Πανελλήνιο πρωτάθλημα Πόλο Μίνι-Παίδων (γεν. ’99)

μπας και φοράει βατραχοπέδιλα ? 

Ατυχές το σχόλιο... επειδή του Τάσου τα βατραχοπέδιλα του τα έχουμε «ράψει» από την ώρα που γεννήθηκε.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το καμάρι μας, φοράει 46 νούμερο παπούτσι στα 12 του χρόνια.

α χαχα τέλειες φωτογραφίες .. προπονητής με γραβάτα και μαγιό 

Πλάκα πλάκα, το πόλο έχει αρχίσει και δίνει μετάλλια για την Ελλάδα και σε παγκόσμιο επίπεδο
Μιας και βλέπω οτι έχει γίνει τρόπος ζωής για τα παιδιά, τους εύχομαι ολόψυχα να δοξαστούν και εκτός συνόρων, με τα ελληνικά χρώματα πάντα 

Συγχαρητήρια στα παιδιά αλλά και στους γονείς τους για όλη αυτή την προσπάθεια,την συνεργασία και τελικά την επιτυχία!
Συγχαρητήρια και σε σενα γιατί το μεταδίδεις εδώ σε μας με τόσο πάθος και υπερηφάνεια σαν να παίζεις εσύ!
Αυτό που είπες: "Οι μεγάλες επιτυχίες , οφείλονται στο οικογενειακό κλίμα που επικρατεί.... "
Πάντα επιτυχίες!

[σαν να παίζεις εσύ!]

.....βλέπω οτι έχει γίνει τρόπος ζωής για τα παιδιά....

Αυτό ακριβώς παλεύουμε όλοι οι γονείς... να τους κάνουμε την άθληση τρόπο ζωής. Το αν τα έχουμε καταφέρει, αυτό θα φανεί στην εφηβεία τους που εκεί έχουμε τις μεγάλες αντιδράσεις. Για την ώρα πάντως είναι απόλυτα δοσμένα σ’ αυτό!

...τους εύχομαι ολόψυχα να δοξαστούν και εκτός συνόρων, με τα ελληνικά χρώματα πάντα 

Για ορισμένα παιδάκια το πιστεύω (και δεν εννοώ το γιό μου, για να μη παρεξηγούμε!) έχουν πραγματικά πολύ ταλέντο
και θα ήταν κρίμα να μην αξιοποιηθούν αργότερα, σε μια μεγάλη ομάδα.

Αυτό που είπες: "Οι μεγάλες επιτυχίες , οφείλονται στο οικογενειακό κλίμα που επικρατεί.... "
Πάντα επιτυχίες!

Για να φτάσουν μέχρι εδώ Tonni μου, εκτός από τις προσπάθειες των παιδιών, χρειάζονται πολλές θυσίες και από την πλευρά των γονιών.
Πολλές διαδρομές και πήγαιν’ έλα στα κολυμβητήρια, σωστή διατροφή για τους αθλητές και πολλά πολλά άλλα.
Παρ’ όλ’ αυτά δεν διαμαρτυρόμαστε, αφού βλέπουμε τα παιδιά μας να το θέλουν τόσο πολύ.
Όσο για το οικογενειακό κλίμα... στην δική μας ομάδα ισχύει και με το παραπάνω. Δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες ομάδες, εμείς πάντως είμαστε πολύ δεμένοι.
Κάνουμε καθημερινή παρέα, βγαίνουμε όλοι μαζί, αλληλοανταλλάσουμε παιδιά στις διακοπές ή στα σπίτια μας.
Όταν δεν προλαβαίνουμε το δρομολόγιο, θα υπάρξει σίγουρα κάποιος να πάει η να φέρει το παιδί μας.
Και σ’ αυτό συμμετέχουν και οι προπονητές και έφοροι με τις οικογένειές τους.
Αααα.... και κάτι που θεωρώ σημαντικότερο όλων...
Παρόλο που οι προπονητές τους είναι νέα παιδιά (κάποιοι θα μπορούσαν να είναι και παιδιά μου), που δεν έχουν γίνει ακόμα γονείς οι ίδιοι, συμπεριφέρονται στα παιδιά μας σαν να είναι δικά τους.
Τη δείχνουν την αγάπη τους, και αυτό το εισπράττουν τα παιδιά μας.
Ίσως αυτός είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να φέρουν τα νέα παιδιά στον αθλητισμό.
Αν δεν αισθάνονται αντικείμενα που πρέπει να έχουν συγκεκριμένη απόδοση για να είναι στην ομάδα, αλλά φίλοι που απλά αγαπούν το ίδιο άθλημα.

Συγχαρητήρια και σε σενα γιατί το μεταδίδεις εδώ σε μας με τόσο πάθος και υπερηφάνεια σαν να παίζεις εσύ!

Και τι νομίζεις.... πως δεν έπαιζα? Από την κερκίδα ούρλιαζα που πρέπει να ρίξει πάσα, ποιος να πεταχτεί, πότε ο Τάσος να τινάξει το χέρι του...
Μόνο το νερό έλειπε για να ολοκληρώσω τη φάση.

Συγχαρητήρια και φέτος τους έσκισαν όλους !!!!

Μπράβο στα παιδιά, χαλάλι η κούρασή τους και στους γονείς φυσικά που δεν έμειναν αμέτοχοι.


Πάντα τέτοια