Γεύσεις με ιστορία

[Στρογγανόφ]

Στρογγανόφ

Μία από τις πιο περιπετειώδεις αναζητήσεις που μπορεί να κάνει κάποιος που ερευνά την ιστορία κάποιας γεύσης είναι οι πολυσχιδείς εκδοχές που δίνουν οι ιστορικοί της γαστρονομίας στις εξειδικευμένες εκδόσεις. Μία από αυτές είναι η παραδοσιακή ρωσική συνταγή του φιλέτου Στρογγανόφ. Είναι το πιάτο που δημιουργήθηκε κάπου στη δεκαετία του 1890 και στην παραδοσιακή του εκδοχή σερβιριζόταν με διπλοτηγανισμένες τραγανές πατάτες, ενώ στη μοντέρνα αποτελείται από λεπτό φιλέτο μοσχαριού με μανιτάρια, κρεμμύδια και μια ξινή σάλτσα που συνοδεύεται με ρύζι ή νουντλ.
Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, ο κόμης Πάβελ Στρογγανόφ ήταν λάτρης των τεχνών, μέλος της αυτοκρατορικής ακαδημίας τεχνών και παρεπιδημούσε στην αυλή του Αλέξανδρου Γ'. Ηταν, ακόμα, γνωστός και για τις πολλές γκουρμέ επιλογές του. Θεωρείται αμφίβολο, όμως, αν ο ίδιος ή ο προσωπικός του σεφ ήταν ο δημιουργός του διάσημου πιάτου η συνταγή του οποίου περιλαμβάνεται σε έναν περίφημο ρωσικό οδηγό μαγειρικής του 1871.
Φαίνεται, όμως, να είναι παλαιότερη, ενώ η συνταγή δεν αναφερόταν σε αγγλικούς οδηγούς μαγειρικής πριν από το 1932. Μετά, όμως, το 1940 το φιλέτο Στρογγανόφ, η ρωσική αυτή υπόθεση, έγινε εξαιρετικά διάσημο στα πιάτα των επωνύμων της Αμερικής. Βλέπετε, δεν είχε ξεκινήσει ακόμα ο ψυχρός πόλεμος.
Μια άλλη υπόθεση, όχι μακριά από τις δύο προηγούμενες αλλά μακριά από την Αγία Πετρούπολη, δίνει το «An Α-Ζ of Food & Drink» του 2002. Λέει, ο διπλωμάτης Πάβελ Στρογγανόφ είχε, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα, μετατεθεί στα βάθη της Σιβηρίας. Ο μάγειράς του προσπάθησε να φτιάξει μοσχάρι, αλλά λόγω των εξωτερικών θερμοκρασιών ήταν τόσο παγωμένο που δεν κοβόταν σε κανονικά κομμάτια παρά μόνο σε πολύ λεπτές φλοίδες. Κι έτσι στη μακρινή Σιβηρία γεννήθηκε το διαβόητο φιλέτο.

Αυτός είναι ο κόμης Πάβελ Στρογγανόφ, διπλωμάτης στο επάγγελμα και αυλικός του τσάρου Αλέξανδρου Γ'. Ηταν ο τελευταίος διάσημος απόγονος μιας οικογένειας Ρώσων εμπόρων που εμφανίστηκαν στη ρωσική ιστορία το 1445, όταν ο Λούκα Κουζμίτς Στρογγανόφ πλήρωσε υπερβολικά λύτρα για την απελευθέρωση ενός πρίγκιπα που είχε απαχθεί από τους Τατάρους.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

[Η ιστορία του Pain d’ Espagne κοινώς Παντεσπάνι]

Η ιστορία του Pain d’ Espagne κοινώς Παντεσπάνι

Ο Φίλιππος ο Β’ της Ισπανίας, (1527-1598), φημισμένος καλοφαγάς και λιχούδης , μια μέρα που ένοιωθε λιγούρες, κάλεσε τον ζαχαροπλάστη του παλατιού του και τον διέταξε να του φτιάξει ένα γλύκισμα, που να μη το βαρεθεί ποτέ. Ο κακομοίρης ο ζαχαροπλάστης έβαλε όλη του την τέχνη για να ικανοποιήσει τον βασιλιά του. Σε λίγες ώρες τού παρουσίασε ένα γλύκισμα που το ονόμασε “Κλαυδία”. Μόλις όμως ο Φίλιππος δοκίμασε το γλύκισμα, προς μεγάλη απογοήτευση του δύστυχου ζαχαροπλάστη, ξίνισε τα μούτρα του και του είπε ότι δεν ήταν αυτό που ζητούσε.
Ο έμπειρος ζαχαροπλάστης δεν το έβαλε κάτω. Σύντομα του παρουσίασε την επόμενη δημιουργία του. Την ίδια τύχη είχαν και οι επόμενες απόπειρές του. Όλα τα γλυκά του, παρά τα γεμάτα φαντασία ονόματά τους, απορρίφτηκαν από τον Φίλιππο με συνοπτικές διαδικασίες μιας μπουκιάς, βυθίζοντας τον δυστυχή ζαχαροπλάστη σε βαθιά απελπισία.
Η γυναίκα του ζαχαροπλάστη, βλέποντας τις δυσκολίες του συζύγου της και φοβούμενη μήπως γίνει χήρα πριν την ώρα της, αποφάσισε να τον βοηθήσει. Παρά τις λιγοστές γνώσεις της στην ζαχαροπλαστική, άρχισε να κάνει διάφορες δοκιμές με ζάχαρη, αλεύρι, βούτυρο κι αυγά στην κουζίνα της, χωρίς όμως να μπορέσει να φτιάξει κάτι, κατάλληλο για τον βασιλιά. Στο τέλος με τα υλικά αυτά, έφτιαξε ένα είδος αφράτου ψωμιού.
Όταν το βράδυ γύρισε στο σπίτι ο άνδρας της και το είδε, αποφάσισε να το παρουσιάσει στον Φίλιππο, μια και δεν είχε να του επιδείξει τίποτε καλύτερο. Μόλις ο Φίλιππος το δοκίμασε, άρχισε να το τρώει σαν …ψωμί. Σιγά-σιγά το γλύκισμα αυτό διαδόθηκε σε όλη την καλή κοινωνία της Ισπανίας στην αρχή, και όλης της Ευρώπης αργότερα. Οι Γάλλοι το ονόμασαν “Παιν ντ’ Εσπάνιε (Pain d’ Espagne)”, δηλαδή ψωμί της Ισπανίας, και με τον καιρό οι Έλληνες το έκαναν σιγά-σιγά “παντεσπάνι”.
Και για την αποκατάσταση της Ιστορίας και της ιστορίας του παντεσπανιού ειδικότερα, μια τελευταία επισήμανση: η περίφημη Μαρία Αντουανέτα, (Μαρία Αντωνία Ιωσηφίνα Ιωάννα των Αψβούργων, σύζυγος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου), ποτέ δεν εξέφρασε το αφελές ερώτημα «αφού ο λαός δεν έχει ψωμί γιατί δεν τρώει παντεσπάνι;»

Ηθικό δίδαγμα:
 Είδες πάλι η γυναίκα έβαλε το χεράκι της και τα τακτοποίησε όλα, μια χαρά!


Όσοι γνωρίζουν κάτι σχετικά με αυτή την ενότητα, ας το γράψουν.

Η φωτό από την Κατιάνα

[η ιστορια του φραπε]

η ιστορια του φραπε

Ο φραπέ ή αλλιώς φραπεδιά .  Αποτελεί τον δημοφιλέστερο μας καφέ αφού πίνεται παντού και καταναλώνεται όλο το χρόνο.
Ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον παρουσιάζει η δημιουργία του φραπέ καθώς ήταν τυχαία.
Για την ιστορία να πούμε ότι κατά τη διάρκεια της διεθνούς έκθεσης θες/κης το 1957 ο αντιπρόσωπος της ελβετικής εταιρίας nestle στην Ελλάδα κ. Δρίτσας παρουσίαζε ένα νέο προϊόν για παιδιά , ένα σοκολατούχο ρόφημα που παρασκευαζόταν στιγμιαία ανακατεύοντας το με γάλα και χτυπώντας το με σέικερ. Ο κ. Βακάνδιος υπάλληλος του αντιπροσώπου και λάτρης του ζεστού στιγμιαίου καφέ σε ένα διάλειμμα και καθώς δεν έβρισκε ζεστό νερό σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ του σοκολατούχου ροφήματος και να χτυπήσει καφέ , ζάχαρη και κρύο νερό δημιουργώντας έτσι τον πρώτο φραπέ στην ιστορία και το διασημότερο ‘αναψυκτικό’ στην Ελλάδα.φημες λενε οτι καθως χτυπαγε τον καφε το σεικερ του ανοιξε και λερωσε το σακακι του αλλα εκεινος διολου δεν νοιαστηκε ... μια νεα γευστικη απολαυση ειχε δημιουργηθει....
Έτσι λοιπόν η γαλλική λέξη frappe που σημαίνει χτυπημένος υιοθετήθηκε από εμάς και πλέον κλίνεται χωρίς κανένα ενδοιασμό ( ο φραπές , του φραπέ, οι φραπέδες) αφού αποτελεί την εθνική μας πατέντα και έχει αποκτήσει παγκόσμια αναγνωρισημότητα.
Η παρασκευή του φραπέ είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας και αποτελεί σχεδόν τελετουργία. Πρώτα ρίχνουμε τη ζάχαρη και μετά τον καφέ προσθέτουμε λίγο νερό και το μείγμα είναι έτοιμο για ανακάτεμα.
Το χτύπημα του φραπέ είναι ίσως το βασικότερο σημείο της διαδικασίας καθώς ο αφρός είναι το σπουδαιότερο για την γευστική και οπτική μας απόλαυση.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που προτιμούν τον φραπέ απλά ανακατεμένο και όχι χτυπημένο χωρίς καθόλου αφρό. Περί ορέξεως λοιπόν….ο λεγόμενος....βαπορίσιος .

Πολύ χρήσιμες οι πληροφορίες σας Λία και Μαργαρίτα. Τι μπορεί να μάθει κανείς...

[σος ταρταρ]

σος ταρταρ

Υπάρχει μια παγκοσμιοποιημένη μυστηριώδης γεύση που τριγυρίζει στον κόσμο από τότε που οι Τάταροι Μογγόλοι, με αρχηγό τον διαβόητο Τζένγκις Χαν, ιδρυτή της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας στην Ιστορία, της Μογγολικής (1206 - 1368), άλωσαν την Ευρώπη. Η γεύση αυτή δεν είναι άλλη από το πασίγνωστο ταρτάρ. Κάτι σε ωμό δεν σας φέρνει;


 
Κι όμως, δεν είναι αυτό που νομίζετε κατ' ανάγκη. Δεν είναι μόνο δηλαδή ωμός ψιλοκομμένος κιμάς γεμάτος μυρωδικά και μπαχαρικά και στην κορφή του ένα ωμό αβγό. Αν και αυτό είναι ένα από τα πιο ωραία πιάτα που μπορεί κανείς να δοκιμάσει, αρκεί να αντέχει το στομάχι του. Είναι και η σος ταρτάρ, ένα πολύ παραδοσιακό συνοδευτικό κρέατος, ψαριού ή κοτόπουλου, σε χώρες της Κεντρικής, Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης -απ' όπου πέρασε ο Αττίλας. Θα μιλήσουμε και για τα δύο, και ξεκινούμε από τη θέα του ωμού κιμά.

Στα χρόνια των Μογγόλων, λοιπόν, και των τεράστιων εκστρατειών, από τα βάθη της Ανατολής μέχρι τη Β. Ευρώπη, υπήρχε μεγάλη ανάγκη για τροφές που μπορούσαν να διατηρηθούν πολύ καιρό αλλά και να καταναλωθούν ωμές ή σχεδόν ωμές.

Ετσι, λοιπόν, εφευρέθηκε η ανάμειξη ωμού ψιλοκομμένου κρέατος με μυρωδικά και μπαχαρικά και προέκυψε το γνωστό ταρτάρ. Ενα εμβληματικό πιάτο για πολλές βόρειες κουζίνες. Μόνο που σήμερα, οι γιατροί έχουν ανακόψει λίγο τη φόρα που είχε πάρει το ταρτάρ, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος για δηλητηριάσεις από βακτήρια και άλλους μικροοργανισμούς.

Ετσι, έχουν βρεθεί κάποιες εναλλακτικές λύσεις, όπως το μισοψήσιμο ή το μαρινάρισμα σε λάιμ, όπως γίνεται στο Μεξικό, ή σε βότκα, όπως κάνουν οι Ρώσοι. Οσον αφορά την παρουσία του steak tartar στη λογοτεχνία, ήταν ένα από τα αγαπημένα πιάτα του Κάπτεν Νέμο του Ιουλίου Βερν. Οσο για τη μουσική, υπήρξε μία από τις λατρεμένες γεύσεις της Μαρίας Κάλλας.

Η σος ταρτάρ, τώρα, που και αυτή γνωρίζει πιένες παγκοσμίως, συνοδεύει κρέας, πουλερικό ή ψάρι και συνήθως παρασκευάζεται με σφιχτούς κρόκους βρασμένων αβγών, ξίδι ή κρασί, βούτυρο, κρεμμύδι, πράσο. Υπάρχουν παραλλαγές με μουστάρδα, χρένο ή και μαγιονέζα. Ο Ρόμπερτ Μέι, στο «Accomplist Cook», που γράφτηκε για πρώτη φορά το 1660, αναφέρεται στη μεσαιωνική εκδοχή της σος ταρτάρ: «Εξι σφιχτοί κρόκοι πολύ ψιλοκομμένοι, λευκό κρασί ή κρασόξιδο, βούτυρο, χυμός πορτοκάλι, πιπέρι, αλάτι και μουστάρδα». Ετσι, γιατί κουζίνα δεν είναι μόνον η ελληνική...

πηγη:ελευθεροτυπια 16/6/2007

[μακαρονια.....η ιστορια τους]

μακαρονια.....η ιστορια τους

Τα μακαρόνια δεν τα έφερε ο Μάρκο Πόλο από την Κίνα. Παράγονταν στο Παλέρμο της Σικελίας από το 1154. Όμως η σάλτσα τομάτας επινοήθηκε μόλις το 19ο αιώνα από τους πλανόδιους πωλητές ζυμαρικών της Νάπολης.

 
Δεν είμαστε οι μόνοι που αποκαλούμε κοροϊδευτικά τους Ιταλούς "μακαρονάδες". Στη δεκαετία του 1970, όταν ένα γνωστό γερμανικό περιοδικό αφιέρωσε το εξώφυλλο στη βία στην Ιταλία επέλεξε ως εικόνα μια μακαρονάδα μ' ένα πιστόλι πάνω της. Μια πρόσφατη έρευνα απέδειξε ότι οι Ιταλοί είναι ένας ευρωπαϊκός λαός ο οποίος διατήρησε ανέπαφα από τον πόλεμο και μετά τα χαρακτηριστικά του και τον πολιτισμό του, μακριά από την πολιτιστική κυριαρχία του αμερικανικού τρόπου ζωής.

 Τα ζυμαρικά είναι το εθνικό σύμβολο της Ιταλίας στο εξωτερικό, περισσότερο κι από τη Φεράρι, τον ήλιο, τη μαφία, ακόμα και την πίτσα, την οποία πολλοί Αμερικανοί θεωρούν δική τους. Ακόμα κι αν με την παγκόσμια επιτυχία της λεγόμενης μεσογειακής δίαιτας τα ζυμαρικά είναι σήμερα διαδεδομένα παντού, οι γείτονές μας είναι οι πιο φανατικοί καταναλωτές τους με 28 κιλά ζυμαρικά κατά κεφαλήν ανά έτος, περίπου 280 μερίδες, ενώ το μισό της ιταλικής παραγωγής εξάγεται. Μετά τους Ιταλούς ακολουθούν οι κάτοικοι της Βενεζουέλας με δώδεκα κιλά κατά κεφαλήν ανά έτος, οι Τυνήσιοι με έντεκα και οι Ελβετοί με δέκα.

 Στην Ελλάδα η ετήσια κατανάλωση κατά κεφαλήν είναι περίπου εννέα κιλά, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία για την κατανάλωση ανάλογων προϊόντων οικιακής παραγωγής όπως οι χυλοπίτες, ο τραχανάς κ.λπ. Από πού προέρχονται τα ζυμαρικά; Ποιος τα επινόησε και πότε; Τα πρώτα ιστορικά στοιχεία αναφέρονται σ' ένα είδος επίπεδων ζυμαρικών που έμοιαζαν με τα λαζάνια και ανάγονται στους Έλληνες και στους Ετρούσκους.

 Όμως η ιστορία των ζυμαρικών περιλαμβάνει και εσφαλμένες δοξασίες. Δεν τα εισήγαγε ο Μάρκο Πόλο από την Κίνα. Από το 1154, πολύ πριν από τη γέννησή του, ένας Άραβας γεωγράφος είχε γράψει ότι στα περίχωρα του Παλέρμο παράγεται ένα ζυμαρικό σε σχήμα σπάγκου, το οποίο εξάγεται ακτοπλοϊκά τόσο στις χριστιανικές όσο και στις μουσουλμανικές χώρες. Έτσι διαλύεται και ο μύθος που έδινε τα πρωτεία όχι στη Νάπολη, αλλά στο Παλέρμο. Εκεί παράγονταν και αποξηραίνονταν τα ζυμαρικά σύμφωνα με την τυπική αραβική συνήθεια, καθώς οι νομάδες της ερήμου ήταν υποχρεωμένοι να τα διατηρούν αποξηραμένα κατά τη διάρκεια των μετακινήσεών τους.

  Μεταξύ του 1200 και του 1300 ξηρά ζυμαρικά παρήγαγε σε μεγάλες ποσότητες και η Γένοβα, ενώ στη Νάπολη τα ζυμαρικά επικράτησαν ως λαϊκή τροφή μόνο στα τέλη του 1500, όταν άρχισαν να πωλούνται σε περίπτερα κατά μήκος των οδών και να τρώγονται με τα χέρια, σκέτα ή, συχνότερα, με τυρί. Οι πιο πλούσιοι τα έτρωγαν ως σούπα για πρώτο πιάτο.

 Αυτό δείχνει και το γεγονός ότι ο Βοκκάκιος στο Δεκαήμερο, όταν φαντάζεται το χωριό Μπενκόντι, μιλάει για "ένα βουνό από τριμμένη παρμεζάνα, πάνω στο οποίο υπήρχε κόσμος που δεν έκανε τίποτ' άλλο από το να φτιάχνει μακαρόνια, να τα βράζει σε ζωμό κοτόπουλου και να τα καταβροχθίζει". Η επίδραση των ζυμαρικών στη ζωή των Ναπολιτάνων είναι τόσο ισχυρή, ώστε η λογοτεχνική παράδοση θεωρεί εμπνευστή τους το θρυλικό Πουλτσινέλα. Το 1604 κυκλοφόρησε ένας κατάλογος με τους εμπνευστές "των πραγμάτων που τρώγονται", του Ορτένσιο Λάντο, ο οποίος απέδιδε την ανακάλυψη των μακαρονιών στην κυρία Μελούτζα από το Κόμο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι και οι δύο ήταν Ιταλοί.

 Η Αικατερίνη και η Μαρία των Μεδίκων, βασίλισσες της Γαλλίας μεταξύ του 1500 και του 1600, ήταν οι πρωτεργάτριες της διάδοσης των ζυμαρικών στην παραδοσιακή γαλλική κουζίνα. Στην τελευταία οι μάγειροι της Αυλής αφιέρωσαν το "Παστίτσιο της τσίχλας αλά Μέντιτσι". Πρόκειται για ένα πιάτο μακαρόνια με σάλτσα μανιταριών, γλυκάδια, τρούφες, εντόσθια κοτόπουλου και τσίχλες, τα αγριοπούλια, γεμιστά με συκώτι. Οι συνταγές ζυμαρικών με βασιλικά ονόματα είναι πολυάριθμες, αν και εξεζητημένες, και δεν έχουν πολλή σχέση με τα γούστα μας.

 Εξαίρεση αποτελεί η "Σούπα της Βασίλισσας Βικτορίας", μια σούπα κοτόπουλου με ζυμαρικά, πιάτο που οι μάγειροι επεξεργάστηκαν ακολουθώντας τις συμβουλές των γιατρών της Αυλής, οι οποίοι για λόγους υγείας είχαν επιβάλει στη βασίλισσα ειδική δίαιτα. Στη Βόρεια Ιταλία πρόσθεταν στα ζυμαρικά αβγά, τα οποία κατανάλωναν κατά προτίμηση νωπά. Αυτό τουλάχιστον συνέβαινε μέχρι το 1700, όταν τόσο εκεί όσο και στην περιοχή της Πάρμας ιδρύθηκαν τα πρώτα εργοστάσια ζυμαρικών.

 Η ντομάτα "παντρεύτηκε" τα μακαρόνια γύρω στο 1800, όταν μαζί με το βασιλικό και με μια πρέζα αλάτι έγιναν το γαρνίρισμα για τα μακαρόνια των υπαίθριων Ναπολιτάνων πωλητών. Επρόκειτο για καινοτομία, αφού η πίτσα άρχισε να συνδυάζεται με την τομάτα και το τυρί μοτσαρέλα μόνο προς τα μέσα του αιώνα. Έτσι τα μακαρόνια με σάλτσα έγιναν το αγαπημένο εθνικό πιάτο των Ιταλών.

 Η μόνη προσπάθεια εξαφάνισης των ζυμαρικών από το τραπέζι τους έγινε στις αρχές του 1900 από το φουτουριστή ποιητή Μαρινέτι, ο οποίος πρότεινε την κατάργηση της μακαρονάδας ως "παράλογης γαστρονομικής θρησκείας", κατηγορώντας τη για την αύξηση του βάρους των Ιταλών, που τους έκανε λιγότερο εμφανίσιμους. Με το πέρασμα των αιώνων η παραγωγή των ζυμαρικών γνώρισε ανάπτυξη που συμβαδίζει μ' εκείνη της εκβιομηχάνισης, μέχρι που έφτασε στη σύγχρονη γραμμή παραγωγής, την απόλυτα αυτοματοποιημένη. Το καλό ζύμωμα είναι το πρώτο μυστικό στην παραγωγή των ζυμαρικών. Το νερό και το σιμιγδάλι από σκληρό σιτάρι ανακατεύονται προσεκτικά.
 Υπάρχουν περίπου τριακόσια σχέδια, είτε μακριά είτε κοντά. Μερικά είναι παραδοσιακά, ενώ κάποια άλλα πρωτοποριακά. Μερικά κατοχυρώνονται με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, όπως αυτά σε σχήμα @.  Άλλα σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται κι άλλα άλλαξαν όνομα.

 
πηγη:focus 11/04/2003

[Πάβλοβα]

Πάβλοβα

Η Πάβλοβα είναι μία από τις συνταγές με ονοματεπώνυμο. Δημιουργήθηκε στην Αυστραλία το 1929 όταν τη χώρα  επισκέφτηκε η μεγάλη Ρωσίδα χορεύτρια Άννα Πάβλοβα για να χορέψει το ρόλο του Λευκού Κύκνου από τη "Λίμνη των Κύκνων" του Τσαϊκόφσκυ.
Η γοητευτική Pωσίδα χορεύτρια  γεννήθηκε στην Πετρούπολη το 1882 και πέθανε το 1931. Γι' αυτήν έγραψε ο Φοκίν τον "Kύκνο" σε μουσική Σεν Σανς. H  Συνταγή της Πάβλοβας γίνεται με σαντιγί και φρέσκιες φράουλες.

         <a href="https://www.youtube.com/v/R3kPxWUbU50" target="_blank">https://www.youtube.com/v/R3kPxWUbU50</a>

Οπως παντα γνώστης του τροπου να μας παρασύρης σε ομορφες γευστικές αλλα και μουσικές περιπλανήσεις .ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ!!!ΣΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!!

Ξέρετε γιατί οι πατάτες όταν τις κόβουμε μεγάλες,  τις λέμε κυδωνάτες; 

Πριν έρθουν οι πατάτες στην Ελλάδα οι νοικοκυρές χρησιμοποιούσαν πολύ τα κυδώνια, για τα ψητά στον φούρνο,
με το κρέας στην κατσαρόλα, κλπ.

Όταν λοιπόν άρχισαν να βάζουν αντι για κυδώνια πατάτες,  τις έκοβαν όπως έκαναν με τα κυδώνια δηλαδή μεγάλες
και έτσι έμεινε ''κυδωνάτες πατάτες''.

[Η ιστορία της πατάτας]

Η ιστορία της πατάτας

Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο της Μαρίας για τις πατάτες, συμπληρώνω τα παρακάτω:
 Η καλλιέργεια της ξεκίνησε στην Νότια Αμερική μεταξύ τριών και τεσσάρων χιλιάδων χρόνων αν και πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι μπορεί να ξεκίνησε η καλλιέργεια της και πριν από δεκατρείς χιλιάδες χρόνια. Η αρχική προέλευση και καταγωγή της πατάτας εικάζεται ότι είναι η ορεινή κεντροδυτική περιοχή της Νοτίου Αμερικής και ειδικότερα ανάμεσα στην περιοχή νοτίως του Περού και βορειοανατολικά της Βολιβίας.
Από την Ισπανία και μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα η καλλιέργεια της πατάτας εξαπλώθηκε σχεδόν σε όλη τη Δυτική Ευρώπη χωρίς όμως να συναντά και ιδιαίτερη αποδοχή από τον αγροτικό κόσμο χρησιμοποιούμενη πάντα ως ζωοτροφή και ως τροφή σε περίπτωση μεγάλης ανέχειας. Από τα μέσα του 17ου αιώνα αρχίζει η μεταστροφή και η ένταξη της πατάτας στις διατροφικές συνήθειες των ευρωπαίων.
Στην Ελλάδα η πατάτα εισήχθη στην ελληνική γεωργία από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1833 και καλλιεργήθηκε πειραματικά σε περιορισμένη κλίμακα στην Πελοπόννησο. Η συστηματική της καλλιέργεια άρχισε να πραγματοποιείται μετά από 50 χρόνια στα 1880, αφού χρειάστηκε να περάσει ένα μεγάλο διάστημα για να αναγνωριστεί η σημασία της.
 Η πατάτα είναι ένα κηπευτικό που αποτελείται από 80% νερό και 20% περίπου ξηρή ουσία.
Συγκεκριμένα, στα 100 γραμμάρια περιέχει 18 γραμμάρια υδατάνθρακες, 2 γραμμάρια πρωτεΐνη, 0,1 γραμμάρια λίπους, 1-3 γραμμάρια φυτικές ίνες, βιταμίνες B και C και ανόργανα άλατα ασβεστίου, φωσφόρου, σιδήρου, καλίου και νατρίου.

Το πρώτο πιρούνι
===========

Αν τυγχάνετε γερό πιρούνι, ασφαλώς θα σας ενδιέφερε να μάθετε ότι το πρώτο τέτοιο είδος
έκανε την εμφάνισή του το 1071, στην προίκα μιας ελληνίδας πριγκίπισσας που νυμφεύθηκε
τον δόγη της Βενετίας. Το προικοσύμφωνο προαπαιτούσε την παρουσία δύο πιρουνιών με δύο
«δόντια». Οι ευκατάστατοι βενετοί δεν θα παραλείψουν να υιοθετήσουν την ολόφρεσκη μόδα,
η οποία διαδίδεται εν τω μεταξύ σε Ανατολή και Δύση. Το 1667 ο Λουδοβίκος 14ος την εναποθέτει
στο savoir vivre της αυλής του, αν και ο ίδιος ο βασιλιάς Ηλιος προτιμά τις παραδοσιακές μεθόδους,
τουτέστιν τα δάχτυλά του.


Η απόλυτη κουτάλα
============

Οσο για την πρώτη κουτάλα, τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στον δούκα του Μοντοσιέ,
κηδεμόνα του διαδόχου της Γαλλίας. Εν έτει 1695 εισηγείται να σερβίρεται η σούπα με μια ευμεγέθη κουτάλα.
Και φυσικά έρχεται αντιμέτωπος με τη χλεύη των πάντων. Διότι ως τότε οι γάλλοι «Λούκουλλοι» βουτούσαν
ο καθένας τα (συνήθως ξύλινα) κουτάλια τους σε μια κοινή γαβάθα, η οποία περιφερόταν γύρω γύρω στο τραπέζι.
Ειδικά μάλιστα στο σερβίρισμα του κρέατος οι συνδαιτυμόνες του το έπιαναν με τα χέρια και έκοβαν ­ με την
οδοντοστοιχία τους  εννοείται ­ μερίδες.
Δεν θα αργήσουν όμως όλοι ανεξαιρέτως να ασπαστούν την πατέντα του ευφάνταστου δούκα.



πηγή : internet - το αλλο βήμα

Μαρία, φαντάζεσαι ολόκληρος αυτοκράτορας να τρώει με τα χέρια, ντροπή του.....

[Μπεσαμέλ]

  Μπεσαμέλ

Η μπεσαμέλ,  οφείλει την ανακάλυψή της στις ανάγκες ενός επικεφαλής της αυλής του Λουδοβίκου 14ου να καλύψει την ενοχλητική μυρωδιά του μπακαλιάρου, που όσο και αν άρεσε στον ίδιον, όσοι δοκίμαζαν την κουζίνα του στραβομουτσούνιαζαν. Σερβίρισε, λοιπόν, αυτήν την περίεργη λευκή και νόστιμη σάλτσα κι έτσι ο μπακαλιάρος απέκτησε άλλο νόημα στη ζωή όλων όσοι δοκίμαζαν το πιάτο του Louis Bechameil (1630-1703).
Yπήρξε δημοσιονόμος του 17ου αιώνα, μέγας μπον βιβέρ και φυσικά λάτρης του καλού φαγητού, αλλά και δαιμόνιο πολιτικό μυαλό. Η υψηλότερη θέση που απέκτησε ήταν αυλάρχης του παλατιού του Λουδοβίκου 14ου. Δεν είναι βέβαιο όμως ότι είναι ο δημιουργός της σάλτσας.

Μια άλλη ιταλική εκδοχή για την καταγωγή της μπεσαμέλ λέει ότι η σάλτσα δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα και έγινε γνωστή στη Γαλλία χάρη στους Ιταλούς μάγειρες της Αικατερίνης των Μεδίκων (1519-1589), βασίλισσας της Γαλλίας ύστερα από το γάμο της με τον Ερρίκο Β'. Ο Antonin Careme(1784-1833), διάσημος μάγειρας και συγγραφέας, έγραφε το 1822: «Οι μάγειροι του δεύτερου μισού του 16ου αιώνα γνώρισαν τις γεύσεις της ιταλικής κουζίνας, την οποία η Αικατερίνη των Μεδίκων εισήγαγε στη γαλλική αυλή»

Η άλλη εκδοχή υποστηρίζει ότι η μπεσαμέλ ταξίδεψε στη Γαλλία χάρη στους Ιταλούς μάγειρες της Μαρίας των Μεδίκων. Οι μάγειρες 0αυτοί βασίστηκαν στην «μπαλσαμέλα», μια μάσκα από γάλα, αλεύρι και πιθανώς λίγο βούτυρο που οι Ιταλίδες ευγενείς κυρίες της αυλής της έβαζαν στο πρόσωπό τους.

Η μπεσαμέλ είναι μια κρεμώδης σάλτσα που χρησιμοποιείται σε μεγάλη ποικιλία φαγητών τα οποία κατα κανόνα μπαίνουν στο φούρνο. Ενσωματώθηκε -σύμφωνα με κάποιους- για πρώτη φορά στην Ελληνική κουζίνα από τον διάσημο Έλληνα Σεφ Νικόλαο Τσελεμεντέ στις αρχές του 20ου αιώνα.
Όπως και να 'χει η μπεσαμέλ είναι το στρώμα που υπάρχει στον μουσακά και στο παστίτσιο αλλά και σε διαφορα άλλα πιάτα. Μια πιο πειραματική χρήση για τους Έλληνες έιναι η χρήση της Μπεσαμέλ ως γέμισμα για κρέπες και τυρόπιτες.

Συνήθως έχει ως βάση το γάλα, το αλεύρι (ή το κορν φλάουρ-καλαμποκάλευρο) και το βούτυρο,ενώ μια πλειάδα μυρωδικών και μπαχαρικών μπορεί να προστεθεί η οποία ξεκινάει από αυγά, αλάτι, πιπέρι, τριμμένο τυρί και τελειώνει σε πιο εξωτικά όπως κανέλλα ή μοσχοκάρυδο. Ενώ εναλλακτικά μπορεί να βασίζεται πάνω στο βούτυρο.

Στην πιο παραδοσιακή της μορφή η μπεσαμέλ παρασκευάζεται απλά. Αφού αφήσουμε το βούτυρο να κάψει, προσθέτουμε το αλεύρι και το καβουρδίζουμε. Όταν ροδίσει, προσθέτουμε το ήδη ζεσταμένο γάλα σιγά (ένα συνηθισμένο ταψί απαιτεί περί το ένα λίτρο) και ανακατεύουμε καλά, προσέχοντας να μη "σβωλιάσει" το μίγμα. Όταν αυτό θα έχει πήξει και ομογενοποιηθεί, το κατεβάζουμε από την φωτιά και προσθέτουμε μερικά αυγά και αναδεύουμε το μίγμα. Μετά το ανακάτεμα, είναι η στιγμή να προσθέσουμε τα μυρωδικά, μπαχαρικά κλπ της αρεσκείας μας και να το εναποθέσουμε πάνω στο ταψί- ή οτιδήποτε άλλο- να το αφήσουμε να κρυώσει για λίγο και να συνεχίσουμε το ψήσιμο.



Πηγή:Eλευθεροτυπία και βικιπαίδεια

Lia p
παντως κοριτσαρα μου εμεις στην κρητη το κρεας και ειδικα το αρνι
ακομη με τα χερια το τρωμε..........και ειναι απολαυση
οταν δε εχουμε φιλοξενουμενους στην αρχη παθαινουν ενα σοκ που μας
βλεπουν αλλα μετα δεν βλεπω να επιμενει κανεις στα πιρουνια......
αλλο πραγμα το γλυψιμο και το ξεκοκαλιασμα του αρνιου με τα χερια .......
απο οτι καταλαβατε μου λειπει η Κρητη

Μιράντα, έχεις δίκιο, αν δε βάλεις στο παϊδάκι  χέρι, δουλειά δε γίνεται.
Μετά λένε και το άλλο για το κοτόπουλο, το ξέρεις.
Η γυναίκα και το κοτόπουλο ( μαζί και το παϊδάκι) θέλουν χέρι.
Πάνω από όλα άνεση.