπως.
Πρώτα θα παιδεύσει ο Θεός τους μεγάλους εχθρούς της Ορθοδοξίας, που είναι ο Ισλαμισμός και ο Καθολικισμός. Αυτοί που αμείλικτα χτυπούν την Ορθοδοξία, τώρα θα εκλείψουν . Ακόμα και αυτοί που κατέστρεψαν τον Βυζαντινό Πολιτισμό δεν είναι οι Τούρκοι που τον κατέστρεψαν, είναι οι σταυροφόροι, οι Ευρωπαίοι, οι καθολικοί που ενίσχυσαν τους Τούρκους για να καταστρέψουν το Βυζάντιο. (σ.σ. Σας θυμίζει τίποτα σχετικά με το Μνημόνιο και τη νέα δουλεία;)
Τους απογόνους τους, λοιπόν , θα τους μαζέψει ο Θεός εκεί μέσα και θα σφαγούν εκεί. Εσείς είστε νεότεροι και θα το δείτε, αφού θα είστε εν τη ζωή. Τώρα θα γίνει η Μεγάλη Σύρραξη, ο Αρμαγεδδών. Αυτό που τώρα ξεκίνησε στα Βαλκάνια δεν θα σταματήσει.
Εκείνος που θα το εμποδίζει να απλωθεί είναι η διαιρεμένη ρώσικη ηγεσία (σ.σ. Γέλτσιν) η οποία πλευρίζει τους Αμερικανούς. Όμως ο ρωσικός λαός θα τους ρίξει και οι χριστιανικοί λαοί των Βαλκανίων θα προελάσουν (σ.σ. τα λέει πέντε-έξι χρόνια πριν την άνοδο του Β. Πούτιν στην εξουσία!).
 
Οι Ρώσοι θέλουν τώρα να βγουν στη Μεσόγειο .Αυτό θα είναι το ελατήριο. Όμως δεν θα είναι αυτή η πραγματική αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός τους προσκαλεί ως όργανα Του. Κατεβαίνοντας αυτοί θα σβήσουν και θα αφανίσουν την τούρκικη λαίλαπα μέσα σε μια εβδομάδα. Κι όταν κατέβουν οι φίλοι της Τουρκίας (οι απόγονοι δηλαδή των σταυροφόρων ) το ΝΑΤΟ, για να τη σώσουν, τότε εκεί θα γίνει, η μεγάλη Σύρραξη και θα σφαγούν. (σ.σ.: τα λέει 16 χρόνια(!) πριν κατεβεί η ρωσική αρμάδα!)
 
Η Κύπρος θα δεχτεί ράπισμα από τους Τούρκους (γιατί τώρα είναι ανέγγιχτη), αλλά θα είναι προσωρινό. (σ.σ. Σας θυμίζει τίποτε το γεγονός ότι η Κύπρος σήμερα, είναι η πιο ισχυρή οικονομικά χώρα στην Ε.Ε. ενώ κρατάει και το μεγάλο κλειδί του Ενεργειακού στην Α. Μεσόγειο με ισχυρούς προστάτες το Ισραήλ και τις ΗΠΑ;) Η Τουρκία θα σβήσει, αλλά δεν θα υπάρχει ούτε μια σελίδα στην παγκόσμια ιστορία που να φέρνει στη μνήμη ότι υπήρξε αυτή η καταραμένη φυλή.
Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου και λυπούμαι πολύ που σήμερα τα Ελληνόπουλα ντρέπονται να πουν πως είναι Έλληνες. Η λέξη «Έλληνας» δεν αποδίδει φυλετισμό. Η λέξη «Έλληνας » αποτελεί φυλετισμό για κάθε άλλον πλην των Ελλήνων. Τώρα όμως δεν είμεθα Έλληνες, είμεθα Ρωμαίοι, είμεθα Βυζαντινοί, είμεθα Θεανθρωπιστές. Ανεβήκαμε πιο ψηλά.
Είναι κρίμα , γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία. Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν.
 
Σήμερα πουλήθηκαν όλα. Σήμερα όμως που όλοι γονατίσαμε και δεν υπάρχει ελπίς, θα επέμβει ο Θεός των πατέρων μας για τα αίματα των Μαρτύρων μας και τα λείψανα των Αγίων μας. Το αίμα το Ελληνικό που χύθηκε για την Ορθοδοξία, εάν ενωθεί σήμερα θα γίνει πλωτό ποτάμι, να πνίξει τους κανίβαλους που λέγονται «μεγάλοι».
 
Όταν έγινε η πρώτη διάσπαση του ατόμου και κατασκευάστηκε η ατομική βόμβα, άκουσα ο ίδιος τον Αϊζενχάουερ να δηλώνει : «Σήμερα ευρισκόμεθα στα προπύλαια της ελληνικής μαθηματικής». Είπε την αλήθεια ο κανίβαλος!

Συλλογή αποφθέγματων του Γέροντα Παϊσιου
 
Συλλογή αποφθεγμάτων
 
Στις 12 Ιουλίου (νέο ημερολόγιο) του 1994, Στις 11.30 τη νύχτα, την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιο Όρος. Το απόγευμα έγινε γνωστό ότι ο Γέροντας είχε περάσει στην αιωνιότητα.
 
Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση.
 
Έξυπνος άνθρωπος είναι ο καθαρισμένος από τα πάθη του άνθρωπος.
 
Προσπαθήστε να κόψετε τα πάθη και τα ελαττώματα σας, από τα οποία είναι γεμάτη η καρδιά μας.
 
Όλα τα θηρία του κόσμου, είναι μέσα σ' αυτήν. Να προσπαθούμε κάθε μέρα να καθαρίζουμε την καρδιά μας απ΄αυτά.
 
Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δύο κουβάδες δάκρυα.
 
Ο Θεός παρακολουθεί την καρδιά μας και ελέγχει το περιεχόμενό της. Να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας, να μετανοούμε για το παρελθόν και να φοβόμαστε τις αδυναμίες μας. Να μην χάνουμε όμως την ελπίδα της σωτηρίας μας.
 
Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον Παράδεισο. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε. Αυτό είναι παγίδα του σατανά για να μην αγωνιζόμαστε.
 
Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην Προσευχή, γιατί αυτή μας κρατεί σε επαφή με τον Θεό και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.
 
Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής.
 
Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ στην προσευχή. Θερμαίνει την ψυχή και μεταφέρει τον προσευχόμενο σ' έναν πνευματικό χώρο.
 
Όταν η προσευχή ατονεί, προσδίδει πνευματική ξηρασία και χλιαρότητα. Εναντίον αυτών να χρησιμοποιούμε σύντομες προσευχές και κυρίως την ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
 
Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδο, έχει υπερηφάνεια και εγωισμό. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει πολύ ταπείνωση.
 
Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του.
 
Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται.
 
Να αναθέτουμε το μέλλον μας στο Θεό. Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσευχόμαστε και απολαμβάνουμε τους καρπούς της ελπίδας.
 
Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό, είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ, και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή.
 
Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του.
 
Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος, έρχεται η θεία παρηγοριά και νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια της αγάπης του Θεού.
 
Όσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή, τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει. Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό.
 
Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία.
 
Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος.
 
Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του από καθαρή αγάπη, ξεκουράζεται με την κούραση! Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται με το να κάθεται!
 
Να μην θυμάσαι τα κρύα του χειμώνα, γιατί θα κρυώνεις και τον Αυγουστο.
 
Όσο ζει ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δίνει πνευματικές εξετάσεις. Μετεξεταστέος δεν υπάρχει. Ας αγωνιστούμε να πιάσουμε έστω την πνευματική βάση για να περάσουμε στον παράδεισο.
 
Μακάριοι είναι όσοι έχουν στην καρδιά τους άξονα τον Χριστό και περιστρέφονται χαρούμενοι γύρω από το άγιο όνομά του, νοερώς και αδιαλείπτως.
 
Στον ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα, αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Μόνο έτσι, βαδίζοντας «χαμηλά», χωράει από την στενή πύλη του παραδείσου.
 
Δεν μπορούν να μας συμφιλιώσουν με τον Θεό τόσο οι σωματικοί αγώνες και οι κόποι, όσο η συμπάθεια της ψυχής και η φιλανθρωπία και η προς τον πλησίον αγάπη.
 
Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους. Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. Κάτω από αυτήν τα πάντα λυγίζουν. Δίπλα της όλα λειώνουν.
 
Όταν έχουμε αυτογνωσία, τότε γίνεται η «πνευματική διάσπαση» του ατόμου μας. Έτσι απελευθερώνεται η ενέργεια και ξεπερνάμε την βαρύτητα της φύσεώς μας και διαγράφουμε πνευματική τροχιά.
 
Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται.
 
Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη. Όταν αναθέτουμε τα πάντα στο Θεό, αυτός «υποχρεώνεται» να μας βοηθήσει.
 
Ελέγχοντας το κακό, δε βγαίνει τίποτε. Παρουσιάζοντας όμως το καλό, ελέγχεται από μόνο του το κακό. Μόνο με καλά παραδείγματα ελέγχονται όσοι έκαναν μόδα την αμαρτία!
 
Πνευματική ωριμότητα είναι να πιστέψουμε ότι δεν κάνουμε τίποτε! Μόνο μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μας κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση.
 
Ο Θεός δεν επιτρέπει καμιά θλίψη και κανένα κακό, αν μέσα απ' αυτά δεν βγει κάτι καλύτερο από αυτό που εμείς ανθρώπινα θεωρούσαμε ότι είναι το παν!
 
Η μεγαλύτερη αρρώστια είναι η υπερηφάνεια, η οποία μας μετέφερε από τον παράδεισο στη γη και από τη γη προσπαθεί να μας πάει στην κόλαση.
 
Εάν θέλεις να «πιάσεις» τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς, γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, γιατί σ'αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός.
 
Δεν πρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία για να μην πάμε στην κόλαση, αλλά από αγάπη και φιλότιμο για να μην λυπήσουμε τον ευεργέτη μας Χριστό.
 
Εκείνος που για να πιστέψει στο Θεό ζητά θαύματα, δεν έχει αρχοντιά. Για το Θεό αυτό έχει αξία. Να αγαπήσουμε τον Θεό μόνο και μόνο επειδή είναι αγαθός.
 
Οι αγνοί λογισμοί εξαγνίζουν την ψυχή μας και αχρηστεύουν τα όπλα του δαίμονος της πορνείας, διότι μέσα στο αγνό σώμα διατηρείται η αγνή ψυχή και στην οποία παραμένει η Θεία Χάρις.
 
Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού, και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, σίγουρα αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναι, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή.
 
Φροντίστε να γεμίσετε τη κασέτα της καρδιά σας τώρα που είστε νέοι. Γιατί αλλιώς, όταν γεράσετε, ανάμεσα από βυζαντινή μουσική θ' ακούγονται και μπουζούκια.
 
Ο Θεός βοηθάει και δεν αδικεί! Βλέπει πιο πέρα και τον ενδιαφέρει, σαν καλός πατέρας, να μας έχει κοντά του στον παράδεισο. Γι' αυτό δίνει δοκιμασίες σ' αυτή τη ζωή.
 
Η πνευματική ζωή πρέπει να αρχίζει με την καρδιά και στις κρίσεις σας πάντοτε να βάζετε ένα ερωτηματικό.
 
Να εμπιστεύεσαι στο Θεό εκείνα που είναι δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως, για να απαλλαγής από το άγχος. Όταν βλέπει ο Χριστός ότι δεν έχεις ανθρώπινη βοήθεια, τότε παρεμβαίνει ο ίδιος και σε βοηθά. Με την ταπείνωση και την πίστη όλα τα προβλήματα λύνονται.
 

[Εκτενές άρθρο της Wall Street Journal για τον Γέροντα Παΐσιο!]

Εκτενές άρθρο της Wall Street Journal για τον Γέροντα Παΐσιο!

Αναρτήθηκε από τον/την economikos στο Δεκεμβρίου 4, 2012




ws journal paisiosΕκτενές άρθρο αφιέρωσε η εφημερίδα «Wall Street Journal» για τον Γέροντα Παΐσιο, ο οποίος επισκεπτόμενος τη Σουρωτή, Θεσσαλονίκης, πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, είχε κάνιε μια προφητεία, σύμφωνα με την οποία «η Ελλάδα στο μέλλον θα αντιμετωπίσει μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση, η οποία θα φέρει ως αποτέλεσμα πείνα και πολιτική αστάθεια».
Στο άρθρο τονίζεται ότι ο Γέροντας Παΐσιος, ο οποίος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως ερημίτης στη χερσόνησο της Μοναστικής πολιτείας του Αγίου Όρους, έχει γίνει αντικείμενο διαφόρων προγνωστικών και θαυμάτων που λαμβάνουν χώρα, κατά τους ισχυρισμούς αρκετών, και τα οποία εμπεριέχονται μέσα σε βιβλία που έχουν γραφτεί γι’ αυτόν. Σημειώνεται, επίσης, ότι κάθε Σάββατο εκατοντάδες προσκυνητές και επισκέπτες από όλη την Ελλάδα σχηματίζουν ουρές μπροστά από τον τάφο του Γέροντα, για να ζητήσουν τη βοήθειά.
Στο άρθρο αναφέρεται, ακόμη, πως η φήμη του Γέροντα Παΐσιου κατά κάποιο τρόπο απηχεί τις προβλέψεις του Νοστράδαμου, για τον οποίο οι πιστοί λένε ότι προέβλεψε τα πάντα-από την εμφάνιση και κυριαρχία του Χίτλερ, μέχρι το τρομοκρατικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.
Αναφορά γίνεται και στα δεκάδες βιβλία σχετικά με τον Γέροντα, με τα οποία είναι γεμάτα τα βιβλιοπωλεία στην Ελλάδα, ενώ σημειώνεται, ότι πολλές εφημερίδες δημοσιεύουν άρθρα για τα θαύματά του Αγιορείτη μοναχού και η εφημερίδα «Δημοκρατία» διέθεσε 350.000 αντίγραφα βιβλίων που σχετίζονται με αυτόν.
Τέλος, επισημαίνεται ότι πολύ πριν από τον θάνατό του, το 1994, ο Καππαδόκας μοναχός ήταν ευρύτερα γνωστός και προσέλκυε στο Άγιο Όρος πιστούς, που πήγαιναν για να ακούσουν τις πνευματικές του συμβουλές και καθοδηγήσεις, ενώ πολλοί πιστεύουν πως κάποια στιγμή θα ανακηρυχθεί Άγιος.

 
1 Επισυνάψτε αρχείο| 20KB

Το Φανάρι θα ανακηρύξει Άγιο τον γέροντα Παΐσιο



Ιεράρχη του Οικουμενικού Πατριαρχείου επικαλείται το «Αγιορείτικο Βήμα», το οποίο μεταδίδει την είδηση ότι, τους αμέσως επόμενους μήνες, ο γέροντας Παΐσιος αναμένεται να ανακηρυχθεί Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, θεωρείται δεδομένο ότι οι γέροντες Παϊσιος, Ιάκωβος Τσαλίκης, Αμφιλόχιος, Εφραίμ Κατουνακιώτης και Σοφρώνιος του Έσσεξ θα συμπεριληφθούν στα δίπτυχα της Εκκλησίας.

Ο ίδιος ιεράρχης διέψευσε όσα ακούγονται περί αναβολής της αγιοκατάταξης του γέροντα Παϊσιου, λόγω των θέσεών του στα ελληνοτουρκικά. «Οι μύθοι δεν έχουν καμία σχέση με την Αλήθεια, που υπηρετεί η Ορθόδοξη Εκκλησία μας» είπε χαρακτηριστικά.

[Τι θεωρεί μεγάλη αμαρτία o Άγιος Παΐσιος;]

Τι θεωρεί μεγάλη αμαρτία o Άγιος Παΐσιος;

 
Γέροντα Παΐσιε, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ τα έχουν όλα, νιώθουν άγχος και στενοχώρια;
Άγιος Παΐσιος: -Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός.
Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονή τον Θεό, έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για την κόλαση με τα παπούτσια. Ο άνθρωπος, όταν έχει ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα.
Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει ...; Δεν θέλει την λιακάδα θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.
-Γέροντα, τί θέλετε να πήτε μ' αυτό;
Άγιος Παΐσιος: -Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό, την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ' αυτήν την ζωή. Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι, αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.
-Δηλαδή , Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;
Άγιος Παΐσιος: -Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ, όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει. Γι' αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του.
Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε στον λεπρό που επέστρεψε να Τον ευχαριστήση.
Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.

[Πόση ευλάβεια πρέπει να έχουμε στις εικόνες]

Πόση ευλάβεια πρέπει να έχουμε στις εικόνες

Ένας μοναχός ετοίμασε μία εικόνα του Αγίου Νικολάου, για να την δώσει ευλογία σε κάποιον.

Την τύλιξε με καλό χαρτί και την έβαλε σε ένα ντουλάπι, μέχρι να την δώσει.

Αλλά χωρίς να τα προσέξει, την έβαλε ανάποδα. Σε λίγο άρχισε να ακούγεται μέσα στο δωμάτιο ένας κρότος. Κοίταζε ο μοναχός από δω, αποκεί, να δει από πού ερχόταν αυτός ο κρότος. Που να πάει ο νούς του ότι ερχόταν από το ντουλάπι! Ο κρότος συνέχιζε για αρκετή ώρα, «τακ-τακ-τακ-»·

δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Τελικά όταν πήγε κοντά στο ντουλάπι, κατάλαβε ότι ο κρότος έβγαινε από εκεί. Το ανοίγει και βλέπει ότι ο κρότος έβγαινε από την εικόνα. «Τι να έχει η εικόνα; λέει· για να δώ». Μόλις την ξετύλιξε, είδε πως ήταν ανάποδα. Την έστησε όρθια και αμέσως σταμάτησε ο κρότος.

Ο ευλαβής ιδιαίτερα ευλαβείται τις εικόνες. Και όταν λέμε «ευλαβείται τις εικόνες», εννοούμε ότι ευλαβείται το εικονιζόμενο πρόσωπο. Όταν έχει κανείς μια φωτογραφία του πατέρα του, της μάνας του, του παππού του, της γιαγιάς του, του αδελφού του, δεν μπορεί να την σχίσει ή να την πατήσει, πόσο μάλλον μια εικόνα! Οι Ιεχωβάδες δεν έχουν εικόνες. Την τιμή που αποδίδουμε στις εικόνες την θεωρούν ειδωλολατρία.

Είπα σε έναν Ιεχωβά μια φορά: «Εσείς δεν έχετε φωτογραφίες στα σπίτια σας;».
«Έχουμε», μου λέει.
«Έ, καλά, η μάνα, όταν το παιδί της λείπει μακριά, δεν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της;».
«Την φιλάει», μου λέει.

«Το χαρτί φιλάει ή το παιδί της;».
«Το παιδί της», μου λέει.
«Έ, όπως εκείνη, όταν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της, του λέω, φιλάει το παιδί της και όχι το χαρτί, έτσι και εμείς τον Χριστό φιλούμε· δεν φιλούμε το χαρτί ή το σανίδι».

- Γέροντα, και αν ένα σανίδι κάποτε είχε επάνω την εικόνα του Χριστού, της Παναγίας ή κάποιου Αγίου και έσβησαν τα χρώματα από τον καιρό, και πάλι δεν πρέπει να το ασπαζόμαστε;


Πόση ευλάβεια πρέπει να έχουμε στις εικόνες! Ένας μοναχός ετοίμασε μία εικόνα του Αγίου Νικολάου, για να την δώσει ευλογία σε κάποιον.

Την τύλιξε με καλό χαρτί και την έβαλε σε ένα ντουλάπι, μέχρι να την δώσει.

Αλλά χωρίς να τα προσέξει, την έβαλε ανάποδα. Σε λίγο άρχισε να ακούγεται μέσα στο δωμάτιο ένας κρότος. Κοίταζε ο μοναχός από δω, αποκεί, να δει από πού ερχόταν αυτός ο κρότος. Που να πάει ο νούς του ότι ερχόταν από το ντουλάπι! Ο κρότος συνέχιζε για αρκετή ώρα, «τακ-τακ-τακ-»·

δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Τελικά όταν πήγε κοντά στο ντουλάπι, κατάλαβε ότι ο κρότος έβγαινε από εκεί. Το ανοίγει και βλέπει ότι ο κρότος έβγαινε από την εικόνα. «Τι να έχει η εικόνα; λέει· για να δώ». Μόλις την ξετύλιξε, είδε πως ήταν ανάποδα. Την έστησε όρθια και αμέσως σταμάτησε ο κρότος.

Ο ευλαβής ιδιαίτερα ευλαβείται τις εικόνες. Και όταν λέμε «ευλαβείται τις εικόνες», εννοούμε ότι ευλαβείται το εικονιζόμενο πρόσωπο. Όταν έχει κανείς μια φωτογραφία του πατέρα του, της μάνας του, του παππού του, της γιαγιάς του, του αδελφού του, δεν μπορεί να την σχίσει ή να την πατήσει, πόσο μάλλον μια εικόνα! Οι Ιεχωβάδες δεν έχουν εικόνες. Την τιμή που αποδίδουμε στις εικόνες την θεωρούν ειδωλολατρία.


Είπα σε έναν Ιεχωβά μια φορά: «Εσείς δεν έχετε φωτογραφίες στα σπίτια σας;».
«Έχουμε», μου λέει.
«Έ, καλά, η μάνα, όταν το παιδί της λείπει μακριά, δεν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της;».
«Την φιλάει», μου λέει.


«Το χαρτί φιλάει ή το παιδί της;».
«Το παιδί της», μου λέει.
«Έ, όπως εκείνη, όταν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της, του λέω, φιλάει το παιδί της και όχι το χαρτί, έτσι και εμείς τον Χριστό φιλούμε· δεν φιλούμε το χαρτί ή το σανίδι».

- Γέροντα, και αν ένα σανίδι κάποτε είχε επάνω την εικόνα του Χριστού, της Παναγίας ή κάποιου Αγίου και έσβησαν τα χρώματα από τον καιρό, και πάλι δεν πρέπει να το ασπαζόμαστε;

- Ναι, βέβαια! Όταν ασπάζεται ο άνθρωπος με ευλάβεια και θερμή αγάπη τις άγιες εικόνες, παίρνει τα χρώματα από αυτές και ζωγραφίζονται οι Άγιοι μέσα του. Οι Άγιοι χαίροντα, όταν ξεσηκώνονται από τα χαρτιά ή από τα σανίδια και τυπώνονται στις καρδιές των ανθρώπων.

Όταν ασπάζεται ο Χριστιανός με ευλάβεια τις άγιες εικόνες και ζητάει βοήθεια από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, με τον ασπασμό που κάνει με την καρδιά του, ρουφάει μέσα στην καρδιά του όχι μόνον τη χάρη του Χριστού, της Παναγίας ή των Αγίων, αλλά και τον Χριστό ολόκληρο ή την Παναγία ή τον Άγιο, και τοποθετούνται πιά στο τέμπλο του Ναού του. «Ναός του Αγίου Πνεύματος είναι ο άνθρωπος» (Α΄ Κορ. 3,16 και 6,19).

Βλέπεις, και κάθε Ακολουθία με τον ασπασμό των εικόνων αρχίζει και με τον ασπασμό τελειώνει. Εάν το καταλάβαιναν αυτό οι άνθρωποι, πόση χαρά θα αισθάνονταν, πόση δύναμη θα έπαιρναν!

- Γέροντα, στην Παράκληση της Παναγίας, σε κάποιο Μεγαλυνάριο γιατί λέει «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν»;

- Όταν κανείς δεν έχει ευλάβεια και ασπάζεται τις εικόνες, δεν είναι άλαλα τα χείλη του; Και ο ευλαβής, όταν ασπάζεται τις εικόνες, εύλαλα δεν είναι τα χείλη του; Είναι μερικοί που, όταν προσκυνούν την εικόνα, ούτε καν ακουμπούν στην εικόνα. Άλλοι ακουμπούν μόνον τα χείλη τους στην εικόνα, όταν την ασπάζονται. Να, έτσι. (Ο Γέροντας ασπάσθηκε μια εικόνα, χωρίς να ακουσθεί ο ασπασμός). Ακούσατε τίποτε;

- Όχι.
- Έμ, τότε «άλαλα» είναι τα χείλη. Ενώ ο ευλαβής ασπάζεται την εικόνα και ο ασπασμός ακούγεται. Τότε τα χείλη είναι «εύλαλα». Δεν είναι ότι καταριούνται, όταν λένε «άλαλα», αλλά εκείνα τα χείλη είναι άλαλα και τα άλλα είναι εύλαλα. Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό και τους Αγίους και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις ασπαζόμαστε με πολλή ευλάβεια.

Να βλέπατε ένα ευλαβικό γεροντάκι στη Μονή Φιλοθέου, ο γέρο-Σάββας, με πόση ευλάβεια, με πόση καρδιά ασπαζόταν την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης! Σ’ αυτήν την εικόνα της Παναγίας, επειδή οι Πατέρες την ασπάζονταν στο ίδιο σημείο, έχει σχηματισθεί ένα γρομπαλάκι!

Η εικόνα που αγιογραφείται με ευλάβεια ρουφάει από τον ευλαβή αγιογράφο την Χάρη του Θεού και μεταδίδει στους ανθρώπους παρηγοριά αιώνια. Ο αγιογράφος ζωγραφίζεται, μεταφράζεται στην εικόνα που φτιάχνει· γι’ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχική του κατάσταση.


Μου έλεγε ο παπά-Τύχων (Ρώσος ασκητής που ο Γέροντας Παϊσιος υπήρξε υποτακτικός του) :
«Εγώ παιντί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω“O ευσχήμων Ιωσήφ, από του ξύλου καφελών…”». Έψαλε και έκλαιγε συνέχεια και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στην εικόνα. Μια τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο. Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν-κηρύττουν. Ρίχνει λ.χ. ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας και παίρνει παρηγοριά.


Όλη η βάση είναι η ευλάβεια. Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη, και άλλος μπορεί να έχει την καλύτερη εικόνα, αλλά, επειδή δεν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται. Ή ένας μπορεί να βοηθηθεί από έναν απλό σταυρό, και άλλος να μη βοηθηθεί από τον Τίμιο Σταυρό όταν δεν έχει ευλάβεια.

Από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β΄»