Τελευταία μηνύματα του μέλους: nayia

Mary, καλησπέρα!
Παρόλο που έχω πολύ καιρό να γράψω στο forum και έχω πολλά νέα να σας πω και θα έπρεπε να ξεκινήσω από το "Έτσι για να τα λέμε", ευαισθητοποιήθηκα πολύ στο θέμα που ανήρτησες και θα ήθελα να σου γράψω κάποια πράγματα.

Δεν έχω παιδιά ακόμα. Θα σου μιλήσω από προσωπική εμπειρία.
Η μητέρα μου βασανιζόταν χρόνια από κρίσεις πανικού και σε χρόνια που ακόμα δεν ήξεραν ούτε οι γιατροί περί τίνος πρόκειται και το να απευθυνθείς σε νευρολόγο ήταν τότε ταμπού. Την είχαν ταράξει στις εξετάσεις. Επειδή πρόκειται για μία κατάσταση στην οποία έχεις πολλά συμπτώματα μαζεμένα, πέφτουν και πολλοί γιατροί επάνω σου. Καρδιολόγος για το σφύξιμο, πνευμονολόγος για την ασφυξία, παθολόγος για τα ρίγη στη σπονδυλική στήλη, ωρλ για τη ζαλάδα και αφού βέβαια όλοι καταλήξουν στο ότι είσαι μια χαρά (γιατί έτσι είναι στην πραγματικότητα από παθολογικής πλευράς) σε παραπέμπουν σε νευρολόγο. Ούτε και εκείνος βέβαια βρίσκει κάτι. Αν είναι δυνατόν...

Έτσι και τη μητέρα μου. Χρόνια ψαχνόταν. Μέχρι που κάποιος "προχωρημένος" για την εποχή γιατρός της είπε για τις κρίσεις πανικού. Και έτσι ηρέμησε λίγο γιατί κατάλαβε ότι τουλάχιστον δεν είχε λόγο να φοβάται ότι κάτι σοβαρό της συμβαίνει.
Μέχρι που παντρεύτηκα, δεν είχα ιδέα για το πως είναι αυτό το πράγμα παρά μόνο από δικές της διηγήσεις , (και εικόνες που είχα - όχι όμορφες επειδή ταλαιπωριόταν χρόνια όπως προείπα) που αφού μεγάλωσα μου είπε πως αν ποτέ με πιάσουν όλα αυτά μαζί να μη φοβηθώ κ.λπ. κ.λπ. .

Σε κάποια φάση της ζωής μου λοιπόν, όπως και σε όλους τους ανθρώπους πιστεύω πως τους πιάνει είτε το συνειδητοποιούν εκείνη τη στιγμή είτε όχι, μου συνέβει και εμένα.
Ήταν όλα τέλεια σε (σε εκείνη τη φάση της ζωής μου εννοώ!). Νιόπαντρη ήμουν, πολύ ερωτευμένη, σε όμορφο καινούργιο σπίτι, καινούργια έπιπλα, καινούργια ζωή, χωρίς χρωστούμενα και οικονομικά θέματα. Στον τομέα της δουλειάς, μόλις είχα βρει τη δουλειά στην οποία είμαι ακόμα (δόξα τω Θεώ!) σε πολύ καλή θέση, χωρίς πίεση μεν, δημιουργική δε, με καλό κόσμο... Να μην τα πολυλογώ, συνειδητά, στο μπροστινό μέρος του μυαλού μου που λένε, δεν υπήρχε κανένα θέμα!!!
Μέχρι που, ένα μεσημέρι, εδώ στο γραφείο μου κιόλας, ένιωσα όλα αυτά που περιγράφεις... Στην αρχή ταράχτηκα λίγο. Ταράζεσαι γιατί είναι όλα μαζεμένα και αόριστα... Κράτησε αρκετή ώρα, δε ζήτησα βοήθεια από κανένα. Α! Να σου αναφέρω ότι ήμουν (και δόξα τω Θεώ εξακολουθώ να είμαι) υγιέστατη. Και για μην πάει το μυαλό σου αλλού και τρομάζεις για τη μικρή σου, ήμουν υγιέστατη και παθολογικά και ψυχολογικά. Συνειδητοποιημένη ωστόσο και ευαισθητοποιημένη σε τέτοια θέματα, μετά από λίγη ώρα το συνδύασα με αυτά που μου έλεγε η μητέρα μου. Και ήταν ακριβώς έτσι!!! Όλα τα συμπτώματα!
Τονίζω ότι ήμουν σε μία πολύ ευτυχισμένη και ανέμελη φάση της ζωής μου. Δεν έχει σημασία το πότε θα σου έρθει. Από τότε μου συνέβη 2-3 φορές ακόμα. Δεν το φοβήθηκα ποτέ. Δεν το άφησα να με κυριεύσει. Κάθισα και σκέφτηκα πολύ όμως. Γενικά, σκέφτομαι πολύ... Το αποτέλεσμα όπως έχω καταλήξει, χωρίς να χρειαστεί να δω κάποιον "ειδικό" όπως λένε σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι πως, ναι μεν ήμουν ευτυχισμένη, αλλά μου είχαν έρθει πολλά μαζεμένα. Ευχάριστα μεν αλλά μαζεμένα. Κάτι που δεν είχα κρατήσει ποτέ ξανά ένα σπίτι μόνη μου, κάτι ο γάμος και η προετοιμασία του με όλα τα παρατράγουδα που μετά τα θυμάσαι και γελάς αλλά για εκείνη τη στιγμή είναι σοβαρά, κάτι η καινούρια δουλειά που ναι μεν καλή, ναι μεν με καλά λεφτά αλλά δεν ήταν το αντικειμενό μου και χρειάστηκε να συμβιβαστώ, κάτι που τα κρατούσα όλα αυτά μέσα μου... ΜΠΑΜ! Βέβαια όλα αυτά δεν μου ήρθαν έτσι. Κάθισα και σκέφτηκα πολύ και ειλικρινά με τον εαυτό μου για να καταλήξω. Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιείς σκέψεις κρυμμένες τόσο καλά ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. (Μεγάλη υπόθεση το ανθρώπινο μυαλό, η ανθρώπινη ψυχολογία και φυσικά οι γυανικείες ορμόνες!!!) Δεν είναι εύκολο στη ζωή μας να τα έχουμε όλα όπως θέλουμε και ειδικά αν είμαστε και απαιτητικοί και φιλόδοξοι σαν χαρακτήρες είναι δύσκολο και να συμβιβαστούμε ακόμα και με πράγματα που άλλοι θα "σκότωναν" για τα έχουν... Πρόσεξε, δεν θέλω να φανώ σαν αχάριστη. Είμαι πολύ διαβασμένη, πιστεύω ακράδαντα στο Θεό, μου έχει δώσει πολλά πράγματα και κάνω το σταυρό μου κάθε μέρα για αυτό, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να έχεις ένα όμορφο και ήρεμο σπιτικό, μία ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, να είσαι ερωτευμένη με τον επί 7 (τότε) χρόνια σύντροφό σου, να είναι και εκείνος, να έχεις μία καλή δουλειά... - και σου περιγράφω τώρα πράγματα για τα οποία άλλοι παλεύουν μια ζωή και εγώ... απλά τα είχα. Γιατί να μου συμβεί λοιπόν αυτό; Πώς θα μπορούσα να το εξηγήσω; Τί έγινε ξαφνικά; Πιανόμουνα με μικροπράγματα; Ήμουνα αγνώμων; Αχάριστη; Μήπως τελικά δε μου άξιζαν όλα αυτά; Όλες αυτές οι σκέψεις ήρθαν να προστεθούν στο συνειδητό επίπεδο του μυαλού μου.
Φυσικά δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Εξακολουθώ να έχω την ίδια ευτυχισμένη ζωή και παρακαλώ το Θεό να μην αλλάξει ποτέ. Ξέρεις τί ήταν; Αλλαγή φάσης. Και η τελειομανία μου. Να είμαι σε όλα εξαιρετική ακόμα και στη διασκέδασή μου! Δεν έχω αλλάξει κάτι. Εξακολουθώ να είμαι τελειομανής σε όλα. Απλά το έχω συνειδητοποιήσει. Και έχω πρόγραμμα. Όσο για τη δουλειά που είπα ότι δεν ήταν το αντικείμενό μου, πάλι κάθισα και σκέφτηκα. Και βρήκα λύση. Μου δίνει χρήματα. Μου "τρώει" 8-9 ώρες την ημέρα. ΟΚ. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είμαι. Τί να κάνουμε. Δεν έχουμε μηχανή να κόβει λεφτά, που λέγαν και οι παλιοί!!!! Και τα προσάρμοσα όλα. Και στο γραφείο έρχομαι και το αντικείμενό μου εξασκώ τις υπόλοιπες ώρες. (Πιάνο διδάσκω και σπουδάζω παράλληλα σε ανώτερες βαθμίδες).

Όλα αυτά και άλλα πολλά. Για τη μικρή σου τώρα που είναι και το κύριο θέμα, η αλήθεια είναι ότι κανένα παιδί δεν μπορεί να έχει την εγκεφαλική ωριμότητα και εμπειρία να κάτσει να κάνει τέτοιους διαλόγους με τον εαυτό του! Αλοίμονο αν είχε! Και ούτε να την τρομάξεις με γιατρούς και ψυχολόγους. Πιο πολύ θα το μπερδέψουν το παιδί. Κατ' εμέ, προσπάθησε να της μιλήσεις. 12,5 χρόνων λογικά τώρα μπήκε στο γυμνάσιο. Για σκέψου το λίγο... Μεγάλη αλλαγή! Ίσως και λίγο πιο απότομα και "ξεπεταγμένα" παιδια΄να την έχουν περικυκλώσει. Και να προσπαθεί να είναι και αυτό που ήταν τόσα χρόνια (παιδί και σωστή κόρη) αλλά να συμβαδίσει και με τις καινούριες της παρέες... Και τα καινούργια μαθήματα πού τα πας; Τις απαιτήσεις που συνέχεια θα ακούει από το γενικότερο περιβάλλον συμπεριλαμβανομένης της τηλεόρασης, που έχουμε από τα παιδιά σήμερα; Και η επαγγελματική αποκατάσταση που είναι ανύπαρκτη για έναν άνθρωπο στην Ελλάδα; Πιστεύεις ότι τα παιδιά δεν τα σκέφτονται αυτά;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το μυαλουδάκι της ίσως βομβαρδίζεται με πράγματα αυτή τη στιγμή με πράγματα τα οποία δεν μπορεί να βάλει σε τάξη, γιατί δεν ξέρει. Βέβαιαμπορεί να είναι και κάτι πολύ πιο απλό όπως μια ερωτική απογοήτευση, ένα αγοράκι που να μην του αρέσει... (Ποιος είναι ο αλήτης να του δείξουμε εμείς...!) Σκέψου και τις ορμόνες της που αλλάζουν τώρα που μπαίνει στην εφηβεία... Τί να πω...; Υποθέσεις κάνω για να σε βοηθήσω...
Το πρώτο βήμα που κατ' εμέ πρέπει να κάνεις είναι να της μιλήσεις. Απ' έξω-απ' έξω, μη την τρομάξεις. (Ούτε και εσύ να φοβάσαι, παροδικά πράγματα είναι αυτά, τί θα έκανες αν είχε κάτι σοβαρό παθολογικό το παιδί... Κλείσιμο ματιού

Φιλικά και χωρίς πολύ βαρύτητα. Στην αρχή αόριστα. (Μην κάτσεις να της κάνεις καμία μαραθώνια συζήτηση με την πρώτη!!!). Δες τις αντιδράσεις της. Τί θα σου πει. Τί δεν θα σου πει. Μητέρα της είσαι, ξέρεις κάποια πράγματα παραπάνω. Και εννοείται, ΜΗΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ! Τίποτα δεν είναι. Το πιο πιθανό είναι να μη της ξανασυμβεί ποτέ στη ζωή της. Απλώς της συμβαίνει σε μια τρυφερή και αθώα ηλικία και θα πρέπει να κάτσει να σκεφτεί κάποια επίπεδα (ηλικιακά εννοώ) παραπάνω. Αυτό είναι το δύσκολο. Είμαι σίγουρη ότι αν τη ρωτήσεις "Τί σου συμβαίνει κορίτσι μου; πες μου τις σκέψεις σου..." , η απάντηση που θα πάρεις είναι "Τίποτα βρε μαμά . Τί να συμβαίνει...". Και λογικό είναι να σ' το πει αυτό. Αφού ούτε και η ίδια ίσως να μην έχει συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα.

Όπως και να 'χει, είμαι σίγουρη πως τη λατρεύεις και πως με τη δική σου αγάπη, ενασχόληση και φροντίδα όλα θα λυθούν. Προσπάθησε να της "βγάλεις" πράγματα. Άσε τη μητρική αγάπη και ένστικτο να σε οδηγήσει. Μην μπλέξεις ακόμα με γιατρούς. Αν δεις ότι δεν... μόνο τότε. Και πρώτα μόνη σου. Να σου δώσει κάποιος μία γραμμή για το πως θα "τη χειριστείς". Αλλά είμαι 100% σίγουρη πως δεν θα χρειαστεί κάτι τέτοιο...
Ελπίζω να βοήθησα λίγο.
Φιλιά.
pouity