ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ...

Η ιστορία της Δήμητρας
(Η Δήμητρα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)

Με αφορμή τις μέρες των εορτών που πλησιάζουν και τα πρώτα γενέθλια του γιου μου είπα και εγώ να μοιραστώ μαζί σας, την δική μου ιστορία, που είναι ίσως λίγο διαφορετική από αυτές που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα.

Ίσως δεν μπορέσω ποτέ να βρω τα λόγια να σας περιγράψω τα συναισθήματα μου, το ποσo ήθελα ένα παιδί, όχι στα 37, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Εδώ και 12 χρόνια προσπαθώ, στην αρχή απλά, με συνεχής επισκέψεις για απλούς ελέγχους και μετά με εξετάσεις και μετά… με πολλά μετά… Δεν θα ήθελα να αναφερθώ πολύ σε αυτό γιατί είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, που δυστυχώς λίγοι μπορούν να καταλάβουν...

Διάβασα πρόσφατα σε μια ιστορία τοκετού ότι «Ήθελα το μωρό μας να δημιουργηθεί από την ένωση μας και όχι σε κάποιο εργαστήριο»

Αν ρωτήσεις όλες τις γυναίκες του κόσμου θα σου πουν ότι αυτό θέλουν όλες. Ποια γυναίκα είναι αυτή που θα ήθελε να μπει στην διαδικασία μιας τέτοιας κατάστασης;

Απλά θα πω ότι δεν βάζει το μυαλό κανενός (που δεν ζει μια τέτοια κατάσταση) τι μπορεί να περνάει μια γυναίκα που μπαίνει σε μια τέτοια διαδικασία...

Εξετάσεις, ελέγχους, αναμονή…. εκείνη η ατελείωτη αναμονή και στο τέλος να σου λένε "ΛΥΠΑΜΑΙ, αλλά θα πρέπει να ξαναπροσπαθήσετε ξανά" και ίσως σε κάποιες να πούνε και «ΠΟΤΕ»….. και πάλι από την αρχή για τις «τυχερές» (και το εννοώ κυριολεκτικά αυτό)…

Μετά από 3 μήνες,… για να περάσεις ξανά τα ίδια και τα ίδια. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για όλες αυτές τις γυναίκες που περνάνε αυτήν την πόρτα «του εργαστηρίου» και όχι μόνο, για τα διαδικαστικά θέματα, που πας από τον ένα στον άλλο, και αν είσαι τυχερή και έχει κέφια ο αρμόδιος όλα καλά, θα γίνει η δουλειά σου, αλλιώς θα σου πουν ξαναέλα και χάσε και το μεροκάματο σου και και και , φυσικά μην πιάσουμε το θέμα των γιατρών, αυτό κι αν είναι μεγάλο κεφάλαιο συζήτησης, τι να σας πω... Δεν ξέρω τι νόημα έχει να τα πω όλα αυτά και να δώσω να καταλάβουν στις υπόλοιπες το δώρο θεού, που ήρθε από τον καρπό του έρωτα τους .

Ίσως να συζητήσουμε αυτό το θέμα κάποια άλλη στιγμή γιατί στην ουσία ο τίτλος είναι ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΚΕΤΟΥ, απλά είχα μεγάλη ανάγκη να πω έστω, αυτά τα λίγα πράγματα...

Λοιπόν μετά από 12 χρόνια προσπαθειών και κατά συνέπεια αποτυχιών και συγκεκριμένα πέρσι μια εβδομάδα πριν το Πάσχα, άρχισα να έχω καφέ αίμα. Στην περίοδο μου ήμουν πολύ τακτική και χωρίς προβλήματα, αλλά το θέμα ήταν ότι δεν περίμενα περίοδο. Έτσι λοιπόν άφησα να περάσουν 2-3 μέρες και πήρα τον γιατρό μου τηλέφωνο. Να διευκρινίσω πως ότι και να έκανα ή δεν έκανα κάθε μήνα σχεδόν έκανα ένα τεστ –αυτό με τις 5 μερες από την πιθανή σύλληψη- για να δω αν είμαι έγκυος, αλλά πάντα ήταν αρνητικό. Έτσι είχα κάνει και εκείνο το μήνα και εννοείται ότι ήταν αρνητικό.

Κατευθείαν λοιπόν, μου είπε ο γιατρός μου να πάω να κάνω εξετάσεις β-χορειακής και η αντίδραση μου ήταν να σκάσω από τα γέλια και να του πω ότι δεν έχει συμβεί εδώ και τόσα χρόνια, τώρα θα έχει γίνει κάτι τέτοιο; Και του λέω αποκλείεται, πες μου πότε να έρθω να με δεις...

"Να ερθεις", μου λέει, "αλλά με τα αποτελέσματα της β-χορειακής" και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Έτσι λοιπόν χαλαρή για πρώτη φορά, πήγα σε ένα εργαστήριο και έκανα την εξέταση, μάλιστα, με ρώτησε η κοπέλα τι θα ήθελα να ήταν το αποτέλεσμα και γελώντας της είπα «αχ γίνεται να το βγάλετε θετικό γιατί ποτέ δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο…»

Έτσι λοιπόν το απόγευμα αντί να πάω να πάρω τα αποτελέσματα, πήρα τηλέφωνο (γιατί να κάνω τον κόπο να τα πάρω αφού πλέον το αποτέλεσμα είχε περάσει μέσα στο πετσί μου «δεν είστε έγκυος») έτσι λοιπόν είπα το όνομα μου και περίμενα. Και μάλιστα είπα μέσα μου "Άντε κοπέλα μου, τι αργείς να μου πεις!" Αν και ήμουν σίγουρη ότι αποκλείεται να είμαι, η καρδιά μου είχε αρχίσει να χτυπάει σαν τρελή γιατί πάντα έτσι γινότανε, χωρίς να το θέλω.

Και ακούω τις μαγικές λέξεις "ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΕΙΣΤΕ ΕΓΚΥΟΣ!"

Δεν μπόρεσα να πω λέξη, ψέλλισα ένα ευχαριστώ και το έκλεισα.

Έκλαιγα και γελούσα δεν ήξερα τι να κάνω ήθελα να ουρλιάξω! Το όνειρο μου άρχισε να γίνεται πραγματικότητα!! Πως να το πιστέψω;; ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ…. ( Όταν όλοι διασκέδαζαν, όταν ερχότανε οι γιορτές, για μένα όλες αυτές οι μέρες ήταν…. Τι να σας πω….δεν βρίσκω λόγια, πέρασα ατελείωτες μέρες τις ζωής μου κλαίγοντας αλλά και ελπίζοντας, αλλά απλά περνούσαν τα χρόνια και η απελπισία μου είχε χτυπήσει για τα καλά την πόρτα)….

Έτσι λοιπόν πήρα τηλέφωνο τον γιατρό μου και κλαίγοντας του είπα «Γιατρέ μου, είμαι έγκυος» Μου είπε «Μπράβο, τα κατάφερες, αλλά πρέπει να δώσεις σε 2 μέρες ξανά αίμα για να δούμε πως πάνε τα πράγματα!". Τι γίνεται; Εγώ νόμιζα ότι μένεις έγκυος και εκεί τελειώνουν όλα τα δύσκολα και αρχίζουν τα εύκολα…

Έτσι λοιπόν άρχισα να δίνω ανά 2 μέρες αίμα και για καλή μου τύχη οι μονάδες ανέβαιναν μια χαρά αλλά το καφέ αιματάκι συνέχιζε… έτσι λοιπόν μου έδωσε κάτι χαπάκια και σε λίγες μέρες πήγα και είδαμε σάκο! Όχι ένα, αλλά δυο!!!!!! (στην οικογένεια μου από όλες τις πλευρές έχουμε δίδυμα)

Μου είπε να έχω υπομονή και σε λίγες μέρες να πάω να ακούσουμε καρδούλες...

Έτσι και έγινε! Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο μαγικός ήχος από το να ακούς την καρδούλα του παιδιού σου. Απλά αντί για 2 καρδούλες τελικά ακούσαμε ΜΙΑ (το άλλο χάθηκε…) δεν θέλω να πω κάτι για αυτό, γιατί το μόνο που μου έκανε καλό, ήταν πως ο γιατρός μου είπε "Μην στεναχωριέσαι, ΙΣΩΣ έχουμε μια λίγο πιο ασφαλή εγκυμοσύνη με το ένα!"

Φεύγοντας μου είπε ότι λόγω του αίματος που έχω, πρέπει να προσέχω παρά πολύ και να μην κάνω σχεδόν τίποτα. Έτσι και έκανα , σπίτι σχεδόν όλη μέρα και πολύ λίγο στην δουλειά μου (σε γραφείο) που είναι διπλα στο σπίτι , περισσότερο για βόλτα.

Έτσι λοιπόν μια μέρα που πήγα στο γραφείο νιώθω κάτι να τρέχει στα πόδια μου πηγαίνω τουαλέτα και τι να δω « α ι μ ο ρ ρ α γ ί α», χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου κυριολεκτικά, βρήκα το κουράγιο και πήρα τηλέφωνο τον γιατρό μου και για καλή μου τύχη ήταν στο ιατρείο που απέχει 5 λεπτά από την δουλειά μου. Χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν, φτάνω μονη μου στο ιατρείο και μπαίνω μέσα... Δεν μπορώ να μιλήσω…. ,Ξαπλώνω και μου λέει, "Όλα θα πάνε καλά, θα το δεις!" και δεν θα το πιστέψετε, ΑΚΟΥΣΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΤΟΥ.

Έτσι λοιπόν μένω στο σπίτι για 3 μήνες ξαπλωμένη ΑΚΙΝΗΤΗ. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ποσό δύσκολο πράγμα είναι να είσαι σε ένα κρεβάτι ακίνητη, η μόνη μου διαδρομή ήταν μέχρι την τουαλέτα γιατί ούτε για νερό δεν σηκωνόμουν... Για τα συναισθήματα μου, τι να σας πω; Άντε να περάσει ακόμα μία μέρα και ακόμα μία! Ακούω καμιά φορά που λένε για τις αναγούλες και σκέφτομαι τις δικές μου με μια διαφορά όμως, έπρεπε να προσπαθώ λόγω τις αιμορραγίας να μην κάνω εμετό για να μην ζορίζω τον οργανισμό μου, μπορείτε να το φανταστείτε τι είναι να θέλεις να κάνεις για να ξελαφρώσεις και όλο αυτό το πράγμα να το γυρίζεις πίσω;

Πέρασαν έτσι οι πρώτοι μήνες, με το μωρό μου να μεγαλώνει μια χαρά και όλα να είναι μια χαρά, άρχισε σιγά σιγά να μειώνεται το αίμα ώσπου στο τέλος σταμάτησε τελείως.

Διένυσα 5ο και 6ο μήνα, ονειρεμένα και από τον 6ο και μετά αρχίζουν ένα ένα άρχισαν τα προβληματάκια, παθαίνω τενοντίτιδα και στα δυο χέρια σε βαθμό να μην μπορώ να εξυπηρετούμε στις καθημερινές μου ανάγκες πχ. ντύσιμο κλπ

Παθαίνω τενοντίτιδα στο πόδι ευτυχώς μόνο για μια εβδομάδα, είχα πρηστεί από τον 4ο μήνα είχα παραμορφωθεί σε σημείο που στον 6ο είχα αρχίσει να έχω φοβερό πρόβλημα με τα γόνατα μου σε βαθμό να μην μπορώ να τα λυγίσω . Από αϋπνίες δεν μπορώ να περιγράψω τι γινότανε, κοιμόμουν δυο-τρεις ώρες την ημέρα και αυτό με πολύ ζόρι, κι όσο και αν ακούγεται περίεργο ήταν ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα το να μην κοιμάμαι γιατί οι ταχυκαρδίες μου είχαν χτυπήσει κόκκινο

Το αποκορύφωμα ήταν ένας πόνος που μου ήρθε από κάτω και τον είχα μέχρι και την ημέρα που γέννησα. Δεν μπορούσα να κάτσω, δεν μπορούσα να γυρίσω, δεν μπορούσα να κουνηθώ

Ευτυχώς αυτά τα προβλήματα αφορούσαν εμένα και όχι το μωρό μου.

Έτσι λοιπόν μόλις έκλεισα την 36η βδομάδα μου λέει ο γιατρός μου ότι έφτασε η ώρα που περίμενα και ότι θα πάμε προγραμματισμένα με καισαρική λόγω ενός παλιού χειρουργείου που είχα κάνει, γιατί φοβότανε ρήξη της μήτρας. Το όνειρο μου ήταν να γεννήσω φυσιολογικά, προς Θεού όχι γιατί κάτι έχει η καισαρική, απλά εγώ έτσι το είχα πλάσει στο μυαλό μου, παρ' όλα αυτά επειδή είχα απίστευτη εμπιστοσύνη στο γιατρό μου, προγραμματίστηκε για 09-12-09

Όλα έτοιμα για την σημαντικότερη μέρα τις ζωής μου!!!

Τα γνωστά, εισαγωγή και κατεύθυνση για το χειρουργείο….

Και ήρθε η ώρα της επισκληριδιου. "Παιδιά" να λέω, "πονάω, πονάω, δεν μουδιάζω!!"

45 ολόκληρα λεπτά να νιώθω το σωληνάκι και τίποτα να μην γίνεται.

"Λυπούμαστε αλλά θα κάνουμε ολική γιατί η επισκληρίδιος δεν σας έχει πιάσει!"

Ήθελα να ακούσω το πρώτο του κλάμα σαν τρελή, αλλά τελικά δεν γινότανε, έτσι χωρίς να χάνουμε χρόνο πλέον, περάσαμε στην ολική… Δεν θυμάμαι τίποτα, ξύπνησα και ρώτησα αν είναι καλά ο γιος μου!!! Και μου είπαν "Μια χαρά, έχεις γεννήσει ένα υγιέστατο αγοράκι!"

ΕΓΩ , κορίτσια, γέννησα, ΕΓΩ έγινα μαμά, ΕΓΩ τα κατάφερα.

Θα σταματήσουν άραγε τα μάτια μου ποτέ να δακρύζουν όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά;

Μάλλον όχι, αλλά τουλάχιστον τώρα είναι δάκρυα χαράς, γιατί τα κατάφερα και έχω έναν ξανθό άγγελο στην αγκαλιά μου και έγινε το όνειρο μου πραγματικότητα.

Θέλω να πω σε όλες τις μανούλες που έχουν γεννηθεί μανούλες αλλά δεν έχουν γίνει ακόμα… να προσπαθήσουν όσο μπορούν και με όποιο τρόπο μπορεί η καθεμιά σας! Το λέω εγώ που πέρασα από χίλια κύματα αλλά τελικά τα κατάφερα. Μην εγκαταλείπετε και μην ακούτε κανέναν, κάντε ότι νομίζετε εσείς σωστό για τον εαυτό σας και ας γίνει με όποιο τρόπο είναι να γίνει… ΑΞΙΖΕΙ… και θα ήθελα να παρακαλέσω πολύ όλες τις υπόλοιπες μανούλες που ήταν από τις τυχερές, να είναι λίγο πιο προσεχτικές με εμάς τις ΑΛΛΕΣ μανούλες!!

Ότι και αν πέρασα, θα το ξαναπερνούσα μόνο και μόνο για να «ζήσω» ξανά αυτό το μεγαλείο που με αξίωσε ο θεός και εμένα να νιώσω… νιώθω ευλογημένη…

Ευχαριστώ πάρα πολύ τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου μέχρι σήμερα στο δύσκολο ταξίδι συναισθημάτων που διένυσα και πάνω από όλα τον άντρα μου που του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για το υπέροχο δώρο που έχω στην αγκαλιά μου σήμερα……

Θέλω να τονίσω πως ότι έγραψα παραπάνω είναι καθαρά η δική μου ζωή, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καλοί γιατροί, δεν σημαίνει ότι επειδή δεν πέτυχε η δική μου επισκληρίδιος, θα έχετε πρόβλημα και εσείς.

Όσες κάνετε προσπάθειες ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΤΩ ότι και να συμβεί, προσπαθήστε μέχρι εκεί που αντέχει η καθεμιά σας. Εύχομαι να σας πάνε όλα καλά και αν μπορώ να βοηθήσω με οποιοδήποτε τρόπο πολύ ευχαρίστως να το κάνω……

Από το blog "είμαι μαμά"

https://blog.eimaimama.gr/2010/11/117.html