Τελευταία θέματα του μέλους: kyriaki270769

Καλησπέρα!!
Σας παραθέτω το πρώτο παιδικό παραμύθι που έγραψα ...το έχω δώσει σε καποιους εδοτικούς οικους και περιμένω την απάντησή τους!
Η γνώμη σας, καθώς φυσικά και των παιδιών σας ...είναι για μένα πολύτιμη!!!

ΕΙΜΑΙ ΣΥΛΦΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΣΤΕΡΟΠΗ
‘’O εγωισμός των ανθρώπων’’ ΜΕΡΟΣ Α'

Γεια σας!

Είμαι συλφίδα και με λένε Αστερόπη. Πάντα ήθελα να είμαι όμορφη. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κρατούσα στο χέρι μου έναν καθρέφτη και έφτιαχνα τα μαλλιά μου ή κοίταζα τα δόντια μου αν είναι καθαρά. Τώρα θα μου πείτε …πού έβρισκα καθρέφτη πεταμένο πάνω στον ουρανό εφ’ όσων εγώ δεν είμαι άνθρωπος αλλά αερικό… Θα σας εξηγήσω αμέσως!
Πίσω στην πλάτη μου έχω δυο γαλάζια φτερά που άμα τα κουνήσω ελαφριά αρχίζω και πετάω. Φτάνω τόσο ψηλά που αγγίζω το φεγγάρι. Ε! Το φεγγάρι είναι ο καθρέφτης μου! Έτσι ασημένιο που είναι και γυαλίζει βλέπω μέσα το είδωλό μου και το θαυμάζω.
Αχ… Το αγαπώ πολύ το φεγγάρι… μη του το πείτε όμως άμα το δείτε ποτέ από κοντά… Mάλλον είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Κάθε φορά που έχει πανσέληνο με πιάνει κάτι που δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ακριβώς. Θα προσπαθήσω όμως να σας το περιγράψω όσο πιο καλά μπορώ. Αρχίζω και έχω δυνατούς πόνους στο στομάχι, δένεται ένας κόμπος στο λαιμό μου, η καρδιά μου αρχίζει και χορεύει και όταν το κοιτάζω στα μάτια κοκκινίζω… Άμα δεν είναι έρωτας αυτός τότε τι είναι;
Παλιά συνήθιζα να κοιτάζομαι σε λίμνες και θάλασσες.
Τώρα όμως που οι άνθρωποι τις βρώμισαν, μου έμεινε μόνο το φεγγάρι για να καθρεφτίζομαι. Τι; Στ’ αλήθεια δεν το ξέρατε; Οι θάλασσες έχουν γίνει πολύ βρώμικες… τόσο πολύ που ακόμα και τα ψάρια που ζουν μέσα σ’ αυτές αρρωσταίνουν. Κάποτε γνώρισα ένα ψάρι, το Βρασίδα που ήταν πολύ άρρωστο. Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε αλλά το χρώμα του ήταν μαύρο με πολλές κόκκινες βούλες.
Τον ρώτησα αν είχε ιλαρά αλλά ο Βρασίδας μου είπε πως αυτή η αρρώστια βγαίνει μόνο στους ανθρώπους. Αυτός έπασχε από κάτι άλλο που τώρα δεν θυμάμαι πώς μου το είπε…
Εγώ είμαι νεράιδα του αέρα και έτσι δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω να γίνει καλά. Του είπα να πάει να βρει τη σειρήνα Γενοβέφα που είναι η νεράιδα της θάλασσας, για να τον βοηθήσει. Τώρα… τον βοήθησε δεν τον βοήθησε; δεν ξέρω και δεν έμαθα ποτέ γιατί όταν ξαναπέρασα από εκείνο το σημείο ο Βρασίδας δεν ήταν πια εκεί.

Εμείς τα νεραϊδοκόριτσα είμαστε χωρισμένα και μοιρασμένα στον κόσμο ανάλογα με τα στοιχεία της φύσης που κατέχουμε. Συγκεκριμένα έχουμε τέσσερα βασίλεια. Στη γη κάνουν κουμάντο οι Μοίρες, οι νάνοι και τα ξωτικά, στη θάλασσα οι Σειρήνες, οι Νηρηίδες και οι Βρυσηίδες, στη φωτιά οι Σαλαμάνδρες και στον αέρα εμείς οι Συλφίδες
Όταν έχεις συνηθίσεις να ζεις στον κόσμο του αιθέρα παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. Τουλάχιστον εγώ αυτό έπαθα. Τι με βρήκε τώρα και πήγα κι έκανα φίλη μου τη Βαλεντίνη που είναι έξι χρονών άνθρωπος… δεν ξέρω. Δε λέω… είναι αγνό και καλό πλάσμα αλλά ώρες-ώρες νοιώθω πως δεν ταιριάζουμε καθόλου… Έχει μια παιδική αφέλεια που άλλες φορές με εκνευρίζει κι άλλες φορές με γοητεύει αφάνταστα…
Την πρώτη φορά που την είδα ήταν χωμένη με το κεφάλι μέσα στον κήπο της μάνας της και πότιζε τα λουλούδια μ’ ένα τεράστιο κόκκινο ποτιστήρι. Την πλησίασα, κούνησα τα γαλάζια φτερά μου δίπλα της και της χαμογέλασα πλατιά. Με τα πιο ευγενικά λόγια που βρήκα την παρακάλεσα να μην ρίχνει πολύ νερό στα φυτά γιατί έτσι θα φύγει όλη η ζάχαρη που είναι πασπαλισμένα και θα μείνω νηστική… κι αυτή έβαλε τα κλάματα γιατί νόμισε πως τη μάλωσα. Ύστερα έτρεξε και χώθηκε μέσα στο σπίτι της και δεν μου μιλούσε… Την άλλη μέρα βέβαια κατάλαβε το λάθος της και μου ζήτησε συγνώμη…. Έτσι γίναμε φίλες.

Λοιπόν οι άνθρωποι ακόμα κι όταν είναι μικροί σε ηλικία κουβαλάνε πάνω τους πολύ μεγάλο εγωισμό. Ώρες-ώρες απορώ πώς τον σηκώνουν και δεν πέφτουν. Τώρα μπορεί να μην ξέρετε τι σημαίνει ακριβώς αυτή η λέξη. Θα προσπαθήσω να σας την εξηγήσω με απλά λόγια.
Εγωισμός είναι μια μανία που κάνει εσάς τους ανθρώπους να φέρεστε ακολουθώντας το ατομικό σας συμφέρον και ν’ αγαπάτε μόνο τον εαυτό σας. Προσπαθείτε να επιβληθείτε με αλαζονεία, ξιπασιά και στο τέλος… καταστρέφετε εσάς τους ίδιους. Κάποτε μάλιστα είδα κάποιον να καταστρέφεται ολοσχερώς. Αγαπούσε μια κοπέλα… τόσο πολύ αλλά στο τέλος την έχασε για πάντα… και για όλα έφταιγε αυτός ο παλιοεγωισμός που τον είχε πιάσει, που ωστόσο εκείνος τον ονόμαζε περηφάνια. Ήταν τόσο τυφλωμένος που ακόμα και τη στιγμή που είδε την κοπέλα να φεύγει με τις βαλίτσες της δεν προσπάθησε να τη σταματήσει… έτσι μια ακόμα αγάπη πετάχτηκε στα σκουπίδια κι ήταν κρίμα…
Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ από εκείνη τη μέρα που αποφάσισα να βοηθάω με όποιο τρόπο μπορώ τα ζευγάρια που αγαπιούνται και δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Εσείς οι άνθρωποι το παθαίνετε συχνά αυτό.
Το ίδιο πράγμα έχουν πάθει η Αγνή και ο Χρύσανθος…. Αλλά για να καταλάβετε τι ακριβώς σας λέω θα πρέπει να πάρω τα πράγματα από την αρχή… Ουφ! Αρχίζω!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Αγνή, ένα όμορφο κορίτσι με γαλάζια μάτια και μαύρα μαλλιά που γνώρισε το Χρύσανθο. Ο Χρύσανθος ήταν ξανθός, εξού και το όνομά του… και είχε μάτια τόσο φωτεινά, ίδια με του ήλιου. Είχε μεγάλο μπόι και ήταν τόσο μεγαλόσωμος που έμοιαζε με γίγαντα. Μιλούσε όμως ευγενικά και πράα. Ήταν και οι δύο μεγάλοι άνθρωποι, σαν να λέμε ενήλικες. Ο Χρύσανθος ήταν πολύ ερωτευμένος με την Αγνή και η Αγνή πολύ ερωτευμένη με το Χρύσανθο. Οι δυο τους περνούσαν πολλές ώρες μαζί και είχαν γίνει σχεδόν αυτοκόλλητοι.
Το παλικάρι ζούσε μόνο του σ’ ένα ξύλινο σπίτι πάνω στο βουνό. Το σπίτι αυτό είχε και μια μεγάλη σοφίτα που όταν έβρεχε ακουγόταν το νερό που κυλούσε πάνω στα κεραμίδια. Περιττό να σας πω τι χαρά έκαναν οι νεράιδες του νερού όταν το άκουγαν να τρέχει! Τα κελαρυστά γέλια που βάζανε ακουγόντουσαν μέχρι τη θάλασσα και τρόμαζαν τις γοργόνες που κοιμόντουσαν στην επιφάνεια.
Το κορίτσι με τα ολόμαυρα μαλλιά μετά από λίγο καιρό, πήρε τα πράγματά του και πήγε να μείνει στο ξύλινο σπίτι του καλού της. Δεν μπορούσε να κοιμάται μακριά του. Τόσο πολύ τον αγαπούσε… Αλλά κι εκείνος μη νομίζετε πως πήγαινε πίσω…
Την αγαπούσε και την πρόσεχε όσο περισσότερο μπορούσε. Τα βράδια την κρατούσε μέσα στην αγκαλιά του και της τραγουδούσε στο αυτί όμορφα τραγούδια.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά γίνονταν πριν από ένα χρόνο… μετά τα σύννεφα της σχέσης τους άρχισαν να πυκνώνουν και ν’ αλλάζουν χρώμα.
Από ροζ και κόκκινα που ήταν, άρχισαν να βάφονται με το πράσινο του θυμού, το κίτρινο της μυστικοπάθειας και το γκρι της ανακατεμένης στάχτης.
Δεν ξέρω τι έφταιξε και άρχισαν ξαφνικά να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον και να μη μιλάνε μεταξύ τους. Ποιος ξέρει; Μπορεί να ήπιαν κατά λάθος το αμίλητο νερό που φτιάχνουν οι σειρήνες….

Αχ! Αυτές τις νεράιδες έτσι και τις πιάσω ποτέ στα χέρια μου θα δουν τι έχουν να πάθουν. Είναι πολύ πονηρές και πολλές φορές ζηλεύουν και χρησιμοποιούν τα μάγια τους ενάντια στους ανθρώπους. Αλλά πού να τις βρω? Είναι χαμένες μέσα στους ωκεανούς, τα ποτάμια και τις λίμνες…
Τώρα που το καλοσκέφτομαι… νομίζω πως η Γενοβέφα δεν πρέπει να έσωσε τελικά το Βρασίδα. Θαρρώ πως αυτή η σειρήνα είναι τόσο ζηλιάρα και εγωπαθής που ασχολείται μόνο με το πώς θα εμπλουτίσει τη συλλογή των απολιθωμένων αχινών που έχει. Νομίζει πως είναι αστέρια που έχουν πέσει στο νερό και τα μαζεύει για να τα έχει φυλακτό.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, η Αγνή σκεφτόταν να εγκαταλείψει το Χρύσανθο γιατί έβλεπε πως είχε αλλάξει τη συμπεριφορά του απέναντί της. Τα βράδια είχε σταματήσει να τη νανουρίζει με φιλιά και έτσι κι εκείνη έπαψε να του χαϊδεύει τα ξανθά του μαλλιά την ώρα που κοιμόταν.
Σ’ αυτό το σημείο που είχε φτάσει η σχέση τους έπρεπε να επέμβω αλλιώς θα χώριζαν. Δεν γινόταν να κάθομαι άλλο με τα χέρια σταυρωμένα γιατί ήξερα πως κατά βάθος αγαπιόντουσαν πολύ. Ζήτησα μάλιστα και από τη φίλη μου τη Βαλεντίνη να με βοηθήσει … με ποιο τρόπο δεν ξέρω… πάντως εκείνη δέχτηκε.
Αφού συζητήσαμε λίγο για τα σχέδιά μας, αποφασίσαμε να κρυφτούμε και οι δύο πάνω στα κεραμίδια της ξύλινης σοφίτας και να παρακολουθήσουμε τι γίνεται.
Μεταμορφώθηκα λοιπόν σ’ ένα μεγάλο πουλί με γαλάζιες φτερούγες, πήρα τη φιλενάδα μου αγκαλιά και ξεκινήσαμε για το ξυλόσπιτο του Χρύσανθου. Στο δρόμο συναντήσαμε κι άλλες ανεμικές νεράιδες που πέταγαν σαν τρελές για να προφτάσουν το χορό.
Α! ξέχασα να σας πω! Απόψε το βράδυ γίνεται στη νεραϊδοχώρα ο μεγάλος εαρινός χορός του Μαΐου. Αν ποτέ θελήσετε να πάτε ακολουθείστε το δρόμο του φεγγαριού κι αν οι ηλικιωμένες νεράιδες έχουν τα κέφια τους, ίσως να σας αφήσουν να μπείτε και να δοκιμάσετε το υπέροχο κέικ σοκολάτας που φτιάχνουν…
Εγώ σ’ αυτό το χορό ήθελα πολύ να πάω γιατί τρελαίνομαι ν’ ακούω μουσική και τραγούδια. Ξέρω μάλιστα να φτιάχνω και μουσικά όργανα. Α! βέβαια! Το βιολί το φτιάχνω υπέροχα! Ένα τέτοιο βιολί είχα ετοιμάσει να πάω στο νεραϊδοβασιλιά και τη νεραϊδοβασίλισσα που οργάνωσαν το πάρτι. Είχα αγοράσει και ένα αραχνοΰφαντο φουστάνι για να βάλω κι ήμουν έτοιμη να χορεύω ως το πρωί.
Δυστυχώς όμως ο Χρύσανθος και η Αγνή χρειαζόντουσαν τη βοήθειά μου και δεν μπορούσα να μην τους τη δώσω. Είναι πολύ κακό πράγμα να χάνεται μια αγάπη άδικα.
Όταν φτάσαμε με τη Βαλεντίνη στο σπίτι, τους ακούσαμε να τσακώνονται. Οι φωνές τους ήταν τόσο δυνατές που ακούγονταν μέχρι το δάσος. Φανταστείτε πως ενοχλήθηκαν μέχρι και τα στοιχειακά της φωτιάς που τεμπέλιαζαν αμέριμνα γύρω από τους κορμούς των δέντρων. Οι φωτεινές σαλαμάνδρες θύμωσαν τόσο πολύ που ήθελαν ν’ ανάψουν τις φλόγες τους και να κάψουν τα δέντρα, αλλά ευτυχώς οι καστανές νεράιδες της γης και οι πράσινες κυράδες των φυλλωμάτων δεν τις άφησαν, αλλιώς θα ‘χαμε κι άλλα προβλήματα για να λύσουμε.
Μέχρι να ανέβουμε με τη Βαλεντίνη στα κεραμίδια, η Αγνή είχε βγει στη βεράντα του σπιτιού κι έκλαιγε. Τα δάκρυά της έπεφταν στο έδαφος και τα έπιναν τα νεραϊδοκόριτσα του χώματος. Αυτές τις νεράιδες πραγματικά τις ζηλεύω γιατί έχουν ασημένια μαλλιά και ξέρουν πώς να μεταμορφώνονται σε κύκνους. Δεν είναι υπέροχο αυτό;
Την κακομοίρα την Αγνή τη λυπήθηκα αφάνταστα κι αποφάσισα να χορέψω γύρω της τον κυκλικό χορό που χορεύουν οι νεράιδες όταν θέλουν να φέρουν καλοτυχία στους ανθρώπους. Ήθελα να αφήσω τα ίχνη μου πάνω στη γη για να τα δει. Αφού είμαι αόρατη και δεν μπορεί να με διακρίνει, κάτι έπρεπε να κάνω για να της δώσω ένα σημάδι να της φύγει η απελπισία. Έτσι δεν είναι;
Είπα από μέσα μου το ξόρκι της στεναχώριας και άρχισα να χορεύω ξέφρενα. Στο τέλος άφησα τα μαγικά μου ίχνη ζωγραφισμένα στο χώμα του κήπου, φτιάχνοντας ένα τεράστιο κύκλο με κλεισμένα μέσα τα αρχικά τους γράμματα: Χ+Α
Κι όπως η μαυρομαλλούσσα κοπέλα καθόταν ακουμπισμένη στα κάγκελα, παρατήρησε το κυκλικό σχέδιο και κατέβηκε κάτω για να το δει. Πήρα το λεπτοκαμωμένο κορμί μου πιο πέρα και έκανα νόημα στη Βαλεντίνη να φύγει. Αλλά το παιδί δεν κατάλαβε και έμεινε ασάλευτο… παιδί είναι, τι να σου κάνει;

‘’Γεια σου’’ τη χαιρέτησε η Βαλεντίνη
‘’Γεια. Τι κάνεις μέσα στον κήπο;’’ τη ρώτησε η Αγνή
‘’Κάνω παρέα στην Αστερόπη’’
‘’Αστερόπη… τι ωραίο όνομα!’’

Δεν σας κρύβω πως εκείνη την ώρα χαμογέλασα γιατί ευχαριστήθηκα πάρα πολύ.
‘’Ποια είναι η Αστερόπη ; Αδερφή σου;’’
‘’Όχι. Εγώ είμαι άνθρωπος σαν κι εσένα. Εκείνη είναι νεράιδα!’’
‘’Δεν υπάρχουν νεράιδες’’
‘’Γιατί το λες αυτό;’’
‘’Επειδή δεν τις έχω δει ποτέ μου’’
’Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν’’
Βαρέθηκα να είμαι αόρατη και να τις ακούω να μιλάνε για μένα. Έβαλα βαθιά το χέρι στην τσέπη και έβγαλα όλη την χρυσόσκονη που έκρυβα μέσα. Την έριξα πάνω μου και αμέσως άρχισα να διακρίνομαι. Αντί για τη φάτσα μου όμως, φάνηκε μια κιτρινωπή πεταλούδα που είχα πάρει τη μορφή της.
‘’Μύρισε φρεσκοβρεμένο βότανο’’ είπε η Αγνή
‘’Εγώ μυρίζω έτσι’’ της είπα περήφανα
Η Βαλεντίνη χαμογέλασε.
‘’Ωχ! Μια κίτρινη πεταλούδα!’’
‘’Δεν είναι πεταλούδα! Είναι η φίλη μου η Αστερόπη, η συλφίδα του αέρα, αυτή που σου έλεγα’’
‘’Αυτή είναι μια κίτρινη πεταλούδα με χρυσά φτερά’’
‘’Όχι! Αυτή είναι η φίλη μου η Αστερόπη’’ επέμενε η Βαλεντίνη.

Στεναχωρήθηκα που η Αγνή δεν ήταν ενορατική. Βλέπεις δε μιλάγαμε και την ίδια γλώσσα για να μπορέσω να της εξηγήσω… Μπορεί να κατοικούσαμε στον ίδιο πλανήτη, αλλά ζούσαμε παράλληλα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Τον κόσμο των σωμάτων που ζούσε εκείνη δηλαδή το φυσικό κόσμο… και τον κόσμο των ψυχών που ζούσα εγώ, δηλαδή τον νοητικό. Η Αγνή ήταν αδύνατον να δει τον αστρικό μου κόσμο και παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε η Βαλεντίνη να της εξηγήσει, δεν γινόταν τίποτα. Τι; Γιατί μπορούσε να με δει η Βαλεντίνη και όχι η Αγνή; Γιατί είναι παιδί και τα παιδιά είναι αμόλυντα και αγνά και μπορούν να βλέπουν τα πάντα.

Λοιπόν. Συνεχίζω.
Όπως και στον φυσικό κόσμο υπάρχουν πολλές ποικιλίες φυτών, διαφορετικά είδη ζώων και αρκετές ανθρώπινες φυλές, τα ίδια ακριβώς υπάρχουν και στους αόρατους κόσμους όπως ο δικός μου. Βέβαια στο δικό μου κόσμο μπορείς να συναντήσεις πνευματικά εξελιγμένες οντότητες που σπάνια επικοινωνούν με τους κατώτερους κόσμους, εκτός κι αν έχουν αναλάβει κάποια πνευματική αποστολή, όπως εγώ.

‘’Ποιος τον ζωγράφισε αυτόν τον κύκλο;’’ ρώτησε η Αγνή με περιέργεια
‘’Η Αστερόπη’’
‘’Γιατί ;’’
‘’Γιατί θέλει να σε σώσει’’
‘’Από τι;’’
‘’Η Αστερόπη λέει πως έχεις αρχίσει και γίνεσαι και εσύ εγωίστρια στον άνθρωπο που αγαπάς’’
‘’Αυτός σταμάτησε να με αγαπάει πρώτος κι έτσι κι εγώ αποφάσισα να τον εγκαταλείψω’’

Άρχισα να νευριάζω με αυτά που άκουγα και κούνησα τα κίτρινα φτερά μου με δύναμη. Έπρεπε να επικοινωνήσω με την Αγνή, πάση θυσία. Κάθισα και σκέφτηκα τι θα μπορούσα να κάνω και ξαφνικά θυμήθηκα την τηλεπάθεια! Ναι! Ναι! Καλά ακούσατε! Έπρεπε να κάνω κάτι για να δονήσω την καρδιά της στο ίδιο μήκος κύματος με τη δική μου. Η τηλεπάθεια είναι το πιο κατάλληλο μέσο να επικοινωνήσει κανείς με τον άλλο όταν δεν μπορεί να του μιλήσει.
Πίστεψα πως θα είναι εύκολο καθώς σκέφτηκα τους ανθρώπους και τα ζώα. Τα σκυλιά γνωρίζουν πάντοτε πότε επιστρέφουν οι ιδιοκτήτες τους στο σπίτι και αυτό γίνεται μόνο τηλεπαθητικά.
Ακριβώς επειδή είμαι φτιαγμένη από αέρα, πέταξα σα σίφουνας και στάθηκα δίπλα στην Αγνή. Την κοίταξα με νόημα και άρχισα να εκτοξεύω τις σπίθες που έβγαζαν τα μάτια μου μέσα στα δικά της και να της μεταφέρω τις σκέψεις μου. Μετά άρχισα να κουνάω δυνατά τα φτερά μου προκαλώντας ένα σύννεφο ανέμου που πήγαινε κατευθείαν στο πρόσωπό της. Όση ώρα προσπαθούσα να μεταφέρω μηνύματα αέρα στην Αγνή μήπως και με καταλάβει, η Βαλεντίνη γελούσε ασταμάτητα.
‘’Μα τι έπαθες και γελάς έτσι;’’ τη ρώτησε η Αγνή με περιέργεια.
‘’Ούτε τώρα τη βλέπεις;’’
‘’Όχι’’
‘’Μπορεί να μη θες να τη δεις’’ είπε η Βαλεντίνη με την παιδική της αφέλεια που αυτή τη φορά με γοήτεψε!
Από το μανιακό πέταγμα που έκανα κουράστηκα. Τοσοδούλα είμαι. Τι να σας κάνω;

Ξαφνικά άκουσα να κοπανάνε σφυριές από το βάθος του βουνού και τρόμαξα. Νόμιζα πως ήτανε κανένας κυνηγός… κι εγώ με τους κυνηγούς δεν τα πάω καλά. Για την ακρίβεια τους αντιπαθώ γιατί σκοτώνουν τα ελάφια…
Ευτυχώς όμως δεν ήταν κυνηγός. Ήταν ο Κορνήλιος, το σοφό πράσινο ξωτικό. Στεκότανε κρυμμένος πίσω από ένα μεγάλο θάμνο και έφτιαχνε τις σόλες των παπουτσιών του. Ετοιμαζόταν βλέπεις κι αυτός για τον αποψινό ολονύχτιο χορό που γινόταν στη Νεραϊδοχώρα.
Ο Κορνήλιος είναι το πιο έξυπνο ξωτικό που έχω γνωρίσει ποτέ. Έχει μεγαλύτερη εξυπνάδα ακόμα και από το μέγεθος που έχει η μεγάλη και γαμψή του μύτη και μεταξύ μας… Είναι πολύ πλούσιος! Συνηθίζει να πληρώνει πάντοτε με χρυσά νομίσματα κι αυτό τον κάνει να φαίνεται λιγότερο άσχημος στα μάτια του κόσμου.
Σκέφτηκα να τον συμβουλευτώ. Ήθελα να βρω έναν τρόπο για να κάνω την Αγνή και το Χρύσανθο να σταματήσουν να φαγώνονται. Έπρεπε επιτέλους να πάψουν να είναι και οι δύο τόσο εγωιστές και ξεροκέφαλοι.
Άφησα τη Βαλεντίνη και την Αγνή να τα λένε και τον πλησίασα πετώντας δίπλα του.
‘’Μπορώ να σε διακόψω λίγο;’’ του είπα ευγενικά
Ο Κορνήλιος σήκωσε το κεφάλι του, με κοίταξε, έτριψε τη γενειάδα του και αναστέναξε.
‘’Ωχ… Η Αστερόπη… Τι θες πάλι; Να μου προκαλέσεις πονοκέφαλο;’’
Είχε δίκιο σ’ αυτό. Όποτε τον βλέπω δε χάνω καθόλου καιρό. Τον πλησιάζω και αρχίζω να τον ρωτάω πράγματα. Η γνώμη του για μένα είναι πολύτιμη και σοφή. Γίνομαι λίγο φορτική, το ξέρω, αλλά πώς θα μάθω διαφορετικά;
‘’Αυτή τη φορά σε χρειάζομαι για κάτι πολύ σημαντικό’’ του είπα
‘’Ναι… ξέρω …ξέρω … όλο έτσι λες’’
‘’Τι να κάνω; Δε φταίω εγώ… Οι δουλειές που καταπιάνομαι είναι σημαντικές’’
‘’Άντε… ρώτα με γρήγορα να τελειώνουμε…’’
Πήρα το σοβαρό μου ύφος και του έθεσα την ερώτηση που με βασάνιζε με λόγια απλά.
‘’Πώς θα καταφέρω ένα ζευγάρι που αγαπιέται πολύ να μη χωρίσει από εγωισμό;’’
Ο Κορνήλιος φάνηκε να ξαφνιάζεται. Φαίνεται πως του φάνηκε περίεργο αυτό που άκουσε και γούρλωσε τα μάτια του.
‘’Όπου υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει εγωισμός…’’
‘’Μερικές φορές υπάρχει!’’
‘’Αυτό που λες δε στέκει…’’
‘’Στέκει και παραστέκει! Εδώ μιλάμε για ανθρώπους και οι άνθρωποι… μπορούν να κάνουν τα πάντα!’’
‘’Σ’ αυτήν την περίπτωση …αν είναι δηλαδή έτσι όπως τα λες τα πράγματα… καλό θα ήταν να μην ανακατευτείς’’
‘’Αυτό δε γίνεται. Έχω αναλάβει μια αποστολή και θέλω να την ολοκληρώσω’’
Ο Κορνήλιος έξυσε το κεφάλι του για να σκεφτεί και μετά μου απάντησε
‘’Αν τους αφήσεις να πονέσουν, τότε και μόνο τότε θα μάθουν και δεν θα ξαναφερθούν ποτέ έτσι’’
‘’Δηλαδή μου λες να τους αφήσω να οδηγηθούν στο χωρισμό;’’
‘’Αν αγαπιούνται πραγματικά, κάποια στιγμή θα δουν το λάθος τους και θα μονιάσουν’’
‘’Ναι… αλλά μέχρι τότε μπορεί να είναι αργά’’
‘’Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα…’’
‘’Ναι αλλά….’’
‘’ Ουφ! Άσε με πια! Με ζάλισες! Έχω δουλειά… δε βλέπεις; ’’
Ο Κορνήλιος πήρε ξανά το σφυρί στα χέρια του κι άρχισε να κοπανάει τις σόλες των παπουτσιών του.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα! Πώς είναι δυνατόν ένα τόσο έξυπνο ξωτικό να μου λέει τέτοιες αερολογίες; Δεν ξέρω τι να πω… Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που έχει λάθος άποψη σε κάτι!
Εγώ ξέρετε είμαι απόλυτα συναισθηματικό ον. Μπορώ να πεθάνω από μεγάλη στεναχώρια… Πώς μπορώ να αφήσω δυο ανθρώπους που αγαπιούνται να χωρίσουν; Αληθινά σας λέω πως αγαπάω μόνο ότι έχει όμορφες επιπτώσεις στους ανθρώπους και ότι είναι καλό! Και καλό είναι η Αγνή και ο Χρύσανθος να μείνουνε μαζί. Τελεία και παύλα!

Κυριακή Χατζησωφρονίου ===συνεχίζεται