Πώς πάμε απο φιλίες??!

Γεια χαρά  παιδιά!!!

Είμαι λίγο πριν τα πρώτα -άντα και υπαρχουν μερες που συνειδητοποιώ ότι δεν εχω παρέες.... και μπαινω σε αυτη τη κλασικη διαδικασια να θυμαμαι τα σχολικα μου χρονια που παντα ημουν μεσα σε όλα και  ειχα πολλους ΠΟΛΛΟΥΣ φίλους.... τα χρονια περασαν... τα επαγγελματικα ωραρια με απομακρυναν απο τις τοτε παρεες μου... ίσως και το οτι αλληλοαλλαξαμε πλάνα.... το θέμα είναι ότι αλλο απο μια φίλη που και αυτη  τη βλεπω σπανια, δεν εχω καποια κοπελα να βγω για ενα καφε... να πουμε μια βλακεια...

Εχω κανει αρκετες προσπαθειες, νομιζω εχω ξεχασει να δημιουργω φιλίες... νομιζω δεν ανοιγομαι ευκολα, και ομως νιωθω τόσο κοινωνική........ αλλα φοβαμαι οτι δε θα γινω αποδεχτή, και αυτο μου βγαινει σε αρνητισμό..... η δουλεια μου ειναι αρκετα μοναχική και δυσκολο να κανω επομενως απο εκει παρεες.... ο φίλος μου εχει παρεες αλλα δε θελω να στηριζομαι στους δικους του φίλους...

Σας εχει τυχει κατι παρομοιο? Πως πατε γενικως απο φίλους??

ΑΓΑΠΗΤΟ PATATAKI ΜΗ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΕΣ . ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΦΙΛΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΡΙΣΗΜΙΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΑΖΙ ΤΗΣ  ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΑΔΙΑΣΕ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΨΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ΑΡΟΝ ΑΡΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΦΗ ΠΙΑ  ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ . ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΧΡΙΣΤΟ..

Δυστυχως ζουμε σε μια εποχη που θυμομαστε τους φιλους μονο οταν θελουμε κατι απο αυτους και σπανιως για να πουμε ενα γεια πως εισαι......

Μα αυτο αναρωτιεμαι... και λεω γιατι καποιοι να μπορουν να εχουν παρεες και καποιοι να μη μπορουν...

οταν υπαρχουν τοοοοοοσοι πολλοι ανθρωποι ολόγυρά μας, γιατι να  μη μπορούν να στεριωθούν φιλίες? Και όμως παρόλα αυτα γνωρίζω ανθρώπους που  εχουν παρεες. και περνανε καλά.... εμενα στις περισσοτερες φορες όποτε προσπαθησα τώρα τελευταία να κοινωνικοποιηθω περισσότερο βρήκα μπορστά μου ενα μεγαλο ντουβαρι.... με χρειαζοντουσαν μονο για να μου λενε τα προβληματα τους που με όλο χαρά τους ελεγα τις συμβουλες μου, στα δικα μου ομως προβληματα εβλεπα τις πλατες τους....

ειναι πολυ περιεργο, αναρωτιεμαι αν φταιω εγω, γιατι όλο και καπου θα φταιω... και δεν εχω καταληξει πουθενα....

MARTZI  υπομονη με τη φιλη σου... δε ξερω τι εχει συμβει...αλλα αφου την αγαπας μαλλον νομιζω οτι θα την συγχωρεσεις αν ξαναγυρισει..
GUZELINA συμφωνω απολυτα... ειναι η κακη κατασταση, τα ασχημα ωραρια.. τα χαλια οικονομικα.. ολα παιζουν ρόλο... απλα θεωρω οτι αν καποιος ειναι φ ι λ ο ς τα κατανοει και τα δεχεται, δεν παρεξηγει....

ΑΓΑΠΗΤΕΣ ΜΟΥ ΦΙΛΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΣΑΣ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΟΥ. ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΩΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ ΚΑΘΕ ΟΡΙΟ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ,ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ. ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΒΟΛΟΥΣ , ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΕΞΗΓΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΑΙΔΟΥΡΙΝΗ ΥΠΟΜΟΝΗ. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΙΧΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΑ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΕΧΘΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΟΙΔΙΑ, ΤΗΣ ΕΙΧΑ ΠΕΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΤΙ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΟΥ ΕΙΧΑ ΧΑΛΑΣΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΦΙΛΙΑ. ΔΕΝ ΣΚΟΠΕΥΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ ΕΧΩ ΠΛΗΓΩΘΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ . ΚΑΙ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ? ΓΙΑΤΙ ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΑ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΔΟΥΣ , ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΣ ΔΙΝΟΤΑΝ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ. ΕΦΤΑΣΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΕΝΣΤΕΡΝΙΖΟΜΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΝΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΡΑΚΟΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ. ΕΔΩ ΚΙ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΜΕ ΤΙΣ ΕΠΑΦΕΣ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΝΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟ. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΞΑΝΑΠΛΗΓΩΘΩ. ΦΤΑΝΕΙ ΟΙ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΕΣ.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΕΧΕΣΤΕ.

"ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΝΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟ."...τα είπες όλα.....

Κάποτε μου ειχε πει ενας αννθρωπος οτι δεν αρκει να ειναι κοντα σου στις λυπες αλλα και στις χαρες....και οντως ετσι ειναι... πρεπει να χαιρεται με τη χαρα σου... το να σε λυπηθει ειναι το πιο ευκολο...

Πάντως Martzi δε θελω να πιστευω οτι δεν υπαρχουν ανθρωποι εκει εξω που μας ταιριαζουν να κανουμε παρεα...Τρεις μιλησαμε σε αυτο το θεμα, και οι τρεις συμφωνούμε... αρα δε μπορεί... ειμαι φύσει αισιόδοξη και δε θελω να τα παρατησω.... πιστεύω οτι θα βρω μια κοπελα που δε θα σνομπαρει την παιδικοτητα μου.. που δε θα μου μιλαει μονο για τα νυχια και τις τσαντες...που θα ενδιαφερεται να ακουσει τι εχω να της πω και δε θα με παιρνει τηλεφωνο για να μου πει μονο τα δικα της.... και που δε θα παρεξηγει οταν δεν συναντιομαστε κααααααααααθε βδομαδα γιατι ανθρωποι ειμαστε, μπορει κατι να μας τυχει βρε αδερφε...

Τι να πω... ισως όλα ειναι ονειρικα στο μυαλο μου και μονο..

[ΤΙ ΕΣΤΙ ΦΙΛΙΑ;]

Ενώ στη ζωή τα χαστούκια ερχόταν το ένα μετά το άλλο στο θέμα φιλία στάθηκα κάτι παραπάνω από τυχερή. Η φίλη/"αδερφή"/κουμπαρα μου , πριν χρόνια  είχε γράψει και ποστάρει σε άλλο διαδικτυκό χώρο κάτι για μένα και την φιλία που μας δένει....σας το παρουσιάζω με αγάπη

(συγχωρέστε με λίγο όσο αφορά την μορφοποίηση κειμένου....ο δαίμων του υπολογιστή μου βλέπετε  )

ΤΙ ΕΣΤΙ ΦΙΛΙΑ;

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά που σε είδα. Από
την άλλη η μαμά μου, μας έχει τόσες φορές διηγηθεί την πρώτη μας
συνάντηση που πιστεύω πλέον ότι είναι στην δική μου μνήμη. Να μου
συστήνει η μαμά μου το κορίτσι με τα μαύρα μαλλιά , που ήταν
πιασμένα με μια τεράστια πουά κορδέλα , και ενδόμυχα να χαίρομαι για
το δικό μου φούξια λαστιχάκι της αλογοουράς μου, να μου λέει ότι την
Δευτέρα θα έρθει στο ίδιο σχολείο , στην ίδια τάξη με μένα. Εκτός από
την κορδέλα της εντύπωση μου έκανε και το όνομα της...Σοφιάννα.
Όμορφο όνομα σκέφτηκα  καμία σχέση με το δικό μου που ανέκαθεν δεν
μου άρεσε. Ωστόσο έχω μια εικόνα, από την πρώτη μου μας συνάντηση "θα
γίνω τραγουδίστρια όταν μεγαλώσω" σου είπα με στόμφο βγάζοντας το
λαστιχάκι μου και τινάζοντας το μαλλί μου πίσω. "Έχεις απαίσια φωνή
για τραγουδίστρια " μου πες χωρίς καν να με κοιτάξεις και βούρκωσα.
Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα λες , το να βουρκώνω, αφήνω εκτεθειμένες
τις αδυναμίες μου και πάντα θα είναι πρόθυμοι κάποιοι να τις
εκμεταλλευτούν.

Την Δευτέρα στο σχολείο ήμουνα σίγουρη ότι δεν θα κάναμε καν παρέα.
Είχα απειλήσει και τον Αλέξη ότι αν σου μίλαγε έστω και μια
σκέτη "καλημέρα" θα τον δάγκωνα. Η δασκάλα μας ακουμπώντας στους
ώμους σου και κοιτώντας την τάξη ζήτησε να καλωσορίσουμε , την νέα
μας συμμαθήτρια. Αφού το βλέμμα σου πλανήθηκε στο χώρο , σταμάτησε
πάνω μου , γέλασες σατανικά και ήρθες και έκατσες δίπλα μου , σαν να
διάβασες το συννεφάκι με τις σκέψεις μου , πράγμα που κάνεις ακόμα
και σήμερα ,"διάβασες" πόσο πολύ σε αντιπαθούσα , πόσο πολύ ήθελα να
σου τραβήξω τα μαλλιά. Αρκέστηκα στο να τραβήξω το πρώτο διάλλειμα
μια γραμμή στο θρανίο οριοθετώντας το χώρο της καθεμιάς μας, και την
επόμενη ώρα σου έκανα σαφές τις προθέσεις μου τι θα γινόταν αν
παράβαινες την μολυβένια γραμμή.

Δυο χρόνια μετά τρυπήσαμε με καρφίτσα τους δείκτες μας , και ενώσαμε
τα αίματα μας , το είχα δει σε μια αμερικανιά και πολύ μου άρεσε ,
μου πες ότι αυτό το κόλπο δεν λειτουργεί , το είχατε δοκιμάσει με
την Ζωή στο προηγούμενο σχολείο και μετά που μετακομίσατε δεν είχατε
μιλήσει ξανά , με είδες που απογοητεύτηκα και συμπλήρωσες "δεν
λειτουργεί πάντα".
Ήσουνα πληγωμένη από φιλίες , και ήθελα όσο τίποτα άλλο να σου
αποδείξω ότι ο κόσμος ανάποδα να γύριζε εμείς θα συνεχίζαμε να
είμαστε φίλες...οι καλύτερες. Ξέθαψα την αγαπημένη μου Barbie και
ήμουνα έτοιμη να την χαρίσω στο κορίτσι που δεν χαμογελούσε εύκολα ,
στο κορίτσι που μου εκμυστηρεύτηκε καιρό μετά ότι διάλεξε να κάτσει
μαζί μου τότε γιατί της άρεσαν τα κόκκινα μαλλιά και οι φακίδες μου,
στο κορίτσι που με κουβάλησε δυο τετράγωνα όταν έσπασα το πόδι μου ,
στο κορίτσι που αντιμίλησε στον δάσκαλο που με πρόσβαλε , στο κορίτσι
που τελικά έκανα να πιστέψει ότι υπάρχει φιλία.

Θυμάμαι δυο κοριτσάκια έξω από το φροντιστήριο αγγλικών να κάθονται
στα σκαλιά και να γράφουν την τελευταία στιγμή τις ασκήσεις μαζί χτυπούσαμε τα κουδούνια στην γειτονιά , μαζί τρυπήσαμε τα αυτιά μας
μαζί στα πρώτα πάρτυ , μαζί στα πρώτα καφέ , ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο συζητώντας για τους εφηβικούς μας έρωτες , ήσουνα η 3η αδερφή μου , ήμουνα η αδερφή που δεν είχες.
 
Μεγαλώναμε μαζί , μαζί ξεκινούσαμε κάθε άνοιξη γυμναστήριο , μαζί
βάψαμε τα μαλλιά μας πρώτη φορά , δεν γέλασες όταν έγινα μελαχρινή.
Μαζί παίρναμε κρυφά το αμάξι της μαμάς μου για βόλτες τα
σαββατόβραδα, μαζί πήγαμε μόνες διακοπές πρώτη φορά στην Σαντορίνη,
μαζί συμπληρώσαμε το μηχανογραφικό μας. Μαζί αποφασίσαμε και κάναμε από ένα ταττού , εσύ με κράταγες όταν τσίριζα… Μαζί κουτσομπολέψαμε , θάψαμε, μισήσαμε , πονέσαμε , δακρύσαμε , ερωτευτήκαμε διάφορους…


Μαλώναμε συχνά , μεγαλώνοντας πιο αραιά , θυμάμαι που σου είχα
κρατήσει μούτρα για 4 μέρες μια φορά όταν μου χάλασες μια μπλούζα.
Συνειδητοποίησα μετά ότι οι μπλούζες δεν μιλάνε , δεν χαμογελάνε,
δεν σου κάνουν γκριμάτσες όταν είσαι στεναχωρημένη. Είσαι αυτή που με
έχει δει να κλαίω , να γελάω , να θυμώνω , να χτυπιέμαι , να φοράω
την πράσινη μάσκα ομορφιάς και τις ξεχειλωμένες πιτζάμες μου. Πάντα
άκουγε η μία την άλλη , με μεγάλη προσοχή , σχεδόν ποτέ δεν
συμφωνούσαμε αλλά πάντα σε ότι αποφασίζαμε ήταν η μία δίπλα στην άλλη
"Μην τα φτιάξεις μαζί του , θα σε πληγώσει" μου είπες....φυσικά και
τα έφτιαξα , φυσικά και με πλήγωσε....στον δικό σου ώμο έκλαψα , εσύ
μου έδινες χαρτομάντιλα.

Σαν σιαμαίες μας βλέπανε όλοι , όμως είμαστε κατά βάθος τόσο
διαφορετικές. Ευκολόπιστη εγώ επιφυλακτική εσύ , έξω καρδιά εγώ
μαγκωμένη εσύ , αδύναμη εγώ δυνατή εσύ , εύκολη στις αγκαλιές και
στα χαμόγελα εγώ , συγκρατημένη και λογική εσύ....λίγο πίσω εσύ λίγο
μπροστά εγώ...μας βόλευε....εγώ σε έσπρωχνα εσύ με κράταγες.
Ακόμα θυμάμαι τις σοφιστικέ συζητήσεις μας , εκείνα τα καλοκαίρια με
τον καύσωνα στην εξεταστική του Ιουνίου, στο 3άρι μας στην τότε
Λ.Καραμανλή. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΑ σε ρώτησα και εσύ ανακατεύοντας το φραπέ
με το καλαμάκι , τεντώνοντας τα πόδια σου πάνω στα κάγκελα ,
παίρνοντας και το σοβαρό σου ύφος λες:
Η φιλία βελτιώνει την ευτυχία, μετριάζει την δυστυχία , διπλασιάζει
την χαρά μας , κόβει τον πόνο στα δύο. Φιλία είναι όσα δεν τολμάς να
πεις πολλές φορές ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Φιλία είναι που
μπορούμε και γελάμε με τα ίδια χαζά αστεία , που μπορούμε και
διαβάζουμε η μια τις σκέψεις της άλλης. Φιλία είναι απλές στιγμές ,
στιγμές αδυναμίας , λόγια που ειπώθηκαν , καταστάσεις που ζήσαμε,
φράγκα που δανείσαμε....και μου έκλεισες το μάτι συνωμοτικά.

Όταν χώρισα με τον Νίκο , και αφού του πέταξα από το μπαλκόνι και τα
τελευταία του πράγματα σε πήρα τηλέφωνο. "Δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω
χωρίς αυτόν ,νιώθω ότι αγγίζω τα όρια μου , κάπως έτσι πρέπει να ναι
η τρέλα". Ήρθες με το πρώτο αεροπλάνο , μου χτύπησες το κουδούνι
κρατώντας ένα μπολ παγωτό , "απόψε θα τον ξορκίσουμε" μου πες...
πάντα επιδείκνυες μεγαλύτερη φαντασία από μένα στις βρισιές όταν
αναφερόμαστε σε εκείνον.

Θυμάμαι τα γενέθλια σου , σε ρώτησα αν είχες πάθει κρίση ηλικίας και
αφού κατέβασες μονορούφι το ποτό σου μου πες "πας καλά??? σιγά να
μην πάθω κρίση ΚΑΙ με την ηλικία μου...μεγαλώνουμε και μεγαλώνουμε
όμορφα". Απλά χαμογέλασα και σκέφτηκα πόσο διαφορετικές είμαστε.
Τότε μου πες "θα τον παντρευτώ" εγώ πάλι μετά το 10ο σφηνάκι σε
παίρνω αγκαλιά και σου ψιθυρίζω "μην το κάνεις , θα πεθάνεις από
ανία". Η απάντηση σου ήταν και αυτή χειμαρρώδης: "νιώθω ασφαλής".
Σε φίλησα και δάκρυσα , μάλωσα τον εαυτό μου γιατί μάλλον σκεφτόμουν
εγωιστικά κατά βάθος που θα έμενα Χανιά και εσύ Θεσσαλονίκη. Θέλω να
με παντρέψεις μου ζήτησες.
Πέρσι σαν σήμερα έγινες μανούλα , με θυμάμαι πάνω-κάτω στον διάδρομο
της κλινικής , σαν αγχωμένος σύζυγος έκανα , και τότε σε είδα ,και
πάλι έκλαιγα , και πάλι μου έτρεχε η μάσκαρα και μισοζαλισμένη μου
λες: "Αδυνάτισες πολύ , και δεν σου πάει" και ανοίγοντας τα μάτια
σου συμπληρώνεις "καλέ ήρθες να δεις το βαφτιστήρι σου με την ρίζα
άβαφτη???"

.....Καιρό μετά μου είπες "φοβάμαι τι κάνουμε τώρα?"
"Να μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ" και τότε συνειδητοποίησα ότι
ουσιαστικά ήταν η πρώτη φορά που εγώ σε καθησύχαζα.

Λυτρώθηκα μου είπες πριν 10 μέρες...επιστρέφω...και εγώ σε περιμένω.
Θα κάτσουμε μαζί στην κούνια στην βεράντα της μαμάς μου , να φοράμε
τα παλτό μας , να τρώμε παγωτό , μες στο καταχείμωνο , να
αγναντεύουμε το λιμάνι των Χανίων...ίσως δούμε και κανένα αστέρι να
πέφτει και που ξέρεις ίσως πιάσει η ευχή μας αυτή την φορά.   

                                                  Δεκέμβριος 2008

ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΣΟΦΙΑΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΗ ΕΙΣΑΙ. ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Η ΦΙΛΗ ΣΟΥ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ .ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΩ , ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ.
ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.
ΑΠ'ΟΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΧΑΝΙΑ ,ΕΧΩ ΕΡΘΕΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΖΥΓΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ. ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΕΠΙΣΚΕΦΤΩ.

SOFIANNA πόσο χαίρομαι που επιβεβαιώνεις αυτο που φανταζομαι οτι υπαρχει εκει εξω..... χαιρομαι πολυ για σενα και ας μη σε ξερω.... 

Παρολα αυτα σας εχει τυχει να δυσκολευεστε να κοινωνικοποιηθειτε ενω αισθανεστε οτι μπορειτε?
Σας εχει συμβει την ωρα που μιλάτε να νιώθετε οτι δε μιλατε εσεις αλλα καποιος που ΝΟΜΙΖΕΤΕ οτι θα γινει πιο ευκολα αρεστος στους αλλους?
Και παρόλα αυτα να αγαπατε τον εαυτο σας για αυτο που ειναι.....

Το πιο βασικό χαρακτηριστικό της φιλίας μας είναι ότι ποτέ η μία στην άλλη δεν προσποιήθηκε κάτι άλλο από αυτό που είναι,...είμαστε κοντά στα 35 τώρα , και γνωριζόμαστε από τα 7 μας...μια ολόκληρη ζωή . Δεν είμαστε ίδιοι χαρακτηρες , αλλά η μία ξέρει την άλλη καλύτερα από τον ίδιο της τον εαυτό.

Στο πόστ της φίλης μου είχα απαντήσει και εγώ , αν δεις την απάντησή μου , ίσως δεις πώς πιστεύω εγώ πώς είναι φιλία.

Μαράκι μου Φιλία είναι αυτό που μοιράζομαι τόσα χρόνια μαζί σου. Είναι το βλέμμα που ρίχνω και που το πιάνεις στον αέρα , που μπορώ να μιλάω με τα μάτια , που έχω ένα μοναδικό κώδικα επικοινωνίας μαζί σου.
Που μπορούμε να γελάμε  με τις ίδιες μαλακίες και να κλαίμε επίσης με τις ίδιες.
Είναι ενώ οι  φορές που συμφωνήσαμε απόλυτα είναι μετρημένες , είναι που μπορεί η μία να ζαλίζει τον έρωτα στην άλλη , αλλά μόλις πει κάποιος κάτι άσχημο για την άλλη βγάζουμε νύχια και γινόμαστε ύαινες.
Φιλία είναι  που πλέον δε με ενοχλεί που κλαις στις ταινίες και φυσάς την μύτη σου, φιλία είναι τα  ντοκιμαντέρ που βλέπω και παρακολουθείς αδιάφορα βάφοντας τα νύχια σου.
 Φιλία είναι τα βιβλία που ψυχολογίας που μου δανείζεσαι και καλά για να διαβάσεις, φιλία είναι τα κόμικς που σου παίρνω κρυφά για να διαβάσω. Φιλία είναι που ακόμα και σήμερα με ρωτάς «καλέ δεν έχω τρομερή φωνή;»
Φιλία είναι  που μπορούμε και μιλάμε για τα λάθη μας , για τις ενοχές , για τους γονείς μας , για τις αποτυχίες μας , για την ανωριμότητα μας , για ότι μας πληγώνει και παρόλο αυτά δεχόμαστε η μία την άλλη. Αυτό είναι το πιο σημαντικό
της φιλίας .Φίλος δεν είναι αυτός που είναι κόπια δική μου , δεν είναι αυτός που μου χαϊδεύει τα αυτιά και μου λέει τι θεά  είμαι. Φίλος δεν είναι αυτός που τρέχει στα καλά και φεύγει όταν έχεις πιάσει πάτο .
Φίλος είναι…αυτός που μπορείς πάντα να του χτυπάς την πόρτα ανεξαρτήτου ώρας , να σου ανοίγει , να ακούει τον πόνο σου , να σε παρηγορεί , να σου στέκεται και να σου λέει απλά δεν πειράζει εγώ σε αγαπάω για αυτό που είσαι. Φίλος είναι αυτός που μπορείς να του πεις πόσους εραστές είχες ,πόσα one night έχεις κάνεις, πόσα ψέματα έχεις πει , πόσα κέρατα έχεις φάει και πόσα έχεις ρίξει , ποιους γουστάρεις και ποιοι σε ξενερώνουν μέχρι αηδίας
Ο φίλος δεν μας τεστάρει μας αγαπάει όπως είμαστε. Δεχόμαστε τον άλλο όχι για τα κοινά μας αλλά κυρίως για τα διαφορετικά μας. Γιατί η φιλία αν μη τι άλλο είναι ανοχή , είναι αποδοχή.

Εγώ θυμάμαι  καρέ καρέ εκείνη την πρώτη μας συνάντηση , ένα γελαστό κορίτσι με καστανοκόκκινες μπούκλες και με φακίδες στην μύτη να τραγουδάει φάλτσα. Πίστευα ότι είχες ένα αδικαιολόγητο τουπέ , που εξανάγκαζες καμιά δεκαριά πιτσιρίκια να σε ακούνε να τραγουδάς. Πίστευα ότι είχες μια μοναδική σιγουριά , που απόρρεε από την οικογένεια σου και που πάντα ζήλευα καλοπροαίρετα το πώς φρόντιζε η οικογένειά σου να νιώθεις μοναδική. Χρόνια μετά  ξέρω ότι η άνεση που πολλές φορές υιοθετείς δεν είναι τίποτα άλλο από προσπάθεια που κάνεις για  να κρύβεις τις ανασφάλειες σου.
  Πιστεύω ότι είμαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα  και σε έχω στην ζωή μου , σε αγαπάω σαν αδερφή μου,  ακόμα και όταν μου τραγουδάς.
Αν όλοι είχαμε έστω έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μας, οι ψυχίατροι και ψυχολόγοι θα είχαμε λιγότερη πελατεία.

ΥΓ έχεις απαίσια φωνή

Πολύ όμορφα και αληθινα όσα γράφεις Sofianna μου.... και μακαρι όλοι μα βρουν καποιον που να αξιζει να ειναι φίλος του....

όμως το ερωτημα μου παραμενει αναπαντητο.....

Αν δηλαδη σας εχει τυχει να μη μπορειτε να κοινωνικοποιηθειτε ευκολα, οσο και αν θεωρειτε τον εαυτο σας κοινωνικό...!!
Εγω ας πουμε εχω πιασει τον εαυτο μου απειρες φορες να ντρεπεται να μιλησει, να σκεφτεται με αγχος τι θα απαντησει σε οποιαδηποτε ερωτηση συνομιλητη, και αυτο ειλικρινα με κουραζει....

αγαπητό patataki ολοι οι ανθρωποι λίγο ή πολύ μπορούμε να κοινονοικοποιηθούμε ,ανάλογα με ποιόν έχουμε απέναντι μας. όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο δεν σημαίνει ότι μπορούμε να του ανοιχτούμε με την πρώτη και να κανουμε παρέα μαζί του και φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο ο τρόπος που θα μας διαχειριστεί κι αυτός που έχουμε απέναντι. Αυτό εγώ που θα σου πρότεινα είναι να είσαι ο εαυτός σου , όσο πιο αληθινός μπορεί να είναι , κι αν είναι να σου προκύψει κάποιου είδους φιλίας , θα σου προκύψει . Να ξέρεις ότι αυτά τα πράγματα δεν προχωράνε τόσο γρήγορα όσο θα θέλαμε μερικές φορές.
Εμένα πάντως μου έχουν προκύψει γνωριμίες απο εκεί που μερικές φορές δεν το περίμενα , ακόμα κι όταν δεν ήθελα να δείξω ένα κομμάτι του εαυτού μου που ισως δεν ήταν και το καλύτερό μου.