Αν πραγματικά θέλουμε να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα των γυναικών, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε την αλήθεια για την έκτρωση και να δουλέψουμε με στόχο να σταματήσει να εφαρμόζεται. Πριν από πολλά χρόνια είχα άλλη άποψη. Όταν πρωτοεμφανίστηκε το κίνημα του φεμινισμού, οι γυναίκες αντιμετώπιζαν φοβερά εμπόδια. Μια τυπική γυναίκα εθεωρείτο τότε απλώς ως μια ελκυστική ύπαρξη, χωρίς όμως μυαλό. Οπωσδήποτε ανίκανη να διευθύνει μια επιχείρηση, κάποια που ίσως δεν θα έπρεπε να έχει ούτε δικαίωμα ψήφου.
Νιώθαμε από τη φύση μας ευάλωτες, καθώς οι στατιστικές βιασμών έδειχναν άνοδο και το γυναικείο σώμα γινόταν αντικείμενο διαφημίσεων ή διασκεδάσεων. Η υποτίμηση που έδειχνε ο κόσμος προς τις ικανότητές μας συνδυαζόταν με βάρβαρες διαθέσεις προς τα σώματά μας, τα οποία κινδύνευαν εξωτερικά με βίαιη μεταχείριση, εσωτερικά δε τα απειλούσε η ξένη εισβολή. Γιατί μια εγκυμοσύνη που δεν την είχαμε προγραμματίσει, τη θεωρούσαμε σαν εισβολέα, σαν ένα εχθρό αποφασισμένο να ιδρύσει αποικία μέσα στο σώμα κάποιου άλλου και να καταστρέψει τα σχέδιά του. Θεωρούσαμε ως πρώτιστο δικαίωμα του καθένα να κρατά το σώμα του ασφαλές, αποκλειστικά δικό του και υγιές. Χωρίς αυτό, όλα τα άλλα δικαιώματα ήταν χωρίς σημασία. Πιστεύω ακόμα ακράδαντα ότι οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να προστατεύουν το σώμα τους. Γι' αυτό τώρα αντιτίθεμαι στην έκτρωση. Το δικαίωμα μιας γυναίκας αρχίζει από τη στιγμή που το σώμα της αρχίζει να υπάρχει. Είναι δικό της και πρέπει να προστατεύεται, χωρίς να έχει σημασία που ζει, ακόμα και στη μήτρα της μητέρας της.
Για χρόνια υιοθέτησα την άποψη, ότι το αγέννητο παιδί ήταν μόνο μια μάζα από ιστούς. Όταν συμπτωματικά έμαθα τα σχετικά με μια έκτρωση σε περίπτωση προχωρημένης εγκυμοσύνης, τρόμαξα από την περιγραφή της σύριγγας που το στόμιό της χοροπηδούσε μέσα στην κοιλιά της μητέρας, καθώς το παιδί της περνούσε τις οδύνες του θανάτου. Έμαθα ακόμα ότι οι εκτρώσεις σε πρώιμα στάδια εγκυμοσύνης δεν είναι πιο ευγενικές. Το παιδί τεμαχίζεται κομμάτι κομμάτι και απορροφάται μέσω ενός αυλού σε μια σακούλα γεμάτη αίμα. Το χειρότερο απ' όλα, έμαθα ότι το 1981 ο γιατρός William Cates των Centers for Disease Control έκανε την εκτίμηση ότι 400 -500 φορές τον χρόνο βγαίνουν ζωντανά παιδιά μετά από εκτρώσεις σε προχωρημένα στάδια εγκυμοσύνης, τα οποία θανατώνονται με στραγγαλισμό, πνιγμό, ή απλώς αφήνονται μέσα σ' ένα δοχείο σε ένα σκοτεινό θάλαμο, μέχρι να σταματήσει οριστικά το κλαψούρισμά τους.
Δεν μπόρεσα να αρνηθώ ότι είχα μπροστά μου μια αποτρόπαιη πράξη βίας. Ακόμα κι αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι το αγέννητο ήταν ένα πρόσωπο, αν είχα δει κάποιον να κάνει το ίδιο πράγμα σ' ένα γατάκι, θα είχα νιώσει φρίκη. Ο φεμινισμός που οραματιζόταν μια νέα δίκαιη κοινωνία είχε υιοθετήσει μια πράξη τόσο κατάφορα άδικη! Έχουν οι γυναίκες ωφεληθεί από τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων; Κάποιος έχει ωφεληθεί, όχι όμως η γυναίκα που καταφεύγει στην έκτρωση. Η βιομηχανία εκτρώσεων έχει κέρδη περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο και η πώληση των μελών των αγέννητων παιδιών μπορεί να ανεβάσει το ποσό αυτό σε δισεκατομμύρια. Η μέση γυναίκα, όμως, δεν κερδίζει, αλλά χάνει, όταν κάνει έκτρωση. Χάνει πρώτα τις εκατοντάδες δολάρια που πρέπει να πληρώσει για την επέμβαση. Δεύτερον, πρέπει να περάσει μέσα από μια εξευτελιστική διαδικασία, να υποστεί μια εισβολή στο εσωτερικό της, χειρότερη από βιασμό, καθώς η μήτρα της εκκενώνεται από κάθε απομεινάρι ζωής με αναρροφητική αντλία, κατά τρόπο βίαιο και αφύσικο. Μερικές γυναίκες θα τις κυνηγάει ο ήχος αυτής της αντλίας για όλη τους τη ζωή.
Σίγουρα μπορεί να χάσει την υγεία της. Στο σώμα της γυναίκας υπάρχει μια οικολογία με λεπτές ισορροπίες, που δεν ανέχεται να διαταράσσονται οι φυσικές διεργασίες της υγείας της με μηχανικές επεμβάσεις. Εκτός από τις περιπτώσεις γυναικών που παθαίνουν διάτρηση μήτρας ή πεθαίνουν πάνω στο χειρουργικό τραπέζι των εκτρώσεων, υπάρχουν κι άλλες πιο κρυφές βλάβες. Η είσοδος της μήτρας, ο αυχένας της, είναι κατασκευασμένος, ώστε να διαστέλλεται σταδιακά κατά τη διάρκεια μερικών ημερών προς το τέλος της εγκυμοσύνης. Στην έκτρωση, όμως, ο αυχένας τραβιέται βίαια για να ανοίξει σε μερικά λεπτά. Οι ευαίσθητες μυϊκές ίνες μπορεί να βλαφτούν, έτσι ώστε να προκαλούνται αποβολές, βλάβη που μπορεί να γίνει αντιληπτή πολύ αργά, όταν μια εγκυμοσύνη αργότερα θα είναι επιθυμητή.
Με την έκτρωση, προσφέρει το παιδί της θυσία στο δικαίωμά της να συνεχίσει το είδος της ζωής που κάνει, μια θυσία που θα καταστήσει όλη την υπόλοιπη ζωή της στοιχειωμένη.
Η έκτρωση δεν είναι σημάδι ελευθερίας των γυναικών, είναι σημάδι απελπισίας.
Και αυτό γιατί η τελευταία (απώλεια) είναι αυτή η απώλεια της ειρήνης τού λογικού της. Πολλές γυναίκες θλίβονται βαθιά και σιωπηλά μετά την έκτρωση. Η θλίψη τους αγνοείται από την κοινωνία που νομίζει ότι νιώθουν ευγνωμοσύνη για την ελευθερία που έχουν να κάνουν έκτρωση. Μερικές υποφέρουν από κατάθλιψη, από εφιάλτες, από σκέψεις αυτοκτονίας. Άλλες ξυπνούν τη νύχτα, νομίζοντας ότι ακούν ένα μωρό να κλαίει. Ένας άνδρας που είδε τη σύζυγό του να αποδιοργανώνεται πλήρως μετά από μια έκτρωση απόρησε: Τι είδους συναλλαγή είναι αυτή; Κερδίζεις τον έλεγχο του σώματός σου, χάνεις τον έλεγχο του μυαλού σου! Πάντως, το παιδί που χάθηκε στην έκτρωση δεν πρόκειται να ξυπνάει τη μάνα του τη νύχτα. Αυτό η γυναίκα το κέρδισε, τουλάχιστον προς το παρόν.
πηγή
https://www.zougla.gr
Αποστολέας
Εκτύπωση
Σύνθετη αναζήτηση
