#Invalid YouTube Link#



Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
Κάτω η θάλασσα με ένα καράβι το φεγγάρι ποιο πέρα
Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
Σε κρατούσα απ το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμ' οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την πρόδωσαν
Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι
Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
Στο ρυθμό σου που καίει ακόμα
αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
Κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος πριν δω Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε μόνοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι
Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ...
                                                                                                           Aγαπημένο και αφιερωμένο......

ΚΎΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΈ,
Διάβασα με ιδιαίτερη προσήλωση το άρθρο σας στην εφημερίδα «Καθημερινή» και αναρωτήθηκα: Γιατί ξαφνικά γίνατε τόσο σκληρός με τα ίδια τα «παιδιά σας» στα οποία εδώ κι ένα χρόνο παραδώσατε, εν λευκώ, την ΕΡΤ;
Ρωτάτε κύριε πρωθυπουργέ: «Μπορείς να κάνεις μεταρρυθμίσεις χωρίς να ξεβολευτούν οι βολεμένοι»;
Υποθέτω ότι αναφέρεστε σε εκείνους που βολέψατε είτε εσείς ο ίδιος, είτε οι συνοδοιπόροι και εταίροι σας στην κυβέρνηση. Αναφέρεστε, προφανώς, στους 30 – αργόμισθους στην πλειοψηφία τους - ειδικούς συμβούλους και Προσωπικό Ειδικών Θέσεων, που διορίσατε στην ΕΡΤ, από την πρώτη κιόλας μέρα της ανάληψης των καθηκόντων
σας.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε στον κουμπάρο σας κ. Γιώργο Αντωνίου, τον οποίο διορίσατε με μηνιαίες αποδοχές 3.500 ευρώ το μήνα.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε, επίσης, στον κουμπάρο του διευθυντή του Γραφείου Τύπου σας κ. Γιώργου Μουρούτη, τον κ. Μενέλαο Σεβαστιάδη, ο οποίος επίσης λαμβάνει 3.500 ευρώ το μήνα.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε ακόμη στην συντοπίτισσα του υπουργού σας, αρμόδιου για τον Τύπο, κ. Σίμου Κεδίκογλου και υποψήφια – πότε με το ΠΑΣΟΚ και πότε με τη ΝΔ – κυρία Ματίνα Ρέτσα, που αμείβεται με 3.000 ευρώ το μήνα. Η εν λόγω κυρία ουδέποτε έχει εμφανιστεί στην ΕΡΤ, από την οποία πληρώνεται, και σηκώνει απλά, όποτε το καλέσεις, το προσωπικό κινητό τηλέφωνο του κ. Κεδίκογλου.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε επίσης στον εκ Μεσσηνίας ορμόμενο - τυχαίο, άραγε; - κ. Σταύρο Οικονομόπουλο, ο οποίος αμείβεται με 3.500 ευρώ το μήνα.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε στον, γυμναστή στο επάγγελμα, κ. Μανούσο Καμπανέλη, εξ Ευβοίας ορμόμενο – τυχαίο κι αυτό; – και κομματάρχη του κ. Κεδίκογλου, τον οποίο τοποθετήσατε διευθυντή του γραφείου του Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ με 3.500 ευρώ το μήνα. Κάποιος έπρεπε να είναι το «μάτι» και το «αυτί» του υπουργού στη Διοίκηση, προφανώς…
Ρωτάτε κύριε πρωθυπουργέ εάν «μπορείς να ζητάς από τον κόσμο να βλέπει να μένουν άθικτα γύρω του προπύργια αδιαφάνειας και διαφθοράς;».
Φαντάζομαι ότι αναφέρεστε στις καταγγελίες που έχουν κάνει συνάδελφοί μου, με την υπογραφή «Εργαζόμενοι ΕΡΤ», στον εισαγγελέα και τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, για τα πεπραγμένα της Διοίκησης που εσείς τοποθετήσατε στην ΕΡΤ.
Φαντάζομαι αναφέρεστε στο 1 εκατομμύριο ευρώ το χρόνο που κόστιζε η εκπομπή «Μεσογείων 136» η οποία στήθηκε για να βρει βήμα έκφρασης η κυρία Ανθή Σαλαγκούδη (υποψήφια με τη ΝΔ και κόρη πρώην υπουργού του κόμματός σας. Αλλά, και για να βολευτούν και άλλα συγγενικά πρόσωπα στελεχών σας στην ΕΡΤ. Είναι τυχαίο ότι η νομική υπηρεσία της ΕΡΤ αρνείτο να υπογράψει τη σύμβαση με την εταιρία παραγωγής της εν λόγω εκπομπής καθώς έκρινε ότι ήταν «αποικιοκρατική» σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα της δημόσιας τηλεόρασης; Συντάκτης της σύμβασης ήταν ο διευθυντής του γραφείου του Γενικού Διευθυντή Ενημέρωσης κ. Αιμίλιου Λιάτσου.
Λέτε κύριε πρωθυπουργέ ότι «ο Εισαγγελέας Διαφθοράς διέταξε έρευνα» και σύντομα «θα πέσουν οι μάσκες για την αμαρτωλή ΕΡΤ».
Αναφέρεστε προφανώς στην περίπτωση, π.χ., της εκπομπής «ΕΠΤΑ» την οποία ήδη ερευνά ο εισαγγελέας για πλαστοπροσωπία αρχισυντάκτη. Είναι η περίπτωση στην οποία ο κ. Λιάτσος είχε προσλάβει συνταξιούχο δημοσιογράφο –φίλο του, αλλά για να μη χάσει και τη σύνταξη στη σύμβαση εμφανιζόταν ως εργαζόμενος της ΕΡΤ ο γιος του, ο οποίος όμως τυγχάνει να είναι… φαντάρος.
Υποθέτω αναφέρεστε στην περίπτωση επίσης γνωστής ιδιοκτήτριας εταιρίας παραγωγής, με δύο εκπομπές στην ΕΡΤ, η οποία κατάφερε λόγω των σχέσεών της με τους συνεργάτες σας στο Μέγαρο Μαξίμου, να επιβάλλει το γιό της ως συντονιστή του τμήματος που επιλέγει ποιο πρόγραμμα θα παίξει στη δημόσια τηλεόραση. Αν δεν το καταλάβατε, ο γιος αποφάσιζε και η μητέρα εκτελούσε.
Λέτε κύριε πρωθυπουργέ ότι «ο ελληνικός λαός έχει δίκιο όταν αναρωτιέται: Εχετε την πολιτική βούληση να τα βάλετε με τους ισχυρούς και με τα ολοφάνερα κέντρα σπατάλης; Ή είστε μία από τα ίδια;»
Προφανώς αναφέρεστε στις μικτές παραγωγές, τις οποίες η προηγούμενη διοίκηση για λόγους διαφάνειας είχε καταργήσει, και επανήλθαν σωρηδόν επί των ημερών σας. Το κόστος αυτών των μικτών – και εξωτερικών - παραγωγών που επαναφέρατε ξεπερνά τα 35 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Λέτε κύριε πρωθυπουργέ ότι «τα προνόμια στην ΕΡΤ ήταν «καλά προστατευμένα και η αδιαφάνεια διάχυτη».
Μιλώντας για αδιαφάνεια, εικάζω ότι αναφέρεστε στην διαδρομή που ακολουθούσε – επί των ημερών σας πάντοτε - κάθε εταιρία παραγωγής προκειμένου να συνεργαστεί με την ΕΡΤ. Περνούσε πρώτα από το γραφείο του διευθυντή του αρμόδιου υπουργού κ. Σίμου Κεδίκογλου και στη συνέχεια , εάν έπαιρνε το πράσινο φως, κατέθετε την πρόταση στην δημόσια τηλεόραση. Για να διασφαλιστεί το σύστημα, στην επιτροπή που ενέκρινε τις παραγωγές, προήδρευε ο κουμπάρος σας κ. Γιώργος Αντωνίου (τυχαίο και αυτό;…).
Λέτε κύριε πρωθυπουργέ: «Δεν αντιδικούμε με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Αρκετοί από αυτούς θα ξαναπροσληφθούν στο νέο Οργανισμό. Αλλά με αξιοκρατικά κριτήρια αυτή τη φορά».


Υποθέτω ότι αναφέρεστε σε κριτήρια ανάλογα με εκείνα που επιστρατεύσατε για την πρόσληψη, π.χ., του Γενικού Διευθυντή Ενημέρωσης κ. Αιμίλιου Λιάτσου ή της παρουσιάστριας κυρίας Ανθής Σαλαγκούδη, με τα γνωστά αντικειμενικά προσόντα και την , εκ του αποτελέσματος κρινόμενη, επαγγελματική απόδοση.
Αποκαλείτε κύριε πρωθυπουργέ την ΕΡΤ «χειραγωγούμενη».
Προφανώς αναφέρεστε στις προσπάθειες των ανθρώπων που εσείς διορίσατε για να μετατρέψουν την ΕΡΤ σε απόλυτο κομματικό-κυβερνητικό φερέφωνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι απροκάλυπτες, ενώπιον συσκέψεων 20 ατόμων, εντολές που λάμβανε ο κ. Λιάτσος τηλεφωνικά από τον διευθυντή του Γραφείου Τύπου σας κ. Μουρούτη για το πότε να βγάλει έκτακτο δελτίο ειδήσεων με τις δραστηριότητές σας.
Παλιό κουσούρι, άλλωστε, του κόμματός σας. Το βίωσα και ο ίδιος προεκλογικά όταν ο κ. Μουρούτης με απειλούσε, τόσο τηλεφωνικά, όσο και μέσω του Διαδικτύου, απαιτώντας να επιβάλλει εκείνος τη σειρά με την οποία θα έπαιζαν τα θέματα του δελτίου ειδήσεων. Κι επειδή αρνιόμουν και αντιστεκόμουν, το πλήρωσα με την καθαίρεσή μου μόλις αναλάβετε την διακυβέρνηση.
Αποκαλείτε κ. πρωθυπουργέ την ΕΡΤ «απαξιωμένη».
Αναφέρεστε προφανώς στην απαξίωση στην οποία την οδήγησε η διοίκηση που ορίσατε εσείς. Ανέλαβε τη δημόσια τηλεόραση μετά την πρωτοφανή πρωτιά της σε τηλεθέαση τη βραδιά των εκλογών του Ιουνίου και, μέσα σ’ ένα χρόνο, την οδήγησε σε ποσοστά της τάξης του 4% (κεντρικό δελτίο ειδήσεων μέσα από την επιβολή της κομματοκρατίας και του κυβερνητισμού. Θυμίζω ότι όταν παρέλαβαν την ΕΡΤ τα δικά σας στελέχη, το ποσοστό τηλεθέασης του κεντρικού δελτίου ήταν 9,5% (στοιχείαAGB). Τη δε βραδιά των εκλογών ο μέσος όρος τηλεθέασης ήταν 18,5%, ξεκάθαρα στη πρώτη θέση σε σχέση με όλα τα ιδιωτικά κανάλια.
Και κάτι ακόμη, στο οποίο δεν αναφερθήκατε – τυχαία;- κύριε πρωθυπουργέ.
Η ΕΡΤ, όταν την παρέλαβε η διοίκηση που εσείς ορίσατε, είχε κλείσει ισολογισμό για το 2011 με κέρδη 57 εκατομμυρίων ευρώ, έναντι κερδών 34 εκατομμυρίων το 2010 και ζημιάς 9 εκατομμυρίων το 2009. Σας άνοιξε την όρεξη και της κλέψατε 75 εκατομμύρια τα οποία διαθέσατε στον ΛΑΗΓΕ. Παρ’ όλα αυτά, και για το 2012 η ΕΡΤ θα κλείσει με κέρδος 15 εκατομμυρίων ευρώ. Αν, δηλαδή, δεν της κλέβατε τα 75 εκατομμύρια, τα κέρδη της θα έφθαναν στα 90 εκατομμύρια ευρώ.
Λέτε, τέλος, κύριε πρωθυπουργέ ότι «πρέπει να δημιουργήσουμε έναν σύγχρονο και υγιή οργανισμό».
Γι αυτό, με το κλείσιμο της ΕΡΤ, την αποκλείσατε από τον διαγωνισμό για την εκχώρηση των δικτύων διανομής ψηφιακού τηλεοπτικού σήματος στη χώρα, που θα γίνει τέλος Ιουνίου; Αφού η ΕΡΤ, με απόφασή σας, δεν υπάρχει, μοναδικός διεκδικητής θα είναι η DIGEA, ιδιοκτησίας των κυρίων Βαρδινιοαγιάννη, Μπόμπολα, Ψυχάρη, Κυριακού, Αλαφούζου και Κοντομηνά. Τυχαία σύμπτωση;
Οι απαντήσεις σας κύριε πρωθυπουργέ σε όλα αυτά θα είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Γιώργος Κογιάννης
Δημοσιογράφος
πρώην Διευθυντής Ειδήσεων ΕΡΤ 

Σαν σήμερα πριν 37 χρόνια γεννήθηκε η φίλη μου η Έφη , που παρόλο τα 2 πτυχία της , δούλευε σερβιτόρα. Πριν 7μηνο την "έκανε" από την Ελλάδα , μια χώρα που τελικά "τρώει" τα παιδιά της....Είναι στην Αμερική πια και δουλεύει στην έρευνα...και διαπρέπει... Της λείπουμε εμείς , ο ήλιος η θάλασσα και το σουβλάκι...και σε μας λείπεις πολύ.... ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ

PS...Θα το δεις ....το ξέρω

Δεν φταίει η κοινωνία, δεν φταίει η μαμά τους, δεν φταίνε οι ρομαντικές κομεντί που πάντα καταλήγουν σε γάμο. Φταίει ένα λογιστικό πρόγραμμα εγγεγραμμένο στο DNA τους. 

#Invalid YouTube Link#


U2..... With or without you........

all time classic

Καλησπέρα σας 

Αχ Vago το αγαπημένο μου φαγητό....τι ώρα τρώμε;

Σήμερα τρώμε μαμαδίστικο φαγητό , μοσχαράκι κοκκινιστό με τηγανιτές πατάτες 

Να έρθεις Μάρτζυ μου  να έρθεις....και κερνάω καφέ.....

Ποτέ δεν κατάλαβα αν οι γονείς μου παντρεύτηκαν από έρωτα ή αν ο γάμος τους ήταν αποτέλεσμα ενός προξενιού. Είχαν πολλά χρόνια διαφορά , 24 για την ακρίβεια , παρόλο αυτά μείναμε μαζί σχετικά αγαπημένοι....μέχρι πριν από 1,5 χρόνο που ο πατέρας μου μετά από αρκετά προβλήματα υγείας.....έφυγε....θέλω να πιστεύω χορτάτος από τη ζωή...και ικανοποιημένος από τα παιδιά του. Δεν θεώρησε ποτέ το διαζύγιο μου , το "μελανό " μου σημείο.
Τρομάζω γιατί δεν τα καταφέρνω πάντα ,  γιατί θέλω να τον θυμάμαι όπως όταν ήμουνα μικρή , που τότε βρισκόμουν σε αμηχανία , γιατί έλεγαν  "της Σοφιάννας ο παππούς" και εγώ τους διόρθωνα "της Σοφιάννας ο μπαμπάς"...θέλω να τον κρατήσω έτσι στην μνήμη μου , όταν με έπαιρνε από το χεράκι για να πάμε βόλτα στο λιμάνι....να φάμε την πάστα μας....
 Θυμάμαι τα λόγια του , λίγο πριν φύγει...."οι άνθρωποι ζουν για πάντα στην καρδιά μας ....πεθαίνουν μονάχα όταν τους ξεχνάμε....."

Ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει....κράτησε τον στην μνήμη σας όσο περισσότερο μπορείς....

Καλησπέρα σας

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά Κρήτης. Μέχρι τα 18 που έφυγα για σπουδές στην Θεσσαλονίκη.΄Εζησα εκεί για αρκετά χρόνια , παντρεύτηκα γέννησα τον γιο μου και επέστρεψα στην γενέτειρα μου μετά το διαζύγιό μου....
Αγαπάω την Θεσσαλονίκη , και έχω από εκείνη ευχάριστες και δυσάρεστες αναμνήσεις , 'ομως σαν τα Χανιά τίποτα 

Για ένα είμαι σίγουρη , δεν θα μπορούσα ποτέ να μείνω σε πόλή χωρίς να βλέπω θάλασσα....

Επειδή το παιδάκι μου , και όχι μόνο , τρελλαίνεται για το παγωτό , απόφάσισα φέτος να το φτιάχνω και όχι να αγοράζω τα έτοιμα. Επειδή αυτό που έφτιαξα , χρειάζεται ένα ξυλοκοπτικό για να το κόψω και να το σερβίρω....θέλω να ρωτήσω αν αξίζει η αγορά μιας παγωτομηχανής.... αν ναι τι πρέπει να προσέξω;

Αν μου πετύχει...κερνάω...

Το πιο βασικό χαρακτηριστικό της φιλίας μας είναι ότι ποτέ η μία στην άλλη δεν προσποιήθηκε κάτι άλλο από αυτό που είναι,...είμαστε κοντά στα 35 τώρα , και γνωριζόμαστε από τα 7 μας...μια ολόκληρη ζωή . Δεν είμαστε ίδιοι χαρακτηρες , αλλά η μία ξέρει την άλλη καλύτερα από τον ίδιο της τον εαυτό.

Στο πόστ της φίλης μου είχα απαντήσει και εγώ , αν δεις την απάντησή μου , ίσως δεις πώς πιστεύω εγώ πώς είναι φιλία.

Μαράκι μου Φιλία είναι αυτό που μοιράζομαι τόσα χρόνια μαζί σου. Είναι το βλέμμα που ρίχνω και που το πιάνεις στον αέρα , που μπορώ να μιλάω με τα μάτια , που έχω ένα μοναδικό κώδικα επικοινωνίας μαζί σου.
Που μπορούμε να γελάμε  με τις ίδιες μαλακίες και να κλαίμε επίσης με τις ίδιες.
Είναι ενώ οι  φορές που συμφωνήσαμε απόλυτα είναι μετρημένες , είναι που μπορεί η μία να ζαλίζει τον έρωτα στην άλλη , αλλά μόλις πει κάποιος κάτι άσχημο για την άλλη βγάζουμε νύχια και γινόμαστε ύαινες.
Φιλία είναι  που πλέον δε με ενοχλεί που κλαις στις ταινίες και φυσάς την μύτη σου, φιλία είναι τα  ντοκιμαντέρ που βλέπω και παρακολουθείς αδιάφορα βάφοντας τα νύχια σου.
 Φιλία είναι τα βιβλία που ψυχολογίας που μου δανείζεσαι και καλά για να διαβάσεις, φιλία είναι τα κόμικς που σου παίρνω κρυφά για να διαβάσω. Φιλία είναι που ακόμα και σήμερα με ρωτάς «καλέ δεν έχω τρομερή φωνή;»
Φιλία είναι  που μπορούμε και μιλάμε για τα λάθη μας , για τις ενοχές , για τους γονείς μας , για τις αποτυχίες μας , για την ανωριμότητα μας , για ότι μας πληγώνει και παρόλο αυτά δεχόμαστε η μία την άλλη. Αυτό είναι το πιο σημαντικό
της φιλίας .Φίλος δεν είναι αυτός που είναι κόπια δική μου , δεν είναι αυτός που μου χαϊδεύει τα αυτιά και μου λέει τι θεά  είμαι. Φίλος δεν είναι αυτός που τρέχει στα καλά και φεύγει όταν έχεις πιάσει πάτο .
Φίλος είναι…αυτός που μπορείς πάντα να του χτυπάς την πόρτα ανεξαρτήτου ώρας , να σου ανοίγει , να ακούει τον πόνο σου , να σε παρηγορεί , να σου στέκεται και να σου λέει απλά δεν πειράζει εγώ σε αγαπάω για αυτό που είσαι. Φίλος είναι αυτός που μπορείς να του πεις πόσους εραστές είχες ,πόσα one night έχεις κάνεις, πόσα ψέματα έχεις πει , πόσα κέρατα έχεις φάει και πόσα έχεις ρίξει , ποιους γουστάρεις και ποιοι σε ξενερώνουν μέχρι αηδίας
Ο φίλος δεν μας τεστάρει μας αγαπάει όπως είμαστε. Δεχόμαστε τον άλλο όχι για τα κοινά μας αλλά κυρίως για τα διαφορετικά μας. Γιατί η φιλία αν μη τι άλλο είναι ανοχή , είναι αποδοχή.

Εγώ θυμάμαι  καρέ καρέ εκείνη την πρώτη μας συνάντηση , ένα γελαστό κορίτσι με καστανοκόκκινες μπούκλες και με φακίδες στην μύτη να τραγουδάει φάλτσα. Πίστευα ότι είχες ένα αδικαιολόγητο τουπέ , που εξανάγκαζες καμιά δεκαριά πιτσιρίκια να σε ακούνε να τραγουδάς. Πίστευα ότι είχες μια μοναδική σιγουριά , που απόρρεε από την οικογένεια σου και που πάντα ζήλευα καλοπροαίρετα το πώς φρόντιζε η οικογένειά σου να νιώθεις μοναδική. Χρόνια μετά  ξέρω ότι η άνεση που πολλές φορές υιοθετείς δεν είναι τίποτα άλλο από προσπάθεια που κάνεις για  να κρύβεις τις ανασφάλειες σου.
  Πιστεύω ότι είμαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα  και σε έχω στην ζωή μου , σε αγαπάω σαν αδερφή μου,  ακόμα και όταν μου τραγουδάς.
Αν όλοι είχαμε έστω έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μας, οι ψυχίατροι και ψυχολόγοι θα είχαμε λιγότερη πελατεία.

ΥΓ έχεις απαίσια φωνή

Ενώ στη ζωή τα χαστούκια ερχόταν το ένα μετά το άλλο στο θέμα φιλία στάθηκα κάτι παραπάνω από τυχερή. Η φίλη/"αδερφή"/κουμπαρα μου , πριν χρόνια  είχε γράψει και ποστάρει σε άλλο διαδικτυκό χώρο κάτι για μένα και την φιλία που μας δένει....σας το παρουσιάζω με αγάπη

(συγχωρέστε με λίγο όσο αφορά την μορφοποίηση κειμένου....ο δαίμων του υπολογιστή μου βλέπετε  )

ΤΙ ΕΣΤΙ ΦΙΛΙΑ;

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά που σε είδα. Από
την άλλη η μαμά μου, μας έχει τόσες φορές διηγηθεί την πρώτη μας
συνάντηση που πιστεύω πλέον ότι είναι στην δική μου μνήμη. Να μου
συστήνει η μαμά μου το κορίτσι με τα μαύρα μαλλιά , που ήταν
πιασμένα με μια τεράστια πουά κορδέλα , και ενδόμυχα να χαίρομαι για
το δικό μου φούξια λαστιχάκι της αλογοουράς μου, να μου λέει ότι την
Δευτέρα θα έρθει στο ίδιο σχολείο , στην ίδια τάξη με μένα. Εκτός από
την κορδέλα της εντύπωση μου έκανε και το όνομα της...Σοφιάννα.
Όμορφο όνομα σκέφτηκα  καμία σχέση με το δικό μου που ανέκαθεν δεν
μου άρεσε. Ωστόσο έχω μια εικόνα, από την πρώτη μου μας συνάντηση "θα
γίνω τραγουδίστρια όταν μεγαλώσω" σου είπα με στόμφο βγάζοντας το
λαστιχάκι μου και τινάζοντας το μαλλί μου πίσω. "Έχεις απαίσια φωνή
για τραγουδίστρια " μου πες χωρίς καν να με κοιτάξεις και βούρκωσα.
Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα λες , το να βουρκώνω, αφήνω εκτεθειμένες
τις αδυναμίες μου και πάντα θα είναι πρόθυμοι κάποιοι να τις
εκμεταλλευτούν.

Την Δευτέρα στο σχολείο ήμουνα σίγουρη ότι δεν θα κάναμε καν παρέα.
Είχα απειλήσει και τον Αλέξη ότι αν σου μίλαγε έστω και μια
σκέτη "καλημέρα" θα τον δάγκωνα. Η δασκάλα μας ακουμπώντας στους
ώμους σου και κοιτώντας την τάξη ζήτησε να καλωσορίσουμε , την νέα
μας συμμαθήτρια. Αφού το βλέμμα σου πλανήθηκε στο χώρο , σταμάτησε
πάνω μου , γέλασες σατανικά και ήρθες και έκατσες δίπλα μου , σαν να
διάβασες το συννεφάκι με τις σκέψεις μου , πράγμα που κάνεις ακόμα
και σήμερα ,"διάβασες" πόσο πολύ σε αντιπαθούσα , πόσο πολύ ήθελα να
σου τραβήξω τα μαλλιά. Αρκέστηκα στο να τραβήξω το πρώτο διάλλειμα
μια γραμμή στο θρανίο οριοθετώντας το χώρο της καθεμιάς μας, και την
επόμενη ώρα σου έκανα σαφές τις προθέσεις μου τι θα γινόταν αν
παράβαινες την μολυβένια γραμμή.

Δυο χρόνια μετά τρυπήσαμε με καρφίτσα τους δείκτες μας , και ενώσαμε
τα αίματα μας , το είχα δει σε μια αμερικανιά και πολύ μου άρεσε ,
μου πες ότι αυτό το κόλπο δεν λειτουργεί , το είχατε δοκιμάσει με
την Ζωή στο προηγούμενο σχολείο και μετά που μετακομίσατε δεν είχατε
μιλήσει ξανά , με είδες που απογοητεύτηκα και συμπλήρωσες "δεν
λειτουργεί πάντα".
Ήσουνα πληγωμένη από φιλίες , και ήθελα όσο τίποτα άλλο να σου
αποδείξω ότι ο κόσμος ανάποδα να γύριζε εμείς θα συνεχίζαμε να
είμαστε φίλες...οι καλύτερες. Ξέθαψα την αγαπημένη μου Barbie και
ήμουνα έτοιμη να την χαρίσω στο κορίτσι που δεν χαμογελούσε εύκολα ,
στο κορίτσι που μου εκμυστηρεύτηκε καιρό μετά ότι διάλεξε να κάτσει
μαζί μου τότε γιατί της άρεσαν τα κόκκινα μαλλιά και οι φακίδες μου,
στο κορίτσι που με κουβάλησε δυο τετράγωνα όταν έσπασα το πόδι μου ,
στο κορίτσι που αντιμίλησε στον δάσκαλο που με πρόσβαλε , στο κορίτσι
που τελικά έκανα να πιστέψει ότι υπάρχει φιλία.

Θυμάμαι δυο κοριτσάκια έξω από το φροντιστήριο αγγλικών να κάθονται
στα σκαλιά και να γράφουν την τελευταία στιγμή τις ασκήσεις μαζί χτυπούσαμε τα κουδούνια στην γειτονιά , μαζί τρυπήσαμε τα αυτιά μας
μαζί στα πρώτα πάρτυ , μαζί στα πρώτα καφέ , ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο συζητώντας για τους εφηβικούς μας έρωτες , ήσουνα η 3η αδερφή μου , ήμουνα η αδερφή που δεν είχες.
 
Μεγαλώναμε μαζί , μαζί ξεκινούσαμε κάθε άνοιξη γυμναστήριο , μαζί
βάψαμε τα μαλλιά μας πρώτη φορά , δεν γέλασες όταν έγινα μελαχρινή.
Μαζί παίρναμε κρυφά το αμάξι της μαμάς μου για βόλτες τα
σαββατόβραδα, μαζί πήγαμε μόνες διακοπές πρώτη φορά στην Σαντορίνη,
μαζί συμπληρώσαμε το μηχανογραφικό μας. Μαζί αποφασίσαμε και κάναμε από ένα ταττού , εσύ με κράταγες όταν τσίριζα… Μαζί κουτσομπολέψαμε , θάψαμε, μισήσαμε , πονέσαμε , δακρύσαμε , ερωτευτήκαμε διάφορους…


Μαλώναμε συχνά , μεγαλώνοντας πιο αραιά , θυμάμαι που σου είχα
κρατήσει μούτρα για 4 μέρες μια φορά όταν μου χάλασες μια μπλούζα.
Συνειδητοποίησα μετά ότι οι μπλούζες δεν μιλάνε , δεν χαμογελάνε,
δεν σου κάνουν γκριμάτσες όταν είσαι στεναχωρημένη. Είσαι αυτή που με
έχει δει να κλαίω , να γελάω , να θυμώνω , να χτυπιέμαι , να φοράω
την πράσινη μάσκα ομορφιάς και τις ξεχειλωμένες πιτζάμες μου. Πάντα
άκουγε η μία την άλλη , με μεγάλη προσοχή , σχεδόν ποτέ δεν
συμφωνούσαμε αλλά πάντα σε ότι αποφασίζαμε ήταν η μία δίπλα στην άλλη
"Μην τα φτιάξεις μαζί του , θα σε πληγώσει" μου είπες....φυσικά και
τα έφτιαξα , φυσικά και με πλήγωσε....στον δικό σου ώμο έκλαψα , εσύ
μου έδινες χαρτομάντιλα.

Σαν σιαμαίες μας βλέπανε όλοι , όμως είμαστε κατά βάθος τόσο
διαφορετικές. Ευκολόπιστη εγώ επιφυλακτική εσύ , έξω καρδιά εγώ
μαγκωμένη εσύ , αδύναμη εγώ δυνατή εσύ , εύκολη στις αγκαλιές και
στα χαμόγελα εγώ , συγκρατημένη και λογική εσύ....λίγο πίσω εσύ λίγο
μπροστά εγώ...μας βόλευε....εγώ σε έσπρωχνα εσύ με κράταγες.
Ακόμα θυμάμαι τις σοφιστικέ συζητήσεις μας , εκείνα τα καλοκαίρια με
τον καύσωνα στην εξεταστική του Ιουνίου, στο 3άρι μας στην τότε
Λ.Καραμανλή. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΑ σε ρώτησα και εσύ ανακατεύοντας το φραπέ
με το καλαμάκι , τεντώνοντας τα πόδια σου πάνω στα κάγκελα ,
παίρνοντας και το σοβαρό σου ύφος λες:
Η φιλία βελτιώνει την ευτυχία, μετριάζει την δυστυχία , διπλασιάζει
την χαρά μας , κόβει τον πόνο στα δύο. Φιλία είναι όσα δεν τολμάς να
πεις πολλές φορές ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Φιλία είναι που
μπορούμε και γελάμε με τα ίδια χαζά αστεία , που μπορούμε και
διαβάζουμε η μια τις σκέψεις της άλλης. Φιλία είναι απλές στιγμές ,
στιγμές αδυναμίας , λόγια που ειπώθηκαν , καταστάσεις που ζήσαμε,
φράγκα που δανείσαμε....και μου έκλεισες το μάτι συνωμοτικά.

Όταν χώρισα με τον Νίκο , και αφού του πέταξα από το μπαλκόνι και τα
τελευταία του πράγματα σε πήρα τηλέφωνο. "Δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω
χωρίς αυτόν ,νιώθω ότι αγγίζω τα όρια μου , κάπως έτσι πρέπει να ναι
η τρέλα". Ήρθες με το πρώτο αεροπλάνο , μου χτύπησες το κουδούνι
κρατώντας ένα μπολ παγωτό , "απόψε θα τον ξορκίσουμε" μου πες...
πάντα επιδείκνυες μεγαλύτερη φαντασία από μένα στις βρισιές όταν
αναφερόμαστε σε εκείνον.

Θυμάμαι τα γενέθλια σου , σε ρώτησα αν είχες πάθει κρίση ηλικίας και
αφού κατέβασες μονορούφι το ποτό σου μου πες "πας καλά??? σιγά να
μην πάθω κρίση ΚΑΙ με την ηλικία μου...μεγαλώνουμε και μεγαλώνουμε
όμορφα". Απλά χαμογέλασα και σκέφτηκα πόσο διαφορετικές είμαστε.
Τότε μου πες "θα τον παντρευτώ" εγώ πάλι μετά το 10ο σφηνάκι σε
παίρνω αγκαλιά και σου ψιθυρίζω "μην το κάνεις , θα πεθάνεις από
ανία". Η απάντηση σου ήταν και αυτή χειμαρρώδης: "νιώθω ασφαλής".
Σε φίλησα και δάκρυσα , μάλωσα τον εαυτό μου γιατί μάλλον σκεφτόμουν
εγωιστικά κατά βάθος που θα έμενα Χανιά και εσύ Θεσσαλονίκη. Θέλω να
με παντρέψεις μου ζήτησες.
Πέρσι σαν σήμερα έγινες μανούλα , με θυμάμαι πάνω-κάτω στον διάδρομο
της κλινικής , σαν αγχωμένος σύζυγος έκανα , και τότε σε είδα ,και
πάλι έκλαιγα , και πάλι μου έτρεχε η μάσκαρα και μισοζαλισμένη μου
λες: "Αδυνάτισες πολύ , και δεν σου πάει" και ανοίγοντας τα μάτια
σου συμπληρώνεις "καλέ ήρθες να δεις το βαφτιστήρι σου με την ρίζα
άβαφτη???"

.....Καιρό μετά μου είπες "φοβάμαι τι κάνουμε τώρα?"
"Να μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ" και τότε συνειδητοποίησα ότι
ουσιαστικά ήταν η πρώτη φορά που εγώ σε καθησύχαζα.

Λυτρώθηκα μου είπες πριν 10 μέρες...επιστρέφω...και εγώ σε περιμένω.
Θα κάτσουμε μαζί στην κούνια στην βεράντα της μαμάς μου , να φοράμε
τα παλτό μας , να τρώμε παγωτό , μες στο καταχείμωνο , να
αγναντεύουμε το λιμάνι των Χανίων...ίσως δούμε και κανένα αστέρι να
πέφτει και που ξέρεις ίσως πιάσει η ευχή μας αυτή την φορά.   

                                                  Δεκέμβριος 2008

Σήμερα "γουρουνιάσαμε" ελαφρώς...ας όψετε η υπέροχη λιακάδα. Καθήσαμε για καφεδάκι στο λιμάνι Χανίων , που το καφεδάκι έγινε καραφάκι ούζο....και το καραφάκι...καραφάκια Υπέροχη μέρα , υπέροχη θάλασσα , υπέροχη λιακάδα...
Φάγαμε ουζομεζέδες , και τιμήσαμε δεόντως οτιδήποτε τηγανιτό υπήρχε 

Νομίζω ότι το καλοκαίρι μας κλείνει το μάτι δειλά δειλά...

 Η τελευταία ημερομηνία για την καταβολή του Δώρου Χριστογέννων είναι η 21η Δεκεμβρίου..όσοι έχουν δουλειά μέχρι τότε βέβαια...

Σύμφωνα με τις προφητείες των Μάγια .... οι εργοδότες την βγάλανε....όμως σύμφωνα με την Νasa , την κάνανε

καλησπέρα 

Σίγουρα είναι τραγικό να γυρίζεις σπίτι και να το βλέπεις άνω -κάτω , να ξέρεις πώς στο χώρο σου , που υποτίθεται πρέπει να νιώθεις ασφαλής , κάποιος άγνωστος έχει μπει , περπατήσει , ανακατέψει προσωπικά σου πράγματα. Σε μια φίλη μου έτυχε κάτι χειρότερο , κοιμόταν ενώ μπήκαν δύο άτομα μέσα , ξύπνησε , τους είδε να ψάχνουν τα συρτάρια της , να πετούν στο πάτωμα φωτογραφίες , και άχρηστα για αυτους χαρτιά , και δεν μπορούσε να πει κάτι , να φωνάξει , να βρισει , να αντιδράσει γενικώς...παρά μόνο να συνεχίσει να προσποιείται ότι κοιμάται. Καθόταν στο κρεβάτι της , για 45 λεπτά και τους έβλεπε να βεβηλώνουν την προσωπική της ζωή και αυτή απλά έκανε ότι κοιμόταν .... από το φόβο της , της έφυγαν ούρα...και δεν μπορούσε να κάνει το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ...και αυτό στα Χανιά Κρήτης , που είμαστε επαρχία και υποτίθεται είμαστε περισσότερο ασφαλείς από ότι στις μεγαλες πόλεις...

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ακόμα δεν έχουμει δει τίποτα , πιστεύω ότι η εγκληματικότητα θα ξεφυγει δραματικά..θα σκοτώνεται κόσμος για λίγα ευρώ.... ή δραχμές....και δεν θα αντιδράμε...καλώς ήρθαμε