Η "νέα" μοναξιά των παιδιών

Πίσω από τη βιτρίνα της αφθονίας υπάρχει μια γκρίζα πραγματικότητα, που έρχεται στο φως κάθε φορά που ένα παιδί πέφτει θύμα ωμής βίας, τότε που ανακλαστικά η κοινωνία μας δηλώνει συγκλονισμένη. Ομως, «μην εκπλήσσεσθε, οι έρευνες κομίζουν αδιάψευστα στοιχεία, αυτά που μαθαίνετε είναι η κορυφή του παγόβουνου», τονίζουν στην Καθημερινή (13.01.2008)  ειδικοί επιστήμονες αναφερόμενοι σε όσα βιώνουν ανήλικοι, είτε είναι παιδιά «προνομιούχων» οικογενειών είτε όχι. Απόρροια ερευνών τα παρακάτω:

Το 18% των κοριτσιών και το 8% των αγοριών έπεσαν θύματα κάποιας μορφής σεξουαλικής κακοποίησης.

Ενας στους δέκα εφήβους έκανε τουλάχιστον μια φορά χρήση παράνομης εξαρτησιογόνου ουσίας.

Το 22,5% των μαθητών έχουν υποστεί από συμμαθητές κάποιας μορφής βία.

Περί το 8% των μαθητών εγκαταλείπουν τα θρανία προτού ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση, ενώ από 100.000 - 150.000 υπολογίζονται οι ανήλικοι που εργάζονται «συστηματικά».

Από την άλλη, «ναι γεμίζουμε τα παιδιά με καταναλωτικά αγαθά, αλλά λείπει η επαφή, ο διάλογος, μεγάλη η μοναξιά», υπογραμμίζει η ψυχίατρος κ. Κατερίνα Μάτσα, δίνοντας το στίγμα ενός παράλληλου προβλήματος.

Η έλλειψη ελεύθερου χρόνου στραγγίζει την παιδική ανεμελιά, ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών δηλώνει ότι δεν έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο ή ελάχιστο για παιχνίδι με φίλους. «Επικοινωνιακό αποκούμπι» αποτελεί για μεγάλη μερίδα μαθητών η τηλεόραση, αφού και στο οικογενειακό περιβάλλον οι κουβέντες είναι μετρημένες.

Η Πολιτεία βολεύεται με τη σκέψη ότι έχει μηχανισμούς υποστήριξης υπέρ ανηλίκων, πλανάται όμως, συνοψίζει στην εφημερίδα ο διευθυντής του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού  κ. Γιώργος Νικολαϊδης.  Χρειάζεται άμεση δράση όλων, καταλήγει.
 
Πηγή : e-Paideia.gr

Φαινόμενα του καιρού μας...

Δυστυχώς συμβαίνει...Για να εξιλεωθούμε για τον ελάχιστο χρόνο που περνάμε με τα παιδιά τα γεμίζουμε δώρα και παιχνίδια νομίζοντας οτι ετσι αναπληρώνουμε το κενό της απουσίας μας. Ολοι γνωρίζουμε οτι ειναι λάθος ομως οι ρυθμοί και οι επαγγελματικές υποχρεωσεις μας δεν μας αφηνουν περιθώρια για προβληματισμούς. Δυστυχώς....

Αν αποφασίσεις να ζεις οικονομικότερα, μπορείς να εργάζεσαι λιγότερο, ή να μην εργαστείς καθόλου, για να περνάς περισσότερο χρόνο μαζί του. Έτσι όμως θα έχει λιγότερες παροχές σε κάτι άλλο π.χ. μελλοντικά ίσως να μην έχεις τη δυνατότητα να το βοηθήσεις στις σπουδές του. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα...
Κάπου στη μέση θα πρέπει να βρίσκεται η λύση..//<< πούν'τη-πουν'τη;; Όσο χρόνο διαθέτουμε - να τον διαθέτουμε! Ποιοτικά και εποικοδομητικά - προσπαθώ... και ελπίζω να είναι αρκετό!!

Όταν μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί Αρχοντία όπως εγώ, δεν έχεις την πολυτέλεια να δουλέψεις λίγο ή καθόλου.

Όταν μάλιστα σχολάω στις 4 και μετά ξεκινάμε τα ποδόσφαιρα κλπ και διαβάσματα και η μέρα τελειώνει στις 10, που χρόνος για να έρθεις πιο κοντά με το παιδί. Πόσο μάλλον όταν κάθε 2ο σ/κ είσαι μαζί του.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες ! 

Η μοναξιά που βιώνει ένα παιδί στη σημερινή μας κοινωνία είναι μεγαλύτερη από αυτή που θα βίωνε αν ήταν απομονωμένο σε ένα νησί. Η γειτονιά δεν υπάρχει, οι παιδότοποι λιγοστοί και μακρινοί, οι φίλοι απησχολημένοι με τα μαθήματα-τ α φροντιστήρια... τις εξωσχολικές δραστηριότητες, οι αποστάσεις φαίνονται μεγαλύτερες γιατί εμείς οι γονείς δεν έχουμε το χρόνο ή τη διαθεση να μετακινηθούμε. Οι παροχές μεγαλύτερες ( όπου είναι δυνατόν)με σκοπό να απομακρύνει ενοχές ή παιδικά κατάλοιπα. Οι παροχές αυτές αφορούν στην αγορά κυρίως παιχνιδιών που καθηλώνουν το παιδί στο δωμάτιό του σε ένα κομπιούτερ ή σε μια TV ή σε ένα πλέυ στέισον που και αυτό πάλι μοναξιά είναι. Ένα παιδί απέναντι σε ένα μηχάνημα. Επικοινωνία ελάχιστη με τα  συναισθήματα να συρρικνώνονται . Αυτή τη μοναξιά ερχόμαστε και μεις οι γονείς να τη συμπληρώσουμε, με την έλλειψη χρόνου και πολλές φορές επαφής. Καί έτσι φτάνουμε σε αυτό το αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζουμε τα παιδιά και να ψάχνονται να βρούν άλλες διεξόδους στην μοναξιά τους.
Και φτάνουμε να υπάρχει βία σωματική αλλά και ψυχολογική στα παιδιά που είναι και η πιο τραυματική.
Οι σημερινοί γονείς, όπως λέτε και σωστά ,έχουν λίγο χρόνο ελεύθερο. Νομιζω όμως ότι είναι καλύτερα- όπως λέει και η Αρχοντία- να είναι λίγος και ποιοτικός ο χρόνος που θα ασχοληθούμε με τα παιδιά μας, παρά πολύς και ανούσιος και πάνω από όλα χωρίς συναισθήματα.
Χρειάζονται ανθρώπους που να τα αγαπούν πραγματικά και που θα ακούνε τα προβλήματα τους και θα λύνουν τις απορίες τους. Πού θα τα μάθουν να εκφράζουν τα προβλήματα και θα προσπαθούν να δίνουν λύσεις μαζί τους. Τα παιδιά θα πρέπει να ξέρουν ότι έχουν τους γονείς τους δίπλα όταν θα τους χρειαστούν. Δεν χρειάζοντια ούτε δυνάστη ούτε φίλο, αλλά ανθρώπους που θα τοςυ κατευθύνουν με αγάπη και υπομονή. Με γονείς που θα διαθέτουν το λιγοστό τοςυ χρονο σκιβοντας πάνω απο το παιδί και προλαβαίνοντας καταστάσεις δυσάρεστες πολλές φορές. Αλλά για να τις προλάβει, πρέπει να είναι κάπου εκεί  κοντά.......
.Δεν χρειάζονται  κέντρα...η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία και μόνοι μας οι γονείς πρέπει να ενδιαφερθούμε περισσότερο. Κάποιοι δεν έχουν τις γνώσεις, αλλά όμως υπάρχουν οι σχολες γονέων σε πολλές περιοχές που κατευθύνουν με τον καλύτερο τρόπο αυτούς που θέλουν να μάθουν και να ασχοληθούν πραγματικά και ουστιάστικά. Τα παιδια΄είναι ο πιο όμορφος κόσμος. Αγαπήστε τον.-

εγω νομιζω πως δεν εξαρταται απο το ποσο χρονο εχουν οι γονεις με τα παιδια
αλλα οσο ειναι κοντα τους μην το κανουν επειδη πρεπει αλλα επειδη το θελουν
αχ τι τραβατε κι εσεις οι γονεις 

Από τους ψυχολόγους έχει καταριφθει το καλύτερα ποιοτικός χρόνος κι ας είναι λίγος, παρά γενικώς όσος κι αν είναι και ανούσιος. Πιστεύουν τελικώς πως τα παιδιά μας χρειάζονται έτσι κι αλλιώς και δεν μπορείς να πεις σε παιδί, τώρα δεν μπορώ ν ασχοληθώ, θ ασχοληθω μαζί σου όταν θάχω ελεύθερο χρόνο εγώ και τότε να δεις που θα είναι και ποιοτικός.
Ψυχολόγους δεν θέλουμε, φίλους να μιλάμε θέλουμε. Το ίδιο και τα παιδιά. Πρέπει να μπορούν να μας φτάνουν όταν θέλουν να μιλήσουν και αυτό σημαίνει πως κι εμείς πρέπει να μάθουμε ν ακούμε, πράγμα ξεχασμένο από καιρό. Συνήθως περιμένουμε - αν περιμένουμε - να τελειώσει ο άλλος για να πούμε τα δικά μας. Και δεν έχουμε ακούσει λέξη. Το ίδιο συμβαίνει με τα παιδιά. Συνήθως ως πολυάσχολοι δεν είμαστε κοντά τους ούτε και τις ώρες που συγκατοικούμε. Πιστεύω πάντα πως η κατανάλωση και οι "ανάγκες" μας, διέλυσαν τη συντροφικότητα της οικογένειας. Αλλά, που να γυρίσουμε πίσω. ΄Εχασα τα καλύτερα χρόνια του γιού μου και πολλές φορές αναρωτιέμαι τι κέρδισα μ ένα παραπάνω ρούχο, αυτοκίνητο. Δεν είναι έτσι απλά σημάδια των καιρών.

Αν αναλογιστούμε ό,τι έχουμε ζήσει με τα παιδιά μας, είναι εκείνες οι ώρες οι ποιοτικές που λεω Νένα,που δίναμε, που παίζαμε, που διαβάζαμε ένα βιβλίο , που τρέχαμε στην παιδική χαρά και αναπληρώναμε το φίλο(για τα μοναχοπαίδια λέω), που παίζαμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, που "διαβάζαμε τις εικόνες", που κάναμε χειρονομίες και παιχνίδι κ.α. Όλα αυτά θεωρώ εγώ ποιοτικό χρόνο και κανένας ψυχολόγος δεν μπορει να ανατρέψει αυτό που έχω εγώ ζήσει  πραγματικά και ουσιαστικά.
Αν ήμουν με το παιδί μου 10 ώρες και ο καθένας ήταν στο δωμάτιό του αυτό θα ήταν προσφορά ή ποιότητα επαφής; όχι βέβαια. Και όλα αυτά βέβαια για τους εργαζόμενους γονείς.

Πολύ θα ήθελα να ακούσω από όλες εσάς που είστε μαμάδες, για τη σχέση του πατέρα με το παιδί. Ασχολούνται μαζί του? Παίζουν? Το διαβάζουν? Και, κυρίως, πώς συμπεριφέρονται οι άντρες εκείνοι που, ενώ δεν "τρελλαινόντουσαν" στην ιδέα ότι θα αποκτήσουν παιδί, τελικά έγιναν μπαμπάδες? Πώς φέρονται τώρα?

Ευχαριστώ!

Εγώ Elisabeth θα σου πω για ένα μπαμπά που ήθελε πολύ ένα παιδί, έναν μπαμπά που μόλις γυρίσε το παιδί από το μαιευτήριο άλλαζε τις πάνες και τον έφερνε έτοιμο για θηλασμό, αυτόν που φρόντιζε τον αφαλό του και αμέσως μετά έναν μπαμπά που σιγά σιγά άρχισε να κάνει στην άκρη (γιατί ο ενθουσιασμός πέρασε), αργότερα με λιγότερη επαφή λόγω δουλειάς (ή και βολέματος γιατί είναι πολλές οι ευθύνες), αρκετά αδιάφορος στη συνέχεια (εδώ υπήρξε και διαζύγιο) και μετά έναν μπαμπά να νοιώθει το παιδί του ξένο και να αδιαφορεί εντελώς.
Ευτυχώς υπάρχουν οι παιδοψυχίατροι που βοηθάνε, έχουν τον τρόπο να "στριμώχνουν" και σήμερα να υπάρχει η "αναγκαστική" επαφή, όπου το παιδί επωφελείτε (?) από την λιγοστή παρουσία του πατέρα.
Εκεί η μητέρα προσεύχεται αυτό να συνεχιστεί και στο μέλλον γιατί κακά τα ψέμματα !!!!!! Ένα αγόρι χρειάζεται ΚΥΡΙΩΣ τον πατέρα του και όχι και τόσο τη μητέρα του στην φάση της προ-εφηβείας και εφηβείας.

Σαφώς υπάρχουν και μπαμπάδες που είναι καλύτεροι από 10 μαμάδες. Δυστυχώς και σε αυτό ατύχησα.

Ωραία η απορία σου Elisabeth, πραγματικά θα ήθελα να ακούσω και άλλες γνώμες επί του θέματος.

Συγχαρητήρια που δεν ανέχτηκες την κατάσταση, είναι φανερό ότι χρειάζεται εξαιρετική δύναμη να συνεχίσει μια μάνα μόνη της... Για να δούμε τι θα μας πουν κι οι άλλες μανούλες! ...

Εγω τι να πώ; Σταθηκα πολύ τυχερή σ' αυτο το θέμα. Ισως επειδή εκανα παιδί με κάποιον που λατρευει τα παιδιά ή ίσως επειδή ήταν πολύ συνειδητοποιημένος και πολύ προγραμματισμένο το να γίνουμε γονείς. Πάντως τον λιγοστό χρόνο που έχει ελευθερο τον διαθετει μονο για το παιδί. Να παιξει, να τον αλλάξει, να τον ταισει, να τον κοιμήσει κλπ. Γι' αυτο και η πρώτη λέξη του παιδιου μολις ανοιξει τα μάτια του ειναι "μπαμπας". Και (μεταξύ μας  ) γι' αυτο και δεν εχω κάνει τον κοπο να σηκωθώ ποτε νύχτα  .