Elena72

Καλησπέρα.

Ας παραθέσω κι εγώ σημαντικές και ασήμαντες πληροφορίες για μένα:

Ασήμαντες: Είμαι η Έλενα (και είμαι καλά, λέμε τώρα ), μένω στον Πειραιά, ετών 35. Δουλεύω σε γραφείο και στον ελεύθερο χρόνο μου μαγειρεύω, τραγουδάω και χειροτεχνώ μετά μανίας. Διαβάζω και παρακολουθώ θέατρο και κινηματογράφο (κυρίως ευρωπαϊκό) αλλά, δυστυχώς, λιγότερο απ΄ όσο θα ήθελα.

Σημαντικές: Είμαι παντρεμένη και πολύ ερωτευμένη, μ΄ έναν υπέροχο άνθρωπο(είναι το δέντρο και είμαι τα φύλλα), άνευ τέκνων. Η Άνοιξη για μένα, δεν καταφτάνει, αν δεν λάβει χώρα η ακόλουθη πράξη: περνάει έξω από το σπίτι μου ένας πλανόδιος ακορντεονίστας.  Παίζει πάντα συγκεκριμένο σκοπό "Το βαλς των χαμένων ονείρων" (Μ. Χατζιδάκις), και για κάποιον λόγο πάντα συγκινούμαι (δεν θέλω και πολύ εξάλλου), και του δίνω όσα ψιλά έχω.  Το αυτό συμβαίνει κάθε Άνοιξη, τα τελευταία χρόνια.  Μην το παρεξηγήσετε, δεν έχω πολλά χαμένα όνειρα.  Έζησα και ζω κατά πως ήθελα και πολύ λίγα καλούπια δέχτηκα, όμως κι αυτά, τα διαμόρφωσα καταλλήλως για να με χωράνε. Απλώς, μέσα σ΄αυτό τον σκοπό, κρύβονται ανομολόγητες στιγμές ατυχούς ευτυχίας, της νιότης μου αλλά και της μετέπειτα ενήλικης (ξανα-λέμε τώρα!) ζωής μου.

Έτσι είμαι εγώ... Χαίρω πολύ

ελενα μου με συγκινησες...
εμας ο κυριος με το αρκοντεον που περναει καθε  κυριακη εδω και 5 χρονια (πρωι πρωι θελω να πω) μονο το σ αγαπω γιατι εισαι ωραια ξερει να παιζει και αυτο οχι ολοκληρο.που τετοια τυχη στη γειτονια μου... 

Το "σ' αγαπώ γιατι είσαι ωραία" συγκινεί εμένα κάθε φορά που το ακούω επειδή είναι το τραγούδι που μου τραγουδάει ο πατέρας μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μας έπιασαν οι ευαισθησίες μας...

Έλενα σε ποια γειτονιά του Πειραιά γίνονται αυτές οι ομορφιές?  Είσαι πολύ τυχερή. 

Συνέβη το εξής:

Το πατρικό μου είναι στην Καστέλα. Μοσχαναθρεμμένη, με γαλλικά και πιάνο, αρνιόμουν πεισματικά ακόμα και την παραδοχή της ύπαρξης υποβαθμισμένης γειτονιάς.  Οι κινήσεις μου περιορίζονταν στις «καλές» γειτονιές του λεκανοπεδίου. Μέχρι που ερωτεύτηκα. Μέχρι που αρρώστησε ο πατέρας μου. Μέχρι που έπρεπε κάπου να μείνω. Τα ενοίκια στην παλιά μου γειτονιά, απλησίαστα. Για να φύγω από τον Πειραιά, ούτε λόγος.

Βρήκαμε ένα σπίτι, με χαμηλό ενοίκιο, σε μια πολύ υποβαθμισμένη γειτονιά του Πειραιά.   Ξίνισα τα μούτρα. Εγώ? Εδώ? no way, my dear (ή ce n’est pas possible, mon cher, όπως προτιμάτε). Και συνέχισα το ψάξιμο. Είδα πολλά σπίτια του γούστου μου. Έβλεπα όμως τα σπίτια, έβλεπα και την τσέπη μου, χμμμμ, κανένα σημείο επαφής. Και τότε «ξύπνησα».  Ήρθε, βλέπεις, η πραγματικότητα κι έσπασε το μπαλόνι του υπερφίαλου εγωισμού μου, με κρότο εκκωφαντικό.  Αν θες, μην ξυπνάς... Μάζεψα τη μύτη μου από το πάτωμα, και την μετακόμισα μαζί με τ΄άλλα μου συμπράγκαλα.

Το σπίτι ήταν καλό, καινούργιο, πρώτοι μπήκαμε. Είχε και τζάκι. Η συγκοινωνία βολεύει.  Βολεύτηκα κι εγώ. Η λαϊκή γίνεται ακριβώς από κάτω. Πολλές γυναίκες που ψωνίζουν, φορούν μαντίλα. Οι περισσότερες είναι πανέμορφες.

Απέναντι μένει μια οικογένεια από το Ιράκ.  8 παιδιά, ζωή να΄ χουν, σε «καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία».  Ο πατέρας, το πρωί δουλεύει. Το βράδυ, μεθάει. Σαν λύκος αλυχτάει κάθε βράδυ. Τραγούδια της πατρίδας του.  Και κλαίει...   Ποιος ξέρει ποια όνειρα της νιότης του πενθεί.  Ποιος ξέρει αν έφαγε σήμερα, αν θα φάνε τα παιδιά του αύριο.

Η μεγάλη του κόρη, απίστευτα όμορφη, δουλεύει στον χασάπη της γειτονιάς από τα 14 της.  Έχει κάνει κάτι μπράτσα, καλύτερα κι από παλαιστή. Αλλάζουμε μερικές κουβέντες, καμιά φορά. Μαθαίνει ελληνικά. Τον ελεύθερο χρόνο της, πηγαίνει σε σπίτια και προσφέρει στις κυρίες της γειτονιάς, αποτρίχωση με κλωστή (ανατολίτικη αρχαία τεχνική). Ήρθε και στο δικό μου, μια φορά.  Όχι για αποτρίχωση... για κουβέντα.

Την μητέρα, τη βλέπω κι αυτή.  Κάθε βράδυ, στη γωνία του σπιτιού μας, περιμένει τα παιδιά της. Αν δεν μαζευτούν όλα, δεν ξαποσταίνει.  Κάποτε, έμεινε εκεί, ακίνητη, μέχρι το άλλο πρωί, που έφυγα για τη δουλειά.  Δεν ξέρει Ελληνικά, συνεννοούμαστε με νοήματα. Ένα από τ΄ αγόρια της, δεν είχε γυρίσει το βράδυ... Κάπου έμπλεξε.  Μπήκε μέσα κατά το μεσημέρι, να μαγειρέψει, και μετά πάλι στη θέση της. Καραούλι. Ο γιος της είχε μείνει στη «στενή», για εξακρίβωση στοιχείων. Επέστρεψε σπίτι του μετά από 2 μέρες. Κι έτσι ακούμπησε κι η μάνα στο κρεβάτι της, υποθέτω. Πάντως μπήκε μέσα. 

Μετά από αυτή την εκνευριστικά μακροσκελή περιγραφή, να πω ότι ο ακορντεονίστας της γειτονιάς μας είναι Αλβανός.  Μιλάει καλύτερα ελληνικά από μένα. Μιλάει και άλλες 4 γλώσσες. Τον έδιωξαν από την πατρίδα του, γιατί ήταν αριστερός. Η μητέρα του είναι καθηγήτρια φιλολογίας. Ο πατέρας του μηχανικός.  Ο ίδιος ήταν δάσκαλος.  Τώρα είναι απλώς χαμένος.  Δουλεύει σε μηχανουργείο. Δεν ξέρω από που το έμαθε το βαλσάκι που ανέφερα παραπάνω. Θα τον ρωτήσω την επόμενη φορά που θα τον δω, και θα σας πω, αν θέλετε.

Εχτές το βράδυ, καθόμασταν στο μπαλκόνι. Χαιρετήθηκαν δύο γνωστοί: «Γεια σου Αλβανό» είπε ο ένας, «Γεια σου Πακιστανό» είπε ο άλλος.  Στη γλώσσα μας.  Στη γλώσσα που κι εμείς καταλάβαμε.  Δεν είναι μαγικό?

Που θέλω να καταλήξω: H γειτονιά μου είναι όμορφη.  Φτάνει να έχεις μάτια να την δεις έτσι.  Εγώ δεν είχα εξ΄ αρχής. Μα απέκτησα. Και τώρα, κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι, τους χαιρετώ όλους.  Ο άντρας μου, μου λεει κοροϊδευτικά: «Άσε τις χαιρετούρες κυρία Δημαρχίνα και πάμε σπίτι. Αργούν ακόμα οι εκλογές». Κι εγώ, δήθεν θυμώνω και του κρατάω μούτρα. 

Συγχωρέστε μου την πολυλογία.  Μάλλον πρέπει να φτιάξω ένα blog, να σταματήσω να σας πρήζω.

Φιλια,
Ε.

για πια πολυλογια μιλας ελενα πας καλα?ειναι οτι καλυτερο εχω διαβασει τον τελευταιο καιρο....βιβλιο επρεπε να γραψεις οχι blog.
με συγκινησε απιστευτα.και να σου πω κατι ολα αυτα που λες εν μερει συμβαινουν και στη δικη μου γειτονια στο παγκρατι αλλα ποτε δεν τα ειχα δει ετσι απο αυτην την γωνια δηλαδη ποτε δεν ειχα ενδιαφερθει για  τους αλλοδαπουσ απεναντι ουτε για την υπολοιπη ζωη του κυριακατικου σ αγαπω γιατι εισαι ωραια απο τον αλλοδαπο με το αρκοντεον και μη σου πω οτι θυμωνα κιολας γιατι με ξυπναει καθε κυριακη πρωι πρωι τωρ το βλεπω αλλιως σε ζηλευω για το ενδιαφερον σου για αυτους τουσ ανθρωπους θα προσπαθησω να κανω και εγω το ιδιο
σε ευχαριστω για  τις τοσο αληθινες εικονες που μοιραστηκες μαζι μας   

Ελενα συμφωνώ απόλυτα με την Μαργαρίτα. Γράφεις απίστευτα καλά και με άγγιξαν αυτά που γράφεις. Χαίρομαι που κατάφερες να δεις την πραγματική ζωή και όχι να ζεις στο ροζ συννεφάκι των παιδικών χρόνων. Η ζωή είναι ωραία αρκεί να βλέπεις πως η ευτυχία βρίσκεται μέσα στην απλότητα και όχι στην ύλη.

[και]

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε σένα Elena72 . Ταλαντούχο κορίτσι, και με φοβερό χέρι (πολύ όμορφο αυτό που έγραψες. Έγραψες), άνθρωπος με ευαισθησίες και όχι μόνο. Πάνω απ' όλα όμως Άνθρωπος!!
Είμαι τυχερή που σε γνώρισα. Να σε έχει ο Θεός καλά.
 

Λιζάκι μου, μη λες τέτοια, ντρέπομαι... Εγώ είμαι πολύ τυχερή που σας γνώρισα οικογενειακώς.  Και ξέρεις κάτι? Γνωρίζοντας το παιδί, που είναι γλυκύτατο και ευγενέστατο, σε εκτίμησα ακόμα περισσότερο. Η αφοσίωσή και η αγάπη που του προσφέρεις, παίζοντας διπλό ρόλο γι΄αυτόν, είναι πραγματικά σπάνια στις μέρες μας, και όχι το να γράφει κανείς συμπαθητικά.
Πολλά φιλιά γλυκιά μου,
Ε.

Παιδιά, τελικά το έκανα το blog.  Kαι μιας και η αφορμή ήταν τα γραφόμενά εδώ, ήθελα να σας το πω.  Δεν έχει μαγειρικές, μόνο σεντόνια.... Η διεύθυνση είναι:

filia-e.blogspot.com

Ευχαριστώ για την αφορμή που μου δώσατε... Ελπίζω να σας αρέσει...

Φιλια,
Ε.

Παιδιά, τελικά το έκανα το blog.  Kαι μιας και η αφορμή ήταν τα γραφόμενά εδώ, ήθελα να σας το πω.  Δεν έχει μαγειρικές, μόνο σεντόνια.... Η διεύθυνση είναι:

filia-e.blogspot.com

Ευχαριστώ για την αφορμή που μου δώσατε... Ελπίζω να σας αρέσει...

Φιλια,
Ε.

Καλή αρχή ¨Ελενα. Πολυ καλό το blog σου. Γράφεις πολύ ωραία. Χαίρομαι που σε γνωρίζω,

Εξαιρετικό το blog Eλενάκι.  Αφήνεις τα αποτυπωματα σου εκει μέσα.  Συνέχισε έτσι κουκλίτσα.

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια.  Να πω για άλλη μια φορά ότι αυτός εδώ ο χώρος, και συγκεκριμένα αυτή η στήλη ήταν η αφορμή, και γι΄αυτό είμαι ευγνώμων.  Είναι ωραίο να μπορείς να εκφράζεσαι, έστω και διαδικτυακά. Το λέω πάντα, κι ας μην με πιστεύουν.  Έχω φίλες από το νετ, όπως έχω φίλες και έξω.  Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους on-line, με κάποιους έχουμε συναντηθεί και δια ζώσης, κι ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Δεν φταίει το μέσον για τα κακώς κείμενα. Αν είσαι αληθινός, και το χρησιμοποιείς σωστά, τότε όλα βαίνουν καλώς. Χαίρομαι πολύ που τα λέμε... εύχομαι να κρατήσει αυτό πολύ πολύ καιρό ακόμα...

Φιλια,
Ε.

ναι ετσι ειναι ελενιτσα ακριβως οπως το λες.μπραβο σου και απο μενα για το υπεροχο μπλογκ αλλα μην ξεχνας βιβλιο να γραψεις χαχα  οκ?φιλακια

α και κατι αλλο καλη σου επιτυχια σημερα στο γιατρο ευχομαι οτι και να ειναι να λυθει συντομα.

Αν θέλεις, μπορείς να κάνεις "Υποβολή Link" από τις επιλογές μελών της κεντρικής σελίδας του portal και να εισάγεις το Blog σου στις σελίδες μελών