Το βιβλίο αυτό το τελείωσα λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Είχα ακούσει τις καλύτερες κριτικές, γεμάτες ενθουσιασμό και θαυμασμό. Μου άρεσε, δεν μπορώ να πω το αντίθετο. Ήταν όμως κατώτερο των προσδοκιών μου. Σε κάποια σημεία ήταν υπεραπλουστευμένο και νομίζω πως τελείωσε λίγο απότομα. Βέβαια, το θετικό του είναι πως έθιξε το θέμα της λέπρας και της Σπιναλόγκα, που για μας τους νεότερους ήταν σχεδόν άγνωστα. Αυτός πιστεύω ήταν και ο λόγος της βράβευσης του βιβλίου, η συνεισφορά στον αγώνα εναντίον της λέπρας που μαστίζει ακόμα κάποιες χώρες όπως η Ινδία.

Τα Πριμαρόλια είναι ένα από τα λίγα βιβλία που μου άρεσαν και με ενθουσίασαν πολύ. Το έχω προτείνει σε πολλούς φίλους και καθώς ήμουν έτοιμη να το προτείνω και εδώ, διαπίστωσα πως με πρόλαβε η Αγγελική. Διαβάστε το. Θα ενθουσιαστείτε.

Συγχαρήτηρια!
Ευχαριστούμε για όλα όσα προσφέρετε!

Καλημέρα!
Σήμερα θα φάμε παστίτσιο με μια ωραία σαλατούλα!

Βρε πώς τον λένε, πώς τον λένε...

Μίλαγαν δύο παππούδες:
- Άσε ρε φίλε, τι έχω πάθει. Όλο ξεχνάω τελευταία. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά μαζί μου.
- Α, και εγώ το είχα, αλλά πήγα σε έναν γιατρό και με έκανε περδίκι. Μιλάμε φοβερός γιατρός!
- Αλήθεια; Πώς τον λένε, να πάω και εγώ;
- Πώς τον λένε ρε γα**το, πώς τον λένε ... Θυμάσαι έναν πόλεμο που είχε γίνει παλιά;
- Ποιον λες, τον πρώτο παγκόσμιο;
- Όχι, πιο παλιά.
- Την επανάσταση του 1821;
- Όχι, ακόμα πιο παλιά. Στην αρχαία Ελλάδα ...
- Τον Πελοποννησιακό;
- Όχι μωρέ... Έναν που είχε γίνει για μία γυναίκα;
- Α, τον Τρωικό λες!
- Αμ, μπράβο! Πώς τη λέγαν τη γυναίκα αυτή;
- Ωραία Ελένη.

Γυρνάει και φωνάζει ο παππούς:
- Ελένη; Ρε, θύμησέ μου... Πώς τον λέγανε το γιατρό που πήγαμε;

Το αγαπημένο μου φαγητό, στο οποίο δε θα αντιστεκόμουν, είναι οι μπουμπουριστοί χοχλιοί. 

Νένα, τρομερό! 
Μου ζωγράφισες τον εαυτό μου αλλά και όλη μου την οικογένεια! 
Απίστευτο! 

Θάνο, είσαι άπαιχτος!!!

Συγχαρητήρια myl!!!
Αυτό νομίζω είναι το καλύτερο δώρο για την καινούρια χρονιά!!!
Σου εύχομαι να έχεις μια καλή εγκυμοσύνη και με το καλό να έρθει
στον κόσμο το μωράκι σου! 

Καλημέρα σε όλους!!!
Σήμερα θα φάμε φάβα, σαλάτα πράσινη και για το γιόκα μου θα φτιάξω σνίτσελ κοτόπουλο.
Καλό Σαββατοκύριακο!!!

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις μόνο ένα παιδί γίνεσαι υπερβολικός αρκετές φορές!
Εγώ, έχοντας ένα παιδί 14 χρονών, το διαπίστωσα και το διαπιστώνω καθημερινώς.
Έχοντας ένα παιδί, όλα γίνονται ταυτόχρονα και πιο εύκολα και πιο δύσκολα.
Εύκολα γιατί μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες του, υλικές και συναισθηματικές, χωρίς μεγάλη δυσκολία.
Δύσκολα γιατί είναι εύκολο να χάσεις το μέτρο και άθελά σου να του κάνεις κακό αντί για καλό.
Εκείνο που κατάλαβα είναι πως πρέπει σίγουρα να του αναθέτεις ευθύνες, να του έχεις εμπιστοσύνη,
να το βοηθάς να ανεξαρτητοποιηθεί από πολύ μικρή ηλικία, να στέκεσαι δίπλα του όταν σε έχει ανάγκη και κυρίως,
προσοχή, μην ανακατεύεσαι στις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Άφησέ το να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που θα προκύψουν μόνο του.
Αν σε χρειαστεί, να είσαι σίγουρη, θα σου το ζητήσει.

(Ένα μεγάλο λάθος που έκανα εγώ και πολλοί άλλοι γονείς με ένα παιδί,
 ήταν ότι θέλοντας να τον προστατέψω, έφτασα στην άλλη άκρη.
 Μεγάλωσα ένα παιδί αδύναμο και ευαίσθητο που χρειάστηκε να πάει στο Γυμνάσιο,
 για να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ευτυχώς....)

sgr,
εγώ δε θα σου δώσω συμβουλές - για αυτό υπάρχουν οι ειδικοί - αλλά θα σου αναφέρω ένα κοντινό παράδειγμα γιου φίλης μου που πέρασε στο τμήμα ηλεκτρονικών υπολογιστών στα ΤΕΙ της Αθήνας, δίνοντας προφορικές εξετάσεις και παίρνοντας μεγάλους βαθμούς.
Σαν δασκάλα όμως που είμαι, μπορώ να σου πω πως έχω συναντήσει πολλά παιδιά με δυσλεξία που ούτε κατά διάνοια αντιμετώπισαν ρατσισμό. Ειδικότερα τα παιδιά που έχουν γονείς σαν εσένα που νοιάζονται, ενδιαφέρονται, ενημερώνονται και ζητούν γνώμες και συμβουλές για να γίνουν καλύτεροι και πιο δυνατοί γονείς ώστε να σταθούν με τον καλύτερο τρόπο στα παιδιά τους.
Σήμερα η κοινωνία αντιμετωπίζει ποικίλα και σύνθετα προβλήματα, τα οποία αντικατοπτρίζονται και στη μικρή κοινωνία του σχολείου, έτσι ώστε ένα παιδί με δυσλεξία, θα έλεγα ότι περνά απαρατήρητο. Και όπως πολύ σωστά ανέφερες και εσύ και όσοι ακολούθησαν μιλάμε σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις για παιδιά προικισμένα, έξυπνα και αγαπητά από τον περίγυρό τους. Σε βεβαιώνω για αυτό. 

Συνέχισε τον αγώνα σου, γιατί είναι ιερός. Το παιδί σου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις!!!

Επειδή είμαι από τους άτυχους  που δεν κερδίζουν σχεδόν ποτέ το φλουρί, σκέφτηκα να ρωτήσω κι εσάς...
Για αρχή λοιπόν θα πω πως το δικό μας φλουρί το κέρδισε ο γιος μου!!
Χρόνια πολλά!!!

Αν και δεν είμαι παιδί της δεκαετίας του ΄80, έζησα πάρα πολλά από αυτά που μας θύμισες Μαργαρίτα και μπράβο σου!!
Μακάρι να ζήσουμε πολλά πολλά χρόνια και οι αναμνήσεις μας να αυξηθούν με γεωμετρική πρόοδο, αν και νομίζω ότι ο ρομαντισμός και η αθωότητα των προηγούμενων χρόνων έχει χαθεί μαζί με τα νιάτα μας....

Αχ, Θάνο μου, τι μας θύμισες!!!!!!!
Διαβάσαμε αυτά που έγραψες με τον άντρα μου και θυμηθήκαμε και άλλα πολλά.

Το Λούνα Παρκ με τον κυρ Γιώργη

Το Μεθοριακό σταθμό με τον Αλέξη

Τον Ακάκιο με τα μακαρόνια του

Τον σοκολάτα Καρνέισον με τη Λόλα του

Τα μπλουζάκια Levi`s

Τις μίνι τζιν φούστες

Τις άσπρες μπότες

Τα παντελόνια με καμπάνες 32 πόντων

Τα χαρτομάντιλα Μάνεξ

Τη θεία Όλγα

Τη θεία Λένα

Τον Άγνωστο πόλεμο

.....

Πάντως έχεις ένα μεγάλο δίκιο:
όσα πιο πολλά θυμάσαι, τόσο το χειρότερο...