Τέλειο θέμα, πραγματικά.
Ήμασταν στο Ρέθυμνο, στην παραλία, βράδυ με πανσέληνο. Η Εμμανουέλλα, γύρω στα 4 με 5, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Βλέπω το φεγγάρι, και λέω στην μικρή:
Εμμανουέλλα, κοίτα το φεγγάρι. Εχει πανσέληνο.
Τί θα πει πανσέληνο, μαμά? Ρωτάει το παιδί.
Κοίτα το πως είναι... Είναι γεμάτο. Της απαντάω η μαμά...
Και - εύλογα - το καμάρι μου ρωτάει:
Τί έχει μέσα?
(πιο μικρή) Μαμά, πε του μπαμπά. Με βιάζει!!!!
Νευριάζει, Εμμανουέλλα. "Βιάζει" είναι άλλο. (ευτυχώς δεν με ρώτησε τί είναι).
Δύο χρονών, είμαστε στο σπίτι των γονιών μου στο χωριό, όπου στην πίσω πλευρά του, κάποιος συγχωριανός έχει αφήσει τα πρόβατά του (5-6 μην φανταστείτε κανένα κοπάδι...) να βοσκήσουν. Κρατάω λοιπόν το παιδί μου αγκαλιά για να μπορεί να τα δει, και της τα δείχνω. Κοίτα Μανουελίτσα μου, τρώνε τα ζωάκια. Κοίτα. Και το παιδί μου (το αστέρι μου) απλώνει το χεράκι της (το αριστερό), βγάζει την πιπίλα με το δεξί, ανοιγοκλεινει την παλάμη της (πως κανουν τα μωρά "έλα"...) και φωνάζει: Μοχαράκι, έλα μοχαράκι (μοσχαράκι για όσους δεν κατάλαβαν).... Λυμένη στα γέλια, της λέω: Δεν είναι μοσχαράκι αγάπη μου. Προβατάκι είναι....
Αν θυμηθώ κι άλλα, θα επανέλθω....
(Κάποιος πρέπει να τα μαζέψει όλα αυτά τα μαργαριτάρια...)