GreekMasa - Συνταγές μαγειρικής - Forum

 ??? ???
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..


Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.


Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....


ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ TO ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ....
 ??? ???

Κατάφερες και με έκανες να συγκινηθώ, θυμιζόντάς μου όλα ή σχεδόν όλα όσα κάναμε παιδιά. Παρόλο που μεγάλωσα σε μια τυπική γειτονιά της Αθήνας και όχι κάπου στην επαρχία. Η κόρη μου (δυστυχώς) μεγαλώνει με όλες τις φοβίες (μου) και όλα τα (σκληρά) μέτρα ασφαλείας. Κάνει ποδήλατο στην αυλή του εξοχικού των γονιών μου εξοπλισμένη σαν ράμπο, στην ίδια αυλή που εγώ έτρεχα ξυπόλητη και μάθαινα ποδήλατο πέφτοντας...
Να είσαι χίλιες φορές καλά.
Καλημέρα

Κυρία Αρετή πολύ συγκινήθηκα μου θυμίσατε παλιές αναμνήσεις. *KISSING*

Νάσαι καλά, Αρετή μου, υπέροχη ανάρτηση, γεμάτη θύμισες *KISSED*
Αλλά & γεμάτη λύπη :( & αγωνία για το σε ποιό κόσμο μεγαλώνουν τα εγγόνια μας & όλα τα υπόλοιπα νέα βλασταράκια........  Τα παιδιά μας, ευτυχώς, πρόλαβαν & πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια περίπου όπως & εμείς....στο δρόμο & στις αλάνες!!!

Αχ κυρία Αρετή που μας ταξιδέψατε....
Όμορφα και ανέμελα χρόνια.
Βλέπω τα παιδιά μου να στερούνται τα αυτονόητα για την ηλικία τους και πιάνεται η ψυχή μου :(

Τι κρίμα να μη μπορούν να κάνουν όλα αυτά που περιγράψετε και που ευτυχώς προλαβαμε να τα ζησουμε εμείς!
Νιώθω πολλές φορές τρομερές τύψεις γι'αυτό το θέμα και εύχομαι να μπορούσα κάποτε να άλλαζα τα πράγματα :'(

Είμαι απο τα τυχερά  άτομα  γιατί εξακολουθώ να ζω έτσι, όπως και τότε(επαρχία 8)). Βέβαια δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα
που έκανα και τότε αλλά κάποιες συνήθειες της κρατώ ακόμα όταν πηγαίνουμε  στο χωρίο. Ζω στην Δράμα (2 χρόνια)αλλά όταν πάω στο χωριό εξακολουθώ να περπατάω
ξυπόλητη όχι μόνο στο σπίτι και στην αυλή αλλά κατεβαίνω και στο δρόμο, την Κυριακή ήμασταν στο κτήμα και περπατούσα
ξυπόλητη. Μεγάλη απόλαυση !! Παίζουμε μηλάκια, όνομα ζώα φυτά και πολλά διάφορα που μας κάνουν να θυμόμαστε το τότε.

πιστεύω πως είναι φυσιολογικό τα  παιδιά που ζουν στην πόλη να μην μπορούν να κάνουν οτι κάναμε κάποτε εμείς, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στα χωριά.
Εγώ βλέπω τα παιδιά στα δικά μας χωριά  και μου θυμίζουν τα δικά μου παιδικά χρόνια, ιδικά το καλοκαίρι είναι όλα έξω απο το πρωί
ως το βράδυ με τα ποδήλατα. Απο το ένα σπίτι στο άλλο, απο την μία γειτονιά στην άλλη, μέσα στα χώματα και στα χόρτα, αγκαλιά με τα σκυλιά του δρόμου
τις γάτες και είναι μία χαρά. Όλα αυτά στο χωριό αλλά επειδή μένω πλέων στην Δράμα( αν και αρκετά μικρή πόλη) βλέπω και την άλλη πλευρά, είναι έτσι όπως τα περιγράφετε.
Μη τα χέρια στο στόμα, μην τρέχεις θα πέσεις, μην πιάνεις τα ρούχα σου με λερωμένα χέρια μη μη μη μη,
όχι πρόσεχε το δρόμο ( λογικό με τόσους τρελούς) που θα πας ( έχουμε και τους ανώμαλους) ουφ !

 

Διάβασα το κείμενο σου και με έκανες να μελαγχολήσω...Τι όμορφα παιδικά χρόνια έχουμε περάσει..Με άπειρες φίλες , να μαζευόμαστε χωρίς κινητά και συνεννόηση, με καλαμπούρια και ερωτικά χτυποκάρδια που δεν τα κρύβαμε απο καμμιά φιλη με το φόβο  μην τυχόν και μας "κλέψει"  τον καλό μας -πράγμα που σήμερα είναι συνηθισμένο-...
Και κάτι γλέντια!!!!!
Θυμάμαι τα μεσημέρια της Κυριακής που ο μπαμπάς έβαζε μουσική και εμείς τα παιδιά χορεύαμε και όποιος έκανε περισσότερες στροφές του κολούσε κι ένα πενηντάρικο στο μέτωπο..Τι γέλιο!!!Τι τραγούδι!!!!Παχνίδι μέχρι το βράδυ και τη μαμα στο μπαλκόνι ν αφωνάζει το όνομα μας για να μαζευτούμε σπίτι..
Περάσα στο πανεπιστήμιο σε πόλη, και πήγα και νοίκιασα σπίτι μόνη μου και το θεωρούσα φυσιολογικότατο αυτό , όπως και το να μην έχω παρα μόνο τα απαραίτητα για αρχή...
Αχ τι χρόνια!!!
Σε τι "άτιμα" χρόνια μεγαλώνουμε τα παιδάκια μας!!

 @}->--Kαλησπερα κ καλως σας βρισκω!
Οτι πιο ομορφο εχω διαβασει τον τελευταιο καιρο ειναι
οι περιγραφες σας!!εχω κ εγω αντιστοιχες μνημες κ σε καποια φαση
θα τις μοιραστω μαζι σας!

να ειστε καλα!  :)

Τι όμορφο κείμενο... και τόσο αληθινό... Πόσες φορές έχω αναπολήσει εκείνα τα χρόνια...
Σας ευχαριστώ που φέρατε στη μνήμη μου αυτές τις όμορφες εικόνες...

Αγαπημένες μου φιλες ,

θέλω να σας καλοσορισω στην υπέροχη παρέα μας, και στην στήλη μου,  όντως ήταν πάρα πολύ ομορφα χρόνια,  αυτά που ζήσαμε στο παρελθόν  της περιόδου που περιγράφω, και καλόν

είναι να τα θυμόυμαστε με αγάπη, γιατί είναι αμφίβολο αν με την κρίση που προέκυψε και την εγκληματικότιτα που υπάρχει στην εποχή μας θα μπορέσουμε να ζήσουμε παρόμοιες σκηνές και

στιγμές... Δυστυχώς όσοι ζήσαμε,  ζήσαμε!... από εδώ και πέρα τα πράγματα μου φαίνονται .....τουλάχιστον...χλωμά...!

Βέβαια , αυτό που έγραψα τώρα ας μην είναι το ...επιδόρπιο.... γιατί  πιστεύω στα βάθη της καρδιας μου πως η ...ελπίδα πεθαίνει τελευταια, και ελπίζω να με διαψεύσει...!!!

 @}->-- @}->-- @}->-- @}->--Τουλάχιστον ας  προσπαθήσουμε να ...χαμογελάμε...!!!   ...να μαγειρεύουμε....και να  σερφάρουμε στο  ωραιότερο φόρουμ του greekmasa.gr!!!!!


                                                                                               *KISSING* *KISSING* *KISSING*δική σας...pastaflora!