ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!!!!

Η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν ο Admin ούτε που θα σκεφτόμουνα να γράψω για κάτι τέτοιο. Βέβαια εκείνος με προέτρεψε να γράψω για την εμπειρία μου από τη Γάζα.  Όμως μετά από κάθε τέτοιο ταξίδι το μόνο που θέλω είναι να αφήσω πίσω τις εικόνες, τις μυρωδιές, τους ήχους και να κρατήσω τις εμπειρίες τις αντοχές, τις ανοχές και τις ενοχές μέχρι την επόμενη φορά… Γιατί πάντα υπάρχουν ενοχές για την τύχη του εμείς να μπορούμε να επιστρέφουμε στην ασφάλεια μας, ενώ εκείνοι όχι.  Για το ότι εμείς είμαστε ολόκληροι ενώ εκείνοι συναισθηματικά, ψυχικά και σωματικά ανάπηροι.  Για το ότι …..

Υπάρχει όμως κάτι για το οποίο θα ήθελα να μιλήσουμε, για τον εθελοντισμό.  Είναι μία πράξη αγάπης για τον συνάνθρωπο και τον εαυτό μας. Ένα μικρό αντίτιμο για τα όσα εμείς έχουμε ενώ οι άλλοι όχι.  Ποιητική αδεία, ένας εξευμενισμός προς τους θεούς (απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων είμαστε). Ξέρω ότι όλοι τρέχουμε, έχουμε οικονομικό πρόβλημα, οικογενειακά προβλήματα, οικογενειακές ανάγκες, συζύγους, συντρόφους, παιδιά που απαιτούν το χρόνο μας.  Όλοι όμως μπορούμε να προσφέρουμε κάτι ελάχιστο που θα ομορφύνει ή θα ευκολύνει τη ζωή των συνανθρώπων μας.  Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός καίτοι πολλοί από εμάς έχουν παιδιά, κανένας δεν προσφέρθηκε να συμμετάσχει σε μία κοινή προσπάθεια για να προσφέρουμε ένα γεύμα στα παιδιά του χαμόγελου (είχα γράψει σχετικά στο forum),  όπου θα μπορούσαμε να πάρουμε και τα παιδιά μας μαζί για να συμμετάσχουν και να μάθουν τι θα πει προσφορά.  Θα πρότεινα ο καθένας μας να σκεφτεί και να καταγράψει τι θα μπορούσε να προσφέρει.  Ίσως μπορέσουμε να κάνουμε μία κοινή προσπάθεια για το ευρύτερο καλό.

Τι λέτε θα τα καταφέρουμε? 

[όλοι μαζί για όλους είναι πολύ καλύτερα από το καθένας για τον εαυτό του]

Και ξέχασα όλοι μαζί για όλους είναι πολύ καλύτερα από το καθένας για τον εαυτό του

Ο εθελοντισμός, πέραν του ότι έχει μια αρκετά ευρεία και πολλές φορές αφηρημένη έννοια, και ασφαλώς όχι μετρίσιμο μέγεθος για να την κλείσουμε σε καλούπια της μορφής «έγραψες σε ένα forum», «έκανες αυτό», «είπες το άλλο» κτλ,  έχει για τον καθένα μας μια υποκειμενική υπόσταση, ανάλογα με το πώς αντιλαμβανόμαστε τη βιωσιμότητα, τη προσφορά, ακόμα και την αμοιβή (κάθε είδους).

Σε ανεπίσημο επίπεδο, πιστεύω ότι όλοι μας είμαστε εθελοντές σε προσωπικό επίπεδο λίγο εως πολύ, ανάλογα με τις δυνατότητες μας. Όλοι μας θέλω να πιστεύω ότι έχουμε δώσει κάποτε αίμα σε μια μονάδα αιμοδοσίας, έχουμε βοηθήσει κάποιον που έχει ανάγκη και αντιμετωπίζει κάποια μορφής δυσκολία, ή τηρούμε μια στάση ζωής με ένα γενικότερο αίσθημα αλληλεγγύης που έχει ως μακροπρόθεσμο στόχο  την διευκόλυνση του συνάνθρωπού μας.


Μέσα όμως από τη συζήτηση με τη KristineS, θυμήθηκα και μία άλλη μορφή εθελοντισμού που αγνοούσα (ηθελημένα ίσως κρυμμένος μέσα σε ευθυνοφοβικές ενοχές), τον επίσημο εθελοντισμό, οργανωμένο μέσα από μη κυβερνητικές οργανώσεις ή κοινωφελή ιδρύματα.

Είμαι βέβαιος (γιαυτό και επέμεινα να ξεκινήσει το θέμα) οτι η KristineS έχει πολλά να μας πει,  να μας ενημερώσει, και γιατί όχι, να δώσει σε κάποιους από εμάς το έναυσμα για αναθεώρηση πολλών πραγμάτων ή καταστάσεων, που ίσως οι περισσότεροι από εμάς να θεωρούμε δεδομένα.


Θα ήθελα το θέμα αυτό να μείνει μόνιμο στην ενότητα που αφορά τη δράση των μελών του GreekMasa, και να συντηρείται με κάθε ευκαιρία από τις εμπειρίες μας

Ο εθελοντισμός για μένα αφορά πράξεις που δεν χρειάζονται επιβράβευση ή δημοσιοποίηση για να θεωρηθούν έγκυρες.
Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς τι προσφέρω ήδη ή τι θα προσφέρω στο μέλλον σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Μη περιμένετε από μένα, να πω ποτέ από το φόρουμ αν βοήθησα τον τάδε ή τον δείνα συνάνθρωπό μου, την τάδε οργάνωση ή ίδρυμα. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Προτιμώ κάποια πράγματα να τα κρατώ για την ψυχή μου.

Αχ βρε Μαιρούλα γιατί το κάνεις τόσο φτηνό.  Το θέμα δεν είναι τι έχουμε κάνει αλλά τι έχουμε αποκομίσει και δε μιλάμε για καλές πράξεις αλλά για εθελοντισμό.  Στην τελική είναι και τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί (αν υπάρχει κάτι), πόσο είμαστε διαθετιμένοι και πόσο ενεργοποιημένοι. 

Αυτή είναι μια σωστή αλήθεια Μαίρη, μόνο που προσωπικά πολλές φορές καταλαβαίνω πως στρουθοκαμηλίζω και δεν μου απαλύνει τις καλλίτερες μου στιγμές.

Τελικά Admin έχεις βαλθεί να μου θυμίζεις πράγματα που ανήκουν στο … χρονοντούλαπο της ιστορίας.  Σκεφτόμουνα ποια ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε κάποιο οργανωμένο εθελοντικό έργο και πήγα πολλά χρόνια πίσω.  Η σκέψη μου κατέληξε πως η οικογένεια έχει τη σημαντικότερο ρόλο στην παιδεία των παιδιών και ουσιαστικά είναι αυτή που «κατευθύνει» όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Για την ιστορία λοιπόν θυμήθηκα κάτι από την παιδική μου ηλικία. 

Στην πρώτη δημοτικού «πρόωρο πρωτάκι» κοντά στα Χριστούγεννα ήμουν μόλις 5 χρονών και 4 μηνών, μοναχοπαίδι ακόμα τότε, παιδί προνομιούχο, μεγαλωμένο σε μονοκατοικία αλλά και απομονωμένο από παιδιά (λόγω αποστάσεων και έλλειψης άλλων σπιτιών στην ευρύτερη περιοχή) είχα μόνο μία φίλη, συμμαθήτρια μου και το μικρότερο παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας.  Οι γονείς της στη προσπάθεια τους, να αποκτήσουν λίγες ώρες ησυχίας είχαν γράψει τα αγόρια στους Προσκόπους και τα κορίτσια στους Οδηγούς.  Εκείνη λοιπόν την Κυριακή είχα ζητήσει να με πάνε να παίξω με τη συμμαθήτρια μου αλλά αυτό ήταν αδύνατο γιατί εκείνη ήταν στα Πουλάκια.  Λίγο πριν από το μεσημέρι η συμμαθήτρια μου με πήρε τηλέφωνο και μου «ξεσήκωσε» τα μυαλά .  Έπρεπε οπωσδήποτε να πάω και εγώ γιατί την επόμενη Κυριακή θα φτιάχνανε κουραμπιέδες και μελομακάρονα για να τα πάνε σαν δώρο Χριστουγέννων στο τοπικό Γηροκομείο.

Έφοδος λοιπόν στο μεσημεριανό τραπέζι, με αποφασιστικότητα και πολύ σοβαρά ζήτησα από τους γονείς μου να με γράψουνε στους Οδηγούς. Η γιαγιά μου απάντησε αρνητικά αμέσως «Που θα πάει το παιδί, θα κουραστεί, θα τρέξει, θα κρυώσει, θα είναι με ξένους, δεν θα το προσέχουνε, θα μας το κλέψουνε κτλ κτλ» (Κάτι λέγαμε για γιαγιάδες, παππούδες και κακή επιρροή) «Καλά θα το σκεφτούμε» απάντησε διπλωματικά ο μπαμπάς μου και ως εκ θαύματος ο στρατηγός της οικογένειας η μαμά μου απεφάνθη «Θα πάει, θα της κάνει καλό, θα ξεκολλήσει από εδώ, θα βρεθεί με άλλα παιδιά, θα μάθει πράγματα και θα εντρυφήσει στην ομαδική ζωή» και στις διαμαρτυρίες της μητέρας της και γιαγιάς μου «Θα πάει μητέρα πάει και τελείωσε, το αποφάσισα». 

Την επόμενη Κυριακή, 32 αλευρωμένα πιτσιρίκια με αστραφτερά χαμόγελα προσέφεραν κουτιά με Χριστουγεννιάτικα γλυκά στους απόμαχους της ζωής και εισέπρατταν τα φιλιά, τα δάκρυα και την αγκαλιά τους. Πάνω από όλα όμως είχαμε μάθει πως με λίγη κούραση, πολύ αγάπη και μεγάλη προθυμία μπορούμε να κάνουμε πραγματικά θαύματα.  Ακόμα και σήμερα θυμάμαι πως αυτοί ήταν οι ωραιότεροι κουραμπιέδες που έχω δοκιμάσει ποτέ, οι πιο όμορφοι κι ας χρειάστηκε να μπούμε ολόκληρα μέσα στις λεκάνες για να ζυμώσουμε με τις μικρές γροθίτσες μας κι ας χρειάστηκαν 6 από εμάς για να κρατάμε τις λαμαρίνες πηγαίνοντας στο φούρνο της γειτονιάς. 

Μέχρι σήμερα την τελευταία Κυριακή πριν από τα Χριστούγεννα μαζί με τους Προσκόπους πάμε γλυκά στο Γηροκομείο της περιοχής.  Μεγάλωσα και είμαι ακόμα στους Προσκόπους (τώρα πια είναι μεικτά τα τμήματα) και από όσες θέσεις και αν πέρασα, πάντα θυμάμαι εκείνα τα Χριστούγεννα. Πριν από 4 χρόνια δάκρυσα όταν είδα ένα άλλο τετράχρονο κοριτσάκι να προσφέρει κουτιά με γλυκά στο ίδιο γηροκομείο.  Ένα κοριτσάκι το οποίο μεγάλωνε στο δικό μου σπίτι, ένα δικό μου παιδί.  Εύχομαι του χρόνου να ευτυχίσω να ξαναδακρύσω όταν θα συνοδεύσω για πρώτη φορά τη βαφτισιμιά μου στην ίδια ακριβώς διαδρομή.

Γιατί δεν είναι κακό και σε αυτή την τρυφερή ηλικία να μαθαίνουμε την ομορφιά της προσφοράς, σε λιγότερο προνομιούχους ανθρώπους.  Μας κάνει καλύτερους ενήλικες…

Αχ βρε Μαιρούλα γιατί το κάνεις τόσο φτηνό. 

Δε νομίζω ότι η βοήθεια που προσφέρει ο καθένας μας είτε ατομικά είτε ομαδικά μπορεί να θεωρηθεί ως «κάτω φτηνό».
Το ότι δεν συμμετέχω σε οργανωμένα εθελοντικά προγράμματα δεν μου λέει απολύτως τίποτα.
Δυστυχώς εγώ δεν ήμουν ένα προνομιούχο παιδί. Η μητέρα μου είναι μια γυναίκα του δημοτικού και ίσως να μη καταλάβαινε από τέτοια.
Γεγονός πάντως είναι ότι αυτή η γυναίκα του δημοτικού που δεν με έγραψε ποτέ σε κάτι τέτοιο μου έμαθε κάτι πολύ σημαντικό:
Δεν υπάρχει μόνο το «εγώ» αλλά το «εμείς». Απλώνουμε το χέρι μας δίπλα μας χωρίς να περιμένουμε το ευχαριστώ ή το μπράβο.

[ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ]

Αμαν με τις παρεξηγήσεις.  Φτηνό εννούσα το θέμα στο forum και ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΛΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ αλλά για ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ. Σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι!!! Δεν έχει νόημα να γράφεις για κάτι που δεν σε ενδιαφέρει και πολύ περισσότερο να ενοχλήσε για κάτι που δεν είναι προσωπικό.  Έλεος πια να αρπάζεστε και με τον Προσκοπισμό??? Ειρήνη  Μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις μου έγραψα, δεν ζήτησα τα εύσημα, μοιράστηκα κάτι μαζί σας. ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ είχαμε και για τους Ολυμπιακούς αλλά δεν ήταν καλές πράξεις, ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ έχουμε και για την αναδάσωση, τη διάσωση της ΚΑΡΕΤΑ ΚΑΡΕΤΑ, της ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ και τόσα άλλα, ΔΕΝ είναι όλες οι πράξεις του ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ φιλανθρωπίες. Άσε που η λέξη φιλανθρωπία μου δίνει στα νεύρα γιατί μου θυμίζει γιατί κυριούλες που κατα τη γνώμη τους τα έχουνε όλα τακτοποιημένα και βγαίνουν για να ελεήσουν.    Κατά τα άλλα καλά έκανε και σε έμαθε η μητέρα σου αυτό που σου έμαθε και είναι αξιέπαινη αλλά δεν είναι αυτό το θέμα εδώ.  Τουλάχιστον προσωπικά όταν έβαλα το θέμα σε καμία περίπτωση δεν μίλησα για φιλανθρωπία.  Ακόμα και στο λεξικό οι λέξεις αυτές ΦΙΛΑΝΘΡΏΠΙΑ και ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ δεν έχουν καμία έννοια κοινή. Με όλη μου τη φιλική διάθεση μία προσπάθεια έκανα μήπως βρούμε μία κοινή συνισταμένη για να κάνουμε κάτι εθελοντικά (Οτιδήποτε)

την Κυριακή 22/02/2009 και τις ώρες 10:00 - 17:00, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Λεωφόρο Πανεπιστημίου, στάση μετρό Πανεπιστήμιο (γραμμή 2),
συγκέντρωση ανθρωπιστικής βοήθειας, και πιο συγκεκριμένα, υποστρώματα και υπνόσακους, για τους άστεγους της Αθήνας.
επειδή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια,
επειδή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα δίνουν απλόχερα τη βοήθεια τους…
Και επειδή πάντα κάποιοι έχουν περισσότερη ανάγκη…

https://ellines-energoi-polites.blogspot.com/2009/02/blog-post_18.html

παντως τετοιες εικονες πρεπει να μας ευαισθητοποιουν ολους
και κυριως τους ισχυρους της κοινωνιας

Καλησπέρα.
Δεν είναι ακριβώς εθελοντισμός,αλλά είναι ένα μέσο για να αντιδράσει η κοινωνία στην αδικία προς τα άτομα που ίσως ταλαιπωρούνται περισσότερο όταν βρίσκονται στα πεζοδρόμια ή αλλου.. Υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων που προσπαθεί με το δικό της τρόπο να βοηθήσει τα άτομα με ειδικές ανάγκες..
Εγώ προτείνω να πάρετε κι εσείς αυτοκόλητο και να το βάλετε όπου νομίζεται ότι χρειάζεται..
Το site της ομαδας αυτής είναι https://www.streetpanthers.gr/ , αυτή τη στιγμή είναι under constraction,αλλά σύντομα πιστεύω θα μπορείται να ενημερώθείτε για την ομάδα και τη δράση της!

Σας δείχνω το αυτοκόλητο που συνήθως χρησημοποιούν




Δείτε αν θέλετε και τα παρακάτω links και η απόφαση είναι δική σας!

https://www.youtube.com/watch?v=MYfO3Ypj7KU
https://www.youtube.com/watch?v=xqkn2i4R-0o

Φιλιααα!!!

https://www.newsitamea.gr/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AC-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B3%CE%BF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B1%CE%BD/#_