Δεν ξέρω καν αν αυτό το θέμα πρέπει να μπει σε αυτή την ενότητα.  Έχω μία πρόταση.  Τι θα λέγατε αν μπορούσαμε να προσφέρουμε ένα γεύμα μετά τις γιορτές σε ένα από τα σπίτια του χαμόγελου του παιδιού ή αν είμαστε πολλοί και σε περισσότερα από ένα.  Να αποφασίσουμε από κοινού για το μενού, να χωρίσουμε αυτά που θα προσφέρουμε και να διαλέξει ο καθένας τι θέλει να φτιάξει. Τι λέτε μπορούμε να οργανωθούμε και να προσφέρουμε κάτι από το περίσσευμα της αγάπης μας σε αυτά τα παιδιά που όλοι τα ξεχνάνε μετά τις γιορτές???

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου. Σαν μαθήτρια ήμουν συνδικαλίστρια και πρωτοπόρος σε πολλές πορείες και διαμαρτυρίες.  Σαν φοιτήτρια το ίδιο. Σαν εργαζόμενη το ίδιο και απαράλλαχτο.  Έχω διατελέσει εκλεγμένο όργανο σε όλες ή στις περισσότερες βαθμίδες του συνδικαλισμού από μαθήτρια μέχρι ΚΑΙ σήμερα. Τη δεκαετία του 80 φάγαμε τόσο ξύλο σε διαδηλώσεις και πορείες ώστε να δοκιμαστούν πάνω μας ότι καινούργιο σε γκλοπ από καουτσούκ που δεν αφήνει σημάδια μέχρι τα νέου τύπου χημικά και δακρυγόνα της Αστυνομίας ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Η αστυνομία ήταν εκεί για να κάνει τη δική της δουλειά και εμείς για τη δική μας.  Στο σχολείο λόγω συνδικαλισμού ήμασταν έρμαιοι των διαθέσεων και των κομματικών τοποθετήσεων των καθηγητών ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Στο πανεπιστήμιο τρώγαμε ξύλο από τους πιο οργανωμένους και χρόνια ολόκληρα παγιωμένους  ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, αντίθετα περιφρουρούσαμε το χώρο που μαθαίναμε. Στον εργασιακό χώρο αγωνιστήκαμε κατά των αδικίας και υπέρ των δικαιωμάτων με όλα τα μέσα που διαθέτει ένας εργαζόμενος ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Έχω βιώσει αυτόφωρα για αφισοκόλληση και έχουμε δει όλα τα νοσοκομεία του νομού αττικής μέσα από τα ιατρεία των πρώτων βοηθειών με σπασμένα κεφάλια, χέρια, πόδια και ατέλειωτες πληγές ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Μητέρα δεν έχω γίνει αλλά συνόδευσα στην πορεία των μαθητών για να διαμαρτυρηθούν τους δύο βαφτισιμιούς μου ηλικίας 14 και 17 χρονών. Στάθηκα δίπλα τους "γιατί ήξερα καλύτερα" και γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι σημαντική σε όποιον και αν ανήκει. Μπήκα ανάμεσα στα παιδιά και στα ΜΑΤ ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ούτε τα παιδιά ούτε οι μεγάλοι που τα συνοδεύαμε. Το ίδιο μεσημέρι ταξίδεψα στη Λάρισα, γενέτειρα του άνδρα μου και δεύτερος χώρος εργασιακής μας δραστηριοποίησης. Η κατοικία και το γραφείο μας σε κεντρικό δρόμο της πόλης, λίγο μετά την άφιξη μου στην πόλη πήγα στο γραφείο και την ώρα που δρασκέλιζα την είσοδο του κτιρίου άκουσα ποδοβολητά και γυρίζοντας προς το μέρος τους έσκασε στα πόδια μου μία μολότοφ. Σε δευτερόλεπτα η ΑΣΠΙΣ ΒΑΝΚ η οποία βρίσκεται στην είσοδο του κτιρίου διαλύθηκε και πυρπολήθηκε.  Βρέθηκα στη μέση ενός όχλου πάνω από 200-300 άτομα που καίγανε και σπάζανε ότι δημόσιο κτίριο, τράπεζα βρίσκανε μπροστά τους και το γραφείο της Ολυμπιακής.  Με μία πρωτοφανή μανία κάποια άλλα 16 χρόνο (διαφορετικά από αυτά που διαμαρτυρόντουσαν το πρωί) αλλά 16ΧΡΟΝΑ απείλησαν τη σωματική ακεραιότητα των καταστηματαρχών με τις μολότοφ και τα γυαλιά που πεταγόντουσαν, τρομοκράτησαν μία ολόκληρη πόλη και έβαλαν για άλλη μία φορά στη ζωή μας τα δακρυγόνα και τα χημικά. Εδώ επώνυμα πια θέλω να καταγγείλω τρία περιστατικά που είδα και άκουσα με τα ίδια μου τα αφτιά.  1. Άκουσα τουλάχιστον 1 από αυτά τα "πιτσιρίκια" να μιλάει στο κινητό του και να ρωτάει αν πρέπει να κάψει το περίπτερο στην διασταύρωση Παναγούλη και Μανδηλαρά. 2. Είδα πατέρα ΤΕΡΑΣ γύρω στα 30-35 να σπάει και να καίει κρατώντας από το χέρι το 5-6 χρονών παιδί του (τον έχω φωτογραφία στο κινητό μου) 3. Μιλώντας μεταξύ τους οι περισσότεροι μιλούσανε άλλες γλώσσες και κυρίως Αλβανικά και 4. Μπήκα ανάμεσα σε ένα από αυτά τα αθώα 16χρονα και την τράπεζα HSBC στη γωνία Παναγούλη και Μανδηλαρά την ώρα που σήκωσε τη μολότοφ για να την κάψει και κρατώντας του το χέρι απαίτησα να σταματήσει γιατί ακριβώς από πάνω υπήρχαν σπίτια και μεγάλος κίνδυνος να καούν παιδιά. Ξέρετε τι μου είπε? "Κούλαρε ρε μεγάλη πήραμε φόρα από την ΑΣΠΙΣ δεν την καίμε αυτήν (εννοώντας την τράπεζα) γιατί μας έχουν πει όχι επιχειρήσεις και σπίτια. Ακολούθως οι ίδιοι μπήκανε μέσα ληστέψανε τους ΗΥ και βγάλανε τα έπιπλα και τα κάψανε μέσα στην Μανδηλαρά. Και αναρωτιέμαι .... Τι να μας κάνει το κράτος και οι αστυνομία όταν εμείς οι ίδιοι μεγαλώνουμε αυτά τα 16χρονα και τα πρωινά με την ήρεμη και νόμιμη διαμαρτυρία και τους σατανάδες που καίνε και σπάνε τα βράδια.  Ποιός νομιμοποιεί το φόβο, τον πόνο, την ανασφάλεια και τον όλεθρο του πολίτη??? Πως να αντιδράσει η αστυνομία και με τι μέσο όταν τους έχουμε ξεγυμνώσει και πάντα απολογούνται..... Σε ένα άλλο κράτος από το νόμο θα τους παρείχαν την προστασία και την εκπαίδευση για να μπορέσουν να δράσουν. Και εγώ που έχω φάει τόσο ξύλο τη δεκαετία του 80 που ακόμα και τώρα όταν αλλάζει ο καιρός ο δεξιός μου ώμος και το χέρι παραλύουν από τους πόνους, μπορώ να πω ότι εμείς φταίμε ούτε το κράτος ούτε η αστυνομία γιατί σταματήσαμε να μεγαλώνουμε παιδιά με ιδανικά, οράματα και στόχους.  Ξεχάσαμε να είμαστε κηδεμόνες και μείναμε μόνο φίλοι.... Εγώ λοιπόν αν ήμουν αστυνομικός, οικογενειάρχης και με μισθό 700 ευρώ στην άκρη θα καθόμουνα και θα κοίταγα γιατί καθένας χρειάζεται τα εργαλεία της δουλειάς του για να μπορέσει να είναι αποτελεσματικός.  Γιατί κανένας θάνατος ακόμα και αυτός ο άδικος ενός μικρού παιδιού δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τον πόνο και τα δάκρυα των ανθρώπων πάνω από τα αποκαΐδια και αυτών που θα κάνουν Χριστούγεννα χωρίς δουλειές.  Γιατί πρέπει να μάθουμε να είμαστε και εμείς υπεύθυνοι πολίτες για να έχουμε δικαιώματα.  Γιατί πρέπει από αυτόν τον πατέρα ΤΕΡΑΣ να αφαιρεθεί η γονική μέριμνα γιατί διαπλάθει έναν εγκληματία και θεωρώ ότι δεν διαθέτει καν την απαιτούμενη διανοητική ικανότητα για να είναι άνθρωπος. Γιατί έκλαιγα πάνω από μία τηλεόραση όταν είδα την εικόνα μου στο ΘΕΣΣΑΛΙΑ TV και την επόμενη μέρα στο CNN να κάνει το γύρω του κόσμου την ώρα που εγώ η ενήλικη διαπληκτίζομαι και τραβολογώ έναν ανήλικο και γίνομαι ένα με αυτό που πολέμησα και πολεμώ σε όλη μου τη ζωή. Γιατί να διασύρετε η χώρα μου γιατί σαν ενήλικη δεν έκανα το χρέος μου απέναντι στους ανήλικους και στην πολιτεία.  Γιατί δεν έχω μόνο δικαιώματα, έχω και υποχρεώσεις..... Γιατί αν δεν φας πέτρα και νεράντζι στο κεφάλι, αν δεν πέσει πάνω σου μολότοφ και δεν ακούσεις τον ήχο που κάνει ο πυροσβεστήρας πάνω στα τζάμια, αν δεν σε ποδοπατήσουνε και δε σε προπηλακίσουνε δεν μπορείς να καταλάβεις τον τρόμο που νοιώθει ο άνθρωπος μπροστά στον πόνο, στη φωτιά και στον όχλο.  Τον φυσιολογικό φόβο που νοιώθουν όλοι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ... ακόμα και οι αστυνομικοί!!!!!

Πως μου ήρθε και γιατί το σκέφτηκα. Αφορμή ήταν η ΝΕΝΑ η οποία μου μίλησε για νέες μαγείρισες, απλές συνταγές και γρήγορες λύσεις για εργαζόμενες.  Τα μάζεψα όλα αυτά, κάθησα και σκέφτηκα.  Από τη μία είμαι φανατική οπαδός της Ελληνικής κουζινάς και φανατική εχθρός του delivery και των έτοιμων λύσεων στυλ κέτσαπ κ.τ.λ κ.τλ. Κάλεσα λοιπόν κάποιες φίλες εχθές με την πρόταση να έρθουν έτοιμες να μαγειρέψουν αυτή που θεωρούσαν αγαπημένη αλλά μπελαλίδικη συνταγή με το στοίχημα ότι θα μπορούσα να την διαμορφώσω έτσι ώστε να παρασκευάζεται το πολύ σε 30-35 λεπτά. Μπορώ να σας πω με αποδείξεις ότι το πείραμα πέτυχε και αυτή τη στιγμή μπορώ να σας δώσω 7 (για αρχή και γιατί τόσες ήταν οι φίλες που ήρθαν) συνταγές (θεωρητικά) μπελαλίδικες, που είτε θέλουν 30-35 λεπτά το πολύ για να μπουν στο φούρνο, είτε θέλουν τον ίδιο χρόνο για να μπουν στο τραπέζι σας. Έκανα και ένα άλλο πείραμα.  Οργάνωσα το διατροφικό τους πρόγραμμα για όλη την εβδομάδα και καταγράψαμε αναλυτικά τι έπρεπε να γίνει κάθε μέρα έτσι ώστε και διαφορετικό φαγητό να έχουν κάθε μέρα, και όλες τις ομάδες τροφίμων να συμπεριλαμβάνουν αλλά και να μην περνάνε πάνω από 40 λεπτά την ημέρα στην κουζίνα.  Αυτά τα αποτελέσματα θα σας τα πω την άλλη εβδομάδα.  Για αρχή θα ήθελα να ξέρω αν σας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο είτε από την πρώτη πρόταση είτε από τη δεύτερη. Δηλαδή η κανονική μπελαλίδικη συνταγή και η προσαρμογή της στη σημερινή κατάσταση. Από την άλλη αν θα σας ενδιέφερε ένα ολοκληρομένο πρόγραμμα διατροφής χωρισμένο σε χρόνους που αν ακολουθηθούν θα περνάμε λιγότερο αλλά και αποδοτικότερο χρόνο στην κουζίνα. Περιμένω τις απόψεις σας με πολύ ενδιαφέρον.

Κάθε χρόνο το τελευταίο Σαββάτο του Νοεμβρίου στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δένδρο με φίλους και συγγενείς, βάζοντας πάντα ένα κουμπαρά κάτω από το δέντρο ώστε όλοι να συμβάλλουμε για ένα σκοπό που φέτος είναι το Χαμόγελο του Παιδιού. Αυτή η γιορτή είναι ο πρόδρομος του μεγάλου πάρτι που κάνουμε κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς. Θα ήθελα λοιπόν τις προτάσεις σας για 2 πρώτα πιάτα, 2 κύρια πιάτα, 2 συνοδευτικά, 2 σαλάτες και 2 γλυκά. Θα είμαστε περίπου στα 14 - 16 άτομα. Επίσης θα ήθελα τις προτάσεις σας για κάποιο όμορφο δωράκι που μπορούμε να δώσουμε για αναμνηστικό στο τέλος της συγκέντρωσης.  Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων.

Με λένε Χριστίνη, μένω Γλυφάδα και είμαι 42 χρονών.    Αγαπώ τη μαγειρική, μαγειρεύω και μαζεύω συνταγές από 11 χρονών.  Όνειρο μου είναι κάποτε να δημοδιευθούν σε ένα βιλίο οι παραδοσιακές συνταγές της πόλης των Αθηνών και η μετάφραση από τα αρχαία κείμενα των συνταγών που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Συλλέγω βιβλία και περιοδικά μαγειρικής από όλο τον κόσμο αρκεί να είναι στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά για να μπορώ να τα διαβάσω. Λατρεύω τις συνταγές και τους μάγειρες που συνθέτουν πιάτα και τα βαφτίζουν δημιουργικά.  Θεωρώ ότι η Ελληνική κουζίνα είναι η κορυφαία όλων (ψωνισμένη Ελληνάρα) αλλά επιλεκτικά διαλέγω και πιάτα από άλλες κουζίνες με μεγάλη αγάπη στη κινέζικη, ανατολίτικη και πολίτικη και για τη ζαχαροπλαστική στη γαλλική, αμερικάνικη και αγγλική.  Τρελλαίνομαι να πειραματίζομαι με τις συνταγές και να τις αλλάζω μέχρι να γίνουν αγνώριστες  Λατρεύω να κάνω πάρτι και τραπέζια σπίτι μου και αξιοποιώ κάθε ευκαιριά.  Ευχαριστώ πολύ όλους σας που υποδεχθήκατε τις συνταγές μου με τόσο ενθουσιασμό.

ΥΓ  Με ενοχλεί (για να γράφουμε και τα άσχημα μου) πάρα πολύ η χρήση ονομάτων παραδοσιακών συνταγών για κατασκευάσματα που περιέχουν π.χ κέτσαπ, μαγιονέζα κ.τλ. και δε θεωρώ σε καμία περίπτωση συνταγές τα τοστάκια και τα άλλα σαχλαμαροειδή (που δημοσιεύονται σε αρκετά site) τα οποία υποβαθμίζουν την έννοια της μαγειρικής και της συνταγής.