Γιατί έσκισα το διαρκείας μου στον Ολυμπιακό

Ένα πολύ καλό κείμενο που τα λέει όλα όπως είναι.

“Να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι είμαι Παναθηναϊκός. Ή εν πάσει περιπτώσει …ήμουν Παναθηναϊκός. Ή …ήμουν οπαδός ή ακόμη και φίλαθλος… Γιατί μετά τα χτεσινά είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάθε νοήμονας άνθρωπος απομακρύνεται.

Δεν έχει σημασία όμως τι είμαι ή τι ήμουν. Η “ομάδα” του Tweetyblogs αποτελείται και από Ολυμπιακούς, οι οποίοι μου έδωσαν το “ελεύθερο” να μιλήσω και εξ ονόματος τους. Αποτελείται και από Ολυμπιακούς οι οποίοι ευτυχώς τους έχει μείνει λίγο μυαλό μες το κεφάλι και ξέρουν ότι αυτό που συνέβη χθες μπορεί κάποια άλλη στιγμή – με άλλα πρόσωπα αλλά παρόμοιες καταστάσεις – να συμβεί στην ομάδα τους. Και το συζητήσαμε λίγο πριν αποφασίσουμε να γράψουμε αυτό το άρθρο, γιατί δεν θα θέλαμε σε καμία περίπτωση να θιχτούν οι φίλοι Ολυμπιακοί του Tweetyblogs από αυτά που θα πούμε. Όμως από την άλλη πιστεύουμε ότι οι φίλοι του Tweetyblogs, πάνω από οπαδοί είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Θα πω μερικά πράγματα γιατί το ποτήρι “ξεχείλισε”. Και θα τα πω όπως τα σκέφτομαι.

Δε θέλω να μιλήσω για τα ολοφάνερα διαιτητικά “λάθη” που χάρισαν το αποτέλεσμα στον Ολυμπιακό. Δε θέλω να πω για το “οφσαϊντ” του Κατσουράνη ή το 2ο γκόλ του Ολυμπιακού ή το πέναλντυ του Τοροσίδη κτλ. Αυτά δεν είναι σφαλτσοσφυρίγματα όπως είπαν κάποιοι άλλα πεντακάθαρα εσκεμμένα σφυρίγματα υπέρ του Ολυμπιακού ( για όποιον δε “κοιτάζει” με το συναίσθημα αλλά ΜΟΝΟ με τα μάτια ) . Και το λέω αυτό γιατί ειδικά το γκολ του Κατσουράνη δε χρειάζεται να είσαι καθηγητής διαιτησίας για να πεις ότι είναι πεντακάθαρο.( δεν είναι η κοινώς λεγόμενη “αμφισβητούμενη φάση” ). Δε θέλω όμως να μείνω σε αυτό. Ούτε και στο γεγονός ότι αν χθες βράδυ νικούσε ο ΠΑΟ θα έπερνε άλλη τροπή το πρωτάθλημα.

Δε θέλω επίσης να πω για τους χιλιάδες αλαλάζοντες οπαδούς του Ολυμπιακού οι οποίοι βρίσκονταν στο γήπεδο ή οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα οι οποίοι εισήλθαν σε κατάσταση έκστασης με τη νίκη του Ολυμπιακού ενώ την ίδια στιγμή έβριζαν τον αντίπαλο. Έχουν κάθε δικαίωμα να χαίρονται – και η χαρά είναι δυσεύρετη αυτό το καιρό – δεν έχουν όμως δικαίωμα να μη βλέπουν τα γεγονότα. Και δε θα πάω παρακάτω για να πω ότι αφού νίκησαν όπως νίκησαν , δεν είχαν κάνενα δικαίωμα να χτυπήσουν αθλητές, όντας συνεπαρμένοι από τον τσαμπουκά της έδρας και του “εδώ θα γίνει ο τάφος σας” που λέγανε …παλιά ( τελικά όχι πολύ παλιά όπως αποδείχθηκε ) που κάποιοι “άλλοι” τροφοδότησαν.

Δε θα πω επίσης για το μάγκα πρόεδρο του Ολυμπιακού. Δε μ’ ενδιαφέρει αν είναι πρόεδρος του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Την ίδια περιπου γνώμη είχα και για τον Πατέρα. Όμως τούτος εδώ έχει έρθει για να φέρει τη καταστροφή. Από την εμφάνιση του μέχρι τις δηλώσεις του είναι εκτός θέματος. Το μόνο που τον βάζει …εντός θέματος είναι τα λεφτά που …μάλλον έχει (Δε ξέρω πως τα απέκτησε και σε αυτήν ηλικία μάλιστα, γιατί δεν τον έχω ικανό να τα απέκτησε από κάποια σοβαρή και έντιμη δουλειά ). Είναι για μένα η απόλυτη έκφραση του προσώπου του ελληνικού ποδοσφαίρου αυτή τη στιγμή, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας. Μπροστά του ο Κόκκαλης μοιάζει μ’ ένα καλοκάγαθο παππού. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη που συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν.

Έμαθα ότι το ΔΣ του Παναθηναϊκού θα συνεδριάσει μέσα στην εβδομάδα σχετικά με το θέμα. Τα blogs, μεγάλη μερίδα των οπαδών αλλά και “σοβαρές” εφημερίδες βράζουν και ζητούν την αποχώρηση του Παναθηναϊκού από το πρωτάθλημα. Αν το κάνουν τελικά θα τους πω μπράβο. Αλλά δε πρόκειται να το κάνουν φίλοι μου… Γιατί ; Γιατί φοβάμαι ότι είναι και αυτοί μέσα στο “κόλπο”. Ναι όπως βλέπετε δε διστάζω να το πω. Αν ήταν έντιμοι όλοι αυτοί – μαζί και όλοι οι άλλοι της Σούπερ Λίγκ – δεν θα είχαν εκλέξει το Μαριδάκη για πρόεδρο της Σούπερ Λίγκ. Τι ψάχνουμε τώρα. Αλλά ας περιμένουμε…

Τέλος δε θέλω να αναφερθώ για τους σχολιαστές του κρατικού καναλιού που μετέδιδε τον αγώνα…Αυτό πάλι? Γιατί φοβούνται τόσο πολύ οι άνθρωποι να πούνε τη γνώμη τους μπροστά σε μία εικόνα που βγάζει μάτι… Μα αν δε το κάνουν, “καρφώνονται” ότι είναι με την ..άλλη πλευρά. Δηλαδή οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι το κράτος – μέσα από του δημόσιους υπαλλήλους – δημοσιογράφους της ΝΕΤ – έχει ξεπουληθεί στον Ολυμπιακό και το πρόεδρό του. Αυτή η τόση διστακτικότητα δε συνάδει όχι απλά με τη δημοσιογραφική δεοντολογία, αλλά ούτε με τη κοινή λογική. Η …μεζούρα για να μετρήσεις τα πόσα μέτρα οφσάιντ ή όχι είναι ένας παίκτης δε ..σηκώνει αμφισβήτησης. Και δω είναι θέμα μεζούρας και όχι “άποψης”. Άκουσα ότι κάποιοι εξαγριωμένοι Παναθηναϊκοί ετοιμάζονται απόψε να πάνε στο ραδιομέγαρο και να εμποδίσουν τη μετάδοση της Αθλητικής Κυριακής. Να πάνε αλλά δε θα είναι εύκολο να το κάνουν.

Τέλος δε θέλω να αναφερθώ στο Σισέ. Δε ξέρω αν έψαχνε ευκαιρία να φύγει κτλ. και όλα αυτά που ακούστηκαν. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτή είναι η υγιής αντίδραση ενός αθλητή ο οποίος βλέπει να του κλέβουν το κόπο του, ενός ανθρώπου ο οποίος θέλει να κερδίζει και να χάνει με τίμιους κανόνες. Και ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής σίγουρα κάποια στιγμή θα έφευγε γιατί θα το ξέρναγε το ίδιο το δύσωσμο κύκλωμα του ελληνικού ποδοσφαίρου που δεν ανέχεται χαρακτήρες και προσωπικότητες της δικής του εμβέλειας.

Ποιός είναι τελικά ο χαμένος και ο κερδισμένος του χτεσινού ματς ? Σίγουρα κερδισμένος δεν είναι ο Παναθηναϊκός. Σίγουρα όμως κερδισμένοι δεν είναι οι φίλαθλοι του Ολυμπαικού. Και μιλάω για τους νοήμονες ανθρώπους και όχι τους πιθήκους που αλάλαζαν χθες βράδυ και ήθελαν να πηδήξουν ότι πράσινο έβλεπαν μπροστά τους. Αλλά ακόμη κι αυτοί δεν είναι απόλυτα χαρούμενοι. Γιατί ενστικτωδώς ξέρουν μέσα τους ότι η νίκη δεν ήταν δίκαιη. Θα ήταν πραγματικά χαρούμενοι αν η νίκη ήταν καθαρή.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η αδικία στερεί την χαρά και στους μεν και στους δε. Η αδικία δημιουργεί θλίψη ή και κατάθλιψη. Ακόμη και οι παίκτες του Ολυμπιακού που φαινομενικά ανήκουν στους κερδισμένους ( αφού θα εισπράξουν και μερικά χιλιάδες ευρώ πριμ ο καθένας ) κάπου μέσα τους θα ήθελαν να νικήσουν καθαρά. Και όσο και αν θέλουν εγωιστικά να πείσουν τον εαυτό τους ότι έτσι έγινε, ένας απ’ αυτούς – αυτός που ήταν πάνω στη γραμμή του τέρματος τη στιγμή του γκολ του Κατσουράνη – σίγουρα ξέρει ότι δεν είναι έτσι.

Γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με το θέμα τελικά; Τόση σημασία έχει ένα ποδοσφαιρικό ματς; Εδώ γύρω μας γίνονται καθημερινά χειρότερα. Ο κόσμος μας αλλάζει καθημερινά με τρομερούς ρυθμούς. Its the end of the world as we know it, όπως λέει ένα τραγούδι των REM. And I feel fine… συμπληρώνουν.
Είναι απλά μάι ακόμη διαμάχη των αιωνίων που αυτή τη φορά ξέφυγε από τις συνηθισμένες κόντρες; Όχι. Όπως είπαμε το ποδόσφαιρο εκφράζει τη κοινωνία. Και στο ποδόσφαιρο συμβαίνει ότι συμβαίνει στη κοινωνία. Αδικία. Και πάντα κερδίζει ο πιό τσαμπουκάς. Αυτό είναι επομένως? Πρέπει να ξαναγυρίσουμε στη κοινωνία των πιθήκων? Τότε γιατί εχουμε νόμους; Γιατί ζούμε οργανωμένα;

Tα γεγονότα του χθεσινού ματς παίρνουν άλλη διάσταση όταν τα δει κανείς μέσα από την ατμόσφαιρα των τελευταίων εξελίξεων στην Ελλάδα. Ίσως και να είναι και άμεσα αλληλένδετα μεταξύ τους. Ίσως κάποιοι ξύπνιοι αποφάσισαν να κάνουν τη τελική επίθεση σ’ ένα κόσμο που δε θέλει να αντιδράσει και δέχεται αποχαυνωμένος μοιρολατρικά τη κατάσταση του. Ίσως γιατί ξέρουν ότι θα νικήσουν εκ των προτέρων. Αν υπάρχουν όμως κάποιοι οι οποίοι θέλουν να αντιδράσουν σε ΟΛΟ αυτό ΤΩΡΑ είναι η στιγμή. Γιατί δεν ανεχόμαστε πλέον να μας κοροιδεύουν πιά τόσο ξεδιάντροπα, τόσο ξετσίπωτα, μπροστά στα μάτια μας.

Tweetyblogs.gr