Τελευταία μηνύματα του μέλους: vanessa

Ζαν-Λουί Φουρνιέ, συγγραφέας

«Πού πάμε μπαμπά;»

«Οποιοι δεν φοβήθηκαν ποτέ μήπως κάνουν ένα ανώμαλο παιδί να σηκώσουν το χέρι. Κανείς δεν σήκωσε το χέρι. Ολοι το σκεφτόμαστε, όπως σκεφτόμαστε ένα σεισμό, όπως σκεφτόμαστε το τέλος του κόσμου, κάτι που συμβαίνει μόνο μια φορά. Εγώ έζησα δύο φορές το τέλος του κόσμου.

Καταρχάς, όταν γεννιέται ένα παιδί κι από τη στιγμή που δεν παρουσιάζει κάποια σωματική δυσμορφία, δεν το καταλαβαίνεις πάντα ότι είναι ανάπηρο. Οταν τα παιδιά μου ήταν μωρά, έμοιαζαν πάρα πολύ με τα άλλα μωρά. Οπως όλα τα μωρά, δεν μπορούσαν να φάνε μόνα τους, δεν μπορούσαν να μιλήσουν, δεν μπορούσαν να περπατήσουν και όπως όλα τα μωρά, χαμογελούσαν πότε πότε, ο Τομά περισσότερο. Ο Ματιέ χαμογελούσε σπάνια... Οταν έχεις ένα ανάπηρο παιδί δεν το ανακαλύπτεις πάντα ευθύς εξαρχής. Είναι κάτι σαν έκπληξη.

Οταν βγάζω περίπατο τα δύο μου αγόρια, έχω την αίσθηση πως κρατάω απ’ το χέρι δύο μαριονέτες ή δύο πάνινες κούκλες. Είναι ελαφριοί, με λεπτά κι εύθραυστα οστά, δεν ψηλώνουν, δεν παχαίνουν, στα δεκατέσσερα τους δεν δείχνουν ούτε για εφτά, είναι δύο μικρά αερικά. Δεν εκφράζονται στα γαλλικά, μιλάνε τη γλώσσα των αερικών ή νιαουρίζουν, βρυχώνται, γαβγίζουν, τιτιβίζουν, κακαρίζουν, τσιρίζουν, στριγκλίζουν. Δεν τους καταλαβαίνω πάντα.

Το άλμπουμ μας με τις οικογενειακές φωτογραφίες είναι πλακουτσωτό σαν τη γλώσσα, το ψάρι. Δεν έχουμε πολλές φωτογραφίες τους, δεν μας αρέσει να τους δείχνουμε. Ενα φυσιολογικό παιδί το φωτογραφίζεις συνέχεια, σε όλες τις πόζες, σε κάθε ευκαιρία. Το βλέπεις να σβήνει το πρώτο του κεράκι, να κάνει τα πρώτα του βήματα, το πρώτο του μπάνιο. Το κοιτάζεις με τρυφερότητα. Παρακολουθείς βήμα προς βήμα τις προόδους του. Αλλά ποιος έχει όρεξη να παρακολουθήσει τα στραβοπατήματα και τα σκουντουφλίσματα ενός ανάπηρου μόμολου;

Είναι λάθος να νομίζει κανείς πως ο θάνατος ενός ανάπηρου παιδιού είναι λιγότερο θλιβερός. Είναι το ίδιο θλιβερός με το θάνατο ενός φυσιολογικού παιδιού. Είναι φοβερός ο θάνατος αυτού που δεν υπήρξε ποτέ ευτυχισμένος, αυτού που ήρθε να μείνει στη Γη μόνο για λίγο και μόνο για να υποφέρει. Από αυτόν είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις την ανάμνηση ενός χαμόγελου.

Υποτίθεται ότι κάποια μέρα, θα ξανανταμώσουμε οι τρεις μας. Θα αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον; Πώς θα είστε; Τι θα φοράτε; Σας έβλεπα πάντα με φόρμες, μπορεί να σας ξαναβρώ με κουστούμι ή με λευκά φτερά σαν των αγγέλων. Μπορεί να έχετε μουστάκι ή γενειάδα, για να δείχνετε πιο σοβαροί. Θα έχετε αλλάξει, άραγε, θα έχετε μεγαλώσει; Θα με αναγνωρίσετε; Υπάρχει ο κίνδυνος να είμαι σε πολύ κακή κατάσταση, όταν έρθω να σας ανταμώσω. Δεν θα τολμήσω να σας ρωτήσω αν εξακολουθείτε να είστε ανάπηροι... Υπάρχουν ανάπηροι στον Ουρανό; Μπορεί να έχετε γίνει σαν όλους τους άλλους, έτσι δεν είναι;»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ζαν-Λουί Φουρνιέ «Πού πάμε μπαμπά;» (μετάφραση Εφη Κορομηλά, εκδ. Μελάνι), πατέρα δύο παιδιών με βαριά αναπηρία. Το «Πού πάμε, μπαμπά;» του χάρισε το βραβείο Femina 2008.