Γεύσεις με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης και ταυτότητα.

[Φορμαέλα Αράχοβας,]

Φορμαέλα Αράχοβας,
Είναι κίτρινο ημισκληρο τυρί που παράγεται από μείγμα γίδινου και πρόβειου γάλακτος και μόνο στην περιοχή της Αράχοβας. Είναι παραδοσιακό σαχανοτύρι με πικάντικη γεύση και καταναλώνεται ευχάριστα σε σαλάτες, σκέτο ή ακόμη και σε πίτες. Πρόκειται, φυσικά, για ένα τυρί με ονομασία προέλευσης κατοχυρωμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Φάβα Σαντορίνης
Είναι διάσημη για τη μοναδικότητα που της δίνει το έδαφος της Σαντορίνης. Είναι όσπριο που προέρχεται από μια ποικιλία λαθουριού. Το μέγεθός της είναι μικρό, με έντονο κίτρινο χρώμα, και ξεχωρίζει γιατί έχει έντονη γεύση και άρωμα. Η κλασική συνταγή με ξερό κρεμμύδι και ελαιόλαδο είναι ιδιαίτερα αγαπητή. Μετά τη συγκομιδή της ακολουθείται μια δύσκολη επεξεργασία που γίνεται από τους ίδιους τους παραγωγούς. Γι' αυτό και είναι η καλύτερη
 
Μανιτάρια Γρεβενών
Περισσότερα από 1.000 είδη μανιταριών φυτρώνουν στο βόρειο τμήμα του νομού Γρεβενών. Τα άγρια αυτοφυή - και όχι μόνο- μανιτάρια συναντώνται στα δρυοδάση του Βοΐου. Έχουν έντονο άρωμα και πλούσια γεύση. Είναι θρεπτικά και προσφέρονται για βασικό συστατικό σε πολλές συνταγές μαγειρικής, ενώ είναι το ίδιο νόστιμα φρέσκα αλλά και ξερά.

Κρόκος Κοζάνης
Πρόκειται για το ακριβότερο μπαχαρικό και  την πιο πολύτιμη -κυριολεκτικά- αρωματική ύλη της γης. Στην Ελλάδα παράγεται αποκλειστικά εδώ και τριακόσια περίπου χρόνια στα κοζανίτικα κροκοχώρια. Έχει ιδιαίτερο άρωμα και χρώμα και είναι γνωστός για τις φαρμακευτικές και θεραπευτικές  του ιδιότητες, ενώ αποτελεί βασικό συστατικό της υψηλής γαστρονομίας. Τα βαθυκόκκινα λεπτά νήματα της ζαφοράς -όπως συνήθως λέγεται- ανήκουν στην καλύτερη ποιότητα στον κόσμο
 
Αγνό παρθένο ελαιόλαδο
Παράγεται από ελαιόδεντρα που ανήκουν στη φημισμένη ποικιλία Olea. Η ποικιλία αυτή σε συνδυασμό με τη σωστή καλλιέργεια, την κατάλληλη χρονική συγκομιδή του καρπού και τη σωστή αποθήκευση δίνουν το αγνό παρθένο ελαιόλαδο. Το ελαιόλαδο αποτελεί τη βάση της μεσογειακής διατροφής και είναι ιδανικό για καθημερινή κατανάλωση σε οποιοδήποτε φαγητό ή σαλάτα. Ο χυμός της ελιάς έχει ευεργετικές ιδιότητες που συγκεντρώνονται όλες σ' ένα μπουκάλι αγνού παρθένου ελαιόλαδου.

Φέτα
Το ελληνικό τυρί με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης που παράγεται από πρόβειο γάλα και διατηρείται μέσα σε άλμη. Η φέτα έχει λευκό χρώμα, αλμυρή γεύση και η ποικιλία αλλάζει ανάλογα με τη σκληρότητα του τυριού. Είναι πλούσια σε βιταμίνες και πρωταγωνιστεί σε συνταγές από όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας. Οι πιο διάσημες ποικιλίες του συγκεκριμένου τυριού συναντώνται στην περιοχή της Θεσσαλίας.
 
Χυλοπίτες
Η ιστορία της ελληνικής εκδοχής της πάστας ξεκίνησε απο τη Θράκη. Το καλό και πλούσιο σιτάρι και οι Ελληνίδες νοικοκυρές παρασκεύαζαν τις χυλοπίτες -είδος ζυμαρικού- με αυγά και πιο έντονη γεύση. Σήμερα οι παραδοσιακές χυλοπίτες φτιάχνονται σε όλη την Ελλάδα. Ανάλογα με την περιοχή, οι χυλοπίτες είναι συνήθως κομμένες σε μικρά τετράγωνα ή με μικρότερο μήκος από τα κοινά ζυμαρικά. Ταιριάζουν με φρέσκια σάλτσα ντομάτας και τριμμένη ελληνική γραβιέρα.
 
Ούζο Μυτιλήνης
Είναι αναμφισβήτητα το εθνικό ποτό της Ελλάδας. Πολύ δυνατό στη γεύση και  ιδιαίτερα αρωματικό. Η χρήση του γλυκάνισου δίνει την ιδιαιτερότητα του αλκοολούχου αυτού αποστάγματος. Θολώνει όταν του προσθέσει κανείς νερό και πίνεται ακόμη και σκέτο. Το μυστικό είναι στην ωρίμανση, που διαρκεί πάνω από δύο μήνες για να δέσουν όλα του τα αρώματα. Το ούζο χρησιμοποιείται σε διάφορες περιοχές της χώρας τόσο στη μαγειρική όσο και στη ζαχαροπλαστική.
 
Γραβιέρα Κρήτης
Είναι σκληρό τυρί που παράγεται στην Κρήτη από πρόβειο γάλα και ελάχιστο κατσικίσιο. Η γεύση της είναι πλούσια, γλυκιά, ελαφρώς αλατισμένη, βουτυράτη, με το ευχάριστο άρωμα του γάλακτος. Ταιριάζει με μέλι, ψωμί και κριθαρένια παξιμάδια. Είναι ακόμη ένα ελληνικό τυρί με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σύγκλινο
Η σπανιότητα των υλικών και η δυσκολία συντήρησης των τροφών κάποτε οδήγησε τους Λάκωνες στο να παστώνουν το κρέας. Σήμερα αυτή η συνήθεια έμεινε για λόγους παράδοσης. Το σύγκλινο είναι κρέας χοιρινό «ψημένο» σε χοντρό αλάτι και ειδικά καπνισμένο από βότανα και μπαχαρικά και κόκκινο κρασί. Παραλλαγές του μπορεί να συναντήσετε στην Ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά και στην Κρήτη. Δοκιμάστε το στην αρχική του μορφή ή ακόμη και τηγανητό.

 Real Simple

 

[Μαστίχα Χίου]

Να προσθέσω και εγώ με τη σειρά μου... γιατί ειναι σημαντικό να γνωρίζουμε εκτος από την ιστορία του τόπου μας
και τα προϊόντα που παράγει και έχουν ελληνική ταυτότητα

Μαστίχα Χίου
Η μαστίχα προέρχεται από τη ρητίνη που στάζει σαν δάκρυ από τον φλοιό του μαστιχόδεντρου (Pistacia lentiscus).
Είναι αποκλειστικά ελληνικό προϊόν, γιατί παρότι το μαστιχόδεντρο φυτρώνει σε πολλά μέρη, δακρύζει μόνο στο νησί της Χίου,
παράγοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τους πολύτιμους κρυστάλλους του.
Ο Ηρόδοτος είχε γράψει από τον 5ο αιώνα π.Χ. για την ιδιαίτερη συμπεριφορά του μαστιχόδεντρου.
Σύμφωνα με την παράδοση, τα μαστιχόδεντρα άρχισαν να δακρύζουν όταν οι Ρωμαίοι βασάνισαν τον Άγιο Ισίδωρο, προστάτη του νησιού.
η Μαστίχα της Χίου έχει γίνει αποδεκτή κι έχει καθιερωθεί ως ελληνικό προϊόν, κι έτσι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που έχει το δικαίωμα να την παράγει.

Ούζο
Το ούζο είναι ένα διάσημο διεθνώς ελληνικό ποτό-απεριτίφ. Πρόκειται για ένα ηδύποτο με άρωμα γλυκάνισου που καταναλώνεται ευρέως σε όλη την Ελλάδα.
Το ούζο εξάγεται σε όλο τον κόσμο και είναι το προϊόν της Ελλάδας με τη μεγαλύτερη διεθνή ζήτηση.
Η κατανάλωση ούζου για τους ίδιους τους Έλληνες είναι μια τέχνη, καθώς επίσης και ένας τρόπος ζωής.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, ουζερί υπάρχει σχεδόν σε κάθε πόλη, κωμόπολη και τα χωριό.
Κάθε καφέ στην Ελλάδα, από το πλέον μοντέρνο έως το πλέον παραδοσιακό, σερβίρει ούζο.
Το ούζο ειναι επίσης ένα καθιερωμένο ελληνικό προϊόν.

Οίνος
Η Ελλάδα, η περίφημη πατρίδα του Διονύσου, θεού του κρασιού, έχει την πιο μακρόχρονη ιστορία του κρασιού στον κόσμο,
καθώς και την πλουσιότερη κληρονομιά. Στην αρχαία Ελλάδα, οι γιορτές προς τιμή του Διονύσου,
όπως τα Λήναια και τα Διονύσια, ήταν πολυάριθμες. Το ελληνικό κρασί παράγεται εδώ και περισσότερα από 4000 χρόνια.

Κυριότερες ποικιλίες Ελληνικών κρασιών

Αγιοργίτικο
Βασιλιάς των κόκκκινων σταφυλιών στην Πελοπόννησο, το Αγιοργίτικο καλλιεργείται στη Νεμέα.
Παράγει κρασιά βαθυκόκκινου χρώματος με έντονη γεύση μαύρου φραγκοστάφυλου και βατόμουρου και μια πλούσια,
μεστωμένη, βελούδινη, γευστική υφή. Οι μαλακές νέες σοδειές Αγιοργίτικου συνοδεύουν φρούτα και πίνονται ευχάριστα
όσο είναι ακόμα σε νεαρή ηλικία. Ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα για μακρόχρονη αποθήκευση (5-10 χρόνια).

Ασσύρτικο
Το Ασσύρτικο είναι η ποικιλία που κυριαρχεί στη Σαντορίνη, αλλά έχει μεταναστεύσει με επιτυχία και στη Χαλκιδική, την Επανομή,
τη Δράμα και το Όρος Παγγαίο στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και στην Πελοπόννησο. Διατηρεί την υψηλή οξύτητά του ακόμα και σε φάση πλήρους ωρίμανσης.
Με τραγανή οξύτητα και εξαιρετική μεταλλικότητα, τα κρασιά του είναι πλούσια και δροσιστικά. Τα αρώματά του θυμίζουν κίτρο, άνθος λεμονιού,
φλούδα πορτοκαλιού και γκρέιπφρουτ.

Αθήρι
Άλλο ένα λευκό σταφύλι, που βρίσκει κανείς στα νησιά του νότιου Αιγαίου και στη Χαλκιδική, στην ανατολική Μακεδονία.
Τα κρασιά του διακρίνονται από τα υπέροχα αρώματα λουλουδιών και την ορεκτική επίδρασή τους που ξυπνάει τον ουρανίσκο.

Ντεμπίνα
Λευκή ποικιλία από την Ήπειρο, της οποίας τα κρασιά δίνουν έμφαση στο φρούτο. Χαρακτηριστική είναι η δροσιστική οξύτητά τους
κι η φινέτσα των αρωμάτων τους που φέρνουν στο νου πράσινο μήλο και αχλάδι. Η Ντεμπίνα δίνει τη δυνατότητα για την παραγωγή αφρωδών οίνων.

Κοτσιφάλι
Κόκκινο κρητικό σταφύλι, το Κοτσιφάλι παράγει κρασιά που διακρίνονται για την υπέροχη χυμώδη γεύση τους,
το λαμπερό κόκκινο χρώμα τους και την καλή επίδρασή τους στον ουρανίσκο. Συνήθως αναμειγνύεται με ένα άλλο κόκκινο νησιωτικό σταφύλι, τη Μαντηλαριά.

Λιάτικο
Αποκλειστικά κρητικό σταφύλι, το Λιάτικο θεωρείται ως μία από τις αρχαιότερες ελληνικές ποικιλίες.
Ωριμάζει τον Ιούλιο, από όπου παίρνει και το όνομά του, που αποτελεί σύντμηση του «Ιουλιάτικο».
Το Λιάτικο είναι ποικιλία με υψηλές οινοπνευματώδεις δυνατότητες, της οποίας τα έξοχα χαρακτηριστικά αναδεικνύονται
με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αφού ωριμάσει επαρκώς.

Λημνιό
Το Λημνιό είναι μια αρχαία ποικιλία κόκκινου σταφυλιού από το νησί της Λήμνου. Αναφορές σε αυτό έχουν κάνει ο Αριστοτέλης κι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς.
Σήμερα καλλιεργείται όχι μόνο στη Λήμνο, αλλά και στη Χαλκιδική και στη Βόρεια Ελλάδα, όπου παράγει ένα υπέροχο, κόκκινο λαμπερό κρασί, με την εξωτική ευωδιά που αναδίδουν οι μενεξέδες μετά τη βροχή και το άρωμα των κερασιών.

Μαλαγουζιά
Η φίνα αυτή λευκή ελληνική ποικιλία σχετίζεται πιθανότατα με το περίφημο κρασί «Μαλβάσια» του Μεσαίωνα.
Διασώθηκε από τη λησμονιά χάρη στη διορατικότητα ορισμένων Ελλήνων παραγωγών που πίστεψαν σε αυτή.
Τα εγκώμια των κριτικών κι η ενθουσιώδης ανταπόκριση των καταναλωτών τους έχουν δικαιώσει.
Τα κρασιά Μαλαγουζιά έχουν δυνατή ευωδιά, πολυπλοκότητα και ζωντάνια, ενώ επίσης αφήνουν στο στόμα μια ελαφρώς πιπεράτη γεύση που διαρκεί.

Αρωματικά Φυτά
Από την αρχαιότητα οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τα αρωματικά φυτά για τις θεραπευτικές ιδιότητές τους και για τη διατροφική αξία τους.
Σύμφωνα με το μύθο το βουνό Όλυμπος, όπου κατοικούσαν οι ελληνικοί θεοί ήταν καλυμμένο από λουλούδια και βότανα,
που βρίσκονταν εκεί για εξυπηρέτηση των θεών, αλλά και των θνητών. Οι μύθοι που αναφέρονται στους θεούς και θεές
παρουσιάζουν εύγλωττα το σεβασμό που οι αρχαίοι Έλληνες έτρεφαν για την ομορφιά των φυτών και τις θεραπευτικές ιδιότητές τους.

Ο Ιπποκράτης, ο Έλληνας θεραπευτής και “πατέρας της Ιατρικής”, συνιστούσε τη χρήση των βοτάνων, του καθαρού αέρα, της άσκησης
και της ισορροπημένης διατροφής ως στοιχεία της καλής υγείας. Ο ίδιος κατέγραψε τη χρήση περίπου 400 βοτάνων και αρωματικών φυτών για τη θεραπεία διαφόρων ασθενειών.
Ο Ιπποκράτης πίστευε ότι η ασθένεια ήταν στην ουσία μια ανισορροπία μεταξύ των βασικών στοιχείων μέσα στο σώμα, και η κατάλληλη χρήση των βοτάνων θα μπορούσε να αποκαταστήσει αυτή την χαμένη ισορροπία.
Έλληνες, σε όλη την χώρα απολαμβάνουν τα θεραπευτικά οφέλη της πλούσιας σε βότανα ελληνικής χλωρίδας: Το χαμομήλι, τη φασκομηλιά,
το τσάι βουνού, την μέντα, το δυόσμο, το θυμάρι, το μάραθο, το γλυκάνισο, το σπαθόχορτο, τη λεβάντα και τη ρίγανη,
που υπήρξαν επί αιώνες - και υπάρχουν ακόμα - στο σύγχρονο σπίτι.

Σταφίδες
Οι σταφίδες παράγονται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, ειδικά στην Πελοπόννησο, την Κρήτη και τα μικρότερα νησιά.
Η κύρια ποικιλία της ελληνικής σταφίδας είναι η σουλτανίνα. Τα σταφύλια είναι συνήθως αποξηραμένα από τον ήλιο και παράγουν σταφίδες χωρίς κουκούτσια,
μεσαίου μεγέθους και χρυσού χρώματος. Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση στον κανόνα που αφορά τις ελληνικές σταφίδες είναι η ποικιλία σταφυλιών
που καλλιεργείται στην Κορινθία ειδικά με σκοπό την παραγωγή σταφίδων και μας δίνει έναν σκουρότερο και μικρότερο τύπο σταφίδας,
την ονομαζόμενη Κορινθιακή. Οι Κορινθιακές σταφίδες έχουν κουκούτσια.
Οι Ρωμαίοι θεραπευτές πρότειναν τις σταφίδες ως θεραπεία για τα πάντα, από την τροφική δηλητηρίαση μέχρι και τα γεράματα.
Βρίσκονται στην κορυφή των αντιοξειδωτικών τροφών ασκούν θετική επίδραση στις καρδιακές παθήσεις, υποκινώντας τον οργανισμό
να χρησιμοποιήσει την δική του χοληστερόλη, ενώ συνεισφέρουν και στην μείωση του κινδύνου του καρκίνου του ορθού.
Η ελληνική σταφίδα είναι μια πλούσια πηγή ιχνοστοιχείων και βιταμινών Α, B1, B2, B3, B6, αποτελώντας κατά συνέπεια ένα ακόμα μυστικό της ελληνικής διατροφής.

Μια μερίδα σταφίδες 40 γραμμαρίων, περιέχει συνήθως 28-32 γραμμάρια ζάχαρης, πολλή από την οποία είναι σε μορφή φρουκτόζης
και προσδίδει στον οργανισμό 110-140 θερμίδες. Επίσης, μια μερίδα σταφίδες περιέχει συνήθως 2 γραμμάρια ίνες,
καθώς και πολύ μικρές ποσότητες πρωτεΐνης (συνήθως 1 γραμμάριο), νατρίου (συνήθως 10 χιλιοστόγραμμα περίπου), ασβεστίου και σιδήρου.
Οι σταφίδες τέλος περιέχουν πολύ κάλιο, (310 χιλιοστόγραμμα), που αντιστοιχεί σε περίπου 9% της καθημερινής ανάγκης του ανθρώπινου οργανισμού.

πολυ ενδιαφερον θεμα