[quote author Ο πεθερός μου είναι από το Μυλοπόταμο (Απλαδιανά)  [/quote]

Τελικά δεν το φτιάχνουν το ίδιο παντού. Είναι τι μας αρεσει πιο πολύ, πιο σπυρωτό, πιο νερούλο, πιο σουπα...
Η συνταγή που έδωσα ειναι από το νομό Χανίων, έτσι το τρώω χρόνια τώρα. Η γιαγιά είναι συγκεκριμένα από το Βαφέ.

Ξέχασα να πω ότι το ρύζι είναι καρολίνα. Αν θες να το κανεις θανατηφορο, τσιγαριζεις το στακοβούτυρο και το ριχνεις απο πανω. Αν δε θες θύματα, το βαζεις εκει που βραζει. Αλλά και σκέτο είναι πολύ νόστιμο.

Καλησπέρα. Μέχρι να απαντήσει ο κρητικός, θα πω κι εγω τη συνταγή της γιαγιάς Ζαχαρένιας.
Έχουμε και λέμε: για να βγει ενα γαμοπίλαφο το οποίο δε θα βγάνει στιβανίλα, χρησιμοποιώ ζυγούρι και κοτόπουλο. Συνήθως μπαίνει μισό-μισό. Το βάζουμε σε διαφορετική κατσαρόλα, γιατί εχουν διαφορετικούς χρόνους ψησίματος. Κατα προτίμιση το βραζουμε αποβραδύς με τις ώρες. Μόνο με νερό. Οι προβατίνες και οι γίδες ειναι έντονες σα γεύση και το κάνουν πιο βαρύ, συν το ότι θελουν πιο πολύ βράσιμο.
Σουρώνουμε με ψιλό σουρωτήρι για να μη μείνουν κοκαλάκια και βαζουμε το κρέας σε μια πιατέλα, σκεπασμένο. Όταν σερβίρουμε το όλο φαγητό, μόνο τότε ρίχνουμε αν θελουμε αλατοπίπερα και λεμόνια.
Η αναλογία νερό-ρύζι είναι 3,5 προς 1. Ανακατεύουμε και χαμηλώνουμε τη φωτιά. Αφήνουμε να βρασει το ρύζι. Η αναλογία είναι ότι πρεπει, ούτε νερουλό, ούτε μπετό. Ούτε να παραβράσει.
Αν θέλουμε, βαζουμε λίγο στακοβούτυρο. Επειδή είναι ασυνίθιστο και μαλλον βαρύ σαν γευση, προτείνω να αρχίσεις με μισή κουταλιά και βλέπεις.
Το άλλο με το αλεύρι είναι η στάκα. 3645 θερμίδες κι άλλα τόσα τριγλυκερίδια. Κόλαση!!!. Αυτό είναι ένα σκεύασμα που το κάνεις στο τηγάνι με αλέυρι και μέσα σπας αυγά. Άλλο πράμα, καμία σχέση με το στακοβούτυρο και το γαμοπίλαφο.
Το δικό μου γαμοπίλαφο βγαίνει πάντα υπέροχο

Παστιτσάδα κερκυραϊκή, με βίδες τελικά, λόγω βιασύνης.
(Εχω πολύ καιρό να μπω. Τώρα καταλαβα ότι η διατροφή επηρεάζει ψυχολογία και σώμα. Στην κουζίνα ολοταχώς λοιπόν!)

Βρήκα αυτό το εργαλείο, όπου το εγκαθιστάς στο πισί σου και κάθε μέρα σου έχει και μια συνταγή:

https://www.tinamageirepsosimera.gr

Άψογο!!!

Είμαι genius, βρήκα 6 F!!! 
Επίσης σκέφτηκα μια πράσινη κουτάλα, πλαστική κιόλας. Θα γίνω καλά, γιατρέ μου; 
Στο 4ο τεστ χτύπησα το πόδι μου στο κουτί του υπολογιστή και έριξα κάτω μια μολυβοθήκη, οπότε το άφησα, για το καλό του σπιτιου. 
Όσον αφορά το γουρουνάκι,  το "χαίρεσαι να κάνεις τον δικηγόρο του διαβόλου", γράφτηκε για μένα. τελευταία στιγμή έβαλα μια κατσαρή ουρίτσα   
Τα υπόλοιπα τα είχα ξαναδει.
Πλάκα έχουν αυτά, μ'αρέσουν.

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι πολύ βασικό. Όταν έχουμε καλεσμένο κόσμο και θα σερβίρουμε μακαρονάδες, με τι άλλα φαγητά-ορεκτικά κτλ μπορούμε να τις συνδυάσουμε; Δύσκολο πράμα!!!

Καλησπέρα. Θέλω να αγοράσω αυτό το ξύλινο πραματάκι που το βουτάς στο μέλι και αυτό σιγά σιγά τρέχει στο ψωμί. Πως το λένε για να το βρω;
Επίσης έχω δει κάπου ένα επίσης ξύλινο πραματακι, με τέσσερα δοντάκια (όχι παράλληλα σαν πιρούνι) μοιάζει με την κορυφή ενός ροδιού, για να τσακώνεις τις ελιές και να μην αναπηδάνε στην καράφλα του διπλανού σου. Πως το λένε και που το βρίσκω;
Ευχαριστώ.

Έχοντας εργαστεί ως βοηθός ενός γνωστού σεφ, έμαθα το εξής εντυπωσιακό: τα μακαρόνια τα βγάζουμε και τα βρέχουμε γιατί αν δεν το κάνουμε, εσωτερικά συνεχίζει έστω και για λίγο η διαδικασία βρασμού, με αποτέλεσμα το γνωστό κι αηδιαστικό λάσπωμα
Εξαρτάται από το γούστο μας αν θα τα κρυώσουμε εντελώς, καθώς και από το πόσην ώρα θα κάνουμε να τα σερβίρουμε.
Αν η σάλτσα είναι όπως πρέπει, δεν πρόκειται να κυλίσει από το μακαρόνι-ζυμαρικό. Μου φαίνεται τόσο περίεργο που αναφέρατε ότι δεν τα ξεπλένουν στην Ιταλία, την πατρίδα του άβραστου ζυμαρικού. 
Μπήπως τα βγάζουν πολύ νωρίτερα και μέχρι να τα σερβίρουν, έχει έρθει το μακαρόνι στα ίσια του; Για ρωτήστε.
Επίσης το ζυμαρικό όταν είναι σκέτο, ζωντανευει και γίνεται σαν καινούριο όταν το ρίξουμε για λίγο σε βραστό νερό.

Το πρόβλημα μου είναι το εξής: έχω ένα τεράστιο, βαρύ, βαθύ, κάποτε πανακριβο, χρώματος ασημί μέσα κι έξω, τηγάνι. Δεν είχε ποτέ του επίστρωση αντικολητική και ο πάτος του είναι αρκετά σαγρέ, σαν να έχει μικρά τεραγωνάκια. Το πρόβλημα είναι ότι δε μπορείς να τηγανίσεις, γιατί κολάει. Μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό; Είναι κρίμα να το πετάξω, είναι ιδανικό για παέγιες και μαγείρεμα τετοιου είδους. Μήπως να το κάνω κατσαρόλα;

Κάθε φορά που κατεβάζω το τηγάνι από τη φωτιά, του ρίχνω νερό. Βέβαια περνάω μεγάλο μέρος της ζωής μου χτυπώντας τηγάνια για να ισιώσουν.

Διαβαζοντας εφημερίδα, έπεσα πάνω σε δύο πολύ ενδιαφέροντα και εκτενή άρθρα, για τη γιορτή μανιταριού στα Γρεβενά και τη γιορτή του ανθόνερου στο χωριό Φουρνές, στην Κρήτη. Το έψαξα και το ιντερνετ, αλλά δε βρήκα πολλά πράμματα. Το μόνο που είδα είναι ότι γίνονται μανιταρογιορτές σε διάφορα μέρη, πχ Πήλιο, Ήπειρος.
Μήπως γνωρίζει κανείς κάτι για αυτά; Έχει πάει μήπως; Μου φάνηκαν πολύ ανδιαφέροντα και λέω να το ψάξω για του χρόνου.

https://www.musuron.gr/content/view/14/40/

https://www.grevena.gr/dioikisi/index.php?option=com_content&task=view&id=809&Itemid=109

Σωστός!!!
Πήγα Κρήτη και έφαγα τους πιο υπέροχους τηγανητούς χοχλιούς στα Ζωνιανά, στου Γρύλλου.
Στο καφενείο στο χωριό Πρασσές, έφαγα ένα υπέροχο αθότυρο με ντομάτα κατευθείαν από τη γλάστρα.
Στο καφενείου του χωριού Κερασιά, λίγο μετα την Τρίπολη, δεξιά, με θέα το δάσος, μας τρατάρησαν ντόπιο γλυκό κεράσι.
Στην Αρεόπολη στου μπαρμπα-Πέτρου, έφαγα κατσικάκι με αγγινάρες, λουκούμι!
Στη χώρα της Αμοργού, ντοματοκεφτέδες που σε κάνουν και ξεχνάς το ονομα σου.
Στις Βρύσσες Αποκορώνου, έφαγα γεμιστούς κολοκυθοανθούς και φυλλένιους ντολμάδες (ήταν στον παλιό δρόμο μεταξύ Βρύσσες-Νιο Χωριό, μέσα στην ποταμιά).
 

 

Πολύ καλή ιδέα. 
Πήρα μια παλιά γυάλα από χρυσόψαρο και τη  γέμισα με μεγαλούτσικα κοχύλια και πέτρες (τα όμορφα απ'έξω, τα αδιάφορα από μέσα).
Το ίδιο έκανα και στο μοναδικό κολωνάτο ποτήρι του κονιάκ που επέζησε. 
Αυτό με το βερνίκι μου φαίνεται καλή ιδέα, καθώς μερικά από τα πετραδάκια, όταν στεγνώσουν, είναι εντελώς αδιάφορα. Κάτι κοτρώνες με παραξενα σχήματα που είχαν και μία τρύπα, τους πέρασα ένα σπάγγο και τα κρέμασα εδώ κι εκεί.
Ευχαριστώ για τις ιδέες.

Το αγαπημένο μου θρέντ!!!Νομίζω ότι είμαι στο σωστό μέρος για να ρωτήσω κάτι. Το καλοκαίρι (και όχι μόνο) μαζεύω από την παραλία κοχύλια και βότσαλα, μικρά, μεγάλα, άσπρα και χρωματιστά. Το πρόβλημα είναι ότι κάθονται μέσα σε σακουλάκια και ενώ είναι τόσο όμορφα, δεν τα βλέπει το φως του ήλιου. Έχετε καμιά ιδέα τι να τα κάμω;