Τι να πω? Εχω μεινει αναυδη!! Δεν ξέρεις ποσο χάρηκα που το ειδα να παιζει σε διαφημιση στο masa. Εγω παιζω το ξένο εδω και πολλους μήνες. Μιλάμε για μεγαλο κολλημα.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!!! Σήμερα τρώμε κόκορα κοκκινιστό με πουρέ. Γλυκάκι ένα κομματάκι από την τούρτα που έφεραν οι χθεσινές επισκέψεις. Πολλά φιλιά!!

Θα ‘θελα να μην είχα καμιά ανάγκη. Να μπορούσε να συμβαδίσει το μυαλό με την ψυχή και το σώμα. Όμως η φθαρτή οντότητά μου με περιπαίζει. Με ρίχνει σε ψευδαισθήσεις που με αποπροσανατολίζουν  ακόμα περισσότερο. Πόσο θα ήθελα να σου μιλήσω! Πόσο ανάγκη έχω να σου μιλήσω! Για τα μαγικά μου ταξίδια, για τα νεκρά μου όνειρα, για τις ελπίδες που γεννιούνται τα βράδια της απουσίας. Μετά από τόσο καιρό συνειδητοποιώ ότι είσαι ο μόνος που πέρασε από τη ζωή μου και πραγματικά μπορούσα να του μιλήσω. Για όλα. Χωρίς να χρειάζεται να κρύψω πράγματα και να φανερώσω άλλα. Μπορούσα να σου μιλήσω κι εσύ μπορούσες να με ακούς. Χωρίς υπεκφυγές. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μην έχεις κάποιον να μιλήσεις? Να έχεις ανάγκη μια εξομολόγηση και κανέναν να σε ακούσει? Κι αν κάποιος βρεθεί να πρέπει να επιλέξεις ποια κομμάτια της ιστορίας θα πεις έτσι ώστε να είναι όσο πιο ανώδυνη για όλους. Φτάνεις στο σημείο να λες όσο το δυνατόν λιγότερα, έτσι ίσα ίσα για να σου περάσει η ανάγκη. Έπειτα, κάθεσαι πίσω με ένα μεγάλο κενό, με ένα τίποτα. Αναζητάς το νόημα αλλά έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στην αλήθεια σου και την αλήθεια των άλλων. Βρίσκεται σε κάποιο τυφλό σημείο στο λαβύρινθο ενός ψέματος που ανέβηκε ως τα χείλη σου αλλά δεν τόλμησες ποτέ να ξεστομίσεις.

Θέλω να σου πω ότι ένα πρωί δεν θα πάω στη δουλειά. Θα ξεκινήσω αλλά δεν θα φτάσω ποτέ. Θα οδηγήσω μέχρι την άκρη του κόσμου.
Θα ακολουθήσω διαδρομές που ούτε καν τις είχα ονειρευτεί. Απ’ αυτές που δεν υπάρχουν σε χάρτες. Θα δω ξανά ανθρώπους να γελούν, παιδιά να παίζουν. Θα διασχίσω δάση και θα δω ηλιοβασιλέματα από κορφές βουνών. Θα σε δω μέσα σε δροσοσταλίδες να μου χαμογελάς αδιάφορα, να μου απλώνεις το χέρι να με αγγίξεις και να τραβιέσαι απότομα γελώντας δυνατά με την έκπληξη και την απογοήτευσή μου.

Θέλω να σου πω ότι ένα μεσημέρι δεν θα γυρίσω σπίτι. Θα κατέβω στο λιμάνι και θα μπω στο πρώτο πλοίο που θα βρεθεί μπροστά μου. Λαθρεπιβάτης της ίδιας μου της ζωής. Θα μείνω να βλέπω τον ορίζοντα από το πιο ψηλό κατάρτι ώσπου να βρεθεί ένα λιμάνι να μου κλείσει το μάτι. Ο προορισμός μου… Θα κάθομαι στην ακροθαλασσιά και θα σε βλέπω στο γαλάζιο. Οι γλάροι θα σε φέρνουν ακόμα πιο κοντά μου χωρίς όμως να μπορώ ποτέ να σε πιάσω. Τα δειλινά στο νησί είναι όμορφα. Σαν εσένα! Εκεί θα είσαι. Ανάμεσα σε χρώματα που δεν αντίκρισε ποτέ πριν ανθρώπινος οφθαλμός. Μέσα στην παλέτα ενός ζωγράφου που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ. Που έσβησε περιμένοντας το χειροκρότημα.

Ένα απόγευμα θα ανέβω στο λόφο. Όπως συνήθιζα παλιά. Θυμάσαι? Θα δω την πόλη σαν στρωμένο χαλί. Υφασμένο περίτεχνα από χέρια που ξέρουν να αγγίζουν. Σαν τα δικά σου! Θα σε δω εκεί, τη στιγμή που θα ανάβουν χιλιάδες μικρά φώτα. Τα μάτια σου! Θα με κοιτάς μα δεν θα με βλέπεις πια. Θα είμαι κι εγώ σαν τις νύμφες του λόφου. Άυλη, αόρατη, δεν θα μπορείς πια να παίξεις μαζί μου, να γελάς με τα συναισθήματά μου, να με πλανεύεις.

Ένα βράδυ απλά θα ανοίξω την πόρτα και θα φύγω. Αυτό που πάντα ήθελα να κάνω. Να ελευθερωθώ.
Κάποτε περίμενα μια σου λέξη μόνο για να το κάνω. Περίμενα καιρό να ακούσω «έρχομαι για σένα». Μα όχι πια! Πως θα μπορούσες άλλωστε να το πεις. Αυτό ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Της δικής μου, εννοείται. Δεν μπορώ να περιμένω πια! Δεν το θέλω να περιμένω. Κανέναν! Γι’ αυτό και φεύγω. Θέλω επιτέλους να περπατήσω ξανά στην πόλη νύχτα. Μόνη! Κι ας ξέρω ότι θα σε βλέπω κι εκεί. Σε κόκκινα μάτια, σε λασπωμένους δρόμους, σε φωτεινές επιγραφές. Παντού εσύ!
Δεν θα γυρίσω! Ποτέ! Ποτέ πια δεν θα γυρίσω πίσω. Στην ίδια ανάγκη. Στην ανάγκη σου.

Μια νύχτα θα σ’ ονειρευτώ όπως θέλω. Να σταθείς για μια φορά κι εσύ γυμνός μπροστά στην αλήθεια σου. Να μην μπορείς να κρυφτείς. Μόνο να χαμηλώνεις τα μάτια. Να σε κυκλώνει το σκοτάδι από παντού. Να απλώνει τα πλοκάμια της η αγωνία σου και να γεμίζει το άδειο δωμάτιο. Να νιώσεις κι εσύ πως είναι να έχεις παντού επάνω σου μαύρα μάτια να σε δαγκώνουν με τα μικρά τους δόντια. Να σου σκίζουν τη σάρκα. Να σε δω να κλείνεις τα αυτιά σου στο ξέφρενο ουρλιαχτό της σελήνης. Να μετράς αιωνιότητες σε ένα μέρος χωρίς πόρτες. Να σε δω μια φορά να πεθαίνεις για μένα. Αντίτιμο ζωής στους χίλιους θανάτους μου. Πληρωμή…Κι ύστερα…

Ένα χάραμα θα με τραβήξει απ’ τα μαλλιά ο Βραχνάς και θα με σύρει απ’ του εφιάλτη την αγωνία. Θα σταματήσω να τρέχω, θα σταματήσεις να με κυνηγάς. Θα σταματήσεις να τρέχεις, θα σταματήσω να σε κυνηγώ. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα πια. Βρισκόμαστε σε παράλληλα σύμπαντα. Εσύ μου το έμαθες. Θυμάσαι?  Θα βγω στην αυλή της ζωής μου να νιώσω την πρώτη δροσιά της μέρας. Να μυρίσω τα χρώματα το ξημέρωμα. Να σε δω να ανατέλλεις. Ήλιος σκοτεινός και μακρινός. Ήλιος ψεύτης.

Δεν αντέχω πια! Δεν αντέχω τον εαυτό μου. Δεν αντέχω εσένα. Την ανάγκη σου. Την ανάγκη μου.  Σε αγάπησα τυφλά.  Ήθελα μόνο να σε βλέπω. Μου αρκούσε. Τώρα πια όχι.  Τώρα σχεδόν μπορώ να διακρίνω αυτά που πραγματικά έχουν νόημα.

Άρχισα πάλι να υψώνω τον τοίχο της αυλής μου. Αυτή τη φορά θα τον κάνω ψηλότερο. Σε χτίζω και χαμογελώ από τον πόνο. Θα βάλω και κάγκελα στα παράθυρα. Είναι καλύτερα έτσι. Ήδη νιώθω πιο ασφαλής. Κρατώ τα δώρα που έδωσες κάποτε. Τα κοιτώ και πνίγομαι.
Θέλω να τα κρατήσω σαν φυλαχτό. Θέλω να στα δώσω πίσω.
Σε βλέπω να μου χαμογελάς ειρωνικά και θυμώνω. Στα πετάω και σε βλέπω να ραγίζεις αργά. Να διαλύεσαι και να σκορπάς στο πάτωμα. Δεν θα ξανακοιτάξω μέσα σου! Ποτέ πια! Γυαλί…Σε μαζεύω και σε αγκαλιάζω σφιχτά. Ματώνω τα χέρια μου μα δεν μπορείς πια να με πονέσεις. Σε κοιτώ με στοργή.
Χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια και πάλι μπορώ να διακρίνω τα μάτια σου…
Την ανάγκη σου...


Ευαγγελία Μπάιμπου
Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό "ΚΕΛΑΙΝΩ"

Ένα email που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί, διότι έχει γραφτεί μέσα από την ψυχή κάποιου....

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς, πλην ενός πυροσβέστη, ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα"

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας.
Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν, καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία... τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό...
Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα, καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα...
Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου, όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού.
Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας, όταν άρχισαν να γλείφουν τα σπίτια τους οι φλόγες.
Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας έτρεχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη.
Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες και δεν μπορούσαμε, επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας.
Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που έπιναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες.
Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο, όταν τους κύκλωνε η φωτιά.
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές, που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρχαν.
Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν.
Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή.
Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις Κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές.
Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μην θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητά του μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που έπεσαν πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη.
Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.
Η απορία μου είναι: οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα, εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; Πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς 'κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω από ένα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...
Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι...


* Εθελοντής Δασοπυροσβέστης. Νοσηλεύτηκε στο "Σισμανόγλειο" λόγω αναπνευστικών προβλημάτων κατά την πυρκαγιά που έπληξε την Πεντέλη.
Σημείωση: η επιστολή του κ. Φιλιππόπουλου κυκλοφορεί σε ηλεκτρονικές διευθύνσεις και φόρουμς στο διαδίκτυο. 

«Αι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος παραμένουσαι υπό την Τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύσωσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως αποτελούμενης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον μη μουσουλμανικόν ιθαγενή πληθυσμόν εις ό,τι αφορά εις την τοπικήν διοίκησιν και την προστασία των προσώπων και των περουσιών. Η διατήρησις της τάξεως θα εξασφαλίζεται εν αυταίς δι’ αστυνομίας στρατολογουμένης μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού τη φροντίδι της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως υπό τας διαταγάς της οποίας θα διατελεί»



«…ήταν όμορφα της Παναγιάς στο χωριό. Μεγάλο πανηγύρι! Ταμένα σφαχτά, η καρκούτα στα καζάνια, φαγοπότια, χοροί. Όμορφα χρόνια. Ξέγνοιαστα! Μύριζαν οι αυλές λεβάντα και βασιλικό. Τα ρούχα λεμονόνερο. Ποιος να ξεριζώσει τούτη τη μυρωδιά από μέσα μου;
Και στο Γλυκύ! Τα πατητήρια. Μεγάλο γλέντι στηνόταν για το πάτημα των σταφυλιών. Και γινόταν το κρασί καλό. Κελάρυζαν  μέσα του τα γέλια και τα τραγούδια μας.
Ανεβαίναμε στο Κάστρο και βλέπαμε τη Σαμοθράκη. Απ’ τον Κέφαλο μας χαιρετούσε η Τένεδος. Την χαιρετούσαμε κι εμείς. Και γέμιζε η καρδιά μας γαλάζιο και Ελλάδα.

Και η Ελλάδα μας έκανε περήφανους. Οι νίκες πολλές. Λήμνος, Θάσος, Αϊ Στράτης, Σαμοθράκη, Ίμβρος, Τένεδος. Όλα Ελλάδα! Πόσο περήφανοι ήμασταν!

Δεν κράτησε πολύ. Μαχαίρι στην καρδιά η Σμύρνη. Η μεγαλύτερη καταστροφή! Σφαγή!

Το ’23 ήταν που χάθηκε η Ίμβρος και η Τένεδος και μαζί όλα μας τα όνειρα. Η συνθήκη της Λωζάνης… Μας είπαν ότι δεν θα μας διώξουν, θα μιλούμε τη γλώσσα μας, θα πηγαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο, θα έχουμε τις εκκλησιές μας. Δεν θα είχαμε Τούρκο στο κεφάλι μας. Και η αστυνομία ακόμα δικιά μας θα ήταν. Τίποτα δεν τηρήθηκε. Το ’26 νέος νόμος της Τουρκίας κατάργησε τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Η «μειονότητα» ήμασταν εμείς!

Το ’60 ήταν θαρρώ που υψώθηκε σαν αρπαχτικό πάνω απ’ το κεφάλι μας το τζαμί στην Παναγιά. Βαριά η σκιά του, αβάσταχτη.  Έτοιμη να μας καταπιεί. Μας έδειχνε το δρόμο για το θάνατο. Αργό μα σίγουρο.

Τα χειρότερα δεν τα είχαμε δει ακόμα. Ήρθαν το ’64. Απαγορεύεται πλέον να είσαι Ορθόδοξος! Απαγορεύεται να διδάξουν ιερείς στα σχολεία, η πρωινή προσευχή, ο εορτασμός των θρησκευτικών εορτών. Απαγορεύονται τα ελληνικά βιβλία και οι ελληνικές εφημερίδες.
Ξεκίνησε ο διωγμός! Χτίσανε ανοιχτή φυλακή για βαρυποινίτες μέσα στο χωριό. Εκβιασμός. Βανδαλισμοί, λεηλασίες, βιασμός. Στα ζώα, στη γη, στα κορμιά, στην ψυχή μας. Τρομοκρατία! Διώχνουν τους Έλληνες. Παίρνουν τις περιουσίες τους για 2 τούρκικες λίρες. Απαλλοτρίωση…

Έφυγαν οι περισσότεροι να γλιτώσουν ότι μπορούσαν. Να μάθουν τα παιδιά τους να μιλούν ελληνικά. Να χτίζουν τα σπίτια τους χωρίς το φόβο να τα βρουν καμένα. Να μπορούν να πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία. Να μη φοβούνται που είναι Έλληνες. Να μη φοβούνται που είναι Ορθόδοξοι.

Ερήμωσε το νησί. Μείνανε τα παραθυρόφυλλα γκρεμισμένα. Μια παράξενη  σιωπή παντού. Η σιωπή της Ελλάδας. Η σιωπή του τέλους. Μούδιασε το μυαλό, δεθήκαν τα χέρια. Βουβός ο θρήνος.

Μας πήραν και το σχολειό. Τούρκικο κι αυτό με μια ταμπέλα απ’ έξω στα τούρκικα να λέει: Ευτυχία είναι να λες ότι είσαι Τούρκος, Κεμάλ Ατατούρκ.
Έφτασαν στο νεκροταφείο. Έσπασαν τους τάφους, τους σταυρούς,. Χορτάριασαν τα μνήματα. Πώς να ανάψεις ένα καντήλι για τις ψυχές;

Την επόμενη χρονιά της Παναγίας δεν θύμιζε τίποτα από τα περασμένα χρόνια. Ο παπα-Γιώργης  που πια έπρεπε να φοράει κουστούμι και ρεπούμπλικα έξω από την εκκλησία, ντύθηκε για τη γιορτή. Ορθόδοξα. Μας έδωσε πρόσφορο και αγιασμό και τα μάτια του έτρεχαν σαν βρύσες ανοιχτές. Πονάνε οι μνήμες.

Ο γιος μου έφυγε για τη Γερμανία. Η κόρη μου σε συγγενή στη Θεσσαλονίκη. Λίγα χρόνια μετά ήρθε και με πήρε. Δεν με γύρισε ποτέ πίσω. Με κράτησε κοντά της. Χαρά κι αυτή, δε λέω, βλέπω κι αυτήν και τα εγγόνια μου. Μα ο τόπος που γεννιέσαι και μεγαλώνεις δεν ξεχνιέται.  Ριζώνει μέσα σου όπως η αδικία.

Τι να το κάνεις; Χρόνια και χρόνια πέρασαν κι εγώ μυρίζω ακόμα το νησί μου. Κι ο ξεριζωμός, η δυστυχία μου. 

Άφησα το σπίτι μου κι έφυγα. Σφάλισα την πόρτα με ένα παλιοσάνιδο και ίσα που γύρισα και το είδα κατεβαίνοντας στη στροφή. 
Σκιά το χωριό. Αυτό που κάποτε καμάρωνε το μεγαλύτερο των Βαλκανίων. Το Σχοινούδι είναι πια νεκρό.

Αν μπορούσα να γύριζα! Να σφάλιζα εκεί τα μάτια μου…Τι τα ‘θες…Δε μου έμεινε ούτε μια σπιθαμή γης, ούτε μια χούφτα χώμα. Χαμένη πατρίδα, αλύτρωτη η ψυχή μου σαν το νησί.  Δεμένες είναι οι μοίρες μας».

Βουβό το κλάμα.

«Πόσων χρονών είσαι γιαγιά Αμύρσα;»

«Δεν έχει σημασία! Όταν έφυγα απ’ την Ίμβρο δεν άφησα διεύθυνση και άφησα το Χάρο να με ψάχνει».


Χρόνια μετά έμαθα πως τελικά σε βρήκε…



Μπάιμπου Ευαγγελία
Για το Λογετεχνικό Διαγωνισμό "Αλησμόνητες Πατρίδες"

Να 'μαστε πάλι εδώ στην ωραία μας Αθήνα!!! Καλές οι διακοπές αλλά λίγες μου φάνηκαν. Ενα εχω να σας πω: η Ικαρία τέλεια!!!!! Ο χωροχρόνος του νησιού είναι εντελώς αλλού και  αύρα του ξεχωριστή. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιους αντέχουν το πολύωρο ταξίδι.

Σήμερα τρώμε μοσχάρι λεμονάτο με πατάτες, και φασολάκια χάντρες. Για γλυκό παγωτάκι. Πολλά φιλιά!!!

Καλημέρα!! Σήμερα τρώμε μακαρόνια με κιμά και για επιδόρπιο γλυκό ψυγείου (αυτό με τα μπισκότα, κρέμα, ζελέ). Φιλιά!

Καλημέρα! Σήμερα τρώμε κοτόπουλο ρολό με πατάτες στο φούρνο. Γλυκό δεν έχουμε. Καλύτερα!! Φιλιά!!!!!

Καλημέρα!! Σήμερα τρώμε κεφτεδάκια με σάλτσα και πατατούλες. Γλυκό δεν έχουμε οπότε κανένα παγωτάκι. Φιλιά!

Καλημέρα! Σήμερα τρώμε μαριναρισμένα παϊδάκια κοτόπουλου ψητά, φασολάκια χάντρες και τυροπίτα. Γλυκό δεν έχουμε. Πολλά φιλιά!

Σήμερα και λόγω της χθεσινής συνάντησης μια μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας απλή είναι ότι πρέπει για να συνέλθουμε . Φιλιά!

Επιτέλους πλησιάζουν! Για που φέτος?

...κάτι πολύ ελαφρύ λόγω της ζέστης. Οπότε μια μακαρονοσαλάτα με λαχανικά (καλαμπόκι, πιπεριές, ντομάτα,) και τόνο νομίζω ότι είναι μια χαρά. Θα τη συνοδεύσουμε με κολοκυθοκεφτέδες μαμάς και για γλυκό κανένα φρουτάκι. Πολλές γλυκιές καλημέρες. Φιλιά!

Σήμερα τρώμε ότι έμεινε από χθες. Δηλαδή μακαρόνια με κιμά και ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα. Για γλυκό παγωτάκι να δροσιστούμε. Πολλά φιλιά.