Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα,
κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες.
Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι εκατομμύρια κατοίκους, που είχαν παραδοθεί , εντελώς , στην μαυρίλα.
Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης, που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και
βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ περίεργη απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους.
Στους μαθητές, του στο Πανεπιστήμιο, ο εν λόγω καθηγητής ήταν γνωστός, για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα,
μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη, κατεβάζοντας τα βρακιά του. Γενικά, δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους, για να πετυχαίνει το σκοπό του και, περιέργως, πάντα τα κατάφερνε.
Για την προεκλογική καμπάνια του, λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε 'υπερπολίτης' και αμολύθηκε στους δρόμους, βάζοντας,ταυτόχρονα, υποψηφιότητα για δήμαρχος.
Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο, αλλά, επειδή, όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν.
Ο καινούργιος δήμαρχος, όμως, δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους.
Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες, όμως (που, εννοείται, στα .... τέτοια τους οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται, διότι αποδείχτηκε, πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροϊδία, παρά τα πρόστιμα.
Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού, ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει, στους πολίτες, πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και, βουαλά! Η κατανάλωση νερού, αμέσως, έπεσε.
Όρισε Ημέρα Γυναίκας, όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό ήταν ανήκουστο, διότι η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες, σχεδόν ποτέ, ως τότε :
700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους, πανηγυρίζοντας, ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν
γυναίκα, εκείνο το βράδυ.
Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες, με thumbs up και thumbs down, για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν, δημόσια, τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα, φυσικά, που δεν έχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν δεόντως, αλλά, όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε, τελικά.
Γενικώς, σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες, για κάθε τί, που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο, μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή.
Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν, στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων, που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας (αχαχχχ) και είχαν την προσωπική του υποστήριξη.
Ίδρυσε, επίσης, ταμείο εθελοντικών φόρων, για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!), στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα.
Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου, από τροχαίο, στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο, διότι το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο, αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.
Όχι, δεν είναι παραμύθι.
Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μποκοτά, το 1993.
Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος ξεκίνησε διαλέξεις, αναλύοντας τα συμπεράσματά του, από το κοινωνικό του πείραμα.
Ένα από τα συμπεράσματά του είναι, πως η γνώση δίνει δύναμη, αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.
Όλο το άρθρο και τα αποτελέσματα των πρακτικών του, σε νούμερα, εδώ:
https://www.hno.harvard.edu/gazette/2004/03.11/01-mockus.html
Αποστολέας
Εκτύπωση
Σύνθετη αναζήτηση
