GreekMasa - Συνταγές μαγειρικής - Forum

απο κρητη κα οχι μονο.......
επεσαν ωραιες μαντιναδες στο τσατ σημερα και για αυτο ανοιγω αυτο το θεμα ωστε να μεταφερθουν εδω....
εμπρος κοριτσια .....
 :-* :-*

ΑΠΟ ΚΡΗΤΗ

Αν δεις στο σπίτι σου πουλιά
να χαμηλοπετούνε, μην τα τρομάξεις,
στα φτερά τσ' ευχές μου στου κρατούνε

Ομορφη σαν ανατολή
να ναι η χρονιά ετούτη
να βγουν ολα τα όνειρα
και της χαράς τα πλούτη

Και μία ζόρικη

Οσα χασίσια ευρίκανε
στα Ζωνιανά εφέτος
τόσα καλά σου εύχομαι
με το καινούργιο έτος


Εγώ θα αλλάξω άγιο
να μην τον λεν Βασίλη
απ' όταν εγεννήθηκα τα δώρα αλλού τα δίνει

Όταν γεράσει ο άνθρωπος, μειώνετε το φως του,
θαρρεί πως κατουρεί μακριά, μα κατουρεί ομπρός του

Αφου θωρεις πως σε χαλα οντε θα πιεις μια σταλα
κοψε τελειως το πιοτο και πινε προβιο γαλα

Σ'αυτή την τηλεόραση, οι πάντες υπερβάλουν
μπορούν σε ρακοπότηρο και γάιδαρο να βάλουν!

Απ'όταν εχωρίσαμε είμαι κερά μου down
γιατί δε μου'πηρες ποτέ μια καφετιέρα brown

Ο κύρης σου μου πάντηξε οψάργας με τ'αμάξι
και μου πε πως ειμ'αφορμή και πόμεινες στη τάξη

Σ' αγαπησα ως αγαπα ο γαιδαρος τα χορτα
η ορνιθα τον πετεινο κι ο πετεινος την κοτα

Αγάπε με να σ'αγαπώ, με αγάπη εμείς να ζούμε,
μα αν μ'αγαπάς αγάπη μου, σκάσε να κοιμηθούμε!

Εσκασε μύτη ο άντρας της, την έπιασε στα πράσα
και τώρα τον διαβάζουνε παπάδες με τα ράσα!

Άμα ποθάνω βάλτε μου τη μηχανή στο μνήμα..
μα να τη στέσετε καλά να μη χυθεί η βενζίνα.

Αυτή δεν ξέρει να χτυπά δύο αυγά στο μπλέντερ
μόνο να ξημερώνεται μέσα στα χόντος σέντερ.

Ανάθεμά τη τη ρακή ίντα 'ναι αυτό που κάνει,
κι όταν την πίνω γίνεται το πάτωμα ταβάνι

Όταν κοντά στο σπίτι μου η πεθερά ζυγώνει,
με πιάνει σοκ αλλεργικό και παίρνω κορτιζόνη

Φεύγεις και γίνονται σωρός, τα πιάτα τσι κουζίνας,
τα ρούχα μου 'ναι άπλυτα κι εγώ ψοφώ τση πείνας

Θε μου να τσικουδοβρεχε το μηνα δεκα βραδια,
να γεμιζαν με τσικουδια στερνες μα και πηγαδια

Βλέμμα βοδιού, στόμα φιδιού και το μαλλί σαν πράσο
κι όταν την βλέπω φίλοι μου μου ʽρχεται να ξεράσω

Σ' ένα γκρεμό να τηνε δώ 'πο 'να κλαδί πιασμένη
θα προσπεράσω και θα πω καλα 'ναι κρεμασμένη!

Καλία ΄χα οντε με φίλισες να με δαγκάσει σκύλος
απου 'ναι και πιο όμορφος και των ανθρώπων φίλος!

Ήθελα απο το στήθος σου να πιώ μια στάξη γάλα
γιατί διοξίνες έμαθα πως έχουν' όλα τα άλλα

Ραβδιζω και σε σκεφτομαι παρε μια βεργα κι ελα
γιατι 'χω ακομη αραβδιστα μια κατοστη μουρελα

Ήθελα να 'σουν ο κεφτές και να 'μουν το τηγάνι
να δεις τσ' αγάπης η φωτιά ψήσιμο που το κάνει.

Την πεθερα μου οψες αργα στον υπνο μου την ειδα
και θαρουνα πως παλευα με την λερναια υδρα.

Βαρέθηκα μες στη ζωή να μ'αγαπούνε ούλες
μεγάλες, μέτριες, μικρές ακόμη και γριούλες

Ορκο θα καμω στο Θεο φουστανια να φορεσω
τη σκυλα που με αφησε αν δε τη σακατεψω

Αν μου το λέγαν φίλε μου πως θα σε δω τραβέλι
θα έπινα όση ρακί γεννάει ένα αμπέλι.

Μ'ένα διπλο διαφορικο και καγκελα μεγαλα
καθημερνως στη Μεσαρα πηγαινοφερνω γαλα

Εικοσι χρονια προσπαθω να μαθω τσι γυναικες
θαρω δεν εχουν διαφορα απ΄τσι παλιοντενεκες

Mια Aγγλιδούλα μού'πε ψες "Tomorow Andrew see me"
να την επάω στο Mωχό ή ν' ανεβούμ' Aσήμι;

Εβγηκες στο παραθυρο και ελαμπες σαν τ' αστρα
τοτε μου την επεταξες στη κεφαλη τη γλαστρα

Αστυνομια δασηδε και εκαμ δεν τα φοβουμαι
γιατι ειν' οι φιλοι μου βοσκοι και ολοι οπλοφορουνε.

Μαζί σου θέλω να περνώ πίκρες χαρές και λύπες,
και δε με νοιάζει για φαΐ να 'χεις συνέχεια πίτες!

Εκανα βόλτα στο χωριό κι έμαθα άλλον πήρες
κι ήκατσα κι ήπια μονομιάς ένα καφάσι μπύρες.

Παράξενοι μου φαίνονται οι κώλοι των ανθρώπων
δίχως μπαρούτι και φωτιά πως βγάζουν τέτοιο κρότο

Εχάλασα τ'αγροτικό να 'ρχομαι στο χωριό σου
γιατί δεν έχει άσφαλτο διάλε τον πρόεδρο σου

Ηθελα να ζωγράφιζα την πράσινη ματιά σου
χωρίς τα πατομπούκαλα να δώ πού πάει η ματιά σου

Οταν αποθανω βελτε μου το κινητο στο μνημα
μην με χωσετε ομως πολυ βαθια γιατι δεν θα χω σημα!

ΠΕΘΕΡΕΣ ...ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΛΑΟΣ..

"Τσι πεθεράς μου εδάγκωσε
το πόδα ένα λιακόνι
και το λιακόνι εψόφησε
κι εκείνη ζεί ακόμη!
Την πεθερά μου έβαλα
ψηλά στον...

Ψηλορείτη
να τηνε βλέπουν οι οχτροί
να μην πατούν στην Κρήτη.

Άμε να πεις τση μάνας σου,
να κόψει τα κουμάντα,
να πάει να δίνει διαταγές,
στο-ε-δικό τζη άντρα.

Θε μου μεγαλοδύναμε,
πάρε τη πεθερά μου,
κι εγώ θα γράψω στσ΄εκκλησιές,
ότί ΄χω στ΄όνομά μου. (Βατοπέδι...)

Την πεθερα μου οψες αργα
στον υπνο μου την ειδα
και θαρουνα πως παλευα
με την λερναια υδρα.

Όταν κοντά στο σπίτι μου
η πεθερά ζυγώνει,
με πιάνει σοκ αλλεργικό
και παίρνω κορτιζόνη

Κακό είναι συναπάντημα,
να δεις παπά μπροστά σου,
μα πιό κακό είναι το πρωί,
να δεις την πεθερά σου.

Εγώ είδα και τον χάροντα
μα εμένα δεν με νοιάζει
το μόνο που κατάλαβα
της πεθεράς μου μοιάζει !"

 

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ
 
 
Βρήκες καιρό, αρμένιζε,
 καιρό μην περιμένεις,
γιατί ο καιρός τα πράγματα
δεν ξέρεις πως τα φέρνει.

  Δεν είναι ο έρωτας ανθός,
μαζί του για να παίξεις,
μόνο είναι βάτος κι αγκαθιές
κι αλλοίμονο σου αν μπλέξεις.

 
Μην βασιστείς στο φίλο σου
 και πεις το μυστικό σου,
γιατί σε φίλο θα το πει
και θα βγει σε κακό σου.

 
 Ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά
και θα σου γείρει ο κλώνος
και θα σου φύγει το πουλί
και θα σου μείνει ο πόνος.

 
Η υπομονή στον άνθρωπο,
αν έχει νου και χάρη,
πουλιέται κι αγοράζεται
με το μαργαριτάρι.

  Όταν περνάς το βίο σου,
με το να ακούς τους άλλους,
τα αυτιά σου μεγαλώνουνε
και κάνουνε και κάλους.

 
Ο γάτος κι ο καλόγερος
πολυαγαπούν το ψάρι
κι η παντρεμένη το φιλί
κι λεύτερη το χάδι.

 
 Ο Γρηγόρης εγρηγόρα
κι ο Μελέτης εμελέτα ,
και επήρεν ο Γρηγόρης
του Μελέτη τη γυναίκα.

 
Ο λύκος κι αν εγέρασε
κι άλλαξε το μαλλί του,
μήδε την γνώμη άλλαξε
μήδε την κεφαλή του.

 
 Άμα βρέξει ο Απρίλης δυό νερά
 κι ο Μάης άλλο ένα,
χαρά σε κείνον το ζευγά
 πούχει πολλά σπαρμένα.

ΔΎΟ Και δύο τέσσερα
τέσσερα και εξη δέκα,
και ο Θεός να σε φιλά ,
από ...ξανθιά ...γυναίκα!

Το Κρητικό μαχαίρι μου ,
έχει ομορφιά και χάρη,
 σε κάθε δύσκολη στιγμ'  ,
με βγάζει...παλληκάρι!...\

Οταν εσκέφτηκε ο Θεός
τη γη να σχηματίσει
επήρε πέτρες και νερό
και χώμα από την Κρήτη

Φεγγάρι όντε πρωτοβγείς
την Κρήτη μην ξεχάσεις
να πάρεις απο τα κάλη της
στον κόσμο να μοιράσεις

Ολος ο κόσμος απ' τη μια
κι η Κρήτη απ'την άλλη
ώ τη παντέρμη ζυγαριά
στη Κρήτη γέρνει πάλι

Όπου κι αν πάω κουβαλώ
χώμα απ’ τον Ψηλορείτη
και το σκορπώ για να γενεί
όλος ο κόσμος Κρήτη

Ήθελα μόνο μια στιγμή
τση θάλασσας να μοιάσω
για να μπορέσω ολόκληρη
την Κρήτη ν’ αγκαλιάσω

Κρήτη γεννίτρα τσ’ αρχοντιάς
τση δόξας τση αντρείας
τση λευτεριάς τση δύναμης
και τση φιλοξενείας

Πόσο πολύ μ’ αρέσουνε
οι κορφές του Ψηλορείτη
που φανερώνουν λεβεντιά
και αρχοντιά στην Κρήτη

Απ' όταν στάθηκε ντουνιάς
είναι τση Κρήτης μοίρα
με το ντουφέκι συντροφιά
να ζει και με τη λύρα

Τα τιμημένα χώματα
τση Κρήτης διασκελίζω
με μερακλίδες Κρητικούς
χαίρομαι να γλεντίζω

Θε μου και για' δεν έκαμες
μια Κρήτη παραπάνω
στη μιά να-ν είμαι όσο θα ζω
στην άλλη σαν ποθάνω

Πάντα η Κρήτη διαφορά
έχει απ' τσ' άλλους τόπους
γιατί 'χει αντάρτικη ψυχή
και κουζουλούς ανθρώπους

Περήφανος ορθώνεται
ο γέρο Ψηλορείτης
γιατί στο Μυλοπόταμο
χτυπά η καρδιά τση Κρήτης

Ούλα του κόσμου τα νησιά
απού 'ναι στον πλανήτη
και να μονομερίσουνε
δεν κάνουνε μια Κρήτη

Στην Κρήτη εγγενήθηκε
η δόξα, η ανδρεία,
η λευτεριά, η λεβεντιά
και η φιλοξενία

Μαδάρες μου χανιώτικες
κορφή του Ψηλορείτη
και λασιθιώτικα βουνά
γεια σου παντέρμη Κρήτη

Αχι και να με κάνανε
του κόσμου κυβερνήτη
όλης τση Γης πρωτεύουσα
θα έκανα την Κρήτη

Μαχαίρι κρητικό βαστώ
π’ ανάφτει και γυαλίζει
στην ξενιτειά σαν βρίσκομαι
την Κρήτη μου θυμίζει

Κρήτη μου κόρη του γλεντιού
και του πολέμου μάνα
πάντα για σένα θα χτυπά
τση δόξας η καμπάνα

Νοικοκυραίοι άνθρωποι
δε ζουν στον Ψηλορείτη
oι κουζουλοί την κάμανε
αθάνατη την Κρήτη

Αρματα θέλει ο πόλεμος
κι η Κρήτη μόνο τα'χει
ένας μονάχα Κρητικός
μπορεί να δώσει μάχη
 

Ολος ο κόσμος απ' τη μια
κι η Κρήτη απ'την άλλη
ώ τη παντέρμη ζυγαριά
στη Κρήτη γέρνει πάλι

Όπου κι αν πάω κουβαλώ
χώμα απ’ τον Ψηλορείτη
και το σκορπώ για να γενεί
όλος ο κόσμος Κρήτη

Ήθελα μόνο μια στιγμή
τση θάλασσας να μοιάσω
για να μπορέσω ολόκληρη
την Κρήτη ν’ αγκαλιάσω

Κρήτη γεννίτρα τσ’ αρχοντιάς
τση δόξας τση αντρείας
τση λευτεριάς τση δύναμης
και τση φιλοξενείας

Πόσο πολύ μ’ αρέσουνε
οι κορφές του Ψηλορείτη
που φανερώνουν λεβεντιά
και αρχοντιά στην Κρήτη

Απ' όταν στάθηκε ντουνιάς
είναι τση Κρήτης μοίρα
με το ντουφέκι συντροφιά
να ζει και με τη λύρα

Τα τιμημένα χώματα
τση Κρήτης διασκελίζω
με μερακλίδες Κρητικούς
χαίρομαι να γλεντίζω

Θε μου και για' δεν έκαμες
μια Κρήτη παραπάνω
στη μιά να-ν είμαι όσο θα ζω
στην άλλη σαν ποθάνω

Πάντα η Κρήτη διαφορά
έχει απ' τσ' άλλους τόπους
γιατί 'χει αντάρτικη ψυχή
και κουζουλούς ανθρώπους

Περήφανος ορθώνεται
ο γέρο Ψηλορείτης
γιατί στο Μυλοπόταμο
χτυπά η καρδιά τση Κρήτης

Ούλα του κόσμου τα νησιά
απού 'ναι στον πλανήτη
και να μονομερίσουνε
δεν κάνουνε μια Κρήτη

Στην Κρήτη εγγενήθηκε
η δόξα, η ανδρεία,
η λευτεριά, η λεβεντιά
και η φιλοξενία

Μαδάρες μου χανιώτικες
κορφή του Ψηλορείτη
και λασιθιώτικα βουνά
γεια σου παντέρμη Κρήτη

Αχι και να με κάνανε
του κόσμου κυβερνήτη
όλης τση Γης πρωτεύουσα
θα έκανα την Κρήτη

Μαχαίρι κρητικό βαστώ
π’ ανάφτει και γυαλίζει
στην ξενιτειά σαν βρίσκομαι
την Κρήτη μου θυμίζει

Κρήτη μου κόρη του γλεντιού
και του πολέμου μάνα
πάντα για σένα θα χτυπά
τση δόξας η καμπάνα

Νοικοκυραίοι άνθρωποι
δε ζουν στον Ψηλορείτη
oι κουζουλοί την κάμανε
αθάνατη την Κρήτη

Αρματα θέλει ο πόλεμος
κι η Κρήτη μόνο τα'χει
ένας μονάχα Κρητικός
μπορεί να δώσει μάχη
 
 Μάτια μου μάτια μάρια μου,
τωνεματιων μου μάτια,
εσ'υ  μου πίνεις τον καφέ...
και εγώ... τα...κατακάθια!...

Χαίρομαι που είμαι Κρητικός
και όπου σταθώ το λέω
με μαντινάδες χαίρομαι
με μαντινάδες κλαίω.

Μαντινάδα η [mandináδa] O26 : είδος δημοτικού, δεκαπεντασύλλαβου, και συνήθως ομοιοκατάληκτου, δίστιχου που τραγουδιέται κυρίως στην Kρήτη: Aυτοσχέδιες μαντινάδες. Eρωτική / σατιρική ~. [βεν. matinada (ηχηροπ. του [t] ίσως από αφομ. προς το [m])]

Για ένα Κρητικό, μαντινάδα είναι κάτι παραπάνω από τον παραπάνω ορισμό, κάτι παραπάνω από μερικές αράδες λέξεις γραμμένες σε ένα κομάτι χαρτί. Είναι τρόπος έκφρασης, είναι ιδέα, είναι τρόπος ζωής. Με μαντινάδα εκφράζει ο Κρητικός την αγάπη, τον έρωτα, τον πόνο, το χωρισμό, τη μοναξιά και κάθε συναίσθημα που πηγάζει από την ευαίσθητη κρητική ψυχή...

 
Τις μαντινάδες έρχεται να πλαισιώσει η Κρητική μουσική. Ο λυράρης, ο λαουτιέρης, ο μαντολινιέρης πλέκουν τα δάχτυλά τους ανάμεσα στις χορδές κι ο νους ταξιδεύει. Ταξιδεύει σε μονοπάτια και σε τόπους που μόνο η κρητική μας μουσική μπορεί να τον οδηγήσει.

Η ιστοσελίδα αυτή είναι αφιερωμένη στην μαντινάδα, την κρητική μουσική αλλά και σε όλους αυτούς που με τον τρόπο τους βάζουν από ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα που λέγεται κρητική μουσική παράδοση, θέλοντας να χαράξει άλλο ένα δρόμο στο μουσικό μας πεντάγραμμο.

ΠΗΓΗ ;ομάδα του mantinada.gr

Otan tha deis tin kopelia kai exei sta podia trixes to diaolo exei mesa ths kai glossa 10 pixes.

 :D :D *THUMBS%%__%%UP*

  ΠΕΘΕΡΙΣΤΙΚΕΣ
         ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Την πεθερά μου έγραψα
στς' αρβύλες από κάτω
σορός κουβάρι να τη δώ
στου πηγαδιού τον πάτο.

Την πεθερά μου να τη δω
ζεμένη στο μαγγάνι
να ξεπληρώσει στη ζωή
τα όσα μού 'χει κάνει.

Είσαι καλή, είσαι χρυσή
όλες τσι χάρες τσ' έχεις
να κουλαντρίζεις πεθερά
αυτό δεν το κατέχεις.

Που δε με θέλει η μάνα σου
το γιάντα δε μου λέει
βάνω κι εγώ το σκύλο μου
στη μπόρτα τζης να κλαίει.

Έχει με 'μένα η πεθερά
μη βρέξει και μη στάξει
κι ανε τζη ''κάτσω'' μια φορά
θα μ' αγοράσει αμάξι.

Που δε με θέλει η μάνα σου
δεν το καταλαβαίνω
γιαυτό τον κάλο τση πατώ
στ' αρθούνι τζης θα μπαίνω.

Να σταματήσει η μάνα σου
να κατατρέχει εμένα
γιατί 'χω ράμματα πολλά
τση γούνας τσης ραμμένα.

Η μάνα σου κι η μάνα μου
γίνανε συμπεθέρες
βλέπε και άκου, μη μιλείς
μην έρθουν μαύρες μέρες.

Τση μάνας σου έχω θυμό
και όργητα μεγάλη
και η γιαγιά σου η μάγισσα
το χρόνο να μη βγάλει.

Που δε με θέλει η μάνα σου
το γιάντα δε μου λέει
βάνω κι εγώ το σκύλο μου
στη μπόρτα τζης να κλαίει.

Το όμορφο είναι όμορφο ,
πέντε φορές και δέκα
κι ακόμα ομορφότερο
η γνωστικιά γυναίκα.

Νοικοκυραίοι και φρόνιμοι
δε ζουν στο Ψηλορείτη,
oι κουζουλοί την κάνανε
αθάνατη την Κρήτη...

Ζωή δεν είναι να ξυπνάς
και να κοιμάσαι πάλι ..
Ζωή είναι να μένεις ξυπνητός,
όταν κοιμούνται οι άλλοι ..

ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΠΑΙΔΙΆ ΑΠΟΛΑΎΣΤΕ ΤΗΝ ΜΑΝΤΙΝΆΔΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΈΦΤΙΑΞΕ  ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο  ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ Ο κ. ΝικοςΤΣΙΓΚΟΣ59[/b]

Όλα τ' αστέρια τ' ουρανού
είναι δικά μου τώρα
που έχω 'σένα φίλη μου
γλυκιά μου Πασταφλόρα.

Σερμπέτι είναι τα λόγια σου
το γέλιο σου ροσόλι
και η καλή σου η καρδιά
μπαξές και περιβόλι.

Μοσχοβολά το σπίτι σου
μυρίζει η αγκαλιά σου
χίλια αρώματα σκορπούν
τα μαγειρέματα σου.

Σε αγαπάμε όλοι μας
σαν φίλη και μητέρα
γιατί 'σαι σ' όλα μερακλού
είσαι και χρυσοχέρα.

Στα κοντυλένια χέρια σου
θερμά φιλιά σου δίνω
και όλη την αγάπη μου
απάνω τους αφήνω.

Νά 'χεις υγεία και χαρά
εσύ και τα παιδιά σου
νά 'σαι καλά να χαίρεσαι
τα χρυσοδάχτυλα σου.

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΓΚΟΣ
ΣΚΈΤΟ αριστουργημα !  Δεν συμφωνείτε;  Ειλικρινά σας γρ'αφω με πήραν τα...ζουμιά...!!! Πρώτη φορά μου γράφουν ποίημα....


                                 

Κυρία Αρετή είναι θαυμάσιο μέχρι και εγώ συγκινήθηκα. *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP*

ΠΑΙΔΙΑ, Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΜΑΝΤΙΝΑΔΑ- ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΤΣΙΓΚΟΣ59  ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΣΤΕΙΛΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΩ , ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΚΟΠΥΠΕΊΣΤ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ...ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ...!!! ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ...ΤΑΛΕΝΤΟ.....



ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΝΙΚΟΛΑ , ΓΡΑΨΕ ΜΑΣ ΚΙ ΑΛΛΑ.....!!!!



 Η  ΟΜΟΡΦΗ  ΔΑΣΚΑΛΑ 

 

Από  τη  χώρα  πέψανε

μιά  όμορφη  δασκάλα ,

απού ‘χει  μάθια  όμορφα

και  άσπρη  σαν  το  γάλα .

 

Κουζούλανέ  μας  στο  χωριό

το  νού  μου  έχω  χάσει ,

όντε  θα  πάει  στο  σκολιό

τη  στράτα  σαν  περάσει .

 

Κι  όντε  θα  βγεί  στο  διάλλημα

μαζί  με  τα  κοπέλια ,

μαζώνουντε  οι  χωριανοί

τριγύρω ‘πο  τ’ αμπέλια .

 

Κι  η  τύχη  μου  την  έπεψε

μιά  μέρα  πρίν  νυχτώσει ,

απόξω  από  το  χτήμα  μου

βρούβες  για  να  μαζώξει .

 

Κι  εκειά  που  εχορτολόϊζε

πιάνει  ψιλή  βροχούλα ,

πετά  τα  χόρτα  ίδια ΄κειά

μαζί  με  τη  σακούλα .

 

Στο  μαγαρά  ετρύπωξε

τα  ρούχα  να  στεγνώσει

και  το  σταυρό  τζης  ήκαμε

η  μπόρα  να  ξεκόψει ,

 

Μπαίνω  κι  έγω  στο  μαγαρά

να  μη  με  πιάσει  η  μπόρα

και  βάζω  ξύλα  στη  φωθιά

που  ήναφτε  από  ώρα .

 

 

Εγώ  κι  αυτή  κι  η  αϊλιά

στο  γύρω  κι  η  φοράδα ,

όλοι  μαζί  στο  μαγαρά

μας  έπιασε  ζαλάδα .

 

Κι  απ’ τη  φωθιά  φουντώσαμε

κι  εβγάλαμε  τα  ρούχα

κι  έδειξα  στη  δασκάλισσα

τον  έρωτα  απού ‘χα .

 

Σε  μιά  ολιά  πεινάσαμε

κι  εβράσαμε  τσι  βρούβες ,

ετηγανίσαμε  κι  αυγά

από  στι  ματζαδούρες .

 

Ήπιαμε  και  πολύ  κρασί

κι  ήπαμε  άσπρο  πάτο ,

γιατί  σκολιό  δεν  είχενε

ξυμέρωνε  Σαββάτο .

 

Ελιές  κρομύδια  και  κρασί

κι  ένα  τυρί  μεγάλο ,

σαν  τζη  δασκάλας  το  φιλί

στον  κόσμο  δεν  είν’ άλλο .

 

Αυγά  και  χόρτα  και  τυρί

και  το  κρασί  χαλάλι ,

σαν  τση  δασκάλας  ομορφιά

στον  κόσμο  δεν  είν’ άλλη .

 

  ΝΙΚΟΣ  ΤΣΙΓΚΟΣ

     

Υ.Γ. Για να γελάσετε λίγο ...

Είναι όλα δικά μου γραμμένα, όχι κλεμμένα !!


ο μαγαράς : η σπηλιά

η αϊλιά : η αγελάδα

η ματζαδούρα : το παχνί

 

 

 

Γεια σου  Νίκο Τσίγκο καλως ήρθες στην παρέα μας. *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP*
Καταπληκτικές οι μαντινάδες σου.Περιμένουμε κι άλλες. @}->--

Τι είναι αυτά που εγραψες  παιδάκι μου.....!!! Μας...κουζούλανες...!!! *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP* @}->-- @}->--

 Έχω κι άλλα.....έχω κι άλλα....

¨Όλα όσα γράφεις είναι μεσα στην ...πραγματικότητα Συγχαρητήρια!!! *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP*

συνέχισε.... @}->-- @}->--

 *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP* *THUMBS%%__%%UP*

 
ΟΙ  ΕΦΤΑ  ΑΓΕΛΑΔΕΣ
  (επίκαιρη σάτυρα)

Θαρώ  πως  ήρθαν  οι  εφτά
ισχνές  οι  αγελάδες  ,
μα  δεν  κατέχω  αν  είναι  εφτά
γή  αν  είναι  δεκάδες .

Χρόνια  καλοπερνούσαμε
και  ζούσαμε  στη  χλίδα ,
καλά  απλωμένη  είχαμε
όλοι  μας  την  αρίδα .

Μα  ‘δά  μας  κακοφαίνεται
και  πανικός  μας  πιάνει ,
όσο και  να  φωνάζουμε
το  ίδιο  που  μας  κάνει .

 Νίκος  Τσίγκος
 Ηράκλειο
 Μάϊος  2010

 
  Η  ΚΑΛΟΓΡΑ 

Μια  καλογρά  τηγάνιζε 
ψαράκια  αμοναχή  τζης
και ‘κειά  που  τα  τηγάνιζε
εκέντησε  το  κελί  τζης .

Αφήνει  τα  ψάρια  ίδια ‘κειά
και  τρέχει  να  το  σβήσει
και  πέρνει  τ’ ανεβόλεμα
να  βρεί  μεγάλη  βρύση .

Και ‘κειά  που  ανηφόριζε
‘γούμενο  απαντάει
κι  ο  ‘γούμενος  ολόχαρος
ηντά ‘χεις  τη  ρωτάει .

Ψαράκια  ετηγάνιζα
εγώ  κι  αμοναχή  μου
κι  εκειά  που  τα  τηγάνιζα
εκέντησε  το  κελί  μου .

Και  πήρα  τ’ ανεβόλεμα
να  βρώ  μεγάλη  βρύση ,
να  πά’ να σβήσω τη φωθιά
πριν το κελί κεντήσει .

Κι  ο  ‘γούμενος  τση  απαντά
έλα ‘παέ  καλή  μου ,
γυρεύεις  μεγαλύτερη
από  την  εδική  μου .

Πού ‘χει  σαράντα  μηχανές
κι  εξήνταπέντε  βίδες
και  παίρνει  τ’ ανεβόλεμα
και  βγάνει  τσ’ αστιβίδες .

Και  ήρτεξε  ολόχαρος
να  σβήσει  τη  φωθιά  τζης
κι  η  καλογρά  ησύχασε
κι  αγάλιασ’ η  καρδιά  τζης .

και  πιάνει  ένα  κόκορα
ντελόγο  να  μαδήσει
για  το  καλό  που  τσή ‘καμε
να  τον  ευχαριστήσει

Επήραν  κι  απ’ την  εκκλησιά
γλυκό  κρασί  να  πιούνε ,
από ‘κειονά  που  έχουνε
για  να  το  κοινωνούνε .

Ετζημπογδέρναν  το  πουλί
πριχού  να  πάρει  βράση
κι  ήπιανε  όλο  το  κρασί
η  ώρα  να  περάσει .

Εφάγανε  τον  πετεινό
‘πο  μέσα  πτό  τσικάλι ,
για  το  καλό  που  τσή ‘καμε
ο  κόκορας  χαλάλι .

Ρουφήξανε  και  το  ζουμί
μαζί  με  το  λεμόνι ,
ο  ‘γούμενος  κι  η  καλογρά
που  ήταν  πάντα  μόνη .

Και  όπως  εκαθούντονε
οι  δυό  ντως  στο  τραπέζι ,
τσή ‘πενε  ο  γούμενος
με  τη  φωθιά  μην  παίζει .

Νά ‘σαι  καλά  ηγούμενε
και  ο  Θεός  μαζί  σου ,
και  το  καλό  που  μού ‘καμες
να  τό ‘βρεις  στην  ψυχή  σου .

     ΝΙΚΟΣ  ΤΣΙΓΚΟΣ

κεντώ : καίγομαι
ανεβόλεμα : ανήφορος
αστιβίδα : αγκαθωτός θάμνος
ντελόγο : αμέσως
         

ΠΙΠΕΡΆΤΟ....!!!!! ΑΛΛΑ ΥΠΕΡΟΧΟ...!!!!! *THUMBS%%__%%UP*

 :-[ :-[ :-[

Όταν γεράσει ο άνθρωπος, μειώνεται το φως του.
Θαρρεί πως κατουρεί μακριά, μα κατουρεί ομπρός του.

Η αρρώστια των πουλερικών, μ' έχει απασχολήσει.
Μη μου ψοφήσει το πουλί, που μού 'δωσε η φύση.

Απ' όλα τα τετράποδα μ' αρέσει το κρεβάτι.
Δεν είναι πιο καλή δουλειά, απ' το καλό ραχάτι.

Στο τέσσερα επί τέσσερα, θα βάλω παραπέτι.
Όντε θα κάνω τσι σπινιές, ο σκύλος να μη πέφτει.

Αγόρασα έναν φορτωτή, με οροφή κομμένη.
Για να μπορεί με άνεση, στσι τράπεζες να μπαίνει.

Πέθανε συ κι ας μη νογάς, αν θα σε συλλογιούνται.
Και τα μωρά πορεύονται κι οι χήρες κυβερνιούνται.

Ετούτηνε την εποχή, μην περιμένεις γάμο.
Γιατί ακρίβυνε η ζωή και μπουνταλιές δεν κάνω.

Το να γενεί κανείς παππούς, αυτό δεν είναι πράμα.
Το να κοιμάσαι με γιαγιά, είναι μεγάλο δράμα.

Άμα τη δεις την κοπελιά και 'χει πολύ αέρα,
στείλ' τηνε στο διάολο κι ακόμα παραπέρα.

Το μαύρο το πουκάμισο το πήρα απ' του Αρμάνι.
Σαρανταδυό χιλιάρικα το γ@...... κάνει.

Την πεθερά μου μια βραδιά στον ύπνο μου την είδα.
Και νόμιζα πως πάλευα με τη Λερναία Ύδρα.

Σαν τη θωρείς την κοπελιά κι όλο γυρεύει χάδια,
να ξέρεις πως τα κέρατα βγάζουνε παρακλάδια.

Τη μαντινάδα δυο φορές, ποτέ σου μην τη λέεις.
Γιατί θαρρούν οι κοπελιές, πως άλλες δεν κατέεις.

Αγάπε με να σ' αγαπώ, με αγάπη εμείς να ζούμε.
Μα αν μ' αγαπάς αγάπη μου, σκάσε να κοιμηθούμε!

Κακό είναι συναπάντημα, να δεις παπά μπροστά σου.
Μα πιο κακό είναι το πρωί, να δεις την πεθερά σου.

Σαν θα πεθάνω βάλτε μου το κινητό στο μνήμα.
Μα μη με θάψετε βαθιά, γιατί δεν θα 'χω σήμα.

Την πεθερά μου βάλτε τη πάνω στον Ψηλορείτη.
Για να την βλέπουν οι οχτροί να σκιάζονται την Κρήτη!

Άλλος τη θέλει όμορφη. Άλλος τη θέλει να 'χει.
Κι άλλος κλείνει τα μάτια του και παίρνει όποια λάχει.

Ίντα το θες το κινητό αφού δεν το σηκώνεις;
Μπας και του έχεις δόνηση και πουθενά το χώνεις;

Ανάθεμά τη τη ρακή ίντα 'ναι αυτό που κάνει,
κι όταν την πίνω γίνεται το πάτωμα ταβάνι.

Καλιά 'ναι να σου παίξουνε με το πιστόλι δέκα.
Παρά να πας να παντρευτείς μία γλωσσού γυναίκα.

Ήθελα να 'μουνα χοχλιός, να 'ρθω στη γειτονιά σου.
Να γράφω με το σάλιο μου στις πέτρες τ' όνομά σου.

Την πεθερά μου θέλω να δω, στα χασαπιά σφαγμένη.
Με το κιλό να την πουλούν, κανείς να μην την παίρνει.

Εξήντα μήνες σ' αγαπώ, σύνολο πέντε χρόνια.
Και λεμονιές να φύτευα θα έκοβα λεμόνια.

Τέτοια ντροπή δεν την μπορώ και την καρδιά μου καίει.
Με τι ψυχή με άφησες, για έναν Εγγλέζο γκέι;

Ήθελα να 'σουνα κεφτές και να 'μουν το τηγάνι.
Να δεις η φλόγα του σεβντά, κάψιμο που το κάνει.

Εγώ παρέα με γιατρό και με παπά δεν κάνω.
Ο ένας θέλει να πονώ κι ο άλλος ν' αποθάνω.

Εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει.
Ένα βαρέλι ζάχαρη, πόσους φραπέδες βγάζει;

Εσύ είσαι μικρή μου όμορφη, μα εν πάση περιπτώσει.
Να δούμε κι ο πατέρας σου, ίντα λεφτά θα δώσει.

Πως μ' αγαπάς το διάβασα σ' ενός αρνιού τη σπάλα.
Μα εγώ για να βεβαιωθώ, θα πάω να σφάξω κι άλλα.

Κι εκεί που σ' είχα απέναντι και μ' άπλωνες το χέρι,
ξύπνα μου λέει μια φωνή, και πήγε μεσημέρι!

Aν μάθω ότι παντρεύτηκες και άλλον ότι πήρες,
θα σκοτωθώ Kατερινιώ, με δυο καφάσια μπύρες!

Όταν στο σπίτι μου κοντά, η πεθερά ζυγώνει,
με πιάνει σοκ αλλεργικό και παίρνω κορτιζόνη

ΑΑΑ - ΚΡΗΤΙΚΕΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ
 
 
 
 
 (https://i43.tinypic.com/vglw91.jpg)
 

(https://i44.tinypic.com/2i6fln6.jpg)



(https://i39.tinypic.com/2hgfs6r.jpg)



(https://i40.tinypic.com/b6y6o1.jpg)



(https://i43.tinypic.com/14vmlg6.jpg)


(https://i43.tinypic.com/20rk23c.jpg)


(https://i44.tinypic.com/i4pirt.jpg)



(https://i41.tinypic.com/1zbvy45.jpg)


Χίλες κι αν βάλω στην καρδιά, για 'σένα θέση θά 'χει.
Μα ούτε καρφίτσα δεν χωρεί, σαν μπείς εσύ μονάχη.

Συχνά μου φεύγει ο λογισμός και έρχεται μαζί σου
και σου κρατάει συντροφιά μην είσαι μοναχή σου.

Όσα είν' τ'άστρα τ' ουρανού, τόση και η καρδιά μου,
τόσα και τα ξενύχτια μου, που σ'έχω μακριά μου

Εγώ ζηλεύω το κερί για την υπομονή του
που πάντα στέκει όρθιο κι ας λιώνει το κορμί του


Οποτε σ'έχω αγγαλιά του χταποδιού ζηλεύω
ας είχα τα πλοκάμια του χέρια να σε χαϊδεύω


Απόψε πάλι συντροφιά με την ανάμνησή σου
κι έπεσε δάκρυ μου στη γη και πήρε τη μορφή σου


Ηθελα να μουνα χοχλιός και με τη θέληση σου
να χοχλιδοβολοσυρθώ απόνω στο κορμί σου

Κλαμένα μου φανήκανε τα μάτια σου φεγγάρι
τι να σου πω για να μην κλάις που με στο ίδιο χάλι

Πάντα θλιμένος περπατώ σαν το χλωμό φεγγάρι
που με τον ήλιο δεν μπορεί να γίνουνε ζευγάρι


Ποτέ δε θέλω να τα δω τα μάτια σου κλαμένα
όταν πονάς να μου το λες να κλαίω εγώ για σένα
Όντε θα σ' αναστορηθώ με παγουδιούνε οι πόνοι
Γιατί κερνούνε οι θύμισες το νού και ξεφαντώνει.

Αδιαφορώ για τσι χαρές απου μου δίνει η μοίρα
αφού απ' την αγάπη σου την πιο μεγάλη επήρα

Πληγώνει με η υπομονή που κάνω εδώ πάνω
Και περιμένω την στιγμή που θα σε δω να γιάνω

Σαν αγαπιούνται δυό καρδιές πολλές χαρές θωρούνε
τσι πίκρες και τα βάσανα με θάρρος ξεπερνούνε

Πίνω και μέσα στο ποτό ψάχνω να βρω γαλήνη
μα ο πόνος της αγάπης σου ήσυχο δε μ"αφήνει

Εσύ κατέχεις τα πολλά κι ο νους σου λές πως πιάνει
Για πες μας ένα λάχανο πόσους ντολμάδες κάνει.


Χαίρομαι που σε αγαπώ
και όπου σταθώ το λέγω
με μαντινάδες τραγουδώ
με μαντινάδες κλαίγω

Τ' άστρα κοιτώ και σκεύτομαι αχ και να πέσει ένα
να κάνω ευχή να μην μπόρεις να ζεις χώρις εμένα .

Oι Μαντινάδες γράφονται

δίχως να θες πτυχία

σε πόνο γέλιο και χαρά

και κάθε δυστυχία


Είμαι αετός στον ουρανό
μα σα τη δω μπροστά μου,
της δίνω ανωτερότητα και
κλείνω τα φτερά μου!
————————————————————

Η μάνα της δεν μ’αγαπά
κι ο κύρης της μισεί με,
γιατρό γυρεύουν για γαμπρό
μα εγώ λυράρης είμαι!
———————————————————

Η μάνα της την βλαστημά
άντρα της μη με πάρει
για κείνη θέλει ένα γιατρό
κι όχι τροζό λυράρη!
—————————————————-

Μια φεγγαρόλουστη βραδυά
ωσάν κι αυτή απόψε
με έναν λυράρη τσι πανε
τα πάρε δώσε κόψε!
———————————————-

Όταν την έπλαθε ο Θιός
δεν είχε φέξει ακόμα
γι’αυτό έχουνε τα μάτια της
του ουρανού το χρώμα!
——————————-
Όταν την έπλαθε ο Θιός
δεν είχε φως να ανάψει
γι’αυτό έχουνε τα μάτια της
του φεγγαριού την λάμψη!