Μονόπρακτα ...

Ο αετός και το γεράκι

- Πρέπει να σας ρωτήσω κάτι.
- Τώρα;
- Ναι, τώρα.
- Τι έχεις;
- Αλλάζω.
- Σωστά.
- Το θέμα είναι αν είναι αρκετά γρήγορα.
- Εξαρτάται από τις κινήσεις τους.
- Γι’ αυτό ρωτώ.
- Ο χρόνος είναι μαζί μας.
- Έχετε δίκιο. Δεν θα έπρεπε να σας…
- Δεν υπάρχει πια πρέπει εδώ.
- Είναι όμως το πρέπον να ζητώ.
- Είναι το πρέπον να δίνω.
- Δεν είναι το ίδιο.
- Είναι όμως η απάντηση.
- Ήταν η ερώτηση.
- Έχεις άλλη;
- Έχω.
- Πες μου.
- Πώς θα πετάξω;
- Με την ανακάλυψη.
- Κι αν δεν επαρκεί;
- Υπάρχει και η αποκάλυψη.
- Μέσω της διδασκαλίας;
- Μέσω του έργου.
- Κι αν δεν είναι προσβάσιμο;
- Τότε είναι αποστολή των δασκάλων.
- Οι ιππότες, οι ευγενείς, οι ναήτες, οι ιωαννίτες… Πώς μπορώ να μάθω όλα αυτά;
- Δεν μπορείς.
- Γιατί;
- Δεν είναι ο ρόλος σου.
- Ποιος είναι;
- Η συνέχεια.
- Δηλαδή;
- Δεν είναι το πρέπον να σπάσει η αλυσίδα.
- Πώς θα βρω τη συνέχεια;
- Κοίτα το έργο του δασκάλου.
- Κι αν δεν το βλέπω;
- Θα το δείξεις.
- Δεν καταλαβαίνω.
- Ο φύλακας του φάρου.
- Φύλακας;
- Γεράκι.
- Ναι.
- Ο φύλακας του φάρου βοηθά για να φωτίσει.
- Τους άλλους…
- Ο ρόλος του είναι η ύπαρξη του έργου, αυτός το προστατεύει.
- Από ποιον;
- Τη φωτιά.
- Δεν λέτε ότι η φωτιά δεν καίει το φως.
- Αρκεί να είναι ήδη φως.
- Γι’ αυτό δυσκολεύομαι.
- Εργαζόμαστε τη νύχτα.
- Για να φέρουμε το φως της ημέρας.
- Ενάντια στη βαρβαρότητα.

πηγή

* Ο Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής.

ας δουμε κατι πιο εποπτικο
https://www.arkive.org/osprey/pandion-haliaetus/video-00.html
ειμαι σιγουρος θα σας αρεσει

ΥΠςΕΟΧΟ! ΤΟ ΛΑΤΡΕΨΑ!

[Όνειρα σε ένα μπουκάλi]

Πηγη tear.gr
Όνειρα σε ένα μπουκάλi




  Ο ήλιος είχε αρχίσει να κρύβεται πίσω απο το βουνό της Τζιας εκείνο το απόγευμα στις 17 Αυγούστου, σηματοδοτώντας την ώρα της αποχώρησης απο την πανέμορφη ερημική παραλία στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού.

 

 

Το άδειο μπουκάλι απο το τσίπουρο ήταν μισοβυθισμένο στην άμμο. Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, έκοψα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα:

ΤΖΙΑ  GREECE 17/8/2012 VICTOR +306932……

Τύλιξα το χαρτί σε ρολό και το έσπρωξα μέσα στο μπουκάλι. Σφήνωσα καλα το φελλό και το πέταξα όσο πιο δυνατά μπορούσα στη θάλασσα. Ας ξεκινήσει – είπα- αυτό το ταξίδι στο άγνωστο που δεν μπορώ να κάνω εγώ.

Όπως έλεγε κι ένας φίλος μου όταν ήμασταν νέοι ονειρευόμασταν ταξίδια μακρινά. Άλλωστε, η μόνη φυγή που μπορείς να καταλάβεις  όταν είσαι νέος είναι «προς  τα έξω». Θέλεις να ξεφύγεις απο το σπίτι,  απο τους γονείς σου,  από το κατεστημένο,  από τη γκόμενα σου,  από τα πάντα. Αυτή είναι η επανάσταση σου. Ίσως, γιατί τότε νιώθεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Όταν είσαι δεκαοκτώ-είκοσι χρόνων έχεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι ο κυρίαρχος του κόσμου, ότι τον έχεις γραπώσει απ’  τ’ αρχίδια. Νιώθεις έτοιμος και δυνατός να αντιμετωπίσεις κάθε εμπόδιο και δυσκολία. Αλλά, όπως είναι γνωστό,  η πιθανότητα να γίνει κάτι, είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιθυμίας να γίνει…

Με τον καιρό τα πράγματα αλλάζουν. Υπάρχουν άγκυρες και ρίζες που σε κρατάνε. Όμορφες άγκυρες, αγαπημένες ρίζες, δε λέω, αλλά σε κρατάνε  Η μόνη φυγή που μπορείς να έχεις τότε  είναι «προς τα μέσα». Ταξιδεύεις, λοιπόν, μέσα σου. Και πολλές φορές και αυτό το ταξίδι μπορεί να είναι εξίσου συγκλονιστικό. Ανακαλύπτεις νέα πράγματα που μπορεί να σε εντυπωσιάσουν. Μπορεί να ήταν πάντα εκεί αλλά δεν τα ήξερες η τα βλέπεις με άλλο μάτι πια… Τέλος πάντων.

Έβλεπα, λοιπόν, το μπουκάλι να λικνίζεται στα ταραγμένα νερά και ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι η κατάληξη του θα ήταν να γίνει κομμάτια σε κάποια βράχια. Έφυγα και το ξέχασα. Μέχρι χθες. Ένα μήνυμα έφθασε στο κινητό μου απο έναν άγνωστο αριθμό. Το μήνυμα έγραφε:

Victor Tzia Derna Libya

Το μπουκάλι, παρα τις αντιξοότητες τα κύματα και τις βραχονησίδες, κατάφερε να κάνει το ταξίδι του. Οι Βοριάδες το έστειλαν κατ´ ευθείαν στα παραλία της Λιβύης. Αισθάνθηκα όμορφα. Ίσως, γιατί το μπουκάλι κατάφερε να επιτελέσει το σκοπό του. Ίσως γιατί με κάποιο τρόπο, ένωσε δυο ψυχές. Ίσως γιατί έκανε εκείνο που δεν έκανα εγώ…

Γράφει: Βίκτωρ Βλαχογιάννης

 

[Για όσο χρειαστεί.....]

Για όσο χρειαστεί.....
   
Λοιπόν, είναι ένας παππούς στη γειτονιά μου. Κοντεύει τα ενενήντα. Παλιός γλύπτης, μου λένε.

 

 

Και γνωστός. Με γνωστά έργα και ακόμα πιο γνωστές παρέες στο παρελθόν. Παλιότερα τον έβλεπα συχνά στο δρόμο. Καλοστεκούμενος, ντυμένος στην τρίχα, με το άψογα βαμμένο του μαλλί, τη βροντερή φωνή και το μαγκουράκι στο χέρι, έβγαινε σταθερά για την καθημερινή του βόλτα. Τον τελευταίο χρόνο έχει καταπέσει. Πολύ. Δεν τον βλέπω πια. Περνώντας έξω από το ισόγειο σπίτι του, μόνο τον ακούω, ή μάλλον για να είμαι ακριβής, ακούω τα βογγητά του. Ακούω και την κυρία που τον φροντίζει να του φωνάζει. Συνέχεια. «Τι κάνεις εκεί; Γιατί δεν τρως; Πάλι κοιμάσαι; Δεν είσαι καλό παιδί και θα φας ξύλο...».

 

Προχτές μου φάνηκε ότι είδα μέσα από το παράθυρό του ένα σιδερένιο κρεβάτι στο σαλόνι. Ναι, το είδα. Το μάτι μου σταμάτησε στον ορό που ήταν κρεμασμένος στο κεφαλάρι. Άρα, σκέφτηκα, εκεί μένει πια, στο σαλόνι. Εκεί βλέπει τις μέρες να φεύγουν, να τον αποχαιρετούν. Εκεί. Στατικός. Ακίνητος. Αυτός, που με τα έργα του ύμνησε την κίνηση...

Η τηλεόρασή του παίζει στη διαπασών. Κάθε μέρα πια. Ανάλογα με την ώρα, ο δρόμος μας χρωματίζεται από κατακόκκινες τούρκικες σαπουνόπερες, ροζ κουτσομπολιά του μεσημεριού, κίτρινες ειδήσεις των 8, γκρίζα πραγματικότητα και μαύρο του φασισμού. Πολύ μαύρο. Παντού. Ζωή κι αυτή για έναν αγωνιστή... Να βλέπει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του όσα απέφευγε μια ολόκληρη ζωή. Και να μην μπορεί να κάνει αλλιώς...


Η φωνή της πάει να με τρελάνει. «Έλα να σου δώσω το χάπι σου. Άνοιξε το στόμα σου. Άνοιξέ το, σου λέω. Πιες και λίγο νερό. Τώρα! Άντε, τέλειωνε. Μη με κουράζεις, λέμε».

Μην τον κουράζεις εσύ, λέμε. Άσ’ τον να ζήσει με αξιοπρέπεια , ρε παιδάκι μου. Κλείσε το ρημάδι το κουτί. Άσ’ τον λίγο στη σιωπή. Άνοιξέ του το τζάμι να μπει καθαρός αέρας στο δωμάτιο. Χάιδεψε τον. Γλύκανέ τον. Μαλάκωσέ τον. Κράτα του το χέρι. Σφιχτά. Για όσο χρειαστεί, λέμε... Ακούς;


της Μαργαρίτας Μυτιληναίου


πηγη: tear.gr

η ζωη ειναι σκληρη....αυτα που βλεπουμε στα ντοκυμαντερ με τα γερικα ζωα στις σαβανες τιης αφρικης...ειναι μια πραγματικοτητα που μακαρι κανεις μας να μη τη ζησει.
ας ειναι καλα ο παππους...

Η γραφή της Μαργαρίτας Μυτιληναίου ειναι απίστευτη!Πάντα επίκαιρη και γεμάτη από πολλά μυνήματα κάνει τους αναγνώστες της να προβληματίζονται τόσο με τα καθημερινά όσο και με μελλόντικά θέματα...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ

Θα ήθελες να μου πάρεις μια συνέντευξη;
με ρώτησε ο Θεός.
- Αν έχετε χρόνο … απάντησα.

Ο Θεός χαμογέλασε.
- Ο χρόνος μου είναι αιωνιότητα …

Τι θέλεις να με ρωτήσεις;
- Τι σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;
.
Ο Θεός απάντησε:
- Το γεγονός ότι βαριούνται την παιδική ηλικία, βιάζονται να μεγαλώσουν … και μετά ποθούν να είναι παιδιά.
Ότι χάνουν την υγεία τους για να βγάλουν λεφτά … και στη συνέχεια χάνουν τα χρήματά τους για να επανακτήσουν την υγεία.

Το γεγονός ότι σκέφτονται με φόβο για το μέλλον και ξεχνούν το παρόν και έτσι δεν ζουν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.
Ότι ζουν σαν να μην πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει.

Ο Θεός πήρε το χέρι μου και στάθηκε σιωπηλός για λίγο.

Τότε ρώτησα:
- Ως πατέρας , ποιά είναι μερικά μαθήματα ζωής
που θέλετε να διδάξετε στα παιδιά Σας;

- Να μάθουν ότι διαρκεί μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να ανοίξει βαθιές πληγές στην καρδιά αυτών που αγαπάνε … και χρειάζονται αρκετά χρόνια για να επουλωθούν.
-Να μάθουν ότι πλούσιος άνθρωπος δεν είναι εκείνος
που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που του
χρειάζονται τα λιγότερα.
-Να μάθουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν,
αλλά απλώς δεν ξέρουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
-Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορούν να βλέπουν το ίδιο πράγμα και να το ερμηνεύουν διαφορετικά.
-Να μάθουν ότι δεν είναι αρκετό να συγχωρούν
τους άλλους, αλλά επίσης,ότι πρέπει να ζητούν
κι΄ αυτοί συγνώμη για τα δικά τους φταισίματα ...
-Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν.
-Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας,αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.
-Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.
-Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.
-Να μάθουν τη συγχώρεση συγχωρώντας.
-Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα ...
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!

- Σας ευχαριστώ για το χρόνο Σας είπα ταπεινά.

Είναι κάτι ακόμα που θέλετε να μάθει ο κόσμος;

Ο Θεός με κοίταξε χαμογελώντας και είπε:

-Απλά ότι είμαι εδώ, πάντοτε,για ό,τιδήποτε με χρειάζεστε!!!!!!

[H Ποντικοπαγίδα. Εκπληκτικό κείμενο που πρέπει να διαβάσετε!!!!!]

H Ποντικοπαγίδα. Εκπληκτικό κείμενο που πρέπει να διαβάσετε!!!!!!
 

   Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; αναρωτήθηκε...

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δε φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρόνα να για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: Κυρ- Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δε βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: Λυπάμαι πολύ κυρ-ποντικέ μου, αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ.

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!
Και το βόδι απάντησε: Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι...Φοβισμένο το φίδι όμως δάγκωσε τη γυναίκα!
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες... Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα όμως πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8-ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.

Τελικά όμως η γυναίκα δε γλύτωσε! Πέθανε!

Στην κηδεία της, ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.
Ο κυρ-Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαινε-έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη... Είχε προειδοποιήσει αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία...

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
Χάσαμε την ανθρωπιά μας κι ενισχύσαμε τον ατομισμό μας...
Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο...
Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος κι αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

...ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ:
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια...
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες...
Εμείς και τα γουρούνια...
Εμείς και τα βόδια...
ΓΙ' ΑΥΤΟ, ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ...
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δε γελάει ολόκληρη η γειτονιά !!!!

[Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28)]

Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28)



Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος.

Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει

μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών.

Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα.

Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη.

Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα.

«Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.

Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου.

Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία. «Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε.

«Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!!!

Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι.

Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού.

Γιατί στ’ αλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28).

[ΠΗΓΗ: KOUKFAMILLY BLOGSPOT,GR /4 Απριλίου 2013]

ΠΗΓΗ: KOUKFAMILLY BLOGSPOT,GR  /4 Απριλίου 2013
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ.
 
Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Βαρδάκας




Δεν άντεχα άλλο φίλε μου αυτή την κατάσταση, ένας μόνιμος κόμπος έχει σταθεί στο  λαιμό μου και πνίγει την αναπνοή μου. Δεν ζούμε πλέον στις μεγαλουπόλεις, περπατάς και βλέπεις ζωντανούς- νεκρούς, κάποιοι φρόντισαν και μας άνοιξαν τους τάφους μας. Έτσι πριν μπω... στο δικό μου τάφο... αποφάσισα ένα πρωινό να δραπετεύσω να πάω στη Αίγινα, να προσκυνήσω τον Τάφο του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ.

Άκουγα αποσβολωμένος  τον φίλο μου που μας ένωναν καλές στιγμές από τον Στρατό. Πήγα να τον παρηγορήσω με τα... ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα... αλλά μάλλον με παρηγόρησε αυτός με τα παράδοξα που έζησε και άκουσε σε αυτό το μυροβόλο νησί του Αργοσαρωνικού.

Αγουροξυπνημένος μου λέει βρέθηκα στο σαλόνι του πλοίου του πρώτου πρωινού δρομολογίου για την Αίγινα. Κουβαλούσα τους εφιάλτες τις προηγούμενης νύκτας και ούτε την ματιά μου άφηνα να κοιτάζει τα φωτεινά αιγαιοπελαγίτικα χρώματα της θάλασσας και του ουρανού, αλλά το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε ένα απλό γεροντάκι που μασουλούσε αμέριμνα  το παξιμαδάκι του. Και αυτός ακόμα ο θόρυβος με ενοχλούσε, το πλησίασα και πριν ακόμη το μιλήσω αυτό έβγαλε ένα παξιμάδι και μου το έδωσε... κάνει καλό, θα σου χρειασθεί για την ναυτία που έχεις, μου είπε... που να εξηγήσω στο παππού ότι την μόνη ναυτία που είχα ήταν η αηδία που αισθανόμουν για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Εκείνο που με πλήγωνε περισσότερο ήταν τα μεγάλα πατριωτικά λόγια δίχως πράξη, ο ψευτοσυνδικαλισμός από τα κομματικά κουφάρια της μεταπολίτευσης και οι αγαπητικοί λόγοι εν μέσω κοινωνικής διάλυσης κάποιων δημοφιλών εκκλησιαστικών ταγών μας.

... πάρε  παλληκάρι μου το παξιμάδι  θα το χρειασθείς, αυτό σε λίγο  θα ικανοποιεί την πείνα μας!!

Είπα  ένα ξερό ευχαριστώ και ασυναίσθητα  το πήρα και από τότε έγινε βάρος στην τσέπη μου. Το πλοίο έφτασε στην ώρα του και στην ανηφοριά του δρόμου για το μοναστήρι ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ δίπλα στις καστροεκκλησιές της Παλαιοχώρας δεν περίμενα και άφησα το συγκινησιακό μου φορτίο να μετασχηματισθεί σε προετοιμασία παράκλησης και προσευχής στον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ. Και τι δεν έλεγα μέσα μου...όμως ο λογισμός μου είχε επικεντρωθεί σε πονεμένες σκέψεις που έβγαιναν με τον αναστεναγμό μου...

Εσύ Άγιε μπορείς  να καταλάβεις την αδικία , την εξαθλίωση και τον κατατρεγμό που συμβαίνει σε μένα, στην οικογένεια μου και στη πατρίδα μου, γιατί ΕΣΥ  τα ένιωσες όλα αυτά μαζί με την αχαριστία και τον διωγμό που εξαπέλυσε το τότε κατεστημένο της εποχής γιατί δεν άντεχε την ταπεινή Αγιότητα ενός κατασυκοφαντημένου Ιεράρχη. Είναι τόση άραγε δυσβάστακτη η αμαρτία μας Άγιε που μας κατάντησε άνευρη κρεάτινη μάζα που δεν αντιδρά στα κελεύσματα ακόμη και αυτού του ένδοξου ηρωικού παρελθόντος μας ? που άλλοι το διαφημίζουν και άλλοι το πολεμούν φυσικά προς ίδιον όφελος, δίχως  να τους ενδιαφέρει ότι η ΕΛΛΑΔΑ μας έγινε ένα απέραντο πνευματικό νεκροταφείο? Μήπως Άγιε μου τα οικονομικά πακέτα τα εκπορευόμενα εκ της Ευρώπης ταπώσανε πνευματικά στόματα σε τέτοιες δύσκολες στιγμές που το Ορθόδοξο κατασκανδαλισμένο Ποίμνιο προσμένει με λαχτάρα να αντικρύσει αναστήματα σαν το δικό ΣΟΥ ?

Και φυσικά ΑΓΙΕ μου δεν παρακαλάμε για συνηθισμένους Εθνοσωτήρες αλλά για ζωντανούς Αγίους Ηγέτες που θα ξαναζεστάνουν το παγωμένο αίμα του ταλαιπωρημένου γένους μας.

Μέχρι να φτάσω στο Προσκύνημα και στον Τάφο του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ τα είχα πει σχεδόν όλα. Ήταν καθημερινή και  ο κόσμος στην Ιερά Μονή ήταν λιγοστός. Από την είσοδο άρχισα να αισθάνομαι πιο ανάλαφρος, αν και με ενοχλούσε το παξιμάδι του παππού στην τσέπη μου. Πολλές φορές στο παρελθόν ζήτησα την βοήθεια του Αγίου και πολλές φορές τον επισκέφθηκα, όμως αυτή την φορά όταν πλησίασα στον μαρμάρινο τάφο του άνοιξα όσο δυνατόν τα χέρια μου και τον αγκάλιασα.

Βρέ παλληκάρι μου πως κάνεις έτσι, σκέπτεσαι να μπεις μέσα? Ακούσθηκε μια φωνή από πίσω μου, τρόμαξα και γύρισα να δω ποιος αθεόφοβος δεν υπολόγιζε την προσωπική μου αυτή στιγμή της κατάνυξης. Ποίον άραγε αντίκρισα? τον παππού που μασουλούσε το πρωί τα παξιμάδια στο πλοίο. Τι να του πω από σεβασμό προς το χώρο του Προσκυνήματος, σιώπησα, αλλά δακρυσμένος του είπα... παππού χάνεται η πατρίδα μας... έκανα τον Σταυρό μου και πήγα να φύγω. Ο παππούς κάθισε μπροστά μου και με εμπόδισε να απομακρυνθώ λέγοντας μου αυστηρά.

Ποία Πατρίδα ρε χάνεται? η βλακεία  και η προδοσία μας θα χαθούν στο  τέλος. Και αν χαθεί κάτι θα είναι αυτό το βρωμοσύστημα μέσα στο οποίο ζήσαμε όλοι μας και ήταν αυτό το σύστημα που κατηγόρησε άδικα αυτό τον ΑΓΙΟ που ήρθαμε σήμερα να προσκυνήσουμε. Άκου να σου πω, εγώ έχω ρίζα από την Αίγινα και η γιαγιά μου εξομολογιότανε στον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ και γνώριζε καλά τους κατατρεγμούς του.

Όταν ήμουν παιδάκι αυτή η καλή γιαγιά μου έλεγε ότι θα έρθει καιρός που η πατρίδα μας θα περάσει αυτά που πέρασε αυτός ο Άγιος δηλ την προδοσία, την συκοφαντία και την αδικία και μετά θα ζήσει τρείς συνεχόμενες ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ μέσα στην ίδια χρονία.

Τι είναι αυτά που λες παππού του είπα έκπληκτος. Άντε για την συκοφαντία και την αδικία τα καταλαβαίνω αλλά που κολλάνε οι τρείς συνεχόμενες Πασχαλιές?

Άκου να δεις πρώτα θα κάνουμε Πασχαλιά στις Εκκλησιές μας, μετά θα κάνουμε  Πασχαλιά στους δρόμους από την χαρά μας που θα ξεκουμπισθεί αυτό το βρωμοσύστημα που ταλαιπωρεί τις ζωές μας εδώ και χρόνια και μετά όταν λειτουργηθεί η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ θα αισθανόμασθε πάλι μέσα στις ψυχές μας Πασχαλιά.

Φίλε μου έμεινα κάγκελο από αυτά που μου είπε ο παππούς και τα έλεγε  μάλιστα αυστηρά. Μόλις πρόλαβα να τον ρωτήσω πως τον έλεγαν και μου απάντησε κοφτά ...Νεκτάριο με ονομάζουν και κοίτα κακομοίρη μου να μην πετάξεις το παξιμάδι που σου έδωσα, σε λίγο και αυτό θα είναι δυσεύρετο!!!

Ο παππούς κατηφόρισε προς τον κάτω μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό προς τιμήν του ΑΓΙΟΥ  ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, εκεί τον έχασα. Στάθηκα και έβγαλα μια φωτογραφία με τα ανθισμένα λουλούδια για να θυμάμαι αυτό το θρύλο που έμαθα με τις ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ. 

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ



 

[Από διήγημα του Α. Τσέχωφ, πόσο επίκαιρο !!!]

Από διήγημα του Α. Τσέχωφ, πόσο επίκαιρο !!!
 
 
 
 
 
To παρακάτω είναι απόσπασμα από διήγημα του ΑντόνΤσέχωφ ).
Εκπληκτικό πόσα διαμάντια για το σήμερα ανακαλύπτει κανείς διαβάζοντάς το.
Επίκαιρο όσο ποτέ !!!!
 
 
 
 .
.Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
 
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα, μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!Τρία... τρία, τρία.... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
 
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
 
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
 
- Για τα χρήματα.
 
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
 
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
 
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο!
Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
 
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε...

KΑΡΟΤΟ, ΑΥΓΟ Ή  ΚΟΚΚΟΣ  ΚΑΦΕ..
 
Δεν θα ξαναδείς ένα φλιτζάνι καφέ με τον ίδιο τρόπο ξανά...
 
Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.
Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά.  Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει. 
 
Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ.  Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ΄το νερό και τα έβαλε σ ' ένα μπωλ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σ ' ένα μπολ.. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.
 
Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: "πες μου τι βλέπεις".
"Καρότα, αυγά και καφέ", της απάντησε η κόρη. 
 
Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.
Μετά η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό.  Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά απ΄τον καφέ.
Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: "τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;".
Η μητέρα της της εξήγησε ότι το καθένα απ΄αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό.  Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά.  Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό.  Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό,  μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο.  Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.
"Ποιο απ΄αυτά είσαι εσύ;" ρώτησε την κόρη της.
"Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;" Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;"
 
Σκέψου το λίγο: Τι απ΄αυτά είσαι εσύ;
Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου; 
Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες "υγρό"  πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά; 
Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.
Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα
για να σε κάνει ευτυχισμένο.   Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα απ΄όλα.
Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν. 
Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν΄αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου. Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι γύρω σου χαμογελούσαν.  Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος εσύ να είσαι αυτός που θα χαμογελά και όλοι γύρω σου θα κλαίνε.
   
Σε όλους που θα λάβετε αυτό το μήνυμα, σας εύχομαι η ζωή σας να είναι σαν ένα μυρωδάτο φλιτζάνι καφέ.   
   
 
Μπορεί να θέλεις να στείλεις αυτό το μήνυμα σ΄αυτούς τους ανθρώπους που σημαίνουν κάτι για σένα (εγώ μόλις το  έκανα). 
Σ΄αυτούς που έχουν αγγίξει τη ζωή σου με κάποιον τρόπο.
Σ΄αυτούς που σε κάνουν να χαμογελάς όταν πραγματικά το χρειάζεσαι..
Σ΄αυτούς που σε κάνουν να βλέπεις τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων όταν είσαι απογοητευμένος.
Σ΄αυτούς που εκτιμάς τη φιλία τους.
Σ΄αυτούς που σημαίνουν πολλά στη ζωή σου.
 
Εάν δεν το στείλεις, απλά θα χάσεις την ευκαιρία να φωτίσεις την ημέρα κάποιου μ΄αυτό το μήνυμα!