Γεύσεις με ιστορία

[Παέγια]

Παέγια

 

  Η πιο παραδοσιακή γεύση  στην ιστορία της ισπανικής κουζίνας.  Ένα πιάτο ταπεινής καταγωγής αλλά υψηλού προορισμού καθώς ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από τις φτωχογειτονιές και τα χωράφια της Βαλένθιας και διαπρέπει στα χέρια διάσημων Ισπανών σεφ.

Οταν το ρύζι έφτασε από τους Μαυριτανούς στην Ισπανία πριν από περίπου χίλια χρόνια, η Βαλένθια άρχισε να γίνεται μία από τις σημαντικότερες περιοχές παραγωγής ρυζιού στην Ευρώπη. Οι κάτοικοί της το μαγείρευαν με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Βότανα, χόρτα, μπαχαρικά, λαχανικά, σαλιγκάρια, λαγούς ή και κοτόπουλα. Οι φτωχοί εργάτες γης θεωρούσαν τους εαυτούς τους τυχερούς αν τύχαινε κι έπεφτε στα χέρια τους κάποιο βατράχι που συμπλήρωνε το έδεσμα. Αρχικά η ανάγκη και μετά η παράδοση προέβλεπε το μαγείρεμα της παέγιας σε μεγάλα ρηχά τηγάνια με χερούλια. Το σκεύος αυτό ονομάζεται παεγιέρια και είναι κάτι σαν ισπανικό γουόκ. Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς επακριβώς τι περιέχει η παέγια. Τα σίγουρα υλικά είναι το ρύζι, το σαφράν, το ελαιόλαδο, η ντομάτα και το σκόρδο. Από εκεί και πέρα πιάνει δουλειά η φαντασία του μάγειρα.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με την καταγωγή του ονόματος. Η ρομαντική εκδοχή θέλει έναν ερωτευμένο νέο να φτιάχνει αυτό το πιάτο για την αγαπημένη του. «Por ella» (για εκείνη, στα ισπανικά). Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αν και στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, οι γυναίκες είναι αυτές που ασχολούνται με το μαγείρεμα, η παρασκευή της παέγιας είναι καθαρά αντρική δουλειά και αυτό έχει τις ρίζες του στους αγρότες που τη μαγείρευαν στα χωράφια. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι η λέξη παέγια προέρχεται από την αραβική λέξη «Baqiyah», που σημαίνει περισσεύματα. Πάλι δηλαδή τονίζεται η ταπεινή κοινωνική της προέλευση. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι πήρε το όνομά της από το σιδερένιο σκεύος με τα δύο χερούλια (από τη λατινική patella, που σημαίνει τηγάνι) όπου παραδοσιακά μαγειρεύεται. Είναι ίσως από τις λίγες γεύσεις που συνδυάζουν τον εξωτικό χαρακτήρα τους με τον κοσμοπολίτικο αέρα.

πηγή: Ελευθεροτυπία

Μαζί σας παίδες, αλλά όχι να τρώμε απο αυτό που έκοψε ο άλλος με τα δόντια του, φρίκη.

Peach Melba, peches Melba, Πες Μέλμπα: Είναι απλό παγωτό βανίλιας σε μπολ που πάνω του βάζουμε μισό καραμελωμένο φρέσκο βερύκοκο και γαρνίρουμε με σαντιγύ. ΄Ετσι το ονόμασε ο μέγας Εσκοφιέ όταν η καλλιτέχνις κυρία Μέλμπα, μετά από παράσταση και ξενύχτι του ζήτησε κάτι διαφορετικό βρε παιδί να δροσιστεί. Ε ασφαλώς γίναν παραλλαγές από τότε.

Μαράκι μου, δεν λέμε για τα αποφάγια καλέ, αλλά αυτό που πιάνουμε και τρώμε με το χέρι, όπως το
κοτοπουλάκι, τη γυναίκα... .... και άλλα εδέσματα.

Νένα, αγαπημένο παγωτό του παρελθόντος......

[Μπακλαβάς]

Μπακλαβάς

Αν και η ιστορία του μπακλαβά δεν είναι καλά καταγραμμένη, πολλές χώρες διεκδικούν τη δημιουργία του. Παρόλα αυτά, οι αποδείξεις δείχνουν ότι το γλύκισμα δημιουργήθηκε από Τούρκους της Κεντρικής Ασίας, ενώ τελειοποιήθηκε στις κουζίνες των ανακτόρων του σουλτάνου, στο παλάτι Τοπκαπί.

O Βρυώνης (1971) υποστήριξε ότι το ελληνικό γλύκισμα κοπτή ήταν η βυζαντινή έκδοση του σημερινού μπακλαβά. Παρ'όλα αυτά ο Perry (1994) απέδειξε ότι ενώ η κοπτή περιείχε ξηρούς καρπούς και μέλι, η συνταγή δεν περιλάμβανε ζύμη. Αντιθέτως, η κοπτή μπορεί να παρομοιαστεί περισσότερο με το σημερινό παστέλι ή με τον χαλβά παρά με μπακλαβά.

Σύμφωνα και με τον Andrew Dalby, δεν υπάρχει πουθενά ο μπακλαβάς σε αρχαιοελληνικές, αραβικές ή βυζαντινές πηγές, πριν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η παλαιότερη συνταγή ενός είδους πρωτο-μπακλαβά υπάρχει σε ένα Κινέζικο-Μογγολικό βιβλίο με συνταγές του 1330, με την ονομασία güllach. Σήμερα, στη μοντέρνα Τουρκική κουζίνα, υπάρχει το παρόμοιο γλυκό güllac. Σε αυτό το γλυκό, λεπτά φύλλα ζύμης ψήνονται με γάλα και ζάχαρη. Το γλυκό αυτό σερβίρεται με καρύδια και φρέσκα ρόδια.
Η λέξη μπακλαβάς προέρχεται πιθανόν από τη μογγολική ρίζα baγla- που σημαίνει 'τυλίγω' με την Τουρκική κατάληξη -v.

Λία σε ευχαριστούμε για τις τόσο σημαντικές πληροφορίες που μας δίνεις συχνά πυκνά !!!

[κρουασάν]

κρουασάν
Ακούγοντας κάποιος την προφορά της λέξης κρουασάν, το μυαλό του πηγαίνει κατ' ευθείαν σε γαλλική προέλευση. Μάλλον, όμως οι Γάλλοι απέκτησαν τα κρουασάν ως είδος εισαγώγιμο κάπου στα τέλη του 17ου αι. Προσέξτε τώρα πώς λένε ότι ανακαλύφθηκε το κρουασάν:

Ενας από τους πιο διαδεδομένους μύθους αναφέρει ότι το κρουασάν ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της απόπειρας των τουρκικών στρατευμάτων να καταλάβουν τη Βουδαπέστη το 1686. Προσπάθησαν να ανοίξουν λαγούμια και να αιφνιδιάσουν τη φρουρά των ανακτόρων υπογείως, αλλά για κακή τους τύχη την ώρα που έσκαβαν τους άκουσαν αρτοποιοί που ξεκινούσαν τη δουλειά τους.

Οι τελευταίοι ειδοποίησαν τη φρουρά της πόλης, σήμανε συναγερμός και έτσι τα τουρκικά στρατεύματα κατατροπώθηκαν. Και αποφασίστηκε να δημιουργηθεί μια ψημένη ζύμη στο σχήμα του εμβλήματος της τουρκικής σημαίας, της ημισελήνου. Ο Alan Davidson στο «Oxford Companion to Food» βασιζόμενος σε δύο διαφορετικές εκδόσεις του ανάλογου Larousse Gastronomique του Alfred Gottschalk αναφέρει ότι μπορεί αυτός ο μύθος για το κρουασάν να μην είναι αλήθεια, καθώς άλλη εκδοχή του λέει ότι αυτό ανακαλύφθηκε με τον ίδιον τρόπο, και πάλι από αρτοποιούς, αλλά όχι στη Βουδαπέστη. Εγινε όταν οι Τούρκοι -και πάλι σκάβοντας λαγούμια- προσπάθησαν να καταλάβουν την Βιέννη το 1683, τρία χρόνια πριν από τη πρωτεύουσα της Ουγγαρίας. Και σύμφωνα με κάποιες άλλες εκδοχές, ούτε Βιεννέζοι ούτε Ούγγροι ήταν αυτοί που το ανακάλυψαν. Αλλοι λένε για Πολωνούς, άλλοι για τους Μεδίκους που το πήραν μαζί τους περνώντας τις Αλπεις και ήταν μία από τις σημαντικότερες προσφορές τους στην περίφημη γαλλική κουζίνα.

 

Άκου να δεις πως ανακαλύπτεται κάτι....
 

[Παστέλι]

Παστέλι  

Από την εποχή του Ηροδότου- που είναι ο πρώτος ιστορικός της ανθρωπότητας ο οποίος το αναφέρει - το παστέλι θεωρείται γλύκισμα  τονωτικό και ευγονικό.
 Η φιλόλογος κ. Ασπασία Μίχα-Λαμπάκη στο βιβλίο της «Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων κατά τους αρχαίους κωμωδιογράφους» (Αθήνα 1984, σελ.46) διευκρινίζει ότι η σησαμίς ή σησαμή διέφερε από τον σησαμούντα διότι παρασκευάζετο μόνον από μέλι και σουσάμι, «δια το πολύγονον, ως φήσι Μέναδρος» - κατά τον αρχαίο σχολιαστή του.
Δεν είναι πλουσιότερες οι πληροφορίες που έχουμε από τα Βυζαντινά χρόνια. «Ητο δε ο σησαμούς το σήμερον παστέλι» διευκρινίζει ο Φαίδων Κουκουλές στο περίφημο έργο του «Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός»

Πηγή: Τρόφιμα Κρασί & Ποτά, Ιανουάριος 1997

[ΜΟΥΣΑΚΑΣ]

    ΜΟΥΣΑΚΑΣ ο ελληνικός

Ο μουσακάς κατάγεται από τον περσικό «μαγκουμά», ένα έδεσμα με στρώσεις από μελιτζάνα, κρεμμύδι και ψιλοκομμένο αρνίσιο κρέας. Η λέξη «μουσακά» στα αραβικά σημαίνει «κρύο πιάτο», ενώ στο Λίβανο μουσακά ονομάζουν ένα φαγητό με στρώσεις από μελιτζάνες, σάλτσα ντομάτας και σταφίδες. Την μπεσαμέλ, δηλαδή την άσπρη κρέμα, στην «κορυφή» ήρθε να προσθέσει ένας γαλλοαναθρεμμένος μάγειρας του σουλτάνου.
Οι Τούρκοι τον φτιάχνουν  με μελιτζάνες και κιμά.  Το λένε όμως μουσακά ακόμα και όταν γίνεται με κολοκύθια.  Κόβουν τις μελιτζάνες ή τα κολοκύθια στο μέγεθος του κεφαλιού ενός πουλιού, και αφού τα τσιγαρίσουν τα σιγοψήνουν.  Στο Χαλέπι της Συρίας λένε το φαγητό αυτό μουσακά και το φτιάχνουν με κολοκύθια και πατάτες.

 πηγή:Μυρσίνη Λαμπράκη

[Αλάτι]

    Αλάτι

Το αλάτι είναι απαραίτητο για τον άνθρωπο. Γι' αυτό ήταν γνωστό και χρησιμοποιούταν από την αρχαία εποχή. Σε μερικές παραθαλάσσιες περιοχές, το χρησιμοποιούσαν σαν νόμισμα. Έτσι, οι κάτοικοι της Θράκης πουλούσαν δούλους σε αντάλλαγμα με αλάτι. Σε μερικές χώρες της Ασίας, οι κάτοικοι έκαναν τις αγορές και τις πωλήσεις με κομμάτια αλατιού. Άλλοι λαοί είχαν έλθει σε πόλεμο μεταξύ τους για να κατακτήσουν εδάφη με αλατούχες πηγές. Στην αρχή οι άνθρωποι έπαιρναν το αλάτι από τη θάλασσα με την εξάτμιση του νερού. Στη Γαλλία και στη Γερμανία βρέθηκαν ύστερα από ανασκαφές, αρχαίες συσκευές με τις οποίες απομόνωναν το αλάτι. Επίσης ήταν γνωστό το ορυκτό αλάτι (στερεό). Σπουδαία ορυχεία υπήρχαν στη Λιβύη, στην Αραβία, στην Ισπανία και στη Βοημία.

Το αλάτι κατέχει σημαντική θέση στη ζωή των λαών, στις συνήθειες, στη θρησκεία και στις παραδόσεις τους. Κατά τους αρχαίους Έλληνες συμβολίζει τη φιλία και την αλληλεγγύη. Με αυτό επισφράγιζαν τις συμφωνίες τους. Επίσης το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες και στις προσφορές τους προς τους θεούς.

Επίσης ο Μωσαϊκός Νόμος θεωρεί το αλάτι σαν σύμβολο και σαν απαραίτητο στοιχείο της προσφοράς προς το Θεό. Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται: «υμείς εστέ το άλας της γης». Και άλλοι λαοί, όπως οι Ασσύριοι, οι Πέρσες, χρησιμοποιούσαν το αλάτι στις θρησκευτικές τους τελετές.

Μέχρι σήμερα έχουν διατηρηθεί αρκετές προλήψεις σχετικά με το αλάτι. Π.χ. δε δανείζουν αλάτι οι χωρικοί, γιατί πιστεύουν ότι «ψοφάνε τα ζωντανά». Επίσης αποφεύγουν να χύσουν αλάτι από την αλατιέρα. Στη Γερμανία θεωρείται ευλογία η ανακάλυψη αλατούχου πηγής.

πηγή: Βικιπαίδεια

[καφές]

καφές ελληνικός

Yπάρχουν διάφορες θεωρίες που συνοδεύουν την καταγωγή και την ανακάλυψη του καφέ. Mια ιστορία αναφέρει ότι γύρω στο 850 μ.X. ο βοσκός Kαλντί από την Yεμένη παρατήρησε στις κατσίκες του μια παράξενη συμπεριφορά, κυρίως τις νυχτερινές ώρες, όταν έτρωγαν τους καρπούς ενός συγκεκριμένου μικρού θάμνου. Aπό περιέργεια αποφάσισε να δοκιμάσει κι αυτός! Λίγο αργότερα εμπιστεύθηκε την ευχάριστη εμπειρία του στον μωαμεθανό ηγούμενο ενός κοντινού μοναστηριού. O ηγούμενος έβρασε τους καρπούς, ήπιε το εκχύλισμα, παρατήρησε ότι το ρόφημα τον βοηθούσε να μένει ξάγρυπνος τη νύχτα και το σύστησε στους μοναχούς έτσι ώστε να μένουν άγρυπνοι στις νυχτερινές λειτουργίες. O καφές γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο τον αραβικό κόσμο, από τη Mέκκα και τη Mεδίνα μέχρι την Aλεξανδρούπολη, το Xαλέπι και τη Δαμασκό.
Mια άλλη εκδοχή για την ανακάλυψη του καφέ υποστηρίζει ότι τα πρώτα φυτά καφέ εμφανίστηκαν στη «μαύρη ήπειρο» και συγκεκριμένα στην Aιθιοπία. Oι φυλές που κατοικούσαν στη συγκεκριμένη περιοχή συνήθιζαν να παρασκευάζουν έναν πολτό αναμειγνύοντας τα άνθη των φυτών του καφέ με ζωικό λίπος. Στη συνέχεια το έπλαθαν σε μικρά μπαλάκια και το κατανάλωναν οι πολεμιστές για να παίρνουν ενέργεια στις μάχες. Eκείνη την εποχή πολλοί ήταν αυτοί που πίστευαν ότι οι διεγερτικές ικανότητες του καφέ ήταν αποτέλεσμα θρησκευτικής έκστασης. Για τον λόγο αυτό ο καφές έχει συνδεθεί με πληθώρα παραδόσεων και δοξασιών.

Στα Bαλκάνια,  εδώ και αιώνες το ζήτημα είναι σε ποιον ανήκει τι, ονομάζεται συνήθως «τούρκικος» και μόνο τα τελευταία χρόνια αναφέρεται ως «ελληνικός». Aνεξάρτητα απ όλα αυτά, η παρασκευή του καφέ με αυτόν τον τρόπο, χωρίς φιλτράρισμα, προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από τον αραβικό πολιτισμό. Kαι η παρουσία του πρέπει να χρονολογείται εδώ και αιώνες στην ευρύτερη περιοχή, αφού σύμφωνα και με τον Hλία Πετρόπουλο (O τουρκικός καφές εν Eλλάδι, εκδ. Nεφέλη), στις αφηγήσεις για την άλωση της Kωνσταντινούπολης οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι στην Πόλη υπήρχαν 300 με 500 καφενεία.

Στην παρασκευή του ελληνικού καφέ χρησιμοποιούμε πολύ ψιλά αλεσμένο καφέ, βάζοντας μία γεμάτη κουταλιά για ένα μικρό φλιτζάνι. Προσθέτουμε την επιθυμητή ποσότητα ζάχαρης και τον αφήνουμε να βράσει. Για πλούσιο καϊμάκι, ο καφές θέλει ψήσιμο σε σιγανή φωτιά και συνεχές ανακάτεμα. Οταν αρχίσει να φουσκώνει, τον αποσύρουμε από τη φωτιά και τον ξαναβάζουμε μέχρι να ξαναβράσει. Αυτό γίνεται συνήθως τρεις φορές (για να κοχλάσει και να μειωθεί το καϊμάκι). Στη συνέχεια, άλλοι αφήνουν τον καφέ για λίγο στο μπρίκι να κατακαθίσει το ίζημά του πριν τον σερβίρουν, ενώ ορισμένοι ρίχνουν μερικές σταγόνες κρύο νερό στο φλιτζάνι για να κατακάτσει ο καφές. Tο σερβίρισμα παίζει σημαντικό ρόλο: αν τον ρίξετε από ψηλά στο φλιτζάνι, κάνει φουσκάλες (ο λεγόμενος «βραστός»: γλυκύς βραστός κ.ο.κ.), ενώ αν τον αδειάσετε αργά και προσεκτικά και σχεδόν αγγίζοντας το μπρίκι στα χείλη του φλιτζανιού, παίρνετε το πιο πλούσιο καϊμάκι (ο λεγόμενος «βαρύς»: βαρύς γλυκός κ.οκ.). Σερβίρεται καυτός.
Eλληνικός καφές

Bαρύς γλυκός
1 γεμάτη κουταλιά καφέ, 2 ζάχαρη

Mέτριος
1 γεμάτη κουταλιά καφέ, 1 ζάχαρη

Mε ολίγη
1 γεμάτη κουταλιά καφέ, 1/4 ζάχαρη

Σκέτος
1 γεμάτη κουταλιά καφέ

Γλυκύς βραστός
1 γεμάτη κουταλιά καφέ, 2 ζάχαρη (2 ή 3 βράσεις)

πηγή: Ελευθεροτυπία και Βικιπαίδεια

[Αναδρομή στην ιστορία]

Αναδρομή στην ιστορία    

Η αφετηρία της μαγειρικής πρέπει να βρίσκεται στα χρόνια της ανακάλυψης της φωτιάς.

Οι αρχαίοι άνθρωποι έψηναν αρχικά τα φαγητά τους σε στάχτες. Αργότερα τα τύλιγαν σε φύλλα και υπήρξε γευστική πρόσθεση.

Επόμενη μορφή ήταν το βράσιμο. Έβραζαν μέσα σε λάκκους, με τοιχώματα με πλάκες ειδικές, σε νερό μέσα στο οποίο έριχναν καυτές πέτρες. Αργότερα έχουμε κεραμικά σκεύη και τέλος μεταλλικά.
Οι Αιγύπτιοι είναι μάλλον οι πρωτοστάτες της Γαστρονομίας. Μόνο η ποικιλία ψωμιού έφτανε τα 15 είδη.
Από φρούτα είχαν το χουρμά (που το χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο και για το γλυκό Shat (αλεύρι, χουρμάς, μέλι), βερίκοκα, είδος σύκου, σταφύλι, μετέπειτα μπανάνες, πορτοκάλια, λεμόνια, καρπούζια, πεπόνια. Από λαχανικά είχαν αγγούρια, σκόρδα, μπιζέλια, κόκκινο λάχανο, μαρούλι (το οποίο θεωρούσαν ότι ήταν διεγερτικό για τους άντρες και ότι προσέδιδε γονιμότητα στις γυναίκες).

 Από καρπούς είχαν ρεβίθια, κουκιά, ελιές (ελαιόλαδο χρησιμοποιούσαν για φωτισμό πιο πολύ – για μαγείρεμα είχαν ένα είδος φυτικού λαδιού από είδος Βελανιδιάς) και φακές (που θεωρούσαν πως έφερναν ευφορία και τις χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότερη σούπα του κόσμου << Potage Esau >> που φτιάχνεται μέχρι σήμερα). Από κρέατα είχαν βόδι, μοσχάρι, γουρούνι (από τα οποία το ψαρονέφρι και το κόντρα τα έψηναν στην σούβλα). Από πουλερικά είχαν περιστέρια, χήνες, γερανούς, ορτύκια, πάπιες (τα οποία όλα έψηναν). Από ψάρια είχαν κέφαλους, μουρμούρες, χρόμηδες, λατίδες (τόσο μεγάλα που καμιά φορά έπρεπε να τα σηκώνουν 2 άντρες και που κατά τον Ηρόδοτο άλλα ξέραιναν στον ήλιο, άλλα έτρωγαν ωμά, άλλα έκαναν παστά σε άλμη και άλλα προσέφεραν στους Θεούς σε δοχεία με ξύλινα καπάκια, μια πρώτη μορφή κονσερβοποίησης). Από κυνήγια είχαν αντιλόπες και γαζέλες.
Είχαν γάλα (το οποίο έβραζαν, όπως και το κρέας),βούτυρο, κρέμα γάλακτος (των οποίων τη θρεπτική αξία γνώριζαν καλά).Είχαν αμπέλια με μια μόνο ποικιλία από την οποία παρήγαγαν ένα είδος ξηρού κρασιού (Μαρεωτικός Οίνος) το οποίο έπιναν όχι για την γεύση (άλλωστε πρόσθεταν ζάχαρη ή και μπαχαρικά) αλλά για την αίσθηση ευφορίας που προσέδιδε. Το αντικαθιστούσαν και με υδρομέλι (αλκοολούχο μίγμα μελιού και ζεστού νερού) ή και με σταφυλόζουμο.
Τέλος είχαν τη μπύρα, το εθνικό τους ποτό, που πότε – πότε εμπλούτιζαν με λούπινο ή πικρά βότανα. ο αλάτι το απέφευγαν γιατί ήταν σύμβολο του Θεού του Κακού, Σεθ. Δεν υπάρχουν μαγειρικά βιβλία, μόνο συνταγές σε Ιατρικούς Πάπυρους και Ιερογλυφικές εικόνες για την άντληση στοιχείων. Συνταγές σώζονται στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου (π.χ. Ψάρι με σάλτσα Τάρατορ).

Οι πρωτοπόροι της γαστρονομίας
Δεν ασχολήθηκαν μόνο με τις μαρμίτες τους.
Ειναι αυτοί που δημιούργησαν και μετέδωσαν το αλφαβητάρι της μαγειρικής.
Σας παρουσιάζουμε τους πρωτοπόρους της γαστρονομίας που δεν είναι άλλοι από τους αρχαίους Ελληνες αρχιμάγειρες.
Αυτοί είναι οι πρώτοι που πειραματίστηκαν με τα υλικά και τους τρόπους παρασκευής των, αυτοί ανακάλυψαν μεθόδους μαγειρικής και τους κατέγραψαν, αυτοί δίδαξαν στον κόσμο τα μυστικά της μαγειρικής.
Οι Ρωμαίοι στήριξαν ολόκληρη τη μαγειρική τους στις συνταγές που πήραν από τους Έλληνες. Ακόμα και αυτό που θεωρείται ως το αρχαιότερο βιβλίο μαγειρικής, του περίφημου Ρωμαίου Απίκιου, που γράφτηκε περίπου το 400π.Χ. (αλλά δεν σώθηκε) ήταν συλλογή συνταγών των καλύτερων Ελλήνων αρχιμαγείρων.
 

[Η ιστορία του τυριού]

Η ιστορία του τυριού

Η ιστορία του τυριού είναι τόσο μακρόχρονη όσο και αυτή του ανθρώπινου γένους και συνδέεται με την εξημέρωση κατοικίδιων ζώων 10.000 χρόνια προ Χριστού. Οι ρίζες της τυροκομίας δεν  είναι γνωστές με βεβαιότητα. Πιστεύεται, όμως, ότι το τυρί έχει την καταγωγή του στη Μεσοποταμία, όπου παρασκευάστηκε πριν 8.000 χρόνια περίπου. Είναι πολύ πιθανό η παρασκευή του να έγινε εντελώς τυχαία, κατά τη μεταφορά του γάλακτος μέσα σε στομάχια νεαρών ζώων.

Αναφορές για το τυρί γίνονται σε πολλά αρχαία και κλασσικά κείμενα. Από τη μυθολογία ακόμα, λέγεται ότι οι θεοί έστελναν τον Αρισταίο, γιο του Απόλλωνα, για να διδάξει στους Έλληνες την τυροκομία, ενώ από την Οδύσσεια του Ομήρου μαθαίνουμε για τον Κύκλωπα Πολύφημο και την τυροκομική τέχνη του.

Η τυροκομία φαίνεται ότι ήρθε στην Ευρώπη από τους ΄Αριους, νομάδες κτηνοτρόφους στην κεντρική Ασία. Καταγραφές για παρασκευή και κατανάλωση τυριού στην αρχαία Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλές, όπως από τον Αριστοτέλη, τον Πυθαγόρα και πολλούς αρχαίους κωμωδιογράφους.

Η τυροκομία παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη στα ρωμαϊκά χρόνια από τους Ρωμαίους, οι οποίοι μετέφεραν την τυροκομική τέχνη σε περιοχές που μέχρι τότε την αγνοούσαν. Στην αρχαία Ρώμη υπήρχε πλούσια αγορά τυριών, με αρώματα, μυρωδικά και ποικιλίες γεύσεων, ενώ τα επόμενα κείμενα της εποχής καταπλήσσουν με την ορθότητα των λεπτομερειών για την τυροκομία.

Από τον Μεσαίωνα παρατηρούνται οι πρώτες κινήσεις για τη σύσταση τυροκομικών συνεταιρισμών, ενώ από το 14o αιώνα η παρασκευή των τυριών έχει πάρει πλέον βιομηχανική μορφή.
   
πηγή: ΦΑΓΕ

[Σουσάμι]

  Σουσάμι
 Αυτός ο σπόρος, που λέτε, ταξιδεύει από το λαό των Ασσυρίων στους αρχαίους Ελληνες, από την εμφανισμένη στους αιώνες κινεζική κουζίνα, στις δημιουργίες των Ρωμαίων και των αρχαίων Αιγυπτίων. Ταξιδεύει παντού και μεταφέρει τις πάμπολλες ευεργετικές του ιδιότητες με έναν αέρινο τρόπο, σαν τον ανθό της άνοιξης, αυτό που λέμε «κλέφτη».

 Γεμάτο δύναμη και ενέργεια, το σουσάμι, βρισκόταν πάντοτε στα δισάκια των αρχαίων Ελλήνων στρατιωτών, ιδίως όταν ξεκινούσαν για μεγάλες εκστρατείες.

Ενας μύθος των Ασσυρίων λέει ότι οι θεοί μία ημέρα πριν αποφασίσουν να δημιουργήσουν τον κόσμο ήπιαν μπόλικο κρασί από σουσάμι. Σε πολλές αρχαίες κοινωνίες το σουσάμι και τα παράγωγά του, όπως το σησαμέλαιο, αποτελούσαν ένα είδος νομισματικής ανταλλάξιμης μονάδας σχεδόν ισότιμης του ασημιού. Σουσάμι, ασήμι, όλο και κάποια γλωσσική συγγένεια φαίνεται να έχουν...

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τον πιο έγκυρο ιστορικό ταξιδευτή της αρχαιότητας, οι Βαβυλώνιοι καλλιεργούσαν το σουσάμι από το 1750 π.Χ. ενώ σουσάμι έχει βρεθεί και στον τάφο του Τουταγχαμών, που τάφηκε γύρω στο 14ο π.Χ. αιώνα. Επίσης, ο Μάρκο Πόλο αναφέρει ότι οι Πέρσες χρησιμοποιούσαν σουσάμι όχι μόνο για τροφή αλλά και για μασάζ, σε γιατροσόφια, ως φωτιστική ύλη αλλά και σε καλλυντικά.

Στην αρχαία Ελλάδα, το σουσάμι ήταν μία από τις συνηθέστερες πρώτες ύλες για την παρασκευή φαρμάκων, με τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό να το θαυμάζουν και να παροτρύνουν στη χρήση του. Ο Αριστοφάνης, στην «Ειρήνη», γράφει επί λέξει: «Η κότα ψήθηκε. Το παστέλι του σησαμιού ζυμώθηκε».

Είναι φαινολικές ενώσεις, οι λεγόμενες λιγνάνες που περιέχονται στο σουσάμι και επομένως και στα προϊόντα τον, ταχίνι και χαλβά, και δίνουν σ' αυτά λίγο-πολύ «θαυματουργές» ιδιότητες και εναντίον της χοληστερίνης, αλλά και της υπέρτασης.


Πηγή:Enet