|
Έχει υποβληθεί από arhontia
|
|
Κυριακή, 14/10/07 |
Ελιές τσακιστές
Μαζεύουμε τις ελιές τέλος Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου, πράσινες. Τις τσακίζουμε με σφυράκι ή μαρμαράκι (προσοχή γιατί το ζουμί τους λερώνει). Τις ξεπικρίζουμε 10-12 μέρες σε νερό, αλλάζοντάς το κάθε μέρα. Φτιάχνουμε άλμη αρκετή για να τις σκεπάσει, διαλύοντας περίπου 200 γρ αλάτι χονδρό σε κάθε λίτρο νερό. Τις στραγγίζουμε και τις βάζουμε στην άλμη, μαζί με κοματάκια λεμόνι ή νεράτζι και μάραθο. Μπορούν να καταναλωθούν σε λίγες μέρες. Όταν τραβήξουν όσο αλάτι θέλουμε (σε άλλους αρέσουν περισσότερο ή λιγότερο αλμυρές) τις στραγγίζουμε από την άλμη και τις διατηρούμε σε βάζο σκεπασμένες με λάδι. Αν παραμείνουν στην άλμη υπερβολικά πολύ, μαλακώνει πολύ η σάρκα τους και λειώνει, ενώ το φλούδι σκληραίνει και δεν τρώγεται
Ελιές θρούμπες
Μαζεύουμε τις ελιές ώριμες, μαύρες, τέλος Οκτωβρίου με αρχές Νοέμβρη. Τις ανακατεύουμε με χοντρό αλάτι, και τις βάζουμε σε τσουβάλι ή καλάθι ή τρυπητό, με βάρος από πάνω τους, και σε σημείο που να μπορούν να στραγγίζουν τα υγρά τους. Τις αφήνουμε αρκετές μέρες, (περίπου 10-15) να ψηθούν στο αλάτι ανακινώντας τες κάθε μέρα. Για μυρωδιά τους ρίχνουμε θυμάρι ή ρίγανη ή θρούμπι ή δεντρολίβανο. Είναι έτοιμες όταν μαυρίσουν μέχρι το κουκούτσι και δεν έχουν μέσα καθόλου άσπρο ή μωβ. Τινάζουμε το αλάτι αν έχει μείνει πάνω τους και τις λαδώνουμε. Συντηρούνται σε βάζο ή σε κιούπι. Αναλογία αλατιού με το μάτι: μια σακούλα του σούπερ μάρκετ ελιές γεμάτη όσο που να μην σκιστεί - 1 κιλό αλάτι.
Ελιές του αρχηγού
Η ελιά έτσι όπως την μαζεύουμε από το δέντρο είναι πικρή γιατί είναι άγουρη. Ακόμα και όταν μαυρίσει όμως εξακολουθεί να είναι πικρή. Αν παραμείνει όμως στο δέντρο κι άλλο, κατά τα χριστούγεννα ή και αργότερα τον Ιανουάριο, μαυρίζει πολύ μέχρι το κουκούτσι, κι αρχίζει και ζαρώνει και να μαλακώνει από μόνη της πάνω στο δέντρο. Τότε αρχίζει και πιάνει το φλούδι της μια θολούρα σαν πρασινωπή σκόνη. Τότε λοιπόν τις μαζεύουμε από το δέντρο μία μία με το χέρι, (όσες έχουν σωθεί από τον αέρα και τα πουλιά), τις πλένουμε, τις λαδώνουμε και τις αλατίζουμε, και τρώγονται όπως είναι. Είναι οι πιό νόστιμες και γλυκές ελιές, και πάνε πολύ με κρασί ή τσίπουρο.
Είναι σπάνιο να τις βρεί κανείς, μόνο "από σπίτι", γιατί οι παραγωγοί τις μαζεύουν νωρίτερα, αφού αν τις άφηναν στο δέντρο τόσο πολύ θα έχαναν το μεγαλύτερο μέρος της σοδειάς στο χώμα. Ο παππούς μου τις ζητούσε για το κρασί του. Ήταν ο μεζές του καθώς ήταν λιτοδίαιτος, και επειδή φτιάχναμε λίγες δεν τις καταναλώναμε για να υπάρχουν όταν θα ζητούσε. Γι' αυτό τους έμεινε το όνομα "οι ελιές του αρχηγού", δηλαδή του αρχηγού της οικογένειας.
 Προσθήκη ως Αγαπημένο (5) |  Εμφανίσεις: 21429
 Εκτύπωση (χωρίς σχόλια) | Εκτύπωση (χωρίς φωτογραφίες και σχόλια)
Αν θέλετε να σχολιάσετε αυτή τη δημοσίευση, πρέπει να εγγραφείτε πρώτα.
Μόνο οι εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να γράψουν ένα σχόλιο.
Παρακαλώ συνδεθείτε ή εγγραφείτε. |
|
Τελευταία ενημέρωση ( Πέμπτη, 09/12/10 )
|
Αρχική
Συνταγολόγιο
Συνταγές μελών
Μεγάλοι μάγειροι
Διατροφή
Τεχνικές
Δίαιτα
Αφιερώματα
Σύνδεσμοι
Αναζήτηση
Γλωσσάρι
Δημοσκοπήσεις
Λιπομετρητής
Forum
Chat
Φωτο-συνταγές
Άλμπουμ φωτογραφιών
Hμερολόγιο
Η γωνιά των Bloggers
Νέα του διαδικτύου
Παιχνίδια
Βιβλίο επισκεπτών 
