Εγώ πάντως δεν τοξερα οτι αυτό το σαιντ εχει ψεύτικες ειδησεις...Πάντως οσον αφορά το αν οι ελληνικές θάλασσες έχουν καρχαρίες και σκυλάκια δεν είναι ψέμματα!...
Τουλάχιστον έχω προσωπική γνώση... και μάλιστα στην οικογένειά μου στο ίδιο μου το παιδί και σε φίλους μου...
Επίσης στον Κάλαμο κάθε καλοκαίρι βγάζουν οι ψαράδες νεογέννητα σκυλάκια(μου ειχαν χαρίσει κάποτε ενα για να το βαλσαμώσω...) σκούρο μπλέ χρώμα με ανοιχτόχρωμη κοιλιά τα γδέρδουν και τα πουλάνε για ...ουζομεζέ στα ουζερί...!!! Κάπου εκει 'έρχονται και γεννάνε..φαίνεται...
¨Οον αφορά το περιστατικό με το παιδί μου (τον γυιο μου), πριν από 5 χρόνια εκανε προπόνηση στο τρίαθλο με κολύμβηση, και είχε ξεκινήσει μπρός στα μάτια μου να κολυμπάει στην παραλια του Καλάμου εμπρός στο Λούνα Πάρκ, και θα πήγαινει στην Αγιά Μαρίνα κολυμπώντας.... ειναι πολύ μεγάλη απόσταση και σε πολύ βαθειά νερά... θα πήγαινε και θα ερχότανε κολυμπώντας....
Αυτό το έκανε κάθε μέρα ...ηταν ρουτίνα γιαυτόν....και εγώ πάντα τον παρακολουθουσα από την ακτή....
Μιά μέρα είχε ξεκινήσει και είχε προχωρήσει περίπου οχι περισσότερο απλό 50 μέτρα και περίπου 20 μετρα μεσα στην θάλασσα από την ακτή είχε πάρει ρυθμο και κολυμπούσε εντατικά....
εκεί που κολυμπουσε βλέπω ξαφνικά πίσω του στα 5 μέτρα να αναδύεται ένα μάυρο τριγωνικό πτερύγιο....!!!
Αμάν ειπα μέσα μου...και μου κόπηκαν τα πόδια μου... πάει το παιδί μου δεν γλυτώνει με τίποτα , μάζεψα όση δύναμη είχσ και προσπάθησα να τρέξω απ εξω παράλληλα να τον φθάσω... εκείνος κολυμπουσε σαν να μην συνέβαινε τίποτα!!!
Με.... φωνή... όση έβγαινε από την.... τρομάρα μου!!... και με νοήματα σαν κωφάλαλλη του εξηγησα και του είπα τι συνεβαινε.... εκείνος συνέχιζε κανονικά σαν να μην με άκουγε... ο σκύλος ακουλουθούσε... για 10 περίπου μέτρα ακόμη....μέχρι που εξαφανίστηκε....!! Τώρα είχα περισσότερη τρομάρα μην του επιτεθεί από κάτω γιατί είναι ύπουλος....γονάτισα και προσευχόμουνα μερα μεσημέρι στην ακτή....ευτυχώς ήταν 1,30 μεσημέρι, και ο κόσμος είχε πάει για φαγητό και ήταν έρημη...
Τελικά το παιδί συνέχισε να κολυμπάει έφθασε στο εκκλησάκι και επέστρεψε, ο δε καρχαρίας απομακρύνθηκε στα βαθειά...
Οταν ηλθε κοντά μου το παιδί μου..το ρώτησα καλά δεν το είδες το ψάρι? και δεν φοβήθηκες?
Το είδα μου είπε αλλά προσπάθησα να μην πανικοβληθώ και εκκρίνω ορμόνες φόβου, γιατί τότε αν τις μυρίσει μαζί με τον ιδρώτασ μου τότε επιτίθεται αμέσως...!!! Τον είδα με την περιφερειακή μου όραση...και είπα είναι δυνατόν.....ναναι αλήθεια? εδώ δηλαδή τελειώνει η ζωή μου...?? Κι όμως ηταν αλήθεια!...αλλά ο Θεός ήθελε να ζήσω....
Απο τότε ποτέ ξανά βαθειά κολύμπι πάνω απλό 10 το πολύ μέτρα από την ακτή.... και αυτά με φόβο...Την θάλασσα πρέπει να την σεβόμαστε... επάνω ειναι ηρεμη και μοιάζει υπέροχη...! αλλά από κάτω ...ποτέ δεν ξερεις τι...κρύβει...!!