Γεύσεις με ιστορία

Α, τι ωραίες φωτογραφίες!  Επιτέλους - μέσα στα εκατομμύρια κι εγώ - είδα πως βγαίνει το λάδι της ελιάς. Ως τώρα ήξερα μόνο πως μου βγάζουν το λάδι. Ευχαριστώ κι εγώ.

[Σπανάκι]

     Σπανάκι

Η καριέρα του Ποπάι ξεκίνησε το 1929, ως δευτεραγωνιστή σε σειρά κόμικς στην Evening Journal της Νέας Υόρκης. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1937, οι σπανακοπαραγωγοί του Κρίσταλ Σίτι στο Τέξας έστησαν άγαλμα στο καλό ναυτάκι, αναγνωρίζοντάς του το γεγονός ότι ευθυνόταν για τη ραγδαία αύξηση της κατανάλωσης σπανακιού στις ΗΠΑ και της κατά 30% αύξησης της δικής τους παραγωγής.

Το σπανάκι ξεκίνησε, λέγεται, από την Κίνα το 700 π.Χ., όταν το έστειλε ως δώρο στην αυτοκρατορική αυλή ο βασιλιάς του Νεπάλ, ενώ ήδη ήταν γνωστό αλλά όχι ευρέως διαδεδομένο στην Περσία. Στην Ευρώπη είναι σχετικώς νέο λαχανικό, αφού άρχισε να γίνεται γνωστό μόλις τον 11ο αι. από τους Μαυριτανούς, που το πρωτοφέρανε στην Ισπανία. Το γεγονός αυτό του χάρισε στην Αγγλία την ονομασία «ισπανικό λαχανικό». Υπήρξε δε, ένα από τα αγαπημένα λαχανικά της Αικατερίνης των Μεδίκων (1519 - 1589).

Το σπανάκι είναι υπερπλούσιο σε σίδηρο και άλλα μεταλλικά ιχνοστοιχεία και σύμφωνα με νεότερες έρευνες τα 100 gr. σπανακιού περιέχουν 3 mg σιδήρου. Ο σίδηρος, όμως, του σπανακιού, λένε οι ειδικοί, δεν αφομοιώνεται πλήρως από τον οργανισμό. Ενδείκνυται σε περιπτώσεις δυσκοιλιότητας και είναι ιδανική τροφή για εγκύους. Εκτός από σίδηρο, περιέχει φώσφορο, ψευδάργυρο, ασβέστιο και κάλιο, και είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α και C.

Για να διατηρήσουμε περισσότερο τις θρεπτικές του αξίες θα πρέπει να το καταναλώνουμε ωμό ή να το ζεματίζουμε για λίγο σε βραστό νερό ή ακόμη καλύτερα να το μαγειρεύουμε στον ατμό. Φυσικά θα πρέπει να το πλένουμε πολύ καλά και να μην το αφήνουμε στο νερό, γιατί έτσι μπορεί να απολέσει πολλά από τα καλά του. Το νερό στο οποίο έχει βράσει το σπανάκι μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε σούπες ή ρύζι. Αν βράσουμε το σπανάκι, καλό θα είναι να το περιχύσουμε με κρύο νερό και να το στύψουμε με τα χέρια μας, γιατί έτσι διατηρεί το πράσινο χρώμα του και χάνει την πικρή γεύση που συχνά έχει, και μπορεί να είναι ενοχλητική. Κατά τα άλλα, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα της φύσης και χρησιμότατο σε πολλές ελληνικές γεύσεις, ιδίως κατά τη νηστεία της Σαρακοστής.

πολύ ενδιαφέρον αν και έχω διαβάσει οτι το κόκκινο κρέας έχει περισσότερο σίδηρο
που αποροφάται καλύτερα απο τον οργανισμό 

[Μπύρα]

Μπύρα

  Η ιστορία της μπύρας είναι τόσο παλιά όσο και ο ανθρώπινος πολιτισμός. Από τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί μέχρι τώρα, φαίνεται ότι οι πρώτοι άνθρωποι που τη δημιούργησαν και την απόλαυσαν ήταν οι χωρικοί της Μεσοποταμίας, πριν από 6.000 χρόνια! Δεν ξέρουμε βέβαια τι γεύση είχε εκείνη η μπύρα, αλλά είναι βέβαιο ότι οι ζυθοποιοί της εποχής χρησιμοποίησαν για την παραγωγή της κριθάρι και άλλα δημητριακά.

Η τέχνη της ζυθοποιίας συνεχίστηκε με επιτυχία στην Αίγυπτο και αργότερα έγινε δημοφιλής και στην Ευρώπη. Oι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί συνήθιζαν να παράγουν μπύρα στα σπίτια τους, με βάσει διάφορες συνταγές, ενώ οι απόγονοι τους τελειοποίησαν την παραγωγή τους, αξιοποιώντας συνεχώς τις κατακτήσεις της τεχνολογίας.

Παρ' όλα αυτά, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τις πρώτες βασικές μεθόδους ζυθοποιίας. Η μπύρα ήταν και είναι ένα φυσικό προϊόν, που παράγεται πάντα με τις ίδιες φυσικές πρώτες ύλες, δηλαδή με κριθάρι, νερό και λυκίσκο. Εξέλιξη στη διαδικασία παραγωγής είναι η χρήση μαγιάς, που βοηθάει τη ζύμωση της μπύρας.

Ζυθοποιία
Η βασική πρώτη ύλη στη ζυθοποιία είναι το κριθάρι. Οι σπόροι του κριθαριού βρέχονται μέσα σε δεξαμενές, κατόπιν βλασταίνουν και τελικά υποβάλλονται σε ξήρανση, προϊόν της οποίας είναι η βύνη. Η βύνη αλέθεται, κατόπιν πολτοποιείται, στραγγίζεται και στο μούστο αυτό προστίθεται ο λυκίσκος, ο οποίος δίνει στη μπύρα τη χαρακτηριστική πικρή γεύση.

Ακολουθεί η ψύξη του μούστου και το αμέσως επόμενο στάδιο είναι η σημαντική διαδικασία της ζύμωσης, από την οποία παράγεται η λεγόμενη "νεαρή μπύρα". Το προϊόν αφήνεται να σιτεύσει για αρκετό διάστημα δίνοντας την "ώριμη" πλέον μπύρα. Ακολουθεί φιλτράρισμα και συσκευασία σε μπουκάλια, κουτιά ή βαρέλια.
 Εβίβα!!!!!!!!!

 

[ΚΟΚΤΕΙΛ]

  ΤΟ ΚΟΚΤΕΙΛ
Ποτά παρόμοια με τα κοκτέιλ πρωτοεμφανίστηκαν γύρω στον 16ο αιώνα, αλλά κοκτέιλ, όπως τα γνωρίζουμε και χρησιμοποιούμε σήμερα τον όρο, πρωτοεμφανίστηκαν από τους Αμερικανούς μπάρμαν στη δεκαετία του 1920.

Ο λόγος που έκανε τα κοκτέιλ να έχουν μεγάλη εξάπλωση αυτή την εποχή, ήταν η ποτοαπαγόρευση, όπου η παραγωγή και κατανάλωση αλκοόλ ήταν παράνομη. Τα αλκοολούχα ποτά λοιπόν ήταν αμφιβόλου ποιότητας και φυσικά είχαν και την ανάλογη γεύση με την ποιότητα τους. Οπότε, οι μπάρμαν πάντα εφευρετικοί, άρχισαν να αναμιγνύουν τα αλκοολούχα ποτά με χυμούς φρούτων και άλλα μυρωδικά για να τα κάνουν πιο εύγευστα.

Με την πάροδο του χρόνου, τα κοκτέιλ χάσανε την δημοτικότητά τους σε πολλά μέρη με εξαίρεση τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τελευταία χρόνια εντούτοις, το κοκτέιλ ξανακέρδισε έδαφος στις προτιμήσεις του κόσμου, ειδικά στην νότια Ευρώπη και άλλα μέρη με μεγάλη συγκέντρωση τουριστών.

[Η ιστορία του Χάμπουργκερ]

  Η ιστορία του Χάμπουργκερ

Αν κάποιος σας ρωτούσε από ποια χώρα ξεκίνησε το γνωστό χάμπουργκερ είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα απαντούσατε την Αμερική. Ίσως πολύ λίγοι να το συνδέατε με την Γερμανία και την γνωστή πόλη του Αμβούργου.

Όμως, και τα δύο είναι λάθος καθώς οι πρώτες καταβολές του χάμπουργκερ εμφανίζονται στην Μογγολία την εποχή του Τζένγκις Χαν. Η συνταγή πρέπει να πέρασε στους Ρώσους και μετά στην Δυτική Ευρώπη στις αρχές του 19ου αιώνα όπου τότε το συναντάμε στο Αμβούργο. Από κει πήρε και το όνομά του φυσικά.

Μερικές δεκαετίες μετά πέρασε τον Ατλαντικό και πήγε στην Αμερική μέσω Γερμανών μεταναστών όπου και γνωρίζει μέχρι τώρα στιγμές δόξας. Στην Αμερική επικράτησε η εκδοχή του βοδινού το οποίο ήταν άφθονο στα μέρη.

Για πρώτη φορά, η λέξη Χάμπουργκερ εμφανίζεται στις 5 Ιανουαρίου το 1889 σε εφημερίδα της Ουάσινγκτον Walla Walla Union(πηγή λεξικό Οξφόρδης).

[Γκέρμκνοντελ]

 Γκέρμκνοντελ

Το γκέρμκνοντελ (γερμ. Germknödel, τσέχ. kynuté knedlíky) είναι ένα γλυκό, χαρακτηριστικό της βοημικής και βιενέζικης κουζίνας, το οποίο είναι αγαπητό και στη Βαυαρία.

Το γκέρμκνοντελ φτιάχνεται από αλεύρι, μαγιά, αβγά, βούτυρο και ζάχαρη, ενώ είναι γεμιστό με μαρμελάδα δαμάσκηνο ή άλλου τύπου. Σερβίρεται ζεστό, είτε με λιωμένο βούτυρο, παπαρουνόσπορο και ζάχαρη άχνη, είτε με σως βανίλιας, παπαρουνόσπορο και ζάχαρη άχνη.

[Κεφίρ]

  Κεφίρ

Το κεφίρ είναι ένα σύνθετο συμβιοτικό μίγμα μικροοργανισμών που οι γηγενείς λαοί των χωρών του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής καταναλώνουν πολλούς αιώνες τώρα. Οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν συνεχώς τους μηχανισμούς που δίνουν στο κεφίρ, το ιστορικό αυτό γαλακτοκομικό ποτό τις υγιεινές ιδιότητές του. Το κεφίρ απολαμβάνουν από καιρό όσοι ακολουθούν υγιεινή διατροφή.

Η προέλευση του κεφίρ επισημαίνεται στα καυκάσια βουνά, πολλούς αιώνες πριν, όπου είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο για τα οφέλη στην υγεία. Το κεφίρ έχει παραμείνει ένα αγαπημένο ποτό στον Πόντο, στη Ρωσία, σε πολλά μέρη της Ευρώπης, τη Μέση Ανατολή και τα τελευταία χρόνια στην Αμερική. Στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, το κεφίρ αποτελεί 70% του συνολικού ποσού ζυμωμένου γάλακτος που καταναλώνεται, χρησιμοποιείται στα νοσοκομεία και σανατόρια για ποικίλους λόγους, συμπεριλαμβανομένων των μεταβολικών διαταραχών, της αθηροσκλήρωσης, και των αλλεργικών παθήσεων. Έχει χρησιμοποιηθεί ακόμη και για τη θεραπεία της φυματίωσης, της ανώμαλης αύξησης κυττάρων, των υψηλών επιπέδων χοληστερόλης, των γαστροεντερικών και μεταβολικών ασθενειών, της υπέρτασης, των ισχαιμικών καρδιακών παθήσεων και της αλλεργίας. Είναι επίσης ευρέως γνωστό στη Σουηδία, τη Νορβηγία, τη Φινλανδία, την Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, την Αυστρία, τη Βραζιλία, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Το κεφίρ αφομοιώνεται εύκολα από τον οργανισμό, καθαρίζει τα έντερα, παρέχει ευεργετικά βακτηρίδια, ζύμες, βιταμίνες, ανόργανα άλατα και πλήρεις πρωτεϊνες. Είναι πλήρως ισορροπημένη τροφή και συμβάλει σε ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα. Αναφέρεται ότι η κανονική χρήση του κεφίρ μπορεί να βοηθήσει, να ανακουφίσει όλες τις εντερικές διαταραχές, να προωθήσει την κίνηση των εντέρων, να δημιουργήσει ένα υγιέστατο χωνευτικό σύστημα απαλλαγμένο από τη δυσκοιλιότητα. Από τις καλύτερες προβιοτικές και αντιοξειδωτικές τροφές, επιδρά σε ολόκληρο το σώμα και βοηθά στη διατήρηση ενός ισορροπημένου εσωτερικού οικοσυστήματος για τη βέλτιστη υγεία και μακροζωία. Συνιστάται ιδιαίτερα σε μωρά, εγκύους και ηλικιωμένους.
Οι ευεργετικές ζύμες και τα φιλικά βακτηρίδια του κεφίρ καταναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος της λακτόζης του γάλακτος. Έτσι είναι ιδανικό για να καταναλώνεται και από άτομα που έχουν δυσανεξία στη λακτόζη.
Προσφέρει αφθονία ασβεστίου, μαγνησίου, φωσφόρου, για την σωστή αύξηση των κυττάρων, τη συντήρηση του σώματος και την άφθονη ενέργεια. Το κεφίρ είναι πλούσιο σε βιταμίνη Β12, Β1 και C. Άριστη πηγή βιοτίνης που βοηθά την αφομοίωση των άλλων βιταμινών Β από το σώμα.
Το κεφίρ δεν είναι φάρμακο αλλά μια ειδική παραδοσιακή τροφή. Μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί σαν ξυνή κρέμα σε σάλτσες και σαλάτες

[Σαμπάνια]

     Σαμπάνια

Σαμπάνια είναι μία και μοναδική.
Είναι μόνον εκείνη που προέρχεται από την επαρχία Καμπανία της Γαλλίας. Είναι κρασί που επέβαλε με αγώνες το όνομά του. Αγώνες που διήρκεσαν από το 1905 μέχρι το 1925.  Υπακούει σε αυστηρούς κανόνες, προδιαγραφές και συνεχείς ελέγχους.  Στην ετικέτα της κυριαρχεί το όνομα "CHAMPAGNE"  και ακολουθεί ο οίκος παραγωγής.   Κάθε άλλο κρασί με φυσαλίδες είναι μια απλή απομίμηση και διαφέρει τόσο πολύ από μία σαμπάνια, όσο η υψηλή ραπτική από τα έτοιμα ρούχα.  Μην κάνετε, λοιπόν, ποτέ το λάθος να μιλήσετε για ελληνικές ή ιταλικές σαμπάνιες, γιατί απλώς δεν υπάρχουν, είναι  μόνο… αφρώδη κρασιά.
Ο Ντομ Περινιόν δεν ανακάλυψε τη σαμπάνια. Ήταν απλώς θέμα συγκυριών και βέβαια  ήταν ο ίδιος τυχερός, γιατί εντόπισε το φαινόμενο της δεύτερης ζύμωσης, αιτία του σπασίματος των φιαλών και προσπάθησε να το ελέγξει. Στάθηκε τυχερός γιατί τα πειράματά του συνέπεσαν με την ανακάλυψη του μπουκαλιού και του φελλού το 17ο αιώνα.  Οι νέες φιάλες, μεγαλύτερης αντοχής, τον ώθησαν να φτιάξει διστακτικά το 1760 την πρώτη σαμπάνια.
Ο πρώτος καταγεγραμμένος οίκος σαμπάνιας είναι ο Ruinart. Ιδρύθηκε το 1729.
 Γερμανικοί οίκοι σαμπάνιας (ίσως να έχετε αναρωτηθεί λόγω των  ονομάτων των οίκων).  Οι Γάλλοι, χαρακτηριστικοί  τεμπέληδες, άνθρωποι της διανόησης και της κουλτούρας, προσλάμβαναν τους εργατικούς και γλωσσομαθείς Γερμανούς για τις δουλειές τους. Κι εκείνοι, σκληροί δουλευταράδες, με τα κέρδη τους, από εργαζόμενοι έγιναν αφεντικά.
Τη σαμπάνια, όπως  και τα κρασιά του Μπορντό, το κονιάκ,  το πόρτο και τόσα άλλα, την έκαναν γνωστή οι Άγγλοι και φυσικά, ο Ναπολέοντας.  Όπου ο στρατός της Γαλλίας νικούσε, ένας ατζέντης ήταν από δίπλα για να εισάγει το εμπόριο σαμπάνιας στην περιοχή. Κάπως έτσι έφτασε και στην αυλή των  Τσάρων.
 Η σαμπάνια δεν είχε πάντα οπαδούς. Το 17ο  αιώνα, εποχή της "ανακάλυψής της",  η Γαλλία ήταν χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα, στους λάτρεις της φυσαλίδας και της διασκέδασης και στους εχθρούς της σαμπάνιας.

Πίνεται  παγωμένη  στους 6-8ο C γενικά, όμως  προσοχή, οι "vintage", οι  "prestige cuvee" και οι "rose" είναι προτιμότερο να πίνονται στους 10ο C για να  αναδεικνύεται  περισσότερο ο σύνθετος-αρωματικός χαρακτήρας τους. Ο ιδανικός τρόπος να την κρυώσετε είναι να την τοποθετήσετε σε σαμπανιέρα με πάγο.
Αν δεν διαθέτετε, τότε βάλτε την στο ψυγείο, μόλις λίγες ώρες πριν.
Το ποτήρι της είναι  μόνον ένα. Ψηλό, κολονάτο και επιβλητικό, flute, σε σχήμα φλογέρας.
Για να την απολαύσετε, γεμίστε το ποτήρι μέχρι τα δύο τρίτα και αφήστε τις αισθήσεις  να σας οδηγήσουν.
Στο τραπέζι
Για απεριτίφ δοκιμάστε μια brut ή extra brut μαζί με καβουρντισμένα αμύγδαλα, αλμυρούτσικα βουτήματα και καναπέ, τηγανισμένα λαχανικά ή τραγανά κις λορέν.
 Ξεφύγετε από τα κλισέ ντελικατέσεν όπως μπρι, χαβιάρι, καπνιστό σολομό, που σκοτώνουν τη σπιρτάδα της γεύσης της.
Αναζητήστε την αρμονία σ' ένα μενού, μόνο όταν η λεπτότητα των γεύσεών του βρίσκεται σε αντιστοιχία μαζί της  με γευστικό οδηγό την αρωματική ένταση του πιάτου ή τη σύνθεση της σάλτσας.
Μια  brut  λατρεύει:
Το φτερωτό κυνήγι, τα πουλερικά, τα λευκά, μαλακά, κόκκινα (ζουμερά) κρέατα, ψητά ή περιχυμένα με σάλτσες φρούτων. Τα θαλασσινά (κυδώνια, στρείδια), τον αστακό, τα άπαχα ψάρια, τις ψητές καραβίδες, τις γαρίδες, το κοχύλι Σεν Ζακ. Τις σάλτσες με σαφράν, τζίντζερ, κάπαρη, την κρεμ φρες, την ολαντέζ.
Τα κρεμώδη τυριά και ειδικά τα κατσικίσια, τα ξηρά πικάντικα. Την κουζίνα της Ανατολής, τους λαχταριστούς μεζέδες του Πεκίνου, τα σούσι της Ιαπωνίας.Φτάνει σε ερωτικό παραλήρημα με πατέ, φουά γκρα, τούφες και μανιτάρια μορίγ.
Μια  Sec  ή  Demi λατρεύει:
Τα ελαφρά γλυκίσματα, τα σορμπέ, τα σαντιγί, τις τάρτες φρούτων.
Το συνδυασμό φράουλας με σαμπάνια, που κυριολεκτικά ξεμυαλίζει.

[Tapioca - Ταπιόκα]

Tapioca - Ταπιόκα

H Tapioca προέρχεται από μια ρίζα της Λατινικής Αμερικής, την Γιούκα, ή Μανιόκ ή Κασσάβε.
Στην Αφρική, τρώνε λουκουμάδες από το αλεύρι της, και στην Κολομβία το τρώνε σε φέτες τηγανητές,
όπως εμείς τις πατάτες και τα πατατάκια. Στην Αγγλία είναι γνωστό πηκτικό και  τα παιδιά λατρεύουν το tapioca pudding,
 το οποίο οι μητέρες δίνουν στα μωρά τους.

 

Μάλιστα, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, γιαπωνέζοι επιβιώσανε χάρη στην ρίζα του Μανιόκ, απ’ όπου προέρχεται η ταπιόκα,
αφού φυτρώνει εύκολα, θερίζεται κάθε 2 μήνες και ευδοκιμεί ακόμα και σε πολύ φτωχό έδαφος.
Παρ’ αυτά στην Ελλάδα παραμένει  σχετικά άγνωστο προϊόν και μπορεί κανείς να βρει τις χαρακτηριστικές άσπρες «πέρλες»  μόνο σε μικρά Φιλιππινέζικα σούπερ μάρκετ.

 

Οι τρόποι χρήσης ποικίλλουν, αλλά η πιο γνωστή είναι αυτή του «ρυζόγαλου». Το αλεύρι από ταπιόκα χρησιμεύει στους μεγάλους σεφ για πηκτικό στις σούπες και μεγάλη αλυσίδα ροφημάτων, πρόσθεσε στο μενού της ένα τσάι με ταπιόκα, η οποία του προσδίδει μια χαρακτηριστική υφή.

 

Είτε πρόκειται είτε για υλικό στο φαγητό, είτε για επιδόρπιο στην δίαιτα σας,

η Ταπιόκα είναι ένα από τα άγνωστα φυτά που πρέπει να βρουν την θέση τους στο τραπέζι μας γιατί είναι υγιεινό, εύπεπτο
και δεν περιέχει γλουτένη. Επίσης παρέχει σε μικρές δόσεις, Κάλιο, Μαγνήσιο, Βιταμίνη C.

 

Οι Μάγια είχαν βρει πρώτοι τα διάφορα είδη Γιούκα ή Μανιόκ και γρήγορα ξεχώρισαν ποιο ήταν φαγώσιμο,
αφού βρήκαν τον τρόπο να αφαιρέσουν το κυάνιο μέσα στο φυτό, για τα βέλη τους.
Σήμερα, η ταπιόκα χρησιμοποιείται σαν αλεύρι για ψωμί στην Βραζιλία και Κολομβία,  σε λουκουμάδες, σάλτσες γαλέτες και ροφήματα.

 

Όμως το πιο αγαπημένο των παιδιών και των αρρώστων είναι και θα είναι η κρέμα (ρυζόγαλο)
όπως και το πολύ διαδομένο Bubble tea το οποίο αποτελείται από –μεγαλύτερες- πέρλες ταπιόκα, σιρόπι μαύρης ζάχαρης και
ανάλογα με τα γούστα, γάλα, κρέμα, τσάι ή καφέ.

ΚΑΤΕ, είναι αλήθεια ότι δεν το γνωρίζει ο πολύς κόσμος. Καλά έκανες και μας ανέβασες αυτό το άρθρο!!!