GreekMasa - Συνταγές μαγειρικής - Forum

Παιδια θελω τη γνωμη σας ως πιο εμπειροι γονεις.
Ως γνωστον εχω ενα γιο 16 μηνων.Ο Γρηγόρης μας λοιπον ηδη ειναι πολυ ζωηρο και πολυ υπερκινητικο παιδι.
Δε με ενοχλει ποσες ζημιες θα κανει ή ποσες φορες θα μαζεψω το σπιτι ειλικρινα αλλα πολλες φορες κανει και επικινδυνα πραγματα τα οποια πρεπει να περιορισω.
Καποιες φορες πιανω τον εαυτο μου να φωναζει σαν τρελη αλλα ο μικρος γελαει και δε μου δινει καμμια σημασια.
Θα μου πεις τι περιμενεις απο 16 μηνων μωρο?Κι ομως ξερω οτι με καταλαβαινει πολυ καλα και συννεοουμαστε κατα τα αλλα τελεια.
Τον πατερα του σε αντιθεση με μενα τον ακουει πολυ περισσοτερο χωρις να χρειαστει δευτερη κουβεντα.
Ηθελα λοιπον να μου πειτε εσεις με πιο τροπο χειριζοσασταν τα παιδια σας?
Υπηρχε καποιου ειδους τιμωρια?
Εχω διαβασει παμπολλες ερευνες για τη ψυχολογια των παιδιων και κατανοω οτι με τη φωνη και την τιμωρια δε βγαινει τιποτα ομως αυτο που με ενδιαφερει ειλικρινα ειναι να ακουσω γνωμες εμπειρων γονιων διοτι οπως θα εχετε διαπιστωσει απο τη θεωρια ως την πραξη το χασμα ειναι αγεφυρωτο  :D

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ.ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΑ
ΤΩΡΑ 23 Η ΚΟΡΗ ΚΑΙ16 Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ.ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ
ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΘΑ ΣΕ ΦΟΒΑΤΑΙ.
Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ Μ ΑΡΕΣΕ ΤΑ ΛΟΙΠΟΜΟΥΝ ΤΡΩΓΑΝ ΜΙΑ ΣΙΓΑΝΗ ΣΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΕΚΑΝΑΝ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΑ.16 ΜΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟΥΛΗ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ.ΣΟΥ ΣΥΝΗΣΤΩ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΞΥΛΟ
ΠΟΥ ΤΑ ΧΤΥΠΑΝΕ ΠΟΛΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ.ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΑ. @}->--

Μαργαρίτα μου πολύ καλή η ερώτηση σου. Είχαμε αυτή την συζήτηση με φιλικό ζευγάρι.
Δυστηχώς κανείς δεν γεννήθηκε και να ξέρει πως να είναι σωστός γονιός αν και κάποια πράγματα λειτουργούν ενστικτωδώς, οταν έρχεται η ώρα αυτή πάντα έχουμε τις αμφιβολίες μας για το αν αυτά που κάνουμε είναι τα πιο σωστά.

Επειδή λοιπόν το έχω ψάξει το θέμα αρκετά θα σου παραθέσω κάποια link που τα βρίσκω αρκετά βοηθητικά. Θα σου έλεγα όμως να κρατάς πάντα επιφυλάξεις γιατί τα περισσότερα είναι γενικοί κανόνες και δεν έχουν όλα τα παιδιά τον ίδιο χαρακτήρα για να φερόμαστε το ίδιο.
Πολλά απο αυτά που θα διαβάσεις θα είναι δύσκολο να τα εφαρμόσεις καθημερινά, διότι στην πράξη έχουμε και ένα σωρό άλλα πράγματα να ασχοληθούμε, αλλά προσπάθησε γιατί αξίζει.

Το μόνο που θα σου πω σαν προσωπικό συμπέρασμα στην σχέση με την κόρη μου, είναι η σταθερότητα μου. Φροντίζω να είμαι σταθερή στα όχι που θα πω, όταν υπόσχομαι κάτι το κάνω πριν να μου το θυμήσει η ίδια (πχ. θα φάς σοκολάτα μετά το μεσημεριανό φαί [φροντίζω να της την δώσω πριν μου την ζητήσει εκείνη] κι έτσι καθορίζω και την ποσότητα.), έχω τουλάχιστον 30' την ημέρα δημιουργική απασχόληση μαζί της (ο,τι αφορά την ηλικία της τώρα για παραδειγμα ασχολούμαστε με παιχνίδια αριθμών και γραμμάτων), όταν μου ζητάει κάτι δεν τρέχω να ικανοποιήσω την επιθυμία της αλλά με ωραίο τρόπο της εξηγώ οτι εκείνη την στιγμή είμαι απασχολημένη και σε τάδε χρόνο θα μπορέσω (δεδομένου οτι μου έχει ζητήσει αυτό που θέλει με τον σωστό τρόπο "σε παρακαλώ"), υπάρχει σταθερό πρόγραμμα για δεδομένες στιγμές της ημέρας (πρωί πλυσιμο-πρωινό-ντύσιμο, μεσημέρι φαί-ύπνος (αν και ποτέ δεν κοιμάται της εξηγώ οτι είναι η ώρα που όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη απο ξεκούραση κι έτσι γεμίζω κι εγώ τις μπαταρίες μου, απόγευμα παιχνίδι , βράδυ γάλα-πλύσιμο-ύπνος)
το μόνο που δεν έχω λύσει ακόμα είναι το θέμα του να κοιμάται στο κρεβάτι της αλλά κι αυτό είναι μέσα στο πρόγραμμά μου.
Εχω φροντίσει (πάντα σε συννενόηση με τον άντρα μου) να θέσουμε γενικούς αλλά απαράβατους κανόνες του σπιτιού που όλοι σεβόμαστε και τηρούμε. Αυτά όλα δημιουργούν ένα αίσθημα σταθερότητας και βεβαιότητας στο παιδί και το βοηθάει να μεγαλώνει ξέροντας οτι υπάρχουν όρια. Εννοείται οτι αν παραβεί κάποιον κανόνα που έχει τεθεί και φυσικά αφου την προειδοποιήσουμε γι αυτό το παράπτωμα επέρχεται τιμωρία η οποία είναι αυτή την στιγμή 3 λεπτά στο χαλάκι των άτακτων παιδιών. Αφού τελειώσει ο χρόνος της τιμωρίας της εξηγούμε για ποιο λόγο μπήκε τιμωρία και μας ζητάει συγνώμη δίνουμε φιλί και επανερχόμαστε. Αυτό το έχουμε ξεκινήσει απο πολύ νωρίς οπότε μην το φοβηθείς, και τώρα πια βέβαια το χρησιμοποιούμε πολύ σπάνια. Φυσικά υπάρχει και αντιστοιχη επιβράβευση όταν κάνει κάτι καλό

Θα ακολουθήσει συνοδευτικό μνμ μου για τα site που σου αναφέρω. Εσύ θα κρίνεις ποιο είναι αυτό που ταιριάζει καλύτερα στην προσωπικότητα σου και του παιδιού σου  :)

Κοριτσια ευχαριστω πολυ.
νιτσα μου εννοειται πως με τη λεξη ''τιμωρια''δεν αναφερομαι σε σωματικη βια.
βασικα εννοουσα κατι τετοιο
Μαρια με ενδιαφερουν τα λινκ και σε ευχαριστω.
Σε γενικες γραμμες νομιζω οτι τα εχω καταφερει καλα ως τωρα και ως προς τη δημιουργικη απασχοληση του μικρου και ως προς τη σταθεροτητα στο προγραμμα του κατι για το οποιο επεμεινα παρα πολυ εξ αρχης.
Το μονο που με απασχολει ειναι να μη γινει ανεξελεγκτος ως προς τη συμπεριφορα του.Περναμε και παρα πολλςς ωρες μαζι ή μαλλον θα ελεγα ολες τις ωρες οποτε καταλαβαινω οτι ισως δε μου δινει την ιδια σημασια που δινει στον πατερα του αναγκαστηκα αφου ειμαστε συνεχεια μαζι και σε καποια θεματα μεσα στη μερα θα με τουμπαρει το σκατουλι  ;).

Πολύ σημαντικό αφου μου λες οτι περνάτε πολλές ώρες μαζί, είναι να του αφήνεις τον προσωπικό του χώρο και χρόνο, ακόμα κι αν δεν το θέλει. Ετσι θα μάθει σιγά-σιγά να είναι πιο ανεξάρτητος και θα καταλάβει οτι δεν χρειάζεται να "κρέμεται" απο επάνω σου (όσο κι αν μπορεί να σου αρεσει κι εσένα αυτό). Φυσικά εννοείται οτι το άγρυπνο μάτι σου δεν θα φεύγει απο πάνω του αλλά θα τον κάνεις να νοιώθει οτι κάνει πράγματα μόνος του (π.χ. 30' στο πάρκο χωρίς την δική σου αντιληπτή παρουσία, ή οταν κάνεις κάτι άλλο εκεί κοντά πχ. να πλένεις τα πιάτα) αν γκρινιάζει και σε ζητάει εσύ πολύ ήρεμα κι ευγενικά αφήνοντας να περάσουν και μερικά δευτερόλεπτα πριν απαντήσεις θα του εξηγείς οτι κάνεις κάτι άλλο εκείνη την στιγμή και μόλις τελειώσεις θα είσαι κοντά του. (ΠΡΟΣΟΧΗ υπάρχει περίπτωση να προσπαθήσει να σου αποσπάσει την προσοχή με ψεύτικα κλάματα ή φωνές και άλλα τέτοια. Αν δεν καταλάβεις τι συμβαίνει και αντιδράσεις με το να τα παρατήσεις όλα και να πας κοντά του θα το κάνει συνέχεια. Θέλει αφύπνιση)
Αν είσαι σταθερή και σε αυτά που του λες (γιατί χρειάζεται κάπου-κάπου να αρνιόμαστε πράγματα) τότε θα δεις οτι θα σε υπολογίζει περισσότερο.
Εμένα επειδή ο άντρας μου της κάνει όλα τα χατήρια σχεδόν, όταν θέλει κάτι ρωτάει τον μπαμπά της (γιατι ξέρει οτι θα της πει ναι) αλλά με κοιτάει για την τελική επιβεβαίωση και αν εγώ είμαι αρνητική δεν το κάνει (την πλειοψηφία των φορών πάντα.)
Γι αυτό καλό είναι να έχετε με τον άντρα σου κοινή γραμμή για κάποια πράγματα. Ασε που τα παιδιά είναι πονηρά. Η δικιά μου πάει και ρωτάει τον μπαμπά της για κάποια πράγματα που θέλει όταν εκείνος κοιμάται  :P κι επειδή τον ενοχλεί και είναι απο τον ύπνο της λέει σε όλα ναι  xD
Θα σου στείλω και βιντεακια για το πως τα παιδιά μας χειρίζονται και θα πάθεις πλάκα

Mαράκι το αντιθετο συμβαινει...ο μικρος παραειναι ανεξαρτητος.
Σπανια να θελησει αγκαλια και ακομα πιο σπανια να περιμενει να του αφησω εγω χωρο...
Απο τη στιγμη που μπουσουλησε και μετα(6μιση μηνων-πολυ νωρις) ανεξαρτητοποιηθηκε και ακομα περισσοτερο πλεον με το περπατημα.
Θα μου πεις μονο το δικο σου ειναι?οχι απλα βλεπω και αλλες συμπεριφορες πχ.στις κουνιες ,βλεπω παιδακια να εχουν και μια συστολη αυτο το θηριακι μου απο τη στιγμη που θα μπουμε σε ''χωρο αταξιας'' μας ξεχναει εντελως... :D

Ισως επειδή η κόρη μου είναι το εντελώς αντίθετο (και φυσικά αυτό εχει τις ρίζες του στην υπερπροστασία των παππούδων αλλά και των γονιών  :-[) γι αυτό σκέφτομαι την ανεξαρτησία. Εσύ απλά πρέπει να του θέσεις τα όρια. Τώρα στην παιδική χαρά καλά κάνει και σας ξεχνάει  :P αν δεν ξεσαλώσει εκεί που θα ξεσαλώσει. Απλά χρειάζεται προσοχή μην έχει κάποιο ατυχηματάκι (εγώ όταν είμουν παιδί είχα φάει κούνια στο κεφάλι)

Λες γι αυτό να είμαι έτσι ? ? ?  ? ? ?  :P  :P  :P ;D

 ναι συμφωνω αλλα πρεπει να με δεις οταν φευγει ντουγρου να κουνησει αυτος τις κουνιες με τα αλλα παιδια πανω...
 :D

Αυτά τα site που θα σου παραθέσω είχα σκοπό (κάποια θέματα τουλαχιστον) να τα δημοσιεύσω κάποια στιγμή οπότε ας είναι συγκεντρωμένα εδώ ή τα παραθέτουμε κι όλας κάποια στιγμή.

Αυτό το site έχει πολλά πράγματα μαζεμένα θα βρεις πολλά που θα σε ενδιαφέρουν, ρίξε μια ματιά   https://www.parents.gr/psych/page:1

Αυτό θα σε ενδιαφέρει σίγουρα (είναι απο το ίδιο site αλλά είναι ακριβώς στην περίπτωση που περιγράφεις) https://www.parents.gr/psych/a183

Οχι οτι θα σου χρειαστεί αλλά για να πάρεις μια ιδέα  https://www.anew.gr/psychology/article.php?aid=19

Επίσης πολύ σημαντικό άρθρο (κατά την γνώμη μου πάντα) https://www.parents.gr/psych/a42

Κάτι που μας ταιριάζει (αλλά ίσως να μην μπορείς να το εφαρμόσεις ακόμα) https://www.parents.gr/psych/a41

Επίσης πολύ σημαντικό άρθρο (κάτι που κάνουμε όλοι σχεδόν οι γονείς χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ίσως όχι τοσο ακραία όσο το παρουσιάζει το άρθρο) https://www.parents.gr/psych/a297

Κάλο άρθρο για να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας https://www.blogcatalog.com/blog/hamomilaki/6c4190bd0cfa877ff2a09d4b9b13a2e1

Εδώ ένα επίσης ωραίο άρθρο για την σωματική τιμωρία https://www.iatro.gr/psixologia/paidikaipsyhologia/103-2009-05-19-17-20-39/136-2009-06-03-13-08-07

Η τέχνη να είσαι μητέρα (αναφέρει επίσης πολλά απο τα πράγματα που ήδη συζητήσαμε πολύ καλό ) https://www.iatro.gr/psixologia/paidikaipsyhologia/103-2009-05-19-17-20-39/135-2009-06-03-12-59-05

Χμμμ νομίζω σου έβαλα πολλά xD. Ρίξε μια ματιά σε αυτά και θα επανέλθω με ακόμη περισσότερα ;)

χα χα χα χα  :D  :D  :D  :D σε καταλαβαίνω τα ζω ακόμη και τώρα (γιατί η υπερπροστατευτικότητα δεν φεύγει απλά περιορίζεται  :P) παρόλο που πια η δικιά μου είναι πολύ προσεχτική. Το μονο που θα σε συμβούλευα και που έκανα κι εγώ (χωρίς να ξέρω αν είναι σωστό) είναι η συζήτηση. Πάντα απο μηνών της μίλαγα και της εξηγούσα την επικινδυνότητα των πραγμάτων, είναι λογικό να μην σου δώσει σημασία αλλά μπορείς απλά να τον πιάνεις απο το χέρι και να περνάτε πιο μακριά απο τις κούνιες με τα μεγάλα παιδιά και να τον οδηγείς προς τις κούνιες που είναι για μικρά παιδιά και που συνήθως βρίσκεται εκεί και καποιος (ταλαίπωρος  :P) γονιός να κουνάει το παιδί του, οπότε και θα πιάσει και κουβέντα με τον Γρηγοράκη και θα αποσπαστεί η προσοχή του. Ακόμη και αν προσπαθήσει να κουνήσει το άλλο παιδάκι δεν θα έχει φόβο.  ;)

χμμμ το περιμενα αυτο.. ;)
τα του parents τα εχω διαβασει ηδη ολα και ακομη περσσοτερα... μη νομιζεις εχω μελετησει δεν ειμαι απροετοιμαστη  :D :D
αλλα τα υπολοιπα δεν τα ηξερα και  δειχνουν πολυ ενδιαφεροντα.
Ευχαριστω.

ααα και κάτι ακόμη , φρόντιζε όταν του κάνεις καποια επιπληξη ο τόνος της φωνής σου να είναι σταθερός (γιατί θα το καταλάβει, και δεν θα σου δώσει σημασία αλλιώς) οχι πολύ δυνατός σε ένταση αλλά χωρίς καθόλου δισταγμό και ερωτηματικό και επίσης φρόντισε όσο μπορείς να έρχεσαι στο επίπεδό του (φαντάζεσαι να σε μαλώνει ένας γίγαντας με το τριπλάσιο σου ύψος (τουλάχιστον) και να τον κοιτάς απο χαμηλά ? ? ) Οπότε ο καλύτερος τρόπος για να του κάνεις επίπληξη και να μην φοβηθεί αλλά να καταλάβει γιατί τον μαλώνεις είναι η σταθερότητα στον τόνο της φωνής σου και στα λεγόμενα σου και να έρθεις στο επίπεδό του.

(παρακολούθησε αν μπορείς το "Νταντά αμέσου δράσεως" του ΣΚΑΙ παρόλο που δείχνει τραβηγμένες καταστάσεις θα προσέξεις αν παρακολουθήσεις πολλές εκπομπές οτι τα βασικά πράγματα είναι τα ίδια και είναι αυτά που θα μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι γονείς)

Αφού μου το είπες κι όλας έπρεπε να το καταλάβω οτι αυτά θα τα εχεις μελετήσει  @}->--
Θα σου στείλω περισσότερα  :o

Καλησπέρα κορίτσια μου  @}->--
Ωραίο θεματάκι ανοίξατε  *STOP*
Εγώ αν και δεν είμαι μαμά, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει κανόνας στο θέμα αυτό. Επίσης πιστεύω ότι εξαρτάται πολύ και από το χαρακτήρα του κάθε παιδιού.
Βλέπουμε παιδιά μέσα στην ίδια οικογένεια να μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο κι όμως να αντιδρούν διαφορετικά και να πράττουν διαφορετικά.
Οπότε πιστεύω ότι πέρα από κάποιους γενικούς κανόνες υγιεινής, φαγητού, παιχνιδιού που πρέπει να τηρούνται από κει και πέρα πρέπει να λαμβάνεται υπόψι και ο χαρακτήρας του παιδιού στην όποιοα αντιμετώπιση.
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι εγώ όταν πήγαινα στο "χαλάκι" των άτακτων παιδιών, που για μένα ήταν καρεκλάκι, το μόνο που έκανα ήταν να προετοιμάζω την επόμενη ζαβολιά μου. Στον αδερφό μου αντίθετα δούλευε πολύ καλά.
Εγώ δε σήκωνα την τιμωρία, γινόμουν ακόμη πιο άτακτη. Αντίθετα όταν μου μιλούσαν καλά και μου εξηγούσαν τι έπρεπε να κάνω τα πήγαινα μιά χαρά.
Βέβαια ήμουν πολύ ζωηρή και ήθελα να είμαι μέσα σε όλα να αναλαμβάνω πράγματα και να τα φέρνω σε πέρας, να ανακατεύομαι στις δουλειές του σπιτιού,  ποτέ δεν καθομουν σε μιά θέση ήσυχη και συχνά εμπλεκα και σε καυγάδες με τ άλλα παιδάκια.
Αντίθετα ο αδερφός μου μπορούσε να μείνει σε μιά καρέκλα ώρες μέχρι να του πει κάποιος να σηκωθεί από εκεί. Σα να μην υπήρχε μέσα στο σπίτι. Ήταν πάντα το καλό παιδί που ποτέ δε δημιουργούσε προβλήματα στο σπίτι,στο σχολείο, στη γειτονιά,  γιατί ποτέ δεν έκανε κάτι που ήθελε πραγματικά.
Το σημερινό αποτέλεσμα όλου αυτού: εγώ είμαι ακόμη υπερδραστήρια , πάντα στην τσίτα , μέσα σε όλα και δίπλα σε όλους.
Ο αδερφός μου ακόμη ήσυχος, ότι τον δυσκολεύει προτιμάει να το αποφεύγει και στα δύσκολα χρειάζεται στήριξη. Εξακολουθεί να είναι το καλό παιδί για όλους αλλά δεν ξέρω αν είναι ευτυχισμένος.
Αν σκεφτώ τώρα τα παιδικά μου χρόνια θα πω ότι ένιωθα αρκετή καταπίεση, αλλά κατάφερνα να κάνω και το δικό μου όποια τιμωρία και αν θα είχε αυτό. Οπότε δεν ξέρω αν τελικά είναι καλό να επιβάλλουμε σ ένα παιδί να είναι άψογο σε όλα, δεν ξέρω πως θα του βγει αυτό αργότερα.
Επειτα παιδί και σκανταλιά πάνε μαζί, αν δεν κάνει και τα δικά του πως θα αναπτύξει μια ανεξάρτητα προσωπικότητα μεγαλώνοντας;
Ίσως η λύση είναι να σκεφθούμε πως νιώθαμε εμείς σαν παιδιά και να κινηθούμε ανάλογα.

Για γονείς που έχουν κατάθλιψη και οι επιπτώσεις στα παιδια https://psychologicalthemes.blogspot.com/2007/11/blog-post_29.html

Δες κι αυτό https://www.medlook.net/article.asp?item_id=755

Αλλο ένα site με πολλά άρθρα για να μελετήσεις https://www.medlook.net/category.asp?category=89

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο για όλες τις ηλικίες παιδιών https://www.medlook.net/article.asp?item_id=1532

Δεν νομίζω οτι καμιά μας θα απαιτήσει απο το παιδί της να είναι άψογο σε όλα. Ούτε λέμε οτι επιβάλλουμε τιμωρίες για το ο,τι...... αλλά αναζητούμε τρόπους να υπάρχει μια ισοροπημένη σχέση μέσα στην οικογένεια και η συναισθηματική νοημοσύνη του παιδιού να αναπτυχθεί κανονικα φροντίζοντας σαν μητέρες να έχουμε κάνει ο,τι περνάει απο το χέρι μας (τουλάχιστον κατά την κρίση μας) για το καλό του παιδιού μας.

Και συμφωνώ απόλυτα οτι το κάθε παιδί έχει τον χαρακτήρα του, και θέλει τον δικό του χειρισμό (αυτό είναι δουλειά του γονιού να το καταλάβει και να το χειρίζεται όπως πρέπει) είναι γεγονός οτι το χαλάκι έχει πιάσει απόλυτα σε εμάς, αλλά το χρησιμοποιούσαμε πολύ αραιά σε ακραίες περιπτώσεις και τώρα ακόμη πιο σπάνια (ίσως μια φορά τον μήνα). Παν μέτρο άριστον σωστά? Η αλόγιστη χρήση έχει συνέπειες και συνήθως αντίθετες απο αυτές που θελουμε  ;)

Θα συμφωνήσω Μαράκι χρειάζεται μέτρο σε όλα. Τώρα έχουν αλλάξει και τα χρόνια και οι γονείς είναι πιό ενημερωμένοι και το ψάχνουν το θέμα οπότε κάτι καλό θα βγει είναι σίγουρο.
Εγώ έχω βιώσει και την εποχή που επιτρεπόταν το ξύλο στα σχολεία, πολύ σημαντικό κι αυτό(το σχολείο)  στη διαπεδαγώγηση του παιδιού.
Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά ότο οι ίδιοι οι γονείς πήγαιναν τη βέργα στο δάσκαλο, που δεν περιοριζόταν να χτυπάει μόνο χεράκια.
Δύσκολες εποχές που ευτυχώς άλλαξαν.

Για τη Μαργαρίτα νομίζω ότι δεν κάνει και τόσο τρομερά πράγματα ο Γρηγοράκης αλλά εκείνη φοβάται και λογικά γιατί είναι μικρούλης και δεν έχει την αίσθηση του κινδίνου.
Άσς που τώρα όπως ζουν τα παιδάκια κλεισμένα στα διαμερίσματα όταν βρεθούν στην παιδική χαρά επόμενο είναι να θέλουν να τρέξουν να παίξουν και να κάνουν τα δικά τους.

Μερικά επίσης πολύ καλά άρθρα

https://www.healthierworld.gr/portal/cc7146d26842552e/31ab328e47c4ea3f/75181a27e029e8d9/67aa32a1a83b0ac2/ec0fc0d2c03730e7.html

https://www.healthierworld.gr/portal/cc7146d26842552e/31ab328e47c4ea3f/75181a27e029e8d9/67aa32a1a83b0ac2/4096dbcd5a88fc97.html

https://www.healthierworld.gr/portal/cc7146d26842552e/31ab328e47c4ea3f/75181a27e029e8d9/67aa32a1a83b0ac2/8f143d8269129c97.html

https://www.healthierworld.gr/portal/cc7146d26842552e/31ab328e47c4ea3f/75181a27e029e8d9/67aa32a1a83b0ac2/728cd0b21d6184a8.html

https://www.healthierworld.gr/portal/cc7146d26842552e/31ab328e47c4ea3f/75181a27e029e8d9/67aa32a1a83b0ac2/4577b4bd36395e3a.html

https://www.healthierworld.gr/portal/cc7146d26842552e/31ab328e47c4ea3f/75181a27e029e8d9/67aa32a1a83b0ac2/ed3d2c21991e3bef.html

Μακάρι να υπήρχε η ενημέρωση και τότε αλλά το καλό είναι οτι οι περισσότεροι γονείς πια είναι αρκετά ευαισθητοποιημένοι και ανήσυχοι και ψάχνουν να βρουν τον καταλληλότερο τρόπο ανατροφής των παιδιών τους απο διάφορα μέσα  ;)

Το πιο καλό είναι οτι αυτά τα μέσα είναι πιο εύκολα διαθέσιμα (και δεν μιλάω για τις μανάδες και τις πεθερές  >:D)  :D  :D  :D  :D  :D  :D  :D

Λοιπον διαβασα προσεκτικα τα οσα εγραψες φαιη μου και συμφωνω σε πολλα και πιο πολυ στην ιδαιτεροτητα της προσωπικοτητας του καθε παιδιου.Ομως μαλλον δε με καταλαβες.
Ξεκαθαρισα εξ αρχης οτι δε με πειραζουν οι σκανταλιες του και οι ζημιες με οτι αυτο συνεπαγεται ως προς τη δικη μου κουραση.
Αυτο που με ενδιαφερει ειναι να μαθει να με ακουει οταν πραγματικα πρεπει.
Σιγουρα οπως λες και εσυ δεν κανει εξωφρενικα πραγματα.Ειναι μωρακι ακομα αλλωστε αλλα το να ανοιγει φεριππην την εξοπορτα απο τωρα και να μου βγαινει στην πολυκατοικια με τις σκαλες ειναι κατι το επικινδυνο.
Σε καμμια περιπτωση δεν τον εχω στα ΄΄μη΄΄ και  στα ΄΄οχι΄΄ ολη μερα απλα φροντιζω να τα χρησιμοποιω εκει που πρεπει και σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι που θελω να παρεμβω ωστε να μαθει να ακουει.
ισως βιαζομαι,ισως ειναι νωρις ακομα αλλα και παλι δεν ειμαι απολυτη ισως ειναι κατι που πρεπει να διδαχθει απο τωρα για αυτο ρωτω τη γνωμη σας αλλωστε.   

Ανοίγει την εξώπορτα ε; Εμ θέλει να βγει ο "άντρας" παιδί μου , κρατιέται μέσα;
Θα έλεγα σε πρώτη φάση να κάνεις εσύ οτι πρέπει για να τον προστατέψεις, να κλειδώσεις και να πάρεις το κλειδί ας πούμε και άστον να προσπαθεί, και σε δεύτερη φάση νομίζω με την κουβέντα και λίγη ελαφριά τιμωρία, μικρής διάρκειας γιατί είναι και μικρούλης, θα έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις.
Τώρα δεν ξέρει να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος ακόμη και επιπλέον μιμείται ότι βλέπει από εσάς, για παράδειγμα αφού η μαμά ανοίγει την πόρτα, μπορώ να το κάνω κι εγώ ;)

Συμφωνώ .. "Νταντά Πρώτων Βοηθειών" κάθε μεσημέρι στις 15:00 (καθημερινές μόνο)
Πρώτα απ'όλα, θα πάρεις κουράγιο αν δεις τι συμβαίνει σε άλλες οικογένειες. Εμένα με βοήθησε πάρα πολύ πρώτα απ'όλα στο τομέα της ψυχολογίας, γιατί νόμιζα οτι μόνο εμείς περνάμε αυτά που περνάμε
Στη συνέχεια, θα δεις (ανάλογα με το επεισόδιο) διάφορα TIPS, ειδικά για το πως διαχειρίζονται τις ποινές και τις αμοιβές σε αυτές τις ηλικίες (η τιμωρία για παράδειγμα πρέπει να είναι σε λεπτά της ώρας, το μισό της ηλικίας του παιδιού κτλ). Γενικά, άλλο να τα διαβάζεις και άλλο να τα βλέπεις .. Σίγουρα μέσα από το γυαλί έχουν φάει τα επεισόδια πολύ κόψε-ράψε, αλλά μπαίνεις αμέσως στο πετσί του ρόλου ..
Από ένα επεισόδιο, είχα ξεσηκώσει κολπάκι και κόπηκαν μαχαίρι οι κρίσεις θυμού του δικού μας (το γνωστό σε αυτές τις ηλικίες που αν δεν του κάνεις το χατίρι κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο μέχρι να το σπάσει) και τελικά συνειδητοποίησα οτι αυτό που έκανα, ήταν ακριβώς αυτό που μας είχε συμβουλέψει η παιδίατρός μας, μόνο που το είχαμε καταλάβει λάθος ..

Διάβασα μάλιστα κάπου οτι θα παίξει απο αυτό το χειμώνα σε κάποιο ελληνικό κανάλι  :-|

χμμμ Μαργαριτα για δες αυτά να πάρεις μια πρώτη γεύση

https://www.youtube.com/v/oaqFHT8oOBo      https://www.youtube.com/v/2IzmAcSQ1TQ

https://www.youtube.com/v/K50AZwDK7Vk     https://www.youtube.com/v/TICylS8Uimw

η αληθιεια ειναι οτι την εκπομπη αυτ την εχω δει καποια επεισοδια μαλιστα με τη ρουτινα υπνου κτλ ειχαν πολλα και χρησιμα τιπς.
Τωρα τελευταια δεν εχω προλαβει ...θα καστω ομως να τη δω με την πρωτη ευκαιρια.
Τουλαχιστον περνουμε κουραγιο  :D

Μαργαρίτα θα συμφωνήσω ότι πρέπει να δεις τη συγκεκριμένη εκπομπή που θα σε βοηθήσει πολύ. Εγώ δεν χάνω επεισόδιο από τότε που ξεκίνησε και βέβαια στεναχωριέμαι με το γεγονός ότι δεν υπήρχε την εποχή που τα δικά μου παιδιά ήταν σε πολύ μικρή ηλικία. Βέβαια και τώρα βρίσκω διάφορα χρήσιμα τρικάκια για να χαλιναγωγήσω τις εξάρσεις τους που λόγω προ-εφηβείας και εφηβείας είναι πάρααα πολλές.

Όταν όμως ήταν στην ηλικία του Γρηγοράκη το πάλευα μόνη μου, και χωρίς καμμιά βοήθεια! Ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα εντελώς αντίθετη με το «ξύλο» σε οποιαδήποτε μορφή του... ακόμα και στην «ξυλιά» στον ποπό! Ήμουν πάντα υπέρ της τιμωρίας. Όχι σε υπερβολικούς χρόνους αλλά πάντα με σταθερότητα. Όταν έλεγα «τιμωρία» το εννοούσα και ποτέ δεν έκανα πίσω όσο και να γκρίνιαζαν τα μικρά, ή ο άντρας μου ή ακόμα και οι γονείς μου.


Σ’ αυτό δεν έχεις άδικο. Έχω σοκαριστεί άπειρες φορές με αυτά που βλέπω και φυσικά λέω μέσα μου, ότι τα παιδιά μας είναι αγγελούδια! Πέφτει τέτοιο ξύλο μεταξύ αδελφών που εγώ δεν το έχω δει ποτέ από τα παιδιά μου!

Απ το στόμα μου το πήρες βρε Μαίρη. Δεν ξέρω πως επιλέγουν τις συγκεκριμένες οικογένειες, αλλά αυτό που βλέπουμε μόνο οιλογένεια δεν το λες. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για realityοπότε κόβουν και ράβουν αναλόγως.
Επίσης μου φαίνεται περίεργο πως όλος αυτός ο πανικός διορθώνεται μέσα σε μιά εβδομάδα :-\
Πάντως κάποιες ιδέες μπορεί να πάρει κανείς, κάποιες φορές όμως έχει και ακραία πράγματα που καθόλου δε μ αρέσουν *THUMB%%__%%DOWN*

Μήπως είδε καμμιά σας το χθεσινό επεισόδιο?
Έπαθα σοκ με τη συμπεριφορά των παιδιών. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν τα είχα δικά μου! Ίσως και να αναθεωρούσα τις απόψεις μου στο θέμα «ξύλο». (Μάλλον θα τα λιάνιζα)! :D

Δεν το είδα αλλά οι περισσότερες περιπτώσεις που έχω δει λέω "Θεέ μου πως τα αντέχουν? Αυτή η μάνα γιατί δεν κάνει κάτι (και ο πατέρας μη ξεχνιόμαστε  >:D)"
Και πράγματι το ξύλο φαίνεται για κάποιες περιπτώσεις ιδανική λύση, όμως αν ήταν δικά μας θα ηταν καλύτερα παιδια  >:D  >:D

Τα χθεσινά παιδιά, Μαρία, δεν «παλεύονταν» με τίποτα!!!
Χτυπάγανε, κλωτσάγανε, βρίζανε τους γονείς... και δεν άκουγαν καθόλου.
Και βέβαια έχω την ίδια απορία με την Faye...Πως τα αλλάζουν όλα αυτά μέσα σε μια εβδομάδα; Μετάλλαξη παθαίνουν; Ή μήπως μόλις σβήσουν οι κάμερες τα τσακίζουνε;
Εγώ πάντως μόλις βλέπω κάτι τέτοια ευχαριστώ το Θεό για τα παιδιά που μου έδωσε! O:-) O:-) O:-)

Λοιπόν παιδια νομιζω βρηκα το στυλ που μου ταιριαζει και νομιζω ταιριαζει και στο παιδι .
Σε γενικές γραμμες ετσι πραττω απλα οχι τοσο συντονισμενα....
παραθετω το κειμενο για οποιον ενδιαφερεται


Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά, στην προσπάθειά τους να εξερευνήσουν τον κόσμο γύρω τους, αγγίζουν πράγματα που θα μπορούσαν να τους κάνουν κακό!
Εμείς ξέρουμε τη χρήση των αντικειμένων τα παιδιά όμως όχι!
Τους αρέσουν τα χρώματα, τα σχήματα- χρωματιστά μαχαίρια- , οι τρύπες –πρίζες-, τα υφάσματα –κουρτίνες-, ό,τι ανοίγει –ντουλάπια- πράγματα που γυαλίζουν –μαχαίρια, κεράιες-, ό,τι κρέμεται και τραβιέται –καλώδια, (άλλωστε και στα παιχνίδια τους δεν τραβάνε ένα κορδονάκι για να παίξει μουσική; Γιατί όχι και το καλώδιο;;
-και βέβαια ό,τι βλέπουν να χρησιμοποιούν οι γονείς τους –όλα τα παραπάνω συν τα τηλεκοντρόλ που μην ξεχνάμε ότι έχουν και χρωματιστά κουμπάκια!!!) και διάφορα άλλα.

Αργότερα, μπορεί να κάνουν τα ίδια πράγματα που ξέρουν ότι ‘δεν πρέπει’ και για άλλους λόγους, όπως το να δοκιμάσουν τα όρια των γονιών τους ή να τους τραβήξουν την προσοχή –όταν λέμε ότι ένα παιδί θέλει να τραβήξει την προσοχή δεν εννοούμε παράλληλα ότι οι γονείς του δεν ασχολούνται μαζί του!-.
Σίγουρα όμως δεν ξεκινούν για αυτούς τους λόγους (για τα παιδιά το περιεχόμενο ενός ντουλαπιού με γυάλινα σκεύη ή μπουκάλια με απορρυπαντικά είναι ‘μαγικό’!!!)
και αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε συνεχώς!!

Όπως και όλα τα θέματα που αφορούν την διαπαιδαγώγηση, είναι και εδώ πολύ σημαντικές πρώτα η σταθερότητα και μετά η υπομονή.
Με τη λέξη σταθερότητα εννοώ το να έχουμε ‘επιλέξει’ προσεχτικά και να ακολουθούμε την ίδια συμπεριφορά ‘επιτρεπτικότητας’ ή όχι για τα ίδια πράγματα.
Αν, για παράδειγμα, δεν το αφήσουμε να πιάσει και να τραβήξει την κουρτίνα μία φορά δεν πρέπει να αφήσουμε το παιδί ποτέ! Πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι.
Σε αντίθετη περίπτωση, του περνάμε αντιφατικά μηνύματα. (π.χ. ‘δεν έχει σημασία να με ακούς επειδή τη μία λέω όχι και την άλλη ναι’, ή να σκεφτεί το παιδί ‘μπορεί να με αφήσει να το κάνω αφού και με το πιρούνι με άφησε την Τρίτη φορά’).
Για αυτό το λόγο χρησιμοποίησα την φράση να έχουμε ‘επιλέξει προσεχτικά’.

Εάν έχουμε αποφασίσει ότι από τα 20 πράγματα που είναι γύρω του το παιδί δεν μπορεί να αγγίξει τα 18, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν!!
Η γνώμη μου είναι για αρχή να αποφασίσουμε ότι το παιδί μας δεν θα αγγίζει τα επικίνδυνα πράγματα και αυτά που καταστρέφονται.
(Βέβαια, καλό είναι, στο περιβάλαν ενός μικρού παιδιού αυτά να είναι όσο γίνεται λιγότερα και για να μην το ‘τρελάνουμε’ στα όχι (!!) και για είναι ασφαλές.
Σαφώς, βέβαια, και είναι δικαίωμα του κάθε γονιού να επιλέξει να μην επιτρέπει στα παιδιά του να αγγίζουν τις κορνίζες, για παράδειγμα, αλλά τότε σαφώς και τα πράγματα περιπλέκονται!!

Άρα, λοιπόν, πρώτο βήμα είναι να αφήσουμε όσο το δυνατόν λιγότερα ‘επικίνδυνα’ πράγματα εκτεθειμένα
και μετά να αποφασίσουμε ότι θα είμαστε σταθεροί στο να μην επιτρέπουμε να τα ακουμπούν.

Τι κάνουμε όμως όταν το παιδί μας αγγίξει κάτι από αυτά που δεν θέλουμε;
Η αλήθεια είναι ότι οδηγός δεν υπάρχει αλλά η γνώμη μου είναι η εξής:
Καταρχάς αντιδράμε με ηρεμία, εκτός και αν το δαχτυλάκι του βρίσκεται ήδη μέσα στην πρίζα ή κρατάει ένα γυαλί από το ποτήρι που μόλις έσπασε!

Πάμε κοντά του, χαμηλώνουμε για να φτάσουμε στο ύψος του,
του πιάνουμε το χεράκι και το απομακρύνουμε απαλά και αποφασιστικά, ενώ παράλληλα του λέμε ‘όχι’ με ύφος που καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει δεν επιτρέπεται.
Στη συνέχεια, του εξηγούμε γιατί δεν πρέπει να πιάνει αυτό το πράγμα, γιατί δεν ανοίγουμε αυτό το ντουλάπι κ.τ.λ.
Με γλώσσα απλή και που ταιριάζει στην ηλικία του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πειράζει καμιά φορά να δίνουμε μακροσκελείς εξηγήσεις! Τους δίνουν να καταλάβουν κα τη σοβαρότητα της κατάστασης!

Ένα ‘τζίζ’ ποτέ δεν είναι αρκετό!!!
Ακόμα και σε πολύ μικρά παιδιά, μπορούμε όταν πάνε να τραβήξουν την κουρτίνα να πούμε (απλό παράδειγμα)
‘Αυτό είναι πολύ πολύ επικίνδυνο! Βλέπεις αυτό εκεί πάνω; -δείχνουμε- Το λένε κουρτινόξυλο. Στηρίζει την κουρτίνα και εάν την τραβήξεις μπορεί να πέσει στο κεφαλάκι σου και να πονέσεις πάρα πολύ και να κλαις πολύ πολύ.......’
-Εννοείται ότι ο κάθε γονιός έχει τον τρόπο του-.
Στόχος μας είναι, κατά τη γνώμη μου, να είμαστε σαφείς, ακριβείς και επεξηγηματικοί και να μην τρομοκρατήσουμε το παιδί φωνάζοντας ‘Μηηηηηη: Θα πέσει το κουρτινόξυλο στο κεφάλι σου και θα σκοτωθείς!!!!!’ γιατί μπορεί την επόμενη φορά που θα θέλει να μας δει να ουρλιάζουμε, να πάει να τραβήξει την κουρτίνα.
Πάντα έχει πλάκα στα μάτια ενός μικρού παιδιού μια μαμά που φωνάζει!!

Στο παράδειγμα με τα σκουπίδια, μου έρχεται εμένα στο μυαλό ότι θα μπορούσαμε να πούμε ‘Αυτά εδώ τα λένε σκουπίδια. Εδώ μέσα πετάμε ό,τι βρώμικο έχουμε. Είναι πολύ πολύ πολύ βρώμικα και κανείς δεν βάζει τα χεράκια του στη σακούλα. Ούτε η μαμά ούτε ο μπαμπάς, ούτε 0 τάδε –κάποιος που θαυμάζει –αυτό πιάνει πολύ-. Έχεις δει ποτέ να το κάνουμε αυτό; Όχι. Μόνο ανοίγουμε τη σακούλα, πετάμε τις βρώμες μας –ας κάνουμε κι ένα μπλιάξ κι ένα μορφασμό! - και την κλείνουμε. Όταν έχεις κάτι βρώμιο έλα να το πετάξεις. Να! Κοίτα αυτό στο πάτωμα. Πάρτο και βάλτο στα σκουπίδια και μετά κλείσε τα σκουπίδια. Αν βάλεις το χεράκι σου μέσα και πάει η βρωμιά στο στόμα θα πονέσει η κοιλίτσα....... –
Εννοείται πως θα ενθουσιαστεί στην προοπτική να πάει στα ‘απαγορευμένα’ σκουπίδια μόνο του και αποκλείεται να ξαναπάει να ψαχουλέψει!!

Αυτό, βέβαια, ας το κάνουμε την τρίτη φορά που πάει το παιδί στα σκουπίδια γιατί αν μόλις πάει να αγγίξει κάτι του πούμε όλα αυτά...το χάνουμε μάλλον το παιχνίδι. !!!!

Όσον αφορά στο παράδειγμα με τα χώματα....επιλέγουμε!!!
Ή το αφήνουμε να παίξει με τα χώματα και οπλιζόμαστε με άαααπειρη υπομονή ή βγάζουμε τις γλάστρες από το σπίτι ή τις βάζουμε πίσω από κάτι που δεν φτάνει ή στρώνουμε κάτω ένα ναύλο ή του παίρνουμε ένα σκάμμα και του λέμε να πάει εκεί !!! ή ακολουθούμε την μέθοδο της απαγόρευσης που περιγράφω!

Καλό είναι, στη συνέχεια να του δώσουμε εναλλακτικές.
Για παράδειγμα: ‘Εάν θέλεις να τραβήξεις κάτι, μπορείς να τραβήξεις το σεντόνια από το κρεβάτι σου. Αυτό δεν είναι επικίνδυνο. Πάμε στο δωμάτιό σου να τραβήξουμε το σεντόνι’!!
Το παιδί θα συγκλονιστεί και θα ενθουσιαστεί από το ότι η μαμά το καταλαβαίνει ότι κάτι θέλει να κάνει και του δίνει και εναλλακτική επιλογή!!

Μπορούμε ακόμη, αν το παιδί είναι πολύ μικρό –πολλά μωρά μπουσουλάνε οχτώ μηνών- παράλληλα με όλα τα παραπάνω να του αποσπάμε την προσοχή και να το παίρνουμε από το σημείο αυτό για να κάνουμε κάτι άλλο.

Ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα παιδιά είναι διαφορετικά, όπως και εμείς.

Μπορούμε πάντα, έχοντας κάποια βασικά πράγματα στο μυαλό μας να γινόμαστε δημιουργικοί και να χρησιμοποιούμε ή να προσαρμόζουμε κατάλληλα ό,τι θεωρούμε πως μας ταιριάζει ή να το απορρίπτουμε και να κάνουμε κάτι άλλο.

Ωστόσο, είναι συγκλονιστικό το πόσο ‘συνεργάζονται’ τα παιδιά όταν τα αντιμετωπίζουμε με υπομονή, σταθερότητα και σαν ίσους με εμάς, εξηγώντας τους, συζητώντας μαζί τους και περνώντας χρόνο μαζί τους όπως κάνουμε με τους ενηλίκους γύρω μας.
__________________
Αρετή Κυπραίου
Ψυχολόγος M.Sc.
Συντονίστρια Σχολών Γονέων
πηγη:www.parents.gr
https://www.parents.gr/forum/showthread.php?t=26330&page=2

μμμ αυτό ακριβώς Μαργαρίτα, μπράβο στην κυρία Κυπραίου, μέχρι τώρα ο,τι έχω δει δεν είχε τοσο καλή προσέγγιση. Οσο για το:
μάλλον δεν θα το χρησιμοποιούσα τουλάχιστον όχι για το σεντόνι  xD  xD  xD  xD
Είναι πάντως πολύ εφαρμοσιμα όλα (στο λέω γιατί αυτή ήταν περίπου η προσέγγιση μου, και λέω περίπου γιατί όταν δουλεύεις δεν έχεις πάντα την ίδια υπομονή  :( δυστηχώς)

 *THUMBS%%__%%UP*