Ο Γάιδαρος

Εστιατόριο στο Χαλάνδρι στο κομμάτι που ανεβαίνει κανεις την οδό Αγ. Παρασκευής προς την Μεσογείων. Το βρήκαμε πριν μερικά χρόνια κι είχε μόλις ανοίξει. Μόλις καθόσουν σου έφερνε ελίτσες, ζυμωτό ψωμάκι και ένα τσιπουράκι στον καθένα. Τα φαγητά και οι πίτες του μας ενθουσίασαν κι έτσι πήγαμε, ξαναπήγαμε, παίρναμε φίλους μαζί να τους το συστήσουμε κι αυτοί άλλους κι άλλους. Πήγαμε κάποια στιγμή πριν δυο χρόνια κι είχε κοπεί το τσιπουράκι, οι πίτες ειχαν τελειώσει και το σέρβις ήταν κάκιστο. Οι σερβιτόροι που άλλοτε τρέχανε δεν υπήρχαν πια και οι νέοι είχαν άλλο πνεύμα. Δεν ξαναπήγαμε. Χτες λοιπόν έριξε κάποιος την ιδέα να του δώσουμε άλλη μια ευκαιρία. Πήγαμε η παρέα που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε άλλοτε κι αποφασίσαμε απλώς ότι διαγράφεται. Χρέωσε το ψωμί που μόλις αγγίξαμε 9 ευρώ. Χρέωσε μια λαζάνια με σάλτσα και τυρί (χωρίς κρέας δηλ.) 9 και κάτι ψιλά. Τα λαζάνια ήσαν χλιαρά, το λάδι με τη ντομάτα στο πιάτο είχε περίεργο χρώμα. Ούτε καν το χρώμα απ τα ντοματάκια κονσέρβα δεν θύμιζε.  Χρέωσε με το κοτόπουλο τα ίδια λαζάνια 13 ευρώ. 6 ντολμαδάκια γιαλαντζί  με μια υποψία γιαουρτιού από πάνω 7 ευρώ. Ζήτησα λαχανοντολμάδες και η μερίδα είχε 2 που φαινομενικά ήσαν μεγαλούτσικοι. ΄Ομως στην ουσία ήταν μεγάλο το φύλλο κι έκανε τον κιμά που υπήρχε μέσα να δείχνει ότι έχει μηκος και όγκο. Δεν θυμάμαι ακριβώς την τιμή, θυμάμαι όμως ότι το αυγολέμονο ήταν πηχτό χωρίς να αισθάνεσαι κάπως έστω το λεμόνι. Το σέρβις ήταν γρήγορο και χαμογελαστό. Αλλά τι κάνει καλό ένα εστιατόριο; Νομίζω αρχικά το φαγητό και μετά το περιβάλλον και το σέρβις.