Γιατί οι αναρχικοί γράφουν τα πιο ωραία στιχάκια;
Ο Θεός είναι άστεγος 
Σήμερα «έπεσα» πάνω στη φωτογραφία ενός τοίχου που είχε γραμμένο πάνω του το εξής στιχάκι:
«Η ουτοπία είναι εδώ κάτω από τα τσιμέντα». Συνοδευόταν από την γνωστή υπογραφή των αναρχικών. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση και προβλημάτισε τη σκέψη μου για αρκετή ώρα, γιατί το θέμα της ουτοπίας με έχει απασχολήσει αρκετά, φιλοσοφικά. Όμως αφού οι σκέψεις περί ουτοπίας «ξεθώριασαν», το στιχάκι επανήλθε στο μυαλό μου, συνοδευόμενο από έναν άλλο προβληματισμό. Γιατί οι αναρχικοί γράφουν τα πιο ωραία στιχάκια;
Γιατί όποιας αισθητικής και να είναι κάποιος, πρέπει να παραδεχτεί ότι πρόκειται για στίχους «ψαγμένους», έξυπνους, με φαντασία, που ανάβουν το «On» σε κάθε ανθρώπινο εγκέφαλο που τους διαβάζει. Θα έλεγα ανεπιφύλακτα, χωρίς ντροπή, ότι είναι ένα είδος ποίησης. Μια ποιητική συλλογή που δεν τη βρίσκεις στις σελίδες των βιβλίων, αλλά από τοίχο σε τοίχο. Μια ελεύθερη, ανεξάρτητη, εννιαία παγκόσμια συλλογή, στην οποία έχει πρόσβαση ο καθένας.
Πώς όμως άτομα σαν τους αναρχικούς, τους οποίους στη συνείδησή μας έχουν περάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ως κάποιοι κάφροι που καίνε και σπάνε ότι βρουν μπροστά τους χωρίς να σέβονται τίποτα, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, μπορούν και γράφουν τόσο βαθυστόχαστους στίχους;
Τα άτομα που γνωρίζω και έχουν τέτοιου είδους καλλιτεχνικές ανησυχίες, δεν έχουν κανένα από τα παραπάνω γνωρίσματα. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι είναι άτομα με ευαισθησίες. Ευαισθητοποιημένα πάνω σε ένα ευρύ φάσμα πραγμάτων που έχουν να κάνουν με τη ζωή, τον άνθρωπο, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις πολιτικές εξελίξεις και τόσα άλλα. Με λόγο ουσιαστικό, με τεκμηριωμένη άποψη- δεν μιλάνε για να μιλάνε- και που αν πετύχεις να δημιουργήσεις μια διαλεκτική σχέση μαζί τους, μπορείς- εκτός από το να μάθεις ένα κάρο πράγματα για τα πάντα- να βελτιωθείς και συ ο ίδιος σαν άνθρωπος.
Μήπως, λοιπόν, τελικά οι αναρχικοί έχουν καταφέρει να δουν την ουτοπία που χρειάζεται μια κοινωνία για να οικοδομηθεί πάνω της, μέχρι να την καταρρίψει εν τέλει να «ζυμωθεί» και να εξελιχθεί χτίζοντας πάνω στην επόμενη ουτοπία; Σίγουρα πάντως η πλειοψηφία- στην οποία ανήκω βεβαίως- βεβαίως- έχει κολλήσει στο τσιμέντο και αδυνατεί να το σπάσει για να δει τι υπάρχει από κάτω.
Το τσιμέντο έπηξε και έγινε το βασικό συστατικό της καθημερινότητάς της σύγχρονης κοινωνίας. Έγινε συνήθεια και πλέον το αντιμετωπίζει ως φυσιολογικό. Και ακόμα χειρότερα αρνείραι να ζήσει χωρίς αυτό. Σνομπάρει το διαφορετικό, πολλές φορές το αντιμετωπίζει με απέχθεια. Το βάζει στο περιθώριο. Ψηφίζει τσιμέντο δαγκωτό, χωρίς καν να έχει δοκιμάσει κάτι άλλο. Χωρίς να έχει προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα καλύτερο υλικό για να χτίσει πάνω στην όποια ουτοπία.
Μήπως εν τέλει τα αναρχικά στιχάκια είναι τόσο πετυχημένα επειδή είναι παράγωγα αυτής της εκ του μηδενός, παντελώς ανεπηρέαστης από εξωγενείς παράγοντες, δημιουργία; Όπου και να κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας, αξίζει τον κόπο να προβληματιστεί κανείς γι’ αυτό. Να κάνει μια «διαφορετική» σκέψη. Που ίσως οδηγήσει σε ένα «διαφορετικό» συμπέρασμα. Δεν έχει να χάσει κανείς τίποτα.
«Χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν έγιναν ποτέ» λέει ένα άλλο στιχάκι…
του Μάνου Παπαδάκη
πηγη ΤΕΑR,GR
Αποστολέας
Εκτύπωση
Σύνθετη αναζήτηση
