Ποσο σημασία δίνουμε στο ωραίο και το σημαντικό τις ακαταλληλες ωρες;

Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπορστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.

Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.

Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι – χωρίς καμία εξαίρεση – τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν – έστω και για λίγο – μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια.

Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.

Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισητηρίου ήταν 100 δολλάρια. Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»

απο την εφημερίδα Washington Post

Απιστευτη ιστορια.

Συμφωνώ Δημήτρη, απίστευτο και ταυτόχρονα σε βάζει σε πολλές σκέψεις....
Μπράβο ,Θάνο ωραίο θέμα.

αχ γιατί να μη μου τύχει κάτι τέτοιο .. να πέσω δηλαδή πάνω σε μια τέτοια φάση 
Παιδιά, μου έχει τύχει να κολλήσω 1 ώρα (περαστικός ήμουν) στην κεντρική πλατεία του Luxembourg παρακολουθώντας ένα τυφλό πορτογάλο να παίζει slide κιθάρα στους περαστικούς. Φυσικά, δεν ήμουν μόνος μου, είχαν κολλήσει πολλές δεκάδες περαστικοί. Την street art δε πρέπει να τη προσπερνάμε έτσι επιπόλαια (άσχετα με το αν έχει να κάνει με πείραμα όπως το παραπάνω περιστατικό) 

εγω παντως παιδια οποτε συνατησω καλλιτεχνη για παραδειγμα στην ερμου ακομα και παντομιμα κολλαω και κοιταω...
βεβαια συνηθως υπαρχει καποιος μαζι μου που με τραβαει να προχωρησουμε...

Ξέρετε, δεν είναι απαραίτητα επαίτες οι καλλιτέχνες των δρόμων. Είναι ένα κύμα έκφρασης από την κεντρική ευρώπη που ξεκίνησε τη δεκαετία του 90, αναβιώνοντας πρακτικές και στάσεις ζωής των Τρουβέρων και Τροβαδούρων του 12ου αιώνα. Άσχετα βέβαια εαν έχουν παρεισφρήσει διάφοροι που δεν έχουν καμία σχέση με τις καλές τέχνες και το street θέαμα (νομίζω είχαμε κάνει μια ανάλογη συζήτηση για τα happenings της Ερμού κάποια πρωτοχρονιά).

Εγώ ομολογώ ότι δεν σταματώ σχεδόν ποτέ καθώς τρέχω σαν την τρελή! Εχω όμως τον μικρό να με τραβάει να δει τον "κύριο με την κιθάρα", "την κυρία με την άσπρη μούρη  " , "τους ινδιάνους" και διάφορα αλλα τέτοια...Μάλλον ο μπόμπιρας έχει δίκιο τελικά...

πολυ καλο θεμα

Ομολογώ πως φέτος για πρώτη φορά σταμάτησα και άκουσα τους <<ινδιάνους>> σε κάποιο παζάρι(οι οποίοι ήταν καταπληκτικοί) και ευτυχώς που πήγαμε οικογενειακώς γιατί η κόρη μου και ο καλός μου επέμειναν να σταθούμε να τους ακούσουμε. Σίγουρα έχουν δίκιο τα παιδιά Βάγγο( μικρά και μεγάλα).

για να πω την αληθεια μονο στους ινδιανους  σταματαω μ αρεσουν πολυ

Εγώ κάποτε σταμάταγα σε όλους! Ηταν οι εποχές που δεν φόραγα ρολόι...