Μονόπρακτα ...

Το παιδί και το σπουργίτι - Μία ανορθόδοξη φιλία


 
Ο Ρώσος πιτσιρικάς εκεί που περπατούσε είδε πεσμένο ένα σπουργιτάκι, γυμνό και ετοιμοθάνατο απ' την...



 παγωνιά του βόρειου καλοκαιριού. Το μάζεψε, το ζέστανε στο χέρι του, το ζωντάνεψε και μετά το πήρε στο σπίτι του και έγινε η μαμά του. Το τάισε, το κράτησε ζεστό στην τσέπη του και του έδωσε αγάπη, ό,τι χρειάζεται ένα μωρό για να μεγαλώσει δηλαδή. Κι αυτό μεγάλωσε και έγινε ο καλύτερος φίλος του.

 

 

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα: 24ωρο: ΔΕΙΤΕ: Το παιδί και το σπουργίτι - Μία ανορθόδοξη φιλία https://24wro.blogspot.com/2013/10/blog-post_8933.html#ixzz2jOwPkTIE

Mερικές φορές αναρωτιόμαστε: τί έκανα για να το αξίζω αυτό;
 
Γιατί ο Θεός επέτρεψε να μου συμβεί αυτό;
 
Εδώ είναι η εξήγηση…
 
Μια κόρη λέει στη μητέρα της, πως όλα της πηγαίνουν στραβά.
Μπορεί να έγραψε χάλια στο διαγώνισμα των Μαθηματικών,
…Ο φίλος της να την άφησε… για την καλύτερη φίλη της.
Σε τέτοιες δύσκολες ώρες, μια καλή μητέρα ξέρει καλά τί χρειάζεται για να παρηγορήσει την κόρη της… Λέει : “Θα φτιάξω ένα υπέροχο κέικ!” , την αγκαλιάζει και πάνε στην κουζίνα, ενώ η κόρη κάνει προσπάθεια να χαμογελάσει.
Καθώς η μητέρα ετοιμάζει τα σκεύη και τα υλικά, η κόρη κάθεται απέναντί της στον πάγκο. Η μητέρα ρωτά,
“Γλυκιά μου, θα ήθελες ένα κομμάτι κέικ;”
Η κόρη απαντά, “Φυσικά, μαμά! Ξέρεις ότι μου αρέσει πολύ!”
“Εντάξει…”
λέει η μητέρα,
“Πιες λίγο λάδι!” Εκπληκτη η κόρη απαντά,
“Τί;!; Με τίποτα!!!”
“Tί θα έλεγες για δυο ωμά αυγά;”
Η κόρη απαντά, “Με δουλεύεις;”
“Λιγάκι αλεύρι;”
“Όχι μαμά! Θα με πιάσει η κοιλιά μου!”
 
Η μητέρα λέει,
“Όλα αυτά τα υλικά είναι άψητα και έχουν άσχημη γεύση, αλλά αν τα βάλεις μαζί
και τα ψήσεις…
…Φτιάχνουν ένα υπέροχο κέικ!”
Ο Θεός εργάζεται με τον ίδιο τρόπο.
Όταν αναρωτιόμαστε, γιατί μας υποχρεώνει να περνάμε δυσκολίες,
δεν αντιλαμβανόμαστετο πού θα μας βγάλουν ή τί θα μας φέρουν.
Μόνο Εκείνος γνωρίζει
και ΔΕΝ μας αφήνει να πέσουμε.
Δεν χρειάζεται να αρκεσθούμε στα ωμά υλικά:να του έχουμε εμπιστοσύνη…
και θα δούμε να βγαίνει από αυτά, κάτι που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε !
 
Ο Θεός μας αγαπάει τόσο πολύ…
Μας στέλνει λουλούδια κάθε άνοιξη…
…Ανατέλλει τον ήλιο κάθε μέρα…
… και κάθε φορά που χρειάζεσαι να μιλήσεις…
είναι εκεί για να σʼ ακούσει!
Μπορεί να ζει οπουδήποτε θέλει μέσα στο σύμπαν…
αλλά διαλέγει να ζεί μέσα στην καρδιά σου!
 
Εύχομαι
κι η δική σου μέρα να είναι σαν
“ένα κομμάτι κέικ”!

ΜΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. (φυσικα δεν ειναι ολεσ ετσ!ι)


ΑΠΟ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ...


 
Η Οικογένειά μου είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς,...
η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά
και ο αγαπημένος μου παππούς.

Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ. μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω - γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει.

Kι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά.

Eμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα!!» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.

Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο.

Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα.

Kι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα!! Άντε βγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».

Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται.

O μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας.

Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια.

Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει.

Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.

Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό».
Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;».

Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί».

Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;»

Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε».

Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σ' άκουσαν!».

Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ´λεγα τώρα!». Και δεν του λέει.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα.

Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του.

Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;»

Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω».
Κι η μαμά μου του λέει: «Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε».
Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ´ αυτί μου;;.
Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!».

Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».

Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ´κανες».
Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι».

Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;».

Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο».
Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο».
Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο».
Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι!»

Κι η μαμά μου λέει: «Δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα!».
Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;».

Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά».

Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ´αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».

Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ´ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή».

Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή».
Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη».

Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα».

Κι η μαμά λέει: «Γι´ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;».

Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια».

Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ´λεγα εγώ».
Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ´λεγες εσύ;».

Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ´λεγα εγώ».
Κι εγώ λέω: «Έγιν´ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει ει ει ει ει ».

Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.
ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια.

Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα».
Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια».

Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.

Έλενα Ακρίτα
«Τα Νέα του Σαββατοκύριακου»

Ο Λύκος και ο Γάιδαρος! Μια πολύ διδακτική ιστορία...


 

Στις 9 Μαίου του 2007 στα βουνά της Βόρειας Αλβανίας στην πόλη Πάτοκ ένας λύκος πιάστηκε αιχμάλωτος...



Για να τον ταίσουν αποφάσισαν να του παραχωρήσουν να φάει ένα γέρικο κ ταλαιπωρημένο γαιδουράκι...ζωντανό! Το γαιδουράκι ήταν παραμελημένο από τους πρώην ιδιοκτήτες του κ τους ηταν πλέον άχρηστο. Αυτό που επακολούθησε ήταν εκπληκτικό. Και τα δύο ζώα- αιχμάλωτοι ανθρώπων- έκαναν κάτι απρόσμενο...

Ο Λύκος κοίταξε τα μάτια του γαιδαράκου και ο γαιδαράκος του λύκου αντίστοιχα...και έκτοτε έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Γιατί σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η απληστία, η κακία, ο εγωισμός κ η αλαζονεία μεταξύ των ανθρώπων, τα ζώα αυτά έδωσαν ένα γερό μάθημα...

Κανείς δεν γεννήθηκε να είναι το θύμα ή το θήραμα...

[Δυσκολεύονται να πουν Δόξα σοι ο Θεός, να πουν ένα ευχαριστώ. ..........."]

Δυσκολεύονται να πουν Δόξα σοι ο Θεός, να πουν ένα ευχαριστώ. ..........."
 

Συγκλονιστικό! Δύο μέτρα άνδρας να κλαίει σαν μωρό για ένα πιάτο φαγητό
GKOUROU | 8:35 μ.μ. |
 





Πολλά και πρωτόγνωρα έχουμε ζήσει τα τελευταία τρία χρόνια , αλλά μάλλον ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε....
Πιο συγκεκριμένα χθες Κυριακή όπως  αναφέρει ο Στρατής Μαζίδης στο freepen.gr, ορισμένοι από όσους βρέθηκαν στη Θεία Λειτουργία του παρεκκλησίου του αγίου Νεκταρίου στην Αγία Παρασκευή, κατέβηκαν όπως συνηθίζουν στη Στέγη Γερόντων που συστεγάζεται στο χώρο και η οποία επιτελεί ένα τιτάνιο έργο, όχι μόνο προσφέροντας φροντίδα σε 45 γέροντες αλλά και αρκετή βοήθεια, όποτε υπάρχει σε δεκάδες σιωπηλούς αλλά αναξιοπαθούντες γείτονες της διπλανής πόρτας.
Σε κάποια στιγμή έρχεται ένας άνδρας κοντά δυο μέτρα να ζητήσει από τον ιερέα βοήθεια. Ξέρετε εκεί στη γειτονιά ακόμη κι αυτοί που έχουν την υλική και όχι μόνο δυνατότητα να βοηθήσουν, φορτώνουν στη Στέγη τα πάντα. Το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν οι άνθρωποι ήταν να του προτείνουν να του δώσουν λίγο φαγητό. Πραγματικά έχων ανάγκη ο άνθρωπος το δέχθηκε.
Θα μου πείτε ότι δε σας λέω κάτι καινούριο. Ίσως…
Λίγο μετά όμως ξαναχτυπά η πόρτα του γραφείου. Ο άνθρωπος αυτός κρατούσε μια τσάντα με ζεστό φαγητό κι έφευγε για το σπίτι του.
Έκλαιγε συγκινημένος. Τα μάτια του έτρεχαν ποτάμια.
Αισθάνθηκα κι εγώ και όλοι τρομερά άσχημα. Γιατί αυτός και όχι εμείς; Μα πάνω από όλα γιατί να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα;
Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Τι δουλειά έκανε; Έχει οικογένεια; Έχει παιδιά; Τι θα έτρωγε σήμερα;
Οι μεγαλοσχήμονες γραβατομένοι όταν μας μιλούν αισιόδοξα, φέρνουν στο νου τους τέτοιες εικόνες;Ένας άνθρωπος πάνω στην ακμή του, γερός και δυνατός να κλαίει σαν μικρό παιδί για το λίγο φαγητό που πήρε.
Αυτό είναι κατάντημα, είναι παρακμή. Όχι για αυτόν. Προς Θεού. Αλλά για όσους κυβερνούν και θέλουν να μας σώσουν…
Απεναντίας ο άνθρωπος αυτός παρέδωσε σήμερα ένα σημαντικό μάθημα. Από αυτά που μόνο στο Πανεπιστήμιο της Ζωής θα διδαχθείς.
Λέγεται Φιλότιμο!

- See more at: https://www.gkourou.com/2014/02/blog-post_2070.html#sthash.RpRaPXo9.dpuf

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΚΑΙ ΟΙ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΗΣ
Μια αλληγορική ιστορία…
 
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια βασίλισσα, που είχε 4 συντρόφους:

Πάνω απ' όλους έδειχνε αδυναμία στον τέταρτο.
Τον στόλιζε με ακριβά ρούχα, του χάριζε πάντα τα καλύτερα, τον στόλιζε με κοσμήματα,
του φορούσε αρώματα και του φερόταν πολύ γενναιόδωρα..
 
Ο τρίτος σύντροφος της βασίλισσας είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, ήταν αλαζών, όμως εκείνη
τον αγαπούσε και τον σύστηνε με υπηρηφάνεια στον κύκλο της και φοβόταν μήπως κάποια
μέρα, θα την άφηνε για άλλη γυναίκα..

Ο δεύτερος σύντροφος της ήταν πάντα ευγενικός κι υπομονετικός μαζί της. Όταν εκείνη
αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί πάνω του, ότι θα την άκουγε
και θα τη βοηθούσε στην λύση του.

Ο πρώτος αν και ήταν πιστός σαν σκυλί και βρισκόταν πάντα δίπλα της, εκείνη δεν του έδινε
σημασία, τον παραμελούσε, τον ειρωνευόταν και τον έδιωχνε από κοντά της.

Και μια μέρα, η βασίλισσα αρρώστησε βαριά και κατάλαβε πως θα πεθάνει. Σκέφτηκε τότε
πως είχε 4 συντρόφους, όμως σε λίγο δε θα'χε κανέναν.
 
Έτσι τους φώναξε όλους μπροστά της και ρώτησε πρώτα τον τέταρτο που ήταν η μεγάλη της αδυναμία:
"Σ' αγάπησα περισσότερο από τους άλλους, σε είχα πάντα στα πλούτη, ντυμένο με τα πιο
όμορφα ρούχα και μες την καλοπέραση, δε σου χάλασα ποτέ χατίρι. Τώρα που πεθαίνω, θα με
ακολουθήσεις για να έχω παρέα, εκεί που πάω?"

"Δεν υπάρχει περίπτωση! Εσύ τον δρόμο σου κι εγώ τον δικό μου. " απάντησε εκείνος κοφτά και
την παράτησε σύξυλη. Τα λόγια του την πλήγωσαν σα μαχαίρι στην καρδιά.

Μετά ρώτησε τον τρίτο σύντροφό της:
"Σ 'αγάπησα σ όλη μου τη ζωή και πάντα γύρευα την συντροφιά σου. Τώρα που πεθαίνω, θα με
ακολουθήσεις στο θάνατο?"

"Όχι, φυσικά" απάντησε εκείνος. "Η ζωή είναι πολύ ωραία για να την αφήσω. Όταν πεθάνεις,
θα παντρευτώ μια άλλη." Η Βασίλισσα ένοιωσε να της κόβεται η αναπνοή και η καρδιά της βούλιαξε...

Ύστερα, ρώτησε τον δεύτερο σύντροφό της:
"Πάντα ερχόμουν σε σένα για βοήθεια και πάντα ήσουν εκεί για μένα. Όταν πεθάνω, θα με ακολουθήσεις
για να μου κρατάς συντροφιά?"

"Λυπάμαι, δε μπορώ να σε βοηθήσω τώρα. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να 'περπατήσω' μαζί σου
μέχρι τον τάφο σου.", απάντησε το παλικάρι κάνοντας την καρδιά της να ραγίσει από θλίψη...

Τότε, ακούστηκε μια φωνή:
"Εγώ βασίλισσα μου θα έρθω μαζί σου! Θα σε ακολουθήσω όπου κι αν πας!"
Η βασίλισσα γύρισε να δει από πού ερχόταν η φωνή και είδε τον πρώτο της σύντροφο. Φαινόταν πολύ
ταλαιπωρημένος και παραμελημένος.
Θρηνώντας η βασίλισσα: "Αχ τι λάθος που έκανα η δύστυχη, έπρεπε να σε είχα προσέξει περισσότερο,
όταν είχα την ευκαιρία!" είπε και ξεψύχησε.
Ήταν ήδη πολύ αργά.

Εδώ τελειώνει το παραμύθι και αρχίζει η πραγματικότητα.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Η Βασίλισσα είσαι εσύ και έχεις 4 συντρόφους στη ζωή σου:

Ο τέταρτος σύντροφος σου είναι το ΣΩΜΑ σου. Όση προσοχή κι αγάπη κι αν του δώσεις, όσα κι αν του προσφέρεις, όσο κι αν το στολίσεις, όση αδυναμία κι αν του δείξεις, όταν έρθει η στιγμή και πεθάνεις, θα σε εγκαταλείψει χωρίς οίκτο.

Ο τρίτος σύντροφός σου είναι η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ STATUS και ό,τι υλικό κατέχεις. Βρίσκονται μαζί σου όσο είσαι εν ζωή. Όμως μπορεί να σε εγκαταλείψουν και σίγουρα όταν έρθει η ώρα να φύγεις ακολουθούν άλλους και σε έχουν κιόλας ξεχάσει.

Ο δεύτερος σύντροφος σου είναι η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ. Όσο κι αν βρίσκονται κοντά σου, την ύστατη ώρα, μόνο να σε ξεπροβοδίσουν μέχρι τον τάφο σου μπορούν...όχι όμως να έρθουν μαζί σου.

Ο πρώτος σου σύντροφος είναι το ΠΝΕΥΜΑ σου, που σχεδόν είναι πάντα παραμελημένο από το κυνήγι του πλούτου, της δύναμης, της εξουσίας, των υλικών αγαθών. Όμως, το πνεύμα σου είναι το μόνο που θα σε ακολουθήσει όπου κι αν πας, το μόνο που θα είναι πιστό αιώνια!

Καλλιέργησέ το, δυνάμωσέ το, διατήρησέ το ζωντανό, καθώς θα σε συντροφεύει για πάντα..



 
 
 
 
 
 

[ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ...!]

Ζητησα δυναμη...
και ο Θεος μου εδωσε δυσκολιες για να με κανει δυνατη.
Ζητησα σοφια...
και ο Θεος μου εδωσε προβληματα για να τα λυσω.
Ζητησα εμπειρια...
και ο Θεος μου εδωσε μυαλο και υγεια για να δουλεψω.
Ζητησα κουραγιο...
και ο Θεος μου εδωσε εμποδια για να τα ξεπερασω.
Ζητησα αγαπη...
και ο Θεος μου εδωσε πονεμενους ανθρωπους για να τα τους βοηθησω.
Ζητησα χαρες...
και ο Θεος μου εδωσε ευκαιριες.
Δεν ελαβα τιποτα απο οτι ζητησα...
Ομως ελαβα ολα οσα χρειαζομουν!!!!



ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ...!

H χαρά η αληθινή.
Ποιός δέν θέλει νἆναι χαρούμενος; Ἡ χαρά ἀποτελεῖ προαιώνιο πανανθρώπινο πόθο. Ἡ χαρά ἔχει μεγάλη σημασία στή ζωή μας. Τό νόημά της εἶναι γνωστό καί δέν χρειάζεται να τό ἀναλύσουμε. Σήμερα ὅμως φαίνεται πώς ἔχει χάσει τό ἀληθινό νόημά της. Ὁ πόνος κυριαρχεῖ καί ἡ χαρά ἀπουσιάζει. Ἡ χαρά παρουσιάζεται ὄχι στήν πραγματική, οὐσιαστική και ὁλοκληρωμένη της μορφή, ἀλλά σε φτηνά ὑποκατάστατα, πού μεγαλώνουν τόν πόνο τῆς ψυχῆς.
Ὁ ἄνθρωπος στήν Ἐδέμ ἦταν ἀθῶος, εὐδαίμων, μακά ριος καί τέλεια χαρούμενος. Πηγή τῆς χαρᾶς του ἦταν ἡ ἄνετη καί συνεχῆς συνομιλία του μέ τόν Θεό. Θέλοντας νά ἀνεξαρτητοποιηθεῖ καί ν’ αὐτοθεωθεῖ ἀποξενώθηκε αὐτόματα ἀπό τήν πηγή τῆς μεγάλης χα ρᾶς του. Ἡ χαρά γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅ,τι τό ψωμί καί τό νερό γιά το σῶμα του. Ἡ χαρά ἀποτελεῖ θεία ἔμπνευση, ζωογόνο θαλπωρή, μητέρα τῆς ὑγείας καί ἀδελφή μιᾶς ὑπέροχης παρηγοριᾶς. Μερικοί νομίζουν πώς τή χαρά θά βροῦν στήν ἀχαλίνωτη διασκέδαση, τό ξετσίπωτο ξεφάντωμα, τ’ ὁλονύχτιο κυνηγητό τῆς ἡδονῆς, το γλέντι τῆς μέθης, τή μέθη τῆς πολυτέλειας, τῆς σπατάλης καί τοῦ κορεσμοῦ. Ἄν μποροῦσε κανείς νά φωτογραφήσει τά βάθη τῶν καρδιῶν τῶν θαμώνων τῶν λεγομένων κέντρων διασκεδάσεως θα παρατηροῦσε ἄβυσσο ἄλγους, ἐρημιᾶς, παγωνιᾶς καί σκληρῆς μοναξιᾶς. Ἡ χαρά δέν πουλιέται σέ κανένα μαγαζί καί δέν ἐξαγοράζεται μέ λίγα ἤ πολλά χρήματα.
Σήμερα ὁ ἄνθρωπος διασκεδάζει –ἀπό τό ἀρχαῖο ρῆμα διασκεδάνυμι, πού σημαίνει διασκορπίζεται– και δέν ψυχαγωγεῖται χαροποιά. Συνήθως ἡ διασκέδασή του εἶναι ψυχοφθόρα καί ψυχοβόρα. Ὅπως ἔλεγε ὁ σοφός Σόλων: «Νά φεύγεις τήν ἡδονή πού γεννᾶ λύπη». Ἐπιστρέφει κανείς ἀπό μία κοσμική διασκέδαση κατάκοπος, κατηφής, στενοχωρημένος, πιό μόνος. Μερικοί νομίζουν πώς ὅλοι οἱ πλούσιοι εἶναι ἀρκετά χαρούμε νοι. Πρόκειται γιά ἕνα μεγάλο ψέμα πού τό ἐπιβεβαιώνουν συχνά οἱ ἴδιοι. Ἕνας γελωτοποιός πήγαινε στόν ψυχίατρο νά παρηγορηθεῖ, πού ἔκανε τούς ἄλλους νά γελοῦν δυνατά καί τον ἑαυτό του νά μήν μπορεῖ νά χαροποιήσει. Ἕνας ἠθοποιός πλούσιος, γοητευτικός καί διάσημος ἐθεωρεῖτο ὁ πιο εὐτυχισμένος καί ὁ ἴδιος θεωροῦσε τον ἑαυτό του τόν πιό ἄθλιο.
Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει πώς ἕνας ἀσεβής δέν μπορεῖ νἆναι ὁλο κληρωμένος καί ἀληθινά χαρούμενος. Ὁ Σοφοκλῆς στήν Ἀντιγόνη θά πεῖ: «ὁ ἄνθρωπος ἐκτός Θεοῦ εἶναι ποντοπόρος ἄπορος». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει πώς τήν καλή διάθεση καί τήν πραγματική χαρά δέν τά προσφέρει οὔτε τό μέγεθος τῆς ἐξουσίας, οὔτε τό πλῆθος τῶν χρημάτων, οὔτε τῆς κυριαρχίας ὁ ὄγκος, οὔτε τοῦ σώματος ἡ δύναμη, οὔτε τά πολυτελῆ τραπέζια, οὔτε τῶν ἐνδυμάτων ὁ στολισμός, παρά μόνο τά πνευματικά κατορθώματα και ἡ ἀγαθή συνείδηση.
Ὁ χριστιανισμός, ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού πρόχειρα λέγονται, ἔδωσε μία νέα, ὁλοκληρωμένη καί σαγηνευτική χαρά. Ἡ ἀληθινή χαρά, δίνει μία ἐσωτερική πληροφόρηση καί βεβαιότητα, πού τήν κάνει μόνιμη καί ἀναφαίρετη ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, παρά τις ἐξωτερικές ἀντιξοότητες. Ὁ Πασκάλ τό λέει ξεκάθαρα: «κανένας δέν εἶναι πιό χαρούμενος ἀπό τόν πραγματικά χριστιανό. Μεγάλη χαρά ἔχει ὁ γνήσιος ταπεινός. Ἐκεῖνος πού ἔχει σβήσει τό ἐγώ του κι ἔχει συγχωνευτεῖ μέ την εὐτυχία τοῦ συνόλου. Ὅσοι κάνουν το καλό εἶναι καταδικασμένοι νἆναι πάντα χαρούμενοι». Ὁ Φώτης Κόντογλου ἔλεγε πώς ἡ χαρά ἡ ἀληθινή ἀναβλύζει μονάχα ἀπό τή φλέβα τῆς καλωσύνης.
Ἀπό τό Εὐαγγέλιο πηγάζει ἡ θεολογία τῆς χαρᾶς, τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀκένωτης χαρᾶς. Το ὀρθόδοξο βίωμα κατά βάση εἶναι χαρούμενο καί χαροποιό. Ἕνας παλαιός μεγάλος ἀσκητής, ὁ ὅσιος Νεῖλος, ἀναφέρει στήν πατρολογία πολύ ὡραῖα: Ἡ χαρά καταστρέφει τή λύπη, στίς συμφορές δίνει ὑπομονή, στίς προσευχές χάρη, στούς κόπους και μόχθους εὐφροσύνη, στήν ἐποποιία εὐθυμία, στή φιλοξενία στέγη, στην ἐλπίδα καταφυγή, στούς πενθοῦντες παρηγοριά, στίς θλίψεις βοήθεια καί συνδρομή, στήν ἀγάπη στολισμό και στή μακροθυμία ἐπιβράβευση…
Χαρά δέν εἶναι τά ξεκαρδίσματα, τά ξεφωνητά, τά χαχανητά, ἡ ἐλαφρότητα, ἡ χαριεντολογία, ἡ ἀνεκδοτολογία, ἡ σκωπτικότητα καί ἡ συνεχής ἀστειότητα, ἀλλά ἡ διαρκής γαλήνη καί ἡ εἰλικρινής φαιδρότητα, πού προέρχεται ἀπό καρδιά εὐφραινομένη καί συνείδηση καθαρή. Ἡ χαρά εἶναι τό φῶς τοῦ ἐνάρετου. Ἀναβλύζει ἀπό τά βάθη τῆς ὑπάρξεως. Δέν εἶναι ποτέ τό προσποιητό, τό ἐξωτερικό, φαινομενικό, ἀλλά κάτι ἀρκετά βαθύτερο καί σίγουρα σπουδαιότερο. Ἕνας σοβαρός, σεμνός καί ἡσύχιος δέν σημαίνει ὅτι δεν μπορεῖ νά εἶναι χαρούμενος. Τό πρῶτο γνωστό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ στόν γάμο τῆς Κανᾶ ἦταν γιά νά μή μείνει μισή ἡ χαρά τῶν καλεσμένων ἀπό ἔλλειψη κρασιοῦ. Τό τελευταῖο θαῦμα, ἡ ἀνάσταση τοῦ φίλου του Λαζάρου, για νά διώξει τή λύπη καί νά δώσει χαρά.
Ὁ ἀνεξάντλητος τροφοδότης τῆς χαρᾶς εἶναι ἡ ἀρετή. Ὁ ἐγωιστής, ὁ ἀτομιστής, ὁ τσιγκούνης, ὁ μισάδελφος δέν μπορεῖ νά εἶναι χαρούμενος. Χαρά δέν μπορεῖ νά ἔχει ὅποιος ζηλεύει, ὅποιος ἐχθρεύεται καί ὅποιος μισεῖ. Τή χαρά κανείς κερδίζει με τήν ταπείνωση καί τήν ὑπομονή, την ἀλήθεια, τήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη. Ἡ ἀληθινή χαρά συνοδεύει στοργικά τόν κάθε εἰλικρινή, τίμιο, ἥρωα καί ἅγιο. Ἡ ἐποχή μας πάσχει ἀπό ἔλλειψη ἀληθινῆς χαρᾶς καί πλεονάζει ἀπό τή θλίψη τῆς κακίας καί ἀτιμίας. Ἡ ἐπιλογή εἶναι ἐλεύθερη γιά την ἀπόκτηση τῆς ὄντως ἀληθινῆς χαρᾶς.

[H χαρά η αληθινή.]

H χαρά η αληθινή.
Ποιός δέν θέλει νἆναι χαρούμενος; Ἡ χαρά ἀποτελεῖ προαιώνιο πανανθρώπινο πόθο. Ἡ χαρά ἔχει μεγάλη σημασία στή ζωή μας. Τό νόημά της εἶναι γνωστό καί δέν χρειάζεται να τό ἀναλύσουμε. Σήμερα ὅμως φαίνεται πώς ἔχει χάσει τό ἀληθινό νόημά της. Ὁ πόνος κυριαρχεῖ καί ἡ χαρά ἀπουσιάζει. Ἡ χαρά παρουσιάζεται ὄχι στήν πραγματική, οὐσιαστική και ὁλοκληρωμένη της μορφή, ἀλλά σε φτηνά ὑποκατάστατα, πού μεγαλώνουν τόν πόνο τῆς ψυχῆς.
Ὁ ἄνθρωπος στήν Ἐδέμ ἦταν ἀθῶος, εὐδαίμων, μακά ριος καί τέλεια χαρούμενος. Πηγή τῆς χαρᾶς του ἦταν ἡ ἄνετη καί συνεχῆς συνομιλία του μέ τόν Θεό. Θέλοντας νά ἀνεξαρτητοποιηθεῖ καί ν’ αὐτοθεωθεῖ ἀποξενώθηκε αὐτόματα ἀπό τήν πηγή τῆς μεγάλης χα ρᾶς του. Ἡ χαρά γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅ,τι τό ψωμί καί τό νερό γιά το σῶμα του. Ἡ χαρά ἀποτελεῖ θεία ἔμπνευση, ζωογόνο θαλπωρή, μητέρα τῆς ὑγείας καί ἀδελφή μιᾶς ὑπέροχης παρηγοριᾶς. Μερικοί νομίζουν πώς τή χαρά θά βροῦν στήν ἀχαλίνωτη διασκέδαση, τό ξετσίπωτο ξεφάντωμα, τ’ ὁλονύχτιο κυνηγητό τῆς ἡδονῆς, το γλέντι τῆς μέθης, τή μέθη τῆς πολυτέλειας, τῆς σπατάλης καί τοῦ κορεσμοῦ. Ἄν μποροῦσε κανείς νά φωτογραφήσει τά βάθη τῶν καρδιῶν τῶν θαμώνων τῶν λεγομένων κέντρων διασκεδάσεως θα παρατηροῦσε ἄβυσσο ἄλγους, ἐρημιᾶς, παγωνιᾶς καί σκληρῆς μοναξιᾶς. Ἡ χαρά δέν πουλιέται σέ κανένα μαγαζί καί δέν ἐξαγοράζεται μέ λίγα ἤ πολλά χρήματα.
Σήμερα ὁ ἄνθρωπος διασκεδάζει –ἀπό τό ἀρχαῖο ρῆμα διασκεδάνυμι, πού σημαίνει διασκορπίζεται– και δέν ψυχαγωγεῖται χαροποιά. Συνήθως ἡ διασκέδασή του εἶναι ψυχοφθόρα καί ψυχοβόρα. Ὅπως ἔλεγε ὁ σοφός Σόλων: «Νά φεύγεις τήν ἡδονή πού γεννᾶ λύπη». Ἐπιστρέφει κανείς ἀπό μία κοσμική διασκέδαση κατάκοπος, κατηφής, στενοχωρημένος, πιό μόνος. Μερικοί νομίζουν πώς ὅλοι οἱ πλούσιοι εἶναι ἀρκετά χαρούμε νοι. Πρόκειται γιά ἕνα μεγάλο ψέμα πού τό ἐπιβεβαιώνουν συχνά οἱ ἴδιοι. Ἕνας γελωτοποιός πήγαινε στόν ψυχίατρο νά παρηγορηθεῖ, πού ἔκανε τούς ἄλλους νά γελοῦν δυνατά καί τον ἑαυτό του νά μήν μπορεῖ νά χαροποιήσει. Ἕνας ἠθοποιός πλούσιος, γοητευτικός καί διάσημος ἐθεωρεῖτο ὁ πιο εὐτυχισμένος καί ὁ ἴδιος θεωροῦσε τον ἑαυτό του τόν πιό ἄθλιο.
Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει πώς ἕνας ἀσεβής δέν μπορεῖ νἆναι ὁλο κληρωμένος καί ἀληθινά χαρούμενος. Ὁ Σοφοκλῆς στήν Ἀντιγόνη θά πεῖ: «ὁ ἄνθρωπος ἐκτός Θεοῦ εἶναι ποντοπόρος ἄπορος». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει πώς τήν καλή διάθεση καί τήν πραγματική χαρά δέν τά προσφέρει οὔτε τό μέγεθος τῆς ἐξουσίας, οὔτε τό πλῆθος τῶν χρημάτων, οὔτε τῆς κυριαρχίας ὁ ὄγκος, οὔτε τοῦ σώματος ἡ δύναμη, οὔτε τά πολυτελῆ τραπέζια, οὔτε τῶν ἐνδυμάτων ὁ στολισμός, παρά μόνο τά πνευματικά κατορθώματα και ἡ ἀγαθή συνείδηση.

Ὁ χριστιανισμός, ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού πρόχειρα λέγονται, ἔδωσε μία νέα, ὁλοκληρωμένη καί σαγηνευτική χαρά. Ἡ ἀληθινή χαρά, δίνει μία ἐσωτερική πληροφόρηση καί βεβαιότητα, πού τήν κάνει μόνιμη καί ἀναφαίρετη ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, παρά τις ἐξωτερικές ἀντιξοότητες. Ὁ Πασκάλ τό λέει ξεκάθαρα: «κανένας δέν εἶναι πιό χαρούμενος ἀπό τόν πραγματικά χριστιανό. Μεγάλη χαρά ἔχει ὁ γνήσιος ταπεινός. Ἐκεῖνος πού ἔχει σβήσει τό ἐγώ του κι ἔχει συγχωνευτεῖ μέ την εὐτυχία τοῦ συνόλου. Ὅσοι κάνουν το καλό εἶναι καταδικασμένοι νἆναι πάντα χαρούμενοι». Ὁ Φώτης Κόντογλου ἔλεγε πώς ἡ χαρά ἡ ἀληθινή ἀναβλύζει μονάχα ἀπό τή φλέβα τῆς καλωσύνης.
Ἀπό τό Εὐαγγέλιο πηγάζει ἡ θεολογία τῆς χαρᾶς, τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀκένωτης χαρᾶς. Το ὀρθόδοξο βίωμα κατά βάση εἶναι χαρούμενο καί χαροποιό. Ἕνας παλαιός μεγάλος ἀσκητής, ὁ ὅσιος Νεῖλος, ἀναφέρει στήν πατρολογία πολύ ὡραῖα:

Ἡ χαρά καταστρέφει τή λύπη, στίς συμφορές δίνει ὑπομονή, στίς προσευχές χάρη, στούς κόπους και μόχθους εὐφροσύνη, στήν ἐποποιία εὐθυμία, στή φιλοξενία στέγη, στην ἐλπίδα καταφυγή, στούς πενθοῦντες παρηγοριά, στίς θλίψεις βοήθεια καί συνδρομή, στήν ἀγάπη στολισμό και στή μακροθυμία ἐπιβράβευση
…
Χαρά δέν εἶναι τά ξεκαρδίσματα, τά ξεφωνητά, τά χαχανητά, ἡ ἐλαφρότητα, ἡ χαριεντολογία, ἡ ἀνεκδοτολογία, ἡ σκωπτικότητα καί ἡ συνεχής ἀστειότητα, ἀλλά ἡ διαρκής γαλήνη καί ἡ εἰλικρινής φαιδρότητα, πού προέρχεται ἀπό καρδιά εὐφραινομένη καί συνείδηση καθαρή. Ἡ χαρά εἶναι τό φῶς τοῦ ἐνάρετου. Ἀναβλύζει ἀπό τά βάθη τῆς ὑπάρξεως. Δέν εἶναι ποτέ τό προσποιητό, τό ἐξωτερικό, φαινομενικό, ἀλλά κάτι ἀρκετά βαθύτερο καί σίγουρα σπουδαιότερο. Ἕνας σοβαρός, σεμνός καί ἡσύχιος δέν σημαίνει ὅτι δεν μπορεῖ νά εἶναι χαρούμενος. Τό πρῶτο γνωστό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ στόν γάμο τῆς Κανᾶ ἦταν γιά νά μή μείνει μισή ἡ χαρά τῶν καλεσμένων ἀπό ἔλλειψη κρασιοῦ. Τό τελευταῖο θαῦμα, ἡ ἀνάσταση τοῦ φίλου του Λαζάρου, για νά διώξει τή λύπη καί νά δώσει χαρά.

Ὁ ἀνεξάντλητος τροφοδότης τῆς χαρᾶς εἶναι ἡ ἀρετή. Ὁ ἐγωιστής, ὁ ἀτομιστής, ὁ τσιγκούνης, ὁ μισάδελφος δέν μπορεῖ νά εἶναι χαρούμενος. Χαρά δέν μπορεῖ νά ἔχει ὅποιος ζηλεύει, ὅποιος ἐχθρεύεται καί ὅποιος μισεῖ. Τή χαρά κανείς κερδίζει με τήν ταπείνωση καί τήν ὑπομονή, την ἀλήθεια, τήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη. Ἡ ἀληθινή χαρά συνοδεύει στοργικά τόν κάθε εἰλικρινή, τίμιο, ἥρωα καί ἅγιο. Ἡ ἐποχή μας πάσχει ἀπό ἔλλειψη ἀληθινῆς χαρᾶς καί πλεονάζει ἀπό τή θλίψη τῆς κακίας καί ἀτιμίας. Ἡ ἐπιλογή εἶναι ἐλεύθερη γιά την ἀπόκτηση τῆς ὄντως ἀληθινῆς χαρᾶς.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ "Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας"
________________________________________
"Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας"
συλλεγέντα καὶ ἀναρτηθέντα ἐπὶ τῇ πανηγυρικῇ ἐλεύσει τοῦ ΔΝΤ
Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;
Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;
Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;
* * *
Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.
* * *
Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
* * *
Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.
* * *
Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.
* * *
Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!
* * *
Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.
* * *
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.
* * *
Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.
Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.
* * *
Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
* * *

[Αναρωτιέμαι μερικές φορές...........]

Αναρωτιέμαι μερικές φορές............
(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)


Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
 
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
 
Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
 
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία,
δυο φίλους,
μια αγάπη,
μια δουλειά,
μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς,
ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
 
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
 
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
 
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά
στην κάθε μέρα,
στα χαμόγελα των ανθρώπων,
στα χάδια των ζώων,
σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,
σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
 
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

 

[Τα ξύλα του παπά Μία συγκλονιστική πραγματική διήγηση με κρυπτοχριστιανούς]

Τα ξύλα του παπά

Μία συγκλονιστική πραγματική διήγηση με κρυπτοχριστιανούς
 
Πέμπτη του Πάσχα κι ο πάπα - Λευτέρης πρωί-πρωί φόρτωνε το ζώο του κι ετοιμαζόταν να κατεβεί στην Τραπεζούντα.
Την ίδια ώρα ακούστηκαν οι πρώτοι χτύποι της καμπάνας. Ο συνεφημέριός του ο πάπα - Γαβριήλ φαίνεται πως είχε αϋπνίες. Χθες ήταν η σειρά του να λειτουργήσει.
Μετά πήρε τα βουνά και τα λαγκάδια να μαζέψει ξύλα. Καί σήμερα νάτον ξημερώματα, έτοιμος να κάνει τον πραματευτή. Κανονικά όφειλε να πάει στην εκκλησιά. Τέτοια μέρα, ακόμη Πασχαλιά, που ξανακούστηκε να λείπει απ’ τη Λειτουργία! Ας όψονται, όμως, τα τόσα στόματα που περιμένουν στο σπίτι. Κάποιος έπρεπε να νοιαστεί για το καθημερινό τους…Οκτώ του έδωσε ο Θεός κι άλλα τρία ο Αναστάσης ο κουμπάρος του: Τη γυναίκα του, την πεθερά του, την «κυρά - ντουλάπα», και τον κουνιάδο του, που δεν φτουρά σε δουλειά…
Έκανε το σταυρό του και ξεκίνησε...
Είχε μπροστά του πολύ δρόμο. Υπολόγιζε πριν το μεσημέρι να φτάσει στην πόλη κι αν όλα παν καλά, αργά το βράδυ να είναι πάλι πίσω. «Βαστάτε ποδαράκιά μου» αναστέναξε καθώς αναλογίστηκε το δρόμο που 'χε να κάνει. Κατά πως το είχε συνήθειο άρχισε το ψάλσιμο, να σπάει κι η μονοτονία. Να κάνει όμως και το κέφι του. Μέσα στην ερημιά ποιός τον ακούει; Μόνο ο Θεός. Αποφεύγει και τα κοροιδευτικά χαμόγελα του πάπα - Γαβριήλ ή τις ειρωνίες του Ιορδάνη, του ψάλτη: «Εξαιρετικά τα λες παπά. Σαν μανάβης!» Το ξέρει. Η φωνή του ακούγεται άσχημα. Μα ότι λέει, το ψέλνει με την καρδιά του κι αυτό θέλει ο Θεός. Όπως τότε που ήταν μικρός. Καί φλεγότανε απ’ το μεράκι των ύμνων…
Ακόμη κι ο δεσπότης τη μοναδική φορά που λειτούργησε μαζί του του είπε: «Σούς μπρε. Δεν το λέγεις καλά». Ήταν ένα όριο που του έβαλε ο Θεός και δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Τι κι αν πάλαιψε; Τι κι αν προσευχήθηκε; Τι κι αν έκλαψε; Το μόνο που κατόρθωσε είναι, όσα λέει, να τα λέει μέσα απ’ την καρδιά του. Κι αυτό είναι που θέλει ο Θεός. Την καρδιά, όχι το λαρύγγι! Η παρηγοριά του για τη σιωπή που έχει επιβάλλει στον εαυτό του. Σιωπή για να μην ενοχλεί, όπως ενοχλούσε τότες που μικρός στεκόταν παράμερα στο ψαλτήρι. Όπως ενοχλούσε αργότερα τους φίλους του που προχώρησαν στην ψαλτική κι ας πίστευε πως θα τον θέλουν κοντά τους. Όπως ενοχλούσε το φίλο του τον Αποστόλη, που έγινε δεξιός ψάλτης στο διπλανό χωριό. Σταμάτησε, έτσι, να ψέλνει μπροστά στον κόσμο και προτιμούσε τις ερημιές. Με τα τροπάρια μετρούσε τις αποστάσεις. Ξεκίναγε με τον όρθρο, έλεγε και λίγα απ’ τον εσπερινό κι αν είχε κι άλλο δρόμο πρόσθετε και μερικά σκόρπια τροπάρια. Αυτό θα έκανε και τώρα, μέρες της Πασχαλιάς. «Μπρός, λοιπόν, παπά δώσε του να καταλάβει» μονολόγησε. Έκανε το σταυρό του κι άρχισε: «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί…».
Αφού έψαλε όλον τον κανόνα, προχώρησε και στους αίνους κι εκεί κατά το δοξαστικό έμπαινε πιά στα πρώτα σπίτια της Τραπεζούντας. Με το ψάλσιμο κάπου είχε αφαιρεθεί. Όταν κατάλαβε πως ήταν στον τουρκομαχαλά σκέφτηκε να γυρίσει πίσω. Στάθηκε λίγο να προσανατολιστεί κι ύστερα πήρε ένα σοκάκι εκεί στ΄ αριστερά. Περίμενε να τον βγάλει έξω από το Κάστρο, μ΄ αυτό φιδογύριζε ανάμεσα στα τουρκόσπιτα. Σε κάποια στροφή φάνηκε ένας καφενές κι απόξω δύο τρεις τούρκοι αραχτοί, απολάμβαναν το ναργιλέ τους. Καθώς περνούσε μπροστά του ο ένας του φώναξε:
«Πόσο τα ξύλα παπά;»
«Πέντε γρόσια εφέντη μ’».
«Πολλά δεν είναι βρε καραμπάς (μαυροκέφαλε;)»
«Όχι εφέντη μ’, όχι. Έρχουμαι από μακριά», ο πάπα - Λευτέρης ήξερε ν’ αντιστέκεται στα παζάρια των τούρκων. «Κι υστέρα τι παίρνεις με πέντε γρόσια;»
«Άντε να σού δώσω τρία να τα φέρεις και στο σπίτι».
«Να χαρείς τα νειάτα σου εφέντη μ’. Κάμε τα τουλάχιστο τέσσερα. Είμαι φτωχός κι έχω τόσα στόματα να θρέψω».
«Καλά. Ας είναι. Θα σού δώσω τέσσερα». Σηκώθηκε απ’ το σκαμνί του, τεντώθηκε και πλησίασε τον παπά. Χαίδεψε λίγο το ζώο και μετά στράφηκε άγριος στο παπά.
«Δεν λυπάσαι το ζώο βρε Γκιαούρ; Πως το φόρτωσες το καημένο; Κοντεύει να ψοφήσει! Δεν φοβάσαι το Θεό βρε καραμπάς;»
«Αντέχει εφέντη μ’» τόλμησε ν’ απαντήσει ο πάπα - Λευτέρης.
«Σούς μπρε» έβαλε τις φωνές ο τούρκος και σήκωσε το χέρι του απειλητικά. «Πάμε σπίτι να το ταίσεις λίγο και να το ποτίσεις. Γκιαούρ. Διαβόλου γενιά!»
Γιόμισε ο μαχαλάς απ’ τις φωνές του. Ο παπάς, τον ακολούθησε φοβισμένος. «Τρελός θάναι» σκέφτηκε κι από μέσα του έλεγε όσες ευχές του ερχόντουσαν στο μυαλό. Μπροστά στην αυλόπορτα του σπιτιού φώναξε ένα όνομα. Ύστερα και με μία κλωτσιά την άνοιξε διάπλατα.
«Μπες μέσα μπρε γκιαούρ. Δεν φοβάσαι το Θεό είσαι και παπάς».
Με τον ίδιο τρόπο έκλεισε την πόρτα κι αμέσως δύο νεαροί ξεφόρτωσαν το ζώο. Ο τούρκος, με φωνές, τράβηξε σχεδόν τον παπά Λευτέρη μέσα στο σπίτι, που απ’ το φόβο του έχασε κάθε δύναμη ν’ αντισταθεί. Μόνο έτσι σαν αστραπή του πέρασε η σκέψη: «Είδες τι έπαθες για να μην πας στη Λειτουργία;»
Μέχρι την πόρτα του σπιτιού χαλούσε τον κόσμο με τις φωνές του. Μόλις πέρασαν το κατώφλι την έκλεισε με τόση δύναμη λες κι ήθελε να την γκρεμίσει. Καί τότε έγινε η μεταμόρφωση. Ο άγριος τούρκος, αυτός που χωρίς αιτία ήταν έτοιμος να κακοπαιδέψει το φτωχό παπά, έπεσε στα γόνατα και φίλησε το χέρι του με σεβασμό. Η φωνή του μόλις ακουγόταν.
«Σχώραμε παπούλη μου, σχώραμε» του είπε ελληνικά. «Δεν είχα κακό σκοπό. Γι΄ αυτά τα σκυλιά φώναζα, που μας έβλεπαν. Μην καταλάβουν τίποτα και χαθούμε. Χριστιανοί είμαστε κι εμείς κι ας φαινόμαστε τούρκοι».
Κατάλαβε. Είχε μπροστά του έναν απ’ αυτούς που οι ρωμιοί ονόμαζαν κλωστούς. Έναν απ’ αυτούς που αντιστάθηκαν τόσα χρόνια στην υποδούλωση της ψυχής. Στη φαντασία του ο ηρωισμός κι η πίστη τους έπαιρναν μυθικές διαστάσεις. Πάνε μερικά χρόνια που άκουσε γι΄ αυτούς. Τότε θυμάται θέλησε να τους συναντήσει, να έρθει σ’ επαφή μαζί τους. Τον συγκράτησαν οι πιο φρόνιμοι. Θάρθει η στιγμή του είπαν, καλύτερα να μη βιάζεσαι. Πέρασαν τα χρόνια κι η στιγμή δεν ήρθε. Στην αρχή μάθαινε πως κάποιος παπάς βρέθηκε στη δίνη της ιστορίας τους, μα κι αυτό σταμάτησε με τα χρόνια. Έτσι, κάπου μέσα του, άρχισε να μην πολυπιστεύει στην ύπαρξή τους. Άρχισε να αμφιβάλλει για πολλά, ή να τα δέχεται σαν μία χαριτωμένη υπερβολή. Καί να τώρα που είχε μπροστά του ένα δικό τους. Τον επίασε από τα χέρια και τον σήκωσε. Εκείνη τη στιγμή φάνηκαν δύο γυναίκες, η μία νέα η άλλη ηλικιωμένη, και τον περιτριγύρισαν ένα τσούρμο παιδιά!
«Η φαμιλιά μου παπούλη μου» του είπε ο κρυφός χριστιανός.
Σε λίγο καθισμένοι στο σαλόνι αντάλασσαν τις ιστορίες τους. Αισθάνονταν γνωστοί από χρόνια. Ήταν κι αυτοί όπως όλοι οι δικοί τους. Χρόνια τώρα, από πατέρα σε παιδί, κράταγαν μυστική την πίστη τους και συνέχιζαν φανερά να κάνουν τη ζωή του μουσουλμάνου. Πρώτα κοντά τους έμενε ένας χότζας που ήταν κρυφός παπάς. Αυτός τους βάφτισε, αυτός τους πάντρεψε, αυτός κήδευε τους πατεράδες τους. Όλα στα κρυφά. Νύχτα πάνω στη νύχτα. Τη μέρα τους πάντρευε τούρκικα. Τη νύχτα χριστιανικά. Γεννιόταν ένα παιδί; Τη μέρα έκανε σουνέτι. Τη νύχτα βαφτίσια. Στο θάνατο ο πρώτος που έμπαινε στο σπίτι ήταν αυτός. Μόνος με την οικογένεια του νεκρού διάβαζε τρισάγιο. Τη νύχτα έκανε την κηδεία και το πρωί όλα τα έθιμα των μουσουλμάνων. Διπλή ζωή, διπλό ξόδι. Από τότε όμως που πέθανε, έμειναν ορφανοί. Αλειτούργητοι. Αβάφτιστοι. Δύο χρόνια έχουν να κάνουν Ανάσταση. Τη νύχτα το Μεγάλο Σάββατο άκουσαν τις καμπάνες απ’ το χριστιανικό μαχαλά. Άναψαν κερί και έψαλαν σιγανά τρεις φορές το «Χριστός Ανέστη».
«Να κάνουμε τώρα την Ανάσταση», η ιδέα άστραψε στο μυαλό του πάπα - Λευτέρη. «Τι πειράζει; Πασχαλιά είναι ακόμη. Ετοιμαστείτε κι εδώ είμ΄ εγώ».
Απ’ τη στιγμή εκείνη ένας ολάκερος μηχανισμός μπήκε σε λειτουργία. Μέχρι το βράδυ βρέθηκαν άμφια, σκεύη, πρόσφορα ενώ ένα νιό παληκάρι, με γρήγορο άλογο, έτρεξε στο χωριό να καθησυχάσει την παπαδιά, που δεν θα γύριζε ο παπάς εκείνο το βράδυ.
Γύρω στα μεσάνυχτα γιόμισε το σπίτι από κρυφοχριστιανούς. Άντρες, γυναίκες, παιδιά πέρασαν το κατώγι μ’ αγιοκέρια που είχαν μόνοι τους ετοιμάσει. Στην ανατολική πλευρά μία κασέλα είχε γίνει Αγία Τράπεζα. Ο πάπα - Λευτέρης άρχισε το ψάλσιμο μ΄ ένα γέροντα.
«Κύματι θαλάσσης τον κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον».
Τούτους ΄δω δεν ενοχλούσε η φωνή του. Γι’ αυτό δεν άκουσε εκείνο το «σούς μπρε», που του μαύριζε την ψυχή. Τούς έφτανε που άκουγαν τα λόγια. Κι αν έκρινε από τα βλέμματα, ίσως και να φχαριστιόντουσαν απ’ το ψάλσιμό του. Στο τέλος άναψε το κερί του απ’ το καντήλι που τρεμόπαιζε και κάλεσε τους μυστικούς χριστιανούς του:
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών».
Μετά, εκεί στη μέση, έψαλε «την Ανάστασίν σου Χριστέ Σωτήρ», διάβασε το Ευαγγέλιο κι ενώ η πόλη ησύχαζε, ψάλανε όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη». Γύρω του τα δακρυσμένα μάτια του σκλάβωναν την καρδιά. Ήταν μία απ’ τις στιγμές που θα τον συνόδευαν σ’ όλη του τη ζωή.
Ήταν έτοιμη να ξεπροβάλει η νέα μέρα, όταν ξεκίναγε να γυρίσει στο χωριό. Πίσω του άφηνε το σπίτι, που έγινε η κολυμπήθρα για ν’ αναβαπτιστεί στην πίστη του κι ένα κομμάτι της καρδιάς του. Θαρχόταν να το συναντήσει πάλι σε λίγες μέρες. Τον περίμεναν οι νέοι του χριστιανοί. Μαζί τους και τα μικρά παιδιά, που είχαν μείνει αβάπτιστα.
Τώρα ήξερε. Κάθε φορά που ξεκίναγε με ξύλα για την Τραπεζούντα θα έφερνε κι ένα φόρτωμα στον τουρκομαχαλά. Κάθε φορά και σε διαφορετικό σπίτι. Τη νύχτα το σπίτι αυτό θα γινόταν η εκκλησιά κι εκεί θα συνάζονταν οι κλωστοί. Απ΄ τα πιο απίθανα μέρη ξεφύτρωναν οι μαύρες σκιές που αδιαφορούσαν για την προχωρημένη ώρα. Τις πιο πολλές φορές ερχόταν στο σπίτι του πεθαμένου κρυφού παπά όπου υπήρχε ολάκερη εκκλησιά κρυμμένη απ’ τα μάτια του κόσμου. Μυστικές πόρτες έφερναν τους πιστούς από τους σκοτεινούς δρόμους. Έξω οι νέοι είχαν αναλάβει τη φύλαξη. Τόσα χρόνια στη ζωή αυτή έμαθαν να φροντίζουν την ασφάλειά τους. Μαζί τους άρχισε κι αυτός να ζεί τους φόβους και τις αγωνίες τους κι όταν γνωρίστηκαν καλά η έγνοιά του σκλαβώθηκε στο μαχαλά τους.
«Τα παιδιά έχουν σήμερα μπαϊράμι» έλεγε στην παπαδιά «κι όλη μέρα θα είναι νηστικά»…
Γιώργη Θ Πρίντζιπα «Το συναξάρι των κρυφών ονείρων»

Τί κάνω τώρα Θεέ μου;
Αληθινή Ιστορία
 
•   
Ετούτη είναι μια αληθινή ιστορία, που μας την αφηγήθηκε κάποιος που την έζησε από κοντά.
Ο άντρας και η γυναίκα ήταν πρόσφυγες από την Σμύρνη.
Ο παππούς που μας είπε γι αυτούς, τους γνώρισε στην Αθήνα.
Ήταν μόνοι, κατάμονοι, δίχως συγγενείς όπως οι περισσότεροι από τους ξεσπιτωμένους της Ανατολής. Ούτε παιδιά είχαν.
Δυο απλοί και πονεμένοι άνθρωποι που ποτέ δεν έδειξαν τον πόνο τους. Μόνο την ελπίδα τους στον Κύριο που ξημερώνει τις μέρες έβλεπες και την φτώχεια τους που δεν γινόταν να κρυφτεί.
Σε ένα ημιυπόγειο ο άντρας είχε ένα μικρομάγαζο και πουλούσε ελιές. Πάνω απ' αυτό, ένα τετράγωνο δωμάτιο ήταν η ...οικία τους. Σπίτι να το κάνει ο Θεός: Σε μιαν άκρη τα σιδερένια τρίποδα με τις ξύλινες τάβλες και αυτό ήταν το κρεββάτι, παραδίπλα ένα κουτσό τραπέζι, δύο μπακιρένια κύπελλα για να πίνουν νερό, μια γκαζιέρα, μια καρβουνισμένη κατσαρόλα και λίγα ρούχα σκεπασμένα με ένα σεντόνι.
Το "οίκημα" νοικιασμένο.
Πόσες ελιές θα μπορούσε να πουλήσει ο χριστιανός για να καζαντίσουν;
Έπειτα ήταν και οι φτωχότεροι απ' αυτούς και οι ανήμποροι που δεν έπρεπε να μείνουν νηστικοί....Οι πένητες συνέδραμαν τους φτωχούς και αμφότεροι έλεγαν "δόξα τω Θεώ", γιατί έτσι είναι γραμμένο στις Γραφές και το ζευγάρι ήξερε καλά τα μαθηματικά του Θεού, την αριθμητική των δύο χιτώνων.
Τα χρόνια πέρασαν, το "μαγαζί" έκλεισε, τα χρόνια εκείνα συντάξεις δεν υπήρχαν, οι φτωχούληδες του Θεού άρχισαν να ζητιανεύουν στις γωνίες.
Μετά ούτε αυτό, καθώς γέρασαν πολύ και αρρώστησαν. Αν κάποιος τους έδινε ένα κομμάτι ψωμί έτρωγαν, αν όχι έπεφταν για ύπνο νηστικοί.
"Έχει ο Θεός" έλεγαν και πάλι "έχει ο Θεός" είπαν και όταν τα ταπεινά τους ρούχα έγιναν κουρέλια, όταν τα μπακιρένια κύπελλα πρασίνισαν από την πολυκαιρία, όταν δεν είχαν να πληρώσουν το νοίκι. Αχ αυτό το νοίκι...χρόνια το είχαν απλήρωτο. Φώναζε ο ιδιοκτήτης αλλά μετά "ξεχνούσε" το χαμόσπιτο και αυτοί συνέχιζαν την χαμοζωή τους, μη λείποντας από την εκκλησία και χαμογελώντας με εμπιστοσύνη σε όλες τις εικόνες του ναού.
Τόσοι άγιοι που βασανίστηκαν, ένας Αφέντης που σταυρώθηκε, η Μάνα που κάηκε η καρδιά Της και τούτοι που δεν έπαθαν τίποτε, θα σκιαχτούν;
Σκιάχτηκαν ωστόσο την ημέρα που ο ιδιοκτήτης τους είπε να φύγουν γιατί ήθελε να το γκρεμίσει το σπίτι. Θα έκανε πολυκατοικία.
Να φύγουν και να πάνε πού;
Εδώ αγαπήθηκαν, ευλογήθηκαν, χόρτασαν, πείνασαν, έκλαψαν, ήλπισαν, εδώ ήταν το σβηστό -πια- καντηλάκι τους, έδώ τα κουρέλια τους, εδώ τα σκουριασμένα από την αχρησία κουταλοπήρουνά τους.
Αυτή η πόρτα έκλεινε έξω τις βροχές, τα χιόνια, τους καιρούς και από μέσα ζούσαν το εύκρατον της δωρισμένης ελπίδας.
Τώρα;
"Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;" ύψωσε τα χέρια προς το ταβάνι με τους ξεχαρβαλωμένους τσατμάδες, ο γέρος.
Την άλλη μέρα ήρθε ο δικαστικός κλητήρας, με τα χαρτιά της έξωσης.
-"Πρέπει να φύγετε".
-"Πού να πάμε ;"
Ο άνθρωπος κοίταξε ένα γύρω το αχούρι, που υποδυόταν το σπίτι.....Κοίταξε και τους σκελετωμένους γέρους.
"Έχω ένα δωμάτιο που περισσεύει" είπε σιγανά.
"Δεν έχουμε λεφτά" είπε ντροπαλά ο γέρος.
"Πάμε" είπε ο κλητήρας και καθώς δεν είχαν και τίποτε να μετακομίσουν, έφυγαν αμέσως.
Τους πήρε με το αυτοκίνητο, τους πήγε στο δικό του σπίτι, η γυναίκα του τους έπλυνε, τους έντυσε, τους τάισε, παιδιά δεν είχαν και τούτοι, το δωμάτιο ήταν φωτεινό, καθαρό, με κουρτίνες που τους άρεσε να τις πάνε πέρα δώθε (καθώς στο χαμόσπιτο δεν είχαν κουρτίνες...).
Έπεσαν στα πατώματα οι γέροι να ευχαριστούν, να κλαίνε, να ευλογούν, να εύχονται, να δοξάζουν.
"Θα έχουμε κι μεις συντροφιά" είπε η γυναίκα του κλητήρα. Αυτό μόνον....
Τώρα πια οι γέροι έπρεπε να συνηθίσουν την μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού που έρχεται ζεστό από τον φούρνο, το πώς ευωδιάζει το φαγητό που βράζει καθώς και το πώς απαντάει ο Χριστός στους δικούς Του, όταν Τον ρωτάνε "Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;"

Ο γέρος το παιδί και ο γάιδαρος

 
Μια φορά κι έναν καιρό ένας γέρος καβάλα σ’ένα γαϊδουράκι, που το έσερνε ένα αγόρι, διέσχιζε ένα κεφαλοχώρι.
Κάποιοι που τον είδαν είπαν: «Για κοίτα το γέρο, μάλλον ξεκούτιανε• απολαμβάνει τον περίπατο χωρίς να υπολογίζει το φτωχό αγόρι που μόλις το κρατούν τα πόδια του!
Ύστερα από λίγο ο γέρος κατέβηκε από το γαϊδούρι και ανέβασε το αγόρι, ενώ εκείνος προπορευόταν σέρνοντάς το από το καπίστρι του. Δεν πρόφτασαν να διανύσουν ούτε εκατό μέτρα και κάποιος τολμηρός σχολίασε μεγαλόφωνα: «Συγχαρητήρια! Οι γέροι να τρεκλίζουν και τα παλιόπαιδα καβάλα. Δεν υπάρχει πλέον σεβασμός στον κόσμο!» Το μικρό αγόρι το άκουσε και έγινε κατακόκκινο σαν την παπαρούνα από την ντροπή του. Παρακάλεσε το γέρο να ανεβεί και εκείνος στο γαϊδούρι και έτσι καβάλα κι οι δυο συνέχισαν την πορεία.
Προτού φτάσουν στην πηγή να ξεδιψάσουν και να ποτίσουν το ζωντανό, τους συνάντησαν κάποιο καραβάνι. Αντί για χαιρετισμό από τους ανθρώπους του καραβανιού δέχτηκαν ομοβροντία επιπλήξεων: «Έχετε σκοπό να ξεκάμετε το ζωντανό; Μήπως θα θέλατε να το φορτώσετε και κανένα αγκωνάρι για να ξεμπερδεύει μια ώρα γρηγορότερα;» είπαν. Χωρίς να μιλήσουν, το παιδί και ο γέρος ξεκαβαλίκεψαν αμέσως και συνέχισαν την πορεία τους αμίλητοι.
Φτάνοντας στην άκρη της άλλης πόλης κουρασμένοι και κάθιδροι ακούνε κάποιον να περνά δίπλα τους ψιθυρίζοντας: «Με τέτοια ζέστη και πάνε με τα πόδια! Τι τον έχουν το γάιδαρο, μόνο για να τον ταΐζουν;». Ο γέρος και το αγόρι αλληλοκοιτάχτηκαν.
- Αγόρι μου, είπε ο γέρος, οργάνωσε τη ζωή σου όπως εσύ νομίζεις ότι είναι ο καλύτερος τρόπος, επιλέγοντας εκείνο που δεν θα βλάψει το συνάνθρωπό σου ή τουλάχιστον που θα προκαλέσει τη μικρότερη ζημιά σε όλους. Έχε υπόψη σου ότι με τον τρόπο που θα ενεργήσεις ποτέ δεν θα συμφωνήσουν οι πάντες. Κάποιοι θα σε αποδεχθούν και κάποιοι όχι. Πάντα όμως θα υπάρχουν εκείνοι που θα σε κριτικάρουν!!!
Από το Διαδίκτυο, διασκευή από τα ισπανικά, Αθανάσιος Γκάτζιος