Ληγμένα τρόφιμα. Τι να κρατάμε τι να πετάμε

Δείτε και αυτό πολύ ενδιαφέρον https://www.noikokyra.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=632

Δεν ήξερα ότι πετάμε όλη τη μαρμελάδα....συνήθως βγάζουμε το μέρος που έχει μούχλα και το υπόλοιπο, αν φυσικά δεν έχει αλλοιωθεί η γεύση του, το τρώμε...

Εδώ και χρόνια τρώω τα ληγμένα (για λίγο καιρό) που δεν έχου νερό, πχ όσπρια, μακαρόνια, μπισκότα. Γιαούρτι και γάλα έως και δύο μέρες μετά. Επίσης έχω ξύσει τυρί που έχει λίγη μούχλα και το έχω φάει. Ζω ακόμα 
Που να δείτε ως φοιτήτρια τι έτρωγα... Ξέρουμε οτι οι ημερομηνιες ειναι ενεδεικτικές, αλλά πόσο θέλουμε να προκαλέσουμε την τύχη μας;
Όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες με ληγμένα ή αλλιωμένα, πολύ φοβιστικές 

Μαρινάκι τη μαρμελάδα την πετάμε γιατί δε μουχλιάζει μόνο κόβει κιόλας γίνεται σαν νερό.
Το γλυκό κουταλιού όμως αφαιρούμε τη μούχλα και το ξαναβράζουμε να δέσει . Αυτό συνήθως μουχλιάζει όταν δεν έχει δέσει καλά.

Yami τα μπισκοτάκι θα σου έλεγα να μην τα ξαναφας ληγμένα. Τα όσπρια μπορείς να τα φας μέχρι ένα μήνα μετά αλλά σκληραίνουν και δε βράζουν.
Τα μακαρόνια αν δεν πιάσουν μαμουνάκια κι αυτά μέχρι ένα μήνα αλλά αν δεις ότι διαλύονται σαν αλεύρι τα πετάς εννοείται. Το τυρί αν αφαιρέσεις το εξωτερικό και δεν έχει λήξει δεν έχει πρόβλημα.

Γενικά μην τρώτε ληγμένα παιδιά γιατί μπορεί άμεσα να μην πάθουμε τίποτα αλλά αυτό λειτουργεί συσωρευτικά με τα χρόνια.

Faye, η μαρμελάδα είναι σπιτική και δεν έχω παρατηρήσει να "κόβει". Εννοείται αν "κόψει" ότι είναι για πέταμα.... Μήπως "κόβουν" πιο εύκολα οι αγοραστές;; Δεν το γνωρίζω...

Μήπως "κόβουν" πιο εύκολα οι αγοραστές;; Δεν το γνωρίζω...

Iσως να συμβαίνεθ αυτό που λες αν και οι έτοιμες έχουν συντηρητικά οπότε λογικά αντέχουν περισσότερο 
Εγώ είχα πάρει μιά βιολογική πρόσφατα που έπιασε μούχλα και όταν την αφαίρεσα από κάτω είχε γίνει νερό.

Παλιά που η γιαγιά μου τα φασόλια τα μάζευε από τις φασολιές και τα φύλαγε σε σακιά, με μόνο συντηρητικό ξερά φύλλα δάφνης που κρατάνε μακριά τα μαμούνια,
τα τρώγαμε όλο το χειμώνα μέχρι να βγεί την επόμενη χρονιά η νέα σοδειά. Δεν είχαν ημερομηνία λήξης.
Το ίδιο και το αλεύρι της χρονιάς, οι ελιές της χρονιάς, το αμύγδαλα, τα καρύδια και τα φυστίκια.
Οι μαρμελάδες και τα γλυκά κουταλιού φτιάχνονταν στην εποχή τους και συντηρούνταν όλον τον χρόνο, το ίδιο και τα τουρσιά.
Σπιτικά ζυμαρικά, χυλοπίτες και τραχανάς, ζυμώνονταν και ξεραίνονταν το καλοκαίρι για να καταναλωθούν όλον τον χειμώνα.
Όλα αυτά τα τρόφιμα τα θυμάμαι να τα ετοιμάζει, να τα φυλάει σε δροσερό και στεγνό μέρος, μακριά από υγρασία και ήλιο.
Τα βάζα με τις μαρμελάδες και τα γλυκά παρατεταγμένα σαν στρατιωτάκια στα ράφια, τα σακουλάκια με τα ζυμαρικά και τα τσουβαλάκια με τα όσπρια και τους ξηρούς καρπούς κρεμασμένα (για τον φόβο κανενός ποντικού), ματσάκια φρέσκα μυρωδικά (δυόσμο, ρίγανη, φασκόμηλο, πιπερίτσες) να ξεραίνονται για τα χειμωνιάτικα μαγειρέματα.
Ο κάδος με το λάδι της χρονιάς, το σακί με το αλεύρι της χρονιάς, ο πελτές...
Μουσταλευριά που την ξέραινε και τη συντηρούσε με δαφνόφυλλα μας τρατάριζε μέχρι τον Δεκέμβριο.
Αφθονία δημιουργημένη με πολύ κόπο και φροντίδα, και απλές εμπειρικές γνώσεις για τη συντήρηση των τροφίμων.

Ax Αρχοντία ωραίες εποχές
και τώρα αυτά που τρώμε δεν ξέρουμε ποιας χρονιάς είναι 

Αφθονία δημιουργημένη με πολύ κόπο και φροντίδα, και απλές εμπειρικές γνώσεις για τη συντήρηση των τροφίμων.

Η μάνα μου κάνει ακόμα τέτοια πράματα και πολύ χαίρομαι να μαθαίνω κι εγω. Δεν ειναι οικονομία μόνο με την εννοια τη χρηματική, αλλά οικονομία πόρων της φύσης, καθώς και δημιουργία. 

Kate, σε ευχαριστούμε για το άρθρο. Πολύ ενδιαφέρον και πρωτίστως χρήσιμο 
Αρχοντία, μας πήγες πολλάααα χρόνια πίσω....τι όμορφα που ακούγονται όλα αυτά...

Pastaflora την μουσταλευριά την έτοιμη, την έκοβε μπακλαβαδωτά στο ταψί, την σκέπαζε με τούλι και την άφηνε να στεγνώσει μερικές μέρες. Τα στεγνωμένα κομμάτια γίνονταν λίγο λαστιχωτά. Θα ρωτήσω λεπτομέρειες και θα επανέλθω.

Κι εγώ έχω τέτοιες μνήμες απ τη γιαγιά μου παιδιά. Κάποια πράγματα απ αυτά τα συνεχίζει και η μητέρα μου και μερικά (σπιτική λεμονάδα, σάλτσα τομάτας, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού) κι εγώ.

Πάντως ότι τρώγαμε τότε όσο απλό και να ήταν , ήταν πεντανόστιμο. Τώρα πήρα μιά φακή πριν λίγο καιρό και επόνυμη μάλιστα και την έβραζα 3 ώρες, κι όσο έβραζε τόσο γινόταν σαν πέτρα.

Αρχοντία τώρα που διάβασα αυτό για τη μουσταλευριά θυμήθηκα κάτι που έκανε η γιαγιά μου αλλά δυστυχώς δε θυμάμαι πως ακριβώς, την εικόνα έχω μόνο.
Έφτιαχνε λοιπόν μουσταλευριά. Έπαιρνε  καρύδια και τα περνούσε σε μιά κλωστή στη σειρά. Μετά έπαιρνε τα καρύδια με την κλωστή και τα βουτούσε μέσα στη μουσταλευριά.Τα κρεμούσε κάπου να στεγνώσουν και τα βουτούσε δεύτερη φορά και τρίτη μέχρι που γινόταν κάτι σαν λουκάνικο στο σχήμα. Το άφηνε να στεγνώσει τελείως και μετά έκοβες φετούλες και έτρωγες. Το διατηρούσε όλο το χρόνο και ήταν πολύ ωραίο.

Ναι, σουτζούκι το έλεγε η δικιά μου. Με κάπως πηχτή τη μουσταλευριά το έκανε και μας έβαζε να σπάμε προσεκτικά τα καρύδια για να βγαίνουν ολόκληρα τα δυο ημισφαίριά τους και να μπορεί να τα περνάει με μια χοντρή βελόνα στην κλωστή. Το βούταγε και σε σουσάμι στο τέλος.

αχ τι μου θυμίσατε! Το έκαναν και οι δυο γιαγιάδες μου και μου άρεσε πολύ. Τα έβαζαν και στέγνωναν καλά και μπορούσες να τα διατηρήσεις για πολύ καιρό. Φοβερά ήταν. Φυσικά έπρεπε να σπάσουν τα καρύδια με προσοχή για να έχει ωραίο σχήμα. Εχω φάει πάρα πολλά και είναι μια γεύση που μου λείπει.

Α το έχετε δοκιμάσει ε;
Ωραία χρόνια παιδιά και το κυριότερο με τα απλούστερα υλικά έφτιαχναν πολύ όμορφα πράγματα.
Βούλα εμάς το καλύτερο γλυκάκι μας ήταν τότε, μοσχομύριζε το σπίτι. Όχι ότι είναι και δύσκολο να το φτιάξουμε κι εμείς.
Εμάς η γιαγιά μας έφτιαχνε και βανίλια υποβρύχιο και καραμέλες βουτύρου.
Ακόμη θυμάμαι τις γεύσεις