Αν είναι λάθος, γιατί την φοβάται τόσο πολύ η εξουσία;

Αν η αποχή δεν συμφέρει την δημοκρατία, γιατί ουρλιάζουν οι φασίστες;



Qui bono;  Μέσα σ' αυτόν τον απλό και σύντομο νομικό όρο κρύβεται μια ολόκληρη μεθοδολογία σκέψης. Μια μεθοδολογία σκέψης, η οποία για τη νομική επιστήμη έχει σχεδόν "θρησκευτική" σημασία. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό, εφόσον η νομική επιστήμη είναι μια επιστήμη της λογικής και ως εκ τούτου, όταν αναζητεί την αλήθεια, ακολουθεί πολλούς "δρόμους" και όχι μόνον τον δρόμο των στοιχείων και των αποδείξεων …Όλους τους δρόμους, οι οποίοι μπορούν να την οδηγήσουν προς την αλήθεια, εφόσον αυτό είναι το ζητούμενο. Το μοναδικό ζητούμενο. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι, όταν τα στοιχεία δεν σε βοηθάνε για την αποκάλυψη της αλήθειας, ακολουθείς τον δρόμο της λογικής. Όταν αναζητάς τον δολοφόνο ενός πλούσιου ανθρώπου, χωρίς να έχεις κανένα στοιχείο υπόψη σου, ξεκινάς από τη λογική. Εκεί μπαίνει ο όρος Qui Bono. Qui Bono από τον φόνο; Ποιος έχει κέρδος από τον φόνο;


.....
edit by ArXoS

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μεταλλάσσεται σε ένα «Άουσβιτς» για τους λαούς της Ευρώπης.

 Γιατί οι σύγχρονοι Nazi-μενς επιδιώκουν την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας;

 Ποιοι προσπαθούν να μετατρέψουν το κοινό ευρωπαϊκό «σπίτι» σε ένα νέο «στρατόπεδο συγκέντρωσης» για τους λαούς της Ευρώπης;

 

 Καθημερινά βλέπουμε παράδοξα πράγματα. Βλέπουμε την Ευρώπη των "άχρηστων" να βυθίζεται στην ανικανότητα και τα χρέη και την "Άρεια" Γερμανία να "καλπάζει". Βλέπουμε τα ευρωπαϊκά κράτη να βυθίζονται στην ανικανότητα και τη διαφθορά και τη Γερμανία να αναπτύσσεται, επειδή είναι "ικανή" και "αδιάφθορη". Τόσο "ικανή" και "αδιάφθορη", που καθημερινά ασχολείται με το να κατηγορεί τους ανίκανους και διεφθαρμένους …Τους "απείθαρχους" …Τους ανήθικους "απείθαρχους", οι οποίοι αναγκάζουν τους ηθικούς και πειθαρχημένους να σκεφτούν μέχρι και την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας. Τη Συνθήκη, η οποία στην πραγματικότητα υποκαθιστά το εγκαταλειφθέν "Σύνταγμα της Ευρώπης".

 Αυτήν τη Συνθήκη θέλουν να αναθεωρήσουν οι Γερμανοί, για να ελέγξουν τους απείθαρχους. Στην πραγματικότητα με αυτήν την αναθεώρηση επιδιώκουν να τους χειριστούν σαν "κακοποιούς", των οποίων τα "πολιτικά δικαιώματα" πρέπει να περιοριστούν. Αυτό βέβαια δεν είναι και τόσο λάθος όσο φαίνεται. Πρέπει ν' αντιμετωπιστούν κατάλληλα οι "απείθαρχοι". Για την αντιμετώπιση των "απείθαρχων" θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμφωνούμε με τον Σόιμπλε. Πρέπει να υπάρχουν ποινές για τα "απείθαρχα" κράτη. Να χάνουν τις ψήφους τους στα κοινοτικά όργανα. Τέτοια κράτη πρέπει να χάνουν σε έναν μεγάλο βαθμό ακόμα και την ανεξαρτησία τους και να κυβερνώνται από διορισμένους Επιτρόπους …Απλά πράγματα, στα οποία όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε. Όμως, το θέμα σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι τόσο η θέσπιση των ποινών όσο η ανάγκη να προσδιοριστεί με τον πιο απόλυτο τρόπο η έννοια της "απειθαρχίας". Πρώτα πρέπει να βρούμε ποιος είναι ο "απείθαρχος" και κατόπιν βλέπουμε ποια θα είναι η τιμωρία του.

 Είναι "απείθαρχος" ένα κράτος κακομοίρης, το οποίο "μαγειρεύει" τα δημοσιονομικά του, προκειμένου να δώσει μερικές αυξήσεις ή επιδόματα στους φτωχούς πολίτες του ή ένας "αμετανόητος" εγκληματίας; Ένα κράτος εγκληματίας, το οποίο εκμεταλλεύεται όλα τα ανώτερα ανθρώπινα ιδεώδη, για να κλέψει και να λεηλατήσει όποιον βρει μπροστά του; Ένα κράτος, το οποίο εκμεταλλεύεται την έννοια της "αλληλεγγύης" των κρατών, την έννοια της "ένωσης" των κρατών, προκειμένου να κάνει τζάμπα και εκ του ασφαλούς αυτά, τα οποία προηγουμένως επιχείρησε να κάνει με όπλα και απέτυχε; Ένα κράτος, το οποίο χρησιμοποιεί την έννοια της "αδελφοσύνης", για ν' ανοίξει τις "πόρτες" των κρατών και στη συνέχεια να εγκληματήσει εις βάρος τους;

 Άρα, εδώ τίθεται το πολύ σημαντικό ερώτημα. Ποιων τα "δικαιώματα" πρέπει να περιοριστούν; Αυτών, που, εξαιτίας της φτώχειας τους, κλέβουν στο "ζύγι" τους συνεταίρους τους ή αυτών, που, εξαιτίας της απληστίας τους, "πυροβολούν" και σκοτώνουν συνεταίρους, για να τους κληρονομήσουν; Αυτό κάνει η σημερινή "μερκελική" Γερμανία και αυτό είναι κάτι, το οποίο την καθιστά πολύ πιο ανήθικη από τη ναζιστική Γερμανία. Τουλάχιστον οι Ναζί είχαν την τόλμη και την αξιοπρέπεια να πληρώσουν και με δικό τους αίμα την επιλογή τους. Οι σημερινοί Ναzi-μενς δεν τα έχουν ούτε αυτά.

 Το χαφιεδομάγαζο της Γερμανίας λειτούργησε και πάλι εις βάρος της Ευρώπης και των λαών της. Όπως ακριβώς το είχε κάνει και στο παρελθόν. Αρκεί να έχει κάποιος μερικές στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας και θα το αντιληφθεί αυτόματα. Τι έγινε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ευρώπης και των λαών της; Χρήματα των Ροκφέλερ και των Ρότσιλντ με τη βοήθεια του Πρέσκοτ Μπους έφτασαν στα χέρια του Χίτλερ. Με αυτά τα χρήματα ο Χίτλερ έστησε τη γυαλιστερή πολεμική "μηχανή", που επιτέθηκε στην Ευρώπη. Αυτά δεν τα γνωρίζουν όλοι; Υπάρχει κάποιος που να τα αμφισβητεί, είτε στο επίπεδο των προσώπων που πρωταγωνίστησαν είτε σε επίπεδο σχεδιασμού;

 Κάτι ανάλογο έγινε και σήμερα. Το 1989 έπεσε ένα "τείχος", όχι για να μπει μέσα στη Γερμανία η ειρήνη, αλλά για να βγουν μέσα από αυτήν τα νέα "τανκ". Ακολουθήθηκε και πάλι ακριβώς ο ίδιος σχεδιασμός των ακριβώς ίδιων ανθρώπων. Καμία αλλαγή ούτε καν στο επίπεδο των ονομάτων των πρωταγωνιστών. Ποιος κυβερνούσε τις ΗΠΑ στο κρίσιμο διάστημα από το '89 μέχρι το '93; …Στο διάστημα, δηλαδή, που "έπεσε" το τείχος του Βερολίνου και στο διάστημα που ο Γκρίνσπαν αποφάσισε να δώσει τα "τζάμπα" δάνεια, τα οποία έπνιξαν την παγκόσμια οικονομία, δημιουργώντας τη σημερινή "φούσκα"; …Στο διάστημα που στην πραγματικότητα "ιδρύθηκε" η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Συνθήκης του Σέγκεν; Ο Τζόρτζ Μπους. Ο γιος του Πρέσκοτ, ο οποίος χρηματοδότησε τον Χίτλερ. Τον "οραματιστή" Χίτλερ, ο οποίος ήθελε επίσης "ενωμένη" την Ευρώπη υπό τη γερμανική εξουσία.

 Η ίδια FED όλων των Μπους —σε συνεργασία και πάλι με τους Ροκφέλερ και τους Ρότσιλντ— χρηματοδότησαν εκ νέου τη Γερμανία. Τη Δυτική Γερμανία. Τη χρηματοδότησαν για τους ίδιους λόγους που χρηματοδότησαν και την επίσης "διχασμένη" προπολεμική Γερμανία. Η Δυτική Γερμανία του Κολ, δηλαδή, δεν διέφερε από τη Γερμανία της Βαϊμάρης, που ανέλαβε ο Χίτλερ. Η Γερμανία της Βαϊμάρης, χάρη στον Πρέσκοτ Μπους και τους Εβραίους τραπεζίτες, "ενώθηκε" υπό τον Χίτλερ, για να επιτεθεί στην Ευρώπη. Η σημερινή Ενωμένη Γερμανία χρηματοδοτήθηκε από τα παιδιά τους, για να "ενωθεί" εκ νέου και να ξαναεπιτεθεί στην Ευρώπη …Στην Ευρώπη, που φρόντισαν να βρίσκεται σε μια κοινή "αυλή", για να μπορεί το γερμανικό "θηρίο" να την κατασπαράξει χωρίς πολλές αντιδράσεις …Στο όνομα του "ανθρωπισμού", της "αλληλεγγύης" και βέβαια της "ανάπτυξης". Μέσω των χρημάτων αυτών των ιμπεριαλιστών φτάσαμε στη σημερινή αθλιότητα των υπερχρεωμένων κρατών και λαών, που οδηγούνται στην καταστροφή και τη λεηλασία.

 Όλη αυτή η προσπάθεια της Γερμανίας κράτησε περίπου μία δεκαετία. Τη δεκαετία που κατά "σύμπτωση" στις ΗΠΑ ηγούνταν ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ. Ο εγγονός του χρηματοδότη του Χίτλερ. Απλά πράγματα. Με τα αμερικανικά χρήματα του Ροκφέλερ και του Ρότσιλντ, που δόθηκαν μέσω Γκρίνσπαν, η Γερμανία όχι μόνον ενοποιήθηκε, αλλά και ισχυροποιήθηκε έναντι του ανταγωνισμού. Όταν ισχυροποιήθηκε σε βαθμό τέτοιον, που να μην απειλείται από κανέναν ανταγωνιστή, "άνοιξε" το παιχνίδι. Ασυναγώνιστη πλέον η Γερμανία μετέτρεπε τα δικά της δάνεια —και άρα τις δικές της υποχρεώσεις— σε κέρδη.

 Αυτό δεν ήταν κάτι το πρωτοφανές γι' αυτήν. Ήταν το ίδιο "έργο", το οποίο είχε παίξει και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο …Το έργο του 1921 …Όταν ο Καρλ Μέλχιορ (γερμ. Κarl Melchior) —στρατιωτικός και Γερμανός επενδυτής της "M. M. Warburg & Co"—, ο οποίος ήταν μέλος της γερμανικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις των Βερσαλλιών, θεώρησε σκόπιμο ν' αποδεχτεί η Γερμανία το βάρος αστρονομικών αποζημιώσεων, εφόσον —όπως έλεγε— θα μπορούσε να τις καταβάλει με τεράστιες εξαγωγές. Το ανάλογο έκανε και σήμερα η Γερμανία. Τα δάνεια, τα οποία είχε πάρει για την ενοποίησή της, θα τα αποπλήρωνε με τις εξαγωγές της. Τα χρήματα, τα οποία είχε φορτωθεί ως "δάνεια" από τον Γκρίνσπαν, θα τα "φόρτωνε" στους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι θα δανείζονταν, για να γίνουν μεγαλοπελάτες της. Θα τα "φόρτωνε" σε πελάτες-"θύματα", οι οποίοι θα ακριβοπλήρωναν εξοπλισμούς και δημόσια έργα, τα οποία συνέφεραν μόνον τους Γερμανούς και κανέναν άλλο.

 Μέσα σε λίγα χρόνια οι πάντες είχαν αναγκαστεί να δανειστούν και να υπερχρεωθούν, προκειμένου να "καλπάσει" η δήθεν "έξυπνη", η δήθεν "εργατική" και η δήθεν "καθαρή" Γερμανία. Η Γερμανία αναπτύχθηκε με τα φτηνά δάνεια της FED και όλοι οι υπόλοιποι αναπτύχθηκαν με πανάκριβα γερμανικά δάνεια. Όταν οι άλλοι αναγκάζονταν να "ξοδεύουν", καταναλώνοντας υποχρεωτικά γερμανικά προϊόντα, η Γερμανία με τα κέρδη της αποπλήρωνε τα δάνειά της. Όταν η Γερμανία ανάγκαζε τον γερμανικό λαό να μπει σε λιτότητα, ανάγκαζε όλους τους υπόλοιπους να είναι σπάταλοι.

 Αυτή ήταν η συνταγή του 1921. Ο γερμανικός λαός θα έμπαινε σε κατάσταση λιτότητας, για να μην καταναλώνει. Δεν θα κατανάλωνε, με αποτέλεσμα να δημιουργείται το τεράστιο πλεόνασμα, το οποίο θα εξαγόταν, έτσι ώστε να φέρει το χρήμα που είχε ανάγκη το κράτος, για να καλύψει τις δανειακές του υποχρεώσεις. Όλοι αναγκαστικά σπάταλοι …και η Γερμανία οικονόμος. Τότε δεν ήταν ιδιαίτερα "ανήσυχη" για τα Greek statistics. Δεν ήταν ανήσυχη, γιατί χάρη σ' εκείνο το εβραϊκό "μαγείρεμα" η Ελλάδα θα εξασφάλιζε τη δυνατότητα να εξακολουθεί να είναι σπάταλη και βέβαια μεγαλοπελάτης της Γερμανίας. Η Ελλάδα θα ήταν αυτή, η οποία θα ζημιωνόταν, ενώ η Γερμανία κέρδιζε δισεκατομμύρια. Μέχρι και Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν σε θέση να κάνει …με γερμανικό εξοπλισμό βέβαια. Τώρα δήθεν ανησυχεί η Γερμανία για τα Greek statistics, γιατί απλούστατα θέλει να τη βάλει σε "υποθήκη" και να τη λεηλατήσει......

συνέχεια στο https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/11/blog-post.html

Ζούμε το τέλος της Δημοκρατίας ή... μήπως αυτή, που πεθαίνει, είναι η democracy;



Τον πρώτο καιρό, που μπήκε η Κίνα στην παγκόσμια αγορά, γίναμε μάρτυρες κάποιων ιδιαίτερα άσχημων φαινομένων. Οι Δυτικοί κατασκευαστές μετέφεραν την παραγωγή στην Κίνα και αυτή η πράξη τους προκάλεσε προβλήματα στην αγορά. Προβλήματα "εκρηκτικά" ...μεταφορικά και κυριολεκτικά. Οι Δυτικοί έστελναν τα σχέδια για ηλεκτρικές συσκευές και ενώ φαινομενικά οι Κινέζοι τις κατασκεύαζαν ως τέτοιες, πρακτικά πουλούσαν "βόμβες". Ο καταναλωτής αγόραζε ένα "μίξερ", για παράδειγμα, αλλά, όταν προσπαθούσε να το χρησιμοποιήσει, αυτό μετατρεπόταν σε "βόμβα". Αυτό δεν οφειλόταν μόνον στην έλλειψη κατασκευαστικής εμπειρίας των Κινέζων, που ήταν κάτι το οποίο μετέτρεπε σε θανατηφόρα "βόμβα" αυτό το οποίο εξωτερικά έμοιαζε με φιλική και χρήσιμη οικιακή κατασκευή. Αυτό οφειλόταν και σε συμφέροντα.
Κάποιοι δυτικοί εκμεταλλεύονταν την έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών στην Κίνα και προσπαθούσαν να κάνουν "οικονομία" υλικών, ώστε ν' αποκτήσουν τη μέγιστη "ανταγωνιστικότητα". Παρανομούσαν, για να ρίξουν το κόστος παραγωγής και αυτό το πλήρωνε ο καταναλωτής πολλές φορές ακόμα και με την ίδια του τη ζωή. Κάποιο ακριβό ανταλλακτικό ή κάποιο ακριβό υλικό, το οποίο για τη Δύση ήταν υποχρεωτικό, λόγω νόμων, στην Κίνα δεν ήταν. Το αποτέλεσμα ..."θανατηφόρο". Μια μικρή αλλαγή στην κατασκευαστική "δόση" των υλικών και η αθώα συσκευή μετατρεπόταν αυτόματα σε μια θανατηφόρα παγίδα. Κάποιοι, δηλαδή, συνειδητά επέλεγαν να πουλήσουν "μίξερ", γνωρίζοντας ότι στην ουσία πουλούσαν "βόμβες".

Τι σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με το θέμα μας; Απόλυτη θα λέγαμε. Η "κινεζική" εκδοχή της ελληνικής Δημοκρατίας είναι η democracy. Η "Δημοκρατία", την οποία "κατασκεύασαν" οι Αγγλοσάξονες, παραβιάζοντας το ελληνικό εγχειρίδιο "κατασκευής" της και την οποία κατά καιρούς θέλουν να "πουλήσουν" στους λαούς οι διάφοροι τενεκέδες τύπου Μπους. Οι Έλληνες, όταν πρόσφεραν στους λαούς τη Δημοκρατία, τους ευεργέτησαν και αυτοί τους λάτρεψαν. Οι Αγγλοσάξονες, όταν επέβαλαν τη democracy στους λαούς, αυτοί τους μίσησαν. Γιατί; Γιατί η Δημοκρατία ωφέλησε τους λαούς που την έλαβαν, ενώ η democracy ωφελεί τους Αγγλοσάξονες και θέτει τους λαούς που την πήραν υπό την εξουσία τους.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε. Τη Δημοκρατία την εφεύραν οι αρχαίοι Έλληνες. Αυτοί την δημιούργησαν και αυτοί έθεσαν εξ’ αρχής τις βασικές αρχές λειτουργίας της. Η "δημοκρατία", που σήμερα αργοπεθαίνει, δεν είναι η Δημοκρατία των Ελλήνων. Είναι η "δημοκρατία" των Αγγλοσαξόνων. Είναι το κοινοβουλευτικό σύστημα, το οποίο "εφεύραν" οι Αγγλοσάξονες, "μιμούμενοι" υποτίθεται τους Έλληνες. Έκαναν αυτό το οποίο οι ίδιοι άνθρωποι έκαναν με τους Κινέζους στην παραγωγή. Έφτιαξαν κάτι, το οποίο μοιάζει και έχει το ίδιο όνομα μ' αυτό που σχεδίασαν οι Έλληνες, αλλά δεν είναι τέτοιο. Μοιάζει με αυτό το υπερπολύτιμο σύστημα διακυβέρνησης, αλλά στην πραγματικότητα, όταν το παίρνουν οι λαοί για να το χρησιμοποιήσουν, μετατρέπεται σε "βόμβα", που τους καταστρέφει.
Όλοι μιλάνε για Δημοκρατία και κανένας δεν γνωρίζει ποια είναι η πραγματική ουσία της. Δημοκρατία δεν είναι να εκθρονιστεί ο βασιλιάς και η φασιστική εξουσία του να περάσει σε τρεις-τέσσερις οικογένειες, όπως συνέβη στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Πέρασαν πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια από την "εφεύρεση" της Δημοκρατίας και ακόμα οι άνθρωποι δεν έχουν κατανοήσει τη λειτουργία της. Νομίζουν, για παράδειγμα, ότι η δημοκρατία έχει σχέση με την εναλλαγή των προσώπων που βρίσκονται στην εξουσία και με την ποιότητα των νόμων, τους οποίους θεσπίζουν αυτά τα πρόσωπα.

Εκεί "δουλεύουν" οι φασίστες τους ανθρώπους. Τους βάζουν να κυνηγάνε τη "σκιά" τους. Διαρκώς νομοθετούν, αναζητώντας τον "τέλειο" νόμο. Ο λαός μπαίνει στο παιχνίδι τους και ψηφίζει μία τον έναν και μία τον άλλο "μονομάχο", νομίζοντας ότι έχει να κάνει με αντιπάλους που "σκοτώνονται" μεταξύ τους, ενώ αυτοί είναι φίλοι και συνέταιροι μεταξύ τους και στην ουσία αυτοί είναι που τον "δουλεύουν". Αυτό είναι το μέγα λάθος και προκύπτει από την άγνοια. Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει ακόμα και με τους χειρότερους νόμους. Γιατί; Διότι η ουσία της Δημοκρατίας δεν βρίσκεται μέσα στον νόμο. Η ουσία της Δημοκρατίας βρίσκεται στη σχέση της με τον νόμο. Με τον οποιονδήποτε νόμο. Ακόμα και με τον χειρότερο.

Όταν ο νόμος ισχύει για όλους τους πολίτες, υπάρχει Δημοκρατία. Αν ισχύει αυτό το δεδομένο, είναι θέμα χρόνου ο νόμος να βελτιωθεί σε τέλειο βαθμό, εφόσον ένας κακός νόμος θίγει τους πάντες και ανάμεσα στους πάντες βρίσκονται και οι ισχυροί της κοινωνίας. Οι ισχυροί, οι οποίοι μπορούν ν' αλλάξουν έναν κακό νόμο, όταν αυτός τους θίγει. Όταν όμως ο νόμος δεν ισχύει για όλους, τζάμπα αναζητάς τον τέλειο νόμο, γιατί απλούστατα, ακόμα κι αν επινοηθεί, θα είναι άχρηστος, εφόσον δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Η κακή του χρήση θα τον "ακυρώσει" και θα τον κάνει άχρηστο για τον κόσμο. Από εκεί και πέρα, οι πάντα υπάρχοντες περιορισμοί των νόμων, θα δίνουν στην εξουσία το άλλοθι να καταστέλλει τον λαό και να τον αποπροσανατολίζει.

Οι λαοί —και ανάμεσά τους και ο ελληνικός λαός— σ' αυτό ακριβώς το σημείο μπερδεύτηκαν. Διώχνοντας τους ένστολους —και άρα ορατούς βασιλείς—, νόμιζαν ότι νίκησαν τον φασισμό. Δεν είδαν ότι κι αυτοί με τα κουστούμια, που παρίσταναν τους κομματάρχες της Δημοκρατίας, είναι το ίδιο ακριβώς φασίστες, εφόσον αυτοεξαιρούνταν κι αυτοί από τον νόμο, ο οποίος ίσχυε για όλους τους άλλους. Δεν είδαν ότι δεν βρίσκονταν οι πάντες στην ίδια "βάρκα". Δεν είδαν ότι κάποιοι κατεύθυναν τη "βάρκα" απ΄ έξω από αυτήν και άρα χωρίς να τους αγγίζουν οι νόμοι της. Δεν κατάλαβαν την ουσία της Δημοκρατίας και δεν κατόρθωσαν να της εξασφαλίσουν τον "αέρα" που χρειάζεται για ν' "αναπνεύσει". Μπέρδεψαν τη Δημοκρατία με τον λαϊκισμό και έπεσαν στα χέρια δημαγωγών. Πήραν οι λαοί στα χέρια τους ακόμα και δικαιώματα που δεν έπρεπε να έχουν και καταστράφηκαν;

Τι είδους δικαιώματα μπορεί να πάρει ένας λαός και αυτό, αντί να τον βοηθήσει, να λειτουργήσει τελικά εις βάρος του; Είναι δυνατόν ένα δικαίωμα να δημιουργεί προβλήματα; Ναί ...είναι δυνατόν. Είναι δυνατόν, αν πάνω από ένα χειρουργικό τραπέζι τις αποφάσεις για την επέμβαση δεν τις παίρνει μόνος του ο γιατρός, αλλά μαζί μ' αυτόν "συναποφασίζουν" και οι συγγενείς του ασθενούς, επειδή αυτό είναι πιο δημοκρατικό και ως συγγενείς το "δικαιούνται". Ένα τέτοιο δικαίωμα-"παγίδα" είναι, για παράδειγμα, να ψηφίζει ο λαός τους βουλευτές. Γιατί; Θα δούμε παρακάτω το γιατί.

Αυτό το οποίο κατ’ αρχήν θα πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης είναι το πώς θα έπρεπε θεωρητικά να λειτουργεί το σύστημα με βάση το υπάρχον Σύνταγμα της Δημοκρατίας. Θεωρητικά ο νόμος βρίσκεται πάνω απ' όλους. Αυτός ο νόμος, άσχετα με το ποιος ασκεί την εξουσία ή νομοθετεί, ελέγχει τους πάντες. Ισχυροί και ανίσχυροι ελέγχονται από τον νόμο. Είτε αυτοί ασκούν εξουσία μέσω του νόμου —όπως είναι η Εκτελεστική εξουσία— είτε αυτοί νομοθετούν —όπως είναι η Νομοθετική εξουσία—, οι πάντες ελέγχονται από τον νόμο. Από τη στιγμή που μια "πρόταση" —απ' όπου κι αν αυτή προέρχεται— γίνεται νόμος του κράτους, λειτουργεί ως τέτοιος και τους αφορά όλους. Όλους ανεξαιρέτως.

Γι' αυτόν τον λόγο το Σύνταγμα έχει προνοήσει τον διαχωρισμό των εξουσιών. "Κλειδί" αυτής της λειτουργίας είναι η ανεξάρτητη Δικαστική εξουσία. Η εξουσία, η οποία δεν υποτάσσεται σε πρόσωπα, αλλά στον νόμο. Η εξουσία, η οποία ελέγχει τους πάντες με βάση αυτόν τον νόμο. Η εξουσία, η οποία δεν ελέγχει μόνον τα πρόσωπα με βάση τον νόμο, αλλά και τους ίδιους τους νόμους με βάση το Σύνταγμα. Η ποιότητα της Δημοκρατίας στην ανεξαρτησία αυτής της εξουσίας βασίζεται. Η ποιότητα της Δημοκρατίας είναι απευθείας ανάλογη της ποιότητας των δικαστών της.......

συνέχεια στο https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/03/vs-democracy.html

Ποινικοποίηση της απόκρυψης της ομοφυλοφιλίας... για όλα τα πρόσωπα που κατέχουν δημόσια αξιώματα.

Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι καλύτεροι μηχανικοί της αρχαιότητας. Σκέφτονταν ως μηχανικοί και ενεργούσαν ως τέτοιοι στο σύνολο των δραστηριοτήτων τους. Ως μηχανικοί σκέφτονταν όταν "έχτιζαν" τον Παρθενώνα, αλλά ως τέτοιοι σκέφτονταν και όταν "έχτιζαν" τη Δημοκρατία. Η μία κατασκευή ήταν υλική, για το χτίσιμο της οποίας απαιτούνταν τόνοι πολύτιμης δομικής ύλης και η άλλη ήταν μια άυλη "κατασκευή", όπου τον ρόλο των πολύτιμων δομικών υλικών τον έπαιζαν οι νόμοι. Όμως, καί στις δύο περιπτώσεις το τελικό αποτέλεσμα δικαίωνε τους κόπους και τα άγχη των δημιουργών τους …Το υπέροχο αποτέλεσμα, το οποίο θαυμάζεται ακόμα και σήμερα …δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά.

Αυτές οι δύο κατασκευές —όπως και όλες οι κατασκευές— είχαν ως "καθήκον" τους —εκτός όλων των άλλων— να "νικούνε" και τον χρόνο. Καθήκον τους δεν ήταν μόνον το να δείχνουν ωραίες, αλλά να το καταφέρνουν αυτό για πολύ καιρό και άρα να είναι και ισχυρές. Τι απειλεί όμως τις κατασκευές με ισοπέδωση; Δύο πολύ συγκεκριμένα φαινόμενα, τα οποία είναι γνωστά στους μηχανικούς από τα χρόνια της αρχαιότητας. Οι σεισμοί και η διάβρωση του εδάφους της θεμελίωσης —η οποία προκαλείται συνήθως από το νερό— είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί των ανθρωπίνων κατασκευών. Οι μηχανικοί, δηλαδή, είναι εκ των δεδομένων υποχρεωμένοι ν' "αντιμετωπίσουν" προκαταβολικά αυτούς τους δύο "εχθρούς" …ακόμα και πριν αυτοί εκδηλωθούν ως απειλές …Ακόμα και πριν τους αναγνωρίσουν οι υπόλοιποι άνθρωποι ως "εχθρούς".

Τα ανάλογα αφορούν και τις άυλες "κατασκευές". Μια "κατασκευή", όπως η Δημοκρατία, έχει φυσικούς εχθρούς, τους οποίους οι "μηχανικοί" της έπρεπε να τους γνωρίζουν και να τους περιορίζουν πολύ πριν αυτοί εκδηλώσουν τις "επιθέσεις" τους …Πολύ πριν είναι αργά για ν' αντιμετωπιστούν. Δύο πράγματα απειλούν τη Δημοκρατία. Η προδοσία και η διαφθορά. Η προδοσία, γιατί μπορεί να "γκρεμίσει" τη δημοκρατική "κατασκευή" ως καταστροφικός σεισμός και η διαφθορά, γιατί μπορεί να της διαβρώσει τα θεμέλια ως ανεξέλεγκτο "νερό".

Καί τα δύο αυτά δεδομένα τα αντιμετωπίζεις ως προβλήματα και δεν τα αφήνεις να "πλησιάζουν" την "κατασκευή" σου. Προκαταβολικά …και πολύ πριν εκδηλωθούν ως απειλές. Ειδικά τη διαφθορά πρέπει να την ελέγχεις καθημερινά, γιατί η "διαβρωτική" της δράση είναι μικρή και καθημερινή και ως εκ τούτου πολύ επικίνδυνη. Μοιάζει με το νερό και το νερό πρέπει να το απομακρύνεις από τη θεμελίωσή σου χωρίς δεύτερη σκέψη. Το νερό δεν το κρίνεις ως "καλό" ή "κακό", προκειμένου ν' αποφασίσεις τι θα κάνεις. Το νερό είναι νερό και δεν το αφήνεις να κυλάει κοντά στα θεμέλια της κατασκευής. Η διαφθορά και οι διεφθαρμένοι είναι ένα τέτοιο "νερό", το οποίο είναι απειλητικό μέρα και νύχτα για την "ευστάθεια" της Δημοκρατίας.
Οι αρχαίοι Έλληνες, για ν' αντιμετωπίσουν αυτά τα δύο τρομερά φαινόμενα, τα οποία απειλούσαν τη Δημοκρατία τους, έκαναν το εξής απλό. Προσπάθησαν να απαλείψουν τους βασικότερους από τους κινδύνους, που θα τα προκαλούσαν. Ως καλοί "μηχανικοί" προσπάθησαν να "στεγανοποιήσουν" όσο καλύτερα μπορούσαν την "κατασκευή" τους, ώστε να μην απειλείται αυτή εύκολα από τους φυσικούς της εχθρούς. Η Δημοκρατία έχει πολλούς φυσικούς εχθρούς, γιατί είναι "εκτεθειμένη" στη "φύση" των ανθρώπων και των κοινωνιών τους. Είναι "εκτεθειμένη" απόλυτα ως σύστημα, γιατί δίνει στον οποιονδήποτε άνθρωπο πρόσβαση στην εξουσία και η εξουσία —ως γνωστό— εκτός των άλλων συνδέεται και με τον πλούτο.

Από τη στιγμή λοιπόν που η Δημοκρατία δίνει πρόσβαση στην εξουσία σε όλους τους ανθρώπους, υπάρχει θέμα όταν κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους —για πολύ ειδικούς λόγους και εξαιτίας πολύ ειδικών αναγκών— έχουν μεγάλη ανάγκη τα χρήματα …όταν τα έχουν περισσότερη ανάγκη από τον μέσο άνθρωπο. Αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι για τον οποιονδήποτε λόγο μπορεί να έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη τα χρήματα, δεν τους αφήνεις να πλησιάζουν την εξουσία και τους μηχανισμούς της. Δεν τους επιτρέπεις να καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα. Προκαταβολικά τους αποκλείεις …όπως προληπτικά "στεγανοποιείς" μια κατασκευή. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς να τους εξετάζεις κατά περίπτωση. Τους αποκλείεις όλους, ακόμα και με τον κίνδυνο να σε χαρακτηρίσουν ρατσιστή.

Απλά πράγματα. Δεν μπορεί να είναι πρωθυπουργός μιας χώρας ένας άνθρωπος, ο οποίο είναι "άρρωστος" χαρτοπαίκτης-τζογαδόρος. Γιατί; Γιατί, εκτός όλων των άλλων, που μπορεί να χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο, ο οποίος γίνεται δούλος των παθών του, αυτός ο άνθρωπος μπορεί και εκβιάζεται. Εκβιάζεται από αυτούς, οι οποίοι γνωρίζουν το πάθος του, το οποίο —ως τέτοιο— θα το κρατούσε κρυφό. Όμως, ακόμα και αν δεν εκβιάζεται και πάλι είναι επικίνδυνος, γιατί μπορεί —μέσω του τζόγου— να δημιουργήσει χρέη και να προσπαθήσει αυτά να τα "καλύψει" μέσω των εξουσιών του. Είτε λοιπόν επειδή υπάρχει πιθανότητα να εκβιάζεται είτε επειδή υπάρχει πιθανότητα να "ξεχρεώνει" προσωπικές του υποχρεώσεις με την εξουσία του πάνω στον "κοινό" πλούτο, απομακρύνεται πάραυτα από τη θέση του.

Αν καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο, που ένας τζογαδόρος δεν μπορεί να κατέχει δημόσιο αξίωμα, θα καταλάβει και τον λόγο που η ομοφυλοφιλία είναι ένα τέτοιο ανάλογο χαρακτηριστικό. Θα καταλάβει επίσης και τον λόγο που οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πολύ αυστηρούς νόμους για την ομοφυλοφιλία. Η κοιτίδα της Δημοκρατίας δεν ήταν μια ρατσιστική πολιτεία, η οποία θα τιμωρούσε τους ομοφυλόφιλους γι' αυτό που ήταν, αλλά δεν ήταν και αφελής να τους αφήσει να γίνουν επικίνδυνοι, για να εξυπηρετήσουν αυτό που ήταν. Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Η αρχαία Αθήνα στερούσε το δικαίωμα από έναν ομοφυλόφιλο να καταλάβει κάποιο δημόσιο αξίωμα …Το οποιοδήποτε αξίωμα …σημαντικό ή ασήμαντο. Σε περίπτωση που κάποιος ομοφυλόφιλος απέκρυπτε την ιδιαιτερότητά του —και για τον οποιονδήποτε λόγο αυτό αποκαλυπτόταν— η ποινή ήταν θάνατος …Θάνατος άμεσος …με συνοπτικές διαδικασίες.

Η απαγόρευση της κατοχής δημοσίων αξιωμάτων από την πλευρά των ομοφυλόφιλων δεν ήταν θέμα ρατσισμού. Δεν είχε σχέση με το "κατά φύσιν" ή το "παρά φύσιν". Είχε σχέση με άλλα πράγματα, τα οποία οι αρχαίοι "εφευρέτες" της Δημοκρατίας τα γνώριζαν και ήθελαν να τα αποκλείσουν ως δυνάμει απειλές για το σύστημά τους.

Η ειρωνεία είναι ότι σήμερα όλες τις "φίλοgay" απόψεις κάποιοι πονηροί τις "ντύνουν" με λίγο αρχαιοελληνικό "κάλλος", ενώ αυτό είναι ψευδές. Την άποψη των Ελλήνων για τους ομοφυλόφιλους την αντιλαμβάνεται κάποιος από τον όρο, τον οποίον χρησιμοποίησαν για να τους περιγράψουν. Ο όρος "ομοφυλόφιλος" ανήκει στην ελληνική γλώσσα, αλλά δεν είναι ελληνικός και πολύ περισσότερο δεν είναι αρχαιοελληνικός. Είναι "αντιδάνειο" …όπως θα έλεγε και ο Μπαμπινιώτης. Γερμανός τον "εφεύρε", χρησιμοποιώντας ελληνικές λέξεις. Κάτι σαν την "αραχνοφοβία", που συνετέθη επίσης από ξένους με τους ελληνικούς όρους, για ανάλογους λόγους.

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έμπαιναν καν στον κόπο να τους "περιγράψουν", τηρώντας μια ουδέτερη στάση απέναντι στην επιλογή τους. Οι άνθρωποι, οι οποίοι εφεύραν σχεδόν το σύνολο των αφηρημένων κοινωνικών όρων —οι οποίοι ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούνται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου—, δεν "εφεύραν" έναν όρο, για να περιγράψουν στο "τεχνικό" του μέρος ένα ορατό φαινόμενο της καθημερινότητας. Γιατί; Γιατί δεν ήθελαν. Για τους αρχαίους Έλληνες οι ομοφυλόφιλοι ήταν "Κίναιδοι". Ήταν αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι προκαλούσαν την αιδώ. Με σύγχρονους όρους …ήταν οι ξεδιάντροποι. Με ακόμα πιο σύγχρονους …ήταν οι ξεφτίλες. Δεν έμπαιναν καν στον κόπο να "περιγράψουν" με όρο την προέλευση της ντροπής τους. Θεωρούσαν προφανή τη ντροπή για το ντροπιαστικό πράγμα που έκαναν και το οποίο επίσης ήταν προφανές.

Με το να μην περιγράφουν με τον αντίστοιχο όρο την "ιδιαιτερότητά" τους, στην πραγματικότητα τους απαξίωναν τελείως. Σχεδόν τους "ανάγκαζαν" είτε να ζήσουν τη ζωή τους στα "περιθώρια" της κοινωνίας είτε να την εγκαταλείψουν άπαξ. Δεν τους ήθελαν ανάμεσά τους. Δεν αντιλαμβάνονταν την "απώλειά" τους ως κοινωνική απώλεια. Θεωρούσαν μικρό το τίμημα να "χάσουν" έναν καλλιτέχνη ή έναν επιστήμονα ή έναν πολιτικό, μπροστά στο διακύβευμα ν' αναγκαστούν να ανεχθούν τόσο τους ίδιους όσο και τους ομοίους τους να περιφέρονται ανάμεσά τους. Γι' αυτόν τον λόγο τους απαξίωναν χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Έτσι τους έβλεπαν οι αρχαίοι Έλληνες και αυτοί ήταν οι δημιουργοί του διάσημου αρχαίου πολιτισμού των Ελλήνων. Αυτοί ήταν οι "αρχιτέκτονες" της Δημοκρατίας. Οι Έλληνες, οι οποίοι διαπαιδαγωγούνταν από τα Έπη και δεν υπήρχε ούτε στην πιο διεστραμμένη εκδοχή της φαντασίας τους το ενδεχόμενο να είναι ένας Αχιλλέας ή ένας Οδυσσέας κίναιδος …δηλαδή ξεδιάντροπος ...δηλαδή ξεφτίλας. Όμως, αυτό είναι το δευτερεύον. Δικαίωμά τους ήταν να βλέπουν τα πράγματα όπως ήθελαν και αυτό έκαναν. Εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι μπορεί να μην είμαστε πιο πολιτισμένοι από τους αρχαίους Έλληνες, αλλά σίγουρα είμαστε πιο ανεκτικοί. Αυτό επιβάλει η δική μας επιλογή και αυτό κάνουμε. Ως εκ τούτου, μπορεί για εμάς οι ομοφυλόφιλοι να μην είναι ξεδιάντροποι ή ξεφτίλες, αλλά αυτό είναι το δευτερεύον.

Το πρωτεύον στην περίπτωσή τους είναι αυτό, το οποίο ενδιέφερε και τους αρχαίους Έλληνες. Το πρωτεύον είναι η ασφάλεια της Δημοκρατίας μας και της κοινωνίας. Στην ανάγκη αυτήν αναζητούμε την "άποψη" των αρχαίων Ελλήνων σ' ό,τι αφορά τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Το πρωτεύον είναι να καταλάβουμε τον λόγο, που δεν άφηναν αυτούς τους ανθρώπους να καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα. Αυτό μας ενδιαφέρει, γιατί από αυτό μπορούμε ν' αντιληφθούμε τον λόγο που σήμερα έχουν εκφυλιστεί τα πάντα και η κοινωνία μας όχι μόνον "νοσεί", αλλά κινδυνεύει με πλήρη διάλυση.......

συνέχεια στο https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/10/blog-post_25.html

    Η εξέλιξη του «παπανδρεϊσμού»
...από τους ταγματασφαλίτες του Γεωργίου στα λαμόγια του Ανδρέα
 ...και από εκεί ...στις «αδερφές» του Γιωργάκη.   

   

Η 3η Νοεμβρίου του 1968 ήταν μια πολύ σημαντική ημερομηνία για το ελληνικό παρακράτος. Μια ημερομηνία χαράς και ευτυχίας. Γιατί; Γιατί εκείνη την ημέρα το ελληνικό παρακράτος είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο. Πήρε από τον "κουβά" του ένα "σκουπίδι" και έφτιαξε το "υλικό" των ονείρων ενός λαού. Είχε βάλει τον λαό, ο οποίος είχε ματώσει τόσο στην κατοχή όσο και στον εμφύλιο που ακολούθησε, να "προσκυνήσει" έναν από τους κύριους υπεύθυνους της μεταπολεμικής αθλιότητας. Έναν άνθρωπο, ο οποίος δήλωσε "απών" στο πανεθνικό μέτωπο αντίστασης κατά των κατακτητών και στη συνέχεια έβαλε τον λαό στην περιπέτεια του εμφυλίου.

Αυτό ήταν το μέγα επίτευγμα. Το παρακράτος έβαλε τον λαό να προσκυνήσει ένα δικό του "εργαλείο". Ένα "εργαλείο", το οποίο εκείνη την ώρα ήταν στην κυριολεξία για "πέταμα" και άχρηστο με τον θάνατό του. Το παρακράτος είχε "κατασκευάσει" τον "θεό" της δημοκρατικής παράταξης στην Ελλάδα. Είχε κατασκευάσει ένα "ξόανο", το οποίο θα ήταν υπεύθυνο για την αθλιότητα στη χώρα μετά από δεκαετίες. Ένα "ξόανο", το οποίο θα ήταν υπεύθυνο για την καταστροφή των δεκαετιών που ακολουθούσαν. Υπεύθυνο όχι μόνον για την ανεύθυνη "ΑΛΛΑΓΗ" των δανείων και των δανεικών του Ανδρέα, αλλά και για το σημερινό προδοτικό ΔΝΤ του ξεπουλήματος του Γιωργάκη.

Όλα αυτά "χτίστηκαν" εκείνη την ημέρα του Νοέμβρη του 1968. Την ημέρα που ο λαός συνόδευε στην τελευταία του κατοικία τον φερόμενο σαν "Γέρο της Δημοκρατίας". Μιλάμε για μια πραγματικά τρομακτική αστοχία πλοήγησης. Αντί το πλήθος να κατευθυνθεί προς τα Λιόσια, πήγε προς τον Νέο Κόσμο. Αντί να μαζευτεί ο κόσμος, για να σιγουρευτεί ότι το "σκουπίδι" θα παραχωθεί σε μια χωματερή, το "γυάλισε" με τα δάκρυά του και το έθαψε στο Πρώτο νεκροταφείο. Το ανεγκέφαλο θηρίο, που λέγεται όχλος …Το θηρίο, που, όταν θυμάται, δεν μπορεί να ξυπνήσει και όταν ξυπνάει δεν θυμάται.

Ο λαός τίμησε τον Γέρο —ο οποίος ευθυνόταν για όλα όσα τον βασάνιζαν ως λαό—, επειδή υποτίθεται έψαχνε να βρει ευκαιρία να διαδηλώσει την άποψή του για τα όσα άσχημα βίωνε επί Χούντας. Η απόλυτη ειρωνεία. Ο λαός έκανε το απόλυτο σφάλμα. Με την πράξη του αυτή ήθελε να "δηλώσει" την άποψή του για τη Χούντα, "θεοποιώντας" τον άνθρωπο που μας οδήγησε στη Χούντα. Έκανε το απόλυτα σωστό πράγμα, "πιστώνοντάς" το στον απόλυτα λάθος άνθρωπο. Ένα λάθος, του οποίου τις συνέπειες πληρώνει ακόμα. Ακόμα και σήμερα, που μειώνονται οι συντάξεις των κόπων μιας ζωής, σε εκείνο το λάθος οφείλονται.

Κάποιοι από τους σημερινούς συνταξιούχους, οι οποίοι οδηγούνται από τον Γιωργάκη στην πείνα και την εξαθλίωση, μπορεί να συμμετείχαν και οι ίδιοι αυτοπροσώπως σ' εκείνο το λάθος. Τώρα το πληρώνουν. Δυστυχώς γι' αυτούς είναι συνυπεύθυνοι για τη σημερινή αθλιότητα που τους ταλαιπωρεί. Εκείνοι "έφτιαξαν" τους Παπανδρέου και τώρα ο Γιωργάκης θα τους "εξηγήσει" το σφάλμα τους με τον καλύτερο τρόπο. Τώρα ας χτυπάνε τα κεφάλια τους στους τοίχους και συγκεκριμένα ας ψάχνουν για γωνίες.

Αυτοί —έστω και άθελά τους— είναι υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι. Αυτοί έφτιαξαν τον Παπανδρέου "μορφή" της Δημοκρατίας …Τον Παπανδρέου τον "πατριώτη". Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι αυτός, ο οποίος ήθελε να "σώσει" την Ελλάδα, το έκανε υπό την "προστασία", την αυστηρή επιτήρηση και τη στενή καθοδήγηση των Άγγλων. Των Άγγλων, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τον μεγάλο λιμό, που σκότωσε πιο πολλούς Αθηναίους απ' όσους σκότωσαν οι Ναζί. Των Άγγλων, οι οποίοι, όταν έφυγαν οι Ναζί, ήταν αυτοί, που σκότωναν Έλληνες στους δρόμους. Σ' αυτούς υπάκουγε απόλυτα ο Παπανδρέου.

Ο "δημοκράτης" Παπανδρέου. Τόσο "δημοκράτης", που αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι αυτός, που φώναζε στα μπαλκόνια για λαοκρατία, είχε "υπογράψει" μυστική συμφωνία με το παλάτι για την επαναφορά της Βασιλείας στην Ελλάδα. Ο "λαμπρός" πολίτης Παπανδρέου. Τόσο "λαμπρός", που, από την πρώτη στιγμή που έφτασε στην Ελλάδα ως δοτός πρωθυπουργός, πλαισιώθηκε από ξένους πράκτορες, δωσίλογους και ταγματασφαλίτες. Αυτοί ήταν το περιβάλλον του.

Ένα περιβάλλον, το οποίο είχε λόγο και συμφέρον να εξασφαλίσει ξένους προστάτες, για να σβήσει τα "ίχνη" του για την εγκληματική συμπεριφορά του στη γερμανική κατοχή και ν' αποφύγει την οργανωμένη τιμωρία του. Ένα περιβάλλον, το οποίο είχε λόγο να μονοπωλεί την εξουσία, για να νομιμοποιήσει τα κέρδη του από την ίδια περίοδο και βέβαια ν' αποφύγει την εκδίκηση των θυμάτων του. Ένα περιβάλλον, το οποίο είχε βγάλει την κουκούλα του δωσίλογου κι αναζητούσε τρόπο να βάλει τη "μάσκα" του δημοκράτη.

Το αποτέλεσμα των αναγκών του τρισάθλιου και βρομερού αυτού περιβάλλοντος ήταν ο εμφύλιος. Ο Πρωθυπουργός του εμφυλίου ήταν ο Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου ήταν ο άνθρωπός αυτών, που μας οδήγησαν στον εμφύλιο. Ο μόνος άθλιος που εκείνη την εποχή δέχθηκε να συμφωνήσει σε όλα όσα του πρότειναν οι φονείς των Ελλήνων. Ο "Γέρος της Δημοκρατίας", που επανέφερε το βασιλικό καθεστώς και χωρίς τη νομιμοποίηση ούτε μιας ψήφου έδωσε ως πρωθυπουργός την εντολή να σφαγιαστεί ο κόσμος στα Δεκεμβριανά και στην πραγματικότητα να ξεκινήσει ο εμφύλιος. Ο προστάτης όλων των δωσίλογων και των ταγματασφαλιτών. Ο εντολοδόχος όλων των ξένων "πρεσβειών".

…Ο Παπανδρέου ο καραγκιόζης. Τόσο καραγκιόζης, που αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι αμφισβητούσε όχι απλά τη "νομιμότητα" του παλλαϊκού ΕΑΜ, αλλά και τον κοινωνικό του ρόλο. Όλα αυτά από έναν άνθρωπο, ο οποίος διορίστηκε από τους Άγγλους —προφανώς σε κάποιον καμπινέ— πρωθυπουργός των Ελλήνων, χωρίς να τον ψηφίσει ούτε ένας Έλληνας …Ο Παπανδρέου ο φασίστας, εφόσον ο ίδιος ήταν και ο εμπνευστής της ελληνικής εκδοχής των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Χάρη στον Παπανδρέου υπήρξαν οι Μακρόνησοι και τα άλλα ιδεολογικά "συμμορφωτήρια". Ο Παπανδρέου, ο οποίος, εκτός από Πρωθυπουργός του εμφυλίου, υπήρξε και υπουργός δημόσιας τάξης και εσωτερικών στις πιο άσχημες στιγμές της Δεξιάς …Ο Παπανδρέου ο παπατζής.

Παλιά ξινά σταφύλια… θα έλεγε κανείς. Ο Παπανδρέου έχει κριθεί από την ιστορία και η περίπτωσή του δεν είναι καν ενδιαφέρουσα ώστε να επανέλθει στο προσκήνιο. Γιατί ασχολούμαστε με τον γέρο Παπανδρέου και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη για την πατρίδα μας περίοδο; Δεν μας φτάνει ο νεώτερος, που μας βάζει σε εθνικές περιπέτειες; Ασχολούμαστε, γιατί απλούστατα πρέπει ν' αναζητήσουμε τα θεμέλια του φαινομένου του παπανδρεϊσμού. Ενός φαινομένου, το οποίο δυστυχώς μας ενδιαφέρει, γιατί εξαιτίας αυτού του φαινομένου κάποιοι κατόρθωσαν και μας έσπρωξαν στο "σφαγείο" του ΔΝΤ. Όσο κι αν αυτό που θα πούμε φαίνεται παράξενο, μόνον η γνώση αυτού του φαινομένου μπορεί να μας αποκαλύψει τα συμβαίνοντα στη σημερινή εποχή.

Ακόμα και τις τελευταίες κινήσεις του Μητσοτάκη —ο οποίος επέλεξε τη μετωπική σύγκρουση με τη ΝΔ— μπορούμε να τις "αποκωδικοποιήσουμε" με τη γνώση αυτού του φαινομένου. Μόνον αν γνωρίζει κάποιος τα θεμέλιά του, μπορεί να καταλάβει πώς λειτουργεί. Ο παπανδρεϊσμός είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά επικίνδυνο και τρομερά ιδιόμορφο στη λειτουργία του. Αυτό το φαινόμενο θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε και θα αντιληφθεί ο αναγνώστης τον λόγο που είναι σημαντικό να το κάνουμε σήμερα …Ειδικά σήμερα.......

   συνέχεια στο     https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/10/blog-post_18.html

                  Χανουκά, 
η μεγαλύτερη εθνική και θρησκευτική γιορτή του εβραϊκού λαού παγκοσμίως.

H γιορτή που τους "θυμίζει" ποιος είναι ο μεγά­λος εχθρός τους.

                 

                  Απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού                  :                   ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ                                   

Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας γιατί πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι οι Εβραίοι καταδιώκουν το Ελληνικό έθνος; Υπάρχει από την πλευρά των Εβραίων κάποια συντονισμένη προσπάθεια, εις βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων, ή μήπως υπάρχει μια σατανική σύμπτωση καταστάσεων και προσώπων και εμείς απλά την παρεξηγούμε; Μήπως κινδυ­νεύουμε να πέσουμε και εμείς θύματα μιας υποβό­σκου­σας και διαρκώς διογκούμενης αντισιωνιστικής αντί­λη­ψης των πραγμάτων; Υπάρχει μια βάση ιστορικής αλήθειας, η οποία να δικαιολογεί ένα τέτοιο συμπέρασμα; Σαφώς και υπάρ­χει. Απλά υπάρχει "αποκρυμμένη" με τον πλέον ευφυή τρόπο. Είναι απολύτως φανερή. Φανερή σε τέτοιο σημείο, που στο τέλος να μην γίνεται αντιληπτή.

               Αποτελεί ιστορική βεβαιότητα ότι οι Εβραίοι μισούν τη Μακεδονία.                Την μισούν, γιατί κάποτε απείλησε την εθνική τους ύπαρξη. Είναι η μόνη δύναμη που ποτέ τους απείλησε πραγματικά. Σε ολόκληρη την ιστορία τους δεν έχουν αγωνι­στεί ποτέ για την ύπαρξή τους όσο αγωνίστηκαν εναν­τίον της Μακεδονίας. Γι' αυτόν τον λόγο μισούν πα­θιασμένα το σύστημα το οποίο εξέφραζε επισήμως τον ελληνισμό. Τον ελληνισμό, που απειλούσε το έθνος τους με διάλυση. Αυτό δεν της το συγχωρούν. Αυτό θέλουν να αποτρέψουν ως ενδεχόμενο να επαναληφθεί στο μέλλον. Γι' αυτό την μισούν. Γι' αυτό θέλουν να την καταστρέψουν.
Απλά πρέπει να γνωρίζεις πώς ακριβώς απειλούνται, για να γνωρίζεις πώς αντιλαμβάνονται την καταστροφή του εχθρού τους. Καταστροφή γι' αυτούς δεν είναι να εξαφα­νίσουν τον λαό της ή να θάψουν το όνομά της στα "βάθη" της ιστορίας. Καταστροφή γι' αυτούς είναι να κατα­στρέ­ψουν το σύνολο των όσων αυτή αντιπροσωπεύει και το αντιλαμβάνονται ως εθνική απειλή. Η Μακεδονία δεν απεί­λησε τον εβραϊσμό με σφαγές ή διώξεις. Οι σφαγές και οι διώξεις είναι το "βούτυρο" στο "ψωμί" των Εβραίων. Τους συντηρούν και τους διατηρούν ακμαίους. Τις περισ­σότερες φορές οι ίδιοι προκαλούν τις διώξεις τους, για να "μαντρώνουν" τους Εβραίους. Μετά από κάθε νέο διωγμό ο εβραϊσμός βγαίνει πανίσχυρος και ανακτά τη φρεσκάδα του.

Η Μακεδονία αποτέλεσε τον πιο ισχυρό εχθρό του εβραϊσμού, γιατί τον απείλησε με τον                ανεξέλεγκτο εξελ­ληνι­σμό των Εβραίων               , που άφηνε τους ραβίνους χωρίς "ποίμνια". Αφαιρούσε από το σύστημά τους Εβραίους. "Αφυδάτωνε" από έμψυχο δυναμικό το εβραϊκό σύστημα. Τους έκανε Έλληνες. Εξαιτίας της Μακεδονίας οι Εβραίοι για πρώτη φορά στην ιστορία τους πήγαιναν στα γυμνα­στήρια. Για πρώτη φορά πλένονταν. Για πρώτη φορά ερω­τεύονταν ελεύθερα. Για πρώτη φορά αμφισβητούσαν τους "αλάθητους" οδηγούς της ερήμου. Για πρώτη φορά αμφι­σβη­τούσαν την αξία της εβραϊκής τους καταγωγής. Ελληνικά μιλούσαν μεταξύ τους και στην ελληνική γραμ­ματεία αναζητούσαν απαντήσεις στα θεμελιώδη ζητήματα που τους αφορούσαν.

Αυτό ήταν τρομερό για το πρώτο και πιο αυθεντικό έθνος στον κόσμο. Τα παιδιά "απαρνούνταν" τους γονείς τους. Τα παιδιά δεν ήθελαν την πολιτισμική τους "κληρο­νομιά". Ο κρίκος του αίματος, που συνέδεε μεταξύ τους τα μέλη του έθνους, είχε πλέον σπάσει. Αυτό ήταν κάτι το οποίο έθιγε απόλυτα τους ηγέτες του και δεν μπορούσαν να το αποδεχθούν. Θα έμεναν χωρίς λαό. Στα σκουπίδια της ιστορίας θα κατέληγαν. Οι ίδιοι άνθρωποι που αποφά­σι­σαν κάποτε ότι "συμφέρει" το έθνος να θανατωθεί ο Ιησούς, γιατί τους έπαιρνε τον λαό, αποφά­σισαν ότι εθνι­κός τους εχθρός είναι οι Έλληνες, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Τον Ιησού Τον σταύρωσαν για να Τον "ξεφορτωθούν", ενώ τους Έλληνες ως λαό, απλά προσπα­θούν να τον μπλέκουν σε περιπέτειες, για να μην ισχυρο­ποιηθεί ξανά και τους απειλήσει.

Όλα αυτά μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι εικασίες, οι οποίες προκύπτουν από κάποιο εθνικιστικό παραλήρημα του γράφοντος. "Για όλα φταίνε οι Εβραίοι" ...λένε οι ρατσιστές αντισιωνιστές. Γιατί να μην φταίνε και για τα ελληνικά προβλήματα για τους Έλληνες ομοίους τους; Η εύκολη λύση. Πάντα φταίνε οι κακόμοιροι οι Εβραίοι. Μήπως και ο γράφων, εξαιτίας της αδυναμίας του να κατανοήσει την κατάσταση, κατέφυγε στην εύκολη λύση να κατηγορεί αδίκως τους δύσμοιρους τους Εβραίους; Υπάρ­χουν αποδείξεις ότι υπάρχει αυτό το μίσος;              Ένα μίσος, το οποίο θα πρέπει να είναι "άσβεστο", εφόσον θεωρούμε ότι όλους αυτούς τους αιώνες καταδιώκουν τον ελληνισμό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη.             Θα ξεκινήσουμε τη σκέψη μας λίγο ιδιόμορφα και στην πορεία πιστεύουμε ότι θα καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που το κάνουμε και τι θέλουμε να πούμε. Δεν έχουμε στη διάθεσή μας έγγραφα να επικαλεστούμε, για ν' αποδείξουμε αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε. Δεν έχουμε μυστικά έγγραφα σιωνιστικών οργανώσεων, ώστε μέσα από αυτά να μπορούμε ν' αποδείξουμε ότι οι Εβραίοι μι­σούν τους Έλληνες και ως εκ τούτου αποτελεί εθνική τους προτεραιότητα να τους καταστρέψουν. Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε ούτε καν τα έγγραφα με τις "ρήσεις" του διαβόητου Κίσινγκερ, εφόσον δεν γνωρίζουμε την αυθε­ντι­κότητά τους.

Το συμπέρασμα που μας ενδιαφέρει θα προσπα­θή­σουμε να το "εξάγουμε" εμμέσως μέσα από πραγματικά γεγονότα, τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.......

συνέχεια στο   https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/10/blog-post_15.html

Ποιοι και γιατί βράβευσαν τον Παπανδρέου;



Βραβεύτηκε από τους Γερμανούς ο δωσίλογος, ο οποίος χρεοκόπησε τους Έλληνες, για να μην χάσουν τα κέρδη τους οι Γερμανοί και οι όπου γης τοκογλύφοι. Επειδή μάλιστα αρέσει στην Ιστορία να κάνει "πλάκα" και να "ειρωνεύεται" τους αφελείς, οι οποίοι δεν την σέβονται και δεν την "συμβουλεύονται", το βραβείο, το οποίο του δόθηκε, είναι ό,τι ακριβώς μπορεί ν’ "αντιπροσωπεύει" έναν Παπανδρέου. Του δόθηκε το βραβείο Quadriga "The Power of Veracity". Έδωσαν το βραβείο της "Δύναμης της Ειλικρίνειας" σε έναν δειλό μαμάκια, ο οποίος εξελίσσεται στον μεγαλύτερο ψεύτη της μεταπολίτευσης.

Σ’ αυτόν, ο οποίος έλεγε ότι …"λεφτά υπάρχουν", για να κλέψει τις ψήφους των Ελλήνων και λίγες ημέρες μετά έκλεβε τις συντάξεις των φτωχών. Στον "πατριώτη" ηγέτη Παπανδρέου, ο οποίος πήρε το δακτυλίδι της διαδοχής μέσα στην αμερικανική πρεσβεία. Στον "ηθοποιό" ηγέτη, ο οποίος πήρε το στέμμα της εξουσίας, κλαίγοντας "ειλικρινά" μέσα στα λιμάνια. Στον "αχυράνθρωπο" της παγκόσμιας διακυβέρνησης, ο οποίος επιχειρεί να μετατρέψει την πατρίδα του σε "νομαρχία" της Νέας Τάξης. Στον "Έλληνα", τον οποίον τον διόρισαν οι ισχυροί με κάποιες σκουρόχρωμες πακιστανικές ψήφους. Στον "Ευρωπαίο", ο οποίος παίρνει εντολές κατ’ ευθείαν από τη CIA και τη Μοσάντ. Το απόλυτο βραβείο. Η "Δύναμη της Ειλικρίνειας" για τον παπατζή της μεταπολίτευσης.

Σ’ ό,τι αφορά το πρακτικό μέρος της βράβευσης, αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι εξίσου τραγικό. Με δισεκατομμύρια ευρώ πλήρωσε ο ελληνικός λαός το βραβείο του Γιωργάκη. Ο Γιωργάκης, για να πάρει το βραβείο αυτό, δεν πήρε απλά τα "ασημικά" της οικογένειας, για να τα δώσει απευθείας στα χέρια των Γερμανών. Πήγε και δανείστηκε στο όνομα της οικογένειας, για να τους κάνει επιπλέον δώρα. Ούτε οι Ναζί της κατοχής δεν είχαν τέτοια "λεία". Φοβούμενοι τις αντιδράσεις των κατακτημένων, δεν ήταν τόσο προκλητικοί. Λεηλατούσαν την Ελλάδα, αλλά σέβονταν τα προσχήματα και είχαν ένα μέτρο, προκειμένου να μην βρουν αντιδράσεις. Έκλεβαν τους εθνικούς μας πόρους, αλλά τουλάχιστον δεν μας έβριζαν. "Έχτιζαν" την παραμονή τους στην Ελλάδα, αλλά διακήρυτταν σε όλους τους τόνους ότι ήταν "περαστικοί" από την Ελλάδα στον δρόμο τους για τη Μέση Ανατολή.

Σήμερα ούτε αυτά τα προσχήματα δεν σέβονται. Τα παιδιά τους αποδεικνύεται καθημερινά ότι είναι όχι μόνον πιο αρπακτικά, αλλά και πιο θρασύ …Θρασύτατα θα έλεγε κανείς. Τόσο θρασύ, που θα μπορούσαμε να μιλάμε για "ύβρη", αν σκεφτεί κάποιος ότι πολλά από αυτά στην κυριολεξία υπάρχουν, εξαιτίας της μεγαλοψυχίας των Ελλήνων. Ανήκουν στη γενιά αυτή, που ήταν φυσικά παιδιά εκείνων, οι οποίοι "ήρθαν" στην Ελλάδα και επιβίωσαν εξαιτίας της μεγαλοψυχίας των Ελλήνων. Των Ελλήνων, οι οποίοι, όταν έχασαν τον Πόλεμο οι Γερμανοί, τους επέτρεψαν να εγκαταλείψουν σχεδόν "ατσαλάκωτοι" τον τόπο του εγκλήματός τους, ενώ μπορούσαν να τους εξοντώσουν μέχρις ενός.

Με συμφωνίες και κλάματα έφυγαν οι "γενναίοι" Γερμανοί από την Ελλάδα. Ας ψάξει κάποιος να δει πώς έγινε η αποχώρησή τους. Ένα πάνοπλο ΕΑΜ λυσσομανούσε γύρω τους και δεν του επιτρεπόταν να τους αφανίσει …Να τους πληρώσει με το ίδιο "νόμισμα", που πλήρωσαν οι ίδιοι τους Έλληνες …Να επιφυλάξει στους Ναζί του Χίτλερ την τύχη των Βουλγάρων του Σαμουήλ, όπου ανά εκατό τυφλούς ένας μονόφθαλμος τούς οδηγούσε στην επιστροφή στην πατρίδα. Αν δεν ήταν μεγαλόψυχοι οι Έλληνες, θα μπορούσε η Ελλάδα να γίνει το μεγάλο ψυχολογικό "τραύμα" της σύγχρονης γερμανικής ιστορίας.

Οι σύγχρονοι Γερμανοί όχι "δάκτυλα" δεν θα μας έδειχναν, αλλά και μόνον η αναφορά της λέξεως "Ελλάδα" θα έπρεπε να τους τρομοκρατεί. Να τους τρομοκρατεί πιο πολύ ακόμα και από την υποχώρησή τους από το ρωσικό μέτωπο. Οι Έλληνες ήταν αυτοί, οι οποίοι τους επέτρεψαν να επιβιώσουν και να φύγουν. Χάρη στους Έλληνες υπάρχουν πολλοί από τη γενιά, που σήμερα κυβερνά τη Γερμανία.

Κι όμως... Αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι θα έπρεπε να είναι ευγνώμονες, που επιβίωσαν από τη μεγαλοψυχία των θυμάτων τους, ξεπερνώντας κάθε όριο αθλιότητας και αγνωμοσύνης, επιστρέφουν στην Ελλάδα, για να επαναλάβουν τα ίδια εγκλήματα με τους ίδιους στόχους. Φυσικά παιδιά πραγματικών δολοφόνων και βιαστών, οι οποίοι "συγχωρέθηκαν" από τα θύματά τους —και αφέθηκαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους— έρχονται σήμερα και επιχειρούν νέα εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων......

συνέχεια στο https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/10/4-nasi-emens.html

Το ΚΟΛΕΓΙΟ τού αφαιρεί την ηγεσία του ΛΑΟΣ.
Και το όνομα αυτού... Βορίδης.



Πολλές φορές καλό είναι να μην βιάζεται κάποιος να βγάζει συμπεράσματα για πράγματα τα οποία δεν γνωρίζει, γιατί πιθανότατα θα σφάλει. Είναι καλύτερα να περιμένεις να μάθεις την αλήθεια από αυτούς που, ως άμεσα εμπλεκόμενοι, τη γνωρίζουν στα σίγουρα. Κάτι τέτοιο συνέβη με τον Καρατζαφέρη. Τελικά δεν είναι χοντρός …όπως νομίζαμε …Λάθος κάναμε …Γκαστρωμένος είναι …σύμφωνα με τη δική του δήλωση, που μας έλυσε και τις απορίες. Την αποκάλυψη την έκανε στη Βουλή και συγκεκριμένα στον διάλογο που είχε με τον Κεφαλογιάννη …"Αλλά, ακόμη κι αν βρείτε ανταπόκριση, εγώ θα "γεννήσω" κι άλλους βουλευτές, άξιους, όπως αυτούς που "γέννησα" από την αρχή του κόμματος"…

Λίγο τα κιλά από τις προηγούμενες "εγκυμοσύνες", λίγο τα νέα, μπερδευτήκαμε …και μέχρι τώρα νομίζαμε ότι απλά είναι χοντρός.
Αυτά, για να γελάσουμε λίγο με τον Καρατζαφέρη, γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα έχουμε πολλές ακόμα ευκαιρίες στο μέλλον για να το κάνουμε αυτό. Ο αυτοδίδακτος και παντελώς αγράμματος Δελαπατρίδης ρήτορας θα "σωπάσει" σύντομα. Ο "δαιμόνιος" μέχρι γραφικότητας πολιτικός οσονούπω "τελειώνει". Τα περιστέρια θα πρέπει στις γιορτές και στις αργίες να βρουν άλλα κεφάλια για παρκάρισμα, γιατί θα χάσουν την "άπλα" της καρατζαφέριας κεφαλής. Αυτός, ο οποίος έδινε τις μεγάλες "άρπα-κόλα" λύσεις στα εθνικά μας προβλήματα, είναι θέμα χρόνου να γίνει παρελθόν. Τέλος εποχής όχι μόνον για τη γαλάζια "πολυκατοικία" του Κολωνακίου, αλλά για ολόκληρο τον πολιτικό μας "μαχαλά". Ο γαλατάς, ο οποίος έγινε θυρωρός, ανεβοκατεβάζοντας τους ενοίκους --και κυρίως τον Μητσοτάκη και τη Ντόρα-- στην "πλάτη" του, συνταξιοδοτείται.

"Καλοί μου άνθρωποι" ...ο "μακεδονομάχος" θα εγκαταλείψει την πρώτη γραμμή της μάχης. Ο "εφευρέτης" της λύσης ΔΝΤ, την οποία πρότεινε στον Γιωργάκη, θα εγκαταλείψει την πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής. Ο Karatzaferis speaking θα σωπάσει σύντομα. Ήδη πρέπει να αισθάνεται σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι κάτι έχει αλλάξει δραματικά στο πολιτικό σκηνικό εις βάρος του. Κάτι, το οποίο το έχει αντιληφθεί και ο ίδιος. Το έχει αντιληφθεί και γι’ αυτό έχει αλλάξει συμπεριφορά. Έχει αντιληφθεί αλλαγές, οι οποίες μεθοδεύονται από πολύ "ψηλά". Πιο "ψηλά" ακόμα και από το επίπεδο όπου μπορεί να "παίζει" και το ίδιο το αφεντικό του ο Μητσοτάκης.

Εμείς αυτήν την αλλαγή συμπεριφοράς την καταλαβαίνουμε τόσο από τα λόγια του όσο κι από τα έργα του. Ο μέχρι πριν λίγο καιρό αυτοπροβαλλόμενος και αυτοσυστηνόμενος σαν ο μελλοντικός κάτοχος ολόκληρης της δεξιάς "πολυκατοικίας", τώρα αγωνίζεται να σώσει το ασήμαντο μερίδιο του "οικοπεδούχου". Από τα "κάγκελά" της πιάνεται πλέον, για να μην τον πετάξουν έξω απ’ αυτήν. Για την επιβίωση αγωνίζεται πλέον στον χώρο της δεξιάς παράταξης και όχι για την κυριαρχία. Είναι προφανές ότι έχουν αλλάξει ριζικά οι όροι της μάχης του με τη ΝΔ. Μέχρι τώρα ο Καρατζαφέρης με το πλεονέκτημα του "ανερχόμενου" και του "άφθαρτου" έκανε "κλεφτοπόλεμο" εναντίον της "φθίνουσας" και "φθαρμένης" ΝΔ. Τώρα αγωνίζεται να σωθεί, γιατί οι αλλαγές στη δεξιά παράταξη τον αφήνουν έξω από τις εξελίξεις.

Τι θα πει "κλεφτοπόλεμος"; Πόλεμος φθοράς και εντυπώσεων, χωρίς να υπάρχει μετωπική σύγκρουση. Πόλεμος με μαχαιροπήρουνα δείπνων, ψαλίδια εγκαινίων και τραπεζοκαθίσματα πολιτιστικών εκδηλώσεων. Όπου υπήρχε "μυστικό" δείπνο στο "lobby" της "πολυκατοικίας", ο ένας από τους συνδαιτυμόνες ήταν πάντα ο Καρατζαφέρης. Διαρκής επανάληψη του ίδιου έργου …εξαιτίας της οποίας μάλλον έβαζε "κιλά" ο Καρατζαφέρης. Το σενάριο πάντα το ίδιο. Λίγα γεγονότα, καμία είδηση, αλλά άπειρα υπονοούμενα. Πολύ ζουμί, σχεδόν καθόλου "κρέας" …"Ο Καρατζαφέρης συναντήθηκε με τον Κιλτίδη" …"Ο Καρατζαφέρης συναντήθηκε με τον Ψωμιάδη" …"Ο Καρατζαφέρης συναντήθηκε με τον Τατούλη". Όλα τόσο μυστικά, που, αν γίνονταν φανερά, όλο και κάποιος δεν θα τα πρόσεχε.

Ήταν η εποχή κατά την οποία ο Καρατζαφέρης, αισθανόμενος πανίσχυρος, απειλούσε και τρομοκρατούσε την ηγεσία της ΝΔ. Ο πανίσχυρος Καρατζαφέρης, ο οποίος δεν φοβόταν, χαλάει την "πιάτσα", κλείνοντας ραντεβού με βουλευτές αντιπάλου κόμματος, γιατί προφανώς δεν φοβόταν τους δικούς του. Τους δικούς του βουλευτές τους είχε δεδομένους. Ήταν ο ισχυρός του κόμματος, που δεν χρειαζόταν καν να απειλεί τους βουλευτές του. Ο Καρατζαφέρης φταρνιζόταν και οι βουλευτές του ήταν αυτοί, οι οποίοι ανέβαζαν τον πυρετό. Ο Καρατζαφέρης κρύωνε και οι βουλευτές του έβαζαν κομπρέσες.

Όμως, όλα αυτά είναι παρελθόν. Τώρα είναι προφανές πως κάτι άλλαξε. Είναι προφανές πως και ο ίδιος έχει αντιληφθεί "ύποπτες" επαφές και συναντήσεις στελεχών του με στελέχη της ΝΔ. Είναι προφανές ότι φοβάται μυστικές συμφωνίες μεταξύ αυτών των στελεχών και της ΝΔ. Δεν δικαιολογείται διαφορετικά ούτε η προκλητική στάση του Κεφαλογιάννη ούτε η ταπεινή απάντηση του Καρατζαφέρη. Γιατί ν’ αποδεχθεί εμμέσως το γεγονός ότι μπορεί να έχει απώλειες το κόμμα του, παραδεχόμενος την πιθανότητα ν’ αναγκαστεί στο άμεσο μέλλον να "γεννήσει" αντικαταστάτες τους; Άρα έχει γνώση πως κάτι συμβαίνει και το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον Κεφαλογιάννη να τον "κουρδίζει". Αν όμως αυτά "αποκαλύπτονται" από "άκρες" λόγων, τα ίδια επιβεβαιώνονται και από τις ενέργειές του. Τις βεβιασμένες και γεμάτες αγωνία ενέργειές του.

Μέχρι τώρα η παντοδυναμία του Καρατζαφέρη στο κόμμα του φαινόταν στον τρόπο με τον οποίο έκανε τις επιλογές των προσώπων, που θα διεκδικούσαν τα καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα στις εκλογικές μάχες του κόμματος. Η παντοδυναμία του φαινόταν στο ότι δεν "φίλτραρε" τα πρόσωπα σε σχέση με ενδεχόμενες συνέπειες που θα είχαν οι "επιτυχίες" τους απέναντι στον ίδιο. Δεν υπήρχαν τέτοιες συνέπειες. Τον εαυτό του τον τοποθετούσε πέρα και πάνω από την οποιαδήποτε επιτυχία του οποιουδήποτε στελέχους του. "Ένας" ήταν ο αρχηγός. Οι υπόλοιποι απλά θα διαγωνίζονταν για την εύνοιά του. Ως εκ τούτου τα κριτήρια της επιλογής των προσώπων ήταν απλά και πάντα είχαν ως στόχο τους την καλύτερη εκλογική "συγκομιδή" του κόμματος. Ο "καλύτερος" για το κόμμα ήταν αυτός, ο οποίος έφερνε τα καλύτερα αποτελέσματα.

Γι’ αυτόν τον λόγο ο Καρατζαφέρης εκμεταλλευόταν άμεσα και απόλυτα τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Δεν φοβόταν τίποτε και εκμεταλλευόταν ό,τι μπορούσε να βοηθήσει το κόμμα του. Οι δημοσκοπήσεις ήταν για τον Καρατζαφέρη ό,τι η βροχή για το σαλιγκάρι. Ευκαιρία για τροφή. Αυτό έκανε πάντα. Μετά από κάθε δημοσκόπηση έβγαινε για "εισπράξεις". Τα τελευταία χρόνια η πολιτική του ήταν της λογικής …"ό,τι θέλει ο πελάτης", εφόσον πρόβλημα ελέγχου του "μαγαζιού" δεν υπήρχε. Αυτό είναι που άλλαξε τώρα και φαίνεται πλέον καθαρά. Υπάρχει αλλαγή της συμπεριφοράς τού Καρατζαφέρη σ’ ό,τι αφορά τις επιλογές των προσώπων, που θα αντιπροσωπεύσουν το ΛΑΟΣ στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές.

Ο Καρατζαφέρης για πρώτη φορά θα "ελιχθεί" με το ανάλογο κόστος για το κόμμα, προκειμένου να προστατεύσει τα προσωπικά του συμφέροντα. Ενώ θεωρείται δεδομένο ότι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για το ΛΑΟΣ στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές θα το έφερνε ο Βορίδης, παρ’ όλ’ αυτά δεν επιλέχθηκε για να τα φέρει. Ενώ οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως αυτός ήταν το καλύτερο "άλογο" για να "τρέξει" στη συγκεκριμένη "κούρσα", εντούτοις δεν αφέθηκε ν’ διαγωνιστεί. Ο "φύλαρχος" τον κατέστησε "προστατευόμενο είδος" …όπως ειρωνικά δήλωσε δημοσίως ο ίδιος ο Βορίδης.........

συνέχεια στο https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/10/blog-post.html

...
...




edited by ArXoS

Λάθος της Ευρώπης που εμπιστεύτηκε τη Γερμανία.

Όλοι μας νομίζαμε ότι είχαμε απέναντί μας μια Γερμανία που ήθελε να γίνει ευρωπαϊκή,
ενώ στην πραγματικότητα είχαμε μια Γερμανία που ήθελε να ξαναδοκιμάσει να κάνει την Ευρώπη γερμανική.

Το εβραϊκό 4ο Ράιχ θα νικηθεί στην Ελλάδα.

Η Γερμανία και όχι η Ελλάδα είναι ο ασθενής  «κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.



Διαβάζοντας κάποιος τον τίτλο του άρθρου, θα αναρωτηθεί - και μάλιστα ευλόγως - για τη διανοητική μας κατάσταση. Πιστεύουμε αυτά τα οποία λέμε ή μήπως βρισκόμαστε υπό την επήρεια ουσιών; Είναι δυνατόν το "τέρας" του Ρήνου να αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την Ευρωπαϊκή Οικονομία και όχι ο μεγάλος "ασθενής" του Αιγαίου; Είναι δυνατόν ο Βορειοευρωπαίος "ροδαλός" γίγαντας να είναι ο ασθενής "κρίκος" της Ε.Ε. και όχι ο "χλωμός" νάνος των Βαλκανίων; Είναι δυνατόν να απειλείται το "τρένο" της Ευρώπης από την πολυδιαφημισμένη τευτονική "μηχανή" του και όχι από το καθυστερημένο "βαγόνι" της ουράς;

Και όμως …αυτό είναι η αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια μπορεί να την καταλάβει κάποιος απόλυτα, μόνον αν σκεφτεί με βάση την απλή ιατρική λογική. Τι είναι η μικρή Ελλάδα μπροστά στην πανίσχυρη Γερμανία; Η διεφθαρμένη Ελλάδα με την ισχαιμική οικονομία μοιάζει με έναν άνθρωπο ταλαιπωρημένο, ο οποίος μετά βίας συντηρείται στη ζωή, εφόσον μετά βίας διατηρεί εν ενεργεία τις ζωτικές του λειτουργίες. Είναι ένας άνθρωπος κοντά στον θάνατο και με πολύ μικρές αντιδράσεις. Από την άλλη πλευρά έχουμε τη Γερμανία …Το "θρεφτάρι" του Ρήνου …Η σφριγηλή και πανίσχυρη Γερμανία της βιομηχανίας. Η οικονομία, όπου όλοι οι δείκτες της εδώ και μερικές δεκαετίες είναι καρφωμένοι στο "φουλ".

Είναι δυνατόν λοιπόν αυτή η πανίσχυρη μηχανή να είναι ο αδύναμος "κρίκος" της Ε.Ε; Είναι δυνατόν και αυτό θα προσπαθήσουμε ν' αποδείξουμε. Γι' αυτόν τον λόγο χρησιμοποιούμε την ιατρική λογική. Η οικονομική κρίση για ένα κράτος και την οικονομία του είναι ό,τι είναι ένα εγκεφαλικό επεισόδιο για έναν ανθρώπινο οργανισμό. Ένα επεισόδιο αναπάντεχο, ακαριαίο και εξαιρετικά επίπονο. Ένα επεισόδιο που "μπλοκάρει" τη λειτουργία του και τον απειλεί με έκρηξη. Αυτό το επεισόδιο όμως, παρόλο που ως ιατρικό φαινόμενο είναι κοινό για όλους τους ανθρώπους, δεν έχει για όλους τους ανθρώπους τις ίδιες συνέπειες σε περίπτωση εκδήλωσής του.

Ενώ, δηλαδή, το φαινόμενο είναι κοινό και εκδηλώνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, οι συνέπειές του δεν είναι πάντα ίδιες ανάμεσα σ' αυτούς που το υφίστανται. Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σημείο, που μας ενδιαφέρει. Μπροστά σ' αυτό το απειλητικό φαινόμενο ο οργανισμός αντιδρά φαινομενικά περίεργα. Γιατί; Γιατί υπάρχουν πλεονεκτήματα του οργανισμού, τα οποία λειτουργούν σαν μειονεκτήματα και το αντίστροφο. Ένας εξασθενημένος και αδύναμος οργανισμός μπορεί να περάσει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο χωρίς βαριές συνέπειες. Ένας ισχυρός οργανισμός ενός νέου δυνατού και παραγωγικού ατόμου το πιο πιθανό είναι να μην αντέξει αυτό το επεισόδιο. Το επεισόδιο, το οποίο αφήνει σχεδόν ανέπαφο τον αδύναμο, μπορεί να είναι "θανατηφόρο" για τον δυνατό.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο θεωρούμε τη Γερμανία ασθενή "κρίκο"; Ασθενής "κρίκος" είναι αυτός ο οποίος "σπάει" και εξαιτίας του καταστρέφεται ολόκληρη η "αλυσίδα". Ασθενής "κρίκος" είναι αυτός, ο οποίος μπορεί να "πεθάνει" σε μια κατάσταση οριακής πίεσης κοινή για όλη την "αλυσίδα". Η Ελλάδα μπορεί να είναι ό,τι είναι, αλλά δεν "πεθαίνει". Ταυτόχρονα όμως δεν έχει το οικονομικό μέγεθος να επηρεάσει σε καθοριστικό βαθμό με την "αρρώστιά" της ή τον "θάνατό" της τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό "κορμό". Η κατάρρευσή της, ακόμα κι αν συμβεί, δεν απειλεί το ευρωπαϊκό "οικοδόμημα", γιατί απλούστατα κανένας δεν βασίζεται πάνω της.

Πληθυσμιακά η Ελλάδα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια μεγάλη πόλη της Ευρώπης και ταυτόχρονα ως κράτος έχει ένα τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο —ακόμα και χωρίς οργάνωση ή κόπο— μπορεί να της εξασφαλίσει μια στοιχειώδη επιβίωση. Λίγο με τις ξαπλώστρες στον διάσημο ήλιο του Αιγαίου, λίγο με τα rooms to let, λίγο με τα εξαγώγιμα ελαιόλαδα και ζαρζαβατικά της Μεσογείου και την εμπορική παραοικονομία, ο λαός της θα επιβιώσει. Εύκολα ή δύσκολα …θα επιβιώσει. Το κατάφερε σε δυσκολότερες εποχές και δεν υπάρχει λόγος να μην το καταφέρει και σήμερα.

Το πλεονέκτημά της, δηλαδή, είναι ότι "απορροφά" την οικονομική κρίση με χαμηλό ρυθμό. Η κατάστασή της θυμίζει ήπια καθίζηση και όχι απότομη κατάρρευση. Οι πολίτες της κινούνται σε ένα εύρος μεταξύ κακοπληρωμένου και φτωχού εργαζόμενου και ενός φτωχού ανέργου. Μικρές διαφορές όμως σημαίνουν και μικρές εντάσεις, όταν υπάρχει μετακίνηση προσώπων σ' αυτές τις ιδιότητες. Αυτό είναι το πλεονέκτημα της Ελλάδας. Πλεονέκτημά της γίνεται αυτό, το οποίο σε εποχή οικονομικής άνθισης είναι μειονέκτημα. Δεν έχει κάθετη ανάπτυξη. Δεν έχει "διακόπτες", που, αν κλείσουν, οδηγούν στιγμιαία σε χιλιάδες απολύσεων. Αυτά όλα τα δεδομένα δείχνουν την "ιατρική" κατάσταση της Ελλάδας. Ποια είναι αυτή η κατάσταση; Η Ελλάδα έχει την μικρή "πίεση" ενός ασθενικού "οργανισμού". Τα "εγκεφαλικά" επεισόδια την εξασθενούν, αλλά δεν τη "σκοτώνουν".

Αντίθετα στην περίπτωση της Γερμανίας όλα λειτουργούν στο "τέρμα" και άρα και οι εντάσεις. Αυτές οι εντάσεις οδηγούν στον αιφνίδιο και ακαριαίο "θάνατο". Η μέχρι τώρα "υγεία" και "σφριγιλότητα" της Γερμανίας είναι αυτές που την απειλούν. Αυτή η "υγεία" και το "σφρίγος" είναι φυσιολογικά, αν αναλογιστεί κάποιος τη λειτουργία της. Η Γερμανία και ο πληθυσμός της έχουν συνδεθεί με το ανώτερο είδος κεφαλαίου …Τη βιομηχανία και τη βιομηχανική τεχνογνωσία. Αυτό το κεφάλαιο αποδίδει άπειρα κέρδη τόσο στους ιδιοκτήτες του όσο και στους εργαζόμενους σ' αυτό. Για να αποδώσει όμως κέρδη, θα πρέπει να πουλάει τα προϊόντα του. Θα πρέπει να λειτουργεί η αγορά.

Για όσο διάστημα λοιπόν λειτουργεί αυτή η αγορά, τόσο η "υγεία" όσο και το "σφρίγος" της Γερμανίας θα είναι αναμφισβήτητα. Αυτήν τη στιγμή όμως αυτό είναι κάτι, το οποίο δεν συμβαίνει. Η παγκόσμια αγορά —και όχι μόνον η ευρωπαϊκή— βρίσκεται σε ύφεση. Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε ελεύθερη "πτώση". Η Γερμανία όμως —άσχετα με το τι αντιλαμβάνεται— συνεχίζει να παράγει με τους ίδιους ρυθμούς που παρήγαγε, όταν η αγορά βρισκόταν στα "πάνω" της. Γιατί; Γιατί δεν θέλει να μεταφέρει τα αποτελέσματα της ύφεσης μέσα στην κοινωνία της. Δεν θέλει να περιορίσει την παραγωγή της, λόγω της περιορισμένης ζήτησης. Δεν θέλει να κλείσει εργοστάσια. Δεν θέλει να κάνει απολύσεις.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, "εθελοτυφλεί", γιατί δεν θέλει να επιβαρύνει την οικονομία της. Επενδύει στην παραγωγή, ελπίζοντας. Η ελπίδα είναι ο χειρότερος σύμβουλος σε τέτοιες καταστάσεις. Γιατί; Γιατί στο διάστημα της ελπίδας θα σε αναγκάσει να φας τα "έτοιμα", χρηματοδοτώντας μια "ζωή", η οποία δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει μακριά από την "πρίζα" της χρηματοδότησης. Αυτό μετατρέπει την ελπίδα σε κατάρα. Ελπίζεις ν' αντέξεις με χρηματοδότηση περισσότερο απ' όσο θα διαρκέσει η οικονομική κρίση.

Η Γερμανία αυτό κάνει τώρα. Λειτουργεί στο "τέρμα", αγνοώντας τα δεδομένα της αγοράς. Δεν κλείνει εργοστάσια κι ούτε απολύει εργάτες, ελπίζοντας. Παράγει διαρκώς, ελπίζοντας. Όμως, η παραγωγή δεν είναι τζάμπα. Υπάρχει κόστος σε πρώτες ύλες, ενέργεια και βέβαια σε εργατικούς μισθούς. Η Γερμανία, δηλαδή, "ξοδεύει" ασύστολα, για να διατηρήσει την τεράστια παραγωγή της. Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται εδώ, είναι απλό και αφορά τον κάθε κατασκευαστή, είτε αυτός είναι μικρός είτε μεγάλος. Πουλάει τίποτε από αυτά, τα οποία κατασκευάζει με τον πανάκριβο τρόπο που απαιτεί η παραγωγή; Πουλάει τίποτε ή γεμίζει με πανάκριβα προϊόντα αποθήκες, λιμάνια και κοντέινερ; Η "πίεση" δηλαδή της παραγωγής βρίσκει διέξοδο στην αγορά ή εγκλωβίζεται σε "αδιέξοδο" και θα την οδηγήσει στο "εγκεφαλικό";

Πόσο ακόμα θ' αντέξει η Γερμανία, μέχρι να υποστεί το θανατηφόρο "εγκεφαλικό"; Πεθαίνει ένα κράτος; Όχι βέβαια. Άρα τι κάνει; Εγκαταλείπει την "αλυσίδα", εφόσον δεν μπορεί να κρατιέται με τους άλλους "κρίκους". Όταν όμως αυτό το κράτος είναι η "ατμομηχανή" ενός ολόκληρου "συρμού", ευνόητο είναι ότι θα διαλύσει ο "συρμός". Γι' αυτόν τον λόγο η Γερμανία είναι ο αδύναμος "κρίκος" της ευρωπαϊκής αμαξοστοιχίας. Η Ελλάδα είναι το τελευταίο "βαγόνι". Είτε συνεχίσει ν' ακολουθεί είτε όχι, αυτό ελάχιστα επηρεάζει την πορεία των υπολοίπων. Ελάχιστα επηρεάζει το κοινό νόμισμα και την κοινή οικονομία. Το "βαγόνι" όμως, ό,τι και να γίνει, δεν κινδυνεύει με "έκρηξη". Δεν υπάρχει κάτι μέσα στο "βαγόνι", που να λειτουργεί με μεγάλες πιέσεις. Με "έκρηξη" κινδυνεύει η "μηχανή", που "σέρνει" τους υπόλοιπους.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αν το πρόβλημα της διαρκώς φθίνουσας αγοράς φτάσει στη Γερμανία και δεν μπορεί να το χρηματοδοτήσει, θα αποκτήσει μέσα σε λίγες ημέρες εκατομμύρια νέων ανέργων. Η κατάστασή της θα γίνει μέσα σε λίγες ημέρες σαν την κατάσταση που βρήκε μπροστά του ο Χίτλερ. Πείνα θα απειλεί ένα παραγωγικό έθνος, το οποίο δεν θα μπορεί να επιβιώνει παράγοντας, γιατί δεν θα μπορεί να πουλήσει αυτήν την παραγωγή. Μιλάμε για απόλυτο και απότομο "βραχυκύκλωμα". Μιλάμε για ένα τρομερής εντάσεως "εγκεφαλικό" επεισόδιο, το οποίο θα οδηγήσει στο απόλυτο αδιέξοδο.

Αδιέξοδο, το οποίο θα γίνει ευρωπαϊκό και θα οδηγήσει στην κατάρρευση της Ε.Ε.. Γιατί; Γιατί ολόκληρος ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός έχει γίνει πάνω στη Γερμανία. Γιατί και η Γερμανία έχει σχεδιαστεί σαν να της ανήκει η ευρωπαϊκή αγορά, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Έχει προσαρμόσει τον παραγωγικό της σχεδιασμό σε δεδομένα, τα οποία δεν είναι σταθερά. "Πατάει", δηλαδή, σε ένα ευρωπαϊκό "μωσαϊκό", το οποίο η οικονομική κρίση μπορεί να το κάνει "κομμάτια". Δεν είναι η Ελλάδα ή η Ισπανία δεδομένες γερμανικές αγορές της Siemens ή της Daimler, για να τις "χρηματοδοτή­σουν" μέχρι τέλους. Η κρίση μπορεί να διασπάσει την Ευρώπη και η Γερμανία να βρεθεί υποχρεωμένη να χρηματοδοτεί μέχρι τέλους έναν παντελώς άσχετο και παράλογο βιομηχανικό σχεδιασμό.

Από εκεί και πέρα όλα θα τελειώσουν γρήγορα. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε τη Γερμανία ως τον αδύναμο "κρίκο" της Ε.Ε.. Αν η Γερμανία καταρρεύσει και υποχωρήσει στο μάρκο, θα καταστρέψει το ευρώ και αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι μακριά, αν αρχίσει να περιορίζει την παραγωγική της δραστηριότητα και αναγκαστικά ανοίξει τα "ταμεία" της κι αρχίσει να επιδοτεί μια καλπάζουσα ανεργία. Μια ανεργία, η οποία την τρομοκρατεί, γιατί θ' αποκαλύψει και άλλες δομικές αδυναμίες της γερμανικής οικονομίας. Μιας οικονομίας, που έχει πολλούς "σκελετούς" στα "ντουλάπια" της. Ένας —και μάλιστα από τους πιο επίφοβους "σκελετούς"— είναι η αποκάλυψη του πραγματικού κόστους της ενσωμάτωσης της Ανατολικής Γερμανίας στον γερμανικό κορμό.

Της Ανατολικής Γερμανίας, η οποία, από τότε που ενσωματώθηκε στην ενιαία Γερμανία, δημιούργησε μια Γερμανία δύο "ταχυτήτων". Μια κατάσταση περίπλοκη, η οποία όμως ήταν και αρκετά βολική, γιατί επέτρεπε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να κρύβει πολλούς "σκελετούς" …ειδικά στην Ανατολική "ντουλάπα". "Σκελετούς", όπως η ανεργία ή τα οικονομικά ανοίγματα των ασφαλιστικών ταμείων. Πώς γινόταν αυτό; Η Γερμανία εμφάνιζε την οικονομική της κατάσταση όπως βόλευε την κυβέρνησή της, γιατί είχε ανομοιογένεια στο εσωτερικό της και κάθε φορά επέλεγε ποιο τμήμα της θα εμφανίσει ως "βιτρίνα".
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "σκελετούς". Η μέχρι τώρα ανεργία της σε μεγάλο βαθμό είναι γεωγραφική. Άλλη είναι η ανεργία στην πρώην Ανατολική Γερμανία και άλλη στην πρώην Δυτική Γερμανία. Αλλιώς μετρούσαν τους δείκτες στην Ανατολική Γερμανία και αλλιώς στη Δυτική. Ενώ όμως η ανεργία δεν είναι κοινή —και άρα εύκολα αντιληπτή από τον παρατηρητή— είναι κοινή η "τσέπη", που πρέπει αυτήν την ανεργία να την χρηματοδοτήσει. Εκεί έπαιζαν οι γερμανικές κυβερνήσεις, κρύβοντας έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων και άρα χρέη του γερμανικού κράτους. Αλλιώς εμφάνιζαν τα επιδόματα στη Δυτική Γερμανία και αλλιώς στην Ανατολική. Άρα; Άρα το πρόβλημα αυτής της ιδιόμορφης γεωγραφικής ανεργίας μεταφέρεται αυτούσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό, που έβαλαν κάτω από το "χαλί" στο παρελθόν, έρχεται να τους απειλήσει στο άμεσο μέλλον.

Το μυθικό ποσό των 8 τρις ευρώ αναφέρουν κάποιοι, όταν μιλάνε για τα πραγματικά χρέη της Γερμανίας. Μιας Γερμανίας, η οποία, παρ' όλο που δεν έχει ακόμα "εισπράξει" σε κοινωνικό κόστος την παγκόσμια οικονομική κρίση, δείχνει ήδη σημάδια "υπέρτασης". Μιας Γερμανία, η οποία ήδη με τα φετινά της δάνεια έχει κάνει μεταπολεμικό ρεκόρ δανεισμού. Την άσχημη κατάσταση, στην οποία αυτήν τη στιγμή βρίσκεται η Γερμανία, την αντιλαμβάνεται κάποιος όχι από αυτά τα οποία λέγονται και φαίνονται, αλλά από αυτά τα οποία γίνονται, χωρίς να λέγονται. Γνώσεις χρειάζεται κάποιος, για να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει στη Γερμανία. Στη Γερμανία, η οποία προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει μια καλή "βιτρίνα".

Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Από τις πράξεις της Γερμανίας καταλαβαίνει κάποιος τα προβλήματά της. Από τη φάτσα της δήθεν πανίσχυρης Αγγέλας καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τα πράγματα όπως τα παρουσιάζουν. Η Γερμανία αυτήν τη στιγμή είναι η πιο ισχυρή παραγωγική δύναμη της Ευρώπης. Τι συμφέρει μια τέτοια δύναμη; Η κατανάλωση. Ποιος είναι πάντα ο καλύτερος "πελάτης" μιας τέτοιας δύναμης; Ο ίδιος της ο εαυτός. Άρα; Άρα η Γερμανία έχει ανάγκη και τη δική της κατανάλωση, για να επιβιώσει ο τεράστιος παραγωγικός μηχανισμός της. Από τη στιγμή που η κατανάλωση των "άλλων" φθίνει διαρκώς, ευνόητο είναι ότι η τελευταία άμυνά της είναι η αύξηση της δικής της κατανάλωσης.........

συνέχεια στο https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/09/4.html

Μυαλό χρειάζεται για να αποκαλυφθεί
και όχι φτυάρια...



Τα μεγαλύτερα μυστικά του κόσμου κρύβονται πάντα με τον καλύτερο τρόπο, παραμένοντας στην κοινή θέα. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει με τον Τάφο του Αλεξάνδρου, θα πρέπει να σκεφτούμε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από αυτόν, που θα επιθυμούσε το σύστημα να σκεφτόμαστε. Αντίθετα, δηλαδή, από τον τρόπο σκέψης, που μέχρι τώρα δεν μας επέτρεπε να "βλέπουμε" αυτό, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει συνεχώς μπροστά μας. Στην κυριολεξία, αν κλείσουμε τα μάτια μας, μπορούμε να "δούμε" αυτόν τον Τάφο.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι με το μυαλό "βλέπουμε" καλύτερα από ό,τι με τα μάτια. Τα καλύτερα μάτια μπορούν να ξεγελαστούν από μια οφθαλμαπάτη, ενώ ένα καλό μυαλό όχι. Τα καλύτερα μάτια μπορούν να βλέπουν έναν ταχυδακτυλουργό να κόβει πραγματικά έναν άνθρωπο σε τρία κομμάτια, ενώ το μυαλό "βλέπει" ένα τρυκ. Τα καλύτερα μάτια μπορούν να βλέπουν συνέχεια φοίνικες και οάσεις μέσα στην έρημο, ενώ το καλό μυαλό τα "βλέπει" μόνον εκεί όπου υπάρχουν.

Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Ότι στην πραγματικότητα ο Τάφος του Αλεξάνδρου δεν είναι καν κρυφός. Όχι απλά δεν έχει χαθεί, αλλά τον έχουμε δει όλοι μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε. "Ταχυδακτυλουργοί" της εξουσίας μάς έχουν πείσει ότι είναι χαμένος, επειδή δεν βλέπουμε μια "ταμπέλα" πάνω του, ενώ αυτός είναι μπροστά μας, αν χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας, για να τον "ψηλαφίσουμε". Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μυαλό και όχι για μάτια. Μιλάμε για σκέψη και όχι για έρευνα. Θα "δούμε" πολύ εύκολα τον Τάφο, αν σκεφτούμε ότι ο Αλέξανδρος έχει πολύ πιο "φρέσκια" και άρα "ζωντανή" σχέση την εξουσία απ' ό,τι νομίζουμε.

Άρα δεν πρέπει να σκεφτόμαστε σαν αρχαιολόγοι, που αναζητάμε ένα "χαμένο" σύμβολο μιας χαμένης εξουσίας. Στην περίπτωση του Αλεξάνδρου δεν υπάρχει "χαμένο" σύμβολο, γιατί δεν υπάρχει χαμένη εξουσία. Υπάρχει το αιώνιο σύμβολο της αιώνιας —και άρα και της σημερινής— εξουσίας και άρα πρέπει να σκεφτόμαστε ως πολίτες, που αναζητάμε τα συμφέροντα της εξουσίας σε σχέση με ένα τέτοιο σύμβολο. Η σημασία αυτού που λέμε είναι τεράστια και στην πορεία του κειμένου θα καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς εννοούμε.

Κατ’ αρχήν ν' αναφέρουμε πως είναι πρακτικά αδύνατον να έχει "χαθεί" ένας τέτοιος Τάφος από προσώπου Γης. Ο Αλέξανδρος λατρευόταν για αιώνες ολόκληρους ως Θεάνθρωπος στο σύνολο του τότε πολιτισμένου Κόσμου. Δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, για να "σκεπαστεί" ο Τάφος του από τη "σκόνη" του χρόνου. Ο Τάφος αυτού του Θεανθρώπου ήταν ένας Τάφος, τον οποίο αναζητούσαν αυτοκράτορες για να τον προσκυνήσουν και άρα ήταν αδύνατον να τον σκεπάσει η άμμος ή το χώμα …και βέβαια η λήθη. Ένας Τάφος, ο οποίος ανήκε στο πιο σημαντικό ιστορικό πρόσωπο μιας πραγματικά καταγεγραμμένης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας είναι αδύνατον να θεωρούμε ότι μπορεί να χαθεί. Όπως δεν είναι δυνατόν να χαθεί ο τάφος του Ναπολέοντα στην εποχή μας, έτσι ήταν αδύνατον να χαθεί και ο Τάφος του Αλεξάνδρου στην εποχή του. Η επιστήμη της ιστορίας είχε θεμελιωθεί και υπάρχουν στοιχεία, τα οποία μας περιγράφουν τα γεγονότα εκείνης της εποχής όπως αυτά διαδραματίστηκαν.

Επιπλέον είναι και θέμα οικονομικό. Στην περίοδο κατά την οποία χάθηκε η σορός του Αλεξάνδρου ανθούσε η δεισιδαιμονία και η πρόληψη. "Ανθούσε" στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει πάνω απ' όλα χρήμα. Σημαίνει χρυσάφι. Όταν κάποιοι "έμποροι" πίστης θησαύριζαν από κάρες και σκηνώματα του οποιουδήποτε τυχαίου και άγνωστου αγίου, αντιλαμβανόμαστε ότι θα αρκούσε ένα "δάκτυλο" του Αλεξάνδρου, για να γίνει κάποιος αμύθητα πλούσιος.

Αν αφηνόταν δηλαδή ο Τάφος του Αλεξάνδρου στην τύχη του, κάποιοι θα είχαν γίνει πλούσιοι, μοιραζόμενοι το περιεχόμενό του σε εποχές σαν εκείνες. Ένας τέτοιος Τάφος δεν είναι δυνατόν να αφεθεί να ρημάξει, να μαραζώσει και να καταπλακωθεί από χώματα και πέτρες. Γιατί; Γιατί δεν προλαβαίνει. Γιατί, εκτός από τάφος για κάποιους πολλούς είναι η ευκαιρία της ζωής τους να γίνουν πλούσιοι. Λεγεώνες στρατιωτών θα πρέπει να τον προστάτευαν στο κρίσιμο διάστημα, προκειμένου να εμποδίσουν τους επίδοξους τυμβωρύχους να πλουτίσουν. Ποιος ξέρει πόσα αρπακτικά χέρια ιερόσυλων κόβονταν καθημερινά γύρω από τον Τάφο-θησαυρό.

Σε μια εποχή λοιπόν, που κυκλοφορούσαν "θαυματουργά" δάκτυλα, νεφρά, πνεύμονες αγίων και προπάντων ψέματα και τερατολογίες, κανένας δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι διαθέτει και εκθέτει κάποιο μέρος του σκηνώματος του Αλεξάνδρου. Του πιο διάσημου, όμορφου, αγαπητού και ως εκ τούτου δυνάμει πιο προσοδοφόρου σκηνώματος του Πλανήτη. Του πιο καλοδιατηρημένου μάλιστα, αν σκεφτεί κάποιος ότι εξ’ αρχής η σορός του Αλεξάνδρου είχε "μουμιοποιηθεί" από τους καλύτερους ειδικούς εκείνης της εποχής. Αν μη τι άλλο μιλάμε για ένα θέαμα τουλάχιστον εντυπωσιακό. Δεν μιλάμε για έναν σωρό από κοκάλα, τα οποία ξεθάφτηκαν μέσα από τις λάσπες. Είναι δυνατόν να χάθηκε αυτός ο "θησαυρός";

Αυτό όμως, εκτός των άλλων, σημαίνει ένα πολύ απλό πράγμα. Αυτός, ο οποίος πήρε το σκήνωμά του, το πήρε ολόκληρο και ταυτόχρονα είχε την οικονομική άνεση να μην έχει ανάγκη την οικονομική απόδοσή του και άρα αναγκαστεί να το εκθέσει δημοσίως. Επιπλέον, από την εξέλιξη του όλου θέματος, αντιλαμβανόμαστε ότι είχε και την ισχύ να απειλήσει ακόμα και με θάνατο όποιον θα τολμούσε να στήσει "φάμπρικα" με τον Αλέξανδρο. Όποιον ιερόσυλο απατεώνα θα τολμούσε να εμφανιστεί με αλεξανδρινή "πραμάτεια". Ο μόνος, ο οποίος έχει τις προδιαγραφές που περιγράφουμε, είναι η ίδια η εξουσία. Μπορούσες να έχεις καμιά σαρανταριά δάκτυλα ενός αγίου, αλλά δεν μπορούσες να έχεις ούτε ένα νυχάκι του Αλεξάνδρου. Μπορούσες, χωρίς κίνδυνο, να βάζεις τους αφελείς πιστούς να προσκυνάνε έναν άγιο "σαρανταποδαρούσα", αλλά θα κινδύνευες με θάνατο αν μεγάλωνες έστω και λίγο τα "νύχια" του Αλεξάνδρου.

Άρα; Άρα καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι δεν πρέπει να σκέφτεται σαν αρχαιολόγος, γιατί δεν σκεπάστηκε τίποτε που να πρέπει ν' ανασκαφεί. Ο τάφος υπάρχει, κάποιοι τον γνωρίζουν και σίγουρα δεν περιμένουν από τους αρχαιολόγους να τον ανακαλύψουν. Από εδώ και πέρα ξεφεύγει η υπόθεση από τη λογική της αρχαιολογίας και καταλήγει εκεί όπου πρέπει να καταλήξει …και είναι η λογική της πολιτικής. Ο Τάφος αυτός μπορεί να μην σκεπάστηκε ποτέ από χώματα και πέτρες, αλλά, για να μην φαίνεται, σίγουρα "σκεπάστηκε" από συμφέροντα. Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο. Αν το καταλάβει κάποιος αυτό, θα καταλάβει και μόνος του πού βρίσκεται. Στην πραγματικότητα ο Τάφος του Αλεξάνδρου είναι ο πιο φανερός "μυστικός" Τάφος του κόσμου. Στην πραγματικότητα βρίσκεται στο "κέντρο" του κόσμου μας, όπως τον γνωρίζουμε......

συνέχεια στοhttps://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/09/blog-post_13.html

Υπερυπουργέ Ραγκούση… “πιάσε” δυο μπιφτέκια και μια πατάτες!!!


Ο Ραγκούσης είναι ένα πρόσωπο "μυστήριο" στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ένα πρόσωπο, το οποίο εξακολουθεί και παραμένει σχετικά άγνωστο, αν αναλογιστεί κάποιος την άκρως θεαματική "τροχιά" που ήδη έχει διανύσει στο πολιτικό μας στερέωμα. Ένας πραγματικά "πετυχημένος" άνθρωπος, που κανένας δεν γνωρίζει πώς ακριβώς και για ποιον ακριβώς λόγο "πέτυχε". Ένας πραγματικά "προβεβλημένος" άνθρωπος, που κανένας δεν γνωρίζει για τι ακριβώς "προβλήθηκε". Ένας "αλεξιπτωτιστής" της δημόσιας ζωής. Δεν γνωρίζουμε αν πρόλαβε να βγάλει τις σαγιονάρες του και να λύσει τη μαγειρική ποδιά του πριν αναλάβει τον κορυφαίο ρόλο του στην πολιτική μας σκηνή. Τόση ήταν η βιασύνη του Giorgo να τον αναδείξει.

Ήδη συνδέεται με ένα "μεγάλο" σχέδιο του giorgikou ΠΑΣΟΚ και αυτό είναι το Σχέδιο Καλλικράτης. Το να σχεδιάσεις εξ’ αρχής το αυτοδιοικητικό σύστημα μιας ολόκληρης χώρας απαιτεί τουλάχιστον μια τεράστια γνώση και βέβαια μια ανάλογη πολιτισμική παιδεία. Απαιτεί ένα τεράστιο μείγμα γνώσεων οικονομίας, ιστορίας, πολιτικής, χωροταξίας, αλλά και διοίκησης. Θα περίμενε κάποιος μια τέτοια κολοσσιαία αλλαγή να αποτελεί προϊόν μελέτης επιτροπών σοφών σε συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες. Τέτοιο έργο δεν μπορεί να έχει τη μορφή ενός κοινού νομοθετήματος ενός απλού υπουργού και μάλιστα χωρίς να έχει αναπτυχθεί ένας κοινωνικός και επιστημονικός διάλογος …Χωρίς να εντοπιστούν όλα τα προβλήματα και οι τυχών κίνδυνοι, που μπορούν να ελλοχεύουν από την εφαρμογή του. Και όμως… ένα τέτοιο τιτάνιο έργο το εμφάνισε ο υπερυπουργός Ραγκούσης λίγους μήνες μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ.

Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος το είχε έτοιμο. Το είχε δουλεμένο πολύ πριν αναλάβει την εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Προφανώς τους χειμώνες, που δεν είχε δουλειά το ταχυφαγείο στην Πάρο, αυτός καθόταν και "δούλευε" το Σχέδιο Καλλικράτης. Να υποθέσουμε ότι στις εποχές αυτές, που δεν υπήρχε μεγάλη ανάγκη για τηγανιτές πατάτες, αυτός το "δούλευε". Να υποθέσουμε ότι θα κατέπληξε την Πάρο με το πάθος του. Είναι τόσο μεγάλες οι ανάγκες αυτού του "εφευρήματος", που είμαστε σίγουροι ότι θα έσβηνε τις ψησταριές και δεν θα πήγαινε σπίτι του. Θα καθόταν μέσα στο μαγαζί να μελετήσει πολιτική ιστορία και χωροταξία. Πολλές φορές θα ήταν τόσο "απορροφημένος", που δεν θα μας φαινόταν παράξενο αν τύλιγε και κανένα μπιφτέκι με σελίδες από το μελλοντικό νομοσχέδιο Καλλικράτης.

Τώρα εμφανίζεται και πάλι ο ίδιος Υπεράνθρωπος Ραγκούσης να θέλει να "ρυθμίσει" και την ίδια τη δημοκρατική λειτουργία. Αυτός είναι υποτίθεται ο εμπνευστής του νέου εκλογικού νόμου ρωμαϊκής φιλοσοφίας. Γιατί; Γιατί ο "καίσαρας" θ' αποφασίζει για την επιλογή των βουλευτών και ο κομματικός "όχλος" απλά θα υπερψηφίζει τις αποφάσεις του "φωτισμένου" τιμονιέρη. Ο ίδιος άνθρωπος, που έδωσε δικαίωμα "βοής" σε Πακιστανούς μετανάστες, θα μετατρέψει σε "βόες" και τους υπόλοιπους πολίτες. Αντί να "ελληνοποιήσει" τους Πακιστανούς θα "πακιστανοποιήσει" τους Έλληνες. Μιλάμε για "μορφή", που θα γράψει ιστορία στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου.

Για όλους αυτούς τους λόγους μπαίνουμε στον πειρασμό να εξετάσουμε σε μεγαλύτερο "βάθος" το ποιόν του. Να δούμε τέλος πάντων το μπακράουντ του ανθρώπου εκείνου, που —έστω και τυπικά— "επωμίζεται" το βάρος αυτών των επαναστατικών καινοτομιών. Να δούμε ποιος είναι αυτός, ο οποίος θα "πακιστανοποιήσει" την Ελλάδα και τη δημοκρατία της. Εμείς δεν είμαστε κακοπροαίρετοι σαν αυτούς, οι οποίοι θέλουν τον "τίποτε" Ραγκούση" να έχει επιλεγεί από τον ανασφαλή Giorgo ακριβώς επειδή είναι ένα "τίποτε". Θεωρούμε υποχρέωσή μας να ψάξουμε τα "προσόντα" του, για να δούμε την ποιότητα του ανδρός. Ένας ακόμα λόγος, που μας υποχρεώνει ν' αναζητήσουμε το βιογραφικό του, είναι και το γεγονός ότι ο Ραγκούσης —εκτός όλων των άλλων— παριστάνει και τον "θεματοφύλακα" της αξιοκρατίας στην Ελλάδα......

συνέχεια στο https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/09/blog-post_06.html

Μεγάλο το "βάθος" του ελληνικού "πάγκου".
Μας πήραν οι Τούρκοι τον "Καραγκιόζ" …και δεν φάνηκε το κενό του, γιατί ο "Καρατζαφέρ" κάλυψε άνετα τη θέση του.

…Ζήτω ο "Καρατζαφέρ" !!



…"Πολεμάμε βέβαια την οικογενειοκρατία, αλλά η περίπτωση του γιου του Μπακογιάννη είναι "διαφορετική". Πρέπει να του δοθεί μια ευκαιρία …του ορφανού". …Τάδε έφη ο Καρατζαφέρ. Σε όλα έχει μια δικαιολογία ο γνωστός κωλοτούμπας ...αρκεί αυτή η δικαιολογία να βολεύει τον Μητσοτάκη. Οικογενειοκρατία στην Ελλάδα υπάρχει μόνον όταν δεν αφορά την οικογένεια του Αποστάτη. Αυτό το "υπογράφει" άλλωστε και ο μέγας —και βέβαια αυτόκλητος— διώκτης της οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα. Ο μέγας Καρατζαφέρ. Ο αυτοδημιούργητος γαλατάς της Αθήνας και των περιχώρων. Ο αποτιμητής του εθνικού μας κεφαλαίου.

Αυτός, ο οποίος "κεφαλαιοποίησε" όχι μόνον τον Αποστάτη, αλλά και την επίσης "δικαιούχο" τής επιτυχίας Ντόρα. Μόνον οι υπόλοιποι γόνοι "πετυχαίνουν", χωρίς να το δικαιούνται. Η Ντόρα, ο Κυριάκος ή ο Μπακογιάννης "πετυχαίνουν" επειδή το "δικαιούνται". Κάτι σαν νόμιμοι "τόκοι" του μεγάλου "κεφαλαίου", που λέγεται Μητσοτάκης.

Όλα αυτά μάλιστα κατηγορώντας τον Μητσοτάκη. Η απόλυτη ειρωνεία, εφόσον ο Καρατζαφέρης στην κυριολεξία "έχτισε" ολόκληρη την καριέρα του πάνω στον δήθεν αντιμητσοτακισμό του. Το ίδιο το κόμμα του το ίδρυσε, γιατί δήθεν η Νέα Δημοκρατία απέκλινε από τη Δεξιά της φύση προς χάριν του "Κέντρου". Του "Κέντρου" του Μητσοτάκη και των μητσοτακικών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Όμως, ακόμα και η καθημερινή λειτουργία του κόμματος στηρίχθηκε σ' αυτήν την "αντί"-πολιτική του. Ολόκληρη την πατριωτική του "βιτρίνα" την έχτισε ο Καρατζαφέρης, καταγγέλλοντας τη "μειοδότρια" Ντόρα. Γιατί; Γιατί αυτό βόλευε τον Μητσοτάκη. Γιατί ο Μητσοτάκης ήθελε να ελέγχει τόσο τη δράση όσο και την αντίδραση, που προκαλεί ο ίδιος με τις πράξεις και τους λόγους του. Για να ελέγχει ο ίδιος τους φίλους του και να ελέγχει και τους εχθρούς του. Για να τους "καπελώνει", δίνοντας την επίσημη "αντιπροσωπεία" του αντιμητσοτακισμού σε έναν δικό του υπάλληλο.

Σε έναν υπάλληλο τόσο αναξιόπιστο, αγράμματο και γραφικό, που, όταν θα τον κατηγορεί, στην πραγματικότητα θα "καίει" τα επιχειρήματα. Θα τα καίει σε τέτοιον βαθμό, που να αποδίδει στον Μητσοτάκη ή την κόρη του τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά. Απλά πράγματα. Για να κατηγορεί ο αναξιόπιστος, αγράμματος και γραφικός Καρατζαφέρης τη Ντόρα, αυτή μάλλον θα είναι αξιόπιστη, μορφωμένη και σοβαρή πολιτικός και την οποία μάλλον ο Καρατζαφέρ δεν μπορεί να "καταλάβει". Πού να καταλάβει ο αγράμματος γαλατάς τις "πιτζζάααμες" της μορφωμένης. Μιλάμε για πραγματικό "δούλεμα". Ο άνθρωπος έβριζε και εξακολουθεί να βρίζει την οικογένεια Μητσοτάκη μέσα από σημειώματα, που του έδινε και συνεχίζει του δίνει η ίδια η οικογένεια. Ο άνθρωπος αυτός εδώ και μια δεκαετία "δουλεύει" ασύστολα ένα μεγάλο μέρος των οπαδών της παραδοσιακής Δεξιάς.Μιλάμε για "δούλεμα" ασύστολο.

Υπήρξαν κι άλλοι λαοπλάνοι πολιτικοί, που έλεγαν ψέματα στον κόσμο κατά το παρελθόν, αλλά κανένας από αυτούς δεν ήταν Καρατζαφέρης. Ο Καρατζαφέρης δεν είναι ούτε δημαγωγός ούτε λαοπλάνος. Στην κυριολεξία είναι ένας πολιτικός απατεώνας. Διέπραξε το έγκλημα της απόλυτης πολιτικής απάτης και άρα είναι πολιτικός εγκληματίας. Όσο απατεώνας θα ήταν ο σταλινικός Ζαχαριάδης, αν με εντολή του Στάλιν παρίστανε τον "δεξιό", για να ηγηθεί της Δεξιάς, άλλο τόσο απατεώνας είναι ο Καρατζαφέρης, που με εντολή του κεντρώου Μητσοτάκη παριστάνει τον βασιλόφρονα ή ακροδεξιό.

συνέχεια στο https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/09/blog-post.html

Η ελληνικότητα της Θράκης και του Αιγαίου είναι η
εγγύηση για την τουρκικότητα της Μικράς Ασίας



Ένα παιδί ή έναν άνθρωπο μειωμένης αντίληψης ποτέ δεν τον αφήνεις κοντά σε εκρηκτικές ύλες ή όπλα, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο. Επικίνδυνο πρωτίστως για τον ίδιο. Είναι θέμα χρόνου να προκαλέσει συνθήκες δυστυχήματος, τις οποίες θα πληρώσει και ο ίδιος. Θα πάρει ένα κατσαβίδι και θα σκαλίζει τα εκρηκτικά. Θα πάρει ένα πιστόλι και θα παίζει τον καουμπόη. Είναι θέμα χρόνου να γίνει το ατύχημα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Διεθνείς Νόμους και τις Διεθνείς Συνθήκες. Εκ των δεδομένων αυτές οι συνθήκες δημιουργούν ένα περιβάλλον, το οποίο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ. Αυτό είναι λογικό. Αν το περιβάλλον ήταν φυσικό, δεν θα χρειαζόταν μια Συνθήκη, για να το κάνει λειτουργικό. Ακριβώς λοιπόν, επειδή το περιβάλλον δεν είναι φυσικό, δεν είναι ασφαλές για έναν άσχετο. Απαιτούνται γνώσεις από αυτούς, οι οποίοι "κινούνται" μέσα σ' αυτό, για να μην προκαλούνται "ατυχήματα".

Μια τέτοια Συνθήκη, η οποία δημιουργεί "μη φυσικό" περιβάλλον, είναι και η Συνθήκη της Λοζάννης. Η Συνθήκη, μέσω της οποίας παραχωρήθηκε η Δυτική Θράκη στην Ελλάδα. Η Συνθήκη, η οποία, αν δεν προσεχθεί στις λεπτομέρειές της —που αφορούν τα δεδομένα της—, μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Μπορεί να καταστρέψει όλους τους εμπλεκόμενους και πρώτους απ' όλους αυτούς, οι οποίοι σήμερα δείχνουν να μην τη σέβονται. Αυτό σημαίνει ότι οι αγράμματοι Ντεντέδες, Μουφτήδες και νεοοθωμανοί πράκτορες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής είναι επικίνδυνοι πρωτίστως για την Τουρκία και μετά για την Ελλάδα.

Ακριβώς, επειδή είναι αγράμματοι, αστοιχείωτοι και άσχετοι με το διεθνές δίκαιο, καταφεύγουν στον μιμητισμό των πολιτικών των εθνικών διεκδικήσεων, χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς είναι αυτό που μιμούνται και αν τους συμφέρει να το μιμούνται. Απλά πράγματα. Θεωρούν κάποια πράγματα προφανή, ενώ δεν είναι τέτοια. Υπό συνθήκες τεχνητού περιβάλλοντος πρέπει να έχεις γνώσεις, για να καταλάβεις αν αυτό, το οποίο θεωρείς προφανές, είναι τέτοιο ή όχι.

Αυτό κάνεις πάντα. Βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου και ενεργείς ανάλογα με τα συμφέροντά σου. Όταν, για παράδειγμα, είσαι ανεβασμένος σε έναν υπερυψωμένο "βατήρα" και βλέπεις τους γύρω σου να βουτάνε σε πισίνες, δεν σημαίνει ότι μπορείς αυτόματα να τους μιμηθείς. Πρέπει να δεις τι υπάρχει κάτω από τον "βατήρα" όπου στέκεσαι. Υπάρχει νερό κάτω από αυτόν ή υπάρχουν βράχια; Το γεγονός, δηλαδή, ότι βρίσκεσαι σε βατήρα —όπως κάποιοι άλλοι— δεν σε καλύπτει απόλυτα.

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Κάποιοι αυθαίρετοι Τούρκοι της Θράκης αντιλαμβάνονται τα πράγματα με όρους τέτοιους, οι οποίοι δεν υφίστανται για τη Θράκη. Όμως, αυτό είναι πρωτίστως επικίνδυνο για τη δική τους ασφάλεια. Το επικίνδυνο για την έννοια την οποία υπερασπίζονται. Όταν λειτουργείς υπέρ του τουρκικού εθνικισμού και δεν γνωρίζεις τι ακριβώς απειλεί το τουρκικό κράτος, είναι θέμα χρόνου να την κάνεις τη βλακεία.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν Τούρκοι της Θράκης μιμούνται στις συμπεριφορές τους άλλες μειονότητες …Εθνικές μειονότητες —κυρίως των Βαλκανίων—, οι οποίες εκμεταλλεύονται την έννοια της εντοπιότητας, προκειμένου να εκφράσουν αιτήματα για δικαιώματα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, ονειρευόμενοι αυτονομίες κλπ.. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι αυτοαποκαλούμενοι Τούρκοι της Θράκης. Στηρίζονται στο δεδομένο ότι "μοιάζουν" με αυτές τις μειονότητες και άρα θεωρούν ότι μπορούν να τις αντιγράφουν στην επιχειρηματολογία και στις πρακτικές τους. Είναι όμως ασφαλές αυτό το οποίο κάνουν;

Τα πάντα στην περίπτωση αυτήν ξεκινάνε από το γεγονός ότι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν αυτόχθονες και πάνω σ' αυτό το δεδομένο "χτίζουν" την επιχειρηματολογία τους και εγείρουν διεκδικήσεις. Μετά μάλιστα την πρόσφατη "επιτυχία" των Αλβανών του Κοσσόβου, αυτοί έχουν γίνει τα πρότυπά τους και θέλουν να τους μιμηθούν. Αυτό είναι λάθος. Γιατί; Γιατί, αν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργεί το διεθνές δίκαιο, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν "αυτόχθονες" στη Θράκη. Όποιος στηρίζεται σε αυτό το δεδομένο, σφάλει νομικά. Αν αυτός, που το κάνει, είναι "Τούρκος", δεν είναι απλά άσχετος και αφελής, αλλά είναι εγκληματίας, ο οποίος απειλεί την ασφάλεια της Τουρκίας. Γιατί; Γιατί αυτό το δεδομένο δεν συμφέρει να υπάρχει κατ’ αρχήν τους Τούρκους της Τουρκίας και βέβαια και όλους όσους νιώθουν Τούρκοι …όπου κι αν βρίσκονται......συνέχεια στο  https://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/08/blog-post.html