ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ..!!..


Ένα άτομο γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος, για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.

ΓΙΟΣ : «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
ΜΠΑΜΠΑΣ : «Ναι βεβαίως, τι είναι;»
ΓΙΟΣ : «Μπαμπά, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
ΜΠΑΜΠΑΣ : «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;» ρώτησε θυμωμένα
ΓΙΟΣ : «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
ΜΠΑΜΠΑΣ : «Εάν πρέπει να ξέρεις παίρνω 50? την ώρα»
ΓΙΟΣ : «Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω.
ΓΙΟΣ : «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις 25?;»

Ο πατέρας εξαγριωμένος, «εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι, ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.
Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;
Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται:
Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα 25? και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.

«Κοιμάσαι γιε μου;» Ρώτησε.
«Δεν κοιμάμαι » απάντησε το αγόρι.
«Σκεφτόμουν ,ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς. «Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 25? που μου ζήτησες.»
Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας. «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα.
Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει.
Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του, και κοιτάζει τον μπαμπά του.
«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;» ο πατέρας του γκρινιάζει.
«Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω,» το μικρό παιδί απάντησε.
«Μπαμπά, έχω 50? τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου;
Σε παρακαλώ, έλα νωρίς αύριο σπίτι . Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.»

Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ικέτευσε για τη συγχώρεσή του.
Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους σας που εργάζεστε τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς, εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Θυμηθείτε να μοιραστείτε εκείνη την αξία 50? του χρόνου σας με κάποιους που αγαπάτε.

"Εάν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες. Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής τους."

Παιρνουμε πολλα μαθηματα απο τα παιδια,αρκει να τους δειχνουμε την απαραιτητη προσοχη και σημασια που χρειαζεται.
Τα παιδια εχουν την αναγκη μας.
Οντως μαθημα ζωης το περιστατικο με τον μικρο φιλε.

ρε συ Θανο ,κομμάτια με εκανες..

Πολύ όμορφη ιστορία και πόσο δίκιο έχεις Θάνο.
Πολύ θα ήθελα να τη δείξω σε κάποιον, αλλά μπαααα δε νομίζω να χαμπαρίασει 

πολυ καλο Θανο

Οντως πολύ καλό.

Εάν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες. Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής τους."πολυ σοφο αυτο Θανο

Εάν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες. Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής τους."πολυ σοφο αυτο Θανο

Συμφωνώ και επαυξάνω

Η ιστορία αυτή είναι όντως άκρως συγκινητική, και δεν μπορεί κανείς μας να αμφισβητήσει την ανάγκη που έχουν τα παιδιά μας της παρουσίας μας .
Όμως θα σας παραθέσω προβληματισμούς μου για το ποια;;; παρουσία έχουν τα παιδιά κι από γονείς που βρίσκονται αρκετές ώρες στο σπίτι αλλά είναι πίσω από μια εφημερίδα ή μπρος από μια οθόνη τηλεόρασης ή ηλεκτρονικού υπολογιστή αγνοώντας την ύπαρξη του παιδιού που βρίσκεται σχεδόν δίπλα του.
Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά είχα προβληματιστεί πολύ γιατί ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος ως προς την παρουσία μας στο σπίτι.  Μέσα από βιβλιογραφία αλλά κι από συζητήσεις με ειδικούς κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο χρόνος που αφιερώνουμε στα παιδιά μας θα πρέπει, όταν δεν είναι πολύς, να είναι δημιουργικός και να να εμπεριέχει έμπρακτη απόδειξη της αγάπης μας όχι με δώρα αλλά με πράξεις !!!! 

"Εάν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες. Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής τους."


Πραγματικά είναι συγκλονιστικό! Το καημένο το παιδάκι! Πόσο θα του έλειπε ο μπαμπάς του! Τώρα, θα πρέπει (αφού μαζέψω από το πάτωμα τα κομμάτια μου), να πάω να κάνω μια ζεστή ζεστή αγκαλιά στην κόρη μου...... Δεν λείπω τόσες ώρες, αλλά κάποιες τύψεις, όλο και κάπου υπάρχουν! Μπράβο Θάνο! Κι εμένα με διέλυσες.....