GreekMasa - Συνταγές μαγειρικής - Forum

Κουβεντούλα => Γονείς => Μήνυμα ξεκίνησε από: vanessa στις Ιούνιος 07, 2009, 02:04:08 πμ



Τίτλος: Μια δυσάρεστη... έκπληξη
Αποστολή από: vanessa στις Ιούνιος 07, 2009, 02:04:08 πμ
Ζαν-Λουί Φουρνιέ, συγγραφέας

«Πού πάμε μπαμπά;»

«Οποιοι δεν φοβήθηκαν ποτέ μήπως κάνουν ένα ανώμαλο παιδί να σηκώσουν το χέρι. Κανείς δεν σήκωσε το χέρι. Ολοι το σκεφτόμαστε, όπως σκεφτόμαστε ένα σεισμό, όπως σκεφτόμαστε το τέλος του κόσμου, κάτι που συμβαίνει μόνο μια φορά. Εγώ έζησα δύο φορές το τέλος του κόσμου.

Καταρχάς, όταν γεννιέται ένα παιδί κι από τη στιγμή που δεν παρουσιάζει κάποια σωματική δυσμορφία, δεν το καταλαβαίνεις πάντα ότι είναι ανάπηρο. Οταν τα παιδιά μου ήταν μωρά, έμοιαζαν πάρα πολύ με τα άλλα μωρά. Οπως όλα τα μωρά, δεν μπορούσαν να φάνε μόνα τους, δεν μπορούσαν να μιλήσουν, δεν μπορούσαν να περπατήσουν και όπως όλα τα μωρά, χαμογελούσαν πότε πότε, ο Τομά περισσότερο. Ο Ματιέ χαμογελούσε σπάνια... Οταν έχεις ένα ανάπηρο παιδί δεν το ανακαλύπτεις πάντα ευθύς εξαρχής. Είναι κάτι σαν έκπληξη.

Οταν βγάζω περίπατο τα δύο μου αγόρια, έχω την αίσθηση πως κρατάω απ’ το χέρι δύο μαριονέτες ή δύο πάνινες κούκλες. Είναι ελαφριοί, με λεπτά κι εύθραυστα οστά, δεν ψηλώνουν, δεν παχαίνουν, στα δεκατέσσερα τους δεν δείχνουν ούτε για εφτά, είναι δύο μικρά αερικά. Δεν εκφράζονται στα γαλλικά, μιλάνε τη γλώσσα των αερικών ή νιαουρίζουν, βρυχώνται, γαβγίζουν, τιτιβίζουν, κακαρίζουν, τσιρίζουν, στριγκλίζουν. Δεν τους καταλαβαίνω πάντα.

Το άλμπουμ μας με τις οικογενειακές φωτογραφίες είναι πλακουτσωτό σαν τη γλώσσα, το ψάρι. Δεν έχουμε πολλές φωτογραφίες τους, δεν μας αρέσει να τους δείχνουμε. Ενα φυσιολογικό παιδί το φωτογραφίζεις συνέχεια, σε όλες τις πόζες, σε κάθε ευκαιρία. Το βλέπεις να σβήνει το πρώτο του κεράκι, να κάνει τα πρώτα του βήματα, το πρώτο του μπάνιο. Το κοιτάζεις με τρυφερότητα. Παρακολουθείς βήμα προς βήμα τις προόδους του. Αλλά ποιος έχει όρεξη να παρακολουθήσει τα στραβοπατήματα και τα σκουντουφλίσματα ενός ανάπηρου μόμολου;

Είναι λάθος να νομίζει κανείς πως ο θάνατος ενός ανάπηρου παιδιού είναι λιγότερο θλιβερός. Είναι το ίδιο θλιβερός με το θάνατο ενός φυσιολογικού παιδιού. Είναι φοβερός ο θάνατος αυτού που δεν υπήρξε ποτέ ευτυχισμένος, αυτού που ήρθε να μείνει στη Γη μόνο για λίγο και μόνο για να υποφέρει. Από αυτόν είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις την ανάμνηση ενός χαμόγελου.

Υποτίθεται ότι κάποια μέρα, θα ξανανταμώσουμε οι τρεις μας. Θα αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον; Πώς θα είστε; Τι θα φοράτε; Σας έβλεπα πάντα με φόρμες, μπορεί να σας ξαναβρώ με κουστούμι ή με λευκά φτερά σαν των αγγέλων. Μπορεί να έχετε μουστάκι ή γενειάδα, για να δείχνετε πιο σοβαροί. Θα έχετε αλλάξει, άραγε, θα έχετε μεγαλώσει; Θα με αναγνωρίσετε; Υπάρχει ο κίνδυνος να είμαι σε πολύ κακή κατάσταση, όταν έρθω να σας ανταμώσω. Δεν θα τολμήσω να σας ρωτήσω αν εξακολουθείτε να είστε ανάπηροι... Υπάρχουν ανάπηροι στον Ουρανό; Μπορεί να έχετε γίνει σαν όλους τους άλλους, έτσι δεν είναι;»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ζαν-Λουί Φουρνιέ «Πού πάμε μπαμπά;» (μετάφραση Εφη Κορομηλά, εκδ. Μελάνι), πατέρα δύο παιδιών με βαριά αναπηρία. Το «Πού πάμε, μπαμπά;» του χάρισε το βραβείο Femina 2008.


Τίτλος: Απ: Μια δυσάρεστη... έκπληξη
Αποστολή από: REBEKKA στις Ιούνιος 07, 2009, 08:58:24 πμ
 :( Συγκινούμαι όταν διαβάζω τέτοια... Και ευχαριστώ τον Θεό, το Σύμπαν, την Μοίρα, (ή ό,τι άλλο θεωρεί ο καθένας σαν ανώτερη δύναμη), που έχω ένα υγιές παιδί...
Ευχαριστώ που μου το θύμησες, vanessa. Δυστυχώς, δεν θυμόμαστε και πολύ συχνά, να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε.... Καλή σου μέρα.


Τίτλος: Απ: Μια δυσάρεστη... έκπληξη
Αποστολή από: despoinaki στις Ιούνιος 07, 2009, 22:24:14 μμ
Συμφωνώ με τη Ρεβέκκα. Τακτοποιημένοι μέσα στην καθημερινότητά μας, βάζουμε παρωπίδες και βλέπουμε μόνο όσα θέλουμε να δούμε. Πράγματα σημαντικά τα θεωρούμε ασήμαντα ενώ αντίθετα τα ασήμαντα τα κάνουμε σημαντικά. Πολλές φορές ξεχνάω να ευχαριστήσω το Θεό, που μου χάρισε ένα υγιές και πανέξυπνο παιδάκι... Θεέ μου, σε ευχαριστώ....


Τίτλος: Απ: Μια δυσάρεστη... έκπληξη
Αποστολή από: FOTINI1 στις Ιούνιος 08, 2009, 11:45:20 πμ
Καλημέρα!!  Είναι πράγματι ευλογία να κάνει κανείς ένα υγιές παιδί. Είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να σου επιφυλάσει η μοίρα!! Μπορεί να ξεφεύγουμε όλοι μερικές φορές και να λέμε τι έξυπνο ή τι όμορφο που είναι το παιδί μας, αλλά τελικά πιστεύω ότι όποιος είναι γονιός πάντα μέσα του έχει την ανησυχία του τι μπορεί να συμβεί!!  Εμένα πάντως πολλές φορές μου έρχεται αυτή η σκέψη στο μυαλό και κάτι παθαίνω!!!

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, πηγαίνω πολύ συχνά στο Μητέρα, γιατί έχουμε τον μπαμπά μου στην εντατική με πολύ σοβαρό εγκεφαλικό. Ξέρουμε ότι η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη. Φυσικά όταν μιλάμε για τον γονιό μας όλοι είμαστε ευαισθητοποιημένοι. Αλλά ειλικρινά, επειδή διπλα από την εντατική των ενηλίκων είναι η εντατική των νεογνών, όταν βλέπω αυτές τις κοπελίτσες που βγαίνουν από μέσα κλαμμένες γιατί έχουν τα μωρά τους εκεί, συγνώμη αλλά δεν μπορώ να κλαίω συνέχεια για τον μπαμπά μου που αν μη τι άλλο έχει ζήσει τη ζωή του στο έπακρον. Στεναχωριέμαι τόσο πολύ για όλα αυτά τα μωρά που δεν έχουν δει τίποτα από τον κόσμο, και γι'αυτά τα κορίτσια που είναι αναγκασμένα να πηγαίνουν για μισή ώρα να βλέπουν το παιδάκι τους και δεν ξέρουν τι θα γίνει αύριο. Που γέννησαν με ελπίδες και όνειρα για το πως θα είναι η ζωή με το μωρό τους και αυτή τη στιγμή ζουν το χειρότερο εφιάλτη τους.

Δεν ξέρω αν είναι κακό αυτό που λέω αλλά ειλικρινά είναι το χειρότερο ψυχολογικό σκαμπανέβασμα που έχω περάσει ποτέ μου!!  Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει ο μπαμπάς μου, αλλά εύχομαι με όλη μου την ψυχή να τα καταφέρουν όλα αυτά τα μωρά που είναι εκεί μεσα γιατί δεν αξίζει σε καμία μάνα αυτή η τύχη!!!


Τίτλος: Απ: Μια δυσάρεστη... έκπληξη
Αποστολή από: joannoula στις Ιούνιος 09, 2009, 11:46:54 πμ
Vanessa μου,δεν γνωρίζω το λόγο που σε έκανε να ανεβάσεις αυτό το απόσπασμα του Φουρνιέ,αλλά μπράβο σου! Πραγματικά,μόνον όταν ζείς μιά τέτοια κατάσταση,καταλαβαίνεις οτι το

κακό μπορεί να συμβεί & σε σένα! Γι΄αυτό, ειλικρινά, ευχαριστείτε ότι όσιο & ιερό έχει ο καθένας που δεν έτυχε σε αυτόν το κακό! Θέλει τεράστια δύναμη για να συνεχίσεις να ζείς & να

παλεύεις προσπαθώντας παράλληλα να καταλάβεις & να αποδεχτείς αυτό που σου έτυχε!

Fotini μου να έχεις δύναμη!!! Εύχομαι ολόψυχα περαστικά στον πατέρα σου!


Τίτλος: Απ: Μια δυσάρεστη... έκπληξη
Αποστολή από: REBEKKA στις Ιούνιος 11, 2009, 20:28:49 μμ
Καλημέρα!!  Είναι πράγματι ευλογία να κάνει κανείς ένα υγιές παιδί. Είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να σου επιφυλάσει η μοίρα!! Μπορεί να ξεφεύγουμε όλοι μερικές φορές και να λέμε τι έξυπνο ή τι όμορφο που είναι το παιδί μας, αλλά τελικά πιστεύω ότι όποιος είναι γονιός πάντα μέσα του έχει την ανησυχία του τι μπορεί να συμβεί!!  Εμένα πάντως πολλές φορές μου έρχεται αυτή η σκέψη στο μυαλό και κάτι παθαίνω!!!

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, πηγαίνω πολύ συχνά στο Μητέρα, γιατί έχουμε τον μπαμπά μου στην εντατική με πολύ σοβαρό εγκεφαλικό. Ξέρουμε ότι η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη. Φυσικά όταν μιλάμε για τον γονιό μας όλοι είμαστε ευαισθητοποιημένοι. Αλλά ειλικρινά, επειδή διπλα από την εντατική των ενηλίκων είναι η εντατική των νεογνών, όταν βλέπω αυτές τις κοπελίτσες που βγαίνουν από μέσα κλαμμένες γιατί έχουν τα μωρά τους εκεί, συγνώμη αλλά δεν μπορώ να κλαίω συνέχεια για τον μπαμπά μου που αν μη τι άλλο έχει ζήσει τη ζωή του στο έπακρον. Στεναχωριέμαι τόσο πολύ για όλα αυτά τα μωρά που δεν έχουν δει τίποτα από τον κόσμο, και γι'αυτά τα κορίτσια που είναι αναγκασμένα να πηγαίνουν για μισή ώρα να βλέπουν το παιδάκι τους και δεν ξέρουν τι θα γίνει αύριο. Που γέννησαν με ελπίδες και όνειρα για το πως θα είναι η ζωή με το μωρό τους και αυτή τη στιγμή ζουν το χειρότερο εφιάλτη τους.

Δεν ξέρω αν είναι κακό αυτό που λέω αλλά ειλικρινά είναι το χειρότερο ψυχολογικό σκαμπανέβασμα που έχω περάσει ποτέ μου!!  Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει ο μπαμπάς μου, αλλά εύχομαι με όλη μου την ψυχή να τα καταφέρουν όλα αυτά τα μωρά που είναι εκεί μεσα γιατί δεν αξίζει σε καμία μάνα αυτή η τύχη!!!

Φίλη Φωτεινή, μόνο κουράγιο μπορώ να σου ευχηθώ να σου δώσει ο Θεός. Πριν από 2 χρόνια, είχα κι εγώ τον μπαμπά μου στην εντατική. Τον είχαν στείλει με C130 από την Κρήτη, με πολύ σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά. Τον είχαν ξεγραμμένο. Ευτυχώς, τα κατάφερε! Δεν έχω σταματήσει να ευχαριστώ τους γιατρούς στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλειου για την κινητοποίηση, και τους γιατρούς στο Ωνάσσειο που ανταποκρίθηκαν τόσο γρήγορα. Αν κάτι ήταν διαφορετικό, δεν θα ήταν μαζί μας τώρα. Αυτό, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ. Ναι μεν, είναι τα μωρά από την μια μεριά της ζυγαριάς, και ένας μεγάλος άνθρωπος από την άλλη, αλλά δεν παύει να είναι ο άνθρωπός σου!!!
Σου εύχομαι να πάνε όλα καλά. Ο,τι είναι να γίνει, να γίνει γρήγορα, γιατί - πραγματικά- είναι πολύ άσχημο να βιώνεις μια τέτοια κατάσταση, και να βλέπεις αυτόν που αγαπάς να ταλαιπωρείται έτσι. Και φυσικά, εύχομαι και τα καλύτερα και σε αυτές τις μανούλες, που -θέλω να πιστεύω- ότι η ζωή απλώς τις δοκιμάζει για λίγο, για να τους φέρει τελικά τα αγγελούδια τους στην αγκαλιά τους!!!! Να είσαι καλά! :)