Τα προβλήματα συμπεριφοράς στο σχολείο σχετίζονται με τις δυσκολίες που συναντούν τα παιδιά και οι έφηβοι στην προσπάθειά τους να προσαρμοστούν αποτελεσματικά στον χώρο αυτό.
   Τα προβλήματα συμπεριφορά έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
1. Σημαντική απόκλιση από αυτό που θεωρείται μέσο-φυσιολογικό για την ηλικία, το φύλο και το κοινωνικό περιβάλλον του παιδιού
2. Αξιοπρόσεχτη συχνότητα, ένταση και διάρκεια της απόκλισης
3. Εσωτερική δυσφορία του παιδιού, η οποία το κάνει να υποφέρει
4. Παρεμπόδιση της ανάπτυξης του παιδιού σε έναν ή περισσότερους τομείς, όπως είναι ο γνωστικός (νοητικός), ο διαπροσωπικός (κοινωνικός) και ο συναισθηματικός.

   Η μετάβαση του παιδιού στο Γυμνάσιο συμπίπτει χρονικά με τον ερχομό της ήβης και τις ραγδαίες αλλαγές στο σωματικό-βιολογικό και κατ΄επέκταση στο νοητικό, συναισθηματικό και κοινωνικό τομέα. Οι αλλαγές αυτές, σε συνδυασμό με την είσοδο στο καινούριο σχολικό περιβάλλον του Γυμνασίου, που είναι πολυπληθές, περισσότερο απρόσωπο και απαιτητικό, κάνουν τον έφηβο ιδιαίτερα ευάλωτο, με αποτέλεσμα την εκδήλωση προβλημάτων συμπεριφοράς.
   Σχολική φοβία
Ένα πρώτο πρόβλημα συμπεριφοράς είναι η σχολική φοβία, που είναι ένας έντονος, παράλογος φόβος απέναντι στη φοίτηση στο σχολείο και εκδηλώνεται κυρίως με σωματικά συμπτώματα (π.χ. πονοκεφάλους, πόνους στην κοιλιακή χώρα, εμετούς κτλ.). Η σχολική φοβία παρουσιάζεται για πρώτη φορά και πολύ πιο έντονα με την έναρξη της φοίτησης του παιδιού στο σχολείο. Στην εφηβική ηλικία όμως το πρόβλημα είναι δυνατό να λάβει ιδιαίτερες διαστάσεις, καθώς δυσκολεύει την προσπάθεια του εφήβου να ανεξαρτητοποιηθεί από την οικογένεια και τον τοποθετεί σε μειονεκτική θέση ως προς την παρακολούθηση των μαθημάτων, την επίδοση στις εξετάσεις και, επομένως, τη μελλοντική επιτυχία του.
  "Σκασιαρχείο"
Ένα άλλο πρόβλημα συμπεριφοράς είναι το "σκασιαρχείο", κατά το οποίο ο μαθητής απουσιάζει αδικαιολόγητα από το σχολείο. Πηγαίνει δήθεν στο σχολείο, αλλά μετά το "σκάει" και περιπλανιέται σε διάφορα μέρη ή πηγαίνει σε διάφορους τόπους διασκλεδασης (π.χ. καφετέρια, ηλεκτρονικά παιχνίδια κτλ.). Οι "σκασιάρχες" σχηματίζουν συνήθως μια παρέα και, όπως έχει διαπιστωθεί, κατά την περιπλάνησή τους έχουν την ευκαιρία να προβαίνουν, όχι σπάνια, σε αξιόποινες πράξεις, όπως είναι οι διαρρήξεις και οι μικροκλοπές. Το "σκασιαρχείο" παρουσιάζεται συχνότερα στα μεγαλύτερα παιδιά απ' ό,τι στα μικρότερα και είναι πιο συχνό στα σγόρια. Τα παιδιά που κάνουν συχνά "σκασιαρχείο" ενδέχεται, σε κάποιο ποσοστό, να σταματήσουν οριστικά τη φοίτησή τους στο σχολείο.
   Διαφορές "σκασιαρχείου"-σχολικής φοβίας
Το "σκασιαρχείο" διαφέρει από τη σχολική φοβία. Η σχολική φοβία έχει τις ρίζες της στο άγχος αποχωρισμού από τη μητέρα ή σε περιστασιακές τραυματικές εμπειρίες στο χώρο του σχολείου. Ο έφηβος παραμένει σπίτι του, όταν δεν πηγαίνει στο σχολείο, και οι γονείς είναι γνώστες της κατάστασης αυτής. Αντίθετα, το "σκασιαρχείο" έχει τις ρίζες του συχνά στη σχολική αποτυχία, που κάνει τον έφηβο να αντιπαθεί το σχολείο, και στο ακατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον (χαμηλό κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο, παραμέληση ή απόρριψη από τους γονείς, συναισθηματικές συγκρούσεις). Ο έφηβος που κάνει "σκασιαρχείο" περιπαλνιέται εκτός σπιτιού εν αγνοία των γονέων του.
   Διαταρακτική συμπεριφορά
Η διαταρακτική συμπεριφορά είναι ένα άλλο είδος προβληματικής συμπεριφοράς. περιλαμβάνει μία δέσμη συμπεριφορών, όπως είναι οι ακόλουθες:
1. Η διατάραξη του μαθήματος με αστεία, με διακοπές του καθηγητή όταν μιλάει, με ανάρμοστη γλώσσα κτλ. Εδώ ανήκει και η "ανυπακοή", που εκδηλώνεται ως άρνηση του μαθητή να εκτελέσει οδηγίες, να συμμετάσχει σε εξετάσεις και να κάνει προγραμματισμένες εργασίες.
2. Η επιθετική συμπεριφορά προς τον εκπαιδευτικό ή/και προς τους μαθητές, με απειλές και εκφοβισμούς, με διαπληκτισμούς, εκβιασμούς, βιαιότητες κτλ. Εδώ ανήκει και η έλλειψη φροντίδας για τα βιβλία, το "γράψιμο" στους τοίχους, η καταστροφή αντικειμένων και οι βανδαλισμοί εντός και εκτός σχολείου.
   Η αντικοινωνική συμπεριφορά γενικα
Ένα πιο ακραίο είδος προβληματικής συμπεριφοράς είναι η αντικοινωνική συμπεριφορά (εντός και εκτός σχολείου). Ο έφηβος παραβιάζει τους αυτονόητους από τα μέλη μιας κοινωνίας κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς. Η αντικοινωνική συμεριφορά κυμένεται από την επιδεκτική και προκλητική άρνηση της αυθεντίας και του ρόλου του εκπαιδευτικού (και άλλων υπεύθυνων ατόμων), την αντίσταση στην εξουσία των ενηλίκων και την έλιψη αυτοελέγχου, η οποία οδηγεί τον έφηβο να ζητάει άμεση ικανοποίηση των στιγμιαίων παρορμήσεών του, πέρι την παραπτωματική συμπεριφορά, δηλαδή αυτή τη συμπεριφορά που φέρνει τον έφηβο αντιμέτωπο με το νόμο. Οι συνυθέστερες παραπτωματικές συμπεριφορές των εφήβων είναι η κλοπή, η ληστεία, ο εκβιασμός, η σύσταση συμμορίας, η χρήση παράνομων ουσιών (π.χ. ναρκωτικά), ο χουλιγκανισμός, ο βανδαλισμός, η πρόκληση σωματικών βλαβών κσι η σεξουαλική κακοποίηση.
   Η αντικοινωνική συμπεριφορά χαρακτηρίζει συνήθως νεαρά άτομα που νιώθουν κατώτερα και "περιθωριοποιημένα", έχουν χαμηλή σχολική επίδοση, μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες και προέρχονται από μειονεκτικό ή/και διαταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον. Το πρόβληαμ αυτό έχει βαθύτερα αίτια (κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά) και, για να νατιμετωπιστεί, πρέπει να ληφθούν υπόψη τα αίτια που αναφέραμε.
   
Το "σκασιαρχείο" της Χριστίνας
Μια 16χρονη κοπέλα, η Χριστίνα, είχε παραπεμφθεί σε Επιμελητή Ανηλίκων, γιατί το "έσκαγε" συστηματικά από το σχολείο. Η μητέρα του κοριτσιού, στην προσπάθειά της να τη βοηθήσει, της έκοψε το χαρτζιλίκι, της απαγόρευσε να χρησιμοποιεί το τηλέφωνο και της περιόρισε τις εξόδους. Δεν της εξήγησε όμως με σαφήνεια τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να ξανακερδίσει αυτά τα "χαμένα" προνόμια. Όταν άρχισε η παρέμναση, ο υπεύθυνος των απουσιών του σχολείου, όπως είχε συμφωνηθεί, κάθε φορά που η Χριστίνα παρακολουθούσε όλα τα μαθήματα της ημέρας, της έδινε ένα σημείωμα ότι παρακολούθησε τα μαθήματά της την ημέρα εκείνη κανονικά. Το σημείωμα αυτό η Χριστίνα θα το εξαργύρωνε από τη μητέρα της με κάποιο προνόμιο ή κάποια αμοιβή που της είχε αφαιρεθεί. Επίσης, είχε τονιστεί στη μητέρα της να επαινεί την Χριστίνα κάθε φορά που έφερνε το σημείωμα για την καλή της συμπεριφορά στο σχολείο. μέσα σε 7 περίπου βδομάδες η συμπεριφορά του κοριτσιού βελτιώθηκε τόσο πολύ, που τα σημειώματα δε χρειάζονταν πλέον. Πριν από τη "θεραπεία" της η Χριστίνα είχε απουσιάσει τις 30 από τις 46 ημέρες, ενώ για 3 μήνες αφότου άρχισε η παρέμβαση έλειψε μόνο σε 2 περιπτώσεις και ούτε 1 φορά για την υπόλοιπη χρονιά. Κάποια βελτίωση επίσης παρουσίασε και η απόδοσή της στα μαθήματα, καθώς και η στάση της και το ενδιαφέρον της απέναντι στο σχολείο.

Αξίζει τον κόπο να το δούμε και να προβληματιστούμε... όλοι...  




<a href="https://www.youtube.com/v/v0FsmdIndbc" target="_blank">https://www.youtube.com/v/v0FsmdIndbc</a>

Ο τραυλισμός εκδηλώνεται με διαφορετικό και ιδιαίτερο τρόπο σε κάθε παιδί και «συντηρείται» από διαφορετικούς λόγους, επομένως μπορούν να δοθούν μόνο κάποιες γενικές συμβουλές που έχουν αποδειχθεί χρήσιμες:
Μειώστε την ταχύτητα με την οποία μιλάτε στο παιδί. Εάν εσείς μειώσετε την ταχύτητα που μιλάτε, τότε και το παιδί θα πάψει να προσπαθεί να μιλήσει γρήγορα. Μην πείτε στο παιδί σας να μιλά αργά ή να μην βιάζεται. Αποφεύγετε να σχολιάζετε τον τρόπο που μιλάει. Μη σχολιάσετε τον τρόπο που αναπνέει και ποτέ μην του υποδείξετε να ελέγξει την αναπνοή του. Η προσπάθεια παρέμβασης σε μια λειτουργία που γίνεται αντανακλαστικά, όπως η αναπνοή και η ομιλία, μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Σε αυτή την ηλικία και φάση δε θα πρέπει το παιδί να συνειδητοποιήσει ότι «κολλάει» όταν μιλά, ούτε να προσπαθήσει να βάλει σε έλεγχο την ομιλία του.
Κάνετε παύσεις στην ομιλία σας κατά τις οποίες το παιδί μπορεί να παρέμβει και να πει αυτό που θέλει.
Πολλές φορές η δυσχέρεια στη ροή συνυπάρχει με μια εξελικτική διαταραχή στο λόγο. Για να σας κατανοεί το παιδί χρησιμοποιείτε απλές και μικρές προτάσεις και κάνετε παύσεις ενδιάμεσα. Μη χρησιμοποιείτε δύσκολο λεξιλόγιο και φράσεις με συντακτική πολυπλοκότητα μεγαλύτερη από τις ικανότητες του παιδιού στην κατανόηση και στην έκφραση. Μη θέτετε υπερβολικούς , μη ρεαλιστικούς στόχους και μην έχετε υπερβολικές απαιτήσεις από το παιδί σε επικοινωνιακούς και γνωστικούς τομείς.
Βγάλτε το παιδί από τον ρόλο του “απαντητή”. Μειώστε τον αριθμό των ερωτήσεων που κάνετε. Αντί να απαιτείτε συνέχεια μία απάντηση από το παιδί σχολιάστε αυτά που κάνει ή λέει δίνοντας βαρύτητα στο περιεχόμενο και όχι στον τρόπο της ομιλίας. Επαναλάβατε αυτό που μόλις είπε το παιδί με κανονική ροή και σωστές παύσεις όχι για να το διορθώσετε ή για να του δείξετε πώς πρέπει να το πει, αλλά για να το «εκθέσετε» σε ένα σωστό πρότυπο ομιλίας. Ταυτόχρονα, με αυτόν τον τρόπο, δίνετε το χρόνο και το δικαίωμα στο παιδί να συνεχίσει, να εμπλουτίσει ή να διαπραγματευτεί αυτό που έλεγε.
Μη ζητάτε από το παιδί να δίνει «αναφορά»: π.χ. «πώς τα πήγες στο σχολείο σήμερα;» Ξεκινήστε πρώτοι σχολιάζοντας την ημέρα σας και δώστε χρόνο στο παιδί να σας μιμηθεί αναφερόμενο στην δική του ημέρα.
Συζητάτε για αντικείμενα που υπάρχουν μπροστά στο παιδί ή για γεγονότα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή. Για το παιδί είναι πιο εύκολο να εκφραστεί λεκτικά για ό,τι συμβαίνει τώρα παρά για ό,τι συνέβη στο παρελθόν ή για αντικείμενα που δεν είναι μπροστά του ή που είναι αφηρημένα.
Το παιδί που τραυλίζει έχει ανάγκη να το ακούτε με προσοχή και με μεγάλη υπομονή. Προσπαθήστε να κοιτάτε στα μάτια το παιδί σας για όση ώρα σας μιλά , να μην το διακόπτετε και να του δίνετε όσο χρόνο χρειάζεται για να ολοκληρώσει αυτό που λέει.
Αποφύγετε να ολοκληρώνετε εσείς τις λέξεις ή φράσεις που λέει όταν δυσκολεύεται. Κάτι τέτοιο συνήθως προκαλεί μεγάλο εκνευρισμό. Ολοκληρώνοντας εσείς τις λέξεις διακόπτετε τη ροή της ομιλίας του, του δείχνετε ότι αποφασίζετε εσείς για εκείνο τι θέλει να πει και το οδηγείτε σε παραίτηση από την προσπάθεια να σας διορθώσει αν άλλο λέτε εσείς και άλλο ήθελε να πει εκείνο. Ολοκληρώνοντας εσείς τις λέξεις ή τις φράσεις του, του δίνετε την εντύπωση ότι πρέπει να βιαστεί και το ωθείτε στην παραίτηση της προσπάθειας επικοινωνίας.
Φροντίστε να του δίνετε αναπόσπαστη προσοχή. Κλείστε την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο όταν το παιδί σας μιλάει.
Δεν θα πρέπει να δείχνετε στο παιδί την αγωνία ή την αμηχανία σας για τον τρόπο που μιλάει. Εάν ωστόσο εκείνο εκφράσει κάποια ανησυχία για την ομιλία του, αναγνωρίστε την και μην την ακυρώσετε με πλαστούς ισχυρισμούς όπως “μα τι λες, δεν το είχα προσέξει ” ή “ποιος είπε κάτι τέτοιο”, προσέξτε όμως, να μην ενισχύσετε την ανησυχία του με τη δική σας αγωνία.
Οταν το παιδί αρχίζει να οργανώνει το λόγο του γύρω στα 2-3 χρόνια, δηλαδή να οικοδομεί φράσεις και να εμπλουτίζει τη σύνταξή του, συμβαίνει αρκετά συχνά να περνά από μια φάση, που μπορεί να διαρκεί από μερικές μέρες μέχρι και μερικές εβδομάδες, κατά τη διάρκεια της οποίας οι γονείς του παρατηρούν ότι επαναλαμβάνει ορισμένες φορές την ίδια συλλαβή ή κομπιάζει με τις λέξεις. Μπροστά σ' αυτές τις δυσκολίες, μιλάμε για "φυσιολογικό τραυλισμό", ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις, μειώνεται και εξαφανίζεται μόνος του.
Σε μερικά παιδιά, αυτός ο τραυλισμός συνεχίζεται και, αντί να μειώνεται, χειροτερεύει. Ο λόγος δηλαδή δεν ρέει πια ομαλά και μπορεί να συνοδεύεται από δυσκολίες στην αναπνοή ή/και από "τικ" των ματιών ή του κεφαλιού.
Πού μπορεί να οφείλεται αυτό το φαινόμενο;
Οι αιτίες, κατά κύριο λόγο, είναι ψυχολογικές.
Οταν αρχίζει να μιλάει το παιδί, με το λόγο του επικυρώνεται ως άτομο, διαφορετικό από τα άλλα. Εκφράζει την ατομικότητά του και επομένως τη συμφωνία καθώς και τη διαφωνία του, την αγάπη όσο και την απόρριψή του προς τους άλλους. Για την πλειοψηφία των παιδιών ο λόγος είναι ευπρόσδεκτος και βιώσιμος ως φορέας θετικών καθώς και αρνητικών συναισθημάτων.
Αλλα παιδιά όμως, δυσκολεύονται να δέχονται τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουν μέσα τους. Για παράδειγμα, το παιδί νομίζει ότι, άμα εκφράσει θυμό, δεν θα είναι πια "το καλό παιδί" που θέλουν οι γονείς του, και ότι αυτοί θα πάψουν να το αγαπάνε. Τον κρατάει λοιπόν μέσα του, όπου προκαλεί μεγάλη εσωτερική ένταση. Ετσι, ενώ το παιδί δείχνει συχνά "γλυκό, βολικό", μέσα του κρύβει ένταση και πολύ άγχος. Είναι αυτή η ψυχική σύγκρουση που εκφράζεται στο σώμα του με ένταση, και στην ομιλία του με τραυλισμό. Ο τραυλισμός είναι η κατάληξη μιας μεγάλης αλυσίδας, δηλαδή το σύμπτωμα αυτής της εσωτερικής σύγκρουσης.
ε κάθε περίπτωση εφαρμόζεται μια θεραπεία εξαρτώμενη από το οικογενειακό περιβάλλον, από το αίτημα των γονέων και του παιδιού. Αυτές οι προσεγγίσεις μπορεί να είναι οι εξής:

    * ατομική ψυχοθεραπεία παιδιού
    * οικογενειακή θεραπεία
    * συζητήσεις με τους γονείς (ιδιαίτερα όταν τα παιδιά είναι σε μικρή ηλικία, 3-4 χρόνων).


Σ' αυτές τις θεραπείες προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί εμφανίστηκε ο τραυλισμός και να λύσουμε την ψυχική σύγκρουση που τον προκάλεσε. Είναι συχνά μια μακρόχρονη δουλειά, που όμως γίνεται σε βάθος και αποσκοπεί στην επαναφορά της γενικής ψυχικής ισορροπίας του παιδιού.

    * λογοθεραπεία (ιδιαίτερα για τα μεγαλύτερα παιδιά και τους εφήβους).

Εδώ εφαρμόζουμε περισσότερο μια τεχνική βασισμένη στη χαλάρωση, στην αναπνοή καθώς και σε ασκήσεις φωνής. Είναι μια θεραπεία που διαρκεί λιγότερο και που αποσκοπεί στη μείωση του συμπτώματος, όχι όμως και στην επίλυση της αιτίας του.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

    * Τριπλή τουλάχιστον επανάληψη μέρους μιας λέξης (π.χ. Θε θε θε λω)
    * Τέτοιου είδους επαναλήψεις εμφανίζονται σε 2 τουλάχιστον λέξεις, σε ένα δείγμα 100 λέξεων
    * Επαναλήψεις μέρους της λέξης που δεν συμβαδίζει ουσιαστικά με την συγκεκριμένη συλλαβή (π.χ. Θα θα θα θέλω)
    * Επιμηκύνσεις διάρκειας άνω του ενός δευτερολέπτου.
      (π.χ. Θθθθθθθθθθέλω)
    * Συχνή εμφάνιση δευτερευόντων συμπτωμάτων, όπως π.χ. σφίξιμο γροθιών, σχηματισμός μορφασμών, χτύπημα ποδιού κλπ.
    * Συναισθηματικές διαταραχές ως αντίδραση στον τραυλισμό π.χ. φόβος, οργή, απογοήτευση, ντροπή μ.α.
    * Κοινωνική απόσυρση, μέσω της αποφυγής της ομιλίας υπό συγκεκριμένες συνθήκες
    * Συμπεριφορά αποφυγής της ομιλίας: απόπειρα απόκρυψης του τραυλισμού, μέσω της διαρκούς μεταβολής των προτάσεων όπου αναμένεται να εμφανιστούν τα τραυλικά συμπτώματα, κάλυψη του στόματος με το χέρι κλπ.

Όταν μαγειρεύετε, ακούτε μουσική;

Αν όχι, ξεκινήστε από σήμερα! 
#Invalid YouTube Link#

Καταπληκτικό κομμάτι, τόσο τρυφερό και γεμάτο πάθος!... 

Γεια σας!
Παρθενικό μου μήνυμα στο forun σας! 
Εντελώς τυχαία έπεσε το μάτι μου στη σελίδα αυτή και... τσουπ-τσουπ έγινα μέλος!

 Ας έρθουμε στο θέμα μας...

Κάθε χρόνο την Καθαρά Δευτέρα τρώμε έξω: είτε στο ύπαιθρο με φίλους είτε με τους γονείς και τα πεθερικά σε ταβερνούλα, συνήθως συνδυάζοντας την ημέρα με μικρό ταξιδάκι. Ταράζουμε οτιδήποτε νηστίσιμο και δη θαλασσινό!
Φέτος πάλι θα επισκεφτούμε με τον άντρα μου την Μυτιλήνη.   

Φιλάκια σας!