GreekMasa - Συνταγές μαγειρικής - Forum

Τα άτομα με διαταραχή πανικού υποφέρουν από μη αναμενόμενα και επανειλημμένα επεισόδια έντονου, κατακλυσμιαίου τρόμου χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Αυτά τα επεισόδια καλούνται κρίσεις πανικού. Ο φόβος που βιώνει κανείς κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πανικού μπορεί να συνοδεύεται από σωματικά συμπτώματα όπως:

- πόνο στο θώρακα
- αίσθημα καρδιακών παλμών
- εφίδρωση
- θερμά ή ψυχρά ρίγη
- τρεμούλες
- κρίσεις ζάλης
- αίσθημα πνιγμού ή ασφυξίας
- δυσχέρεια αναπνοής
- Ορισμένα άτομα φοβούνται ότι κυριεύονται από το φόβο ή ότι τρελαίνονται.

Οι κρίσεις πανικού τυπικά εκδηλώνονται αυτόματα χωρίς εμφανή εκλυτικό παράγοντα. Μπορεί να εκδηλωθούν οποιαδήποτε ώρα, ακόμα και κατά τη διάρκεια του ύπνου. Λόγω του ότι τα άτομα που πάσχουν από κρίσεις πανικού δεν μπορούν να προβλέψουν πότε θα «χτυπήσει» η επόμενη κρίση, πολλοί ζουν με το μόνιμο φόβο ότι από λεπτό σε λεπτό θα εκδηλωθεί και άλλη κρίση.

Οι περισσότερες κρίσεις πανικού διαρκούν μόνο λίγα λεπτά, μερικές φορές μπορεί να διαρκέσουν μέχρι και 10 λεπτά και σε σπάνιες περιπτώσεις μέχρι και 1 ώρα.

Τα συμπτώματα των κρίσεων πανικού συχνά μιμούνται συμπτώματα σωματικών παθήσεων όπως η καρδιακή προσβολή ή άλλα απειλητικά για τη ζωή νοσήματα. Συχνά τα άτομα που πάσχουν από κρίση πανικού μπορεί να σπεύσουν στο εφημερεύον νοσοκομείο, πιστεύοντας ότι έπαθαν καρδιακή προσβολή, αναπνευστικό πρόβλημα, νευρολογική διαταραχή ή γαστρεντερικό πρόβλημα. Μπορεί επίσης να φοβούνται ότι χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας και ότι γίνονται ψυχωτικοί. Έτσι τα άτομα με κρίσεις πανικού συχνά επισκέπτονται μέχρι και 10 διαφορετικούς ιατρούς, υποβάλλονται σε πολλές μη απαραίτητες εξετάσεις και υποφέρουν για πολλά χρόνια πριν να γίνει η σωστή διάγνωση. Στις περισσότερες περιπτώσεις η διάγνωση της διαταραχής πανικού δεν τίθεται παρά μόνο αφότου εξειδικευμένες και ακριβές ιατρικές εξετάσεις και διαδικασίες αποτύχουν να παρέχουν σωστή διάγνωση ή ανακούφιση από τα συμπτώματα.

Πολλά άτομα με διαταραχή πανικού αναπτύσσουν έντονο άγχος μεταξύ των επεισοδίων. Τα άτομα με διαταραχή πανικού συχνά αναπτύσσουν φοβίες για μέρη ή καταστάσεις όπου παρουσίασαν κρίσεις πανικού, όπως σουπερμάρκετ ή σε άλλες καθημερινές δραστηριότητες. Όσο η συχνότητα των κρίσεων πανικού αυξάνει, το άτομο είναι πιθανόν να αποφεύγει μέρη και καταστάσεις που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν άλλη κρίση ή όπου δεν υπάρχει άμεσα διαθέσιμη βοήθεια. Η ανάγκη αποφυγής αυτών των σημείων μπορεί να είναι τόσο ακραία ώστε να μετατραπεί σε αγοραφοβία, δηλαδή αδυναμία του ατόμου να πηγαίνει σε μέρη εκτός από τα γνωστά και ασφαλή λόγω έντονου φόβου και άγχους. Όταν ένα άτομο έχει επανειλημμένες κρίσεις πανικού και αισθάνεται σοβαρό άγχος σχετικά με το ενδεχόμενο άλλης κρίσης, μπορεί να τεθεί η διάγνωση της διαταραχής πανικού. Η διαταραχή πανικού επιδεινώνεται με τον καιρό εάν δεν αντιμετωπιστεί επιτυχώς.

Περίπου 2% των ενηλίκων πάσχουν από διαταραχή πανικού
Οι γυναίκες έχουν διπλάσια πιθανότητα να εμφανίσουν διαταραχή πανικού από τους άνδρες
Η διαταραχή πανικού τυπικά εκδηλώνεται στην εφηβεία. Οι μισοί ασθενείς με διαταραχή πανικού εμφανίζουν τη διαταραχή πριν από την ηλικία των 24 ετών.
Η διαταραχή πανικού συχνά συνυπάρχει με άλλες διαταραχές, ειδικά με κατάθλιψη και κατάχρηση ουσιών. Περίπου 30% των ατόμων με διαταραχή πανικού κάνουν κατάχρηση αλκοόλ και 17% κατάχρηση ουσιών, όπως κοκαΐνη και μαριχουάνα. Η καταφυγή σε ουσίες είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια που κάνουν για να μειώσουν τη δυσφορία που προκαλεί η κατάσταση τους. Η κατάλληλη διάγνωση και θεραπεία διαταραχών που συνυπάρχουν, όπως η κατάχρηση ουσιών ή η κατάθλιψη είναι κρίσιμη για την επιτυχή θεραπεία της διαταραχής πανικού.

Οι ακριβείς αιτίες της διαταραχής πανικού είναι άγνωστες, αλλά η κληρονομικότητα και τα στρεσογόνα γεγονότα ζωής ενδέχεται να παίζουν σημαντικό ρόλο.

Η σημασία της θεραπείας

Οι επανειλημμένες κρίσεις πανικού μπορεί να έχουν τρομακτική επίδραση στη ζωή του ατόμου. Χωρίς θεραπεία οι κρίσεις ή οι προσπάθειες αποφυγής τους μπορεί να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη ζωή ενός ατόμου.

Χωρίς θεραπεία, τα άτομα με διαταραχή πανικού μπορεί να συνεχίσουν να έχουν κρίσεις πανικού για πολλά χρόνια. Αυτό μπορεί να επηρεάσει σοβαρά τις σχέσεις τους με την οικογένεια, τους φίλους, τους συνομήλικους και τους συναδέλφους
Η ζωή μπορεί να αποκτήσει πολλούς περιορισμούς. Για παράδειγμα, το άτομο μπορεί να αρχίσει να αποφεύγει καταστάσεις που φοβάται ότι θα προκαλέσουν κρίση πανικού. Αυτές μπορεί να είναι φυσιολογικές, καθημερινές δραστηριότητες, όπως τα ψώνια ή η οδήγηση. Σε ακραίες περιπτώσεις, τα άτομα με μη θεραπευόμενη διαταραχή πανικού φοβούνται να βγουν από το σπίτι.
Ορισμένα άτομα μπορεί να δυσκολευτούν να είναι παραγωγικά στην εργασία τους. Τα συμπτώματα της διαταραχής πανικού μπορεί να τους εμποδίσουν να πάνε στην εργασία τους ή να παραμείνουν εκεί μόλις φθάσουν. Μπορεί να απορρίψουν προαγωγές ή ανάθεση καθηκόντων στη δουλειά, επειδή θεωρούν ότι θα τους κάνουν πιο ευάλωτους σε κρίσεις πανικού. Μερικά άτομα με διαταραχή πανικού παραιτούνται και από την εργασία τους, ενώ ορισμένα που εξακολουθούν να εργάζονται βγαίνουν από το σπίτι πολύ σπάνια και μόνο για να πάνε στη δουλειά.
Πολλά άτομα με διαταραχή πανικού παθαίνουν σοβαρή κατάθλιψη. Συχνά προσπαθούν χωρίς επιτυχία να μειώσουν τα συμπτώματα της διαταραχής πανικού ή της κατάθλιψης με λήψη αλκοόλ ή άλλων ουσιών και καταλήγουν να επιδεινώσουν τα συμπτώματα τους. Σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί ακόμα να παρουσιάσουν τάσεις αυτοκτονίας.
Θεραπεία της διαταραχής πανικού

Η θεραπεία της διαταραχής πανικού μπορεί να περιλαμβάνει χορήγηση φαρμάκων με στόχο την αποκατάσταση των επιπέδων των χημικών ουσιών του εγκεφάλου. Εκτός από τη φαρμακοθεραπεία, η θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει ψυχοθεραπευτική δουλειά με στόχο την απόκτηση αυτοπεποίθησης στον έλεγχο του άγχους.

Η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (ΓΣΘ) χρησιμοποιείται για να διδάξει στα άτομα μια διαφορετική αντιμετώπιση των κρίσεων πανικού καθώς και τεχνικές μείωσης του άγχους. Τόσο η φαρμακοθεραπεία όσο και η ψυχοθεραπεία μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικές . Σε πολλούς ασθενείς ο συνδυασμός φαρμακοθεραπείας και ψυχοθεραπείας είναι αποτελεσματικότερος από ότι η κάθε μια θεραπεία ξεχωριστά. Η κατάλληλη θεραπεία από έμπειρο επαγγελματία μπορεί να μειώσει ή να αναστείλει τις κρίσεις πανικού στο 70-90% των ατόμων με διαταραχή πανικού, συνήθως μέσα σε 6 με 8 εβδομάδες.

Οι περισσότεροι ασθενείς παρουσιάζουν σημαντική πρόοδο μετά από λίγες εβδομάδες θεραπείας. Ορισμένοι μπορεί να χρειαστούν θεραπεία για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους πριν να γίνει αντιληπτή η βελτίωση. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας μπορεί να συμβούν υποτροπές και σε πολλές περιπτώσεις αυτές είναι αποτέλεσμα διακοπής της θεραπείας. Παρόλα αυτά στις περισσότερες περιπτώσεις η θεραπεία είναι αποτελεσματική. Η πρώιμη θεραπεία μπορεί να προλάβει την εξέλιξη της διαταραχής πανικού. Παρά το γεγονός ότι υπάρχει θεραπεία, μόνο ένα στα τρία άτομα με διαταραχή πανικού κάνει την κατάλληλη θεραπεία.

Γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (ΓΣΘ)

Η ΓΣΘ διδάσκει στα άτομα να αναμένουν και να προετοιμάζονται για τις καταστάσεις και τις σωματικές αισθήσεις που μπορεί να πυροδοτήσουν κρίσεις πανικού. Κατά τη διάρκεια της ΓΣΘ:

Ο θεραπευτής βοηθά το άτομο να αναγνωρίσει τους τύπους σκέψης που οδηγούν σε εσφαλμένη ερμηνεία σωματικών αισθήσεων και στην πεποίθηση ότι συμβαίνει το χειρότερο. Αυτοί οι τύποι σκέψης είναι βαθιά ενσωματωμένοι στο άτομο και η αναγνώριση και μετατροπή τους απαιτεί εξάσκηση
Ο θεραπευτής μπορεί να διδάξει στο άτομο χαλαρωτικές ασκήσεις και ασκήσεις αναπνοής. Αυτές μπορεί να προλάβουν τον υπεραερισμό ή την υπερβολικά ταχεία αναπνοή που συχνά συνοδεύει την κρίση πανικού.
Ο θεραπευτής μπορεί να βοηθήσει το άτομο να ξεπεράσει σταδιακά τις τρομακτικές σωματικές αισθήσεις και τα συναισθήματα άγχους. Αυτό επιτυγχάνεται με την ενθάρρυνση του ατόμου στο να τοποθετήσει τον εαυτό του σταδιακά και με ασφάλεια σε μέρη και καταστάσεις που απέφευγε.
Η ΓΣΘ είναι πιθανόν να έχει επιτυχή έκβαση όταν ο ασθενής έχει κίνητρο και ο ειδικός έχει τη σωστή εκπαίδευση. Η ΓΣΘ γενικά απαιτεί τουλάχιστον 8 με 12 εβδομάδες για να δώσει αποτελέσματα. Ορισμένα άτομα μπορεί να χρειαστούν περισσότερο χρόνο θεραπείας για την εκμάθηση και εφαρμογή δεξιοτήτων. Οι περισσότεροι ασθενείς με διαταραχή πανικού ελέγχουν ή αποτρέπουν επιτυχώς τις κρίσεις πανικού μετά την ολοκλήρωση της ΓΣΘ.


Θεραπευτική επιτυχία

Είναι σημαντικό ο ασθενής να είναι πλήρως πληροφορημένος για τη θεραπεία. Οι ασθενείς θα πρέπει να κάνουν ερωτήσεις και να αναφέρουν τις ανησυχίες τους. Κάθε ασθενής αντιδρά διαφορετικά στη θεραπεία. Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι καμία θεραπεία δε δρα άμεσα. Ως εκ τούτου είναι πραγματικά σημαντικό να επιμείνει κανείς στη θεραπεία τουλάχιστον για 6 με 8 εβδομάδες προκειμένου να διαπιστώσει αν έχει αποτέλεσμα. Εάν σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν υπάρχει βελτίωση, το θεραπευτικό πλάνο μπορεί να τροποποιηθεί. Είναι σημαντικό να έχει κανείς υπομονή γιατί η σωστή θεραπεία μπορεί να βρεθεί με διαδικασία δοκιμής-λάθους.

Εάν η θεραπεία περιλαμβάνει φάρμακα, θα πρέπει να είναι σαφές πόσο συχνά και με ποιο τρόπο θα παρακολουθείται η δόση των φαρμάκων. Άσχετα από το φάρμακο που χορηγείται, ο ιατρός θα πρέπει να ξεκινήσει με χαμηλή δόση και σταδιακά να αυξήσει φθάνοντας στην μέγιστη δόση. Κάθε φάρμακο έχει παρενέργειες αλλά συνήθως αυτές μειώνονται με την πάροδο του χρόνου ή γίνονται ανεκτές. Εάν οι παρενέργειες δημιουργούν πρόβλημα, ο ιατρός μπορεί να συστήσει διακοπή των φαρμάκων και αναμονή μιας εβδομάδας περίπου πριν από την χορήγηση άλλου φαρμάκου. Προς το τέλος της θεραπείας ο ιατρός πάλι μειώνει σταδιακά τη δόση.

πηγή: psychiatry24x7.gr

Ο λόγος που έβαλα αυτό το άρθρο είναι γιατί εμείς ζούμε τέτοιες κρίσεις πανικού εδώ και ένα μήνα περίπου.
Η κόρη μου είναι 12,5 χρονών και έχει μπει ήδη στην εφηβεία!!!
Έχει όλα τα συμπτώματα που αναφέρονται στο άρθρο (εμείς φτάσαμε μέχρι το νοσοκομείο γι αυτές τις κρίσεις) και θα ήθελα τις απόψεις σας ή τις εμπειρίες σας (αν σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο με τα παιδιά σας).

Mary, καλησπέρα!
Παρόλο που έχω πολύ καιρό να γράψω στο forum και έχω πολλά νέα να σας πω και θα έπρεπε να ξεκινήσω από το "Έτσι για να τα λέμε", ευαισθητοποιήθηκα πολύ στο θέμα που ανήρτησες και θα ήθελα να σου γράψω κάποια πράγματα.

Δεν έχω παιδιά ακόμα. Θα σου μιλήσω από προσωπική εμπειρία.
Η μητέρα μου βασανιζόταν χρόνια από κρίσεις πανικού και σε χρόνια που ακόμα δεν ήξεραν ούτε οι γιατροί περί τίνος πρόκειται και το να απευθυνθείς σε νευρολόγο ήταν τότε ταμπού. Την είχαν ταράξει στις εξετάσεις. Επειδή πρόκειται για μία κατάσταση στην οποία έχεις πολλά συμπτώματα μαζεμένα, πέφτουν και πολλοί γιατροί επάνω σου. Καρδιολόγος για το σφύξιμο, πνευμονολόγος για την ασφυξία, παθολόγος για τα ρίγη στη σπονδυλική στήλη, ωρλ για τη ζαλάδα και αφού βέβαια όλοι καταλήξουν στο ότι είσαι μια χαρά (γιατί έτσι είναι στην πραγματικότητα από παθολογικής πλευράς) σε παραπέμπουν σε νευρολόγο. Ούτε και εκείνος βέβαια βρίσκει κάτι. Αν είναι δυνατόν...

Έτσι και τη μητέρα μου. Χρόνια ψαχνόταν. Μέχρι που κάποιος "προχωρημένος" για την εποχή γιατρός της είπε για τις κρίσεις πανικού. Και έτσι ηρέμησε λίγο γιατί κατάλαβε ότι τουλάχιστον δεν είχε λόγο να φοβάται ότι κάτι σοβαρό της συμβαίνει.
Μέχρι που παντρεύτηκα, δεν είχα ιδέα για το πως είναι αυτό το πράγμα παρά μόνο από δικές της διηγήσεις , (και εικόνες που είχα - όχι όμορφες επειδή ταλαιπωριόταν χρόνια όπως προείπα) που αφού μεγάλωσα μου είπε πως αν ποτέ με πιάσουν όλα αυτά μαζί να μη φοβηθώ κ.λπ. κ.λπ. .

Σε κάποια φάση της ζωής μου λοιπόν, όπως και σε όλους τους ανθρώπους πιστεύω πως τους πιάνει είτε το συνειδητοποιούν εκείνη τη στιγμή είτε όχι, μου συνέβει και εμένα.
Ήταν όλα τέλεια σε (σε εκείνη τη φάση της ζωής μου εννοώ!). Νιόπαντρη ήμουν, πολύ ερωτευμένη, σε όμορφο καινούργιο σπίτι, καινούργια έπιπλα, καινούργια ζωή, χωρίς χρωστούμενα και οικονομικά θέματα. Στον τομέα της δουλειάς, μόλις είχα βρει τη δουλειά στην οποία είμαι ακόμα (δόξα τω Θεώ!) σε πολύ καλή θέση, χωρίς πίεση μεν, δημιουργική δε, με καλό κόσμο... Να μην τα πολυλογώ, συνειδητά, στο μπροστινό μέρος του μυαλού μου που λένε, δεν υπήρχε κανένα θέμα!!!
Μέχρι που, ένα μεσημέρι, εδώ στο γραφείο μου κιόλας, ένιωσα όλα αυτά που περιγράφεις... Στην αρχή ταράχτηκα λίγο. Ταράζεσαι γιατί είναι όλα μαζεμένα και αόριστα... Κράτησε αρκετή ώρα, δε ζήτησα βοήθεια από κανένα. Α! Να σου αναφέρω ότι ήμουν (και δόξα τω Θεώ εξακολουθώ να είμαι) υγιέστατη. Και για μην πάει το μυαλό σου αλλού και τρομάζεις για τη μικρή σου, ήμουν υγιέστατη και παθολογικά και ψυχολογικά. Συνειδητοποιημένη ωστόσο και ευαισθητοποιημένη σε τέτοια θέματα, μετά από λίγη ώρα το συνδύασα με αυτά που μου έλεγε η μητέρα μου. Και ήταν ακριβώς έτσι!!! Όλα τα συμπτώματα!
Τονίζω ότι ήμουν σε μία πολύ ευτυχισμένη και ανέμελη φάση της ζωής μου. Δεν έχει σημασία το πότε θα σου έρθει. Από τότε μου συνέβη 2-3 φορές ακόμα. Δεν το φοβήθηκα ποτέ. Δεν το άφησα να με κυριεύσει. Κάθισα και σκέφτηκα πολύ όμως. Γενικά, σκέφτομαι πολύ... Το αποτέλεσμα όπως έχω καταλήξει, χωρίς να χρειαστεί να δω κάποιον "ειδικό" όπως λένε σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι πως, ναι μεν ήμουν ευτυχισμένη, αλλά μου είχαν έρθει πολλά μαζεμένα. Ευχάριστα μεν αλλά μαζεμένα. Κάτι που δεν είχα κρατήσει ποτέ ξανά ένα σπίτι μόνη μου, κάτι ο γάμος και η προετοιμασία του με όλα τα παρατράγουδα που μετά τα θυμάσαι και γελάς αλλά για εκείνη τη στιγμή είναι σοβαρά, κάτι η καινούρια δουλειά που ναι μεν καλή, ναι μεν με καλά λεφτά αλλά δεν ήταν το αντικειμενό μου και χρειάστηκε να συμβιβαστώ, κάτι που τα κρατούσα όλα αυτά μέσα μου... ΜΠΑΜ! Βέβαια όλα αυτά δεν μου ήρθαν έτσι. Κάθισα και σκέφτηκα πολύ και ειλικρινά με τον εαυτό μου για να καταλήξω. Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιείς σκέψεις κρυμμένες τόσο καλά ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. (Μεγάλη υπόθεση το ανθρώπινο μυαλό, η ανθρώπινη ψυχολογία και φυσικά οι γυανικείες ορμόνες!!!) Δεν είναι εύκολο στη ζωή μας να τα έχουμε όλα όπως θέλουμε και ειδικά αν είμαστε και απαιτητικοί και φιλόδοξοι σαν χαρακτήρες είναι δύσκολο και να συμβιβαστούμε ακόμα και με πράγματα που άλλοι θα "σκότωναν" για τα έχουν... Πρόσεξε, δεν θέλω να φανώ σαν αχάριστη. Είμαι πολύ διαβασμένη, πιστεύω ακράδαντα στο Θεό, μου έχει δώσει πολλά πράγματα και κάνω το σταυρό μου κάθε μέρα για αυτό, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να έχεις ένα όμορφο και ήρεμο σπιτικό, μία ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, να είσαι ερωτευμένη με τον επί 7 (τότε) χρόνια σύντροφό σου, να είναι και εκείνος, να έχεις μία καλή δουλειά... - και σου περιγράφω τώρα πράγματα για τα οποία άλλοι παλεύουν μια ζωή και εγώ... απλά τα είχα.  Γιατί να μου συμβεί λοιπόν αυτό; Πώς θα μπορούσα να το εξηγήσω; Τί έγινε ξαφνικά; Πιανόμουνα με μικροπράγματα; Ήμουνα αγνώμων; Αχάριστη; Μήπως τελικά δε μου άξιζαν όλα αυτά; Όλες αυτές οι σκέψεις ήρθαν να προστεθούν στο συνειδητό επίπεδο του μυαλού μου.
Φυσικά δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Εξακολουθώ να έχω την ίδια ευτυχισμένη ζωή και παρακαλώ το Θεό να μην αλλάξει ποτέ. Ξέρεις τί ήταν; Αλλαγή φάσης. Και η τελειομανία μου. Να είμαι σε όλα εξαιρετική ακόμα και στη διασκέδασή μου! Δεν έχω αλλάξει κάτι. Εξακολουθώ να είμαι τελειομανής σε όλα. Απλά το έχω συνειδητοποιήσει. Και έχω πρόγραμμα. Όσο για τη δουλειά που είπα ότι δεν ήταν το αντικείμενό μου, πάλι κάθισα και σκέφτηκα. Και βρήκα λύση. Μου δίνει χρήματα. Μου "τρώει" 8-9 ώρες την ημέρα. ΟΚ. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είμαι. Τί να κάνουμε. Δεν έχουμε μηχανή να κόβει λεφτά, που λέγαν και οι παλιοί!!!! Και τα προσάρμοσα όλα. Και στο γραφείο έρχομαι και το αντικείμενό μου εξασκώ τις υπόλοιπες ώρες. (Πιάνο διδάσκω και σπουδάζω παράλληλα σε ανώτερες βαθμίδες).

Όλα αυτά και άλλα πολλά. Για τη μικρή σου τώρα που είναι και το κύριο θέμα, η αλήθεια είναι ότι κανένα παιδί δεν μπορεί να έχει την εγκεφαλική ωριμότητα και εμπειρία να κάτσει να κάνει τέτοιους διαλόγους με τον εαυτό του! Αλοίμονο αν είχε! Και ούτε να την τρομάξεις με γιατρούς και ψυχολόγους. Πιο πολύ θα το μπερδέψουν το παιδί. Κατ' εμέ, προσπάθησε να της μιλήσεις. 12,5 χρόνων λογικά τώρα μπήκε στο γυμνάσιο. Για σκέψου το λίγο... Μεγάλη αλλαγή! Ίσως και λίγο πιο απότομα και "ξεπεταγμένα" παιδια΄να την έχουν περικυκλώσει. Και να προσπαθεί να είναι και αυτό που ήταν τόσα χρόνια (παιδί και σωστή κόρη) αλλά να συμβαδίσει και με τις καινούριες της παρέες... Και τα καινούργια μαθήματα πού τα πας; Τις απαιτήσεις που συνέχεια θα ακούει από το γενικότερο περιβάλλον συμπεριλαμβανομένης της τηλεόρασης, που έχουμε από τα παιδιά σήμερα; Και η επαγγελματική αποκατάσταση που είναι ανύπαρκτη για έναν άνθρωπο στην Ελλάδα; Πιστεύεις ότι τα παιδιά δεν τα σκέφτονται αυτά;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το μυαλουδάκι της ίσως βομβαρδίζεται με πράγματα αυτή τη στιγμή με πράγματα τα οποία δεν μπορεί να βάλει σε τάξη, γιατί δεν ξέρει. Βέβαιαμπορεί να είναι και κάτι πολύ πιο απλό όπως μια ερωτική απογοήτευση, ένα αγοράκι που να μην του αρέσει... (Ποιος είναι ο αλήτης να του δείξουμε εμείς...!) Σκέψου και τις ορμόνες της που αλλάζουν τώρα που μπαίνει στην εφηβεία... Τί να πω...; Υποθέσεις κάνω για να σε βοηθήσω...
Το πρώτο βήμα που κατ' εμέ πρέπει να κάνεις είναι να της μιλήσεις. Απ' έξω-απ' έξω, μη την τρομάξεις. (Ούτε και εσύ να φοβάσαι, παροδικά πράγματα είναι αυτά, τί θα έκανες αν είχε κάτι σοβαρό παθολογικό το παιδί...;)  Φιλικά και χωρίς πολύ βαρύτητα. Στην αρχή αόριστα. (Μην κάτσεις να της κάνεις καμία μαραθώνια συζήτηση με την πρώτη!!!). Δες τις αντιδράσεις της. Τί θα σου πει. Τί δεν θα σου πει. Μητέρα της είσαι, ξέρεις  κάποια πράγματα παραπάνω. Και εννοείται, ΜΗΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ! Τίποτα δεν είναι. Το πιο πιθανό είναι να μη της ξανασυμβεί ποτέ στη ζωή της. Απλώς της συμβαίνει σε μια τρυφερή και αθώα ηλικία και θα πρέπει να κάτσει να σκεφτεί κάποια επίπεδα (ηλικιακά εννοώ) παραπάνω. Αυτό είναι το δύσκολο. Είμαι σίγουρη ότι αν τη ρωτήσεις "Τί σου συμβαίνει κορίτσι μου; πες μου τις σκέψεις σου..." , η απάντηση που θα πάρεις είναι "Τίποτα βρε μαμά . Τί να συμβαίνει...".  Και λογικό είναι να σ' το πει αυτό. Αφού ούτε και η ίδια ίσως να μην έχει συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα.

Όπως και να 'χει, είμαι σίγουρη πως τη λατρεύεις και πως με τη δική σου αγάπη, ενασχόληση και φροντίδα όλα θα λυθούν. Προσπάθησε να της "βγάλεις" πράγματα. Άσε τη μητρική αγάπη και ένστικτο να σε οδηγήσει. Μην μπλέξεις ακόμα με γιατρούς. Αν δεις ότι δεν... μόνο τότε. Και πρώτα μόνη σου. Να σου δώσει κάποιος μία γραμμή για το πως θα "τη χειριστείς". Αλλά είμαι 100% σίγουρη πως δεν θα χρειαστεί κάτι τέτοιο...
Ελπίζω να βοήθησα λίγο.
Φιλιά.
 :-|

Αχ! βρε Nayia!
Έβαλα τα κλάματα μόλις διάβασα όλα αυτά που μου γράφεις. Είναι σαν να είσαι εδώ την ώρα που μας συμβαίνουν όλα αυτά.
Το παιδί πανικόβλητο να νομίζει ότι πεθαίνει, εγώ τρελαμένη να προσπαθώ να της μιλήσω.
Από την πρώτη φορά που της συνέβη κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο. Τις τρεις πρώτες φορές προσπάθησα να την ηρεμήσω. Την 4η φορά έτρεξα στο νοσοκομείο, μήπως τελικά κάνω λάθος σε αυτό που σκεφτόμουν και συνέβαινε κάτι πραγματικά σοβαρό.
Φυσικά τις έκαναν όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και τελικά ήταν αυτό που πίστευα από την αρχή.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά η συζήτηση μεταξύ μας είναι καθημερινή και συνεχής.
Όντως κάθε φορά που την πιάνει και την ρωτάω τι σκέφτεται η απάντηση είναι η ίδια: Τίποτα μαμά...
Φυσικά, έχουν μπει και τα αγόρια στη ζωή μας που αυτό επιβαρύνει τα πράγματα.
Και το σημαντικότερο ότι από το Σεπτέμβρη ξεκινάμε Γυμνάσιο. Και μάλιστα την ημέρα που ξεκίνησαν όλα ήταν τότε που τους πήγαν μια επίσκεψη το κοντινότερο γυμνάσιο για να τους δείξουν τους χώρους.
Μέσα σε όλα αυτά πρόσθεσε ότι έχει και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Θεωρεί ότι δεν είναι ωραίο κορίτσι. Ότι τα αγόρια δεν την προσέχουν και πολλά πολλά άλλα.
Προσπαθώ να το διαχειριστώ όσο πιο καλά μπορώ. Έχω πάρει ήδη και τη γνώμη παιδοψυχολόγου ο οποίος μου είπε να συνεχίσω τη συζήτηση και αν δω ότι χειροτερεύουν (από Σεπτέμβρη που θα ξεκινήσει το σχολείο) να τον επισκεφθούμε.
Πάντως σ ευχαριστώ που μου έγραψες όλα αυτά. Καθώς επίσης και τη Matina που με προσωπικό μνμ με βοήθησε πολύ.

Mary καλησπέρα.
Εχω και εγω μια κόρη στην ίδια ηλικία. Κρίσεις πανικού δεν εχει αλλά πέρυσι το καλοκαίρι η αλλαγή στην συμπεριφορά της ήταν τέτοια που με έκανε να απευθυνθώ σε ψυχολόγο για να δω πως πρεπει να την αντιμετωπίσω.
Απο τότε έχω αρχίσει να ενδιαφέρομαι περισσότερο για την ψυχολογία του εφήβου διαβάζοντας βιβλία και παρακολουθώντας καποια σεμινάρια.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι έφηβοι πράγματι "τραβάνε μεγάλο ζόρι" . Μπορεί εμείς να νευριάζουμε με την αλλόκοτη συμπεριφορά τους και να αγανακτούμε αλλά και αυτά τα κακόμοιρα δεν ξέρουν ουτε τα ίδια γιατί τους συμβαίνουν όλα αυτές οι αλλαγές και σωματικές και ψυχολογικές. Επίσης κάθε παιδί είναι διαφορετικό άλλο μπορεί να επαναστατεί άλλο να γίνεται απαθή και άλλο να αγχώνεται για όλα. Κάπου εκεί μάλλον ερχονται και οι κρίσεις πανικού. Πολύ σωστή η σκέψη της nayia όσον αφορά τους προβληματισμούς της εφήβου και πολύ σωστή οι συμβουλές της ως προς τον τροπο της αντιμετώπισης. Πλησίασε την κόρη σου και μιλήστε χωρίς όμως να αναφέρεσαι στις κρίσεις γιατί μπορεί να την αγχώσεις. Ειδα ότι έχεις πάει ήδη σε ψυχολόγο. Κράτα αυτά που νομίζεις οτι ταιριάζουν σε σένα και στο παιδί σου και μην διστάσεις να ζητήσεις και μια δεύτερη γνωμη αν κάτι δεν σου κάθεται καλά.
Μπορεί η κόρη μου να μην έχει κρίσεις πανικού αλλά ο αδερφός μου ταλαιπωρήθηκε πολύ απο αυτές όπως και πολύς κόσμος. Αν ανοιξεις μια συζήτηση για τις κρίσεις σε μια παρέα θα ξαφνιαστείς το ποσος κόσμος υποφέρει απο αυτή τη σχετικά καινούρια πάθηση.
Μην αγχωνεσαι και όλα θα πάνε καλά. @}->--

Μary μην στεναχωριεσαι ολα θα πάνε καλά.Τώρα που θα κλείσουν τα σχολεια θα ηρεμήσει.
Και εγώ το ίδιο πρόβλημα είχα και τελικά πήγα στον ψυχολογο και τώρα κάνω θεραπεία.Παιδευόμουν
χρόνια τώρα με ζαλάδες και ιλίγγους και τελικά από το πολύ άνχος στο τέλος μέπιασε και πανικός.
Πρόσεχε το κορίτσι τώρα σε χρειάζεται και να της λές κάθε μέρα πόσο κουκλάρα είναι.Εγώ μιλώ καθημερινά
με την Δημητρούλα που είχε το τροχαιο,και αυτή έχει πολλά προβλήματα μα το μεγαλύτερο είναι που δεν έχει μαλλιά
και στεναχωριέται πολύ και συνέχεια μου λέει πόσο άσχημη είμαι.Εγώ της λέω συνέχεια το πόσο κουκλάρα είναι και την βλέπω πως χαίρεται.
Γι αυτό βρες τον τρόπο να δεις τη πλήγωσε το παιδί.
ΦΙΛΑΚΙΑ

θελω να καταθεσω την εμπειρια μου
απο την εφηβεια παθαινα κρισεις πανικου χωρις να γνωριζω περι τινος προκειται. Τα συμπτωματα που παρουσιαζονταν σε μενα ηταν ταχυκαρδια, δυσπνοια , τρεμουλο, ταση προς λιποθυμια και εντονη ανησυχια κ φοβος οτι θα πεθανω εκεινη τη στιγμη που τα βιωνα αυτα. Αυτες οι κρισεις με επιαναν οπουδηποτε π.χ. στο σχολειο, στο λεωφορειο, στο σινεμα , στο σπιτι, στις εξετασεις..  Οσον αφορα την περιοδικοτητα των κρισεων, αλλοτε τις βιωνα σε καθημερινη βαση και αλλοτε περνουσαν μηνες χωρις κρισεις.
Τωρα το γιατι τις παθαινα αυτο πραγματικα δεν το γνωριζω..Ουσιαστικα δεν υπηρχε καποιος σοβαρος λογος που να πυροδοτει τετοιες εντονες σωματικες κ ψυχολογικες αντιδρασεις. Στην αρχη πιστεψα πως ειχα καποια σοβαρη ασθενεια, εκανα καποιες εξετασεις και ολες ηταν καλες. Μετα θεωρησα πως το θεμα ηταν ψυχολογικο κ απο μονη μου ακουσα..διαβασα...ερευνησα τον ορο κρισεις πανικου κ αντιληφθηκα οτι επασχα απο αυτη τη διαταραχη πανικου.
Αυτο ηταν ενα θεμα ταμπου για μενα, καθ ολη τη διαρκεια της εφηβικης κ μετεπειτα φοιτητικης ζωης μου δεν το ειχα συζητησει με κανενα ουτε γονεις , ουτε φιλους γιατι δεν ηθελα να τους στενοχωρησω και να δωσω αφορμη για σχολια σε οσους ενδεχομενως δε μπορουσαν να με καταλαβουν.
Οφειλω να ομολογησω οτι οι κρισεις πανικου μου προκαλουσαν εντονη δυσαρεσκεια κ ηταν αρκετα ενοχλητικες , σε σημειο που απεφευγα μερη οπου υπηρχε προσδοκωμενος φοβος επανεμφανισης τους .Ωστοσο με επιμονη κ ψυχικη δυναμη δεν αυτοπεριοριστηκα αλλα κατορθωσα κ να ειμαι αριστουχα μαθητρια, κ να ολοκληρωσω τις σπουδες μου σε ΑΕΙ κ να παλεψω στον δυσκολο επαγγελματικο στιβο κ να δημιουργησω οικογενεια .
αυτο που θελω να τονισω ειναι οτι με τη συνειδητοποιηση της καταστασης κ την αποδοχη των αγχωτικων αντιδρασεων κ με ψυχραιμια ειναι μια κατασταση -αλλοτε παροδικη κ αλλοτε χρονια-που ξεπερνιεται .κ επισης ειναι κατι που σε μικροτερο η μεγαλυτερο βαθμο το βιωνουν πολυ.

Kρισεις τετοιες απο οσο ξερω περνανε και τα μικροτερα παιδακια αλλα σε αλλη μορφη.
Επισης ειχε κατι αναλογο και η μητερα μου τα προηγουμενα χρονια και τελικα αποδωθηκε στο αγχος.
Δεν εχουμε βιωσει κατι αναλογο με το παιδι και δε μπορω να βοηθησω ιδιαιτερα αλλα να ευχηθω σε οσους το ζουν και ιδιατερα στη Μαιρη για την κουκλιτσα της,που ειναι ενα πανεξυπνο και πανεμορφο κοριτσι , να ξεπεραστει αμεσα.
Μαιρουλα μου πολυ υπομονη και πολυ ενθαρρυνση και κουβεντα χρειαζεται!Ολα θα περασουν συντομα!

Ξεχασα χθες να πω οτι υπαρχει και τηλεφωνικη γραμμη για γονεις που συμβουλευει δωρεαν γυρω απ οδιαφορα θεματα.
Επειδη διαβαζω αρκετα μαμαδοφορουμ εχω δει απο εμπειριες γονεων οτι γινεται καλη δουλεια.
Η MariaZ μας ειχε ενημερωσει σχετικα σε αυτο το θεμα
https://www.greekmasa.gr/index.php?option=com_bridge&brid=106&Itemid=0&topic=5691.0

Δεν μπορείτε να φανταστείτε κορίτσια πόσο πολύ με έχετε βοηθήσει από χθες που έβαλα το θέμα.
Εγώ, μέχρι τώρα νόμιζα, ότι οι κρίσεις πανικού έρχονται όταν συμβεί κάτι σημαντικό και μάλιστα δυσάρεστο.
Απ’ ότι διάβασα, όσες το έχετε βιώσει, συμβαίνει σε ανήποπτο χρόνο ακόμα και για ευχάριστα γεγονότα ή καταστάσεις.

Γεγονός είναι ότι το παιδί τρομοκρατήθηκε πολύ. Νόμιζε ότι πεθαίνει. Πνίγεται, ζεσταίνεται, ζαλίζεται!
Τώρα πλέον, και αφού τις έχουν μιλήσει αρκετοί (ενημέρωσα τη δασκάλα της, την κοπέλα που της κάνει ιδιαίτερο στα μαθηματικά, την προπονήτριά της) έχει αρχίσει να ηρεμεί αρκετά.
Για την γραμμή υποστήριξης δεν ήξερα τίποτα. Σημείωσα το τηλέφωνο και θα το έχω υπόψη μου.
Ελπίζω τώρα το καλοκαίρι να ηρεμήσει.
Χίλια ευχαριστώ για τη βοήθειά σας. Είσαστε πολύτιμες σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις!

Αυτό Μαργαρίτα είναι που με τρελαίνει περισσότερο απ’ όλα. Ότι θεωρεί τον εαυτό της άσχημο!!!!

ελα βρε Μαιρη αυτο ειναι κατι που νομιζω σε λογικα πλαισια το περασαμε ολοι μας σε καποια φαση της ζωης μας.Οι δε,''ομορφες'' με τιτλους και στεμματα πιστευω οτι το περνανε διαρκως.
Σκοπος ειναι να τους μαθουμε οτι η εξωτερικη ομορφια δεν εχει τοση αξια στις ανθρωπινες σχεσεις.Ισως ειναι και για καλο ολο αυτο που της συμβαινει.Σκεφτεσαι να ηταν ενα κοριτσι που ειχε καβαλησει το καλαμ;Στην πρωτη χυλοπιτα θα προσγειωνοταν ανωμαλα(ναι  ^-^και  εμεις οι ομορφες  :D τρωμε  χυλοπιτα που και που).
Ειναι σε μια κρισιμη φαση που παλευει μεσα της για το τι ειναι σημαντικοτερο.
Μην ξεχνας οτι τα κοριτσια σκεφτονται περισσοτερο.
Επισης μπορει να εχει να κανει το ολο θεμα με κανα αγορι και το πως συμπεριφερονται οι φιλες της.Αν για παραδειγμα εχει φιλες εμφανισιακα αδιαφορες αλλα εχουν μεγαλη αυτοπεποιθηση και κατακτουν τα αγορια (συμβαινει συχνα)ισως εχει πιστεψει οτι η ιδια κατι δεν κανει σωστα και ολο αυτο υποσυνειδητα την αγχωνει.
Γενικως πιστευω οτι οι εφηβοι σημερα περνανε ζορια.Ολος αυτος ο βομβαρδισμος και το παιχνιδι της εμφανισης που μας πλασσαρουν εχουν κανει τα παιδια να δινουν πολυ περισσοτερη αξια απο οσο πρεπει σε αυτα τα πραγματα.
Εμεις πηγαιναμε με το τζην μας και το φουτερ μας στο σχολειο.Μοδες υπηρχαν και τοτε διαφορες αλλα τωρα ειναι διαφορτετικα.Ολα τα παιδια πανε στο σχολειο σα να πηγαινουν σε κλαμπ.
Τα βλεπω ολα τα κοριτσακια στο δρομο με το ιδιο στυλ ,τα ιδια ρουχα.Ολο αυτο ειναι αγχωτικο να το ακολουθησεις ,κακα τα ψεμματα.

Πόσο δίκιο έχεις βρε Μάρτζι. Αν δεις τι γίνεται με τα κορίτσια σ’ αυτές τις ηλικίες.
Βλέπω κάτι συμμαθήτριές της πως πηγαίνουν το πρωί στο σχολείο (6η Δημοτικού, ούτε καν Γυμνάσιο) και παθαίνω σοκ.
Βαμμένες, χτενισμένες στην τρίχα και με ρούχα λες και πάνε για κάστινγκ.
Ίσως επειδή εγώ της έχω βάλει Χ σ’ κάτι τέτοια μπορεί να τη ζορίζει και να νοιώθει ανασφαλής.

Καλυτερα Μαιρη μου ομως που της εβαλες Χ.Δεν ειναι δυνατον να υποκυπτουμε σε τετοια πραγματα και να μαθουμε τα παιδια μας να μεγαλωνουν με αυτες τις αξιες.
Εδω το 3χρονο μου ειπε τις προαλλες οτι θελει να βαλει γραβατα για να ειναι ομορφος.... :o :o.Του λεω οτι αυτο δε γινετε(φανταζεσαι να πηγαινε γραβατωμενο στο σταθμο;) και πατησε κατι κλαμματα οτι με τα αλλα ρουχα δεν ειναι ομορφος.Φυσικα κατι ειδε....ισως βλεπει και τον πατερα του που παει ετσι στη δουλεια που και που και επηρεαστηκε.Αλλα εγω καθησα και του εξηγησα, οσο μου επιτρεπεται σε αυτη την ηλικια ,οτι δεν ειναι τα ρουχα που μας κανουν ομορφους.

Συνεχισε αυτο που πρεπει και σιγουρα το μελλον θα σε αποζημιωσει.Θα εχεις ενα ισσοροπημενο κοριτσι!

Το κακό Μαργαρίτα είναι ότι την πληρώνει η ντουλάπα μου.
Σχεδόν κάθε απόγευμα, φωνάζει την κολλητή της και κάνουν βουτιά στα ρούχα μου και στα παπούτσια μου.
Να τις δεις με τα 10ποντα να περπατάνε σα τις βάρκες και να πέφτεις κάτω από τα γέλια!!!! :D :D :D

Και αυτο δεν το καναμε εμεις βρε παιδι μου;Αυτα ειναι υγιη πραγματα!!!Μια χαρα ειναι το παιδι!Να μου τη φιλησεις.

(Φορας 10ποντα;Εγω εχθες εβαλα μετα απο καιρο και κοντεψα να μεινω!ΧαΧα)

Ντεν έχω κάτω από 8 πόντους τακούνι καρντιά μου!!!
Έχω και 12ποντες πλατφόρμες!!!! Μόνο για το καλοκαίρι έχω 2 ζευγάρια σανδάλια. Όλα τα άλλα είναι στα ύψη για να φαίνεται η κορμοστασιά μου!!!! :D :D :D :D

Βρε Μαιρούλα πολύ στενοχωρήθηκα για τη μικρή. Ότι βασανίζεται με πράγματα που δεν ισχύουν δηλαδή. Κρίσεις πανικού άρχισα να έχω εγώ μετά από έναν τυφώνα κακών συγκυριών. Έχασα τη δουλειά μου, έχασα τη μάνα μου, στενοχωρήθηκα (και αγχώνομαι ακόμα] για τον πατέρα μου που έμεινε μόνος, έκανα δυο απανωτά γυναικολογικά χειρουργεία, μετά έμεινε άνεργος ο καλός μου, μετά μου συνέβη ένα κρίσιμο για τη ζωή μου θέμα υγείας που απαίτησε κι αυτό χειρουργείο, αντιμετωπίσαμε πολλά οικονομικά και μετακομίσαμε από μεγάλο σπίτι σ' ένα δικό μας πολύ μικράκι, βρήκα νέα δουλειά, πολύ αγχωτική και απαιτητική.

Ε, μετά από όλα αυτά που συνέβησαν σε διάστημα περίπου 2 ετών και κάτι, άρχισα εδώ και ένα εξάμηνο περίπου να έχω κρίσεις πανικού. Αυτά που λέτε δηλαδή, ταχυκαρδίες και αίσθημα παλμών, αίσθηση ότι παρότι αναπνέω δεν μου φτάνει ο αέρας, αυτά. Όχι ρίγη ή κάτι άλλο.  Ευτυχώς εξαρχής ήμουν ψιλοενημερωμένη και προσπαθώ όποτε μου συμβαίνει να επιβληθώ στον εαυτό μου επιστρατεύοντας τη λογική και παίρνοντας βαθιές ανάσες. Το συζήτησα με φίλη παθολόγο και μου είπε ότι είναι πολύ συχνό φαινόμενο, πολύς κόσμος δηλαδή υποφέρει από αυτό.

Θέλω να πιστεύω ότι η μικρή σου θα το ξεπεράσει μεγαλώνοντας, όπου νά'ναι θάρθει και το πρώτο φλερτ και πιστεύω θα το ξεχάσει όλο αυτό. Η Μαργαρίτα το διατυπώνει πολύ καλά πιο πάνω, και τα παιδιάκια τη σήμερον ημέρα περνάνε ζόρι με όλο αυτό το τρέξιμο, πόσο μάλλον οι μικρές δεσποινίδες που αγχώνονται από τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλονται. Στα οποία για μένα (διαφημήσεις, ρεπορτάζ μόδας κλπ κλπ) θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να μπει κάποιο φρένο...

Εσύ βρε Ράνια μου με όλα αυτά που έζησες, το βρίσκω φυσικό να πάθεις κρίσεις πανικού (εγώ μπορεί να πάθαινα και πολύ περισσότερα).
Η Μάχη, παρόλο που δεν είναι φορτωμένη με εξωσχολικές δραστηριότητες (μόνο αγγλικά και την άθλησή της) το βρήκα πολύ τραβηγμένο να πάθει κρίσεις πανικού.
Δόξα το Θεό είναι ωραίο κορίτσι, ζει σε φυσιολογικό περιβάλλον με τους γονείς της, δεν βλέπει καυγάδες και άσχημες καταστάσεις, ότι ζητήσει (στα πλαίσια της λογικής πάντα) το έχει.... δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί το παθαίνει.
Ίσως είναι αυτό που μου είπε χθες η δασκάλα της, ότι το μυαλό των εφήβων κάνει 1000 σκέψεις στο λεπτό.
Καμμιά φορά μπλοκάρει και δεν μπορεί να τις βάλει σε τάξη.
Ελπίζω τώρα που είναι καλοκαίρι να χαλαρώσει και να ηρεμήσει.
Θα δούμε!!

Μαιρη επανερχομαι στο θεμα γιατι εχθες εντελως συμπτωματικα η μαμα ενος γνωστου μας κοριτσιου μου περιεγραφε την ιδια κατασταση.Ξεκινησαν οι κρισεις της μικρης στα 9 χρονια και συνεχιστηκαν καμποσο μεχρι που ανακαλυψαν κρυφο θυροειδη...καπως ετσι  μου τι ειπε γιατι  τα ιατρικα δεν τα καλοκαταλαβα.
Εχετε κοιταξει τον θυροειδη εσεις;

Μαργαρίτα εγώ έχω κάνει τέτοιες εξετάσεις στη Μαχούλα από τα 10 της χρόνια.
Όλες τις ορμονολογικές, για θυροειδή, οστεομέτρηση, υπερήχους σε σάλπιγγες και μήτρα.
Αυτά τα έκανα επειδή έβλεπα στο παιδί αλλαγές στο σώμα της (τρίχες στις μασχάλες, φούσκωμα του στήθους κ.λπ.) και με ανησύχησαν.
Έχω καλύψει το ιατρικό κομμάτι πλήρως.
Εγώ πιστεύω ότι η Μάχη έχει αγχωθεί για το Γυμνάσιο. Μάλλον στα μάτια της φαντάζει ως τεράστια αλλαγή.
Και φυσικά είναι μεγάλη αλλαγή απλά το πήρε λίγο πιο βαριά σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας της.