Παλιό αλλά καλό .......
Μια φορά, ο κ.Μητσοτάκης με τον κ. Παπανδρέου αποφάσισαν να πάνε στο προεδρικό μέγαρο για φαγητό.
Εκεί βέβαια ήταν όλα επίσημα και πανάκριβα. Δηλαδή χρυσά πιρούνια, χρυσά κουτάλια κλπ.
Κάποια στιγμή λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά, κανένας δεν τον έβλεπε, πιάνει
ένα πηρούνι λοιπόν και το βάζει στην τσέπη του.
Ο κ. Παπανδρέου ζήλεψε και ήθελε και αυτός. Κοιτάζει λοιπόν γύρω-γύρω και όπως δεν τον έβλεπε κανείς,
πάει να βάλει το πηρούνι στην τσέπη του, επειδή όμως ήταν αρρωστος και έτρεμε του έπεσε κάτω.
Ακούει το γκαρσόνι το θόρυβο, πάει κοντά του και τον ρωτάει:
"Θα θέλετε κάτι κύριε Αντρέα;"
"Όχι παιδί μου ευχαριστώ".
Άρχισε τότε να γελάει ο κ. Μητσοτάκης. Μετά από λίγο ξαναπροσπάθησε ο κ. Παπανδρέου, αλλά πάλι άρχισε
να τρέμει και πάλι γέλαγε ο κ. Μητσοτάκης, πιο δυνατά αυτη την φορά.
Στο τέλος τσαντίζετε ο Ανδρέας και φωνάζει το γκαρσόνι:
- "Παιδί μου, θα σου δείξω μια ικανότητα που έχω, επειδή σε συμπαθώ, πιάσε αυτό το πηρούνι και βάλτο στη
τσέπη μου. Εντάξει;"
- "Εντάξει", λέει το γκαρσόνι.
- "Λοιπόν, πού είναι το πηρούνι;" ρωτάει ο Αδρέας
- "Στην τσέπη σας, κύριε Ανδρέα."
Και λέει τότε ο Ανδρέας:
- "Καλά, πήγαινε τώρα παιδί μου να το βγάλεις από την τσέπη του κ. Μητσοτάκη!!!"
Τάβλα ο Μητσοτάκης
ηθικό δίδαγμα : γελάει καλά όποιος γελάει τελευταίος.