ΤΟ ΕΖΗΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ... και χαίρομαι που είμαι εδώ!!!

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου. Σαν μαθήτρια ήμουν συνδικαλίστρια και πρωτοπόρος σε πολλές πορείες και διαμαρτυρίες.  Σαν φοιτήτρια το ίδιο. Σαν εργαζόμενη το ίδιο και απαράλλαχτο.  Έχω διατελέσει εκλεγμένο όργανο σε όλες ή στις περισσότερες βαθμίδες του συνδικαλισμού από μαθήτρια μέχρι ΚΑΙ σήμερα. Τη δεκαετία του 80 φάγαμε τόσο ξύλο σε διαδηλώσεις και πορείες ώστε να δοκιμαστούν πάνω μας ότι καινούργιο σε γκλοπ από καουτσούκ που δεν αφήνει σημάδια μέχρι τα νέου τύπου χημικά και δακρυγόνα της Αστυνομίας ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Η αστυνομία ήταν εκεί για να κάνει τη δική της δουλειά και εμείς για τη δική μας.  Στο σχολείο λόγω συνδικαλισμού ήμασταν έρμαιοι των διαθέσεων και των κομματικών τοποθετήσεων των καθηγητών ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Στο πανεπιστήμιο τρώγαμε ξύλο από τους πιο οργανωμένους και χρόνια ολόκληρα παγιωμένους  ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, αντίθετα περιφρουρούσαμε το χώρο που μαθαίναμε. Στον εργασιακό χώρο αγωνιστήκαμε κατά των αδικίας και υπέρ των δικαιωμάτων με όλα τα μέσα που διαθέτει ένας εργαζόμενος ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Έχω βιώσει αυτόφωρα για αφισοκόλληση και έχουμε δει όλα τα νοσοκομεία του νομού αττικής μέσα από τα ιατρεία των πρώτων βοηθειών με σπασμένα κεφάλια, χέρια, πόδια και ατέλειωτες πληγές ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Μητέρα δεν έχω γίνει αλλά συνόδευσα στην πορεία των μαθητών για να διαμαρτυρηθούν τους δύο βαφτισιμιούς μου ηλικίας 14 και 17 χρονών. Στάθηκα δίπλα τους "γιατί ήξερα καλύτερα" και γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι σημαντική σε όποιον και αν ανήκει. Μπήκα ανάμεσα στα παιδιά και στα ΜΑΤ ΑΛΛΑ ποτέ δε σκεφτήκαμε  ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ούτε τα παιδιά ούτε οι μεγάλοι που τα συνοδεύαμε. Το ίδιο μεσημέρι ταξίδεψα στη Λάρισα, γενέτειρα του άνδρα μου και δεύτερος χώρος εργασιακής μας δραστηριοποίησης. Η κατοικία και το γραφείο μας σε κεντρικό δρόμο της πόλης, λίγο μετά την άφιξη μου στην πόλη πήγα στο γραφείο και την ώρα που δρασκέλιζα την είσοδο του κτιρίου άκουσα ποδοβολητά και γυρίζοντας προς το μέρος τους έσκασε στα πόδια μου μία μολότοφ. Σε δευτερόλεπτα η ΑΣΠΙΣ ΒΑΝΚ η οποία βρίσκεται στην είσοδο του κτιρίου διαλύθηκε και πυρπολήθηκε.  Βρέθηκα στη μέση ενός όχλου πάνω από 200-300 άτομα που καίγανε και σπάζανε ότι δημόσιο κτίριο, τράπεζα βρίσκανε μπροστά τους και το γραφείο της Ολυμπιακής.  Με μία πρωτοφανή μανία κάποια άλλα 16 χρόνο (διαφορετικά από αυτά που διαμαρτυρόντουσαν το πρωί) αλλά 16ΧΡΟΝΑ απείλησαν τη σωματική ακεραιότητα των καταστηματαρχών με τις μολότοφ και τα γυαλιά που πεταγόντουσαν, τρομοκράτησαν μία ολόκληρη πόλη και έβαλαν για άλλη μία φορά στη ζωή μας τα δακρυγόνα και τα χημικά. Εδώ επώνυμα πια θέλω να καταγγείλω τρία περιστατικά που είδα και άκουσα με τα ίδια μου τα αφτιά.  1. Άκουσα τουλάχιστον 1 από αυτά τα "πιτσιρίκια" να μιλάει στο κινητό του και να ρωτάει αν πρέπει να κάψει το περίπτερο στην διασταύρωση Παναγούλη και Μανδηλαρά. 2. Είδα πατέρα ΤΕΡΑΣ γύρω στα 30-35 να σπάει και να καίει κρατώντας από το χέρι το 5-6 χρονών παιδί του (τον έχω φωτογραφία στο κινητό μου) 3. Μιλώντας μεταξύ τους οι περισσότεροι μιλούσανε άλλες γλώσσες και κυρίως Αλβανικά και 4. Μπήκα ανάμεσα σε ένα από αυτά τα αθώα 16χρονα και την τράπεζα HSBC στη γωνία Παναγούλη και Μανδηλαρά την ώρα που σήκωσε τη μολότοφ για να την κάψει και κρατώντας του το χέρι απαίτησα να σταματήσει γιατί ακριβώς από πάνω υπήρχαν σπίτια και μεγάλος κίνδυνος να καούν παιδιά. Ξέρετε τι μου είπε? "Κούλαρε ρε μεγάλη πήραμε φόρα από την ΑΣΠΙΣ δεν την καίμε αυτήν (εννοώντας την τράπεζα) γιατί μας έχουν πει όχι επιχειρήσεις και σπίτια. Ακολούθως οι ίδιοι μπήκανε μέσα ληστέψανε τους ΗΥ και βγάλανε τα έπιπλα και τα κάψανε μέσα στην Μανδηλαρά. Και αναρωτιέμαι .... Τι να μας κάνει το κράτος και οι αστυνομία όταν εμείς οι ίδιοι μεγαλώνουμε αυτά τα 16χρονα και τα πρωινά με την ήρεμη και νόμιμη διαμαρτυρία και τους σατανάδες που καίνε και σπάνε τα βράδια.  Ποιός νομιμοποιεί το φόβο, τον πόνο, την ανασφάλεια και τον όλεθρο του πολίτη??? Πως να αντιδράσει η αστυνομία και με τι μέσο όταν τους έχουμε ξεγυμνώσει και πάντα απολογούνται..... Σε ένα άλλο κράτος από το νόμο θα τους παρείχαν την προστασία και την εκπαίδευση για να μπορέσουν να δράσουν. Και εγώ που έχω φάει τόσο ξύλο τη δεκαετία του 80 που ακόμα και τώρα όταν αλλάζει ο καιρός ο δεξιός μου ώμος και το χέρι παραλύουν από τους πόνους, μπορώ να πω ότι εμείς φταίμε ούτε το κράτος ούτε η αστυνομία γιατί σταματήσαμε να μεγαλώνουμε παιδιά με ιδανικά, οράματα και στόχους.  Ξεχάσαμε να είμαστε κηδεμόνες και μείναμε μόνο φίλοι.... Εγώ λοιπόν αν ήμουν αστυνομικός, οικογενειάρχης και με μισθό 700 ευρώ στην άκρη θα καθόμουνα και θα κοίταγα γιατί καθένας χρειάζεται τα εργαλεία της δουλειάς του για να μπορέσει να είναι αποτελεσματικός.  Γιατί κανένας θάνατος ακόμα και αυτός ο άδικος ενός μικρού παιδιού δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τον πόνο και τα δάκρυα των ανθρώπων πάνω από τα αποκαΐδια και αυτών που θα κάνουν Χριστούγεννα χωρίς δουλειές.  Γιατί πρέπει να μάθουμε να είμαστε και εμείς υπεύθυνοι πολίτες για να έχουμε δικαιώματα.  Γιατί πρέπει από αυτόν τον πατέρα ΤΕΡΑΣ να αφαιρεθεί η γονική μέριμνα γιατί διαπλάθει έναν εγκληματία και θεωρώ ότι δεν διαθέτει καν την απαιτούμενη διανοητική ικανότητα για να είναι άνθρωπος. Γιατί έκλαιγα πάνω από μία τηλεόραση όταν είδα την εικόνα μου στο ΘΕΣΣΑΛΙΑ TV και την επόμενη μέρα στο CNN να κάνει το γύρω του κόσμου την ώρα που εγώ η ενήλικη διαπληκτίζομαι και τραβολογώ έναν ανήλικο και γίνομαι ένα με αυτό που πολέμησα και πολεμώ σε όλη μου τη ζωή. Γιατί να διασύρετε η χώρα μου γιατί σαν ενήλικη δεν έκανα το χρέος μου απέναντι στους ανήλικους και στην πολιτεία.  Γιατί δεν έχω μόνο δικαιώματα, έχω και υποχρεώσεις..... Γιατί αν δεν φας πέτρα και νεράντζι στο κεφάλι, αν δεν πέσει πάνω σου μολότοφ και δεν ακούσεις τον ήχο που κάνει ο πυροσβεστήρας πάνω στα τζάμια, αν δεν σε ποδοπατήσουνε και δε σε προπηλακίσουνε δεν μπορείς να καταλάβεις τον τρόμο που νοιώθει ο άνθρωπος μπροστά στον πόνο, στη φωτιά και στον όχλο.  Τον φυσιολογικό φόβο που νοιώθουν όλοι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ... ακόμα και οι αστυνομικοί!!!!!

Kristine έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα όσα γράφεις και πραγματικά έχω ανατριχιάσει διαβάζοντας αυτά που έζησες. Γιατί καλώς ή κακώς βλέποντας τα πράγματα ζωντανά ειναι διαφορετικό απο το να τα βλέπεις στην τηλεόραση και να ακούς τους διαφόρους να μιλάνε και να πηγαίνουνε τα πράγματα εκεί που θέλουνε εκείνοι.
Δεν υπάρχει πια τίποτα, ούτε αρχές ούτε ιδεολογίες, δεν υπάρχει τίποτα.
Σχεδόν όλα τα παιδιά, γιατί σαφέσταστα υπάρχουνε και εξειρέσεις, στην ηλικία των 14,15,16 είναι ελεύθερα. Δεν υπάρχουνε γονείς που να ασχολούνται με τα παιδιά τους, να τους μιλάνε, να τους εξηγούνε και να τους βοηθούν να σχηματίσουν μια δική τους άποψη εξηγώντας τις απορίες των όσο βλέπουνε και ακούνε. Γιάτί πολύ απλά τα σημερινά παιδιά δεν προβληματίζονται, δεν τους ενδιαφέρει. Έχουνε ελευθερίες, τις οποίες εμείς δεν είχαμε. Δεν ξέρουνε τι σημαίνει όχι δεν θα πας εκεί, όχι δεν θα κάνεις αυτό, όχι δεν θα πάρεις αυτό γιατί τίποτα απ όλα αυτά δεν αρμόζει την ηλικία σου. Δεν έχουνε ακούσει ποτέ την έκφραση "κάθε πράγμα στον καιρό του ή τα κάνουμε όλα με μέτρο". Δεν ξέρουνε που να βάζουνε μέτρο.
Λυπάμαι πάρα πολύ για το παιδάκι που χάθηκε και καταδικάζω τον ειδικό φρουρό που΄σήκωσε το όπλο και εν ψυχρώ τον εκτέλεσε. Ήτανε εκαπιδευμένος το όπλο του να το σηκώνει μόνο εκει που πρέπει και όχι όποτε θέλει αυτός.

Καταδικάζω όμως και όλους αυτούς που σπάνε και καίνε την περιουσία του κόσμου, που έχει μοχθήσει να την αποκτήσει με τον Α ή το Β τρόπο. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απο το να βλεπεις την περιουσία σου να καταστρέφεται, την περισουσία που για να την κάνεις έχεις "φτύσει αίμα".
Δηλαδή πείτε μου ρε παιδιά, να βλέπεις 100 αλήτες να σου καίνε τη ΖΩΗ ΣΟΥ ΟΛΗ και να κάθεσαι αμέτοχος γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και πείτε μου και κάτι άλλο, αν κάποιος απο τους ανθρώπους που βλέπει την περιουσία του να καίγεται και να καταστρέφεται σηκώσει όπλο και σκοτώσει αυτόν που του καταστρέφει αυτά που έχτισε, θα βρει διακιοσύνη? Δεν θα βρει διακιοσύνη, αλλά θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τα πάντα ξεκινούν απο την οικογένεια. Κι εγώ έκανα παρέα μόνο με τα "χειρότερα" παιδιά του σχολείου ΑΛΛΑ ποτέ δεν καταστρέψαμε τίποτα που δεν ήτανε δικό μας. Σεβόμασταν και σεβόμαστε. Έτσι μάθαμε. Μας μάθανε τι σημαίνει εκτίμηση και τι σημαίνει σεβασμός.
Υπάρχουνε εξαιρετικοί γονείς σε αυτό το κράτος, αλλά δυστυχώς από οτι φάινεται ειναι λίγοι. Δεν είμαι γονιός και καταλαβαίνω ότι το να μεγαλώσεις ένα παιδί σωστά ειναι τρομέρα δύσκολο όχι όμως ακατόρθωτο. Τίποτα δεν ειναι ακατόρθωτο, αρκεί να υπάρχει θέληση.

Δεν αμφιβάλλω Χριστίνα ότι αυτά που έζησες ηταν πολύ σκληρά (και τα παλαιότερα αλλά και τα πρόσφατα). Στο μόνο που διαφωνώ είναι στο ότι όταν είμασταν παιδιά δεν είμασταν και τόσο «αθώοι». Θυμάμαι και γω το ’88 ή ’89 σε παρόμοια εξέγερση μαθητών που έπεσα πάνω σε ένα γκρουπ μαθητών να έχουν κατεβάσει τις τζάμαρίες από τα μικρομάγαζα της Ομόνοιας να κλέβουν τα μπουκάλια και να τα πετάνε όπου βρούνε. Στον κόσμο, στους αστυνομικούς, στους πυροσβέστες. Είχαν βάλει φωτιά στον υπόγειο του ηλεκτρικού (τότε δεν υπήρχε το μετρό) και όταν πήγαινε κάποιος να κατέβει κόντευε να πεθάνει από ασφυξία.
Η δική μας η γενιά δεν ήταν που έβαλε φωτιά πριν μια 10ετία περίπου στο Πολυτεχνείο και το κατέστρεψε σε σημείο που έπεσαν ακομα και τα ταβάνια;
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η σημερινή γενιά είναι τόσο σκληρή και η δική μας δεν ήταν.
Ας μη κάνουμε το λάθος των γονιών μας και τον παππούδων μας που όποτε τους ρωτούσες για τις δικές τους εποχές σου έλεγαν ότι εκείνα τα χρόνια ήταν πιο αθώα πιο ήσυχα. Τίποτα δεν γινόταν στις εποχές τους, ούτε φασαρίες, ούτε καταστροφές, ούτε διαδηλώσεις. Ακόμα και τα τσισάκια μοσχοβούσαν.
Σαφώς και θεωρώ ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει ο γονιός αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και η πολιτεία και το σχολείο. Το παιδί μου δε μεγαλώνει μέσα στο σπίτι κλεισμένο. Έρχεται σε επαφή με άπειρο κόσμο και παίρνει ερεθίσματα από παντού. Αποκτούν από πολύ μικρά συνείδηση, ξέρουν να διεκδικήσουν τα θέλω τους και τα όνειρά τους. Όπως ξέραμε και μεις να τα διεκδικήσουμε. Τώρα αν τα καταφέραμε ή συμβιβαστήκαμε είναι άλλο θέμα.

[Ειρήνη, σεβασμός, αγάπη, υπευθυνότητα, πειθαρχία, ευτυχία, εργασία, τιμιότητα, ταπεινότητα, ανεκτικότητα, δημοκρατικό ήθος, απλότητα και ενότητα.]

  Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό πλάσμα και έχει ανάγκη να συναναστρέφεται με άλλα άτομα. Έτσι, λοιπόν, η συνύπαρξη είναι το φυσικό μέσο για να μάθουμε και να θέσουμε σε εφαρμογή τις βασικές αξίες οι οποίες πρέπει να ορίζουν την κοινωνική ζωή των ανθρώπων. Ειρήνη, σεβασμός, αγάπη, υπευθυνότητα, πειθαρχία, ευτυχία, εργασία, τιμιότητα, ταπεινότητα, ανεκτικότητα, δημοκρατικό ήθος, απλότητα και ενότητα. Ο σεβασμός απέναντι στους άλλους, η υπομονή, η υπευθυνότητα και η σταθερότητα, η διαλογική ικανότητα, είναι αξίες που εμείς, ως γονείς, οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας για να μπορέσουν να γίνουν ελεύθεροι και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Τα παιδιά πρέπει ν' αρχίσουν να μαθαίνουν τις αξίες από πολύ μικρή ηλικία και στο κατάλληλο περιβάλλον.
Σήμερα που οι δύο γονείς είναι αναγκασμένοι να εργαστούν και τα παιδιά είναι εντελώς μόνα ποιός είναι αυτός που θα διδάξει τις αξίες ?
Μάθαμε να δίνουμε τα υλικά αγαθά στα παιδιά μας απλόχερα για να γεμίσουμε τα κενά της απουσίας μας και καταφέραμε να ανοίξουμε μεγαλύτερα κενά…..

Θεοχάρη δεν νομίζω να φταίει το ότι δουλεύουν και οι δύο γονείς. Ο γονιός τις αξίες, ΑΝ ΤΙΣ ΕΧΕΙ, μπορεί να τις μεταφέρει και όταν εργάζεται. Με τη στάση ζωής του. Στο κάτω κάτω είναι παράδειγμα προς μίμηση το να δουλεύει ο γονιός, να είναι ανεξάρτητος και αυτόνομος.
Τι να την κάνω εγώ τη μάνα που είναι στο σπίτι και τη συντηρεί η γιαγιά ή ο παππούς, ή ένας άντρας που δεν τον ανέχεται αλλά δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά...
Ή τη μάνα που κάθεται σπίτι να "μεγαλώσει" τα παιδιά της και στην ουσία είναι απούσα....
Ακραία παραδείγματα?? Μπορεί.... μπορεί και όχι...
Απλά θέλω να πω, πως ό,τι κάνει ο γονιός και (δυστυχώς ή ευτυχώς) η μάνα ιδιαίτερα, είτε δουλεύει είτε όχι πρέπει να είναι καθαρά προσωπική της απόφαση και βούληση, για να μπορεί και να την υποστηρίξει και να είναι καλά και μέσα και έξω από το σπίτι. Ετσι θα μπορέσει να μεταφέρει στα παιδιά της ΑΞΙΕΣ, ΗΘΟΣ, ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ.
Ίσως όλα αυτά που λέω να είναι πολύ "ιδανικά". Σίγουρα πολλές γυναίκες δεν έχουν το δικαίωμα της επιλογής και είναι αναγκασμένες να δουλέψουν (το πως φτάσαμε ως εκεί είναι άλλο θέμα συζήτησης).
Απλά λέω ότι τις αξίες, όταν τις διαθέτεις, τις μεταφέρεις ούτως ή άλλως....

[Επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο και μη αμφισβητίσιμο]

Ίσως από συναισθηματική φόρτιση να μην ήμουν ξεκάθαρη και ευκρινής αλλά αυτό που τελικά ήθελα να υπογράμμισω είναι ότι κατά την ταπεινή μου άποψη οι γονείς έχουν τα πρωτεία της ευθύνης για την κοινωνική συμπεριφορά των παιδιών τους.  Συμπεριφορά που την "κουβαλάμε" και στην ενήλικη και στην ανήλικη ζωή μας.  Η συμπεριφορά μας δεν αλλάζει απλά διαμορφώνεται κάποιες φορές από ακράιες συνθήκες όπως είναι ο φόβος ή η βία. Επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο και μη αμφισβητίσιμο ότι η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας των παιδιών διαμορφώνεται ΜΕΧΡΙ τα πέντε του χρόνια ΑΡΑ εκεί ΔΕΝ συμβάλει ούτε η πολιτεία, ούτε το σχολείο.  Σε αυτά τα χρόνια την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη την έχουμε εμείς που μαθαίνουμε στα παιδιά ότι όλα συγχωρούνται και διακαιολογούνται επειδή ΕΙΝΑΙ παιδιά. Ο ειδικός φρουρός, ο Αλέξανδρος, ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΛΑΤΡΕΥΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΑ 16ΧΡΟΝΑ ΠΟΥ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΝ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, τα μικρά και μεγάλα τέρατα που σπάνε και καίνε, οι ομοεθνείς και οι αλλοδαποί ζουλού, ο Πρωθυπουργός, οι αρχηγοί της Αντιπολίτευσης, οι βουλευτές  είναι όλοι παιδιά ΚΑΠΟΙΩΝ που βρίσκονται ανάμεσα μας και όλοι αυτοί υπήρξαν στις περίφημες ηλικίες των 0-5 που διαμορφωνότανε ο χαρακτήρας τους και εκεί ΟΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ είτε υπήρξαν ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ σε τέτοιο σημείο που σήμερα ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΥΦΙΣΤΑΜΕΘΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, είτε υπήρξαν συνεπείς στο ρόλο τους και σήμερα ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ βλέπουμε τα δικά τους παιδιά σαν την ελπίδα και το μέλλον. Για μένα οι γονείς που είναι συνεπείς πρέπει να επιβραβεύονται και αυτό θα γίνει μόνο ΑΝ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ. Για μένα για κάθε ανήλικο που σπάει και καίει περιουσίες και ζωές και είναι υπέυθυνος για τα μαύρα Χριστούγεννα κάποιων άλλων παιδιών ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΝΑ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ. Ας αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας για να απαιτήσουμε να αναλάβει και η πολιτεία τις δικές της. ΠΡΩΤΑ ΟΜΩΣ ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΣ

Η δικη μου προσωπικη γνωμη, ειναι οτι υπαρχει θεμα οριων. Τα παιδια των 15 και 16 ετων ειναι αντιδραστκα και επαναστατικα γιατι ετσι πρεπει να ειναι. Αλοιμονο αν δεν αντιδρουν οι εφηβοι. Εκει ακριβως ομως, πρεπει να ερχομαστε εμεις, οι < μεγαλοι > και να τοποθετουμε ορια. Τα παιδια ειναι σαν μια μαζα. Καταλαμβανουν οσο χωρο εχουν. Αν λοιπον ο χωρος δεν ειναι οριοθετημενος, τα παιδια απλωνουν και απλωνουν μεχρι να δουν που σταματαν οι ανοχες μας. Κι αυτο σαφως ξεκιναει απο την πολυ παιδικη ηλικια με το < οχι > που θα τους πουμε, ακομη κιαν μας στεναχωρει. Κανεις δε θελει να κανει ενα μικρο παιδι να κλαιει, ομως ετσι το προστατευει απο πολυ χειροτερα πραγματα. Τα παιδια εχουν απολυτη αναγκη τα ορια του γονιου. Ακομα κι αν δε το ξερουν.