Η γιορτή των ερωτευμένων

[Ο 'Aγιος Βαλεντίνος]

Σε λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 14 Φεβρουαρίου είναι η γιορτή των ερωτευμένων, των ....ανθοπωλών, των  ζαχαροπλαστών.... Ας δούμε λίγα στοιχεία....

                      Ο 'Aγιος Βαλεντίνος
Αν και ο Φεβρουάριος θεωρείται γενικά ο μήνας του έρωτα, η γιορτή έχει ουσιαστικά ταυτιστεί με την 14η εβρουαρίου, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Η παράδοση του συγκεκριμένου εορτασμού χάνεται στα βάθη του χρόνου, φτάνοντας μέχρι την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Τότε, την 14η Φεβρουαρίου πραγματοποιούνταν εκδηλώσεις προς τιμήν της Θεάς Juno, η οποία ήταν προστάτιδα της οικογένειας, των γυναικών και της συζυγικής αγάπης (αντίστοιχη της Ήρας).
Την επόμενη μέρα άρχιζε η γιορτή Lupercalia.
Σύμφωνα με τις παραδόσεις τις εποχής, τα νεαρά αγόρια και κορίτσια ζούσαν αρκετά διαχωρισμένα. Όμως, υπήρχε μια ξεχωριστή γιορτή, την οποία περνούσαν μαζί.
Κατά τη διάρκεια της Lupercalia, τα κορίτσια έγραφαν το όνομά τους σε έναν κλήρο και τα τοποθετούσαν σε ένα βάζο. Κάθε αγόρι επέλεγε έναν από τους κλήρους, διαλέγοντας έτσι την κοπέλα που θα συνόδευε καθ' όλη τη διάρκεια της γιορτής.
Συχνό ήταν το φαινόμενο τα ζευγάρια της Lupercalia να ερωτεύονται και έτσι να καταλήγουν παντρεμένα

Την εποχή που αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Κλαύδιος Β', οι εκστρατείες δεν έλειπαν, όμως υπήρχε και μια διαδεδομένη απροθυμία των ανδρών να καταταγούν στις λεγεώνες.
Σύμφωνα με τη θεωρία του ίδιου του αυτοκράτορα, αυτό συνέβαινε γιατί οι άντρες παντρεύονταν και δεν ήθελαν να αφήσουν τις αγαπημένες τους και τις οικογένειές τους.
Προκειμένου λοιπόν να αντιμετωπίσει την κατάσταση, εξέδωσε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο απαγορευόταν όλοι οι γάμοι και οι αρραβώνες.

Φαίνεται όμως ότι δεν έλαβε υπόψη του ένα νεαρό, τον Βαλεντίνο που μαζί με τον φίλο του Μάριο (ο οποίος επίσης αγιοποιήθηκε) βοηθούσαν πολλά ζευγάρια να παντρευτούν κρυφά.
Η δράση τους δεν άργησε να γίνει γνωστή, μέχρι που έφτασε και στα αυτιά του αυτοκράτορα.

Ο 'Aγιος Βαλεντίνος σύρθηκε στο παλάτι και άκουσε την θανατική καταδίκη. Θα τον χτυπούσαν με ραβδιά μέχρι να ξεψυχήσει και τότε θα αποκεφάλιζαν το σώμα του, την 14η Φεβρουαρίου.
Η καθολική εκκλησία μετέτρεψε την ειδωλολατρική Lupercalia, την παραμονή της οποίας μαρτύρησε ο 'Aγιος Βαλεντίνος, σε γιορτή για τη μνήμη του.
Καθώς ο σκοπός της δράσης του ήταν τόσο ρομαντικός, καθιερώθηκε την ημέρα της γιορτής του να γιορτάζουν όλοι οι ερωτευμένοι.

Τον καημένο... Άραγε οι καλοπροαίρετες σκέψεις και η μνημόνευση ενός νεκρού να ξεκουράζουν την ψυχή του??? Τι ρωτάω τώρα...

Eisheth, δεν το ξέρω.

[Λογοτεχνία Αγάπης]

Λογοτεχνία Αγάπης

"Ο μικρός πρίγκιπας"

Απόσπασμα από το βιβλίο του Antoine de Saint-Exupery

-Αντίο, είπε η αλεπού. Και να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δε βλέπεις σωστά παρά με την καρδιά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.
-Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια, ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Είν' ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, που το κάνει να 'χει τόση σημασία.
-Είν' ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου. ..είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.
-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται...

Antoine de Saint-Exupery

[Λογοτεχνία Αγάπης]

   Λογοτεχνία Αγάπης

 Η μοναξιά είναι από χώμα

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα. Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.
Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.
Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!
Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!
Για μια τέτοια κίνηση!

Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.
Οι ώρες, οι ελάχιστες, που πίστευα πως σε είχα δικιά μου, που ήσουνα όπως σε ήθελα, άνοιγαν τη βασιλεία του ουρανού που με δεχότανε.
Το κρεβάτι μας άπλωνε και γινόταν το πανάκριβο "τώρα" που επιτέλους ακινητούσε της ροές του άγχους μου και με μεταμόρφωνε σε μακαριότητα. Όμως μαζί σου κρατούσε ελάχιστα.

Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείκτες του ρολογιού μ' έρριχνε σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα.
Εκείνο το εξαίσιο "τώρα" του έρωτα, το τόσο ανεκτίμητο κι ακριβοπληρωμένο μπορεί και να μη συμβαίνει μονάχα μαζί σου. Ελπίζω...
Αυτή η ελπίδα με σώζει απ' την καταδίκη της άγριας εξάρτησης από σένα. Μπορεί να 'σουν η πρόγευση άλλων ηδονών που από άλλους δρόμους βρίσκονται ασφαλέστερα και διαρκέστερα. Δείγμα παραδείσου μέσα στην κόλαση μου άφησες.
Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές. Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο. Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών.

Μάρω Βαμβουνάκη

[Ποίηση]

      Ποίηση

Η νύχτα στο νησί

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

Ίσως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

Ίσως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
υπήρχες όταν δεν ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

Πάμπλο Νερούντα

Λια μου ΣΕΥΧΑΡΙΣΤΩ προσωπικά γιαυτο το υλικό που μας μετέφερες εδω,μου ξύπνησε θύμησες παλιές τοτε που μονο Βαμβουνάκη διαβαζα και σενα χαρτι εγραφα δικούς μου στιχους,με πηγες πολυ παλιά.ΝΑΙ αυτος ειναι ο ερωτας και ετσι καποτε τον γιορτάζαμε ,οχι τωρα με Αγ.Βαλεντινους και τετοια...ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ έτσι παντα ευαίσθητη για να γεύεσαι την αγάπη με οποιαδήποτε μορφή!!!!!

[Ποίηση]

       Ποίηση

            "Μονόγραμμα"

               Οδυσσέας Ελύτης
Τόσο μου ομόρφυνες την δυστυχία-που ξέρω:
Μόνο σε Σένα θα τα πω παλιά θαλασσινή Σελήνη μου.

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ΄ άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα 'πιστεψε με' και τα 'μη'
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δύο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσάχι στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ
κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιάν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισό να περνάς στο νερό
Και μισό να σε κλαίω
μες στον Παράδεισο

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και,
Μ' ακούς;
Της Αγάπης
Μια για πάντα το κόψανε
Και δε γίνεται ν' ανθήσει αλλιώς,
Μ' ακούς;
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι,
Μ' ακούς;
Δεν υπάρχει το χώμα
Δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε ο ίδιος,
Μ' ακούς;
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε
Σ' άλλους καιρούς...
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,
Μ' ακούς;
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς,
Μ΄ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης,
Μ΄ ακούς;
Aνεβάσαμε ολόκληρο νησί,
Μ΄ ακούς;
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, πoιος φωνάζει -ακούς;

Είμαι εγώ που φωνάζω κι ειμ΄ εγώ που κλαίω,
Μ΄ ακούς;
Σ΄ αγαπάω,
Σ΄ αγαπάω,
Μ΄ ακούς.


Το λουλούδι της καρδιάς. (Ένα από τα ποιήματα του R.Valentino σε ελεύθερη μετάφραση)

Ω ρόδον αξιολάτρευτον,
εις ποίον κρυμμένον κάλυκαν  κείτεται του αληθινού μου έρωτος η τρυφερά καρδία;
Θεοί δεν σε ηράσθησαν, και ευλαβώς ενέσκυψαν προς σε χαρίζοντες πνοή και ευλογία;
Και εις θέσιν προεξέχουσα των ροδανθών σου κλώνων,
σπάνιον είδον κόσμημα υπέροχον πλην μόνον,
oμοίως ρομβινίω λαμπυρίζον,
το άνθος της καρδίας σου ανθίζον

καλά λία μου τι να πώ τώρα! είσαι λέμε φοβερή και στο (φυζικ) αλλά και στα πολύ ωραία πράγματα που συνέχεια μοιράζεσαι μαζί μας. Μπορέι να μην απαντώ συνέχεια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τα διαβάζω φιλακια και καλή σου μέρα!

Το ίδιο ισχύει και για τις περισσότερες από μας.

[ΜΟΥ ΛΕΊΠΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ]

η Λία ειναι φοβερή σε όποιο θέμα αναπτύξη
Μπραβο Λία

["Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένεςμ' έτη φωτός, δεν μου λένε τίποτα.Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριάκαι δεν μπορούσα να σ' αγγίξωσαν απλησίαστο απλανή αστέρα"]

Έτη φωτός
Τιτος Πατρίκιος

"Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες
μ' έτη φωτός, δεν μου λένε τίποτα.
Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά
και δεν μπορούσα να σ' αγγίξω
σαν απλησίαστο απλανή αστέρα"

το βιβλιο του Ερωτικου "Κι εμεις αγαπησαμε αλλα δεν καναμε ετσι"
ειναι τελειο για δωρο στην γιορτη των ερωτευμένων

[Ποίηση - Γιάννης Ρίτσος]

      Ποίηση - Γιάννης Ρίτσος

        Από το "Ελάχιστο Χρονικό του Έρωτα"

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν.
Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο έλειπαν
τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, τις έκαναν
σκάλες για τα δωμάτιά τους. Όταν βράδιασε,
όλα τα κατάπιανε τα φύλλα, χτυπώντας ηδονικά τις γλώσσες τους.
Οι δυο καρέκλες περίμεναν ακόμη σα δυο μικρά ικριώματα
στο χείλος μιας πράσινης μοναξιάς μπροστά στο φεγγάρι.

(Θερινό Φροντιστήριο)
Από τη "Μικρή Σαϊτα σε Κόκκινο Μείζον"

Το σώμα σου στην αμμουδιά
η άμμος κολλημένη στη σάρκα σου
η άμμος στα χέρια μου
στη γλώσσα μου
να σε ανακαλύπτω
πίσω απ' το λεπτότατο εμπόδιο
κ' η άμμος να πέφτει απ' τα μαλλιά μας
να κατακάθεται στο βυθό της σιωπής
κ' εμείς
ωραίοι φρεσκολουσμένοι
απ' τα δικά μας νερά αναδυμένοι
στο φως και στο σώμα
τούτης της γης.

(Τα Ερωτικά)
Aπό το "Σάρκινο Λόγο"

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα, καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών. Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα, αρθρώνονται απόρρητες λέξεις,
τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' την πράξη του έρωτα. Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία, πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο, μια γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου. Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου. Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη. Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα. Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει την ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό. Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο. Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία. Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου. Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα. Κάτω απ' την κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική, παγκόσμιαν ένωση. Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει. Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: κρύψου.

<a href="https://www.youtube.com/v/jZXrqYu5tsQ" target="_blank">https://www.youtube.com/v/jZXrqYu5tsQ</a>

 ΣΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ γιαυτη την ενότητα που εσυ ανοιξες,εγω σευχαριστω ιδιαίτερα για αυτη τη μουσική σου επιλογή.
Εγώ για την ημέρα του Αγ.Βαλεντίνου θα σας αφιέρωνα τι άλλο αυτο....

           <a href="https://www.youtube.com/v/0Ijcnxsz05M" target="_blank">https://www.youtube.com/v/0Ijcnxsz05M</a>