Ως παμπάλαιη, θέλω να πω πως συμφωνώ με τον Χάρη, Θεοχάρη και καθόλου Χαρούλη. Η μεγαλύτερη εξυπνάδα μιας γυναίκας είναι να φαίνεται βλάκας. ΄Αλλωστε η θρησκεία μας (οσοι την πιστεύουν) τι λέει; Υπακοή. Τι σημαίνει αυτό; οτι ο Χάρης ζητάει νερό και σηκώνεσαι να του το δώσεις εστω κι αν ειναι δίπλα στο νεροχύτη, κι εσύ μετά ζητάς να πάτε σε μπαρ και ο Χάρης σε πάει όπου θες. Τυχαία τα παραδείγματα αλλά πως αλλιώς νομίζετε ότι στηρίζονται οι σχέσεις. Στην καλή διάθεση, στην καλή κουβέντα. Κι απέ τα βρακιά είναι για να κατεβαίνουν.
Σιγά Νένα μου μη περιμένω την «κεφαλή» του σπιτιού να με πάει στο μπαρ. Γιατί? Εγώ δεν έχω πόδια?
Όσο για το ποιος είναι η κεφαλή του σπιτιού, είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση.
Εγώ δεν είμαι φεμινίστρια. Αλλά θα ήθελα να μη δουλεύω, να κάθομαι στο σπιτάκι μου και να κάνω τη χαρωπή νοικοκυρούλα και μανούλα. Αφού όμως οικονομικά η «κολόνα» του σπιτιού δεν μπορεί να ανταπεξέλθει (και φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και για τις περισσότερες γυναίκες εδώ μέσα) και θα πρέπει να εργάζομαι, θεωρώ και τον εαυτό μου «κολόνα» στο σπίτι μου.
Δηλαδή δεν κατάλαβα? Με τι ακριβώς θα ήταν ευχαριστημένοι οι άντρες? Να είμαστε καλές νοικοκυρές, καλές μάνες, καλές ερωμένες, καλές εργαζόμενες και να είμαστε και με σκυμμένο το κεφάλι στις απαιτήσεις τους?
Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω άντρες. Αλλά η εποχή των δούλων έχει περάσει ανεπιστρεπτή!
Συγνώμη για την παρέμβαση, αλλά νομίζω ότι δεν είναι δουλεία το να φροντίζει μια γυναίκα τον άντρα της και πατέρα των παιδιών της.