Μια απάντηση στο εξαιρετικό "Ναι, θα έφευγα..." της Μαρίνας Λεωνιδοπούλου https://espressocroquant.wordpress.com/2011/04/06/%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b8%ce%b1-%ce%ad%cf%86%ce%b5%cf%85%ce%b3%ce%b1/

Γιατί δεν φεύγω... (αναδημοσίευση από το https://www.kokkinikarta.gr/plagiari/)

Όχι επειδή δεν ξέρω Όχι επειδή δεν μπορώ ...όχι επειδή φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω

Αλλά επειδή δεν θέλω να τους χαρίσω την Ελλάδα των γονιών μου, των παππούδων μου. Την Ελλάδα των παιδιών μου.

Μιλάω, και εγώ, για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ, και εγώ, για όλους αυτούς που κοιτούν αποκλειστικά και μόνο την πάρτη τους, τον παρά τους, τον κύκλο τους, το σπίτι τους, αδιαφορώντας παντελώς για ό,τι κοινό.

Αλλά δεν θα τους αφήσω να με διώξουν από τη χώρα και το σπίτι μου. Ακόμη και αν έχουν κάνει την Ελλάδα όπως την έκαναν. Ακόμη και αν προσπαθούν, ακόμη και τώρα, να τη ράψουνε στα μέτρα τους.

Και έτσι θα προσπαθήσω περισσότερο. Θα συνεχίσω να διαμαρτύρομαι στον καπνιστή στο εστιατόριο, στο μηχανάκι που καβαλάει το πεζοδρόμιο, στον διπλοπαρκαρισμένο που μου κάνει το δρόμο μονοπάτι, σε αυτόν που μου παίρνει τη σειρά, σε αυτόν που φωνάζει, σε αυτόν που βρωμίζει. Αλλά χωρίς πέτρες, χωρίς ξύλο. Εγώ δεν έμαθα έτσι. Μπορώ κι αλλιώς.

Θα συνεχίσω να είμαι καλός στη δουλειά μου, να προσπαθώ να κάνω το καλό καλύτερο. Να δίνω και να τρώω ψωμί. Να χαίρονται όσοι δούλεψαν μαζί μου, όσοι συνάντησα μέσα στη μέρα μου. Και να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.

Θα συνεχίσω να προσπαθώ να κάνω τους γείτονές μου συμμέτοχους στον εθελοντισμό, στην αλληλεγγύη, στην καλή την πράξη. Θα οργανώνω πράγματα για τα παιδιά της γειτονιάς, πεζοπορίες και παιχνίδια, θα νοιάζομαι για το σχολείο τους, την αυλή τους, την ομάδα του χωριού, το γηπεδάκι τους.

Θα συνεχίσω να μαθαίνω στα παιδιά μου να σηκώνουν το σκουπιδάκι από το δρόμο, να είναι ευγενικά, να λένε 'ευχαριστώ', 'παρακαλώ,' να κάνουν τα μαθήματά τους, να σηκώνονται από τη θέση τους στο λεωφορείο για να κάτσει ο πιο μεγάλος, αυτός που άλλο δεν μπορεί. Σε πείσμα εκείνου που κάνει πως δεν βλέπει.

Και θα χαίρομαι να τα βλέπω να μεγαλώνουν και να προοδεύουν με αυτά που έμαθαν από το σπίτι τους, με τις αξίες που εμείς και οι καλοί τους δάσκαλοι τούς δώσαμε και όχι με αυτά που (δεν) είδαν στην τηλεόραση. Θα χαίρομαι να τα βλέπω να μεγαλώνουν, και από μικρά παιδιά να γίνονται ψηλά αγόρια και κορίτσια, γεμάτα υγεία, που εκτιμούν όλα όσα έχουν, το φαγητό που τρώνε, τους φίλους που έχουν, την ομορφιά παντού γύρω τους, στη φύση και στον συνάνθρωπό τους. Να ανακαλύπτουν τη ζωή, τις μυρωδιές της γης, ακόμη και σε αυτήν την πολύ μικρή γωνιά του κόσμου, στην Ελλάδα που τόσο καταστρέψαμε.

Θα ελέγχω πραγματικά την εξουσία και τους εκπροσώπους της, πώς εργάστηκαν, τι υποσχέθηκαν, τι έκαναν και πώς. Τους νομοθέτες, τους πολιτικούς, τους δικαστές, τον Τύπο. Τους δασκάλους και τους κάθε λογής μεγάλους. Και αν σφάλλουν, θα απαιτώ την τιμωρία τους. Όπως και αυτοί από εμένα.

Γι' αυτό και εγώ, όπως και τόσοι άλλοι, δεν φεύγω από την Ελλάδα, ούτε τους την χαρίζω. Και ας ξέρω καλά πώς είναι τα πράγματα στα ξένα.

Γιατί εγώ, φίλε μου, έχω θαμμένο τον πατέρα μου εδώ. Και τον πατέρα του πατέρα μου. Και αν δεν μπορείς να αντέξεις, εσύ ο πονηρός, την καλή Ελλάδα που ονειρεύομαι, εσύ να φύγεις.